கனடாவின் வடக்கு நோக்கிய பயணம்

"நான் யன்னலுக்கருகில் வைத்திருந்த ஹேஸேயின் தட்டெழுத்து இயந்திரத்தில் கைவைத்தபடி, அதற்கப்பால் கிளைகள் விரித்துச் சடைத்திருந்த மேப்பிள் மரத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன், இந்த வாழ்க்கை என்றால் என்னவென கேள்விகள் வந்து என்னைப் பதற்றமடையவைக்கும் ஒவ்வொருபொழுதிலும் ஏதோ ஒருவகையில் வெளிப்பட்டுவிடும் 'சித்தார்த்தா'வை, ஹேஸே இப்படித்தானே ஏதோ ஓரிடத்தில் இருந்து எழுதிக்கொண்டிருந்திருப்பார் என்று நினைக்கவே மிகக் கதகதப்பாக இருந்தது. எழுத்துக்கள் ஊர்ந்துகொண்டிருப்பது போலவும், தன் தியானம் தோல்வியடைந்து, கெளதம புத்தரிடமும் நிம்மதி காணாது, திரும்பி வந்துகொண்டிருந்த சித்தார்த்தா அதன் வழியே நடந்துகொண்டிருப்பதாகவும் தோன்றியது."

("ஹேஸேயின் சித்தார்த்தாவை மேப்பிள் மரத்தடியில் சந்தித்தல்" இலிருந்து..) பயணித்துக் கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை வருடங்களுக்கு மேலாயிற்று. பெரும்பாலும் வீட்டிற்குள் அடங்கி அகத்திற்குள் அலைந்து திரிவது விருப்பமெனினும், புறப்பயணங்கள் நிகழ்ந்தும் விந்தைகளின் எல்லை அளவற்றவை. காரோடிக்கொண்டிருக்கையில் சட்டென்று காலநிலை மாறி மழை பெய்ய, இன்னொருமுனையில் வெயில் பிரகாசமாக ஒளிர்வதைப் பார்க்கலாம். அன்றைய நாளில் அதிஷ்டம் இன்னும் மிச்சமிருப்பின் ஏரிக்குள் விழும் இரட்டை வானவில்லை கண்டு மயங்கலாம். பயணங்களின்போது புதிய மனிதர்களால் மட்டுமில்லை, காடுகளையும் சமதரைகளையும் கடந்துசெல்லும்போதும் மனது விரிந்து ஆழத்தினுள் செல்வதை அவதானிக்கையில் பேச்சற்ற மோனத்தில் நாம் தொலைந்தும் போகலாம். அவ்வப்போது ஒரு நாளுக்கான பயணத்தை கொரோனாவுக்குப் பின் செய்து கொண்டிருந்தாலும், வீட்டை விட்டு நீங்கி நீளும் பயணங்கள் சாத்தியமாகவில்லை. கோடை உலர்ந்து இலையுதிர்காலம் இன்னும் இரண்டு வாரங்களில் எட்டிப் பார்க்க இருக்கையில் இதைவிடப் பயணிப்பதற்கான சிறந்த காலம் இருக்கப்போவதுமில்லை. கொரோனாவின் நான்காவது அலை ஆர்முடுகலில் போவது ஒருபுறம், கனடாத் தேர்தல் இன்னொருபுறம் என்கின்ற ஆர்ப்பாட்டங்களின் இடையில், பயணிப்பது என்பது ஒரு ஊரடங்குக்கால அச்சத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது.

கடந்தகாலங்களில் Road Trip எனத் தொடங்கி, ஒரு நாளிலேயே 14 மணித்தியாலங்கள் காரோடி, 1000 கிலோமீற்றர்களைத் தாண்டிய கதைகளெல்லாம் உண்டு. இம்முறையும் கிட்டத்தட்ட 16 மணித்தியாலங்கள் ஓடும் பயணத்தைத்தான் திட்டமிருந்தேன். எனினும் நோயச்சக்காலம் என்பதாலும், ஆரவாரமில்லாத ஆறுதலாகப் பயணிக்கும் மனோநிலை வந்துவிட்டதாலும் அவ்வளவு தூரம் 'வெறி'த்தனமாய்க் காரோட்டி தொலைத்தூரத்துக்குப் போய்த்தான் தொலையவேண்டும் என்ற எண்ணத்தைப் பிறகு கைவிட்டுவிட்டேன்.

முதல்நாள் பயணத்தில் 350 கிலோமீற்றர்கள் பயணித்து North Bay சென்றடைந்தேன். பொதுவாகவே நகரங்களுக்குள் சனநெருக்கடி இருக்கும் இடங்களை -அதற்கு ஏதேனும் வரலாற்று முக்கியத்துவம் இருந்தாலே தவிர- தவிர்ப்பதுண்டு. இம்முறை கொரானா காரணமாக பல உள்ளக இடங்கள் மூடியிருக்கும் என்பதால், வெளியே அதிகம் உலாவித்திரிவதாகவும், இயன்றளவு மற்றப் பயணங்களின் அவ்வளவு முக்கியத்துவம் இல்லாத உள்ளூர் உணவுகளைத் தேடிச் சாப்பிடுவதாகவும் தீர்மானித்திருந்தேன்.

North Bayஐ கொஞ்சம் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு, குடும்பம் ஒன்றினால் காலங்காலமாய் நடத்தப்படும் உணவகத்திற்குச் சாப்பிடச் சென்றிருந்தேன். பெருநகரங்களை விட்டு வரும்போது பல்வேறு மாற்றங்களை நாம் பார்க்கலாம். முக்கியமாக மெதுவாக நகரும் வாழ்வு, அதன் நிமித்தம் அங்கிருப்பவர்களுக்கிடையில் வரும் அந்நியோன்னியம்.

நாம் வெளியில் சாப்பிடும் உணவென்பது, அங்கே சமைத்துப் பரிமாறுபவர்களின் மனோநிலைக்கு ஏற்ப சுவையாக இருக்கும் என்ற 'ஜதீகத்தில்' எனக்கு எப்போதும் நம்பிக்கை இருப்பதுண்டு. இங்கே பரிமாறியவர்கள் மட்டுமில்லை, அதன் சூழ்நிலையும் இனிமையாகக இருந்தது.

இங்கே மகிழ்ச்சியாக உணவருந்திவிட்டு Duchesnay என்கின்ற நீர்வீழ்ச்சியைப் பார்க்கப் போனேன். இந்த நீர்வீழ்ச்சி பல்வேறு நிலைகளில் கீழிறங்கி விழுவதால், ஓர் அமைதியான நிலையில் இருந்து நீர்வீழ்ச்சியும் நானுமாக தனிமையில் இரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் அதன் கரையில் இருந்ததைக் கண்டாரோ இல்லையோ தெரியாது, ஒரு பெண் சட்டென்று ஆடைகளைக் களைந்துவிட்டு நீராடுவதற்கான உள்ளாடைகளோடு மட்டும் வந்திறங்கினார்.

அவரது வயதைத் தாண்டிய உற்சாகத்துடனும், உவப்புடனும் அவர் பல்வேறு 'போஸ்'களைக் கொடுக்க, கூடவே வந்திருந்த ஆண்நண்பர் சளைக்காது உயர்ரகக் கமராவில் படங்களைச் சுட்டுத்தள்ளிக்கொண்டிருந்தார். இடையில் நடராஜர் போஸ் போன்ற யோகா முத்திரைகளை எல்லாம் அவர் கொடுத்தபோது அவரோடு சேர்ந்து நானும் எனக்குத் தெரிந்த யோகா வித்தைகளை மொத்தமாக இறக்கவுமா என மனம் அந்தரப்பட்டாலும், எதிரேயிருந்த நீர்வீழ்ச்சியின் ஆழமும், கூடவே வந்திருந்த ஆண்நண்பரின் பார்வையும் அச்சமூட்டியதால் அவர்களின் மகிழ்ச்சியைக் குலைக்காது, நீர்வீழ்ச்சியின் மேலே ஏறிச்செல்லத் தொடங்கினேன்.

அடுத்து North Bay நகரிலிருந்து 150 கிலோமீற்றர்கள் பயணம் செய்து Sudbury சென்றடைந்திருந்தேன். இது ஒருகாலத்தில் Ojibwe என்கின்ற பூர்வீகக்குடிகளின் வாழ்விடமாக இருந்தது. பின்னர் குடியேற்றவாதிகளால் நிக்கல் கனிமம் நிறைந்திருக்கும் இடமாக கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

இந்த நிலப்பரப்புக்கு வந்தபோது ஏதோ வேறொரு நாட்டின் நிலப்பரப்புக்கு வந்தமாதிரித் தோன்றியது. மலைகளும் அதைக் குடைந்து செல்லும் சாலைகளும், சட்டென்று மாறும் காலநிலைகளும் என வித்தியாசமாகத் தெரிந்தது.

இங்கே வந்தவுடன காலை விடிந்தவுடன் வாவியையொட்டிய Bell Park நடக்கப்போயிருந்தேன். மப்பும் மந்தாரமும் அவ்வப்போது எட்டிப் பார்க்கும் சூரியனுமென இருக்க நடப்பது மனதுக்கு உவப்பாக இருந்தது. இடையில் சந்தித்த ஒருவர், எதிரேயிருந்த கதவுகளும், யன்னல்களும் இறுக்கி மூடப்பட்ட, வர்ணங்கள் தெளிக்கப்பட்டு சூரியஒளியில் மினுங்கிக்கொண்டிருந்த கட்டடத்தைச் சுட்டிக்காட்டி, இது ஒருகாலத்தில் வைத்தியசாலையாக இருந்தது, இப்போது இங்கே ஒரு அடுக்ககம் கட்டப்போகின்றார்கள் என்றார். அப்படியொரு ஆடம்பர அடுக்ககம் கட்டினால் இந்த வாவியோரத்தின் அழகு குறைந்துபோய்விடுமேயென நினைத்துக்கொண்டு, இந்த நகரத்திற்கு வந்து சாப்பிடாமல் செல்லக்கூடாதெனச் சொல்லப்பட்ட Gloria வில் Brunch இற்குப் போகத் தயாரானேன்.

இதற்கு முன்னர் இங்கிருக்கும் நிக்கலின் சிறப்பைக் காட்டுவதற்காய் கனடா ஐந்து சதம் போல 13,000 கிலோவும், 30 அடியுமுள்ள பிரமாண்ட நிக்கலைப் பார்த்துவிட்டும், Bridge of Nations எனப்படும் பல்வேறு நாட்டுக்கொடிகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும் பாலத்தில் நடந்துவிட்டும் வந்தேன். இந்தப் பாலத்தில் 80 இற்கும் மேற்பட்ட நாடுகளின் கொடிகள் இருக்கின்றன. இவை இந்நகரில் குடியேறியிருக்கும் வெவ்வேறு நாட்டு மக்களை அடையாளப்படுத்துவதாகச் சொல்கின்றனர்.

000000000000

(Sep 2021)

உதிரியாக இருத்தல்!

 நேற்று முழுதும் விளையாட்டு மைதானத்தில் இருந்தேன். இம்முறை இலையுதிர்காலத்தின் தொடக்கமே உடலை உருக்கும் குளிராக மாறிவிட்டிருக்கின்றது.

யாழில் அருகருகிலிருக்கும் இரண்டு பாடசாலைகளின் Big Match. முப்பது ஓவர்களில் எதிரணியினரை 139இற்குள் அடக்கிய சிறப்புப் பந்துவீச்சு எமக்கு இருந்தது. எட்டவேண்டிய இலக்கு அவ்வளவு கடினமில்லை என்றபோதும் 50 ஓட்டங்களுக்குள் 5 விக்கெட்டுக்களை இழந்துவிட்டிருந்தோம். அதிலும் கடந்த வருடத்திலும், அதற்கு முதல் வருடத்திலும் எமக்கு அதிக ஓட்டங்களை பெற்றுத்தந்த சிறந்த ஆட்டக்காரர் விருதைப் பெற்ற இருவருமே ஓட்டங்கள் எதுவுமே எடுக்காது ஆட்டமிழந்தபோதே வெற்றி வாய்ப்பை இழந்துவிட்டிருந்தோம்.

80 ஓட்டங்களைப் பெற்றபோது எட்டு விக்கெட்டுக்கள் போயிருந்தன. இனி வெற்றி சாத்தியமில்லை என்றபோதுதான் ஓர் 'அதிசயம்' எட்டாம் விக்கெட் இழப்பின்போது நிகழ்ந்திருந்தது.

ஓரளவு நன்றாக ஆடிக்கொண்டிருந்த ஆட்டக்காரரை எவ்வித sportsmanship ம் இல்லாது எதிரணியினர் ஆட்டமிழக்கச் செய்திருந்ததனர். அதாவது bowler hit wicket when batsman's walk out of stump!

எவ்வித எச்சரிக்கையும் கொடுக்காது மட்டுமில்லை, கிட்டத்தட்ட கையை முழுதாக பந்துவீசுமளவுக்கு சுற்றிவந்துவிட்டு எங்கள் அணியினரை ஆட்டமிழக்கச் செய்தது எங்களுக்குள் கொதிப்பை ஏற்படுத்தியிருந்தது.

ஆட்ட வெற்றி தோல்விகளுக்கு அப்பால் விளையாட்டில் ஒரு கம்பீரம் இருக்கிறது. இப்படி ஆட்டமிழக்கச் செய்யும் சந்தர்ப்பங்கள் எவ்வளவு இருந்தும் எச்சரிக்கை செய்து தமது 'விளையாட்டு அறத்தை'க் காட்டிய எத்தனையோ மேற்கிந்திய விளையாட்டு வீரர்களைச் சிறுவயதில் பார்த்து வளர்ந்தவர்கள் நாங்கள். எனவே அதுவரை சும்மா ஓர் ஓரத்தில் 'தாகசாந்தி' செய்துகொண்டபடி, தோற்கும் அணியின் துயரத்தைப் போக்கிக்கொண்டிருந்த எங்கள் ஆதரவாளர்க்குக் கூட ஓர்மம் வந்துவிட்டது.

அதன்பிறகு நிகழ்ந்ததுதான் அற்புதம்!

இரசிகர்கள் எல்லோரும் எல்லைக்கோட்டைச் சுற்றி நின்று ஒவ்வொரு ஓட்டத்திற்கும் உற்சாகமளிக்க, ஒன்பதாவது விக்கெட் இணையில் அதிசயம் நிகழத்தொடங்கியது. இரண்டே இரண்டு பவுண்டரிகள் மட்டும் அடித்து மொத்த ஓட்டங்களை 133இற்குக் கொண்டு வந்துவிட்டார்கள்.

கடைசி ஓவரில் 7 ஓட்டங்கள் எடுக்கவேண்டியிருந்தது. மைதானம் முழுதும் அப்படி சுவாரசியத்தின் உச்சியில் நின்றது.

4 பந்துகளில் நான்கு ஓட்டங்கள் எடுக்கவேண்டியிருந்தபோது, அடுத்த பந்தில் அதுவரை எல்லைக் கோட்டையே தொடாத பந்து எல்லையைத்தொட, நாம் அனைவரும் விளையாட்டு மைதானத்துக்குள்!

ஆடியவர்க்கு மட்டுமில்லை, பார்வையாளருக்கும் ஓர் அருமையான விளையாட்டு அனுபவத்தைக் கொடுத்த அந்த இணை கிட்டத்தட்ட ஒன்பதாவது விக்கெட் ஆட்டத்தில் 60 ஓட்டங்களைச் சேர்ந்து பெற்றுத்தந்திருந்தனர். முதலாம் ஆட்ட விளையாட்டுக்காராக இறங்கியவர் 70 ஓட்டங்களையும், ஒன்பதாவது ஆட்டக்காரராக இறங்கியவர் 27 ஓட்டங்களையும் பெற்றிருந்தனர்.

இது சில வருடங்களுக்கேனும் மறக்கமுடியாத ஓர் ஆட்டமாக எங்களுக்கு இருக்கப்போகின்றது. கடைசி ஓவர்வரை யாருக்கு வெற்றி கிடைக்குமெனத் தெரியாத உச்சக்கட்ட சுவாரசியத்தில் இரண்டு விக்கெட்டுக்களால் வென்றதல்ல முக்கியம், கடைசிவரை நம்மால் மனந்தளராது போராடமுடியுமென்று எடுத்துக்காட்டியதுதான் முக்கியமானது.

தோற்றல் இயல்பானது, அதிலும் விளையாட்டில் சிறந்த விளையாட்டுக்காரர்கள் கூட எளிதாகச் சறுக்குவது சாதாரணமானது. ஆனால் தேவையில்லாது 'அறமற்று'ச் சீண்டப்படும்போது, இதைப்போல நம்பிக்கையிழக்காது இறுதிவரை போராடுவதும் ஒரு வெற்றியின் மூலம் மறைமுகமான sportsmanship statementஐ காட்டுவதுந்தான் விளையாடும் வீரர்களுக்கு அழகானது. அதை நாம் சாத்தியமாக்கியதால் இந்த வெற்றி எங்களுக்கு என்றும் நினைவில் வைத்துக் கொள்ளக்கூடியவொன்றாக இருக்கும்.

அதிலும் நமது மூத்த விளையாட்டு வீரர்கள் எமது வெற்றியின்போது கண்கலங்கியதும், கட்டியணைத்ததும் இலையுதிர்கால குளிருக்கு வெம்மை தரக்கூடிய நேசத்தின் கதகதப்புக்களாகும்.

ஆடிய அந்த இரண்டு ஆட்டக்காரர்கள் இனி எந்தப் பெரும் சாதனைகளை அவர்கள் தனிப்பட்டு நிகழ்த்தினால் கூட, இதையே இரசிகர்களாகிய பலர் நீண்டகாலம் பேசிக்கொண்டிருப்பதாகவும், நினைவுகூரக்கூடியதாகவும் அமையவும் கூடும்.

இதைவிட ஒரு சிறந்த விளையாட்டு வீரர் விரும்புவதாக எது இருக்கக்கூடும்.

***************

(Sept 27, 2021)

வேலைக்குச் செல்லுதல்

நெடும் மாதங்களுக்குப் பிறகு, முழுநேரமாக வேலைத்தளத்துக்குப் போகத் தொடங்கியிருந்தேன். எல்லாமே ஒருவகை சர்ரியலிசம் போலத் தோற்றமளித்துக் கொண்டிருந்தன. சூரியனே வெளிவரத் தயங்கும் பனிக்காலத்தில் விடிகாலையில் எழுந்து பஸ், ரெயின் என எடுத்துப் போவதை நினைக்க ஒருவகை அயர்ச்சி வந்தது. போக வரவென கிட்டத்தட்ட இரண்டரை மணித்தியாலங்கள் எடுக்கும் பயணம் அவ்வளவு மனதுக்கு உவப்பாவதில்லை.

ஆனால் இந்த வகைப் பயணங்களில் புத்துயிர்ப்புத் தருவது என்னவென்றால், வெவ்வேறான மனிதர்களைச் சந்திப்பதும், அவர்கள் வாசித்துக் கொண்டிருக்கும் நூல்களைப் பார்ப்பதுந்தான். இன்று பெரும்பாலானவர்கள் அலைபேசியிலே புத்தகங்களை வாசிக்கும் பழக்கத்துக்குப் போய்விட்டார்கள் என்றாலும், அரிதாக அச்சுப் புத்தகங்களை கைகளில் வைத்து வாசிக்கும் சிலரை ரெயில் பயணங்களில் சந்திப்பதுண்டு. அப்படி அவர்கள் எதையாவது வாசிக்கையில் அந்தப் புத்தகங்களின் பெயர்களை நினைவில் வைத்து பிறகு நான் தேடிப் பார்ப்பேன். பிடித்தால் நூலகத்தில் இரவல் பெற்றோ அல்லது புத்தகக்கடையில் வாங்கியோ வாசிப்பேன். அந்தச் சந்தர்ப்பங்கள் அலைபேசியில் பிறர் புத்தகங்களை வாசிக்கும்போது எனக்குக் கிடைப்பதில்லை.

நீண்டநாட்களின் பின் ரெயினில் போகையில், எல்லாமே பதற்றத்தைத் தந்துகொண்டிருந்தபோது, சில பெண்கள் புத்தகங்களை கையில் வைத்து வாசித்துக் கொண்டு வந்ததைப் பார்த்தபோது, எனக்கான உலகம் சுழலத் தொடங்கிவிட்டதென்று உள்ளே நினைத்துக் கொண்டேன். எனக்கு மறுபுறத்தில் இருந்தவர் 'Dear Life' என்கின்ற நூலை வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். அநேகமாய் அது வாழ்க்கை முன்னேற்ற வகையில் ஒன்றாக இருக்கும் என நினைக்கின்றேன். நானும் மனம் சற்று சோரும்போது இவ்வாறான அபுனைவுகளில் சென்றடைவதுண்டு. அது பெரும்பாலும் புத்தரோடு சம்பந்தப்பட்டவையாக இருக்கும். இன்னும் தெளிவாகச் சொல்வதென்றால் எளிமையாக வார்த்தைகளில் வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசும் ஸென் வகையாக இருக்கும்.

எனக்கு எதிரில் இருந்த பெண் இன்னொரு புத்தகத்தை வாசித்துக்கொண்டிருந்தார். அது 'Between Two Kingdoms: A Memoir of a Life Interrupted' என்கின்ற நூல். அடடா இது நான் வாசிக்கத் தொடங்கி இடைநடுவில் விட்டு வந்த நூல் என்று அந்தப் பெண்ணோடும் நூலோடும் ஒருவகை நெருக்கம் வந்தது. ஒருவகையில் இதைப் பயணநூல் என்றவகையில்தான் சென்றடைந்திருந்தேன். ஒரு பெண் பல்வேறு உறவுகளில் இருந்து, ஒருகட்டத்தில் பாரிஸுக்கு வேலை நிமித்தம் செல்கின்றார். அப்போதுதான் அவர் அமெரிக்காவில் இறுதியில் டேட்டிங் செய்துகொண்டிருந்த இளைஞரை தீவிரமாக நேசிப்பதாக உணர்கின்றார் (எப்போதும் தொலைவில் விலகிப்போனால்தான் காதல் இனிக்கிறது). அதை அந்தக் காதலனுக்குச் சொல்ல அவர் அமெரிக்காவில் செய்த வேலையை விட்டு இந்தப் பெண்ணைச் சந்திக்கப் பிரான்ஸுக்குப் போகின்றார். அவர்கள் இருவரும் ஐரோப்பாவிற்குள் பயணிக்கும் பெருங்கனவுகளோடு இருக்கும்போது, இந்தப் பெண்ணை புற்றுநோய் தாக்குகின்றது. அதிலிருந்து தொடங்குவது மிகுந்த கடின பயணம்.

அவர் அமெரிக்காவுக்கு வைத்தியத்தின் நிமித்தம் திரும்பி வந்து அதிலிருந்து மீள்வதுதான் மிச்சக்கதையாக இருக்கும். என்னிடம் அந்த நோயினதும் வலியினதும் தீவிரத்தை வாசிக்கும் உறுதியான உள்ளம் இல்லையென்பதால் அந்த நூலை இடைநடுவில் கைவிட்டிருந்தேன். Suleika Jaouad வை நோய் தாக்கும்போது அவருக்கு 22 வயது. அவ்வளவு இளமையில் ஒருவரை எளிதில் குணப்படுத்த முடியாத நோய் தாக்குவதென்பது எவ்வளவு கொடுமையானது, இதிலிருந்து மீண்டுவந்து சொன்ன கதைதான் 'Between Two Kingdoms'.

இவ்வாறு அந்த நினைவுகளோடு ரெயினில் Toronto Downtown வந்திறங்கினால் அது பழைய உற்சாகம் எதுவுமில்லாது கருஞ்சாம்பல் போர்த்தியது போல உள்ளேயும் சோம்பிக் கிடந்தது. ஆனால் சனநெருக்கடி எனக்கு எப்போதும் ஒருவகை விலகலைத் தருவதால் இது குறித்து எந்த முறைப்பாடுகளும் இருக்கவில்லை. பொதுவிடம் எங்கும் முகக்கவசம் அணியவேண்டியது கட்டாயம் என்பதால், கண்ணாடியில் புகைபடிந்து எரிச்சலை இந்தக் குளிர்காலம் தந்துகொண்டிருந்தது. யாராவது ஒரு பெண் 'உனது கண்களாக நானிருப்பேன், கண்ணாடி எதற்கு கண்ணாளனே' என்று எனது இந்தச் சலிப்பை துடைத்தெறிந்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று நினைப்பை வழித்தெறிந்து தெருக்களினூடு நடந்துபோய்க் கொண்டிருந்தேன். 'நான் உன்னை விட்டு விலகுவதுமில்லை, உன்னைக் கைவிடுவதுமில்லை' என என்னை ஆறுதற்படுத்த ஒரு கோப்பிக்கடை எதிரில் தெரிய மனது பின்னர் தெளிவாயிற்று.

வீட்டில் இருந்து வேலை செய்யும்போது சோம்பலில் எவருக்கும் தொலைபேசி அழைத்துப் பேச விரும்பாத எனக்கு இப்போது யாரோடேனும் பேசவேண்டுமென உற்சாகம் கொப்பளிக்கத் தொடங்கியது. நீண்டநாள் பேசாத நண்பருக்கு தொலைபேசினேன். ஏன் இவ்வளவு நாளும் என்னோடு பேசவில்லை என்று கேட்காத அளவுக்கு என்னைப் புரிந்துகொண்டவர் அவர் என்பதால் உடனேயே ஏதோ ஒரு விடயத்தைத் தீவிரமாக இரண்டுபேரும் பேசத் தொடங்கிவிட்டோம். அவரே எனது ப்யூகோவ்ஸ்கி கவிதைகளை இப்போது திருத்தஞ்செய்தும் தருகின்றவர்.

ஒவ்வொருநாளும் ஒவ்வொரு நண்பருக்கு என்று அடுத்த நாள் இன்னொரு நண்பருக்குத் தொலைபேசினேன். அவர் இன்னும் மழை அங்கே பெய்துகொண்டிருக்கிறது என்றார். என் கிரஷ்களுடன் எனது மென்னுணர்வுகளை வளர்க்கும் நேரங்களில், முகநூலில் என்ன இப்போதைய ட்ரெண்ட் என்று அவரிடந்தான் கேட்டுப் பெரும்பாலும் தெரிந்துகொள்வேன். தொடக்க காலத்தில் கிரஷ் என்றுதான் சொல்லிதான் நாம் பேசத்தொடங்கியதாக ஞாபகம். இப்போதும் அப்படித்தான் இருக்கின்றோமா என்று தெரியவில்லை. அவரிடம் அடுத்தமுறை இதைக் கேட்கவேண்டும்.

எனக்கு ஒருவிடயம் எதிரே இருப்பவர் சொல்வது நியாயமாக இருந்தாலும், ஒருவகை உரையாடலுக்காய் சிலவேளைகளில் வேண்டுமென்றே மறுமுனையில் நிற்பவன் போலப் பேசிக்கொள்வேன். தூத்துக்குடி விமான நிலையப் பதிவு பற்றி நண்பர், எழுதியவரின் பெயரில் சாதி இருக்கும் நுட்பம் குறித்து விமர்சிக்க நான் இன்னொருமுனையில் நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தேன். பிறகு ஜெய்பீம் படத்தின் மூலம் வெளிச்சத்துக்கு வந்த இலக்கிய சாதிக்குஞ்சுகள் பற்றிப் பேச்சு நீண்டது. இத்தனைக்கும் சாதியச் சூழலில் வாழாத பெருநகரத்தில் வாழும் அவர் அவ்வளவு உறுதியாக சாதியெதிர்ப்பு விடயங்களில் இருந்தது மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

நான் என் வாழ்வில் இதற்கு முன் வேறு விடயங்களில் நெருக்கமாக இருந்தும் சாதிவிடயங்களில் தம் முகங்களைக் காட்டிய நண்பர்களை/இலக்கியவாதிகளை விலகிவந்த சில சம்பவங்களைச் சொன்னேன். மற்றும்படி இலக்கியவாதிகள், செயற்பாட்டாளர்களில் பெரும்பான்மையோர் எவ்வளவு முற்போக்கு பேசினாலும், தமது சொந்த விடயங்கள் என வரும்போது எப்படி தம் அசல் முகங்களைக் காட்டுவார்கள் என்பது நாமெல்லோரும் அறிந்ததுதானே என்றேன். இதைவிட இவ்வாறான விடயங்களைப் பேசாமல், முரசறைவித்துப் பொதுவெளியில் தெரிவிக்காமல் சாதாரணமாக வாழ்ந்துகொண்டிருப்பவர்கள் எவ்வளவோ போற்றுதற்குரியவர்கள்.

'நான் தெரியாத விடயங்களை ஒருபோதும் எழுதுவதில்லை' என்று ப்யூகோவ்ஸ்கி ஒரு கவிதையில் சொல்வதைப் போல, இவர்களால் வாழமுடியாத அல்லது விரும்பாத வாழ்வைப் பேசாமல் விட்டாலே பெரும்விடயமென்பேன் என எங்கள் உரையாடல் நீண்டபடி போனது.

அத்தோடு, இவ்வாறான அடையாளங்களில் இருப்பவர்களை - எழுத்தாளார்கள், செயற்பாட்டாளர்கள்- திருவுருவாக்கம் செய்யாமல் அவர்களும் சாதாரண மனிதர்களேயென தொடர்ந்து நினைவுபடுத்தியபடி இருப்பது முக்கியமானது. எழுதுபவர்கள் எழுதும்போது மட்டுமே படைப்பாளியாகின்றார்கள், உன்னதம் என்கின்ற நிலையை அந்தக்கணங்களில் சிலவேளைகளில் அடையவும் செய்கின்றார்கள். மற்றும்படி அவர்கள் சாதாரணத்திலும் சாதாரணத்தவர்கள். அப்படி இல்லையென்று சொல்பவர்கள் இருந்தால், ஓர் இலக்கியவாதியின் பெயரோடு வாருங்கள். உரையாடிக்கொள்ளலாம் எனச் சொன்னால் எல்லோரும் பின் வாங்கிவிடுவார்கள் என்றேன்.

இவ்வாறு உச்சக்கொதிநிலையில் நின்று பேசியபோது, எனக்குச் சற்றுப் பிந்தி வேலையைத் தொடங்கும் மேனேஜர் வந்துவிட்டதும் தெரியவில்லை. அய்யோ அவர் வந்துவிட்டார் இன்றைக்கு என்ன பூகம்பமோ தெரியவில்லை என்றேன். நீ வேலை செய்யும்போதுமட்டுமே வேலைக்காரன், இப்போது என்னோடு பேசிக்கொண்டிருப்பதால் 'பேசுபவன்' மட்டுமே என்றார் நண்பர். இது நன்றாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் என் மானேஜருக்கு விளங்கவேண்டுமே என்று நினைத்தபடி, வேலை இருக்கையில் ஒரு கள்ளப்பூனையைப் போலப் போய் அமர்ந்தேன்.

காதலிலும், காதலிக்கும்போது மட்டும் காதலனாக இருந்தால், எந்த நேரமும் தொணதொணத்துக்கொண்டிருக்கும் அந்த 24 மணித்தியாலயக் காதலன் என்ற பெரும் தொல்லையில் இருந்தும் நாம் தப்பிக்கலாம். மகிழ்ச்சியாகக் காதலிப்பவர்கள் இப்படித்தான் பகுதிநேரக் காதலர்களாக இருக்கின்றார்கள் போலும்.

**************************

(Nov 20, 2021)

Zen is right here

Zen is right here என்ற நூலை வாசித்துக் கொண்டிருக்கின்றேன். இது Shunryu Suzuki Roshi என்ற ஜப்பானிய ஸென் ஆசிரியரிடம் கற்ற மாணவர்/கள் தொகுத்த நூல். அதில் சிலவற்றை இங்கே தமிழாக்கிப் பார்க்கவேண்டும் என்ற விருப்பு வந்தது. அவற்றில் சில...

ஒரு மாலை நேர விரிவுரையின் பின், கூட்டத்திலிருந்த ஒருவர் கேட்டார், "நீங்கள் ஸென் எல்லா இடத்திலும் இருக்கின்றது எனச் சொல்கின்றீர்கள். அப்படியெனில் ஏன் இந்த ஸென் நிலையத்துக்கு நாங்கள் வரவேண்டும்?"

"ஸென் எல்லா இடத்திலும் இருக்கின்றது, உண்மைதான்" சூஸுகி ரோஸி ஏற்றுக்கொண்டார். "ஆனால் உனக்கு, ஸென் என்பது இந்தக் கணத்தில் இங்கே இருக்கிறது" என்றார்.

**************

"சூஸுகி ரோஸி, நீங்கள் பேசுவதை நான் பல வருடங்களாய்க் கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றேன், ஆனால் என்னால் விளங்கிக்கொள்ள முடியாதிருக்கின்றது. தயவுசெய்து இவற்றைச் சுருக்கிச் சொல்லமுடியுமா? ஆகக்குறைந்தது புத்தமதத்தை ஒரு சொற்றொடருக்குள் குறுக்கிச் சொல்லமுடியுமா?" என்று ஒரு மாணவர் கேள்வி பதில் நேரத்தின்போது கேட்டார்.

எல்லோரும் சிரித்தார்கள். சூஸுகியும் சிரித்தார்.

"எல்லாமே மாறிக்கொண்டிருப்பது," என சூஸூகி சுருக்கிச் சொன்னார்.

********************

ஒருநாள் தேநீர் இடைவெளியின்போது சூஸூகி ரோஸியின் பக்கத்தில் அமர்ந்த ஒரு மாணவர் கேட்டார், "என்னைப் போன்ற பைத்தியக்காரத்தனமான ஸென் மாணவர்கள் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கின்றீர்கள்?"

ரோஸி சொன்னார், " நீங்கள் அனைவரும் ஞானம் அடைந்தவர்களென நான் நினைக்கின்றேன், நீங்கள் வாயைத் திறக்காதவரை."

************

கடுமையான நான்காம் நாள் தியான வகுப்பின்பின், நாங்கள் நோகும் கால்களுடனும், வலிக்கும் முதுகுகளுடனும், இந்த வகுப்பு பிரயோசனமானதா என நம்பிக்கைகளோடும், குழப்பங்களோடும் இருந்தபோது, சூஸுகி ரோஸி தனது பேச்சை மெதுவாக, "இப்போது நீங்கள் அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கும் பிரச்சினைகள் எல்லாம்...." என்று தொடங்கியபோது, அவர் "விரைவில் இவை உங்களை விட்டு விலகிவிடும்" எனச் சொல்வார் என் நாங்கள் எதிர்பார்த்தோம்.

ஆனால், "இவை அனைத்தும் உங்கள் வாழ்நாள் முழுதும் தொடர்ந்துவரும்" என்று சொல்லி முடித்தபோது, நாங்கள் எல்லோரும் சிரிக்கத் தொடங்கினோம்.

*************************************

தியான வகுப்பின்போது, ஒரு மாணவர் தன்னால் யோசிப்பதை ஒருபோதும் தியானத்தின்போது நிறுத்தமுடியவில்லை எனச் சொன்னார்.

சூஸூகி ரோஸி, "ஏன், ஏதாவது பிணக்குப்பாடு உங்களுக்கு யோசிப்பதோடு இருக்கின்றதா" என்று கேட்டார்.

******************

நான் வாழ்வுக்கும் மரணத்துக்கும் ஏதேனும் அர்த்தமிருக்கின்றதா என்கின்ற கேள்விகளால் திண்டாடிக்கொண்டிருந்தேன். சூஸுகி ரோஸியிடம், நான் இருத்தலியத் தத்துவத் தேடலில் இருக்கின்றேன் எனச் சொன்னேன். அத்துடன் அவரிடம் இதில் அமிழ்வது எனக்கு சுவாரசியமாக இருக்கின்றது, நான் சரியான பாதையில் செல்கின்றேனா எனக் கேட்டேன்.

"இவ்வகையான தேடலுக்கு ஒருபோதும் முடிவு என்பதே கிடையாது" என அவர் சொன்னார்.

********************

ஒருநாள் நான் சூஸூகி ரோஸியிடம் "நிர்வாணமடைதல் என்றால் என்ன"எனக் கேட்டேன்.

"ஒரு விடயத்தை அதன் முடிவுவரை பார்ப்பது" என்று அவர் சொன்னார்.

***********

(Nov 08, 2021)

புத்தகக் கண்காட்சி

 சில காலத்துக்கு முன் ஒரு புத்தகக் கண்காட்சி நடந்து கொண்டிருந்தது. அப்போது நண்பரொருவர் எனது புத்தகம் ஏதாவது கிடைக்குமாவென வாங்கப்போயிருக்கின்றார். நடத்திக் கொண்டிருந்தவருக்கு எனது பெயரோ அல்லது நானெழுதிய புத்தகங்களைப் பற்றிய எந்த அறிமுகமோ இல்லை. அது அவரின் தவறும் இல்லை. எனக்குந்தான் அவரை யாரெனத் தெரியாது. நண்பரோ, 'எங்கட நாட்டில் இருக்கும் எல்லாப் புத்தகங்களும் இங்கை கிடைக்குமெண்டு சொல்கிறியள்? நான் தேடின புத்தகத்தைக் காணவில்லை' என்று இரண்டு வார்த்தைகளைச் சிதறவிட்டிருக்கின்றார்.

என்னடா சிலப்பதிகாரத்துக்கு வந்த சோதனை என்று நான் யாரென்று புத்தக ஒருங்கமைப்பாளர் என்னைத் தேட, பக்கத்தில் இருந்த யாரோ உதவிக்கு வந்திருக்கின்றனர். உதவிக்கு வந்தவருக்கோ, 'நீங்கள் இளங்கோவையெல்லாம் வாசிப்பீர்களா?' என்று அதிர்ச்சி கலந்த ஆச்சரியம். நண்பருக்கோ, பெண்கள் வாசிக்கமுடியாத அளவுக்கு நானென்ன அவ்வளவு மோசமாக எழுதியிருக்கின்றேன் என்று உள்மனதில் தாங்கமுடியா ஆத்திரம்!

எழுத மட்டும் தெரிகிறது, நடத்தையில் அதன் சாயலின் துளியும் தெரிவதில்லையெனச் சொல்லித்தான் என் ஸ்பானிஷ் தோழியும் கோவிட் காலத்தில் கொலம்பியா போய் அங்கே நிம்மதியாக இருக்கின்றார். நான் அவரின் நிம்மதியைக் குலைக்க விரைவில் கொலம்பியா வருகின்றேன் என்று அவரோடு கதைக்கும் ஒவ்வொருபொழுதும் சபதமெடுத்துக் கொண்டிருப்பது வேறுவிடயம்.

நண்பருக்கு உதவிக்கு வந்தவர், இப்படி ஒரு இம்பிரஷனைக் கொடுத்தது கூடப் பரவாயில்லை, தன்னிடம் இளங்கோ எழுதிய 5 புத்தகங்களும் இருக்கின்றதென இன்னொரு வெடியைக் கொளுத்திப் போட்டிருக்கின்றார். எனக்குத் தெரிந்து கைவிரல் எண்ணக்கூடிய நண்பர்களிடம் மட்டுமே அனைத்துப் புத்தகங்களும் இருக்கின்றன. அதில் பெரும்பான்மையானோர் எனக்கு ஒரளவுக்கு அறிமுகமானவர்கள். யாரிந்த புதிய வாசகர் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை (தயவுசெய்து இதை வாசித்தால் நீங்கள் யாரென்று உங்களை உள்பெட்டியிலாவது அறிமுகப்படுத்துங்கள். எனது அடுத்த புத்தகத்தின் ஒரு பிரதியை நானே கையில் வந்து கொடுக்கின்றேன்).

இப்படிச் சொல்லிவிட்டு நண்பரிடம், நானெழுதிய புத்தகங்களின் பெயர்களைச் சொல்லுங்களென சுடச்சுடப் பரிட்சை கூட வைத்திருக்கின்றார். இப்போது விளங்குகின்றது ஏன் நம்மிடையே புத்தகங்கள் வாசிக்கும் பழக்கம் குறைந்துவருகின்றது என்று. இப்படிக் கேட்டால் அடுத்தமுறை யாராவது புத்தகக் கண்காட்சிக்குப் போவார்களா என்ன? இவனின் 'மெக்ஸிக்கோ'வில் காமம் கொஞ்சம் குறைவாக இருக்கின்றது. அடுத்தமுறை இன்னும் அதை நிறைய அள்ளிவீசினால் இயல்விருதுக்குத் தகுதி கிடைத்துவிடுமென்றெல்லோ சொல்லியிருக்க வேண்டும் (இந்த நேரத்தில் கண்மணியின் 'இடபத்திற்கு' இயல் விருது கிடைத்திருக்கிறதென்பதையும் ஞாபகப்படுத்த வேண்டும். ஆனால் அதேசமயம் 'காலம்' செல்வத்தாரைத் தவிர இயல்விருதுக்குழுவில் வேறு யாரும் இடபத்தை வாசித்திருக்கமாட்டார்களென்பதும் தெளிந்த உண்மை. கண்மணிக்கு வாழ்த்து!)

பிறகு புத்தகக் கண்காட்சியில் நின்றவர்கள், எங்கெங்கோ விசாரித்து தலைநகரில் ஒரு கடையில் என் புத்தகங்கள் இருக்கலாமென கஷ்டப்பட்டுக் கண்டுபிடித்துச் சொல்லியிருக்கின்றனர். அந்தக் கடையிலும் இன்னொரு நண்பரொருவர் தேடிக்களைத்து, அங்கேயும் பிரதி இல்லையென்று இறுதியில் onlineஇல் அந்த நண்பர் என் நாவலை வாங்கியது வேறு விடயம்.

'நல்ல விடயந்தானே, சரி இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு மழை பெய்யப் பெய்ய கண்காட்சிக்கு சென்றீர்கள். என் புத்தகந்தான் கிடைக்கவில்லை, வேறு என்ன புத்தகங்கள் வாங்கிவிட்டு வந்தீர்கள்'என நண்பரிடம் கேட்டேன். உன் புத்தகங்கள் கிடைக்கவில்லை என்ற எரிச்சலில் ஒன்றுமே வாங்காமல் திரும்பிவந்துவிட்டேன் என்றார்.

இதுவரை எழுதுபவர்களின் புத்தகங்கள் வாங்கிச் சேகரிப்பவர்களைத்தான் அந்த எழுத்தாளரின் தீவிர வாசகர்கள் என்று சொல்வார்கள், ஆனால் எனக்கு வாய்த்த வாசகர்களோ என் புத்தகங்களை வாங்காமலே இப்படித் தீவிர வாசகர்களாக மாறுகின்றார்கள் என்கின்ற அரிய உண்மையை நண்பரின் மூலம் அறிந்து பின்னர் பரவசப்பட்டுக் கொண்டேன்.

...............

மழையில் நனைந்து போன என் நண்பர் உட்பட, வேறு யாரேனும் என் நாவலைத் தேடினால் (அப்படி யாரும் இருப்பார்கள் என்று நினைத்துக்கொள்வது நமக்கு இருக்கும் இறுதி ஆறுதல்) இப்போது அக்கரைப்பற்றில் இடம்பெறும் புத்தகக் கண்காட்சியில் மெக்ஸிக்கோ'வைப் பெற்றுக்கொள்ளலாம் என ஃபாத்திமா புத்தகசாலை சஃப்றி அறியத்தந்திருக்கின்றார்.

என் புத்தகங்களை -என் நண்பரைப் போலவன்றி- வாங்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை, வேறு பல அருமையான புத்தகங்கள் கண்காட்சியிலும், ஃபாத்திமா புக் செண்டரிலும் கிடைக்கும், பயன்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்.

**************

புகைப்படம்: Volled Ahmed

(Nov 05, 2021)

வேதனைகள் எழுத்தை உருவாக்குவதில்லை

 'A Passage North'இல் கிரிஷான் என்கின்ற பாத்திரத்திற்கு ஒரு காதலி இந்தியாவில் இருப்பார். அவரைப் பிரிந்து வந்து நான்கு வருடங்களில் -நனவிடைதோய்தலாக- கிரிஷான் அவரது காதலியான அஞ்ஜமை நினைவுகூர்வார். இந்த நான்குவருடங்களில் நான் நன்கு முதிர்ச்சியடைந்துவிட்டேன், எனக்கு தசைகள் திரண்டு தோள்கள் விரிந்துவிட்டன, இந்த நிலையில் என்னைப் பார்த்தால் அஞ்ஜம் இப்போது என்னை அதிகம் நேசிப்பார் என்று கிரிஷான் நினைப்பார். அப்படி நினைக்கும்போது, அந்த நான்கு வருடங்களில் தன்னைப் போலவே அஞ்ஜமும் முதிர்ச்சியடைந்திருப்பார், ஒவ்வொரு மனிதரும் தாம் விட்டுவந்த காலத்தில் இருந்ததுபோல தமக்குத் தெரிந்த மனிதர்களும் இருப்பார்கள் என்று நம்புகின்றோம். ஆனால் நாம் இடைப்பட்ட காலத்தில் எப்படி மாறுகின்றோமோ அப்படித்தான் அவர்களும் மாறியிருப்பார்கள். அதை மறந்துவிடுகின்றோம் என்று கிரிஷான் பிறகு தனக்குள் இந்த நாவலில் நினைப்பார்.

அதுதான் யதார்த்தம்.

இந்த நாவலில் இது பிரிந்த காதலுக்கு உரியதென்றாலும் இதைப் புலம்பெயர்ந்த எவருக்கும் பொருத்திப் பார்க்கலாம். அது போரோ, பொருளாதார நிமித்தமோ எதுவாக இருந்தாலும் இடம்பெயர்ந்த நிலமும் மனிதர்களும் நாம் விட்டுவந்த காலத்தைப் போல அப்படியே இப்போதும் இருக்கின்றார்கள் என்று நாம் நினைக்கின்றோம். ஆனால் காலம் வேறுவிதமான பதில்களை நமக்காய் வைத்திருக்கின்றது.

ப்யூகோவ்ஸ்கி இறுதிக்காலத்தில் எழுதிய குறிப்புகள் 'The Captain Is Out to Lunch and the Sailors Have Taken Over the Ship' என்ற புத்தகமாக வந்திருக்கின்றது. தலைப்பே ஒருவிதமாக இருக்கிறது அல்லவா. அந்தக் குறிப்புகளில் தனக்குப் பிடித்த எழுத்தாளர்களைப் பற்றி ப்யூகோவ்ஸ்கி எழுந்தமானமாக எழுதிக்கொண்டு போவார். அதில் ஓரிடத்தில், எழுத்தாளர்கள் எழுதியவற்றைவிட, அவர்களைத் தனக்குப் பிடித்தமாதிரி இப்படி இருந்திருப்பார்களெனக் கற்பனை செய்வது இன்னும் சுவாரசியமாக இருக்கிறது என்பார், ப்யூகோவ்ஸ்கி.

கிட்டத்தட்ட இதேமாதிரித்தான் நான் அனுபவித்தவற்றை, கைவிட்டு வந்தவற்றைப் பற்றி நாங்கள் எங்களுக்குப் பிடித்தமாதிரி நினைத்துக் கொள்கின்றோம்/நினைவில் வைத்துக்கொள்ள விரும்புகின்றோமோ தவிர, அதை அப்படியே நாம் நினைப்பதுபோல கடந்தகாலத்தில் இருந்திருக்கச் சாத்தியமில்லை என்பதும் கசப்பான உண்மை. என்றாலும் விழுங்கிக்கொண்டாகத்தான் வேண்டும். ஆகவேதான் கடந்தகாலத்தை நிகழ்காலத்தில் தேடத்தொடங்கும்போது நாம் ஏமாற்றமடைகின்றோம், விரைவில் சலிப்படைந்து போகின்றோம்.

ப்யூகோவ்ஸ்கி எல்லோரையும் விட கவிஞர்கள் மீது மிகுந்த சலிப்பை இந்தக் குறிப்புகளில் காட்டுகின்றார். அவர் சந்தித்த கவிஞர்களைப் பற்றி எழுதிச் செல்லுவது அவ்வளவு அங்கதச் சுவையுடையவை. இந்த இளம் கவிஞர்கள் எல்லாம் எந்தத் தொழிலையும் ஒழுங்காய்ச் செய்யாமல், வசதியாக வாழ்கின்றார்களே எப்படி என்று அதன் ஆழத்தைத் தேடிப் போகும்போது, அநேகமாக எல்லா இளஞ்கவிஞர்களையும் அவர்களின் தாயார்கள் பராமரித்துக் கொண்டிருக்கின்றார் என்பதை ப்யூகோவ்ஸ்கி கண்டுபிடிக்கின்றார்.

அதிலும் ஒரு கவிஞர் தன்னை ஒரு இடதுசாரியாகச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பவர். ஞாயிறுகளில் தேவாலயத்தில் கவிதைப் பட்டறைகளையும் அடிக்கடி நடத்துபவர். அந்தப் பட்டறையில் கலந்துகொள்ளும் ஒரு பெண் ப்யூகோவ்ஸ்கியைச் சந்திக்கும்போது, இந்த இளம் கவிஞர் உணவுகள் விற்கும் டிரக்கில் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்து வாழ்கின்றார் என்று சொன்னதாகச் சொல்கின்றார். ஆனால் உண்மையில் இந்த கவிஞர் பல வீடுகளைச் சொந்தமாக வைத்து அதில் வரும் வாடகையில் சொகுசாக வாழ்கின்றவர். இப்படி பொய்சொன்னதை அறிந்த ப்யூகோவ்ஸ்கி இந்த கவிஞர் இருக்கும் அடுக்கத்துக்கு சென்று, Fred, come on down here and I'll kick you ass, you communist land owner!" என்று கத்திக் கூப்பிடுகிறார். அந்தக் கவிஞரோ, ப்யூகோவ்ஸ்கி இங்கிருந்து போய்விடுங்கள் என வீட்டுக்குள் இருந்து கெஞ்சுகிறார். ப்யூகோவ்ஸ்கி கோபத்தில் பியர் போத்தலை வீட்டு யன்னலை நோக்கி எறிந்துவிட்டு பொலிஸ் வரமுன்னர் அந்த இடத்தை விட்டு விலகிப் போவார். ஆக, இந்தக் காரணங்களால்தான் நான் தனியே இப்போது இருக்க விரும்புகின்றேன் என்பார் அவர்.

இது ப்யூகோவ்ஸ்கி இறப்பதற்கு ஒரு வருடம் முன்னர் எழுதப்பட்ட குறிப்புகளில் தொகுப்பு. வாசிப்பதற்கு மிகுந்த சுவாரசியமானது. அசோகமித்ரனுக்கு அவரது மூப்படைந்த காலத்திலும் எப்படி அவரது எழுத்து நீர்த்துப் போகாது இருந்தததோ, அப்படியே ப்யூகோவ்ஸ்கியின் எழுத்துக்களும் அவரின் கடைசிக்காலம் வரை அலுப்படையாதிருப்பதை நாம் இதை வாசிக்கும்போது அவதானிக்கலாம்.

நகுலனின் 'நினைவுப்பாதை'யை வாசிக்கும்போது நவீனன் என்ற கதைசொல்லி, தனது நண்பர்கள் ஏன் எப்போதும் தன்னைப் பற்றியே கதை சொல்லிக்கொண்டிருக்கின்றான் என்று அலுப்படைகின்றார்கள் என அதில் எழுதியிருப்பார். ஆனால் என்ன செய்ய என்னுடைய அனுபவம் இவ்வளவுதான், எனக்கு என்னை அகவயமாகப் பார்ப்பதுதான் முக்கியமாக இருக்கிறதென்று நவீனன் என்ற கதைசொல்லி வாசிக்கும் நமக்கு அடிக்கடி நினைவுபடுத்தியபடி இருப்பார்.

நகுலனுக்கு, ப்யூகோவ்ஸ்கியிற்கு மனிதர்களை விட்டு விலகியிருக்கும் பெருவிருப்பு இருந்திருக்கின்றது என்பது அவர்களின் எழுத்துக்களில் இருந்து எளிதாகப் புரியும். நகுலனையும், பிரான்சிஸ் கிருபாவையும் கூட சிலவேளைகளில் நான் ஒரே நேர்கோட்டில் வைத்துப் பார்ப்பதுண்டு. நகுலனுக்கு அவருக்கென ஒரு தொழிலும், அவரின் குடும்பத்தினரால் வந்த சொந்த வீடும் இறுதிவரை இருந்ததால் அவர் ஓரிடத்தில் -தனக்குரிய உலகிற்குள் எவரது தொந்தரவுமின்றி- வசிக்க முடிந்திருக்கின்றது.

பிரான்சிஸ் கிருபா அவராக தன் வாழ்வைத் தேர்ந்தெடுத்தாரா அல்லது அவர் வாழ்ந்த வாழ்வு அவரைத் தேர்ந்தெடுத்ததா என்பது குறித்து நாம் அதிகம் விவாதிக்கத் தேவையில்லை. ஆனால் நகுலனை, ப்யூகோவ்ஸ்கியை அறியும்போது பிரான்ஸிஸ் கிருபாவுக்கும் அவருக்குரிய உலகில் வாழச் சாத்தியமாகியிருந்தால் இன்னும் நிறைய எழுதியிருப்பார் என்று யோசிக்கத் தோன்றுகின்றது. இதன் அர்த்தம் வறுமையைப் பற்றிக் கதைக்கின்றேன் என்று நீங்கள் நினைத்தால் நான் எதைச் சொல்ல வருகின்றேன் என்பதன் அர்த்தத்தை இழந்துவிட்டீர்கள் என்று அர்த்தம்!

சிலவருடங்களுக்கு முன் பிரமிளை நினைவுகூர்ந்த கூட்டத்திலும் பிரமிளை அவர் வறுமையில் வாழ்ந்தார், தமிழ்ச்சமூகம் கைவிட்டுவிட்டது என்பதுமாதிரி, பிரமிள் வறுமையில் வாழ்ந்த கலைஞர் என்ற விம்பத்தை அவருக்கு அணிவது சரியல்ல என்று யாரோ (எம்.டி.எம்?) எழுதியதை வாசித்தது ஞாபகம் இருக்கின்றது. அவ்வாறு இவர்களை நினைவுகொண்டால் நாம் அவர்களின் எழுத்தில் தோய்ந்த ஆன்மாக்களைச் சரியாக விளங்கிக்கொள்ளவில்லை என்று எளிதாக விளங்கிவிடும். இது அவர்களில் பிழைகளல்ல, அவர்களைப் புரிந்துகொள்ளாமல் நாம் விடும் தவறுகளே இவை.

ஒரளவு வசதியுடன் தமிழகத்திற்கு மலேசியாவிலிருந்து வாழ வந்த ப.சிங்காரம் ஏன் இரண்டு நாவல்களுக்குப் பிறகு எழுதவில்லை என்பதைக் கூட நாம் இந்த இடத்தில் வைத்து விளங்கிக்கொள்ள முயலலாம். இங்கே மீண்டும் ப்யூகோவ்ஸ்கியை நினைவுகொள்கின்றேன். எழுத்தாளர்கள் துன்பப்படுவதாலும், சிலுவையில் ஏற்றப்பட்டு வேதனையுறுவதன் மூலமாகவுமே சிறந்த எழுத்து வருமென்று பாவனை செய்கின்றார்கள். அப்படி விரும்புபவர்களைச் சிலுவையில் அறைய அனுமதியுங்கள். அவர்களை வாழ்த்தியும் விடுவோம். ஆனால் வேதனைகள் எழுத்தை உருவாக்குவதில்லை, எழுத்தாளரே அதை உருவாக்கின்றார் (..but pain doesn't create writing, a writer does.) என்கின்றார் ப்யூகோவ்ஸ்கி.

இப்படித்தான் பலர் அடையாளத்தைத் தாங்கி வைத்திருக்கின்றார்களே தவிர, அதற்கும் அவர்களின் வாழ்க்கை முறைக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இருக்காது. இடதுசாரி, பகுத்தறிவு என்று சொல்லிக்கொள்வார்கள், ஆனால் இன்னொருபுறத்தில் பூர்ஷூவாக்களாகவும், சாதிமான்களாகவும் இருப்பார்கள்.

இதற்கும் ப்யூகோவ்ஸ்கியின் ஒரு கவிதைதான் ஞாபகத்துக்கு வருகின்றது. அந்தக் கவிதையின் தலைப்பு:

"I Wanted to Take Down the Government, But All I Took Down was my Best Friend's Wife"

***************

(Sep 23, 2021)