சிங்கள மாணவியிற்கான எதிர்வினை

திசுரி வன்னியராட்சியின் கட்டுரையை வாசிக்க: 
To The Tamil Students In The Recent Fight At Jaffna University

Thisuri Wanniarachchi என்பவர் யாழ் பல்கலைக்கழகத்தில் நடைபெற்ற வன்முறையை முன்வைத்து எழுதப்பட்ட கட்டுரையை நண்பர்கள் பலர் பகிர்ந்துகொண்டிருக்கின்றனர். தனக்குரிய privilege ஐயும், மன்னிப்பையும் கேட்டுக்கொண்டு அவர் எழுதுவது நல்லதொரு விடயமே. அத்தோடு பெண்கள் எவ்வாறு நாளாந்தம் வன்முறைகளைச் சந்தித்தாலும் வன்முறைக்குப் போகாத 'சகிப்புணர்வை'ப் பற்றி அவர் சொல்வதும் நிச்சயம் கவனத்தில் கொள்ளக்கூடியது. பெண்கள் வன்முறையைக் கையிலேந்தாமல், ஒருநூற்றாண்டுக்குள் அவர்களால் எவ்வளவு சாதிக்க முடிந்தது என்பதைப் பற்றி இனிப் போராட்டங்களை நம்சூழலில் நடத்துபவர்கள் சிந்திக்கவேண்டும் என நண்பர்களிடையே விவாதித்திருக்கின்றோம். சிங்களப் பேரினவாதத்தின் 'தேசியம்' இருக்கும்வரை, தமிழ்த் தேசியம் எவ்வாறான நிலையில் என்றாலும் தொடர்ந்து உயிர்ப்புடன் இருக்கும் என்பதை (தமிழ்த்தேசியம் எப்படி வெறியாக உருமாறியது/உருமாற்றப்படுகிறது என்பது இன்னொரு உரையாடலுக்கான புள்ளியென்றபோதும்) நாம் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ளக்கூடியதே. இனியான தமிழ்த்தேசியம் ஆகக்குறைந்து ஒடுக்கப்பட்டவர்களிலிருந்தும் பெண்ணியத்திற்குள்ளிலிருந்தும் எழுந்தாலன்றி அது இன்னொருவகையான குறுந்தேசியவாதமாக போகுமென்பதிலும் எனக்கு எந்தச் சந்தேகமுமில்லை.

இதை ஒருபுறம் வைத்துவிட்டு, இப்போது Thisuri Wanniarachchi தமிழ் மாணவர்க்கு என எழுதியதற்கு வருவோம். ஒரு பெரும்பான்மை இனத்தைச் சார்ந்தவர், தன் privilege விளங்கிக்கொண்டவர் முதலில் 'அறிவுரை' கூறவேண்டிய இடம் தமிழ் மாணவர்களுக்கு அல்ல. தான் சார்ந்த தன்னைப் போன்ற privilege உள்ள தன் சமூகத்திற்கே அவர் முதலில் எழுதவேண்டும். அதையும் தவிர்த்து அவர் தமிழ் மக்கள்/மாணவர் மீதான அக்கறையில் எழுதுகின்றார் என்றே வைத்துக்கொள்வோம். நீங்கள் 'வரலாற்றை' எவ்வாறு privilege உடன் அல்லது அதை நீக்கம் செய்தா வாசிக்கின்றீர்கள் என்பதையும் நாங்கள் பார்க்கவேண்டியிருக்கிறது.

1983ல் தமிழர்கள் (புலிகள்) தாக்கியதிலிருந்துதான் அன்றிலிருந்து 30 வருடங்கள் நாடு போருக்குள் வீழ்ந்ததெனக் குறிப்பிடுகின்றீர்கள். புலிகள் இராணுவத்தைத்தான் தாக்கினார்கள். அதற்காய் 1983ல் அப்பாவி/நிராதயுதபாணியான மக்களையெல்லாம் கொல்லத்தொடங்கியது ஏனென்று கேள்விகள் கேட்பதிலிருந்தே நாம் உரையாடல்களை ஆரம்பிக்கவேண்டும். இதைக்கூட ஒரு வன்முறைக்கான வித்து (புலிகள்) இட்டதால்தான் கலவரம் தொடங்கியதென ஒரு பேச்சுக்கு வைத்துக்கொள்வோம். புலிகள் 1983ல் தாக்கமுன்னர், 1956 தனிச்சிங்களச் சட்டத்துடன் 1983வரை நடந்த கலவரங்களில், யார் அங்கே 'வன்முறை'யாளர்களாய் இருந்தார்கள் என்பதை நீங்கள் கவனிக்காதுவிடும்போதுதான் உங்களின் privilege இருந்து நீங்கள் இன்னமும் வெளியே வராது ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கு 'அறிவுரை' கூற ஓடிவந்துவிடுகின்றீர்களே என்ற சந்தேகம் வருகிறது.

இப்போதும் தமிழர்களே 'வன்முறையாளர்களாய்' ஆகாதீர்களெனத்தான் கூற வருகின்றீர்களே தவிர வன்முறையின் ஊற்றுக்கள் எங்கே தொடங்குகின்றதெனக் கவனிக்கத் தவறுகின்றீர்கள் என்பதில்தான் எமக்குச் சோர்வு வருகிறது. ஏன் இந்தளவு போர் அழிவின்பின்னாலும், எல்லாவகையிலும் ஒடுக்கப்பட்டபின்னும் தமிழர்களிடையே 'வன்முறை' உணர்வு இருக்கிறதென்பதை நீங்கள் யோசிக்கவேண்டும். நீங்கள் இப்போதும் சிங்களச் சமூகத்தில் பெரிதாய் எதுவுமே மாறவில்லை என்று குறிப்பிட்டு, அவர்களும் வன்முறையாகத் திரும்பித் தாக்கினால் என்னவாகும் என எங்களிடம் கேட்கின்றீர்களே தவிர, பெரும்பான்மைச் சமூகத்திற்கு முதலில் 'அறிவுரை' கூறிவிட்டுத்தான் தமிழ் மாணவர்களிடம் இதைக் கூறுகின்றேன் எனச் சொல்வதற்கான எந்த அடையாளத்தையும் என்னால் காணமுடியவில்லை.

அதை விட இதை எப்படி மன்னிப்பும் கேட்டுக்கொண்டு உங்களிடம் இப்படி எழுதமுடிகிறதெனவும் யோசிக்கிறேன்.
"But at the end of the day we are both Sri Lankan and we cannot let our parents’ and grandparents’ generation’s mistakes belittle the future we have to rebuild."
இதை எப்படி சொல்கின்றீர்கள் என்பதும் விளங்கவில்லை. நாங்கள் சிங்களவர்கள், நீங்கள் தமிழர்கள் என்ற வித்தியாசங்களின் அடிப்படையில் ஒரு நாட்டில் வசிப்பவர்கள் என்று கூறுவீர்களென்றால் ஏற்றுக்கொள்ளலாம். நாம் இலங்கையர் என்று எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் எம்மை உணரவைக்காதபடி, நீங்கள் 'இலங்கையர்' என்ற ஒருகுடைக்குள் தமிழர்களையும் இணையும்படி கேட்பது மிகுந்த வன்முறையல்லவா? ஒரு அரசியல்வாதி சொல்வது என்றால் கூடச் சகிக்கமுடியும். உங்களின் privilege உணர்ந்தபடி தமிழர்கள் மீது அக்கறையுள்ளவர் எனச் சொல்கின்றவர் இப்படி எப்படிச் சொல்லமுடிகிறதென வியக்கத்தான் முடிகிறது.

உங்களின் தமிழ்மாணவர் பற்றிய அக்கறை மீதோ அல்லது வன்முறையை எந்தவகையிலும் நியாயப்படுத்தக் கூடாது என்பதிலும் உங்களைப் போலவே எமக்கும் ஒத்த கருத்தேயுண்டு. ஆனால் அது நீங்கள் எழுதிய இந்தக் கட்டுரையில் தெளிவாக வெளிப்படவில்லை என்பதே என்னைப் போன்றவர்களின் வருத்தம்.

வன்முறை வேண்டாம் என்று இங்கே போதிக்கும் உங்களை விட எங்களுக்கு வன்முறையின் சகல வடிவங்களும் நன்கு தெரியும். அந்த 'வன்முறை'யினால் சமூகத்தில் எந்த கீழ்நிலைக்கும் போகமுடியும் என்று கடந்தகாலத்தில் நன்குணர்ந்த ஒரு சமூகம், ஏன் இன்னும் அந்த 'வன்முறை'யைக் கைவிடத் தயாராகவில்லை என்பதை நீங்கள் சற்று ஆழமாக யோசிக்கவேண்டும். அதே சமூகந்தான் ஒரேநாட்டில் வாழ்ந்தாலும் தமிழர் என்ற தனித்துவமான அடையாளத்தோடு வாழவிரும்புகின்றதே தவிர, இலங்கையர் என்ற அடையாளத்தில் சேர ஏன் விரும்புவதில்லை என்பது பற்றியும் ஒரு பெரும்பான்மைச் சமூகத்தைச் சேர்ந்த, அதன் privilege உணர்ந்த நீங்கள் நிதானமாக யோசித்துப் பார்க்கவேண்டும்.

( July 19)

'களி' மற்றும் 'உத்த பஞ்சாப்'

Kali (மலையாளம்)

சடுதியாக வந்துவிடும் கோபந்தான் முக்கிய பேசுபொருள் என்றாலும், படம் வெவ்வேறு புள்ளிகளில் ஓரிடமில்லாது அலைந்தபடியே இருக்கிறது. எந்த வகையான கோபம் என்றாலும் அது உறவை/பிறதைப் பாதிக்கும் என்பதை இன்னும் ஆழமாய்க் கொண்டுசெல்லக்கூடியதை , பின்பாதியில் அதிக நேரத்தை தேவையேயில்லாததில் மினக்கெடுத்தி விடுகின்றனர். கோபத்தின் விளைவுகளை அவதானித்தபடி அதை மீறி நேசிக்கும் ஒரு பெண், தன் கோபத்தால் அவளை எந்தப் பொழுதிலும் இழக்கலாம் என்ற பதற்றங்கள் இருக்கும் ஒரு ஆண், அந்தப் புள்ளியில் தொடர்ச்சியாகப் பயணித்திருந்தால் மறக்கமுடியாத ஒரு திரைப்படமாக இது மாறியிருக்கும்.

இடைவெளியின் பின் திணிக்கப்பட்ட ஒரு சம்பவத்தைச் சுற்றியே கதை ஓடிக்கொண்டிருப்பதால் எப்போது அந்தக்காட்சி முடிந்து அடுத்த காட்சி தொடங்கப்போகின்றதென்று என எண்ணுவதற்குள் படம் நிறைவடைந்துவிடுகின்றது. அதுவரை ஆண் கோபமடையும்போது உருவேற்றும் இசை , இப்போது பெண்ணுக்குள் ஒலிக்கத் தொடங்கிவிடுகின்றது. எது அவசியமற்றது, எதனால் ஒரு அழகான உறவு இழந்து போகப்போகின்றது என்ற அடிப்படையே மறந்து அந்தச் சடுதியாக வரும் கோபத்தையே நியாயப்படுத்துவதாகக் காட்டும்போது, இதற்காகவா இவ்வளவு நேரமும் அந்தப் புள்ளியில் ஒன்றிப் படத்தைப் பார்த்தோம் என்ற சலிப்பு வருகிறது. 'பிரேமம்' சாய் பல்லவிக்கு சிரிக்க வருகிறது,
எளிமையாகவும் அதிக அலங்காரமும் இல்லாதும் இருக்கிறார். ஆனால் 'பிரேமத்தில்' வந்த மடோனா செபஸ்டியான் நடிப்பில் 'காதலும் கடந்து போகுமில்' எளிதாய்க் கடந்துபோனதைப் போல, சாய் பல்லவி தாண்ட இன்னும் சில படங்கள் வேண்டியிருக்கும் போலத்தோன்றுகிறது.

'நீல ஆகாசம், பச்சைக்கடல் சுவர்ணபூமி' எடுத்த சமீர் தஹீரே இத்திரைப்படத்தையும் எடுத்திருக்கின்றார். அந்தப் படமும் சுவாரசியமாகத் தொடங்கி, பிறகு அதை எப்படித் தொடர்வது/முடிப்பது என்ற அதே சிக்கலே இந்தப் படத்திலும் நெறியாளர் முகங்கொடுக்க வேண்டியிருக்கின்றது. துல்காரின் கோபத்திற்கும் நேசத்திற்கும் மாறிமாறி அலைபாயும் பாத்திரத்தைப் பார்த்தபோது ஃபகத் ஃபாசில் நடித்த North 24 Kaatham நினைவிற்கு வந்தது. அதில் ஃபகத் ஃபாசிலின் பாத்திரம் அவ்வளவு எளிதில் எவரையும் கவர்ந்திழுக்காத ஒரு பாத்திரம். ஆனால் தன் நடிப்பின் மூலம் படம் முடிகின்றபோது நாயகியிற்கு மட்டுமில்லை நமக்கும் நெருக்கமான ஒரு பாத்திரமாய் ஃபகத் அதை மாற்றியிருப்பார். இங்கே துல்காரின் பாத்திரத்தோடு நம்மால் அவ்வளவு நெருக்கமாய் உணரமுடியாதது இன்னொரு பலவீனம் போலத்தெரிந்தது. எனினும் பிரேமத்தில் வந்ததைப் போலவே இதிலும் பருக்களோடும் சிரிப்போடும் இருக்கும் சாய் பல்லவிக்காய் வரும் இரசிகர்களுக்கு இந்தப்படம் பிடிக்கவும்கூடும்.


Udta Punjab (இந்தி)

பஞ்சாப்பில் ஒருகாலத்தில் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்திய போதைமருந்துகளின் பாவனையை அப்படியே இயன்றளவு rawவாக தந்திருக்கின்றனர். அரசியல்வாதிகள், பொலிஸிலிருந்து எல்லோரும் அதற்கு உடந்தையாகி ஒரு தலைமுறையை பாழாக்கிக்கொண்டிருந்ததை, தம்மை, தமது குடும்பங்களை போதை தீண்டும்போது திகைக்கும் மனிதர்களை, மாற்றங்களுக்காய்ப் போராட விரும்பும் சிலரையென மிக தத்ரூபமாய்க் காட்சிகளில் கொண்டுவருகின்றனர்.

Highway படத்தைப் பார்த்தபோதே அலியா இன்னும் உயரங்களைத் தாண்டுவார் என நினைத்திருந்தேன். இந்தப் படத்தில் இன்னொரு காலடியை முன்நோக்கி வைத்திருக்கின்றார். இந்த வயதிலேயே அவர் ஏற்றிருக்கும் இந்தப் பாத்திரத்தை அவ்வளவு எளிதாய் எவராலும் நடிக்கமுடியாது. ஒரு பீகார் அகதியாக, வறுமை காரணமாய் பஞ்சாபிற்குள் தோட்டத்தில் வேலை செய்யவந்து தற்செயலாய் போதைப்பொருட்கள் கடத்துபவர்களின் வளையத்திற்குள் சிக்கி, அவர்களால் தனித்தும் கூட்டாகவும் பாலியல் வன்புணர்ச்சியிற்கு ஆளாகி, போதையிலிருந்து மீள்வேன் எனவும், எந்தப்பொழுதிலும் தற்கொலை செய்யமாட்டேனெனவும் உறுதியாக இருக்கும் அந்தப் பாத்திரத்தை நாம் நீண்டகாலத்திற்கு நினைவில் வைத்திருப்போம்.

இந்தப் படத்தை நான்கைந்து பஞ்சாபி நண்பர்களோடுதான் சேர்ந்து பார்த்தோம். பஞ்சாப்பில் இப்படியான நிலவரம் இருந்ததா எனக் கேட்டிருந்தேன். இந்தளவிற்கு முழுப்பகுதியிலும் இல்லாவிட்டாலும் இருந்தது உண்மை என்றனர். திரைப்படத்தின் முடிவு கூட அருமையாக இருக்கும். அடுத்த தலைமுறையின் ஒருவன் கையில் போதையினதும் கொலைகளினதும் கறைகளுடன் முன்னுக்கு நிற்கின்றான். ஆனால் அவனை மீண்டும் சமுகத்திற்குள் இணைத்த சிலர் அவனுக்காய்க் காவும் கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றனர்.

ஒரு தலைமுறையைக் காக்க/ விடுவிக்க நமக்குத் தெரியாத பலர் தம்மைப் பலிகொடுக்கின்றனர். அவர்களைப் பற்றிப் பெரிதாக நாம் அறிவதில்லை. ஆனால் அவர்களின் சாம்பல் மேடுகளிலிருந்தே நமக்கான நம்பிக்கையான வாழ்வொன்று முகிழ்கிறது.

(நன்றி: 'தீபம்)

அ.முத்துலிங்கத்திற்கான எதிர்வினை

நேற்று விகடனில் வந்திருந்த அ.முத்துலிங்கத்தின் ' வெள்ளிக்கிழமை இரவுகள் ' வாசித்திருந்தேன். அ.மு, ஈழப்பிரச்சினை குறித்து எழுதும் கதைகள் ஏன் தொடர்ந்து அபத்தமாய் இருக்கிறதென இன்னும் விளங்கவில்லை. ஒரு விடயத்தில் நேரடியாகச் சம்பந்தப்பட்டவர்கள்தான் அவற்றையெல்லாம் எழுதவேண்டுமெனச் சொல்லப்போவதில்லை, ஆனால் அவை குறித்து அக்கறையும் அவதானமும் இல்லாது எழுதும்போது விசனமே வருகிறது.

இந்தக் கதை ஏற்கனவே அஷோக ஹந்தகமவின் 'இது எனது சந்திரன்' (This is my moon) என்று 2000ல் எடுக்கப்பட்ட திரைப்படத்தில் வந்துவிட்டது. என்ன அது உள்ளூரில் அனைத்தும் நடக்கிறது. இது உள்ளூரில் நடந்து, கனடாவிற்குப் புலம்பெயர்ந்து குழந்தையுடன் திரும்பிப்போய் ஒருவிதமான 'பழிவாங்குதலுடன்' முடிகிறது. அஷோக ஹந்தகம எனக்குப் பிடித்தமான படைப்பாளி என்றபோதும், எப்படி சிங்கள இராணுவமும், புத்தபிக்குவும் தமிழ்ப்பெண்ணை சிதைக்கின்றார்கள் என்பதை வெளிப்படுத்தினாலும், அதில் சிறுபான்மையினராகிய எம்மீதான ஒருவகையான exploitation இருக்கிறதெனவே அது கடந்தகாலத்தில் -இங்கு திரையிட்டபோதும்- விவாதித்திருக்கின்றோம், எழுதியிருக்கின்றோம்.

அ.முத்துலிங்கத்தின் கதை பாதியில் நகரும்போதே எனக்கு மிகுதிக்கதை விளங்கிவிட்டது. 1997ம் ஆண்டு ஜெயசுக்குறு சமயத்தில் மாங்குளத்தில் ஒருவர் பாலியல் வன்புணர்வு செய்யப்படுகின்றார். பிறகு 2010ல், சம்பவத்தில் யார் ஈடுபட்டார்கள் என்பதை அந்தத் தாக்குதலிற்குத் தலைமை தாங்கிய மேஜரின் பெயரை மட்டும் கூறியவுடன், அவருக்குக் கீழேயிருந்து பாலியல் வன்புணர்வு செய்தவரை எளிதாய் இந்தப் பெண்ணின் நண்பி கண்டுபிடித்துச் சொல்லி விடுகின்றாராம். இந்திய வாசகர்கள்தானே எதைக் கொடுத்தாலும் வாசித்துவிட்டு உள்ளொளி பெற்றுவிடுவார்கள் என்று நம்பிக்கை இருக்கலாம். நமக்குத்தானே இன்னும் இந்த தரிசனங்கள் நிகழ்ந்துவிடவில்லையே? எப்படி நம்மால் இதையெல்லாம் எளிதாய்க் கடந்துபோய் விடமுடியும். இடியப்பதையே, இடி'யா'ப்பமாக அவர்களுக்காய் மாற்றி எழுதமுடிகின்றபோது இதெல்லாம் சிறு சம்பவங்கள்தானே என நகரச் சொல்கிறாரோ தெரியவில்லை.

கதையில் இருக்கும் இப்படியான நெருடல்களையெல்லாம் விட்டுவிடலாம். கதை எந்த வகையிலுமே பாதிக்கவே இல்லை என்பதுதான் இங்கே சொல்ல வருகின்ற விடயம். பாலியல் வன்புணர்விற்குள்ளாகிய ஒரு பெண், அவ்வளவு எளிதாக எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டு இப்படி பிள்ளை அப்பா யாரெனக் கேட்கிறது என்பதற்காக, பிள்ளைக்கு இலங்கையிற்குப் போய் அந்த 'அப்பா'வை அறிமுகப்படுத்துவாரா என்ன? அந்தப் பெண், பிள்ளை கேட்கிறார் என்பதற்காகத்தான் போகின்றார் என்றாலும் அவருக்குள் நிகழ்ந்த சம்பவம் குறித்து எத்தகைய கொந்தளிப்பாய் இருந்திருக்கும். அது குறித்து எதுவுமே இல்லாது -ஏதோ வெளிநாட்டிலிருந்து ஊரைப் பார்க்கப் போவது போல- அந்தப் பெண் வெளிக்கிட்டுப் போகின்றார். இப்படியெழுத அ.முவால் மட்டுந்தான் சாத்தியம்.

மேலும், இவ்வாறு பாலியல் வன்புணரப்பட்ட பெண் அவ்வளவு எளிதில் தனது பிள்ளைக்கு அந்தத் தகப்பனை அறிமுகப்படுத்துவாரா? தனது பிள்ளைக்கு எது நல்லதென ஒரு தாயிற்குத் தெரியாதா? அவ்வாறு பிள்ளையுடன் இருக்கும் தாய், உனது தந்தை இறந்துவிட்டார் என்று சொல்லக்கூடுமே தவிர, இப்படி ஓடிப்போய் தன்னைப் பாலியல் வன்புணர்ந்தவரை அறிமுகப்படுத்துவாரா என்பதை வாசிப்பவர்க்கு விட்டுவிடுகிறேன். இந்தப் பெண்பிள்ளை பிறகு வளர்ந்து இந்த உலகின் எல்லா அழுக்குகளையும் அறிந்தபின், ஏன் எனக்கு இப்படிப்பட்ட ஒருவரை அறிமுகப்படுத்தினாய் என தாயைக் காறி உமிழாதா?

மேலும், ஏதோ கனடாவில் gay/lesbian யாய் இருப்பவர்களின் பிள்ளைகளைக் கூட இலகுவில் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள், ஆனால் single motherன் பிள்ளைகளைத்தான் கேலி செய்கின்றனர் என்றவகையில் அ.மு எழுதுவதில் எந்தளவு யதார்த்தம் என்பது குறித்தும் யோசிக்கின்றேன். single motherன் பிள்ளைகளுக்கு அவர்களுக்குரிய சிக்கல்கள் இருந்தாலும் இங்கு பொதுச்சூழலில் அவர்களை ஒரளவு ஏற்றுக்கொள்ளும் நிலைமைகள் இருக்கின்றன. மேலும் இந்தப் பிள்ளையை அதிகம் நக்கல் செய்வதாகக் காட்டப்படுவது, gay coupleன் ஒரு பெடியனால். Homosexual இன்னமே பொதுச்சமூகத்தால் அவ்வளவு ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத ஒரு சூழலில், ஒடுக்கப்பட்டிருக்கும் அவர்களின் குழந்தைகளை அவர்கள் இப்படி அவ்வளவு எளிதில் வளர்க்கமாட்டார்கள் என்பதோடு, ஏன் அவர்களின் பிள்ளையை இங்கே அ.மு முன்னிலைப்படுத்துகிறார் என்பதில் அ.முவின் தற்பால் அரசியல் தெரிகிறது எனச் சொல்லலாமோ என யோசிக்கிறேன்.
வேண்டுமெனில் இந்தக் கதையிற்காய் விகடன் வாசகர்கள் 'ஆஹா'வென்று உச்சுக்கொட்டக்கூடும். எனக்கென்றால் எரிச்சல் தான் வந்தது.

சிலவேளைகள் நம்மால் முழுதாய் உணர முடியாத விடயங்களை, சரியாக எழுத்தில் வைக்க முடியா கதைகளை எழுதாமல் விடுவதே மிகச் சிறந்த 'அறமாக' இருக்கும் எனவும் -கேட்கிறார்களோ இல்லையோ- சொல்லிவைப்போம்.

அ.யேசுராசாவின் 'நினைவுக்குறிப்புகள்'

அ.யேசுராசாவின் 'நினைவுக்குறிப்புகளில் 15 கட்டுரைகள் இருக்கின்றன; அநேகமானவற்றை 'ஜீவநதி'யிலும், அ.யேசுராசாவின் முகநூலிலும் எழுதப்பட்டபோது வாசித்தபோதும், இன்னொருமுறை முழுதாகச் சேர்த்து வாசித்தபோதும் சுவாரசியம் குறையாமல் இருந்தது. அ.யேசுராசாவில் நமக்கு எத்தகைய விமர்சனம் இருந்தாலும், இந்தத் தொகுப்பை நிறைவு செய்யும்போது அவர் அறிமுகப்படுத்தும் விடயங்களுக்காய் ஏதோ ஒருவகையில் நாம் அவருக்கு நன்றியுடையவர்களாக மாறிவிடுவோம். இலக்கியவாதிகளையும், இலக்கிய நிகழ்வுகளையும், சினிமாக்களையும், ஓவியங்களையும் அ.யேசுராசா இதில் பேசுகின்றார் என்கின்றபோதும், அதனூடு ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தின் (1970/1980) சுவடுகளையும் நாம் இவற்றில் அடையாங்காணமுடியும்.

ஒரு கடற்றொழிலாளியின் மகனாக வறுமையான குடும்பத்தில் பிறந்து, விரும்பிய கல்வியைத் தொடரமுடியாது தொடக்கத்தில் மேசன் வேலையும், பின்னர் தபால் கந்தோரிலும் பணிபுரியும் அ.யேசுராசாவிடம் 'நிலவினில் பேசுவோம்' போல, 'நீங்கள் எப்படி ஆங்கிலத்தில் இருந்து தமிழாக்கம் செய்யலாம்' எனவும் சிலர் கேட்கின்றனர். அதுபோலவே அவர் சேகரிக்கும் நூற்களையும், அதில் எவ்வளவு பிரியமுடையவராக இருக்கின்றார் என்றும் எழுதப்பட்ட கட்டுரை அற்புதமானது. ஒருவகையில் அ.யேசுராசாவின் நூல் பித்து எனக்கு ஃபோர்ஹேஸை நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருந்தது. தனிமனிதர்களின் உறவை விட அவரின் புத்தகங்கள் மீதான நேசம் ஒருகட்டத்தில் எனக்கு அச்சமூட்டியதென்றாலும், புத்தகங்களின் மீதான தீரா வாஞ்சையும், அவையில்லாமல் ஒரு பொழுது விடிந்து முடியாதென நம்புகின்ற ஒருவனாக நானும் இருப்பதால் ஒருவகையில் யேசுராசாவைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.

மஹாகவி, ஏ.ஜே, எஸ்.பொ போன்ற ஆளுமைகளில் மீது வைத்திருக்கும் மதிப்பை வெளிப்படுத்துகின்ற யேசுராசா, அவ்வளவு கவனிக்கப்படாத ஆனந்தமயில், செ.கதிர்காமநாதன் போன்றவர்களை மட்டுமின்றி, இலக்கியம் சாராத சாதாரணமனிதர்களைக் கூட அவர்களின் பங்களிப்புக்களுக்காய் நினைவுகூரவும் செய்கின்றார். அதேசமயம் டானியனில் படைப்புக்கள் மீது (முக்கியமாய் 'பஞ்சமர்') குறித்த தன் கறாரான பார்வையையும் முன்வைக்கின்றார். ஆனால் இன்று டானியலின் படைப்புக்கள் முழுதாய் வெளிவந்திருக்கின்ற/வாசிக்கப்படுகின்ற காலகட்டத்தில் டானியலை அவ்வளவு எளிதாய் அ.யேசுராசாவைப் போல புறந்தள்ள முடியுமா என்பதிலும் கேள்விகள் உள்ளன. அதேபோன்று கைலாசபதியினதோ, டொமினிக் ஜீவாவினதோ, மு.பொன்னம்பலத்தினதோ முரண்பாடுகளை இத்தொகுப்பில் சேர்க்காமல் விட்டிருக்கலாமோ எனவும் தோன்றியது. மேலும் அவர்கள் என்ன எழுதினார்கள்/ எந்த விமர்சனத்தை முன்வைத்தார்கள் என்பதை அறியாது ஏதோ இடைநடுவில் ஆதியும் அந்தமும் தெரியாது யேசுராசாவின் பதிவுகளை மட்டும் வாசிப்பதில் சிக்கல்களும் இருக்கின்றன. இத்தகைய விடயங்களுக்கு எதிர்வினையாற்றல் அவசியமென்கின்றபோதும் இத்தொகுப்பில் இதன் தேவை இல்லைபோலவே தோன்றியது. அதுபோலவே இதில் சேர்க்கப்பட்ட 15வது கட்டுரையும் எனலாம்.

இவை எல்லாவற்றிற்கும் அப்பால் அ.யேசுராசா அன்றைய காலத்திலிருந்து இன்றுவரை புதிது புதிதாய் அறிய விழைகின்றவராய், அவற்றைப் பகிரவிரும்புகின்றவராய் இருப்பதே என்னைப் பொறுத்தவரை கவர்கிறது. கட்டுரையிற்கான அவரின் கச்சிதமான மொழி நம்மை அலுப்பின்றி வாசிக்க வைக்கின்றது. பத்தி/கட்டுரைகளில் எழுதுவதில் ஆர்வமிருக்கும் என்னைப் போன்றவர்கள் அ.யேசுராசாவிடமிருந்து கற்றுக்கொள்ளவும், அவரின் அனுபவங்களினூடாக பயணிக்கவும் நிறைய உள்ளன. திரைப்படங்கள் பற்றிய ஒருகட்டுரையில் பிரசன்ன விதானகேயின் 'With you Without you' பிடித்தது பற்றியும், அஷோக ஹந்தகமவின் 'இனி-அவனில் இருக்கும் சிக்கலால் விலகிப்போனது பற்றியும் எழுதிய பார்வை எனக்கும் உவப்பானது.

அ.யேசுராசா என்ற ஆளுமை மீது நமக்கு வேறுபட்ட பார்வைகள் இருக்கலாம். ஆனால் அவர் நம்மோடு பகிர்வதற்கும் இன்னும் நிறைய விடயங்கள் இருக்கிறதெனவே நம்புகின்றேன். எதிலும் கறாரான பார்வையுடைய, எழுதும் மொழியின் கச்சிதம் அறிந்த, எதன் பொருட்டும் சமரசம் செய்யாத ஒருவராக அ.யேசுராசாவை அவரின் எழுத்தினூடும், அவரை அறிந்தவர்களினூடாகவும் அறிந்து வைத்திருக்கின்றேன். எல்லாவற்றிலும் இருந்து ஒதுங்கியிருந்த அவர் 'ஜீவநதி'யில் எழுதத்தொடங்கியதிலிருந்து மீள வந்திருப்பதாய் இத்தொகுப்பின் முன்னுரையில் கூறுகின்றார். அவர் இன்னும் நிறைய எழுதவேண்டும். அவரின் எழுத்துக்களை இரசித்தும் முரண்பட்டும் செல்ல, என்னைப் போன்ற நிறையப் பேர் அவற்றை வாசிக்க ஆர்வத்துடன் இருப்பார்களெனவே நம்புகின்றேன்.

(நன்றி: 'தீபம்')

ட்றம்போ (Trumbo)

எழுத்தாளராகவும், கம்யூனிஸ்டாகவும் இருக்கும் ட்றம்போ ஒருகாலத்தில் ஹொலிவூட்டில் அதிகம் சம்பளம் பெறும் ஒரு திரைக்கதையாசிரியராகவும் இருந்திருக்கின்றார். 1940களில் உலகப்போர் மற்றும் சோவியத்து எழுச்சியின் நிமித்தம் அமெரிக்க அரசு பலரை ஹொலிவூட்டுக்குள்ளும், வெளியிலும் black listல் பட்டியலிடும்போது ட்றம்போவின் பெயரும் சேர்க்கப்படுகின்றது. ஹொலிவூட்டுக்குள்ளும் ட்றம்போ உட்பட பலர் 'இடதுசாரி நச்சுவிதை'களைக் கலக்கின்றார்கள் எனக் குற்றஞ்சாட்டப்படுகின்றனர். இதன் தொடர்ச்சியில் நீதிமன்றத்தில் நடக்கும் வழக்கில் தங்களையும், பிறரையும் கம்யூனிஸ்டாக காட்டிக்கொடுக்காது ட்றம்போம் நண்பர்களும் இருந்தாலும் அதன் நிமித்தம் வழக்கில் தோற்கின்றனர். மேல் நீதிமன்றத்தில் மீண்டும் முறையிடும்போது பெருஞ்செலவும், தோல்வியும் அங்கும் ஏற்படுகின்றது. இதனால் ட்றம்போ கிட்டத்தட்ட ஒருவருடம் சிறைக்குள் இருக்கவேண்டிவருகின்றது.

'தண்டனைக்காலம்' முடிந்து வந்தபின் முன்னதைவிட இன்னும் தீவிரமாக திரைக்கதைகளை எழுதத் தொடங்குகின்றார். எனினும் கறுப்புபட்டியலில் அவர் பெயர் இருப்பதால் அவை 'அநாமதேயப் பெயர்களில் எழுதப்படுகின்றன. மிகவும் பிரபல்யம் பெற்ற படமான Roman Holiday யின் திரைக்கதை ட்றம்போவினால் எழுதப்பட்டாலும், ஒஸ்கார் விருது அதற்காய் கிடைக்கும்போது வேறொருவரே அந்தத் திரைக்கதையிற்காய் ட்றம்போவினால் முன்னிறுத்தப்படுகின்றார். இடையில் வெளிப்படையாக வேலை செய்யமுடியாததால், பிள்ளைகளை வளர்ப்பதிலும் சிக்கல்படுகின்றார். ஹொலிவூட் உலகைச் சேர்ந்த பலர் ட்றம்போ எந்தவகையிலும் நுழைந்துவிடக்கூடாது என்று (முக்கியமாய் ரொனால்ட் றீகன் போன்ற வலதுசாரிகள்) கவனமாய் இருக்கின்றார்கள்.
இவற்றையெல்லாம் மீறி மீண்டும் நாம் எழுவோமென ட்றம்போ நம்பிக்கைகொண்டாலும் அவரோடு தடை செய்யப்பட்ட நண்பர்களுக்கு அதில் நம்பிக்கை இருக்கவில்லை. 'நீ மீண்டும் ஹொலிவூட்டிற்கும் நுழைய விரும்புகின்றாய், ஆனால் நானோ மாற்றத்தை வேறுவகையில் கொண்டுவர விரும்புகின்றேன்' என நண்பரொருவர் ட்றம்போவோடு முரண்படுகின்றார். ஹொலிவூட்டிற்குள் நுழைவது முதலடி, அதிலிருந்து மாற்றங்களுக்காய் அங்கிருந்து போராடுவோம் என ட்றம்போ அந்த நண்பருடன் வாதிடுகின்றார்.

தொடர்ச்சியான உழைப்பில் கிட்டத்தட்ட 15 வருடங்களின் பின் முதன்முதலாக அநாமதேயப் பெயரின்றி ஸ்ரான்லி குப்ரிக் இயக்கிய Spartacusல் ட்றம்போவின் பெயர் திரையில் காண்பிக்கப்படுகின்றது. மேலும் Exodus கதையை திரைக்கதையாக்கிக் கொடுக்கும் ட்றம்போவை, அதன் நெறியாளர் ஊடகத்தில் வெளிப்படையாக ட்றம்போ தன்படத்தில் பணிபுரிகிறார் எனவும் அறிவிக்கின்றார்.

1960களில் மெல்ல மெல்லமாக கறுப்புப் பட்டியலில் இருந்து வெளியில் வருகின்றார் ட்றம்போ.  அவர் அவ்வாறு பொதுவெளிக்கு வருகின்ற சமயத்தில் கொடுக்கும் ஒரு நேர்காணலில் ஒஸ்கார் விருது கிடைத்தால் என்ன செய்வீர்களென்று வினாவப்படுகின்றார்; 'எனது மகள் 3 வயதில் இருக்கும்போது என்னை கறுப்புப் பட்டியலில் சேர்ந்துவிட்டார்கள். இப்போது அவளுக்கு 13 வயது. அவளையொத்த எல்லாக் குழந்தைகளிடம் அப்பா என்ன செய்கின்றார் எனக் கேட்கும்போது, சொல்வதற்கு எத்தனையோ விடயங்கள் இருக்கும். ஆனால் என் மகளிற்கு அப்படியான ஒரு நிலை இல்லை. நான் எதற்காய்க் கறுப்புப்பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டிருக்கின்றேன் எனபதைக் கூட அவள் சரியாக அறியாள். அப்படி ஒரு பரிசு கிடைக்கும்போது அவளுக்கே அதைச் சமர்ப்பணம் செய்வேன்' என்கின்றார்.

இறுதியில் ஹொலிவூட்டாலும் ட்றம்போ அங்கீகரிக்கப்படுகின்றார். ஹொலிவூட் எழுத்தாளர்கள் கூடி  ஒரு நிகழ்வில் மதிப்பளிக்கப்படும்போது, 'இந்தக் கறுப்புப்பட்டியலால் என்னைப் போன்றவர்கள் எத்தனையோ இழந்துவிட்டோம். சிலர் தம் சொத்தை, வேறு சிலர் தமது துணைகளை, இன்னுஞ்சிலர் தற்கொலையும் செய்துமிருக்கின்றனர். அந்தளவிற்கு இது பயங்கரமானது. ஆனால் இப்போது நான் எவரையும் குற்றஞ்சாட்டப்போவதில்லை. நமக்கு இப்போது குணமடைதலே (healing) தேவையாக இருக்கின்றது. எனெனில் இங்கே நாயகர்களோ வில்லன்களோ என்று எவருமில்லை. நாமெல்லோரும் ஏதோ ஒருவகையில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் (victims)' என அழகாக உரையாற்றுகின்றார்.

ஓர் அசலான கம்யூனிஸ்ட், தனது நம்பிக்கைகளுக்காய் எதையும் இழக்கத் தயராக இருப்பான் என்பதோடு, தனக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதிகளைக் கூட பொது அநீதிகளாய்க் கருதி, எவரும் தன்பொருட்டு தண்டனைக்கு உள்ளாக்கப்படக்கூடாது என்பதில் கவனமாயிருப்பான் என்பதற்கு ட்றம்போ போன்றோர் உதாரணம் மட்டுமில்லை இன்றைய உலகில் விதிவிலக்கானவர்களும் கூட.

(நன்றி: 'தீபம்')

'காலச்சுவடு' கண்ணனின் அதிகாரத்திமிர்

இன்று கறுப்பின மற்றும் பெண்ணியவாதிகளின் எழுத்துக்களை மேலோட்டமாய் வாசித்துப் பார்த்தாலே எப்படி எல்லாவற்றையும் அடித்துத் துவைத்துப் போடுகின்றார்கள் என்று தெரியும். பின் அமைப்பியல் மற்றும் பின் நவீனத்துவம் நம்மிடையே கொண்டு வந்து சேந்த நுண்ணரசியல் பார்வை எப்படி இதுவரை செலுத்தப்பட்டு வந்த கருத்தியல் மீது 'பெரும்போர்' நடத்திக்கொண்டிருப்பதையும் நாமறிவோம்.

இவ்வகை எழுத்தின்/பேச்சின் மூலம் நாம் இதுவரை காவிக்கொண்டுவந்த நம் சிந்தனை முறை மீதான வெட்கத்தை மட்டும் வரச்செய்வதோடு அல்லாது, மிகக் கவனமாக எதையென்றாலும் இனி நாம் எழுத/பேசவேண்டுமென வற்புறுத்துகின்றன. 'எல்லாச் சொல்லும் பொருள் குறித்தனவே' என்று தொல்காப்பியம் குறிப்பிடுவதைப் போலவே, நாம் பயன்படுத்தும் 'ஓவ்வொரு சொல்லுக்கும் ஓர் அரசியல் இருக்கும்' கவனமாகப் பாவிக்கவேண்டுமென நம்மைக் கோருகின்றன. இதன் நீட்சியிலேயே நமக்கிருக்கும் privileges பற்றி கேள்விகள் எழுப்பப்படுவதோடு, பன்மைத்துவம் பற்றியும் பேச விழைகின்றது.

பன்மைத்துவம் அதிகாரம் ஓரிடத்தில் குவிந்து ஒற்றைத்தன்மையாக மாறுவதைத் தொடர்ந்து இடையீடு செய்கின்றது. ஒரு தேசத்தின் கீழ, ஒரு மொழியின் கீழ், ஒரு அரசனின் கீழ், ஒரு குடையின் கீழ் ஒன்றிணையுமாறு அறைகூவல் விடப்படுவதை இது எதிர்க்கின்றது. மேலும் உனது 'உயர்ந்த' இடமென நீ காவிக்கொண்டிருந்த இடத்திற்கு என்னை வரும்படி அழைக்காதே, எனது இடம் என்னவாக இருக்கிறதோ, அதை அங்கீகரி, உனக்குள் என்னிருப்பை அடக்காதே, அது ஒருவகை அதிகாரம் எனத் தொடர்ந்து வலியுறுத்துகின்றது.

இப்படியெல்லாம் ஏன் இப்போது விளக்கங்கொடுக்கவேண்டும். தமிழ்ச்சூழலில் மிகவிரிவாகவே 90களில் இவையெல்லாம் பேசப்பட்டும் விட்டன. ஆனால் இன்னமும் தமது privileges என்னவென்பதைப் பற்றி துளிகூட அறியாது, அது குறித்து சிறிதும் கூட வெட்கம் கொள்ளாது, எல்லாவற்றையும் ஒற்றையடையாளத்திற்குள் காலச்சுவடு கண்ணன் என்று அவரது நண்பர்களாலும், நம்மால் செல்லத்துடன் 'கா.சு.கண்ணன்' என அழைக்கப்படுகின்ற கண்ணன் சுந்தரம் இவ்வாறு எழுதியிருப்பதால்தான் இதையெல்லாம் சொல்லவேண்டியிருக்கிறது. "பாமினி என்றொரு எழுத்துருவை பயன்படுத்துகிறார்கள். கிட்டத்தட்ட பால் பொடி , இடி ஆப்பம் அளவுக்கு அவர்கள் அடையாளமாக உள்ளது என்றால் மிகை இல்லை. 1995 முதலே அவர்கள் எங்களைக் கொடுமைப்படுத்துவதில் பாமினிக்கு முக்கிய இடம் உண்டு. அடங்காப்பிடரி. எந்த எழுத்துரு மாற்றிக்கும் முழுமையாக இணங்காது . கண்டாலே எனக்கு ரத்த அழுத்தம் கூடும். இன்று தமிழ் உலகம் unicode க்கு நகர்ந்துவிட்டது. அவர்கள் பாமினியை விட்டு நகர்வார்களா? நான் தமிழ் இன சர்வாதிகாரியானால் முதல் நடவடிக்கை பாமினி ஒழிப்புதான். அதற்குப் பின்தான் தனி நாடு."

இதில் தெரிவதெல்லாம் அப்பட்டமான அதிகாரத் திமிரன்றி வேறெதுவாக இருக்கமுடியும்? பாமினி போன்று ஈழத்தமிழர்களால் உருவாக்கப்பட்ட எழுத்துருக்களுக்கு நீண்ட வரலாறுண்டு. எனக்குத் தெரிந்து 90களின் நடுப்பகுதியில் நான் தமிழில் எழுதத்தொடங்கியபோது பாமினியே எனக்குத் தெரிந்ததும் இலவசமானதுமான ஒரு எழுத்துரு. 2000களின் நடுப்பகுதியில் முரசு அஞ்சலுக்கு மாறியபோதும், பலர் இன்னும் பாமினியில் அதன் தட்டச்சு விசைகள் நன்கு பழகிவிட்டதால் இப்போதும் பாவிக்கின்றார்கள். இன்றைய காலத்தில் சுரதா போன்றவர்கள் இலகுவாய் எந்த தகுதரத்திற்கும் மாற்றுவதற்கான செயல்நிரலிகளை உருவாக்கியும்விட்டார்கள்.

கண்ணனுக்கு இதெல்லாம் தெரியாது என்பதும் அல்ல. இது அவரின் அதிகாரத்திமிர். பிறரை/பிறதை மறுக்கும் ஒற்றைத்தன்மை. தான் தமிழினத்திற்கு சர்வாதிகாரியானால் பாமினியை ஒழிப்பாராம். இதை கொஞ்சம் நீட்டித்து கணணியில் தமிழ் எழுதத்தெரியாதவர்களையெல்லாம் அவர் சிறைக்குள் தள்ளிச் சித்திரவதையும் செய்யக்கூடும்; யாருக்குத் தெரியும்?

கா.சு.கண்ணன், நீங்கள் இனித்தான் சர்வாதிகாரி ஆகவேண்டுமென்றில்லை. ஏற்கனவே உங்களின் பிறப்பால் வந்த privilege ஆல் அப்படித்தான் கடந்தகாலங்களில் பலமுறை இருந்திருக்கின்றீர்கள்; செயற்பட்டிருக்கின்றீர்கள். வேண்டுமெனில் இன்னொருமுறை சர்வாதிகாரியாக முடிசூட்டிக் கொள்கின்றீர்களெனச் சொல்லுங்கள். அதை நாங்கள் ஏற்றுக்கொள்கின்றோம்.

கடந்தகாலங்களில் மூர்க்கமாய் சிலரை/ சிலதை எதிர்ப்பதிலிருந்து optimistic நிலையை அண்மைக்காலங்களில் வந்தடைந்திருப்பதாய்ச் சொல்லியிருந்தேன். எனினும்....
"காலச்சுவடுக்கு எதிரான 'அம்பாசிடர்கள்' தேவையென்றால் என்னைப் போன்றவர்களை காலச்சுவடினர் அணுகலாம். பத்து வருடங்களுக்கு முன்னே காலச்சுவடில் எழுதுவதில்லை/எதையும் எழுதி அனுப்புவதில்லை என்ற தீர்மானத்தை இப்போதும் கடைப்பிடிப்பது என்பது 'எதிர் அம்பாசிடர்களுக்கான' ஒரு தகுதியாக எடுததுக்கொள்ளலாம் அல்லவா? "
என சில மாதங்களுக்கு முன் எழுதியிருந்தேன். அது தவறில்லையெனத் தெரிகிறது. நன்றி கண்ணன்.

சிலரை/சிலதைப்பற்றிய நிலைப்பாட்டில் என்ன நடந்தாலும் இப்போதைக்கு மாறுவதில்லையென உறுதியாகவே இருக்கின்றேன். மேலே கூறிய காலச்சுவடு ஒன்று, கிழக்கு பதிப்பகம் மற்றொன்று; கிழக்கு பதிப்பிக்கும் எந்த நூலையும் வாங்குவதில்லை என்ற நிலைப்பாட்டை அவர்கள் பதிப்பகம் தொடங்கிய காலத்திலிருந்து இன்னும் மாற்றவில்லை. இம்முறை சென்னைப் புத்தகக்கண்காட்சியில் 10நாட்களுக்கு மேலாய் சுற்றியப்போதும், ஒருநாள் கூட கிழக்குப் பதிப்பகக் கடைப்பக்கம் காலே எட்டி வைக்கவில்லை.
ஆகவேதான் காலச்சுவடு கண்ணனோடு முகநூலில் நண்பனாகவோ அல்லது அவரைப் பின் தொடரவோ விரும்பியதில்லை. எனக்குப் பிடித்த நண்பர்கள் தங்கள் நூற்களை காலச்சுவடு ஊடாகப் பதிப்பித்தபோதும், காலச்சுவடு பதிப்பகத்திற்கு இருக்கும் முகநூல் பக்கத்தில் கூட இணையக்கூடாதெனவே இப்போதும் உறுதியாய் இருக்கின்றேன்.

இதைவிட கண்ணனின் இந்தப்பதிவுக்கு விருப்பக்குறி இட்ட நண்பர்களைப் பார்க்கும்போது காலச்சுவடு கண்ணனை விட இன்னும் அச்சமாயிருக்கிறது, நாமெல்லோரும் எங்கு சென்றுகொண்டிருக்கின்றோம் என்று.

இப்படியெல்லாம் எழுதியதெற்கெல்லாம் கண்ணனுக்கு மிகப் பெரிய எதிர்ப்பு வரப்போவதில்லை என்பதையும் அறிவேன். எனக்குத் தெரிந்து இப்போது ரமணி, ஸ்பாட்டகஸ்தாசன் போன்ற ஒரு சிலரே எதிர்த்து எழுதியிருக்கின்றார்கள். அவ்வாறு ஒருமாதிரி பெரும் எதிர்ப்பு எழுந்தால் கூட இதெல்லாம் நகைச்சுவைக்கு எழுதியதெனச் சொல்லிவிட்டு எளிதாய் கண்ணன் தப்பிப் போகலாம்.

அப்படிச் செய்யும்போது நாங்கள் சிரிப்பதற்கு இப்போதே கண்ணனைப் பார்த்தும் காலச்சுவடைப் பார்த்தும் எங்களின் பின்புறங்களைத் திரும்பிக்கொள்கின்றோம்.

இருபது வருடமாய் ஒரு சஞ்சிகை நடத்தும், நூற்களைப் பதிப்பிக்கும் ஒருவரால் இப்படித்தான் எழுந்தமானமாய் எழுதமுடிகிறதென்றால், நமது தமிழ்ச்சூழலின் 'வளர்ச்சி' பற்றி எண்ணிப்பார்க்க உண்மையிலே சோர்வாகவே இருக்கிறது.

(இது குறித்து, நண்பர் ஒருவர் அனுப்பிவைத்த சான்றுகளுக்கு நன்றி, இந்தப் பதிவிற்கு கீழே எழுதப்பட்ட பா.கிருஷ்ணன் மற்றும் கண்ணனின் பின்னூட்டங்கள் இன்னும் எரிச்சலூட்டுபவை. அதுகுறித்து வேறொரு பொழுதில்)

(Sep 03, 2015)

எழுதித் தீராக் கதைகள்

செல்வம் அருளானந்தத்தின் 'எழுதித் தீராப்பக்கங்கள்'  கனடாவில் தாய்வீடு இதழில் தொடராக வந்திருந்தபோது பெரும்பாலும் வாசித்திருந்தேன். என்கின்றபோதும் நூலாகத் தொகுக்கப்பட்டபின், அவற்றை ஒன்றாக சேர்த்து வாசிப்பதென்பது வித்தியானமான ஓர் அனுபவம். பிரான்ஸிற்குச் சென்ற ஈழத்தமிழரின் முதற் தலைமுறை சந்தித்த அனுபவங்கள் இஃதென ஒருவகையில் எடுத்துக்கொள்ளலாம். 80களிலிருந்து 90வரையான காலப்பகுதியில் அநேக கதைகள் சொல்லப்படுகின்றன.

காலனித்துவத்தின் ஆதிக்கத்தால்,  ஈழத்தில் ஆங்கிலத்தை பலரால், ஏதோ ஒருவகையில் கற்கவோ வாசிக்கவோ முடிந்திருக்கின்றது. ஆனால் ஆங்கிலம் பேசாத ஜேர்மனி,பிரான்ஸ், சுவிஸிலாந்து உள்ளிட்ட பிற நாடுகளுக்குப் புலம்பெயர்ந்தவர்களின் நிலை வேறுவகையானது. ஆகவேதான் முன்பொருமுறை (2009ல்) கனடாவில் நிகழ்ந்த பொ.கருணாகரமூர்த்தியின் நூல் வெளியீட்டுவிழாவில், புலம்பெயர்வைப் பொதுவாகப் பார்ப்பதில் ஆபத்துண்டு, அதிலும் வித்தியாசங்கள் இருக்கின்றன, அவற்றை நுட்பமாக அவதானிக்க வேண்டும் எனச் சொல்லியிருந்தேன்.கனடா போன்ற நாடுகளில் 'நாசூக்காய்' உள்ளொளிந்திருக்கும் இனத்துவேஷம் ஜேர்மனி, பிரான்ஸ் போன்ற நாடுகளில் மிக வெளிப்படையாகக் காட்டப்படும். ஆனால் அதற்கு அப்பாலும், பல்வேறு இனங்களில் புலம்பெயர்வை முன்வைத்துப் பார்க்கையில், ஈழத்தமிழர்கள் குறுகியகாலங்களில் புலம்பெயர்ந்ததேசங்களில் -அது நல்லதோ/கெட்டதோ- அடைந்த வளர்ச்சி ஒருவகையில் பிரமிப்பானது.

கனடாவில் கிழக்குப் பகுதியான நோவா ஸ்கோஷியாவிற்கு (ஐரோப்பாவை நெருங்கி நிற்கும் நிலப்பரப்பு)  சமீபத்தில் போனபோது, Canadian Museum of Immigration என்கின்ற குடிவரவாளர்க்கான மியூசியத்திற்குப் போயிருந்தேன். 'Pier 21' என முன்னொருகாலத்தில் அழைக்கப்பட்ட இந்த இடத்திலேயே வைத்தே கப்பலிலிருந்து பிறநாடுகளிலிருந்து வந்த குடிவரவாளர்கள்   வரவேற்கப்பட்டார்கள். உலகப்போர்க்காலங்களில் பல்வேறு ஐரோப்பிய நாடுகளிலிருந்து கனடாவிற்கு வந்திறங்கிய குடிவரவாளர்களையும், அவர்களை ஏற்றிக்கொண்டு வந்த கப்பல்களையும்  இங்கே ஆவணப்படுத்தியிருக்கின்றார்கள். இவ்வாறு குடிவரவாளர்களை ஏற்றுக்கொண்ட கனடாவிற்கு இன்னொரு முகமும் உண்டு. சீக்கிய மக்களை பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்காலத்தில் ஏற்றிக்கொண்டு வந்த கப்பலைத் திருப்பியனுப்பியிருக்கின்றனர். திரும்பிப்போன குடிவரவாளர்களில் (கொமகட்டா மரு) ஒரு பகுதியினரை பிரிட்டிஷ் அரசு இந்தியாவில் வைத்துச் சுட்டுக்கொன்றது. மிகுதிப்பேரை சிறைகளில் அடைத்து சித்திரவதை செய்தது.அண்மையில்தான் தற்போதைய பிரதமரான ஜஸ்டின் ரூடோ அவ்வாறு திருப்பி அனுப்பியதற்காய் பொதுவெளியில் மன்னிப்புக் கேட்டிருந்தார்.

இவ்வாறு ஆவணப்படுத்திய கப்பல்களையும், இன்னபிறவற்றையும் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தபோது, ஈழத்தில் இறுதிப்போர் முடிந்தபின் இரண்டு கப்பல்களில் தப்பிவந்த ஈழத்தமிழர்களை கனடிய அரசு நடத்திய விதம் நினைவிற்கு வந்தது. அன்றைய காலங்களில் கனடாவில் எல்லாத்திசைகளிலிருந்தும் துவேஷமான குரல்கள் இந்த 'முறையற்ற அகதிகள்' திரும்பி அனுப்பப்பட வேண்டுமென்றே ஓங்கி ஒலித்திருந்தன. அப்படி வந்தவர்களை சிறைக்கைதிகளுக்கான செம்மஞ்சள்நிற ஆடைகள் அணிவித்து கையிலும் காலிலும் சங்கிலி மாட்டிச் சென்ற புகைப்படங்களை அவ்வளவு எளிதில் மறக்கவும் முடியாது.

இப்படி பூர்வீகமக்கள் வாழ்ந்த நிலத்திற்கு முன்னொருகாலத்தில் 'பேராசை'யிலும், பின்னர் பெருந்தொகையில் உலகப்போரின் நிமித்தமும் கப்பல்களில் வந்த புகைப்படங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, அருகிலிருந்த நண்பரிடம், ஈழ அகதிகள் கப்பலில் வந்தபோது கத்திப் பெருங்குரலெடுத்தவர்களை இந்த மியூசியத்திற்கு அழைத்துவந்து உங்களின் மூதாதையரும் எம்மைப்போலவே வந்தவர்கள் என தலையிலடித்து ஞாபகப்படுத்தவேண்டும் எனச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன்.

பிரான்சில் முதன்முதலாக பலவற்றைக் கற்றுக்கொள்கின்ற செல்வத்தின் அனுபவங்களுக்கிடையில் தெறிக்கும் எள்ளலே இத்தொகுப்பின் ஒருவகையான தனித்துவம் என்பேன். எல்லோருக்கும் -அது முதல் தலைமுறையாக இருந்தாலென்ன, பிறகு வந்த தலைமுறைகளான என்னைப்போன்றவர்களாய் இருந்தாலென்ன- தனிப்பட்ட, வெவ்வேறு அனுபவங்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் அவற்றை எழுத்தில் முன்வைத்து அதை வாசிக்கும்போது, நமக்குள் கடந்தகாலம் ஒரு நதி போலப் பெருக்கெடுத்துப் பாயச் செய்கின்றது. அந்த நதி கடலில் கலக்கும்முன் காணும் அனுபவங்களே முக்கியமானது போல, செல்வமும் தனிப்பட்ட மனிதர்களுக்குள்ளால் அன்றைய காலங்களைப் பதிவு செய்கின்றார்.

இந்நூலில் பதிவுசெய்யப்படுகின்ற பிரான்சுப் பெண்களைக் கண்டு சிலிர்த்தல், நிர்வாண விடுதிக்குச் செல்லல், வயது வந்தவர்க்கான படங்களைப் பார்த்தல், அறைகளிலிருந்து விடியவிடிய குடியும்/பேச்சுமாய்க் கழித்தல் என்பவற்றுக்கு அப்பால் என்னைக் கவர்ந்தவை, வேறு விடயங்களாய் இருந்தன. முக்கியமாய் அன்றைய போர்க்காலங்களில் எப்படி ஈழத்திலிருந்து செய்திகள் வருகின்றன என்பது ஓர் ஆவணமாய் எழுதித்தீராப் பக்கங்களில் இருக்கின்றன.

வாரங்களோ மாதங்களோ எடுத்துவரும் கடிதங்களிலேயே அனைத்து விடயங்களும் இருக்கின்றன. ஓரிடத்தில் இயக்கத்திற்குப் போன தம்பி இறந்தசெய்தியை மூன்றுவாரங்களின் பின் கண்டுகொள்ளும் ஒரு அண்ணனும் தம்பியும் சுவரில் தலையை இடிக்க என்ன நடந்ததென்று அறியாது ரூமில் இருந்த பிறர் திகைக்கின்றனர். இன்னொரு கதையில், தன் தாய் ஷெல்லடிபட்டிறந்ததை சில வாரங்களின் பின் அறியும் ஒருவன், பஸ்ஸில் விம்மிக்கொண்டு போவதைக் கதை சொல்லி காண்கின்றார். யாரோடும் தன் துயரைப் பகிரமுடியாத் துயரில் பஸ்சில் அலைந்துகொண்டிருக்கும் அவனை அரவணைத்து, ஒரு தேவாலயத்திற்குப்போய் காலமான தாயின் நினைவாக மெழுகுவர்த்தியை இருவருமாய்ச் சேர்ந்து கொளுத்துகின்றனர். நிறைய மனிதர்கள் அன்றைய காலத்தில் அகதி மனு நிராகரிக்கப்பட்டோ, புலம்பெயர் தேசத்தில் இருக்கமுடியாத அவதியிலோ ஈழத்திற்குத் திரும்பியும் போகின்றனர்.

இதையெல்லாவற்றையும் விட, 1983 ஆடிக்கலவரத்தின்போது பாரிஸ் நிகழ்ந்தவற்றை செல்வம் பதிவு செய்தவற்றையே முக்கியம் என்பேன். கொழும்பில் சிறைக்குள் தொடங்கிய படுகொலை நகரெங்கும் சூழ்ந்துகொள்ளும்போது, ஈழத்தமிழர்கள் பிரான்சிலிருக்கும் இலங்கைத் தூதராலாயகத்தின் முன் கூடுகின்றனர். இவ்வளவு தமிழர்கள் பிரான்ஸில் இருக்கின்றார்களா என கதைசொல்லி வியக்கின்றார். பிறருக்கு ஈழத்தில் நடக்கும் நிலையைச் சொல்ல மொழியோ/பதாதைகளோ/சுவரொட்டிகளோ இல்லாத காலம் அது.

அந்தக் கொந்தளிப்பின் நீட்சியில் பிரான்சில் தமிழர்கள் சிங்களவர்களைத் தாக்குகின்றனர். சிங்களவர்களும் திரும்பித் தாக்குகின்றனர். அன்றைய காலத்தில் மூன்று தமிழர்களும், இரண்டு சிங்களவர்களும் இந்தத்தாக்குதலில் நீட்சியில் கொல்லப்பட்டுமிருக்கின்றார்கள். எதையாவது செய்யவேண்டுமென துடிப்பில் ஜேர்மனியில் இருந்துகூட பிரான்சிற்கு சிலர் வருகின்றனர். சிங்களவர்களுக்கு ஏதாவது செய்யவேண்டுமென்ற கொதிப்பில் அவ்வாறு ஜேர்மனியில் இருந்து வந்த ஒருவன், இவர்கள் சமையலுக்கென வைத்திருந்த ஒரேயொரு கத்தியையும் எடுத்துக்கொண்டு இரவில் வெளியே போகின்றான். 'இலக்கியமும் அரசியலும் பேசிக்கொண்டிருந்த நீங்கள் வீட்டுக்குள் பதுங்கியிருக்க அதில் அக்கறையெதுவும் இல்லாத நாங்கள்தான் வெளியில் அடிபடுகிறோம்' என ஒருவன் கதைசொல்லிக்குச் சொல்கின்றான். அது எவ்வளவு உண்மையான வார்த்தைகள்.

இவ்வாறு ஜேர்மனியில் இருந்து சிங்களவரோடு அடிபடுவதற்காய் பிரான்ஸிற்கு வந்தவன் சில மாதங்களில் இந்தியாவிற்குப் போய் ஒரு இயக்கத்தில் சேர்கின்றான். அடுத்தவருடத்தில் அந்த இயக்கத்தின் உட்கொலையில் அவன் பலியும் கொடுக்கப்படுகின்றான். நமது போராட்டந்தான் எவ்வளவு சிக்கலானது. இவ்வாறு மக்களுக்கு எதையாவது செய்யப் புறப்பட்ட எத்தனை ஆன்மாக்கள் இடைநடுவில் ஏன் குழிதோண்டிப் புதைக்கப்பட்டன என நினைக்கையில் வெப்பியாரமே வருகின்றது.

அதேபோன்று ஒரு சிங்களவனைப் பிடித்துவைத்திருக்கின்றோம், என்ன செய்யலாமென ஒருவன் கேட்க, ரூமிலிருந்த ஒருவர் இந்தச் செய்கையினால், கோபத்தில் ஷேர்ட்டைக் கிழித்துவிட்டு, 'நான் தமிழனோ கொம்யூனிஸ்டோ இப்போதில்லை, முதலில் நானொரு மனுஷனடா' இப்படியொரு அக்கிரமத்தைச் செய்வதற்குப் பதிலாய் என்னைக் கத்தியால் குத்துங்கடா என தெருவில் வெறிபிடித்தபடி ஓடுகின்றார்.

இந்த நெகிழ்ச்சியான மனிதர்களை/இவ்வாறான சம்பவங்களை முப்பது ஆண்டுகளின் பின்னால் ஞாபகப்படுத்த நமக்கு ஆகக்குறைந்தது இந்த எழுத்துக்களாவது மிஞ்சியிருக்கிறதே என ஆறுதல் கொள்ளவேண்டியதுதான்.

('எழுதித் தீராப் பக்கங்கள்' - செல்வம் அருளாந்தம், 'தமிழினி' வெளியீடு)

(நன்றி: 'அம்ருதா' ஆடி இதழ்)

ஒன்ராறியோவிற்குள் பயணித்தல்

பயணம் செய்தல் என்றவுடன் பலருக்குத் தொலைதூரங்களுக்குப் பயணிப்பதைப் பற்றிய ஒரு விம்பமே எழும். ஆனால் வீட்டை விட்டு வெளியேறிப்போகும் எந்தப் பாதையுமே அது  இதமான ஒரு மனோநிலையைத் தருமென்பதைப் பலர் மறந்துவிடுகின்றார்கள். ஒன்ராறியோ மாகாணத்தில் வசிக்கும் நமக்கு இன்னொரு நாட்டிற்கோ அல்லது இன்னொரு மாகாணத்திற்கோ சென்றால் மட்டுந்தான் நிறையப் புது இடங்களைப் பார்க்கலாம் என்கின்ற ஓர் எண்ணமுண்டு. அதில் ஒரளவு உண்மை இருந்தாலும் ஒன்ராறியோவிற்குள்ளே ஒரு நாளுக்குள்ளேயே பார்ப்பதற்கு நமக்கு நிறைய இடங்கள் உண்டென்பதைப் பலர் மறந்துவிடுகின்றோம்.

எல்லோருக்குந் தெரிந்த நயாகரா நீர்வீழ்ச்சி, சிஎன் ரவர் போன்ற சுற்றுலாப் பயணிகள் குவியும் இடங்களை இப்போதையிற்குத் தவிர்த்துவிடுவோம். ஒன்ராறியோவில் நிறைய வாவிகளும், சிறு நதிகளும், பார்க்குகளும்  இயற்கையுடன் இயைந்து களிக்கவும் நமக்காய்க் காத்திருக்கின்றன. பெரும்நகரங்களை நாம் தாண்டிச் சென்றவுடன் வரும் சிறு பட்டினங்கள் நமக்கு வித்தியாசமான அனுபவங்களைத் தரக்கூடும். அதிலும் ஓரிரு நாட்கள் அங்கே தங்கிவிட்டால் ஏதோ நீண்ட விடுமுறையில் இருப்பதுபோன்ற மனோநிலையை அந்தச் சூழல் நமக்குள் உருவாக்கிவிடவும் கூடும்.

ஒன்ராறியோவிற்குள் இருப்பதில் மிக அமைதியானதும், அழகானதுமான இடங்களில் ஒன்றாக Bruce Peninsula. இங்கே
நிறையத் தீவுகளையும், கப்பல் உடைவுகளையும்(ship wrecks), பூச்சாடி வடிவிலான )நிறையப் பாறைகளையும் (flower pot பார்க்க முடியும்.  அதன் தெற்குமுனையில் இருப்பது Tobermory. அங்கிருந்து ferry எடுத்து  சென்றால் நமக்கு இன்னும் வித்தியாசமான அனுபவங்கள் கிடைக்கும்.. நெடுஞ்சாலை 06 முடியும் இடத்தில் இருக்கும் இச்சிறுநகரில் பிராண்ட் பெயர்களுள்ள  துரிதகதியுள்ள உணவுக்கடைகளையோ, பிற பெரும்கடைகளையோ காணமுடியாது . Ferry எடுத்துப்போய்த்தான் இந்த பூச்சாடி வடிவிலான பாறைகளைப் பார்க்கமுடியும். Hiking செய்வதற்கு நிறைய இடங்களுள்ள பிரதேசம்.. அண்மையில் Google Maps ஜிபிஎஸ்ஸை நம்பி ஒருவர் காரைத் தண்ணீருக்குள் விட்டது இங்கேதான் நிகழ்ந்தது. கனடாவில் இருப்பவர்கள் கோடைகாலத்தில் தவறவிடாது பார்க்கவேண்டிய ஓரிடம் இதுவென்பேன்.

இன்னும் மேலதிகமாய் நாட்கள் இருந்தால் Manitoulin Island சென்று பார்க்கலாம். இதுவரை அங்கு சென்றதில்லையெனினும் சென்றவர்களின் அனுபவங்களை வைத்துப் பார்க்கும்போது மிக அமைதியான இடமென நினைக்கின்றேன். பூர்வீகக்குடிகள் பெரும்பான்மையாக இந்த நிலப்பரப்பில் வாழ்கிறார்கள் என்பதால் அவர்கள் இயற்கையோடு பின்னிப்பிணைந்து வாழும் வாழ்வை அறிவது புதிய அனுபவமாக நமக்கு இருக்கலாம்.

ரோபமோரியில் ஸ்நோகிளிங்கில் ஆர்வமுள்ளவர்க்கு அதைச் செய்வதற்கு ஏற்ற இடங்கள் இருக்கின்றன. மாலை நேரத்தில் சூரிய அஸ்தமனத்தைப் பார்ப்பதற்கென படகுச் சவாரிகளும் அடிக்கடி போகின்றன. ரொறொண்டோவில் இருந்து போகின்றவர்களாயிருப்பின் போகும் வழியில் இருக்கும் சாபிள் கடற்கரையைத் (sauable beach) தவறவிடக்கூடாது என்பேன். ஒன்ராறியொவிற்குள் இருக்கும் நீண்டதூரம் வரை crystal clearயாய்ப் பார்க்கக்கூடிய அழகான கடற்கரைகளில் ஒன்றாகும். இந்த வழியெங்கும் தரித்து நிற்பதற்கான காம்பிங் இடங்களும்,  காட்டேஜ்களும் இருக்கின்றன. செலவு குறைத்து கவலைப்படுபவர்களுக்கு குறைந்த விலையில் தங்குமிடங்களைத் தர airbnbகளும்  இருக்கின்றன.

Bruce Peninsula போகும்போதோ அல்லது திரும்போதோ நெடுஞ்சாலை 06ல் இருந்து நெடுஞ்சாலை 21ஐ எடுத்து கியூரன் ஏரியின் கரையோரம் கீழே தெற்குப் பகுதியாக காரில் பயணித்தால் அழகான நக Goderich, Blue water beach போன்ற இடங்களைக் காணலாம். அங்கே பலருக்குப் பிடித்த ஜஸ்கிறிமைச் சிறு கடைகள் ஏதேனும் ஒன்றில் வாங்கி சுவைத்துக்கொண்டு, சூரிய அஸ்தமனத்தை இரசிக்கலாம். ஒரு பகல் பொழுதைக் கழிப்பதற்கு Macgregor, Pinery Provincial Parks இருப்பதைப் போகும் வழியில் காணலாம். அவ்வாறு சானியாவை  (sarnia) அடைந்துவிட்டால் கனடா-அமெரிக்க எல்லைகளைப் பிரிக்கும் பாலத்தைக் காணலாம். இவ்வாறான வேறு நகர்களுக்குப் போகும்போது எமக்கு ஏற்கனவே அறிமுகமான  கடைகளில் உணவருந்தாமல், அந்தந்த நகர்க்குரிய சாப்பாட்டுக்கடைகளில் சாப்பிடும்போது அந்த நகரை இன்னும் ஆழமாய் நினைவு வைத்துக்கொள்ளும் அனுபவங்களும் கிடைக்கலாம்.

இன்னும் தெற்கு நோக்கி காரில் நெடுஞ்சாலை 40ல் பயணித்தால் Point Pelee National park ற்குப் பயணிக்கலாம். அலைகள் மூர்க்கமாய் அடிக்கும் முடக்கில் இருந்துகொண்டு பறவைகளின் குரல்களைக் கேட்டு இரசிக்கமுடியும். இன்னும் இந்த அனுபவங்களின் மூழ்கவேண்டுமானால், படகில் போய் Point Pelee தீவைப் பார்க்கலாம். அவ்வாறே ஏரி Erieயோடு பயணித்தால் Long point, Turkey point போன்ற பார்க்குகளையும் தரிசிக்கவும், விரும்பினால் கூடாரம் அமைத்து தங்கவும் முடியும்.   Long pointல் ஒருவர் வைத்திருக்கும் சிறுகடையில்  உள்ளே குளிரும் வெளியும் சூடும் உள்ள ஐஸ்கிறிமும் அப்பிளும் கலந்து அப்பிள் பையைத் தவற விடக்கூடாது என்பேன்.

தொலைவாய் இருந்தாலென்ன, அருகில் இருந்தாலென்ன எந்தப் பயணமாயினும் நமக்கு வேறுபட்ட அனுபவங்களைத் தந்துவிடுகின்றன. புதிய நிலப்பரப்பை, கலாசாரங்களை, உணவுவகைகளை அறியும்போது நமது மனம் இன்னும் விசாலிக்கச் செய்கின்றன. நமது அன்றாட வாழ்க்கையிலிருந்து எழும் சலிப்புக்களுக்கும், சோர்வுகளுக்கும் அப்பால் நம் சிறகுகளை விரிக்க நமக்கு பயணங்கள் அவ்வப்போது அவசியமாகின்றன.

(நன்றி: 'தீபம்')

போர்னோகிராபி தடை - ஒரு எதிர்வினை

ஷோபாசக்தியிற்கு வரவர என்னவாயிற்றென புரியவில்லை. இப்போதெல்லாம் மிகவும் ஒற்றைப்படையாக எழுதிக்கொண்டே போய்க்கொண்டிருக்கின்றார். போர்னோகிராபியை தடைசெய்வது பற்றியெழுதிய அவரது பதிவு ஒருவகை 'உணர்ச்சி' வாசிப்பில் எல்லோருக்கும் உற்சாகமளிக்கக்கூடியது. ஆனால் ஆழமாகப் பார்த்தால் எவ்வளவு அபத்தமெனத் தெரியும்.

'தடை' என்ற வார்த்தையை மிக நிதானமாகவே நாம் பாவிக்கவும், அனுமதிக்கவும் வேண்டியிருக்கின்றது. அதிலும் மிகுந்த அதிகாரங்கள் நிரம்பிய 'அரசு' மற்றும் 'அரசாங்கம்' என்பவற்றினூடாக வரும் 'தடை' என்பவை குறித்து இன்னும் கவனமாகவும் இருக்கவேண்டியிருக்கிறது. எனெனில் அரசு தனக்குப் பிடிக்காத எல்லாவற்றையும் 'தடை'க்குள் கொண்டுவர இந்தத் 'தடை'கள் ஒருவகையில் எளிதாய்க் காரணமாகிவிடும்.

இன்று தமிழகத்தில் நடந்துகொண்டிருக்கும் 'டாஸ்மாக்' தடை போராட்டங்கள் குறித்து கருத்துச் சொல்ல விரும்பவில்லை. ஆனால் ஒரு உதாரணத்திற்கு குடியினாலும் கூடத்தானே (தரவுகள் கூட ஆதாரமாய் இருக்கும்) நிறைய குடும்பவன்முறைகள் நடக்கின்றன, எத்தனையோ சிறுவர்களின் வாழ்க்கை பாழாக்கப்படுகின்றன எனச் சொல்லி இந்தியா முழுக்க முற்றாக குடியை அரசு 'தடை' செய்யவந்தால் ஷோபாவின் பதில் என்னவாக இருக்கும்? அவரின் 'போர்னோ லொஜிக்'கின்படி இதற்கும் ஆதரவாகவே இருக்குமெனவே நம்புகின்றேன். இதை இன்னும் நீட்சித்து மாடு சாப்பிடக்கூடாது, கோமியம் மட்டுமே குடிக்கவேண்டும் என்று நிறைய தடைகளைச் சொல்லிக்கொண்டு போகலாம். ஆகவேதான் மீண்டும் மீண்டும் 'தடை' என்பதை அதுவும் முக்கியமாய் அதிகாரம் நிறைந்த அரசிடம் இருந்து எழும்போது மிகக்கவனமாக இருக்கவேண்டும் எனச் சொல்ல விரும்புகின்றேன்.

போர்னோகிராபியில் பாவிக்கப்படும்/பண்டமாக்கப்படும் பெண்கள் குழந்தைகள் குறித்து எல்லோருமே கவலைப்படத்தான் வேண்டும் ஆனால் அதேசமயம் ஷோபா மென்மையாகக் குறிப்பிட்டு தப்பித்துச்செல்லும் இவ்வாறாக கடத்தப்படும் பெண்களும், சிறார்களும் அதிகளவில் பாலியல் தொழில்களுக்கே பயன்படுத்தப்படுகின்றனர் என்பதே உண்மை. ஏன் அரசோ அல்லது ஷோபாவோ போர்னோகிராபியைத் தடைசெய்யமுன்னர் அல்லது தடைசெய்கின்ற சமாந்தரத்தில் பாலியல் தொழிலையும் தடைசெய்யவேண்டுமென முதலில் கோரக்கூடாது. இன்னமும் இந்தியாவில் சில விதிமுறைகளுடன் பாலியல் தொழில் செய்யலாமெனவே சட்டம் சொல்கின்றது. கனடாவில் கூட பாலியல் தொழில் செய்யலாம், ஆனால் விதிமுறைகள் இருக்கின்றன. இந்த 'விதி'கள் கூட பாலியல் தொழிலாளர்க்கு எதிராகத்தான் இருக்கின்றதே தவிர, அவர்களைத் தேடிச் செல்வோருக்கு எதிராக அல்ல என்பதையும் நாம் தெளிவாக விளங்கிக்கொள்ளவேண்டும். ஆகவேதான் இங்கேயிருக்கும் பாலியல் தொழிலாளர்கள் விதிமுறைகளைத் தங்களுக்குச் சாதகமாய் மாற்றும்படி கனடா நீதிமன்றங்கள் எங்கும் ஏறியபடி இருக்கின்றனர்.

போர்னோகிராபியை விட பாலியல் தொழிலுக்காகவே பெண்கள் சிறுவர்கள் பல மில்லியன்களில் கடத்தப்படுகின்றனர். மிக மோசமாகச் சித்திரவதை செய்யப்பட்டு 'தொழிலுக்கு'ப் பழக்கப்படுத்தப்படுகின்றனர். சென்ற வாரம் கூட இது குறித்து நிறையத் தகவல்களுடன் ஒரு தேவாலயத்தின் முன் Human Trafficking ற்கு எதிராகக் கையெழுத்து வைக்கும்படி கேட்டுக்கொண்டிருந்தனர். எனக்கு கையெழுத்திடுவதில் மறுப்பபெதுவுமில்லையெனினும் மதம் சார்ந்தவர்களினூடாக -பல விடயங்களில் அவர்களின் நம்பிக்கையோடு ஒத்துவராததால்- முதலில் தயக்கமிருந்தது. எனினும் நல்லவை நடக்கும்போது முழுச்சித்திரத்தையும் பார்க்கத்தேவையில்லை என்ற அடிப்படையில் கையெழுத்திட்டிருந்தேன். கனடாவில் கூட இப்படி பெண்கள் கடத்தப்பட்டு தொழிலில் ஈடுபடுத்தப்படுகின்றார்களா என கூடவே வந்த நண்பருக்கு வியப்பு. அந்த நண்பரைப் போலவே பலர் இன்னும் அப்பாவிகளாய் இங்கு இருக்கின்றனர் என்பது வேறு விடயம். கனடாவிற்குள்ளும் அமெரிக்காவிற்குள்ளும் இதற்காய் கடத்தப்படுகின்றவர்கள் உலகத்திலேயே பெரும் விகிதத்தில் இருக்கின்றார்களென்பதையே தரவுகள் சொல்கின்றன.

ஆக, போர்னோகிராபியை ஷோபா தடைசெய்யக் கோருவதைப் போல, நாம் பாலியல் தொழிலைத் தடை செய்ய இந்தியாவில் மட்டுமில்லை உலகெங்கும் கோருவோம். அவ்வாறே எழுதி ஆதரவு காட்டாது மட்டுமில்லாது, போர்னோவைத் தடைசெய்வதற்கு ஆதரவு கொடுத்து நமது 'பெருந்தன்மை'யைக் காட்டுவதைப் போல, ஆண்களாகிய நாம் பாலியல் தொழிலாளிகளைத் தேடிப் போவதையும் முதலில் நிறுத்தியும் கொள்வோம்.

இறுதியாய் ஷோபா எழுதுவது இன்னொரு வகையான க்ளிஷே...
"நாளை நீங்கள் அல்லது உங்கள் பிள்ளைகள், துணையோடு சம்போகத்தில் ஈடுபடும் காட்சி இவ்வகை இணையத்தளங்களில் 'லைவ்'வாக ஒளிபரப்பப்படுவதற்கு எல்லாவகையான சாத்தியங்களும் உண்டென்பதை மறவாதீர்கள்."

இதைத்தான் பெண்கள் முகநூலில் படம்போடுவதிலிருந்து எல்லாவற்றுக்கும்... பெண்களே கவனம் எச்சரிக்கை என எல்லோரும் எழுதித் தீர்க்கின்றார்கள். நீங்களுமா ஷோபா? உடல் குறித்தோ செக்ஸ் குறித்தோ நாம் குற்றங் கொள்ளத்தேவையில்லை.

எமது உடல்களும் சம்போகங்களும் எந்தக்கணத்திலும் திறந்தவெளியில் அவிழ்த்துவிடப்படக்கூடிய அந்தரங்கமற்ற இன்றைய காலத்தில் அவ்வாறு சித்தரிக்கப்பட்டால்/காட்டப்பட்டால் அதற்காய் எமது காதலிகளோ மகள்களோ சகோதரிகளோ கவலையோ குற்றமோ -முக்கியமாய் உங்களை நீங்களே கொல்லத்தேவையில்லை என- அவர்களுக்குத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்வோம். அவ்வாறாக திறந்தவெளியில் இந்த விடயங்களை காட்சிப்படுத்துபவனே, தான் ஒரு சக மனிதப்பிறவியாக இருக்கச் சாத்தியவன் அல்ல என அவன் குற்றவுணர்வையும் வெட்கத்தையும் கொள்ளவேண்டுமே தவிர, உங்களில் எந்தத் தவறுமில்லையென நமக்குத் தெரிந்த பெண்களின் ஆழ்மனதில் பதிய வைப்போம்.

மேலும் இன்றைய சூழலில் போர்னோகிராபியால் மட்டுமல்ல நம்மைப் போன்ற ஒருகாலத்தில் காதலன்களாகவோ துணைவர்களாக நெருங்கிப் பழகிய ஆண்களாலேயே பல நெருக்கமான புகைப்படங்களும்/விடீயோக்களும் வெளியிடப்படுவதையும் நாம் மறந்துவிடவும் கூடாது.

ஆகவே எல்லோருடனும் சேர்ந்து தொபுக்கடீரென விழுந்து நம்மை நியாயவான்களாய்க் காட்டமுன், ஆண்களாகிய நாம் இவற்றை அதிகாரம் கொண்டு தடைசெய்வதைவிட, நம்மிலிருந்து எப்படித் தொடங்கலாம் என சிந்தித்துப் பார்க்கலாம்.

எனவே மீண்டும் கூறுகின்றேன் போர்னோகிராபியைத் தடை செய்வதற்கு முன் பாலியல் தொழிலைத் தடை செய்யுங்கள். இந்த இரண்டையும் செய்வதற்கு முன் ஆண்களாகிய நாங்கள் பாலியல் தொழிலாளிகளைத் தேடிப் போவதை முதலில் நிறுத்திக்கொள்வோம்.

(Aug 06, 2015)

ஷோபா சக்தியின் பதிவு: https://www.facebook.com/shoba.sakthi.1/posts/10207207104757453?hc_location=ufi

பெருமாள் முருகனின் 'ஆலவாயன்'

மாதொருபாகனில்' பொன்னா குழந்தையில்லாது பதினான்காம் திருவிழாவில் இன்னொரு ஆடவனோடு உறவுகொள்வதாகவும், காளி அதைக் கேள்விப்பட்டு கோபத்துடன் வீடு திரும்புவதுமாய் முடிகிறது. மாதொருபாகனில் எவ்விதமான முடிவை இறுதியில் காளி எடுக்கின்றார் என்பது வாசகருக்கு திறந்தவெளியாக விடப்பட்டிருக்கின்றது. அதன் தொடர்ச்சியாக பெருமாள் முருகனின் எழுதிய இரண்டு நாவல்களில் ஒன்றே 'ஆலவாயன்'. மற்றது 'அர்த்தநாரி'.

ஆலவாயன்' காளி தனக்கான முடிவை எடுத்து தூக்கில் தொங்குவதுடன் தொடங்குகின்றது. 'அர்த்தநாரி'யில் (அடுத்து வாசிக்க இருப்பது) காளி உயிருடன் இருப்பதாய் வைத்து எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. உண்மையில் 'ஆலவாயன்' முழுக்க முழுக்க பெண்களை வைத்து எழுதப்பட்ட பிரதியெனச் சொல்லப்படவேண்டும். பொன்னா எப்படி காளியின் தற்கொலையைத் தாங்கிக்கொள்கின்றார், அந்தத் துயரிலிருந்து எவ்வாறு மீள்கின்றார் என்பதெல்லாம் மிக விரிவாக எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. அவரது தயாரும், மாமியாரும் அவரைத் துயரிலிருந்து மீட்டெடுப்பது மட்டுமில்லாமல், பொன்னா பதின்காம் நாள் திருவிழாவிற்குப் போனதால்தான் காளி தற்கொலை செய்தார் என்பதையும் மிக நுட்பமாக வேறுகதையொன்றை கட்டியெழுப்பது மூலம் மறைத்து அவர்கள் பொன்னாவைக் காப்பாற்றுகின்றனர். துயரிலிருந்து மீளும் பொன்னா, எப்படி காளி செய்த தோட்ட(காட்டு) வேலைகளை தானே தனித்த்ச் செய்யத்தொடங்குகின்றார் என்பதையும், அவரின் தாயார்/மாமியார் எவ்வாறு அந்த மீளுயிர்ப்புக்கு ஒத்துழைக்கின்றனர் என்பதாகவும் கதை நீளும். இதற்கிடையில் பொன்னா கர்ப்பமாகுவதும், அதை காளியின் மூலமே பொன்னா கர்ப்பமானார் என்றமாதிரி தாயும்/மாமியும் ஊரை நம்பவைக்கின்றனர். இந்த உண்மை தெரிந்த வேறு சிலரும் அந்த உண்மையை வெளியே வரச்செய்யாது பொன்னாவைக் காப்பாற்றுகின்றனர்.

ஒருவகையில் பார்த்தால் இந்தக் கதை பொன்னா கர்ப்பமாவதிலிருந்து 'ஆலவாயன்' என்கின்ற தன் ஆண் குழந்தையைப் பிரசவிக்கின்றவரை நீள்கின்றதெனச்  சொல்லலாம். நாவலில் ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியின் பழக்க வழக்கங்கள், உறவுகளுக்கிடையிலான ஊடாட்டங்கள், வாழ்வு முறையில் ஒருவகையான மானுடவியல் பிரதியாக பார்க்கக்கூடியதாய் இருக்கின்றதென்றாலும் சிலவேளைகளில் ஒரு நாவலுக்குரிய மீறிய சித்தரிப்புக்கள் தேவையா என அலுப்பும் வரத்தான் செய்கின்றது. ஆனால் நாவலுக்குள் நல்லாயன் என்கின்ற ஒரு பாத்திரம் வந்தவுடன் நாவல் சுவாரசியமாகிவிடுகின்றது. தான் தோன்றித்தனமாய் எங்கும் அலைந்து திரியும் நல்லாயன் பாத்திரத்தினூடாக அதே குறிப்பிட்ட சாதியின் கீழ்மைகளும், கள்ளத்தனங்களும் நகைச்சுவையாக எடுத்துரைக்கப்படுகின்றது.

ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியின் கதையென்றாலும் அந்தச் சாதியின் காட்டில் வேலை செய்யும் பெண், சாமீ என்றும் கவுண்டச்சி எனவும் சாதிக்குரிய மரியாதை கொடுத்து அழைக்கும்போது பொன்னு என்று மட்டும் கூப்பிடு அது போதுமென பொன்னா சொல்லும்போது சாதியை மீறும் தருணங்களை பெருமாள் முருகன் சுட்டவிழைவது இதத்தைத் தருகின்றது.

இது முழுக்க முழுக்க பெண் பாத்திரங்கள் நடமாடும் பிரதியென்றபோதும், இவ்வளவு நுட்பமாய் பெண்களை எப்படிப் படைக்கமுடிந்ததென வியப்பே வந்தது. இந்த இடத்தில் இமையத்தின் பெண் பாத்திரங்கள் - முக்கியமாய் 'எங் கதெ' - ஏனோ நினைவிற்கு வந்தது. பெருமாள் முருகனின் அநேக நாவல்களை வாசித்தவன் என்றவகையில் அவரளவிற்கு பெண்களை சித்தரிக்கும் எல்லைக்கு வருவதற்கு இமையம் போன்றவர்க்கு நீண்டகாலம் எடுக்குமெனவே தோன்றியது.

தமக்குரிய அல்லது தமக்கு வழங்கப்பட்ட எல்லாப் பாடுகளையும் சகித்துக்கொண்டு அதற்குள்ளால் தமக்கான வாழ்வை வாழ்கின்ற பெண்களை மிக இயல்பாகக் கொண்டுவந்த பெருமாள் முருகனைத்தான் இனி எதையும் எழுதக்கூடாதென்று பயமுறுத்திய குரல்களை நினைக்கும்போது, அவர்கள் எந்தத்திசை நோக்கி தம் சமூகத்தைக் கொண்டுசெல்லவிரும்புகின்றார்கள் என்று யோசிக்காமல் இருக்கவும் முடியவில்லை.

(Jan 24, 2016)