சிற்றிதழ்கள்: 'காலம்' மற்றும் 'அம்மா'

தமிழில் சிற்றிதழ்கள் சில குறிப்பிட்ட எழுத்தாளர்கள் எழுதுவதற்கெனத் தொடங்கப்பட்டிருக்கின்றது (வெங்கட் சாமிநாதன், பிரமிள், சுந்தர ராமசாமி). அதேபோல சில எழுத்தாளர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட சிற்றிதழோடு வளர்ந்துமிருக்கின்றார்கள். உதாரணத்திற்கு 'காலம்' தொடக்க இதழ்களில் (90-95) குமார் மூர்த்தியும், 'அம்மா' இதழ்களோடு ஷோபாசக்தியும் படைப்பாளிகளாக பரிணமிப்பதை நாம் அவதானிக்கலாம்.

1990-95ம் காலப்பகுதியில் காலம் - 10 இதழ்களைப் புரட்டினால் பல சுவாரசியமான விடயங்களை நாங்கள் பார்க்கலாம். முதலாம் இதழிலேயே சுகுமாரனின் கவிதையையும், அவர் மொழிபெயர்த்த பிற கவிதைகளையும் பார்க்கலாம்.  இரண்டாம் இதழில் 'கடவுளின் கடந்த காலம்' - கோபி கிருஷ்ணனின் கதை வருகின்றது. அதேபோல 'அரைக்கணத்தின் புத்தகம்' என்கின்ற சமயவேலின் கவனிக்கத்தக்க கவிதையும் 2ம் இதழில் இருக்கிறது. அடுத்தடுத்த இதழ்களில் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் 'தாவரங்களின் உரையாடல்' கதை இருக்கின்றது. காலம் இதழில் ஜெயமோகன் நுழைந்தது ஒரு காதல் கவிதை ஊடாக.  நாம் எதையெழுதினாலும் எங்களைப் பாராட்டும் 'காலம்' செல்வம், அன்று ஜெயமோகனையும், நீங்களொரு நல்ல காதல் கவிஞரென  உசுப்பேத்தியிருந்தால் நமக்கு நல்லதொரு கவிஞர் (மட்டும்) கிடைத்திருப்பார். அருந்தப்பில் வரலாறு பிசகிவிட்டது.

ஒன்றுசேர்ந்து வந்த 'காலம்' இதழ் 3-4ல் ஜி.நாகராஜனின் 'குறத்தி முடுக்கு' மீளப் பிரசுரமானது முக்கியமானது. இப்போது அந்தக் குறத்தி முடுக்கு கிடைப்பதே அரிதென்ற குறிப்புடன் அது பிரசுரமானதோடு, (கோணங்கியிடம்) இருந்த பிரதியில் கடைசிப்பக்கம் இல்லாததால் அது இல்லாமலும் பிரசுரமாயிருக்கின்றது. பின்னர் 5 வது இதழில் சுரேஷ்குமார இந்திரஜித்தின் உதவியுடன் விடுபட்ட பகுதி பிரசுரமாயிருக்கின்றது என்பது சுவாரசியமானது.

பின்னாட்களில் காலத்தில் வெளிவந்த படைப்புக்களில் தலைப்புக்களிலேயே எஸ்.ரா 'தாவரங்களின் உரையாடல்' என்ற தலைப்பில் சிறுகதைத் தொகுப்பையும், சமயவேல் 'அரைக் கணத்தின் புத்தகம்' என்ற பெயரில் கவிதைத்தொகுப்பையும் வெளியிட்டதையும் நாமறிவோம்.

1990ம் ஆண்டிலிருந்து இற்றைவரை (கிட்டத்தட்ட 30 ஆண்டுகள் ஆகவும் போகிறது) எவ்விதச் சலிப்புமில்லாது, இன்னமும் சிற்றிதழின் வேரையும் இழக்கவிரும்பாது காலத்தைக் கொண்டுவரும் செல்வத்தின் உழைப்பு -அனைத்து விமர்சனங்களையும் தாண்டி- சிலாகிக்கவேண்டியதுதான். இன்று எந்த இதழைத் தொடங்கினாலும், அடுத்தடுத்த இதழ்களிலேயே ஆசிரியர் குழுக்களில் உள்ளவர்கள் திசைக்கொன்றாய் ஓடுவதைப் பார்க்கும்போதும், இதழ்கள் படைப்புக்களின் செழுமையில்லாது சேடமிழுக்கும்போதும், செல்வத்தின் பொறுமை மீது ஒருவகைப் பொறாமைதான் வருகின்றது.

அதேபோன்று தமிழ்ச்சூழலில் எந்தச் சிற்றிதழாவது, சிறுகதைகளுக்காய் மட்டும் நடத்தப்பட்டதா என்பதை நான் அறிவேன். ஆனால் பாரிஸிலிருந்து அப்படி 90களின் நடுப்பகுதியில் 'அம்மா' வந்திருக்கின்றது. தனியே சிறுகதைகளுக்கும், அதுகுறித்த உரையாடல்களுக்கும் என்று அந்தக் காலப்பகுதியில் தொடங்குவதற்கு ஒரு 'திமிர்'த்தனம் கட்டாயம் தேவைப்பட்டிருக்கும். அதைத் தொடங்கியவர் மனோ (புவனன்).
அத்தோடு தனது கதைகளைக்கூட கதைகளாக வராமல் ஏன் சிலவேளைகளில் அனுபவங்களாக மட்டும் தேங்கிவிடுகின்றன எனவும் (அ.இரவியுடன்)  பொதுவெளியில் விவாதிக்கின்றார்.

ஷோபாசக்தியின் கதைகள்/கட்டுரைகள் இல்லாது வந்த 'அம்மா' ஓரிதழ் மட்டுமே என்று நினைக்கின்றேன். 8வது இதழிலிருந்து கவிதைகளுக்கும், நாடகத்திற்கும் இடங்கொடுத்து விரைவில் 'அம்மா' தன் ஆயுளை அதன் பிறகு சில இதழ்களோடு முடித்துவிடுகின்றது. மனோ, பார்த்திபன், அ.இரவி போன்றோர் அனுபவமுள்ள படைப்பாளிகளாக அப்போது இருந்தாலும், புதியவராக வரும் ஷோபாசக்தியின் கதைகளை மனமுவந்து (சிலவேளைகளில் தம் கதைகளை விட சிறந்தது என்று கூட) பாராட்டுவதை  'அம்மா' இதழ்களை வாசிக்கும்போது அறியலாம். அப்படிச் சக/புதிய படைப்பாளியைப் பாராட்டும் ஒரு சூழல் இன்று அருகிப்போயிருப்பதைக் காணமுடியும். ஷோபாசக்தி போல, ஓட்டமாவடி அறபாத்தும், அ.இரவியும் நிறையக் கதைகளை 'அம்மா'வில் எழுதியிருக்கின்றனர்.

அதிசயமாக ஜெயமோகன் (கிழக்கு மேற்கும் தொகுப்புப்பற்றி எழுதும்போது)அதில் வந்த அ.முத்துலிங்கத்தின் கதை அனுபவமாக மட்டும் தேங்கிவிட்டது என்று 'உள்ளதை உள்ளபடி சொல்கின்றார். அந்தக் காலத்தில் எடுக்கவா கோர்க்கவா என்ற அ.மு-ஜெயமோகன் , துரியோதனன்-கர்ணன் போன்ற நட்பாக இல்லாததையெல்லாம் பார்த்து, ஆ அந்தக்காலம் மலையேறிப் போச்சுதே என்ற பெருமூச்சு வருகின்றது.

ஜெமோ எழுதியது:
"அ.முவின் கதை சுவாரசியமான சித்தரிப்பாக இருந்த அளவுக்கு மனத்தூண்டலை தருவதாக இல்லை. ஆக்கம் அழிவு என்ற இரு இயக்கங்கள் பரஸ்பரம் பொருந்தப்போவதை, கூற அவர் முற்பட்டிருக்கலாம். ஆனால் அது அழுத்தமாகச் சித்தரிக்கப்படவில்லை. நிறைய சாத்தியங்கள் கொண்ட கரு அரட்டைப்பாங்கான சித்தரிப்பால் தவறிவிட்டது என்ற வருத்தம் ஏற்படுகிறது."

அதிசயமாக யமுனா ராஜேந்திரனின் கதையொன்றைக் கூட இதில் வாசிக்கலாம். அ.இரவியின் கதைகள் தொகுக்கப்பட வேண்டும் என்று நட்சத்திரன் செவ்விந்தியன் மனமுருகி வேண்டுகின்றார். இப்படி எத்தனை எத்தனை 'வரலாற்று'ச் சம்பவங்கள்.

சிற்றிதழ்கள் முக்கியமானவை என்றே எப்போதும் சொல்லிவருகின்றேன். எனக்கு 2000களின் தொடக்கத்தில் கவிஞர் திருமாவளவனினால் அறிமுகப்பட்ட 'உயிர்நிழல்' இதழ்கள், வாசிப்பின் புதிய திசைகளைத் திறந்துவிட்டிருந்தது. அதில் அரைவாசிப்பக்கங்களில் அக்கப்போர்கள் நடந்துகொண்டிருந்தாலும், வேறு நல்ல விடயங்களும் புதிதாய் ஒரு வாசகர் அறிந்துகொள்வதற்கு வந்துகொண்டிருந்தன. எழுத விரும்புபவர்க்கும், தம்மை வளர்த்துக்கொள்ள விரும்புபவர்க்கும் சிற்றிதழ்கள் கொடுக்கும் சுதந்திரம் அளப்பரியது. அதைவிட சில எழுத்தாளர்கள் தம் விம்பங்களையோ/பிரதிகளையோ புனிதமாக உருவாக்கும்போது, அதைக் கட்டவிழ்ப்பதற்கும் சிற்றிதழ்களே நமக்குத் தேவைப்படுகின்றன.

(July, 2018)

இமையத்தின் 'செல்லாத பணம்'

வாழ்க்கை நாம் நினைத்த எந்த ஒழுங்கிலும் போவதில்லை. எவையெல்லாம் அடுத்து நிகழும் என்பதும் நமக்குத் தெரிவதில்லை. சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றும் நடந்தபின்னும் இப்படி நடந்திருந்தால் அல்லது நடக்காதிருந்தால் என்னவாகியிருக்குமென பின்னோக்கிப் பார்க்க மட்டுமே மனிதர்களாகிய நம்மால் முடியும். 'செல்லாத பணத்திலும்' ரேவதி தீக்குளித்து வைத்தியசாலைக்குக் கொண்டுவரப்படும்போதுதான் நமக்குத் தெரிகிறது. அவ்வாறு ரேவதி தீக்குளிப்புடன் போராடும்போது அவரோடு சம்பந்தப்பட்ட மனிதர்கள் தீக்குளிப்பு நடக்க முன்னர் நடந்த நிகழ்வுகளை ஒவ்வொரு திசைகளிலிருந்து அசைபோடுகின்றனர், உரையாடுகின்றனர். ரேவதியின் இந்த நிலைக்காகக் கோபப்படுகின்றனர், பரிதாபப்படுகின்றனர், இரக்கம் கொள்கின்றனர், இறுதியில் தாம் ரேவதியின் இந்த நிலைக்குக் காரணமில்லையென பிறரின் மீது விரலைச் சுட்டித் தம் குற்ற உணர்வுகளைத் தாண்டிச் செல்லவும் முயல்கின்றனர்.

பணத்திலும் சாதியிலும் ஆதிக்கத்திலிருக்கும் ஒரு குடும்பப் பின்னணியில் பிறந்த ரேவதி, பர்மாவிலிருந்து அகதியாக வந்த ஆட்டோக்காரான ரவியோடு ஒருநாள் ஓடிப்போகின்றார். அவ்வாறு ஓடிப்போய், இரண்டு குழந்தைகளின் தாயுமாகிய ரேவதி ஆறுவருடங்களின் பின் தீயில் கருகின்றார். அவரது வன்முறையான கணவனான ரவியால் தீமுட்டிக் கொல்லப்பட்டாரா, ரேவதி தன்னைத்தானே தீமூட்டினாரா, அல்லது தற்செயலாக தீவிபத்து ஏற்பட்டதா என்பது கதையும் முடிவுவரை நமக்கு, இமையம் தெளிவாகச் சொல்வதில்லை. கதையின் நீட்சியில் அவரவர் அவரவர்க்கான முடிவை எடுத்துக்கொள்ளலாம் அல்லது எந்த முடிவையும் எடுக்காது ரேவதி நம் மீது சுமத்திவிட்டுச் செல்லும் பெருஞ்சுமையுடனும் சென்றுவிடலாம். இந்த இடைவெளி அல்லது தெளிவின்மையே செல்லாத பணத்தை முடிவுவரை தொடர்ந்து வாசிக்க வைக்கின்றது.

இமையத்தின் எழுத்து நடையின் பலமும் பலவீனமுமாக இருப்பது அவர் உரையாடல்களின் மீது அதிக நம்பிக்கை கொண்டு அவற்றினூடு தன் படைப்புக்களை வழிநடத்திச் செல்வதாகும். இந்த நாவல் ஒரு குறுகிய பின்னணியில் (வைத்தியசாலையில்), ஒரு குறுகிய காலப்பகுதியில் (சில நாட்கள்) நடக்கின்றபோதும், இமையம் உரையாடல்களை வீரியமுள்ளதாகக் கொண்டுசெல்வதைக் குறிப்பிட்டாக வேண்டும் ('எங் கதெ'யில் இவ்வாறான உரையாடல்கள் எனக்குப் பலவீனமாகத் தெரிந்ததை முன்னர் குறிப்பிட்டிருக்கின்றேன்). எவர் மீதும் வலிந்து குற்றஞ் சாட்டாமல் அல்லது எவரையும் குற்றத்திற்கு ஆளாக்காமல் ரேவதியோடு அதிக நெருக்கமாக இருக்கும் ஒவ்வொரு பாத்திரத்தையும் அவரவர்களின் குரல்களிலேயே பேசவிட்டிருப்பது செல்லாத பணத்தை கவனிக்கத்ததொரு படைப்பாக்கின்றது.

இவ்வளவு வசதியும், படிப்புமுடைய ரேவதி ஏன் ரவி போன்ற ஒருவரைத் தேர்ந்தெடுக்கின்றார் என்பதற்கான காரணங்கள் நம் தர்க்கநியாயங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவையாகவும், இவ்வாறு தனது குடும்பம், படிப்பு, வசதி போன்றவற்றைத் துறந்து வரும் ரேவதியை ஏன் ரவியாலும் புரிந்துகொள்ளமுடியாது பிறகு வன்முறையை ரேவதி மீது ஏவுகின்றார் என்பதையும் நம்மால் புரிந்துகொள்ளமுடியாதே இருக்கின்றது. இறுதியில் இந்தப் பணத்தை வைத்து எதையும் பெற்றுவிடமுடியாது என்றும், காசு 'பாதாளம் வரை பாயாது', அதற்கும் கூட ஒரு எல்லை உண்டு என்பதும் இந்நாவலை வாசிக்கும் நமக்கு உணர்த்தப்பட்டிருக்கும்.

செல்லாத பணம் நாவலில் விடுபட்ட (அல்லது இப்படி நடந்திருந்தால் எப்படி இருந்திருக்கும் என்பதே) இம்மாத (ஜூலை) தடம் இதழில் வந்த இமையத்தின் 'அம்மாவின் விரதம்' கதை எனச் சொல்லலாம். இங்கேயும் தாழ்த்தப்பட்ட சாதியைச் சேர்ந்த ஒருவருடன் ஓடிப்போன பெண் தன்னிரு குழந்தைகளுடன் ஆறுவருடங்களின் பின் வீட்டுக்கு வருகின்றாள். அப்படிக் குழந்தைகளுடன் வரும் தன் மகளைத் தாயார் மாட்டுக்கொட்டகையில் வைத்து எப்படி வழிமறித்து திருப்பி அனுப்பிவிடுகின்றார் என்பதும் அதனூடாக அம்மா என்கின்ற 'புனிதப்பாத்திரம்' கூட சாதி வெறியில் உழல்வதை இன்னொரு மகள் உணர்ந்துகொள்கின்றதுமாகக் கதை நீளும்.

இமையத்தை முழுமையாக நான் வாசிக்காவிட்டாலும், அவரின் வாசித்த படைப்புக்களில் - முக்கியமாய் பல கதைகள்- இப்படிப் பெண்கள் யாரோ ஒரு சாதி குறைந்த ஆண்களோடு ஓடுவதுபோலவும், அவர்கள் ஓடிப்போவதினூடாக வாழ்வே அழிந்தே போனவர்கள் என்கின்ற ஒரு காட்சி அடிக்கடி வருவது போலவும் தோன்றுகின்றது. இமையம் இவ்வாறான கதைகளினூடாக சாதியின் கொடூரத்தைச் சொல்ல விரும்பினாலும், அவர் இனிவரும் காலங்களில் இவ்வாறு சாதி மாறி ஓடியவர்களும், திருமணம் செய்தவர்களுமாகிய பலர் அற்புதமான வாழ்வை வாழ்கின்றார்கள் என்பதையும் முன்வைக்கவேண்டும். ஏனெனில் சாதி வெறியர்களுக்கு அவர்களின் சாதியின் திமிரை மட்டுமே நினைவூட்டாது, சாதியைத்தாண்டி ஓடிச்சென்று வாழும் மனிதர்களின் அருமையான வாழ்வென்பதும் இவ்வெறியர்களின் முகங்களின் மீது திரும்பித் துப்புகின்ற எச்சிலாகக்கூடவும் இருக்கும் அல்லவா?

...........................

(July, 2019)

ஒரு பெண் நாடோடியின் கதைகள்

Tales of a Female Nomad: Living at Large in the World  By Rita Golden Gelman

அநேகமாகப் பயணங்களைப் பற்றி எழுதியவர்கள்,  ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் வரை பல்வேறு நாடுகளுக்குப் பயணஞ்செய்துவிட்டு,  மற்றவர்களைப் போல ஒரு சாதாரண நாளாந்த வாழ்க்கை வாழ்வதற்கு வந்துவிடுபவர்களாக இருப்பார்கள். அநேகர் தமது துணையைப் பயணங்களிடையே கண்டுகொண்டவர்களாகவோ அல்லது இணையாக பயணம் செய்திருப்பின் அவர்களுக்குக் குழந்தைகள் பிறக்க அன்றாடங்களுக்குத் திரும்பியிருப்பதையோ பல பயண நூல்களில் வாசித்திருக்கின்றேன். ஆனால் ரீட்டாவின் இந்த நூல் இதுவரை நான் வாசித்த பயண நூல்களில் இருந்து வித்தியாசமானது. ரீட்டா கிட்டத்தட்ட பதினைந்து வருடங்கள் ஒரு 'நாடோடியாக' அலைந்து திரிந்ததை இதில் எழுதியதோடல்லாது இப்போதும் ஒரு குறிப்பிட்ட நிலப்பரப்பில் நீண்டகாலம் தங்காது தொடர்ந்து 'ஒரு உரிய முகவரியின்றி'ப் பயணித்தபடியே இருக்கின்றார்.

ரீட்டா சிறுவர்களுக்கான நூல்களை எழுதுகின்ற ஒரு எழுத்தாளர். அவரது 45வது வயதில், அவரின் குழந்தைகள் இருவரும் வளர்ந்து பல்கலைக்கழகம் செல்கின்ற காலகட்டத்தில் குடும்பவாழ்க்கையில் அலுப்பு ஏற்பட, கணவரைப் பிரிந்து முதன்முதலில் இரண்டு கிழமைகள் மெக்ஸிக்கோவிற்குத் தனியே பயணம் செய்கின்றார். இதுவரை பத்திரிகை ஆசிரியராக இருக்கும் கணவரோடு உயர்மட்டங்களில் நடக்கும் கொண்டாட்டங்களிலும்/இரவு விருந்துகளிலும் பங்குபற்றிய ரீட்டாவிற்கு அவை எல்லாவற்றிலுமிருந்தும் ஓர் இடைவெளி தேவைப்படுகின்றது. இரண்டு வாரங்கள் எனத் தொடங்கும் பயணம், கணவரின் முகந்திருப்பல்களால் இரண்டு மாதங்களாக மாறுகின்றது.

ரீட்டா ஏற்கனவே மானுடவியலில் முதுகலையும் படித்திருந்ததால், அவர் ஏனையோர் வழமையாகப் போகும் இடங்களுக்குப் போகாது, மெக்ஸிக்கோவின் பூர்வகுடிகள் வசிக்கும் Zapotec கிராமத்துக்குச் செல்கின்றார். அங்கே செல்லும்போது அவருக்கு அவர்களின் மொழி தெரியாதது மட்டுமில்லை நண்பர்கள் என்றும் கூட அங்கு எவருமில்லை. ஆனால் அங்கே போய் ஒரு மாதத்திற்கு மேலாகத் தங்குகின்றார். முதலில் அவரை ஏற்றுக்கொள்ளாது புறக்கணிக்கும் அந்த மக்கள், பிறகு அவர்களின் கலாசார முறைப்படி ஆடைகளை அணியத்தொடங்கும்போது ஏற்றுக்கொள்ளத் தொடங்குகின்றனர். இவ்வாறு முதலாவது தனிப்பயணத்தையே வித்தியாசமாகச் செய்யும் ரீட்டா மீண்டும் அமெரிக்கா திரும்போது, அவரின் கணவர் மணவிலக்குக் கேட்க, அது நிறைவேறியவுடன் ஒரு நாடோடியைப் போல பயணிக்கத் தொடங்குகின்றார்.

அடுத்த பயணத்தில் குவாத்தமாலா, ஈக்குவடார், நிக்கரகுவா போன்ற பல நாடுகளுக்குப் பயணிக்கின்றார். நிக்கரகுவாவில் புரட்சி நடந்து அமெரிக்காவில் அந்தப் புரட்சி பற்றி வேறொரு கதை  சொல்லப்பட்டிருக்க, ரீட்டா அந்த மக்களுக்குள் சென்று அவர்கள் எதை உணர்கின்றார்கள் என்பதை உள்ளபடி எழுதுகின்றார். ரீட்டா நிக்கரகுவாவிற்குப் போகின்ற காலம் எண்பதுகளின் பிற்பகுதியாக இருக்கின்றது. ரீட்டா இடங்களைப் பார்ப்பதைவிட மக்களையும், அவர்களின் கலாசாரங்களையும், உணவுவகைகளையும் கற்றுக்கொள்ள ஆர்வங்காட்டுவதோடு அந்தந்த நாட்டு மக்களின் பேசுமொழியையும் கற்றுக்கொள்கின்றார்.

எங்கு போயினும் மிகவும் வறுமையான, மற்றவர்கள் அருகில் சென்று பார்க்கத் தயங்கும் மனிதர்களிடையே சென்று ரீட்டா தங்குகின்றார். அவர்களில் ஒருவராகத் தன்னை மாற்றிக்கொள்கின்றார். இதற்கு அவர் கற்றுக்கொண்ட மானுடவியல் அவரையறியாமலே உதவிக்கொண்டிருக்கின்றது. ஒருமுறை ஓரிடத்தில் கணவர் மனைவிக்கு அடிப்பதை உணர்கின்ற ரீட்டாவிற்கு இந்த விடயத்தில் எப்படி இடையீடு செய்வது என்பதற்கும் பிறரின் கலாசாரத்திற்குள் எளிதில் நுழையக்கூடாது என்கின்ற மானுடவியலில் அடிப்படைப்பண்பு நிதானமாக யோசிக்கவைக்கிறது.

இவ்வாறு ரீட்டா பல்வேறு நாடுகளுக்கு அலைந்து திரிந்ததை எழுதினாலும் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது அவர் தென்கிழக்காசியாவுக்குச் செய்யும் பயணங்களின் பகுதியேயாகும். ரீட்டா கிட்டத்தட்ட எட்டு ஆண்டுகள் பாலியில் தங்கி வாழ்ந்திருக்கின்றார். அந்தக் காலப்பகுதியிலேயே அவர் மனிதர்கள் அவ்வளவு எளிதாக நுழையமுடியா இந்தோனேசியாக் காடுகளுக்குள் அதை வருடக்கணக்காய் ஆய்வு செய்யும் குழுவோடு சென்று ஒரங்குட்டான் குரங்குகளைப் பற்றிய மிக அற்புதமான விவரணைகளை நமக்குத் தருகின்றார். அவர் செய்கின்ற ஒவ்வொரு பயணமும் அவர் சிறுவர்களுக்குக் கதைகளை எழுதுகின்றபோது புதிய சாளரங்களைத் திறந்து விடுகின்றன.

பாலியில் அழிந்துகொண்டு போகும் அரச பரம்பரையினரின் வீட்டில் தற்செயலாக தங்க (ஒருவகையில் அது நமது சிற்றரசர்கள் போன்றது) ரீட்டா பிறகு அந்த அரச பரம்பரையின் கதையை நமக்குச் சொல்ல விரும்புகின்றார்.  அரசபரம்பரையின் கடைசி வயோதிபர் அந்த நகரிலே இருக்க அவரது பிள்ளைகளோ இந்தோனேசியாசிவின் தலைநகருக்கு வசதி வாய்ப்புக்கள் தேடி குடிபெயர்ந்துவிட்டிருக்கின்றனர். இந்த வயோதிபரும் இல்லாமல் போனால் இந்த அரசபரம்பரையின் கதையை வெளியுலகில் யாரும் அறியமாட்டார்களென ரீட்டா அதை ஒரு நூலாகக் கூட எழுத விரும்புகின்றார். ஆனால் அரசபரம்பரையின் சொல்லக்கூடாத இரகசியங்களைச் சொல்வதால் கறுப்பு மாந்தீரிகத்தை அந்த அரசரின் சகோதரர் செய்துவிட்டார என்ற அச்சத்தில் அந்தக் கதை நூலாக வெளிவருவதை அந்த அரசரே வேண்டாமென பிறகு நிறுத்திக் கொள்கின்றார். எனினும் ரீட்டா அந்த வயோதிபரைத் தனது வாழ்க்கையின் பல்வேறு விடயங்களுக்கான ஒரு ஆசானாகக் கொள்கின்றார். அந்த அரசர் இறந்துபோனபின்னும் ரீட்டா அந்த வீட்டிலேயே பல வருடங்கள் தங்கியிருக்கின்றார். 

இவ்வாறு அவர் பாலியில் இருந்தாலும் பாலி மக்கள் இன்னும் கடைபிடிக்கும் வர்ணாசிரமத்தின் படிநிலைகளைப் பற்றியும் விரிவாகக் குறிப்பிடுகின்றார். சாதியின் கடைநிலையில் இருக்கும் மக்கள் தங்களிடையேயும், தங்களின் மேல்நிலையில் இருக்கும் மனிதர்களோடும் எப்படி மொழியில் வேறுபாடு காட்டிக்கதைக்கின்றனர் என்பதையும் எழுதுகின்றார். இந்தப் படிநிலைகள் இருப்பதாலேயே அவர் பாலியில் அந்தப் பிரதேசத்து மக்களின் மொழியைக் கற்பதைத் தவிர்த்து, இந்தோனேசிய மொழியைக் கற்றுக்கொள்ளவும் விரும்புகின்றார்.

இவ்வாறே அவர் வேறு சில ஜேர்மனிய நண்பர்களோடு இந்தோனேசியாவின் அடர்ந்த காடுகள்/மலைகளுக்குள் சாகசப் பயணம் செய்கின்றார். உண்மையில் அது பப்புவா நியூகினியாவின் ஒரு பகுதி என்றாலும், 60களில் ஐநா சபை அதை அரைவாசியாகப் பிரித்து இந்தோனேசியாவுக்குத் தாரை வார்த்திருக்கின்றது. அந்தப் பூர்வக்குடிமக்கள் பப்புவா நியூகினியாவின் மண்ணிற மக்களோடும் கலாசாரத்தோடும் நெருக்கமான பிணைப்புக்கள் கொண்டிருக்கின்றபோது இந்தோனேசியாவுக்கு எந்தவகையிலும் தொடர்பில்லாத அவர்களின் நிலப்பரப்புக்களைத் தாரை வார்த்ததைக் கடுமையாக ரீட்டா இந்நூலில் விமர்சிக்கின்றார். ஒன்றுமே அறியாத மிகுந்த அப்பாவியான மக்களை இந்தோனேசியா அரசும்/பொலிசும் சித்திரவதைகள் செய்து இரண்டாந்தர மக்களாக நடத்துவதைக் கண்டு ரீட்டா அதிர்ச்சியடைகின்றார். அம்பையும் வில்லையும் தவிர வேறெந்த ஆயுதத்தையும் அறியாத அந்தப் பூர்வக்குடிகள் என்றோ ஒருநாள் தமது சந்ததிகள் போராடி இந்தோனேசியா அரசிடமிருந்து விடுதலை பெறும் என்று நம்பிக்கை கொள்கின்றனர். எனினும் ரீட்டா அந்தக் கனவு என்றுமே நிறைவேறாத கனவு என்பது மட்டுமில்லாது இந்தப் பூர்வக்குடிகளில் வளமான நிலமும், கலாசாரமும் இந்தோனேசியா அரசால் விரைவில் அபகரிக்கப்படப்போகின்றது என்பதையும் அறிந்துகொள்கின்றார்.

ரீட்டா செய்கின்ற பயணங்கள் எல்லாம் 80களின் பிற்பகுதியிலும், 90களிலும் நடைபெறுவதாகும். இன்று தொலைநுட்பம் உலகையே ஒரு சிறுகிராமமாகச் சுருக்கியபின் இப்படியான பயணங்களைச் செய்வது அவ்வளவு கடினமில்லை. ஆனால் அன்று அவ்வளவு வசதிகள் இல்லாதபோது தனித்தும், மொழிகூடத் தெரியாத நிலப்பரப்புகள் எங்கும் அலைந்தும் திரிந்த ரீட்டாவின் துணிச்சல் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டியதுதான். இந்தப் பயண நூலின் மூலமாக பயணஞ்செய்வதற்கு வயது ஒரு தடை இல்லை என்பதையும் பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் ரீட்டா நமக்குத் தெரியப்படுத்துகின்றார்.  வசதியான ஹொட்டல்களை விட்டு backpack ஆகத் திரியும்போது அவர் சேர்ந்து திரிகின்ற நண்பர்கள் அனைவருமே அவரை விட அரைவாசி வயதுடையவர்களாக இருக்கின்றார்கள். ஆனால் அவர்கள் ஒருபோதும் ரீட்டாவை விலத்துவதில்லை. தங்களோடு சேர்த்தே அவரையும் கூட்டிச் செல்கின்றார்கள். சிலவேளைகளில் வயதின் காரணமாக வேகமாகப் போகாதபோதும் அவருக்காக தமது பயணங்களை அவர்கள் மெதுவாக்கின்றனர். அதேபோல இன்னொரு அவதானத்தையும் ரீட்டா இந்தப் பயணங்களிடையே முன்வைக்கின்றார். முப்பது வயதுக்கு உள்ளேயுள்ள ஆண்களே நிறையப் பயணிக்கின்றார்கள். தன்னைப் போன்ற 40ற்கு மேற்பட்டவர்களில் பெண்களே தனித்துப் பயணிக்கின்றனர் என்றும், ஆண்களை அவ்வளவாகக் காணவில்லை என்றும் குறிப்பிடுகின்றார்.  சிலவேளைகளில் ஆண்களுக்கு 40களில் அலுப்பு வந்து வீட்டு ஷோபாவில் வசதியாக ஓய்வெடுத்துக்கொள்கிறார்கள் போலுமென நகைச்சுவையாக எழுதிச் செல்கின்றார்.

இது சற்று நீண்ட நூல். கிட்டத்தட்ட அவரது பதினைந்து வருட அலைதலை மிக விரிவாகச் சொல்கின்றது என்பதால் அந்தளவுக்கு நீண்டிருக்கிறது. சிலவேளைகளில் இரண்டு நூல்களாக எழுதியிருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்குமோ என்று தோன்றியது.  ரீட்டா இஸ்ரேலுக்குப் போய் தனது வேர்களின் பகுதிகளைத் தேடுவதையும், தாய்லாந்திற்குப் போய் அவர்களின் மரபான உணவுவகைகளைப் பழகுகின்ற பகுதிகளையும் எனக்கு அவ்வளவு ஆர்வமில்லாததால் வாசிப்பில்  மிக விரைவாக நான் தாண்டிப்போய்க் கொண்டிருந்தேன்.

இந்த நூலை எழுதி கிட்டத்தட்ட இப்போது எண்பதுகளை எட்டப்போகும் ரீட்டா இன்னும் பயணம் செய்வதில் அலுக்காதவராக இருக்கின்றார் என்பது குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டியது. மேலும் தான் பயணிக்கும் எந்த நிலப்பரப்பு மக்கள் மீதும் தனது புரிதல்களை/அறிதல்களைத் திணிக்காது அவர்களை அவர்களின்போக்கில் ரீட்டா விளங்கிக்கொள்வதுந்தான் இந்தநூலில் இன்னும் அழகானது.

பப்புவா நியூகினியாவின் (இந்தோனேசியாவின்) ஒரு அடியாழக் காட்டுக்குள் ரீட்டா பயணித்துக்கொண்டிருப்பார். அப்போது இதுவரை வேற்று மனிதர்களைக் காணாத ஆதிக்குடிகளை இவர் சந்திக்கின்றார். மேலும் இவர் நிறமும் வேறானதாக இருப்பதால் இவரைச் சந்திக்கும் ஒரு பெண்ணும் குழந்தையும் இவரைக் கண்டு தொலைவில் பயந்துபோய் நிற்கின்றனர். ரீட்டா அவர்களை நெருங்க என்ன வழி என யோசிக்கின்றார். அவர் தனது மேற்சட்டையைக் கழற்றிவிட்டு அந்தப் பெண்ணைப் போல மார்புகளை மறைக்காது விடுகின்றார். இப்போது அந்தப் பெண்ணும், குழந்தையும் அவரின் மார்புகளைத் தடவிப்பார்த்து இவரும் தம்மைப் போல ஒரு மனிதர்தானென உணர்ந்து ஸ்நேகமுடன் சிரிக்கின்றனர்.

இவ்வாறான எளிய மனிதர்களையும், நாம் அருகில் பார்த்திராத பூர்வகுடிகளின் பழக்கவழக்கங்களையும் இன்னும் பல அற்புத தருணங்களையும் இந்த நூலில் பல்வேறு இடங்களில் காணக்கிடைப்பதால் இதை வாசிப்பது மிகுந்த சுவாரசியமாக இருக்கிறது.

......................................

நன்றி: 'காலம்' இதழ்- 53