லாவண்டர்பூ குறிப்புகள்

Unlock

நண்பனாக இருந்தாலும், பிடிக்கவில்லை என்றால் திட்டித்தீர்ப்பதென்ற தீர்மானத்துடனே சென்றிருந்தேன். எனக்குத் தோன்றுவதைச் சொல்லும்போது ஏற்றுக்கொள்வாரோ இல்லையோ, ஆனால் Unlock   நிரு கேட்டுக்கொள்வார் என்ற நம்பிக்கை எனக்கிருந்ததும் ஒரு காரணம். 15 நிமிடங்களுக்குள் உட்பட்டது Unlock என்றாலும், பல்வேறு கதைகளை நேரடியாகவும் (மறைமுகமாகவும்) சொல்லியதோடல்லாது, திரைமொழிக்குரிய அழகியலையும் தவறவிடாது இருந்தது பிடித்திருந்தது.

என்னைப் போன்றவர்களின் குழந்தைப் பருவங்களில் கள்ளன் - பொலிஸ் விளையாடும் முறை ஒழிந்து, நாங்களே செய்த 'துவக்குகளில்' புலியும், ஆமியும் உள்நுழைந்த ஆட்டங்களே ஆடப்பட்டிருக்கின்றன. இராணுவம் துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்யும் சன்னங்களைப் பொறுக்குவதும், உலங்குவானூர்திகளில் அன்றையகாலத்தில் அநேகமாய் ஏவப்படும் (50 கலிபர்/90 கலிபர்) கோதுகளைச் சேகரிப்பதும் எங்களின் பொழுதுபோக்காகவே இருந்தது. இந்த அனுபவங்களை 'எனக்கான தெருக்கள்' என்ற ஒரு அனுபவக் கட்டுரையில் எழுதியிருப்பேன். சோமீயும் 'எரியும் நூலகம்' ஆவணப்படத்தை கொழும்பில் திரையிட்டு, நடந்த கலந்துரையாடலில் சிங்கள நண்பர்களுக்கு, வானிலிருந்து ஹெலியால் சுட்டுச் சாவோம் என்பதைவிட, அதன் துப்பாக்கிச்சூடு தணியமுன்னரே யார் சன்னக்கோதுகளை முதலில் பொறுக்குவது என்பதற்காகவே ஓடுவோம் என்று குறிப்பிட்டதும் நினைவில் இருக்கின்றது.

ஒருவர் எமக்கான கதையைச் சொல்லும்போது ஆவல் வந்துவிடுகின்றது. நிரு, எமது கதையை மட்டுமில்லை, எனக்கான பருவத்திற்குரிய கதையையும் சொல்லியபோது இன்னும் நெருக்கமாகிவிட்டிருந்தது. எப்போதும் எவ்வளவு கூறினாலும், எனக்குள் அடங்கமறுக்கும் ஒரு விமர்சனக்குரலை இரண்டாவது முறையாக Unlockஐப் பார்த்தபோது நிதானமடையச் செய்வதற்குரிய எல்லாச் சிறப்பும், இதில் இருந்தது நிறைவாக இருந்தது.

நண்பா, நமது பாடசாலைக் காலத்தில் குடை வாகைமரத்துப் பூக்கள் நிலத்தில் விழமுன்னர் யார் கூடப் பூக்களைப் பிடிக்கிறார்கள் என்பதிலிருந்து, செய்த குழப்படிக்காய் பாடசாலை மைதானத்தில் நெருஞ்சி முள் விலக்கி முட்டுக்காலில் இருந்தப்பட்டதிலிருந்து, நான் கண்ணாடி போட ஆரம்பிக்கும் பருவத்தில் கண்குறைபாட்டை விளங்கிக்கொள்ளாது, என் பொருட்டு நீ எங்கள் வகுப்பாசிரியரிடம் அடிவாங்கியதிலிருந்து, சொல்வதற்கும் காட்சியாக்குவதற்கும் உன்வசம் நிறையக் கதைகள் இருக்கின்றன.

அதை என்றென்றைக்கும் நினைவில் கொள்க.

(Nov 20, 2017)

Jaffna Bakery

Jaffna Bakery என்கின்ற சர்ச்சையில் சிக்கியிருக்கும் குறுநாவலை நேற்று வாசித்து முடித்திருந்தேன். மிக மோசமான நாவலைக் கூட நேரம் செலவளித்து வீணாக உரையாடல் செய்வது, நம் தமிழ்ச்சூழலில் மட்டுமே சாத்தியம். அதன் பேசுபொருளுக்காக மட்டுமில்லை, ஒரு குறுநாவலாக வருவதற்குரிய கட்டிறுக்கமான எந்தவிதமான மொழியைக் கூட அது கொண்டிருக்கவில்லை என்பதால் எளிதாக விலத்தி வரவேண்டிய ஒன்று. பேச்சுமொழியில் கதையைச் சொல்கிறேன் (நான் வட்டாரமொழிக்கு எதிரானவன் அல்ல) என்று தொடங்கி வாசிப்பவருக்குத் தலையிடி கொடுத்தது ஒருபுறமென்றால், இன்னொருபக்கம் அந்தப் பேச்சுமொழிக்குள்ளேயே நிறைய எழுத்துப்பிழைகள்.

தமிழ்-முஸ்லிம் சமூகங்களிடையே இப்போதுதான் சற்று நிதானமாக உரையாடல்களே தொடங்கியிருக்கும் காலகட்டத்தில் வன்மமான இப்படிப்பட்ட பிரதியின் வரவு எதற்கான அரசியல் என்றும் புரியவில்லை. உண்மையான புலிகள் கூட இந்த நாவலில் சொல்வதைப்போல இப்படி அபத்தமான ஒரு காரணத்தைச் சொல்லி முஸ்லிம்களை வடபகுதியில் இருந்து வெளியேற்றினோம் என்று சொன்னதாகக் கூட நானிதுவரை அறிந்ததில்லை.

முஸ்லிம்கள் வெளியேற்றம் மட்டுமில்லை, முஸ்லிம்களை வெளியேற்றுவதில் அதிக கடுமையைக் காட்டுவதாய்ச் சித்தரிக்கப்படும் கிழக்கு மாகாண புலி(கள்), மோசமான செயல்களைச் செய்ததாகச் சொல்லப்படும் சில முஸ்லிம்களை வெளியேற்ற உதவும் கிறிஸ்தவப் பாதிரிமார்கள் என்று 'வேண்டுமென்றே' சிலரைத் தேர்ந்தெடுப்பதை முன்வைத்து இந்தப் பிரதியை வாசித்தால் ஒரு இந்துத்துவ மனோநிலை கூட இதில் மேலோங்கி நிற்பது நன்கு விளங்கும்.

எவரும் அவர் பக்க நியாயத்தைச் சொல்வதற்கு சுதந்திரமான வெளி எழுத்திலுண்டு. ஆனால் அந்த நேர்மையைக் கூட இந்தக் குறுநாவலில் காணமுடியாததுதான் துயரமானது.


பிரதி சார்ந்து இப்போது நிகழும் உரையாடல்களைப் பார்க்கும்போது எழும் கேள்வி என்னவென்றால், உண்மையில் முஸ்லிம் வெறுப்பு என்பது புலிகளுடையது மட்டுந்தானா இல்லை தமிழ் முழுச்சமூகத்தின் கருத்துதான் அப்படி திரண்டு எழுந்து வந்ததா என்பது. ஏனெனில் தொடக்க காலங்களில் பல இயக்கங்கள் இருந்தபோது, எல்லா இயக்கங்களுமே முஸ்லிம்கள் மீது ஒடுக்குமுறைகளை ஏவிவிட்டிருக்கின்றன.

இந்திய இராணுவ காலங்களில் கிழக்கு மாகாணத்தில் முஸ்லிம்கள் மீது நிகழ்ந்த பல சம்பவங்களை இன்றும் வாசிக்கலாம். புலிகளை மட்டும் காரணமெனச் சொல்லி நீங்கள் X நாங்கள் என்று துவிதங்களுக்குள் தள்ளிவிடுவதன் மூலம் புலிகள் தவிர்த்து பிறர் எல்லோரும் பொறுப்பைத் தட்டிக்கழிக்க முடியுமா என்றும் யோசிக்க வேண்டும். இல்லாதுவிட்டால் இந்த வெறுப்பின் ஆழங்களுக்குள் சென்று தீர்வுகளையோ, நம்மைத் திருத்தவோ முடியாதுவிடும் அவலம் வரலாற்றில் மீண்டும் நிகழ்ந்துவிடவும் கூடும்.

(Mar 01 , 2018)

Demons in Paradise

Selective narratives ஐக் கொண்டு, நடந்த மறக்கவோ/மன்னிக்கவோ முடியாத கொலைகளை மட்டும் முன்னிருத்தி, எளிதாக சிங்களப் பேரினவாதம் என்கின்ற meta narrativeஐ பிற்பகுதியில் வேண்டுமென்றே தவிர்த்து, ஒரு அரசியல் படைப்புக்கு முன்நிபந்தனையாக இருக்கக்கூடிய, இன்றிருக்கும் அதிகாரத்திற்கு எதிராக உரையாடலைச் செய்யாத, கிட்டத்தட்ட 20 வருட வரலாற்றை (1989-2009) மறைத்த ஒரு ஆவணப்படமான Demons in Paradiseற்குக் கூட ஒரு தார்மீகமான ஆதரவைக் கொடுக்கும் நிலை இந்தத் திரைப்படத்தைத் திரையிட விடாது குழப்ப வந்தவர்களால் வந்துவிட்டது.

பின்னுக்கு நின்று, இந்தத் திரைப்படத்தில் ஒரு முக்கியபாத்திரமாக வரும் NLFT உறுப்பினரைப் பார்த்து, அவர்களின் வரலாறு தெரியும், இரண்டு நாள்களில் இதையெல்லாம் முன்வைக்கின்றோம் என்ற குழப்பவாதிகள், ஆகக்குறைந்தது படத்தில் வரும் அதே நபர், சந்திரிக்காவின் காலத்தின் சிங்களப்பேரினவாதத்தோடு சேர்ந்து இயங்கவும், பிரச்சாரம் செய்யவும், அவர்கள் வழங்கிய பதவியையும் பெறவும் முடிந்தது எந்தவகையான அறம் எனக் கேட்பதற்கான எளிய வரலாற்று அறிவோ இல்லாதது என்பதுதான் துயரமானது.

புலிகளை அழிப்பதற்கு எந்த எதிரான சக்திகளுடன் இணைந்துக் கொள்ளத் தயாரென்று இந்த ஆவணப்படத்தில் சொல்லப்படுவதைப் போல, அங்கிருந்த அடுத்த தலைமுறைகளுக்கு  இலங்கைப் பேரினவாதத்தால் ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கு, அதற்கு எதிராகப் போராட ஒரு இயக்கமாக (இந்தப் படத்தில் மறைக்கப்பட்ட 1989-2009ல்) புலிகள் இயக்கம் இருந்தது ஒருவகையில் நியாயந்தானே என்று ஒரு கேள்வியைக் கூட கேட்க இந்த 'விசர்' பிடித்த குழப்பவாதிகளுக்கு பொறுமை இல்லை. இதில் வரும் நெறியாளரின் குரலும் புலிகள் அழியவேண்டும் என்பதைத் தெளிவாக முன்வைக்கின்றது என்பதோடு, புலிகள் அழியவேண்டுமென்பதற்காய், அதனோடு எவ்வளவு மக்கள் அழிந்தாலும் ஏற்றுக்கொள்வேன் என்கின்ற மிக மோசமான குரலும் வைக்கப்படுவதைக் கவனிக்கவேண்டும்.

நண்பரொருவர், இதில் முக்கிய பாத்திரமாக வருபவரும், நெறியாளரும் வேறு வேறானவர்கள். அதை ஜூட் என்பவரின் படமாகப் பார்க்கவேண்டும் என்று -தனிப்பேச்சில்- குறிப்பிட்டிருந்தார். என்ன சிக்கலென்றால் நெறியாளராக வரும் ஜூட், 'தனது மாமா தன்னுடைய கதாநாயகன்' என்று இந்த ஆவணப்படத்திலேயே கூறுகின்றார். ஆகவே அவரது கதாநாயகனின் வரலாறு என்ன என்று என்னைப் போன்றவர்களும் இப்படி சந்திரிக்கா காலம் உட்பட பல்வேறு இடங்களில்/சந்தர்ப்பங்களில் என்ன செய்தார் அவரது அங்கிள் எனக் கேட்பதற்கும் இடம் இருக்கின்றது என்றே இப்போதும் நம்புகிறேன்.

(Feb 25, 2018)

இலங்கைக் குறிப்புகள் - 06

ஹசீன் அக்கரைப்பற்றிலிருந்து எனதும், றஷ்மியினதும் நூல் நிகழ்விற்காக கொழும்பு வந்திருந்தார்.  நிகழ்விற்கு அடுத்தநாள் -திங்கள் மாலை- ஊருக்குத் திரும்புவதாக இருந்த அவர் என்னையும் கூட வருகின்றீர்களா எனக்கேட்டார்.  சந்தர்ப்பங்கள் ஒருமுறையே தட்டும் (காதலிற்கு மட்டும் விதிவிலக்குக் கொடுக்கலாம்) என்பதால் சரி என ஹசீனோடு புறப்பட்டு விட்டேன். கொழும்பிலிருந்து அக்கரைப்பற்று ஏழெட்டு மணித்தியாலங்கள் நீளும் ஒரு பயணம். நாங்களே இறுதியாக அந்தப் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினோம். காலைச் சாப்பாட்டை உண்டுவிட்டு, அக்கரைப்பற்றின் பெருந்தெருவில் நடந்துகொண்டிருந்தோம். ஹசீன்  நகரின்  கடந்தகால வரலாற்றை , வெயில் இன்னமும் உடலை வருத்தாத அந்தக் காலையில் கூடவே சொல்லிக்கொண்டு வந்தார்.

சற்று நேரத்தில் றியாஸ் குரானாவும் ஹசீனின் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார். றியாஸின் கவிதைகள் எனக்கு எப்போதும் பிடித்தமானவை. கனடாவில் ஒரு நண்பர் றியாஸ் ஏனிப்படி கவிதைகளை எழுதிக் குவிக்கின்றார் என்று விமர்சிப்பார். நானோ கொஞ்சமோ, கூடவோ எப்படி எழுதினாலும் அவை நல்ல கவிதைகளாக வருகின்றதா என்பதைப் பார்ப்பதும்தான் முக்கியம் என்பவன். இன்று புதிதாக எழுத வருகின்ற சிலரில் றியாஸின் பாதிப்பு இருப்பதைப் பார்க்கமுடியும், அந்தளவிற்கு அவரொரு தனித்துவமான  கவிதை மொழியை உருவாக்க முயன்றுகொண்டிருப்பவர். அதேபோல றியாஸ் எழுதும் விமர்சன விடயங்களில் எனக்குச் சிலவேளைகளில் உடன்பாடின்மையும் இருப்பதால் நான் அவ்வப்போது அவர் எழுதுவதைப் பின் தொடர்வதையும் சடுதியாக நிறுத்திவிடுபவனாக இருக்கின்றவன் என்பதையும் குறிப்பிட்டாக வேண்டும்.

நாங்கள் அக்கரைப்பற்றில் சந்தித்தபொழுதில் பர்ஹானின் நேர்காணல் 'ஆக்காட்டி'யில் வெளிவந்து கத்னா விவகாரம் தீவிரமாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஹசீன், றியாஸுக்கும், பர்ஹானுக்கும் நல்ல நண்பர் என்பதால் இரண்டு பக்கமும் சமாதானத்தை ஏற்படுத்த முயன்றுகொண்டிருந்தார். எனக்கு இதுகுறித்து பெரிதும் தெரியாததால் அநேகமான பொழுதுகளில் அமைதியாகவே இருந்தேன். எனினும் நானும் ஹசீனும், றியாஸிடம் அவர் வைக்கும் விமர்சனங்களின் தொனியை வேறொருவகையில் வைக்கவேண்டும் என்று வற்புறுத்தியிருந்தோம் என்பதாயும் நினைவிருக்கின்றது.

றியாஸின் விவாத வகையால், அவர் ஏதோ கத்னாவிற்கு எதிரானவர் என்ற விம்பம் வந்துவிட்டாலும், நானறிந்தவகையில் றியாஸூம் அதற்கு எதிரானவராக இருக்கின்றார் என்பதாகவே நினைக்கின்றேன். அதுமட்டுமில்லாது அவர் பள்ளிவாசல்கள் மீதும், பெண்களை ஒதுக்குகின்ற வெளிகளைப் பற்றியதுமான விமர்சனங்களை வெளிப்படையாகவே என்னோடு கதைத்திருந்தார். இந்த கத்னா விடயம் தொடர்பாக நடந்த விவாதத்தில் முஸ்லிம்கள் மூடப்பட்ட சமூகம் என்ற பொதுப்புத்திக்கு எதிராக அங்கே progressive ஆன நிறையப்பேர் இருக்கின்றார்கள் என்பதைத் தெளிவுபடுத்தியதே ஒரு முக்கிய விடயம் என்று நினைக்கின்றேன். அதுவும் ஷர்மிளா, பாத்திமா மஜீதா, அனார் போன்ற பெண்கள் பலர் எவ்வளவு உறுதியாக இதில் நின்றார்கள், வெளிப்படையாகப் பேசினார்கள் என்பதை இந்த உரையாடலில் நாம் அவதானித்திருக்கமுடியும்.

அடுத்தநாள் காலை அக்கரைப்பற்றை உள்ளே சுற்றிப் பார்ப்போம் என ஹசீனும் நானும் மோட்டார் சைக்கிளில் புறப்பட்டோம். உள் ஒழுங்கைகளால் அக்கரைப்பற்றுக்குள் திரிந்துகொண்டு இருக்கும்போது அது ஏனோ ஒருவகையில் எனக்கு யாழ்ப்பாணத்து கிராம ஒழுங்கைகளை ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தது. எங்களோடு றியாஸூம் இணைந்துகொள்ள ஒரு உணவு விடுதியில் சாப்பிட்டுவிட்டு அக்கரைப்பற்றுக் கடற்கரைக்குப் போனோம். காலையானாலும் வெயில் அப்படி எரித்துக்கொண்டிருந்தது.

கரைவலை போட்டுப் பிடித்த மீன்களை  இழுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். நாங்கள் அருகில் போய் துடித்துக்கொண்டிருந்த மீன்களைப் பார்த்தோம். இப்படிப் பிடிபடும் மீன்களுக்கு உடனேயே ஏலம் எடுப்பதற்கு கரையில் சிலர் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். அன்று மாலை மருதமுனைக்கு என்னை றியாஸ் கூட்டிக்கொண்டு நண்பர்களைச் சந்திப்பதாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. நான் அங்கே நின்ற அந்த நாள்களில் இலங்கை பெட்ரோலிய நிறுவனம்(?), ஒரு இந்திய எண்ணெய் நிறுவனம் இலங்கைக்குள் வருவதை எதிர்த்து வேலைநிறுத்தம் செய்திருந்தது. எனவே பெட்ரோலுக்குத் தட்டுப்பாடு வந்திருந்தது. ஒவ்வொரு எரிபொருள் நிரப்பும் இடத்திலும் மக்கள் பெட்ரோலைப் பெறுவதற்கு அல்லாடிக்கொண்டு பெரும் வரிசையில் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள்.

அன்றைய மாலை றியாஸோடு மோட்டார்பைக்கிள் ஒரு நெடும்பயணம் செய்து மருதமுனையை அடைந்தோம். தெருவில் இரண்டு புறமும் வயல்கள் சூழ்ந்த இடங்களினூடு பயணிப்பது அழகு. எதிர்க்காற்று முகத்தில் அடித்தாலும், ஹெல்மட் பேசும் வார்த்தைகளை அவ்வப்போது தின்று செமித்திருந்தாலும், றியாஸோடு இலக்கியம் சார்ந்து நிறைய விடயங்களை ஆறுதலாகப் பேசிக்கொண்டு போக இந்தப் பயணம் உதவியிருந்தது.

மருதமுனைக் கடற்கரையில் அம்ரிதா ஏயெம், குர்ஷித்,  மூஷா விஜிலி, டனீஸ்ஹரன் போன்ற நண்பர்கள் காத்துக்கொண்டு நின்றார்கள். அவர்கள் அடிக்கடி இப்படி இந்தக் கடற்கரையில் குழுமி இலக்கியம் பேசிக்கொண்டிருப்பதாகச் சொன்னார்கள். சற்று நேரத்தில் அலறியும், அப்தும் ஜமீலும் வந்துசேர்ந்தார்கள். நண்பர்கள் சிலர் தமது நூல்களைத் தந்தார்கள். இதுவரை இவர்கள் எவரையும் சந்திருக்கவில்லை என்பதால் வித்தியாசமாக அனுபவமாக இருந்தது.திரும்பிவரும் வழியில் புதிதாக எழுதும் நம்பிக்கை தரும் படைப்பாளிகள் பற்றி நானும் றியாஸும் கதைத்துக்கொண்டு வந்தோம். சிலரது கவிதைகள் தனியே எழுதும்போது நன்றாகவும், கவிதைத் தொகுப்பாகும்போது அந்த நம்பிக்கையை  தக்க வைத்துக்கொள்ள தத்தளிப்பதையும் றியாஸ் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

அன்றிரவு திருக்கோவில் கவியுவனைச் சந்திப்பதாக இருந்தது. எட்டு மணியளவில் எங்களை கவியுவன் தனது காரில் அழைத்துக்கொண்டு சாப்பிடக்கூட்டிச் சென்றார். திருக்கோவில் கவியுவன், ஓட்டமாவடி அறபாத் போன்றவர்கள் என் பதின்மங்களின் ஆதர்சங்கள். அவர்களின் கதைகளைக் கொழும்பில் இருந்தபோது சரிநிகர் பத்திரிகையில் வெளிவந்தபோது வாசித்திருக்கின்றேன்.

கவியுவன் ஒரு நெடும் உறங்குநிலைக்குப் போய்விட்டு மீண்டும் வந்திருக்கின்றார். இப்போது புதுப்புதுத்தலைமுறைகள் வந்ததன்பின், அவருக்குத் தனது இடம் எதுவென்பது குறித்த ஒருவகைப் பதற்றம் இருக்கின்றதோ என்பதுபோல அவரோடு கதைக்கும்போது எனக்குத் தோன்றியது. எனினும் அவருக்கான ஓரிடம் என்னைப்போன்றவர்களிடம் எப்போதும் இருக்கும், அது என்றுமே பறிபோய்விடாதெனவே நானிப்போதும் நம்புகிறேன்.

இரவுணவைச் சாப்பிட்டபின், அவர் எங்களைக் கடற்கரைக்குக் கூட்டிச் சென்றிருந்தார். பயங்கரமான இருட்டாக இருந்தது. ஏற்கனவே அந்த இடத்திற்கு வந்திருந்த கவியுவனால் கூட சரியான இடம் தேடி உள்ளே நடப்பது கஷ்டமாயிருந்தது. அருகில் பிள்ளையார் கோயிலோ எதுவோ சற்று வெளிச்சத்தோடு இருந்தது. செல்பேசியின் வெளிச்சத்தைக் கொண்டு பற்றைகளை விலத்தியபடி நடந்துபோனோம். நட்சத்திரங்கள் உமிழ்ந்துகொண்டிருந்த அந்த இரவு வேறுவகையான அழகைத் தனக்குள் கொண்டிருந்தது.  மணலில் அமர்ந்து நாங்கள் கதைத்துக்கொண்டிருந்தபொழுதில் இப்படித்தான் ஒருநாள் தனது சகோதரர் கடற்கரையில் இருந்து இழுத்துக்கொண்டு செல்லப்பட்டு காணாமற்போனார் என்றொரு துயரக் கதையைக் கவியுவன் சொல்லத் தொடங்கினார். நமது முகங்களே தெரியாத இருட்டாயினும், எம் எல்லோரின் முகமும் நிச்சயம் துயரத்தில் இறுகிப்போய்தான் இருக்கும்.

பேரழிவு நம் கண்களின் முன் நடந்தும் கூட,  நாம் இன்னும்  பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ளவில்லை என்பதைக் கூட, அதற்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் தேவை என்று சமாதானம் சொல்லி ஏற்றுக்கொள்ள முடிகின்றது. எனினும் சக மனிதர்கள் தமது இழப்பினூடாகப் பேசுவதைக் கூட, கேட்கும் பொறுமையற்றவர்களாக,  உடனேயே சரி /பிழை அரசியலை உக்கிரமாகப் பேசுகின்ற பலரைப் பார்க்கின்றபோது இத்தகைய மனோநிலை நம்மிடையே எங்கிருந்து வந்ததென மிகுந்த அச்சமாகவே இருக்கும். ஏன் கொஞ்சமாவது மற்றவர்களின் வலிகளைப் புரிந்துக்கொள்ள முயற்சிக்ககூடாதென இவ்வாறு தமது அரசியல் நிலைப்பாட்டை பொதுவெளியில் நிலைநிறுத்த முயற்சிப்பவர்கள் மீது எனக்கு எப்போதும் தோன்றும்.

இழப்புக்கள் நம் காலத்தைய பெருஞ்சோகம்.  இலங்கையைச் சேர்ந்த அநேகர் தமது நெருக்கமானவர்களை இந்த யுத்தத்தில் இழந்திருக்கின்றார்கள், பலர் இன்னமும் காணாமலாக்கப்பட்ட தமது உறவுகளைத் தேடி அலைந்துகொண்டிருக்கின்றார்கள்.  முன்னைய தலைமுறையான எஸ்.பொ, சண்முகம் சிவலிங்கம் போன்றோர் தமது தனயர்களை இழந்ததுபோல, திருக்கோவில் கவியுவன் உள்ளிட்ட பலர் தமது
சகோதர்களையும் இழந்திருக்கின்றார்கள். என்றுமே நிலைத்து நிற்கும் இந்த வடுக்களோடு வாழ்வதும்/வாழ்ந்துகொண்டிருப்பதும் அவ்வளவு எளிதும் அல்ல.

அந்த இரவில் நட்சத்திரங்களைப் பார்த்தும், கடற்கரை காற்றை நுகர்ந்தபடியும், மணலில் கைகளை அளைந்து கொண்டிருந்த
நம் எல்லோருடைய இரவும், பிறகு துயரத்தில் மிதக்கும் ஒரு இரவு போல ஆயிற்று.

சாமந்திப்பூ குறிப்புகள்

நான் படித்த பாடசாலையின் கோயில்

தினமும் காலை நேரப் பிரார்த்தனைக்காய் சுடும் வெயிலில் ஒருகாலத்தில் நாங்கள் நின்றிருக்கின்றோம். அதுவும் ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமையும் மாணிக்காவாசகர் பாடிய திருவாசகத்தின் ஒருபகுதியான சிவபுராணத்தை யாரோ ஒருவர் பாட, அதை வரிசையில் நாங்கள் அனைவரும் திருப்பச் சொல்லும்படியான ஒரு கொடும் வழக்கமும் அப்போது இருந்தது. கொடும் வழக்கம் என்பதைச் சிவபுராணத்தைப் பாடியதற்காக அல்ல சொல்லவில்லை, அந்த வெயிலில் எங்களை நெடும்நேரம் நிறுத்தி வைத்திருந்தமைக்காய். அநேகமாய் ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமையும் யாரேனும் ஒரு பெண் மயக்கமாகி கீழே விழுந்து கொண்டிருப்பதும் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கும்.

நான் அப்படி ஒருநாளும் மயக்கமானதில்லை. எனெனில் சிவபுராணத்தில் வரும் "பேராது நின்ற பெருங்கருணைப் போராறே /ஆரா அமுதே அளவிலாப் பெம்மானே /ஓராதார் உள்ளத்து ஒளிக்கும் ஒளியானே /நீராய் உருக்கி என் ஆருயிராய் நின்றானே" என்று மாணிக்கவாசகர் பாடியதைப் பெண்பாலாக்கி, எதிர்ப்புறத்து நிற்கும் யாரோ ஒரு பெண்ணை நினைத்து உருகி "இன்பமும் துன்பமும் இல்லானே உள்ளானே" என்றொரு பித்துநிலைக்கு வந்துவிடுவதில் அந்தக் காலத்திலேயே நன்கு நான்  தேர்ச்சி பெற்றிருந்தேன்.

இந்தக் கோயிலோடு தெரியும் கட்டடத்தைத்தான் சிலவருடங்களுக்கு முன் எங்களின் உறவினர் ஒருவர் கட்டுவதற்கு நிதியுதவி செய்தபோது, இதை கே.பத்மநாதன் (கேபி) இராணுவத்தின் துணையோடு கட்டுகின்றார் என்ற ஒரு செய்தி சுடச்சுட அடிபட்டது. நான் படித்தகாலத்தில் இப்போது போலில்லாது ஸ்கோர்போர்ட் கோயிலுக்கு இடப்பக்கத்தில் இருந்தது.

அப்படியே இன்னும் இடதுபக்கத்திற்கு பாடசாலை மதிலேறிக் குதித்தோ அல்லது மதிலேறாமலோ நேரே  போனால் எங்கள்  வீடு வரும்.


ஒழிவுதிவசத்து களி

நீண்டகாலமாய்த் தேடிக்கொண்டிருந்த ஒழிவுதிவசத்து களியை தற்செயலாய் Netflixல் கண்டுபிடித்து நேற்றிரவே பார்த்து முடித்திருந்தேன். தேர்தல் நாளில், காட்டுக்குள் சுற்றுலா செல்லும் ஐந்து நண்பர்களின் மகிழ்ச்சியிற்கான சந்திப்பு, குடியின் நிமித்தம் எப்படி விபரீதமாக மாறுகின்றது என்பது பற்றியது இந்தத்திரைப்படம். உன்னி.ஆரின் சிறுகதையைத் தழுவி எடுக்கப்பட்டாலும், இதைப் படமாக்கியபோது திரைக்கதையே உருவாக்கவில்லை என்பதும், நடிகர்கள் தம் இயல்பில் நடிக்கவிடப்பட்டார்கள் என்பதும் கவனிக்கத்தக்கது.

அந்தவகையில் திரைக்கதையே  இல்லாது பரிட்சித்துப் பார்த்த ஒரு திரைப்படமாகவும் இது முக்கியமடைகின்றது.
அதேசமயம், இந்த உரையாடல்களிடையே வர்க்கம், சாதி, நிறம், ஆண் திமிர் எல்லாம் இயல்பாகக் கொண்டுவரப்படுகின்றது. மிகக்குறைந்த பட்ஜெட்டில் (20 லட்சம் இந்திய ரூபாய்) நம்மைச் சலனமடைய வைக்கும் திரைப்படம் எடுக்கலாம் என்பதற்கு சனல் குமார் ஓர் எடுத்துக்காட்டு. இதற்கு முதல் படத்தை (Oraalppokkam, மீனா கந்தசாமி இதில் நடித்திருக்கின்றார்) crowd fundingன் மூலம் எடுத்தவர். இப்போது ஒழிவுதிவசத்து களியிற்குப் பிறகு Sexy Durga என்ற சர்ச்சைக்குரிய படத்தோடு வந்திருக்கின்றார். கோவா திரைப்படவிழாவில், இந்து அடிப்படைவாதிகளால் இது திரையிடமுடியாது என்று ஒரு சர்ச்சையும் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றது.

ஒழிவுதிவசத்து களி பார்த்துக்கொண்டு இருந்தபோது, நண்பர்களாய் நாம் இலக்கிய/அரசியல் பேசும் பொழுதுகளும், காடுகளுக்குள் சுற்றுலா செல்லும் காட்சிகளும் என் கண்முன்னே விரிந்துகொண்டு இருந்தது. இதே போல உக்கிரமாய் (மதுவோம்/மதுவின்றியும்) நாங்களும் சாதி/ வர்க்கம்/தேசியம்/பெண்ணியம் என விவாதித்துக்கொண்டும் பிளவுபட்டும், மாறிமாறி காயப்படுத்திக்கொண்டிருப்பதும் நினைவுக்கு வந்தது.  என்ன, இந்தப்படத்தின் இறுதியில் வரும் ஆபத்தான சூழலுக்கு, நாங்கள் இன்னும்வரவில்லை என்பதை நினைத்துக் கொஞ்சம் நிம்மதிப் பெருமூச்சை விடவேண்டியதுதான்.

(Nov 09, 2017)


விழித்திரு

நான் தமிழகத்தில் பார்த்த ஒரெயொரு 'சூட்டிங்' விழித்திரு திரைப்படம் மட்டுமே. விழித்திரு இரவில் நிகழும் கதையென வாசித்திருந்தாலும், நான் பகலில் (சாய்)தன்ஷிகாவிற்கும், விதார்த்திற்கும் இடையில் நடக்கும் காட்சியைப் பார்த்திருந்தேன். மாலை ஆகிக்கொண்டிருக்கும்போது இரவுப் படப்பிடிப்பிற்காக தம்பி ராமையா வந்து நிற்பதைக் கண்டேன்.

இதெல்லாம் சாத்தியமாகியது நண்பர் ஹசீனால். அவர்தான் புத்தகக் கண்காட்சியில் அலைந்துகொண்டிருந்தபோது என்னைக் கண்டடைந்தார். அதுவரை நாம் சந்தித்ததுமில்லை; பேசியதுமில்லை. சில நட்புக்கள் தற்செயலாய் மலர்ந்தாலும், அவ்வளவு அழகாக இருக்கும். ஹசீனுடனான நட்பு, அவரின் அக்கறைப்பற்று வீட்டில் இந்த வருடத்தொடக்கத்தில் சிலநாட்கள் தங்கிநிற்பதுவரை விரிந்து வளர்ந்துகொண்டேயிருக்கின்றது.

ஹசீனாலேயே மீரா கதிரவனிற்கு நான் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டேன். அடுத்தடுத்த நாட்களில் அவரின் காரிலேயே இருந்துகொண்டு பல்வேறு விடயங்களை (தமிழ்த்திரைச்சூழலில் பெண் இயக்குநர்கள் நிலை உட்பட) அவரோடு கதைக்க முடிந்தது. அவரது ஆற்காட்(?) தெருவிலிருக்கும் அலுவலகத்திற்கு ஹசீனோடு பலமுறை போயிருக்கின்றேன். மீரா கதிரவன் புத்தகங்களை வாங்கிக்குவிக்கும் ஒரு நல்ல வாசிப்பாளராகவும், அவர் அலுவலகம் எங்கும் புத்தகம் நிறைந்து கிடப்பதையும் பார்த்து மகிழ்ந்திருக்கின்றேன். அந்த அலுவலகத்திலேயே பெருமாள் முருகனின் 'கெட்டவார்த்தைகள் பேசுவோம்' நூலை ஷோபாவில் முடங்கிக்கிடந்தபடி வாசித்துமிருக்கின்றேன்.

மீரா கதிரவன் மட்டுமின்றி அவரோடு இருந்த உதவி இயக்குநர்கள்/நண்பர்கள் எல்லோரும் நிறைய புத்தகங்களை வாசிப்பவர்களாக இருந்ததைப் பார்த்திருக்கின்றேன்.  அவர்களில் இன்னுஞ்சிலர் ஈழப் பிரச்சினை பற்றி ஆழமாக அறிந்து வைத்திருப்பதைக் கண்டு வியந்திருக்கின்றேன். இதையேன் குறிப்பிடுகின்றேன் என்றால், எனக்கொரு கருணாநிதியை/உதயசூரியனைத் தன்னுடம்பில் பச்சை குத்தியிருக்கும் ஒரு வெறித்தனமான தி.மு.க. நண்பர் இருக்கின்றார். அவ்வாறு தன்னையொரு திராவிட அரசியலுக்குள் அடையாளங்காண்கின்ற அவருக்கே, இலங்கையில் இருக்கும் தமிழர்களின் வரலாறு என்பதே, ஆங்கிலேயரின் ஆட்சியில் கோப்பி/தேயிலை பயிரிடுவதற்காய்க் கொண்டு செல்லப்பட்ட தமிழர்களிடம் இருந்து தொடங்குவதாய் அவர் நினைத்துக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து எனக்கு அதிர்ச்சி வந்ததால்தான் இதைக் குறிப்பிடுகின்றேன்.

நான் பார்த்த படப்பிடிப்பு தரமணிக்கு அருகில் நடந்துகொண்டிருந்தது. இன்னும் துல்லியமாகச் சொல்வதென்றால் அன்று ஜெயலலிதாவின் படத்துடன் இருந்த  உலகத்தமிழாராய்ச்சி நிறுவனத்திற்கு அருகிலிருந்த பெருமரத்தின் கீழே காட்சியாக்கம் நிகழ்ந்துகொண்டிருந்தது. இங்கேதான் இசையமைப்பாளர் சத்யனையும் சந்தித்தேன். இப்படத்தில் உதவி இயக்குநராக பணியாற்றிக்கொண்டிருந்த இன்னொரு மலையாள நண்பருடனும் அறிமுகமாகியிருந்தேன். அவரே நானும் ஹசீனும், கொச்சினுக்குப் போனபோது எங்களுக்கான தங்குமிடத்தை ஒழுங்கு செய்து தந்துமிருந்தார்.

புத்தகக் கண்காட்சியை முன்னிட்டு தர்கா பாபா பாடசாலைக்கு அருகிலிருந்த விடுதியில் தங்கியிருந்த நான், பின்னர் திருவண்ணாமலைக்குச் செல்கையில், எனது luggagesஐ எங்கே வைப்பதென யோசித்தபோது, மீரா கதிரவன் தனது அலுவலகத்திலேயே வைத்துவிட்டுப் போகாலமெனச் சொன்னார். அங்கேயே வைத்துமிருந்தேன்.

இன்று, நான் சூட்டிங் பார்த்த அதேபடம் எவ்வளவோ தடைகளுக்குப் பின் வெளியாகின்றது. ஒரு இயக்குநராக எவ்விதப் பெருமையும் கொள்ளாது, ஒரு நல்ல நண்பராக உரையாடி, அரவணைத்துச் செல்கின்ற இந்தப் பண்பு எல்லோருக்கும் வாய்க்காது. யாரென்றே தெரியாது தன்போக்கில் அலைந்துகொண்டிருந்த என்னைப்போன்ற ஒருவனையும் உள்ளிழுத்துக்கொண்ட மீரா கதிரவனின் அன்பு அருமையானது.

(Nov 03, 2017)

பார்த்திபனின் 'கதை'

1980களின் தொடக்கத்தில் ஜேர்மனிக்குப் புலம்பெயர்ந்ததிலிருந்து பார்த்திபன் கதைகளை எழுதிவருகின்றார். 'கதை' என்ற பெயரில் வெளியிடப்பட்ட இத்தொகுப்பில் பார்த்திபன் இதுவரை எழுதிய கதைகளில் இருபத்துமூன்றை அவரின் நண்பர்கள் தொகுத்திருக்கின்றனர். ஒருவகையில் இந்தக் கதைகளை வாசிக்கும்போது ஜேர்மனிக்குப் புலம்பெயர்ந்த ஈழத்தமிழர்களின் வாழ்க்கை, புனைவுக்கும் நிஜத்திற்கும் இடையில் ஆவணப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றது போலத் தோன்றும். பார்த்திபன் ஒருகாலத்தில் நிறையவும், நிறைவாகவும் எழுதி, பின்னோர் பொழுதில் எப்போதாவது ஒரு கதை என்கின்ற அளவிற்கு தன்னை ஒதுக்கியும்கொண்டவர்.

எழுதப்பட்ட காலவரிசைப்படி கதைகள் தொகுக்கப்பட்டது, ஒரு தொகுப்பிற்கு பலமா பலவீனமா என்பது ஒருபுறமிருக்க, நமக்கு பார்த்திபன் என்கின்ற கதைசொல்லியின் வளர்ச்சியை சீர்தூக்கிப் பார்க்கின்ற ஒரு சந்தர்ப்பம் இதன்மூலம் வாய்த்திருக்கின்றது எனச் சொல்லலாம். இதிலிருக்கின்ற இருபத்துமூன்று கதைகளில் ஏழெட்டுக் கதைகளைச் சாதாரண கதைகளென ஒதுக்கிக் கொள்ளலாம்.  நான்கைந்து கதைகள் நல்ல கதைகளாவதற்வதற்கான முயற்சிகளென எடுத்துக்கொண்டால், ஒரு பத்துக் கதைகள் இத்தொகுப்பில் தவிர்க்கமுடியாத  கதைகளாகத் தம்மை ஆக்கிக்கொள்கின்றன.

ஜேர்மனியில் புலம்பெயர்ந்த ஈழத்தமிழர்களின் வாழ்வென்பது பல்வேறுவகையில் சிக்கலானது.  இதுவரை பேசிப்பழகியிருக்காத மொழிபேசும் புதிய நிலப்பரப்பில் தம் வேர்களைப் பதிக்கவேண்டிய அவதி நம்மவருக்கு இருந்திருக்கின்றது. தாய்மண் பிடுங்கி எறியப்பட்ட புலம்பெயர்வு ஒருபுறமிருக்க, புதிய மொழிபேசும் மனிதரிடையே தம்மைத் தகவமைக்க வேண்டிய அவதியும் ஜேர்மனி, பிரான்ஸ், சுவிற்சிலாந்து உள்ளிட்ட நாடுகளுக்கு அகதிகளாகச் சென்றவர்கள் எதிர்நோக்க வேண்டியிருந்தது. இத்தொகுப்பில் 'நாளை'. 'ஒரு தொழிலாளியும் ஒரு தொழிலாளியும்','தெரியவராது', 'ஒரு அம்மாவும், அரசியலும்!', 'வந்தவள் வராமல் வந்தால்', 'இழவுக்கும் தொழிலுக்கும் வ.செ', 'தீவு மனிதன்', 'கெட்டன வாழும்', 'மூக்குள்ளவரை!', 'கல்தோன்றி' ஆகியவற்றை  முக்கிய கதைகளாக கொள்ளமுடிகின்றது.

'நாளை' என்கின்ற கதை, புலம்பெயர்ந்த மண்ணில் ஒரு பதின்ம வயதினன் தனது அடையாளத்தைத் தேடுகின்ற சிக்கலைப் பேசுகின்றது. தந்தை வேலையோடு அல்லாடிக்கொண்டிருக்க, தாயோ இந்தியத் திரைப்படங்களில் தன்னைத் தொலைத்துக்கொண்டிருக்க, ஜேர்மனிய நிறவெறியை 'நாளை'யில் வருகின்ற வினோத் பாடசாலையில் சந்திக்கின்றான். இவ்வாறான பிரச்சினையை விளங்கிக்கொள்ளவோ அல்லது பகிர்ந்துகொள்ளவோ இயலாத வினோத் தனக்கு வரும் அச்சுறுத்தலை எதிர்கொள்ள ஒரு வன்முறையான வழியைத் தேர்ந்தெடுக்கப்போகும் அவலநிலையோடு இந்தக் கதை முடிகின்றது. ஈழத்தமிழர்கள் இவ்வாறான தேசங்களுக்கு புலம்பெயர்ந்து எத்தனையோ தசாப்தகாலம் ஆகியபிறகும், இன்றும் கூட நாம் பல்வேறுவகையான நிறவெறியை எதிர்கொள்ளவேண்டியே இருக்கின்றது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. முன்னர் போலில்லாது நுட்பமாகத் தமது இனவெறியைக் காட்டுகின்ற அளவிற்கு மேற்கு நாடுகள் வளர்ந்திருக்கின்றன என்று சொல்லலாமே தவிர நிறவெறி முற்றாகப் போய்விட்டதென்றால், புலம்பெயர்ந்த நாடுகளில் பிறந்த நமது இரண்டாந்தலைமுறை கூட இதை நம்பாது.

'ஒரு தொழிலாளியும் ஒரு தொழிலாளியும்' என்கின்ற கதை, ஒரு ஈழத்தமிழருக்கும், குர்திஷ்காரருக்கும் நடைபெற்ற உரையாடல்களால் வளர்த்தெடுக்கப்படுகின்றது. தன்  சொந்தநாட்டு மக்களுக்கு வேலை செய்யும் பொருட்டு, முதலாளி இரவும் வேலை செய்யவேண்டும் எனப் புதிதாய்ப் பிறப்பிக்கும் கட்டளையைப் புறக்கணித்து, தனது வேலையை இழக்கின்றார் குர்திஷ் தொழிலாளி. ஈழத்தமிழரோ தாங்கள் வர்க்கம், பாட்டாளி என்று நிறையக் கதைத்தாலும், இப்படி குர்திஷ் தொழிலாள நண்பர் போல தன்னால்  தான் நம்பும் விடயங்களுக்கு ஏன் உண்மையாக இருக்க முடியவில்லை என யோசிக்கின்றார். தானும், தனது நண்பர்களும் பேசிப் பேசி காலத்தை வீணாக்கின்ற தரவழிகளோ எனக் குழம்புகின்றார். சக தொழிலாளி வேலையிலிருந்து முறையற்று நீக்கப்படும்போது, ஏன் தன்னைப் போன்ற பிறதொழிலாளிகள் குரல்கள் கொடுக்கவில்லை என்றும், நாமெல்லோரும் சுயநலமாக இருக்கின்றோமோ எனவும் யோசித்தபடி, வழமைபோல  எதையும் உருப்படியாகச் செய்யாது சும்மா நண்பர்களோடு சேர்ந்து இப்படியே கதைத்துக்கொண்டு இருக்கலாம் எனக் கதை முடிகின்றது.

'தெரியவராது' கதை நகைச்சுவை போலத் தொடங்கி துயரமாக முடிகின்ற கதை. பாலு என்கின்றவர் நிறையக் கடன்பட்டு ஜேர்மனியில் வந்திறங்குகின்றார். வாங்கிய கடனும், குடும்பத்தினரைக் காப்பாற்ற வேண்டிய அவதியும் இருக்கின்றபோதும், எவ்வளவு கடினப்பட்டு உழைத்தாலும் அவரின் கடன்களை அடைக்கப் பணம் போதாமலே இருக்கின்றது. இந்த நேரத்தில் கனடாவிற்கு ஜெர்மனியிலிருந்து போகின்ற ஒரு சீஸன் ஆரம்பிக்கின்றது. ஒரு கப்பலில் ஏற்கனவே ஜேர்மனியிலிருந்து புறப்பட்டு கனடாவைச் சேர்ந்தடைந்திருக்கின்றனர் என்ற செய்தி பாலுவுக்கு நம்பிக்கை கொடுக்க கனடாவிற்கு விமானமேற முயற்சிக்கின்றார். அவரது ஒவ்வொரு முயற்சியும் ஏதோ ஒருவகையில் இடைநடுவில் பிடிபட்டு ஜேர்மனிக்குத்  திருப்பியனுப்பப்படுகின்றார். ஏற்கனவே இருந்த கடனோடு, இப்போது கனடாவிற்குப் போவதற்காய் வாங்கும் கடனும் சேர்ந்து தலைக்கு மேலாய் கடன் சேர்கின்றது.

இறுதியில் அமெரிக்காவில் இருக்கும் கறுப்பினத்தவரின் முகத்தை பாஸ்போர்டில் மாற்றி, கனடாவிற்குப் போக பாலு முயற்சிக்கின்றார். ஒவ்வொருமுறையும் தோற்றுத் திரும்பிவந்து நண்பர்களின் நக்கல்களையும் கேட்டுச் சலித்த பாலு, இம்முறை சுவிற்சிலாந்திலிருக்கும் நண்பரைப் பார்க்கப் போவதாய் தனது ஜேர்மனி நண்பர்களிடம் பொய்சொல்லிவிட்டு கனடாவிற்கு விமானம் ஏறுகின்றார். ஆனால் பரிதாபம் என்னவென்றால் அவர் ஏறிய விமானம் வெடித்துச் சிதறுகின்றது. பாலு இறந்துவிட்டாலும், அவரது பாஸ்போர்ட்/இன்னபிற விபரத்தை வைத்து தலைமாற்றிய பாஸ்போர்ட்காரரே இறந்துவிட்டதாக அறிவிக்கப்படுகின்றார். பாலு என்ற ஒரு மனிதர் வாழ்ந்தற்கான எந்த அடையாளமும் இல்லாமல் போகின்றார். அவரது நண்பர்கள் அவருக்காய்க் காத்திருக்கின்றனர். அவரை நிறையக் கடன் வாங்கி அனுப்பிவைத்த குடும்பத்தினரும் பாலு எங்கையோ இருக்கின்றார் என -நடந்தவிபரம் தெரியாது- காத்திருக்கின்றனர் எனக் கதை முடியும். இதேபோல எத்தனை எத்தனை மனிதர்கள் எல்லை கடக்கும்போது அடையாளம் காணாமலே தொலைந்திருக்கின்றார்கள்.

இதே பொருள்தொனிக்கும் இன்னொருகதையை பார்த்திபன் 'இழவுக்கும் தொழிலுக்கும் வ.செ' என்ற கதையிலும் எழுதியிருப்பார். அது இவ்வாறான  மனிதர்களிடம் பணம் கறக்கின்ற இலங்கைப் பொலிஸினதும், அவர்களை எல்லை கடக்க வைக்கின்ற ஏஜென்சிகளினதும் மனிதாபிமானமற்ற நிலையைச் சொல்கின்ற கதை. இலங்கைப் பொலிஸுக்கு கடன் தொல்லையால் காசுப்பிரச்சினை வருகின்றபோது, வெளிநாடு வரக்காத்திருக்கும் அப்பாவியை பிடித்துவைத்து அடித்துப் பணம் பறிக்கின்றார்கள். இன்னொருபக்கத்தில் எல்லை கடக்கின்ற மனிதர்கள் இறக்க இறக்க அதைப்பற்றிக் கவலைப்படாது பணத்தில் வெறிகொண்டலைகின்ற ஏஜேன்சிக்காரன் ஒருவன், மொஸ்கோவில் ஒரு பெண், கேட்ட தொகையைக் கொடுக்கவில்லை என்பதற்காய் அவளை விட்டுவிட்டு மிச்சப்பேரை ஜேர்மனிக்குக் கொண்டுவருகின்றான். அந்தப் பெண் அங்கே விட்டுவிட்டதால் ஒரு சிக்கல் என்று ஏஜென்சிக்காரனின் முகவர் தொலைபேச, மற்றவனோ 'என்ன அவள் ரெட் லைற் ஏரியாக்குள் கொண்டுபோய் விட்டிட்டாங்களோ' எனக் கேட்கின்றான். 'இல்லை, அவள் தற்கொலை செய்துவிட்டாள்' என மொஸ்கோவிலிருப்பவன் சொல்கின்றான். மேலும், அவள் தனது ஊர்க்காரி, பாவம் ஊரிலிருப்பவர்களுக்குத் தகவல் தெரிவிப்போமா எனக் கேட்க, மற்ற ஏஜென்சிக்காரனோ தூசணத்தால் திட்டிவிட்டு, இதையெல்லாம் வெளியில் சொன்னால் எங்களை ஜெயிலுக்குள் போட்டுவிடுவார்கள், நீ சொன்ன வேலையை மட்டும் பார் என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைக்கின்றான்.  'தெரியவராது' கதையில் வரும் பாலுவைப் போல, இந்தக்கதையில் வரும் புனிதாவும் அடையாளமில்லாத ஒரு அநாதையாக அந்நிய நிலப்பரப்பில் கரைந்து போகின்றார்.

'வந்தவள் வராமல் வந்தால்' என்கின்ற கதையும் ஏஜெனசிக்காரர்களால் எல்லைக் கடக்கின்ற துயரத்தைப் பேசுகின்ற கதைதான். ஒருவன் தனது தங்கச்சியை நிறையக் காசு கொடுத்து ஜேர்மனிக்கு எடுக்கின்றான். ஒவ்வொரு நாட்டிலும் தங்கச்சி நிற்கும்போதும், அடுத்த நாட்டுக்கு அனுப்புவதென்றால் காசை உடனே அனுப்பென ஏஜென்சிக்காரன் வெருட்டியபடியிருப்பான். எப்பாடுபட்டாவது தங்கச்சி வந்து சேர்ந்தால் காணும் என அவதிப்படும் தமையன், தனது தங்கச்சியை ஜேர்மனியிலிருக்கும் நண்பன் ஒருவன் திருமணம் செய்துகொள்வான், பிறகு எல்லாக் கஷ்டங்களும் தீருமென நம்புவான. தங்கச்சி ஒரு மாதிரி ஜேர்மனி வந்துசேர்வாள், ஆனால் அவளைத் திருமணம் செய்கின்ற நண்பனோ, இப்படி வாற பெட்டையளை ஏஜென்சிக்காரனோ அல்லது அவளோடு கூடவருகின்றவர்களோ 'அனுபவிக்க வேண்டியதை' அனுபவித்து விட்டுத்தான் அனுப்புவார்கள் என யாரோ சொல்வதைக் கேட்டு இந்தத் தங்கச்சியைத் திருமணம் செய்யமாட்டேன் என மறுப்பான். சரி, இப்படி சந்தேகத்துடன் இருப்பவனோடு திருமணம் செய்தாலும் எப்படி நிம்மதியாக இருக்கமுடியும் என ஆறுதல் கொள்ளும் தங்கச்சி, பின்னர் ஒரு விபரீதமான முடிவை எடுப்பதாய் இந்தக் கதை முடியும்.

இப்படியொரு கதையை பார்த்திபன் தொடக்க காலத்தில் 'அம்பது டொலர் பெண்ணே' என்று எழுதியிருப்பார். ஆனால் அதில் வரும் பெண் தெளிவாக இருப்பாள். இவ்வளவு சீதனம் கேட்டு என்னை கூப்பிடுகின்ற நான் உங்களைத் திருமணம் செய்யமாட்டேன் என உறுதியாக மறுத்து, தனியே சென்று அகதி அந்தஸ்தைச் சென்று கோருவாள். ஆனால் ஜம்பது டொலர் பெண் ஒரு இயல்பான கதையாக நீளாது, தனக்கிருக்கும் கருத்தை எழுதுபவர் திணித்ததுமாதிரியான வாசிப்பு வரும். அந்தப் பலவீனத்தைத் திருத்தி பார்த்திபன் பிறகான காலங்களில் 'வந்தவள் வராமல் வந்தாலில்' எழுதியிருப்பார்.

'ஒரு அம்மாவும் அரசியலும்' என்ற கதை நமது இயக்கங்களிடையே நிகழ்ந்த சகோதரப்படுகொலைகளைப் பற்றி ஒரு அம்மாவின் மனோநிலையில் நின்று பேசுகின்றது. நண்பர்களாய் ஒருகாலகட்டத்தில் இருந்தவர்கள், பின்னர் வெவ்வேறு இயக்கங்களில் இருக்கின்றார்கள் என்ற ஒரே காரணத்திற்காய் எவ்வளவு வெறிகொண்டலைந்தார்கள் என்பதை பதிவு செய்வதோடு, இது முடிவுறாத ஒரு படுகுழியெனவும் நமக்கு எடுத்தியம்புகின்றது.

பார்த்திபனின் கதைகளுக்குள் 'தீவு மனிதன்' பற்றி நிறையப்பேசப்பட்டு விட்டது. ஒருவகையில் பார்த்திபன் 'தீவு மனிதன்' போலவே நம் சூழலில் அடையாளங்காணவும்படுகின்றார். ஆனால் இந்தத் தொகுப்பை முழுதாக வாசிக்கும்போது, அதைவிடச் சிறப்பான வேறு சில கதைகளையும் எழுதியிருக்கின்றார் எனச் சொல்வேன்.

முக்கியமாய் 'மூக்குள்ளவரை', 'கல்தோன்றி' இதில் இருக்கும் சிறப்பான கதைகள். பார்த்திபனின் 'மூக்குள்ளவரை' கதையில், எதை எழுதினாலும் அரசியல் எழுதுகின்றான் என்று வெருட்டப்பட்டு ஒதுங்கியிருக்கும் ஒரு எழுத்தாளன் நீண்டகாலத்திற்குப் பிறகு சிலரின் வற்புறுத்தலால் ஒரு கட்டுரை எழுதுகின்றான். அரசியலே இல்லாது, தனக்கிருக்கும் அலர்ஜியைப் பற்றிய சுய அனுபவக்குறிப்பே அது. எனினும் அது கூட வேறுவகையாகத் திரிக்கப்பட்டு எழுதியவன் அடிவாங்குவான். அடிவாங்கிய வேதனை ஒருபுறம் என்றால், இன்னொருபக்கம் இந்த ஆய்வாளர்கள் இந்தச் சம்பவத்தை அலசி ஆராயும் தொல்லை சொல்லிமாளாது. இறுதியில் ஒருவர் தீர்ப்பெழுதுவார், எழுதியவனை எவரும் இரும்புக்குழாயால் அடிக்கவில்லை; அவனே தன்னைத்தானே அடித்துக் காயப்படுத்தினான் என்று.

இத்தொகுப்பில் மிக முக்கியமான கதையாக 'கெட்டன வாழும்' கதையைச் சொல்வேன். மிக அற்புதமாக எழுதப்பட்ட கதை முடிகின்ற விதத்திலும் பார்த்திபன் என்கின்ற கதைசொல்லி மிளிர்கின்றார். இனியான காலங்களில் பார்த்திபனை தீவு மனிதன் என்பதை விட 'கெட்டன வாழும்' எழுதிய பார்த்திபனாக நான் அதிகம் கற்பனை செய்துகொள்வேன் போலத்தான் தோன்றுகின்றது. மிக சிக்கலான இந்தக்கதையை, அதன் வீரியம் கெடாமலும் அதேசமயம் வாசிக்கும் நமக்குள்ளும் நிறையக் கேள்விகளை எழுப்பும்படியாகவும் இதில் எழுதப்பட்டிருக்கும்.

இதில் பார்த்திபன் 1986ல் இருந்து 2012ம் ஆண்டு வரை எழுதிய கதைகள் சேர்க்கப்பட்டிருக்கின்றது. ஒருவகையில் நமது புலம்பெயர் வாழ்வின் 25 வருடங்களின் குறுக்குவெட்டு எனவும் இதை எடுத்துக்கொள்ளலாம். தொடக்க காலங்களில் தனது கருத்துக்களை வலிந்து திணிக்கவேண்டும் என்று யோசிக்கின்ற கதைசொல்லியான பார்த்திபன் பிறகான காலங்களில் கதைகள் தம்மியல்பிலேயே அவற்றுக்கான இடங்களைச் சென்றடையட்டுமென விட்டுவிடுகின்ற ஒரு மனோநிலைக்கு வந்துவிடுகின்றார். அதுவே அவரைத் தீவு மனிதனாக்குகின்றது. தன்போக்கில் அசைகின்ற எவருமற்ற படகில் தனது கதைகளை ஏற்றி அனுப்புகின்றார். பல கதைகள் வாசகருக்கான கரைகளை அடைகின்றன. சில எல்லை கடக்கமுடியாத மனிதர்களைப் போல கரைகளை அடையாமலே அமிழ்ந்தும் விடுகின்றன. ஆனால் பார்த்திபன் கரைகளைத் தனது கதைகளை அடைகின்றதா இல்லையா என்பதைப் பற்றிப் பெரிதும் அக்கறை கொள்ளாது தனது தீவிலிருந்து படகுகளில் கதைகளை அனுப்பிக்கொண்டிருக்கின்றார்.

அவர் பிறரைப் போல தாம் தப்புவதற்கான படகுகளைச் செய்ய முயலாது, பிறர் தப்பிக்கொள்வதற்கான படகுகளைக் கதைகளுக்குள் வைத்து அனுப்பிக்கொண்டிருக்கின்ற ஒரு வித்தியாசமான படைப்பாளி. பார்த்திபன் தனக்கான தீவுக்குள் ஒதுங்கிக்கொண்டாலும்,  வெளியுலகத்தோடு கலக்க விரும்பாது ஆமையைப் போல அடிக்கடி தலையை உள்ளிழுத்துக்கொண்டாலும், வாசகர்கள் இந்தக் கதைகளெனும் படகுகளின் மூலம் பார்த்திபனை நினைத்துக்கொள்ளவும், கொண்டாடவும் என்றென்றைக்கும் செய்வார்கள்.
----------------------------------

(நன்றி: 'காலம்' - இதழ்/52)

இலங்கைக் குறிப்புகள் - 05

நான் கொழும்பில் சென்றிறங்கிய இரண்டாம் நாளில், யாழ் நூலகம் எரியூட்டப்பட்டதைப் பற்றி எடுக்கப்பட்ட 'எரியும் நினைவுகள்' திரையிடப்பட இருந்தது. ஆவணப்படத்தை எடுத்த சோமீயும், எனது மற்ற நண்பர்களும் யாழிலிருந்து கொழும்பிற்கு இதற்காய் வந்திருந்தனர்.
நான், போல், இரவி எல்லோரும் சேர்ந்து மாலைத் திரையிடலுக்காகப் போவதாய்த் தீர்மானித்திருந்தோம். இடையில் நண்பர் போல், லக்சலவில் சில பொருட்களை வாங்க வேண்டுமென்றார். அக்காவின் வீட்டில் நின்ற என்னைக் காரில் ஏற்றிக்கொண்டு வந்த டிரைவர் அங்கிளுக்கு, நெரிசலுக்குள் லக்சலவைக் கண்டுபிடிப்பது கஷ்டமாயிருந்தது. 'அக்காவிடம் சொல்லப்போவதில்லை, உண்மையைச் சொல்லும், எதிரேயிருந்த விஹாரமகாதேவிப் பூங்காவில் உமது பழைய சிங்களக்காதலியைத்தானே சந்திக்கப் போகின்றீர்' என்பதாய் அவரின் பார்வை கேட்பதுபோல எனக்குத் தோன்றியது.
முன்வாசலில் இருந்த கஃபேயில் காற்றில் கேசம் அலையப் பேசியபடி இருந்த சிங்களப்பெண்களைக் கண்டவுடன், லக்சலவைக் கண்டுபிடிக்க பட்டகஷ்டமெல்லாம் எங்கோ ஓடி ஒளிந்திற்று. போன கொஞ்சநேரத்தில் மழையும் பெய்யவும் தொடங்கியது. கொழும்பின் மொன்சூனை, இந்த அழகிய 'ஆம்பல்களு'டன் இரசிக்கின்றேன் என்றாலும், அதைச் செவிமடுக்காது கனடாவிற்குக் கொண்டுபோக ஒரு புத்தர் சிலை வாங்குவதற்காய் என்னை போல் உள்ளே இழுத்துக்கொண்டு சென்றுவிட்டார்.
'எரியும் நினைவுகள்' ஒரு நிறைவான நிகழ்வாக நடந்துமுடிந்தது. தர்மசிறி பண்டாரநாயக்கா இதை ஒழுங்குசெய்திருந்தார். திரையிடல் முடிந்தபின் அவரோடு சற்று நேரம் உரையாட முடிந்திருந்தது இதமாக இருந்தது. எனது கவிதைத் தொகுப்பை கனடாவில் வெளியிட்டபோது அவரது குறும்படத்தையும் திரையிட்டேன் எனவும் அவருக்குக் கூறினேன். நாம் தொலைவிலிருந்து பார்க்கும் ஆளுமைகளை நேரில் பார்க்கும்போது பதற்றத்தில் சிலவேளைகளில் என்ன பேசுவது என்பதும் தெரிவதில்லை. இதே நிகழ்விலேதான் சோமீயின் நண்பனான வசந்தவையும் சந்தித்தேன். வசந்தவோடான நட்பு பிறகு நான் இலங்கையில் நின்றபோது கொழும்பைச் சுற்றிப் பார்த்தல், நீர்கொழும்பு, காலி போன்ற பல இடங்களுக்குச் சேர்ந்து பயணித்தல் என்று நீண்டது.
அடுத்தநாள் காலையில் யாழ்ப்பாணத்திற்குப் போவதாக திட்டமிடப்பட்டிருந்தது. போலும், இரவியும் எனக்கான ரெயின் ரிக்கெட்டை வரும்போதே வாங்கிக்கொண்டும் வந்திருந்தனர். திரையிடல் முடிந்தபின் வசந்த, சோமீ உள்ளிட எல்லோரும் ஒரு மதுபான விடுதியிற்குப் போயிருந்தோம். நள்ளிரவின் பின்னாலும் நாரஹன்பிட்டிச் சந்தியில் நின்று கதைத்துக்கொண்டிருந்தோம். அருகிலிருந்த பொலிஸ் ஸ்டேஷனை எல்லாம் முன்னொருகாலத்தில் எப்படியெல்லாம் பயத்தோடு கடந்திருக்கின்றேன் என யோசித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க, வசந்த தன் காதல் கதைகளைப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தார்.
விடிகாலையில் கோட்டையிலிருந்து வவுனியாவிற்கான ரெயினைப் பிடித்தோம். தற்செயலாய் ரெயின் ஸ்ரேஷனில் இங்கிலாந்திலிருந்து வந்திருந்த கீரனைச் சந்தித்தோம். ஏதோ ஒரு தடங்கலினால் இரெயின் வவுனியா வந்துசேரக் கொஞ்சத் தாமதம் ஆனாலும், நண்பர்களோடு கதைத்துக்கொண்டு வந்த இந்தப் பயணம் நிறைவாக இருந்தது. யாழுக்கு ரிக்கெட் வாங்கியிருந்தாலும் வவுனியாவில் இடைநடுவில் இறங்கியதற்கு, இரவி தனது இயக்ககால நண்பர் ஒருவரைச் சந்திக்க விரும்பியிருந்தார் என்பதே காரணம்.
ஒருவகையில் அது நல்லதாகப் போய்விட்டது, அவரோடு வவுனியாவில் 19வது நாளாக நடந்துகொண்டிருந்த காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களின் உண்ணாவிரதப் போராட்ட இடத்திற்குச் சென்றோம். இரவியும் அவரது தோழரும் அந்த மக்களின் துயரங்களை அருகில் இருந்து கேட்டார்கள். எதுவுமே செய்யவியலாத கையாலாகத்தன்மையுடன், இவ்வாறான விடயங்களைக் கேட்பது மிகுந்த அவதி தருமென்பதால் நானும், போலும் சற்றுத் தொலைவிலேயே நின்றோம்.
அப்போது பாடசாலை முடிந்து எங்களைக் கடந்துபோன சின்னப்பிள்ளைகள் போல் தமிழ் பேசுவதைக் கண்டுவிட்டு, 'இஞ்ச பாருங்களடா வெள்ளைக்காரன் தமிழ் பேசுகின்றான்' என்று வியந்தார்கள். நான் 'இல்லை இவரொரு தமிழாள்' என்று அவர்களுக்கு விளங்கப்படுத்தப் பெரும் கஷ்டமாய்ப் போய்விட்டது.
பிறகு நாங்கள் அந்தத் தோழரோடு முல்லைத்தீவில் நடந்துகொண்டிருந்த மற்றொரு காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களுக்காய் போராட்டம் நடந்த இடத்திற்குப் போனோம். போகும் வழியில் தேக்குகளால்(?) அடர்ந்து இருபுறமும் நிரம்பியிருந்த காட்டைக் காட்டி, இது புலிகள் தங்கள் காலத்தில் வளர்ந்தவை என்றார். பிளாஸ்டிக்கை தடைசெய்வதிலிருந்து, மரங்களைத் தேவையில்லாது தறிக்காமை, வெட்டினாலும் மீள்நடுகை என்பவற்றில் புலிகள் இயக்கம் மிகுந்த கவனத்தில் இருந்தது எனச் சொன்னால் ஒரு கூட்டம் புலிகளா எனப் பாய்ந்துவரும். ஒவ்வொரு இயக்கமும் என்ன நல்லதல்லாதவற்றைச் செய்தார்களோ அப்படியே நிறைய நல்லதையும் செய்திருக்கின்றார்கள் என்று கூறவரும்போது, நிதானமாகக் கேட்க எவருக்கும் பொறுமையில்லை என்பதுதான் ஒருவகையில் நம்முடைய அவலம்.
அன்று மாலையே மன்னாருக்கு ஒரு கூட்டத்திற்கு அந்தத் தோழருக்குப் போகவேண்டியிருந்தது. இடையில் முள்ளிவாய்க்கால் பகுதியைக் காட்டுகின்றேன் என்று எங்களைக் கூட்டிச் சென்றார். எங்கள் எவருக்கும் அங்கே போவது உவப்பான விடயம் இல்லையென்றாலும் அவருக்காகச் சென்றோம். வட்டுவாகல் பாலத்தைக் கடந்தபோது மக்கள் எப்படி இந்தத் தண்ணீருக்குள்ளால் இறங்கிவந்தார்கள் எனச் சொன்னார். பின்னர் முள்ளிவாய்க்கால் கடற்கரைக்கு அருகில் போகும்போது, எப்படி இந்தக் குறுகிய நிலப்பரப்பில் இலட்சக்கணக்கான மக்கள் குவிந்திருந்தார்கள் என்று சுட்டிக்காட்டினார் . வெட்டவெளியாக, பனை வடலிகள் சிறிதாக இருந்த பிரதேசத்தில் மிக அண்மையில்தான் மாபெரும் ஒரு அழிவு நடந்ததை நினைக்கச் சில்லிட்டது. அங்கேயிருந்து வெளியேற வேண்டும் போல மனம் பரபரத்துக் கொண்டிருந்தது. வாகனத்தோடு உள்நுழைந்த நம்மை காவலுக்கு நின்ற இராணுவமும் நிறுத்தி வைத்து விசாரித்தது.
அங்கிருந்து பின்னர் இலங்கையின் மேற்குக்கரையான மன்னாரை நோக்கிப் பயணிக்கத் தொடங்கினோம். இரவிக்கும், அவரது தோழருக்குமாய் அவர்களது நண்பர்கள் காத்திருந்தார்கள். நானும் போலும் அவர்கள் எல்லோரையும் பேசவிட்டு, ரோட்டில் அந்த இரவில் நடக்கத் தொடங்கினோம். பசிக்கவும் தொடங்க அருகிலிருந்த கடையில் பிஸ்கெட்டும், வாழைப்பழத்தையும் வாங்கிக்கொண்டு வந்து மூடியிருந்த ஒரு கடையின் குந்திலிருந்து பேசிக்கொண்டிருந்தோம். ரோட்டால் போய்க்கொண்டிருந்த சனம், வீட்டை விட்டுத்துரத்தப்பட்ட இரண்டுபேர் இதில் குந்தியிருக்கின்றார்கள் போன்ற பார்வையுடன் எங்களைக் கடந்து போய்க்கொண்டிருந்தார்கள்.
இரவு மீண்டும் வவுனியா திரும்பியவுடன் விடுதியில் பசியோடு கொத்துரொட்டிக்கு ஓடர் கொடுத்துவிட்டுக் காத்திருந்தோம். அவர்கள் கொத்துரொட்டிக்குள் ஒரு tomato sauce போத்தலையே கொட்டிவிட்டுக் கொண்டு வந்திருந்தார்கள். 'தம்பிமார் இப்படியா கொத்துரொட்டி செய்வது?' எனத் தந்தவர்களிடம் கேட்டோம். எனக்கு அப்படிப் பசி கொஞ்சம் சாப்பிட்டேன், மற்றவர்கள் பெரிதாக அதைச் சாப்பிடவில்லை.
அம்மாச்சி உணவகம் பற்றி ஏற்கனவே கேள்விப்பட்டிருந்தோம். அடுத்தநாள் காலையில் எழுந்தவுடனேயே ஓட்டோ பிடித்துக்கொண்டு வவுனியா அம்மாச்சியில் சாப்பிட்டோம். மிக நன்றாக இருந்தது. பெண்களால் நடத்தப்ப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் இந்த உணவகம் நல்லதொரு முன்னுதாரணம். அதன்பிறகு கிளிநொச்சி நோக்கி சில நண்பர்களைச் சந்திக்கப் புறப்படத் தயாரானோம்.
(Jan 26, 2018)

இத்தாலி

இத்தாலி என்ற பெயரைக் கேட்டவுடன் பலருக்கு ரோமப் பேரரசு உடனே நினைவுக்கு வரும். இன்னுஞ் சிலருக்கு லியானார்டோ டாவின்சி, மைக்கல் ஆஞ்சலோ போன்ற ஓவியக்கலைஞர்கள் ஞாபகத்திற்கு வருவார்கள். என்னைப் போன்ற வாசிப்பில் ஆர்வமிருப்பவர்க்கு இடலானோ கால்வினோ, உம்பர்த்தோ ஈக்கோ போன்ற எழுத்தாளர்கள் மனக்கண்ணின் முன் வந்து நிற்பார்கள்.

இத்தாலியைப் பார்க்கப்போவதென்று தீர்மானித்தபோது எனது தேர்வில் வெனிஸூம், ரோமும் இருந்தன. நேரமிருந்தால் ப்ளோரன்ஸுக்கும் போகலாமென நினைத்திருந்தேன். ஒவ்வொரு நகரும் ஏறத்தாள  200-300 கிலோமீற்றர்கள் இடைவெளிகளில்  அமைந்து இருந்தன. நல்லவேளையாக ஜரோப்பாவிற்குரிய தனித்துவமான புகையிரதச் சேவைகள் இருந்தனபடியால், ஒவ்வொரு நகருக்கும் விமானம் ஏறி அலுப்படையும் நாள்களை எளிதாகக் குறைத்துக் கொண்டேன்.

வெனிஸ் ஒரு மிதக்கும் நகரம் என்றும் கால்வாய்களின் நகரம் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றது.  'வெனிஸ் நகரத்து வணிகன்' (The Merchant of Venice) என்று அன்றைய கால ஷேக்ஸ்பியரிலிருந்து, 'வெனிஸில் மரணம் (Death in Venice) என்று இன்றையகால தோமஸ் மான் வரை நிறையப் பேர் வெனிஸைப் பின்புலமாக வைத்துக் கதைகளை எழுதியிருக்கின்றனர்.

வெனிஸின் தனித்துவம் என்பதே மிதந்துகொண்டிருக்கும் வீடுகளும் கட்டடங்களுமே ஆகும். அதனூடாக பயணிகளை ஏற்றிச் செல்லும் படகுகளும், ஆடம்பரக் கனலோக்களும் ஊர்ந்து செல்வதைப் பார்ப்பதென்று அழகானது. வெனிஸிற்குச் சென்றால் தொலையாமல் திரும்பி வரக்கூடாது என்ற பிரபல்யமான கூற்றுக்கேற்ப, அங்குமிங்கும் நடந்து நடந்து நான் தொலைந்துகொண்டே இருந்தேன். சிறுசிறு ஒடுங்கிய தெருக்களினூடு நான் தொலைவதும் மீள்வதுமாக இருந்தேன். அதுபோலவே சாதாரண தெருக்களில் ஓடும் பஸ்சைப் போல, நீங்கள் பயணிகளுக்கான படகில் ஏறி பல்வேறு தரிப்பிடங்களில் இறங்கி உங்களுக்கு விரும்பிய இடங்களை வெனிஸில் ஆறுதலாய் இரசித்தும் பார்க்கலாம்.

கோடைகாலம் என்றதாலோ என்னவோ நான் சென்றநேரம் சுற்றுலாப் பயணிகள் நிரம்பி  வழிந்துகொண்டிருந்தனர். எனவே ஒருவகையான மூச்சுத்திணறலுக்குள் சிக்கியமாதிரி இருந்தாலும், சனம் அதிகம் குவியாத இடங்களைத் தேடிப் பார்த்தபடி, அமைதியான உணவகங்களைத் தேர்ந்தெடுத்துச் சாப்பிட்டபடியும் இருந்தேன். வெனிஸைப் பார்க்கும்போது ஏற்கனவே நான் பார்த்த இரண்டு இடங்களில் செய்த படகுப் பயணங்கள் நினைவிற்கு வந்தன. ஒன்று ஹாலண்டிலிருந்த ஆம்ஸ்டடாம் மற்றது கேரளாவின் ஆழப்புழா. மனித மனம் என்பது, எப்படித் தவிர்த்தாலும், எதையோ சிலவற்றை ஒப்பிட்டுக்கொள்ளத்தானே துடிக்கின்றது. ஆனால் அவ்வாறு ஒப்பிட்டதனால் இவையெல்லாம் ஒரேமாதிரியானவை என்றோ அல்லது ஒரே அனுபவத்தையோ கொடுக்கின்றதோ என்ற அர்த்தம் இல்லை.

வெனிஸ் அதன் மீன் உணவுகளுக்காகவும் பிரசித்தி பெற்றது. வெனிஸை மட்டுமில்ல வெனிஸிற்கு அருகிலும் பார்ப்பதற்கு அழகான இடங்கள் பல இருக்கின்றன. நான் செலவின் காரணமாக வெனிஸிற்குள் தங்காது அருகிலிருந்த நகரான பதோவா என்கின்ற நகரில் தங்கிநின்றேன். அது ஓர் அமைதியான அழகான நகர். இரவு நேரத்தில் அந்நகரின் சதுக்கத்தில் இசை பொழிய, ஜஸ்கிறிமைச் சுவைத்தபடி, நிலவின் துணையுடன் உலாவித்திரிந்த இரவுப் பொழுதுகள் அவ்வளவு எளிதில் ஞாபக அடுக்குகளிலிருந்து அகலமுடியாதவை.

ப்ளோரன்ஸ் நகர் ஜூலியஸ் சீசரினால் அமைக்கப்பட்ட நகரென்று சொல்லப்படுகின்றது.  14ம் நூற்றாண்டிலிருந்து 17ம் நூற்றாண்டில் ஜரோப்பிவில் முகிழ்ந்த மறுமலர்ச்சிக்காலத்திற்கு (Renaissance) ப்ளோரன்ஸ் நகர் முக்கிய பங்களிப்பை ஆற்றியதால், ஒருவகையில் இந்நகர் மறுமலர்ச்சிக்காலத்திற்கான அடையாளமாகப் பார்க்கப்படுகின்றது. இன்று உலகில் தலைசிறந்த நவநாகரீக நகரில் (fashion city) ஒன்றாக விளங்குகின்றது.

ப்ளோரன்ஸ் ஏனோ ஒருவகையில் இத்தாலியின் மிக நெருக்கமான இடமாக எனக்குள் ஆகியிருந்தது. இங்கே திரும்பும் பக்கமெல்லாம் கலையின் செழிப்பைப் பார்க்கலாம். கலைப் படைப்புக்களிலிருந்து, வானோங்கிய கட்டடங்கள் வரை ஒவ்வொரு மூலையிலும் வரலாறு புதைந்து கிடக்கின்றது. இந் நகரிற்குள் நுழையும்போது எப்பாடுபட்டேனும் மைக்கல் ஆஞ்சலோவின் மியூசியத்தை மட்டும் தவறவிடக்கூடாது என்று நினைத்திருந்தேன். இதற்குள்ளேதான் ஆஞ்சலோவின் பிரசித்தி பெற்ற 'டேவிட்' தன் நிர்வாணம் மறைக்காமல் உயர்ந்து நிற்கின்றார். அதேபோல இன்னொரு காலரியில் சாண்டோ பாட்டிசாலி வரைந்த பிரபல்யம் வாய்ந்த ஓவியமான வீனஸின் பிறப்பு (Birth of Venus) இருக்கின்றது.

மேலும் ப்ளோரன்ஸிற்குப் போகும் ஒருவர் தவறவிடக்கூடாத இடங்களென uffizi காலரியையும்,   Duomo கதீட்ரலையும் கூறுவேன். uffizi யில் பல்வேறுவிதமான அற்புதமான சிற்பங்களைப் பார்க்கலாம்.   Duomo கதீட்ரலின் பிரமாண்டத்தின் முன், மனிதர்கள் நாம் எவ்வளவு அற்பமானவர்கள் என்ற உணர்வே கட்டாயம் மேலெழும். அந்தக் கதீட்ரலை வெளியே சுற்றிவரவே நீண்ட நேரம் பிடிக்கும். என்னைப் போல இரவு சூழும் மாலை நேரத்தில் போவீர்களாயின் அதனருகிலிக்கும் ஒரு உணவகத்தில் இருந்து சாப்பிட்டபடி, யாரோ ஒரு பாடகன் பாடுவதைக் கேட்டபடி, இந்த கதீட்ரலை மனம் குளிர பார்த்து நீங்கள் இரசிக்கமுடியும்.
ப்ளோரன்ஸிற்கு அருகிலேயே ஒரு மணித்தியாலப் பயணத்தில் சாய்ந்த பைஸாக் கோபுரம் இருக்கின்றது. உங்களுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் தரித்து நிற்கமுடியுமெனில் tuscan கிராமப்புறங்களுக்குச் சென்று அதன் அழகையும், பிரசித்த பெற்ற வைன்களையும் பருகமுடியும்.

ரோமை, ப்ளோரன்ஸிலிருந்து சில மணித்தியால ரெயின் பயணத்தில்  சென்றடைந்திருந்தேன். எல்லாப் பாதைகளும் ரோமிற்கே என்பது இன்று தேய்வழக்காகி விட்டதென்றாலும், ஒருகாலத்தில்  நாகரீகம் செழித்து வளர்ந்து ரோம் ஒரு பெரும் சாம்ராஜ்ஜியமாக இருந்தது என்பதை நாமனைவரும் அறிவோம்.
ரோமிலிருக்கும் கொலீஸியம் அதிகமானவர்களை கவர்கின்ற இடமென்றாலும், அதைச் சுற்றிப் பார்ப்பதற்கு நாற்பதற்கும் மேற்பட்ட இடங்கள் இருக்கின்றன. எப்போதும் சனக்கூட்டம் நிறையும் இடமென்பதால் நீண்ட வரிசையில் நின்று முதலில் கொலீஸியத்திற்குள் நுழையாது, அருகிலிருக்கும் இன்னொரு இடத்தில் ரிக்கெட்டை வாங்கச் சொல்லி ஒருவர் சொல்லியிருந்தார். எல்லா இடங்களையும் பார்ப்பதற்கு ஒரே ரிக்கெட் என்பதால் கொலீசியத்தின் அருகிலிருந்த மற்ற இடங்களைப் பார்த்துவிட்டு, கொடும் வெயிலுக்குள் கால்கடுக்க வரிசையில் நின்று சோர்ந்துபோகாமல் கொலீஸியத்திற்குள் ஆறுதலாக இறுதியில் நுழைந்திருந்தேன்.

இந்தக் கொலீஸியத்திற்குள்ளேயே ரோம் கிளேடியேட்டர்கள் இரத்தம் சிந்தச் சிந்தப் போரிட இதன் இருக்கைகளில் இருந்து 50,000ற்கு மேற்பட்ட மக்கள் இன்னும் இன்னும் என வெறிபிடித்துக் கத்தியிருக்கின்றார்கள் என்றளவிற்கு வரலாற்றின் கறைபடிந்த இடமாக இருக்கின்றது. பின்னர் கத்தோலிக்க மதத்தின் செல்வாக்கால் இந்த இரத்தம் சிந்தும் மனித விளையாட்டுக்கள் இல்லாதொழிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இப்போதும் ஒவ்வொரு புனித வெள்ளியிற்கும் போப்பாண்டவர் வந்து வழிபாடுகளைச் செய்கின்றார் எனக் கூறினர்.

இதைச் சுற்றி பல்வேறு ரோமக் கடவுள்களுக்கான ஆலயங்கள் இருக்கின்றன. இடையிடையே வெவ்வேறு போர்களில் வெற்றியீட்டியவர்களுக்கான மன்னர்களுக்கான நினைவுத் தூபிகளும் இருக்கின்றன. கோடையில் போனபோதும் சூழல் வறண்டு போயிருந்தது.  இப்படி புழுதி பறக்கும் இந்த உலர் நிலத்திலிருந்தா இவ்வளவு பெரிய சாம்ராஜ்ஜியத்தைக் கட்டியெழுப்பினார்கள் என்று வியப்பாய் இருந்தது. எல்லாப் பாதைகளும் ரோமாபுரிக்கு என்றொரு காலம் போய், இன்று வரலாற்றின் நினைவாய் மட்டுமே ரோம் எஞ்சியிருக்கின்றது.

கொலீசியத்திலிருந்து ரெயினெடுத்து (மிக அருகிலேயே ரெயின் ஸ்டேசன் இருக்கிறது) சில தரிப்பிடங்கள் தாண்டிப்போனால் வத்திக்கானை அடையமுடியும். வத்திக்கானை எத்தனையோ முறை புகைப்படங்களிலும் காணொளிகளிலும் பார்த்து ஒரு பிரமாண்டமான சித்திரம் எனக்குள் இருந்தது. நேரே போய்ப் பார்த்தபோது இவ்வளவுதானா என்ற ஏமாற்றமே எஞ்சியது. ஒருகாலத்தில் எத்தனை 'சாமராஜ்யங்களை' தனக்குள் அதிகாரம் செலுத்திய ஒரு பெரும் இடம், இந்தளவு குறுகிய நிலப்பரப்பிற்குள் இப்போது அடங்கியிருப்பது வரலாறு நமக்கு கற்பிக்கும் ஒரு பாடம் எனலாம்.

இவ்வளவு தூரம் கஷ்டப்பட்டு வந்துவிட்டேன் போப்பாண்டவரைச் சந்திக்கமுடியாமல் போனால் மனது ஆற்றாதேயென அவரை எப்படிச் சந்திக்கலாமேன அங்கே நின்ற ஒருவரிடம் போப்பாண்டவர் எங்கே வசிக்கிறார் எனக் கேட்டேன். அவர் 'இப்படி எளிதாக எல்லோருக்கும் காட்சி தரமாட்டார். அத்தோடு அவருக்கிருக்கும் பாதுகாப்பைத் தாண்டி எவரும் உள்ளே போய்விடவும் முடியாது' எனவும் கூறி அவர் தடுத்துவிட்டார். பாவம் போப்பாண்டவர் என்னைப்போன்ற ஒரு 'நல்லவனை' இறுதிவரை அவரால் சந்திக்கமுடியாமல் போய்விட்டது.

இத்தாலியில் வெனிஸ், ப்ளோரன்ஸ், ரோம் எனப் பல்வேறு நகரங்களில் திரிந்திருந்தாலும் என்னை அதிகம் கவர்ந்தது ப்ளோரன்ஸ். இந்த நகரங்கள் எங்கும் வரலாற்றின் வேர்கள் ஆழப் பதிந்திருந்தாலும், ப்ளோரன்ஸில் இருந்த Duomo வின் பிரமாண்டமும், தெருவெங்கும் மிளிர்ந்து நின்ற கலை அழகும், புராதனம் மாறாக் கட்டடங்களும் என்னை அதிகம் அதனோடு நெருக்கம் கொள்ள வைத்திருந்தன. இத்தாலியிற்குப் போகும் எவரும் ப்ளோரன்ஸைத் தவறவிடக்கூடாது என்று சொல்வேன். இத்தாலி கோப்பிகளுக்கும், ஜஸ்கிறிம்களுக்கும் உலகப்புகழ் பெற்றது. இவையிரண்டையும் சுவைத்து உளம் உருகவேண்டுமென்றால் உங்கள் காதலர்களையும் மறந்துவிடாமல் கூட்டிச் செல்லுங்கள்.

(நன்றி: `அம்ருதா`- பங்குனி, 2018)

வேலைத்தளம் பற்றிய சில நாவல்கள்

Charles Bukowski தனது முதலாவது நாவலான 'Post Office'ஐ எழுதும்போது அவருக்கு ஐம்பது வயது. ஒருவகையில் சுயசரிதைத் தன்மையிலான கதையென்றாலும், சுவாரசியமாக அவ்வப்போது சிரித்தபடி வாசிக்கக்கூடிய ஒரு புதினம். இந்த நாவலின் பெரும்பகுதி தபால் நிலையத்தில் நடக்கின்ற கதை. எப்படி ஒரு சாதாரண கீழ்நிலை ஊழியர் பிழிந்தெடுக்கப்படுகின்றார் என்பதை ப்யூகோவ்ஸ்கி அற்புதமாக சித்தரிப்பத்திருப்பார். அந்த நிலை இவ்வளவு காலம் ஆனபிறகும் அவ்வளவு மாறவில்லை என்பதை இதை வாசிக்கும்போது அறிந்துகொள்ளலாம். எல்லா விடயங்களையும் ப்யூகோவ்ஸ்கி  உடைத்துப் போட்டபடியோ எழுத்தில் போய்க்கொண்டிருப்பார். அவர் பெண்களைச் சித்தரிக்கின்ற விதத்தில் நமக்குச் சிக்கல்கள் நிறைய இருந்தாலும், எள்ளல்களுக்கு அப்பாலும் தான் சந்திக்கும் பெண்கள் மீது ஏதோ ஒருவகையில் அனுதாபம் கொண்டிருப்பதையும் அறியலாம்.  ஓரிடத்தில் இப்படி எழுதியிருப்பார்: "Women were meant to suffer; no wonder they asked for constant declarations of love."

இந்த நாவலுக்கு அண்மையாக -அதாவது ஒரு வேலைத்தளத்தை முக்கிய பின்னணியாகவும்/சுவாரசியமாகவும் தமிழில் எழுதப்பட்ட நாவல்கள் என நினைக்கும்போது எனக்கு ஜீவமுரளியின் 'லெனின் சின்னத்தம்பி'யும், நோயல் நடேசனின் 'அசோகனின் வைத்தியசாலை'யும் நினைவுக்கு வந்தன. லெனின் சின்னத்தம்பி ஒரு உணவகத்தில் வேலைசெய்யும் ஒரு ஊழியரின் வாழ்வைச் சொல்வது. அசோகனின் வைத்தியசாலை ஒரு மிருகவைத்தியரின் வேலைச் சூழலை விபரிப்பது. லெனின் சின்னத்தம்பியிற்கு வைக்கப்பட்ட விமர்சனங்களில் ஒன்று, அது அந்த உணவகத்திற்கும் மட்டும் நின்று கதையைச் சொல்லிவிட்டு, லெனின் சின்னத்தம்பி பிற வாழ்வின் பகுதியைச் சொல்லவில்லை என்பது. ஆனால் என்னைப் பொறுத்தவரை, அவ்வாறு அதற்குள் மட்டும் நின்று உழன்றுகொண்டிருந்தபடியால்தான் அது ஒரு இறுக்கமான நாவலாக வந்திருந்தது என்பதாக இருந்தது. இவ்வாறு உடலுழைப்பால் பிழியப்படும் ஒரு ஊழியருக்கு பிற விடயங்கள் பெரும் பொருட்டாக மாறமாட்டாது எனத்தான் எடுத்துக்கொண்டேன்.

அசோகனின் வைத்தியசாலையோ, தனது வேலைச்சூழலிலிருந்து அவ்வப்போது விடுப்பு எடுத்து பிற வாழ்க்கையையும் சொல்லியது. அதனூடாக ஒரு குடிவரவாளர் குடும்பம் எப்படி புலம்பெயர் சூழலுக்கு தன்னைத் தகவமைக்கின்றது என்பதையும் நகைச்சுவையாகச் சொன்னது. ஒருவகையில் இந்த இரு நாவல்களுக்குமிடையில் வர்க்கம் தனது வித்தியாசங்களைக் கொண்டு வருகின்றது. லெனின் சின்னத்தம்பி தொடர்ந்து ஜேர்மனிய இனவெறியை நினைவுபடுத்திக்கொள்ள, அசோகனின் வைத்தியசாலை இனவெறி இருப்பதை அடையாளங்கண்டுகொண்டாலும், எங்குதான் நிறவெறி இல்லையெனக் கூறி  ஒருவகையில் புலம்பெயர் சூழலில் தன்னைச் சமரசம் செய்கின்றது.

ப்யூகோவ்ஸ்கியினது கதை ஒருவகையில் சுயசரிதைத் தன்மை எனச் சொல்லப்படுகின்றது. அதேபோல லெனின் சின்னத்தம்பியினதும், அசோகனின் வைத்தியசாலையினது எழுதியவர்களும் தத்தமது நாவல்களின் பின்னணியில் வேலையும் செய்துகொண்டிருக்கின்றனர்.  வாசிக்கும் எமக்கு அதில் எவை உண்மை/ புனைவு என்று தேடுவது அவசியமும் அற்றது.

 ப்யூகோவ்ஸ்கி, (உம்பர்த்தோ ஈக்கோ) போன்றவர்கள்  நமக்குச் சொல்லும் விடயம் என்னவென்றால்,  முதல் நாவலை 50 வயதிற்குப் பிறகு கூட எழுதலாம் என்பது  மற்றது சாதாரணக் கதைகளைப் போன்று தோன்றுவதைக்கூட  சுவாரசியமாகச் சொன்னால் அவை காலத்தைக் கடந்து மறக்கமுடியாத புனைவுகளாக மாறிவிடும் என்பதையுமாகும்.


(நன்றி: 'பிரதிபிம்பம்')

சில சிறுகதைகள்

தடத்தில் சயந்தனின் சிறுகதை 'ஸ்துதி' வருவதை அறிந்தபோது. நீண்ட காலத்துக்குப் பிறகு சயந்தனின் கதை வருகின்றதென உற்சாகத்துடன் வாசிக்கத் தொடங்கியிருந்தேன். இதுவா கதையென அது முடியும்போது ஏமாற்றமாகவே இருந்தது. இதை எழுத 'ஆதிரை', 'ஆறாவடு' போன்ற எழுதிய ஒருவர் தேவையில்லை, ஒரு அறிமுக எழுத்தாளரே போதுமே எனத்தான் தோன்றியது.
பாலியல் விடயங்களை, முக்கியமாய் பாலியல் தொழிலாளியை/மஸாஜ் நிலையங்களைத் தேடிப்போதல், அது குறித்து எழுதுதல் என்பது எங்களைப் போன்ற ஆண்களுக்கு ஒரு ஈர்ப்புள்ள விடயமாகவே எப்போதும் இருக்கின்றதென நினைக்கின்றேன். இவ்வாறான விடயங்கள் நெடுங்காலமாய் எழுதப்பட்டுமிருக்கின்றன, எனவே நாம் எப்படி வித்தியாசமாக எழுதப்போகின்றோம் என்பதும் நமக்கு முன்னாலுள்ள முக்கிய சவாலாகும்.
இந்த விடயத்தை ஒரு அரசியல் statement ஆக வியட்னாமிய பெண் போராளியினூடாக ஷோபாசக்தி மாற்றியிருப்பார் (தேசத்துரோகி தொகுப்பில், கடைசிக் கதை, பெயர் மறந்துவிட்டது). அதுபோலவே அண்மையில் வந்த 'box கதைப்புத்தகத்திலும்' பெண்புலிகள்/மலையகப் பெண்கள் என பல்வேறு இழைகளினூடாக எவரையும் சந்தேகப்படாமல் அல்லது எல்லாவற்றையும் சந்தேகப்படும்படும்வகையாக அருமையாக எழுதியிருப்பார். நாமிவ்வாறு ஷோபாவைப் போல, இந்தத்திசையில் நின்றுதான் சொல்லவேண்டும் என்கின்ற அவசியமில்லை. ஆனால் இது சிக்கலான விடயமென்றாலும், வாசிப்பவர்களைத் தொந்தரவு செய்வதுமாதிரியாக எழுதமுடியும் என்பதற்காகத்தான் இதைக் குறிப்பிடுகின்றேன்.
சயந்தனாவது பரவாயில்லை அண்மையில் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் எழுதிய மூன்று கதைகளை வாசித்தபோதும் இன்னும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. எஸ்.ராவினது நாவல்களை வாசிக்கும்போது, அவரது முன்னுரைகளிலேயே கதையைச் சொல்லும் முறையை தவிர்க்கவேண்டும் எனச் சொல்லியிருக்கின்றேன (அவரின் முன்னுரையில் இருந்து தப்பினால் கூட, மனுஷ்யபுத்திரன், எங்கே நீ உள்ளே போய் உன்போக்கில் வாசிப்பாய் பார்ப்பம் என்று நந்தி மாதிரி நின்று நாவலின் முழுக்கதையையும் சொல்லிவிடுவார்). நல்ல காலம் இப்போது அவர்களிடையே உரசல் என்பதால் எங்களுக்குக் கொஞ்சம் நிம்மதி.
எஸ்.ராவின் 'கற்பனைச் சேவல்' எழுதப்பட்ட விதத்தில் ஒரளவு நல்ல கதை. ஆனால் பாருங்கள் தலைப்பிலேயே கதையைச் சொல்லிவிட்டார். சண்டைக்குக் கோழிக்கு வளர்ப்பவரைப் பற்றிய கதை. ஆனால் அந்தக் கதையில் அந்தப் பாத்திரத்தை, அவர் வளர்க்கும் கோழியை எவ்வளவு வீரியமாக விபரித்தாலும், அது நிஜத்தில் இப்போது இல்லை, எல்லாமே கற்பனைதான் என்பதை இந்தத்தலைப்பே சொல்லிவிடுகின்றது. பிறகு எப்படி ஒரு வாசகர் அந்தக் கதையினுள்ளே ஊன்றி நின்று வாசிக்க முடியும். மற்ற இரண்டு கதைகளால, 'முதல் காப்பி'யும், 'வெறும் பணமும்' மிகச் சாதாரண கதைகள். இந்தகதைகள் குமுதம் ஒருபக்கக் கதையில் வரக்கூடிய விடயங்களை கொஞ்சம் எஸ்.ரா தன் 'ஸ்டைல் முகப்பூச்சு' பூசி எழுதியிருக்கின்றார். இதையெல்லாம் நல்ல கதைகள் என்று கூறினோம் என்றால் உபபாண்டவம், யாமம், பால்யநதி போன்ற நாவல்/சிறுகதைத் தொகுப்பு எழுதிய எஸ்.ராவையே அவமானப்படுத்துவது போலாகிவிடும்.
இந்த விடயங்களுக்கு அப்பால், திரும்பச் திரும்பச் சொல்வது, நம்மிடையே வெளிப்படையாகப் பேசப்படாத விமர்சன மரபுதான். இன்று ஆகக்குறைந்து உள்வட்டங்களைத் தாண்டி, 'நண்பர்'களாக நமக்கு இருக்கின்றார்களே என்ற அச்சந்தாண்டி வெளிப்படையாக விமர்சித்து எழுதுவது முக்கியமானது. அதுவே ஒரு படைப்பாளியின் வளர்ச்சிக்கு உதவிபுரியும் என்ற புரிதல் நமக்கு வேண்டியிருக்கின்றது. அந்த விமர்சனப் பண்பு வளர அல்லது துணிவாக எழுத்தில் வைக்க நமக்கு நிறைய வாசிப்புத் தேவை. எனெனில் அதுவே, வைக்கும் விமர்சனத்திற்குத் திரும்ப வைக்கப்படும் எந்த எதிர்வினைகளையும் நேரடியாகச் சந்திக்கும் தைரியத்தையும் நமக்குத் தரும்.
(Nov, 2017)

பாரிஸில் பார்த்த ஓவியங்கள் பற்றிய சில குறிப்புகள்

ஏதேனும் ஒரு மியூசியத்திற்குப் போகும்போது, அங்கே நமக்கு அறிமுகமான ஓவியர்களின் படைப்புக்கள் இருக்கின்றதென அறியும்போது மனதில் உற்சாகம் இயல்பாய் ஊற்றெடுக்கும். அவ்வாறே, இதுவரை அறிந்திராத ஓவியர்களின் ஓவியங்களையும் தற்செயலாய்ப் பார்க்கும்போது, உங்களைச் சிலவேளைகளில் அவை அதிகம் கவர்ந்துவிடவும் செய்யலாம். இதை அறியாக் கணங்களின் வனப்பு என்றுகூட சற்று அழகியலாக நாம் அழைத்துக்கொள்ளலாம்.

பாரிஸிலிருந்த Musée d'Orsayற்குப் போனபோது, எனக்கு வான்கோவினது படைப்புக்களைப் பார்க்கவேண்டுமென்பதே முக்கிய நோக்கமாக இருந்தது. ஏற்கனவே ஹாலண்டிலிருந்த வான்கோ மியூசியத்திற்குப் போயிருந்தபோது, வான்கோவின் மிகுதி முக்கியமான ஓவியங்கள் பாரிஸிலிருப்பதை அறிந்திருந்தேன். வான்கோவைப் பார்க்க Musée d'Orsay போனபோது, சிறப்புக் காட்சியாக இம்பிரஷனிசக் கால பிரபல்யமான ஓவியங்களை வைத்திருந்தது கூடுதலாகக் கிடைத்த இன்னொரு விருந்து.

ஆலெஸில் படுக்கையறை/Bedroom in Arles (Van Gogh)

இந்த ஓவியத்தை பிரான்ஸில் இருந்தபோது வான்கோ வரைந்திருந்திருக்கின்றார். 1886-1888 இடைப்பட்ட காலத்தில் கிட்டத்தட்ட 200ற்கு மேலான ஓவியங்களை பித்துப்பிடித்தது போல அவர் வரைந்திருக்கின்றார். 37 வயதில் தற்கொலை செய்த வான்கோ அவரது ஓவியங்களை 27 வயதிற்குப் பிறகுதான் வரையத்தொடங்கியிருக்கின்றார்; இந்தக் குறுகிய காலத்தில் அவர் வரைந்தவையோ 900ற்கு மேற்பட்ட ஓவியங்களாகும்.

இந்த ஓவியம் 'மஞ்சள் படுக்கையறை' எனவும் அழைக்கப்படுகின்றது. வான்கோவையைப் போல மஞ்சள் ஓவியத்தை அவ்வளவு அழகாகவும், அதிகமாகவும் பாவித்த ஓவியர்கள் வேறு யாரேனும் இருக்கின்றார்களா எனத் தெரியவில்லை. அந்தளவிற்கு அவரது சூரியகாந்தி பூக்களிலிருந்து கோதுமை வயல்கள் வரை மஞ்சள் வர்ணம் எங்கும் பரவிப் படர்ந்தபடியே இருக்கின்றது. இந்தச் சரிவக வடிவுள்ள அறை வான்கோ வசித்த இடமுமாகும். சுவர்களில் மாட்டப்பட்டிருக்கும் ஓவியங்கள் வான்கோ தன்னைப் பாதித்த இரண்டு ஓவியர்களை வரைந்து கொளுவியிருக்கின்றார்கள். The Poet(Boch) என்றும், The Lover (Millet) எனவும் பெயரிடப்பட்ட இந்தத் தனி ஓவியங்களும், வான்கோவின் சேகரிப்பில் இருப்பதை நாம் காணமுடியும்.

இந்த ஓவியத்திற்கு ஒரு சிறப்பு இருக்கின்றது; வான்கோ இந்தப் படுக்கையறை ஓவியத்தை மூன்று முறை வரைந்திருக்கின்றார். முதல் ஓவியம் வரைந்தபின் அது வெள்ளத்தினால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கின்றது. அதை வான்கோ, அவரது சகோதரரான தியோவிற்கு அனுப்பியபோது, தியோ இன்னொருமுறை வான்கோவை வரைந்து அனுப்பும்படி கேட்க அதே அளவீடுகளில் வான்கோ திருப்பி இரண்டாவது ஓவியத்தை வரைந்திருக்கின்றார். பின்னர், இன்னும் வர்ணத்தைத் திருத்தி, முன்னரே விட குறைந்த அளவீட்டில் மூன்றாவது ஓவியத்தை தனது தாயிற்கும், சகோதரிக்கும் அனுப்புவதற்காய் வரைந்திருக்கின்றார். ஆனால் இந்த மூன்றாவது ஓவியம், முதலிரு ஓவியங்களை விட பொருட்கள் இருக்கும் இடங்களில் மாறியிருக்கின்றது. இதில் கொளுவியிருக்கும் ஓவியங்கள் முன்னர் இருந்ததைப் போல அல்ல. இதில் புதிதாய் இருக்கும் ஒரு ஓவியம் வான்கோவினது சுய பிரதிமை போலத் தென்படுவதை நாம் அவதானிக்கலாம்.

இதன் முதல் ஓவியத்தை நான் ஆம்ஸ்டடாமில் இருந்த 'வான்கோ மியூசியத்தில்' பார்த்திருக்கின்றேன். இதன் மூன்றாவது ஓவியத்தை பாரிஸில் இருந்த Musée d'Orsayல் பார்க்கமுடிந்தது ஓர் அரிய வாய்ப்புத்தான் எனத்தான் சொல்லவேண்டும்.

 பாம்பாட்டி /The snake charmer (Henri Rousseau) 

Henri Rousseau இந்த ஓவியத்தை, அவரது தாயார் இந்தியா பற்றிக் கூறிய தொன்மக் கதைகளைக் கேட்ட பாதிப்பில் வரைந்திருக்கின்றார். பாம்பைத் தோளில் போட்டு, புல்லாங்குழல் ஊதும் ஒரு கரிய உருவம். அந்த 'இசையில் மயங்கி' மரத்திலிருந்து தலையை நீட்டும் ஒரு நீண்ட பாம்பும், மேலும் புற்றரையில் ஆடுவதைப் போன்ற பாவனையில் சில பாம்புகளும், ஒரு நாரையும், புல்லாங்குழல் இசைக்கும் உருவத்திற்கு அப்பால் துலங்கும் நிலவும், நிலவின் ஒளிபட்டு முன்னே ஒளிரும் செடிகளுமென ஒருவித மாயநிலைக்கு நம்மை எடுத்துச் செல்லும் ஓவியமாக இது இருக்கின்றது.

பிரெஞ்சு ஓவியரான Henri Rousseauஐ நினைக்கும்போது, அவரது The Sleeping Gypsy மற்றும் The Dream ஆகியவற்றைத் தவிர்த்து அவரை நினைவுகூரவே முடியாது. 40 வயதிற்குப் பிறகு ஓவியங்களை வரையத்தொடங்கி, அவரது ஓவியங்கள் சிறுபிள்ளைத்தனமாய் இருக்கின்றன என அவரது காலத்திலேயே விமர்சித்து ஒருவகையில் ஒதுக்கப்பட்டவரும் கூட. அப்படியிருந்தும் பிக்காஸோ , Rousseau தெருவில் ஓவியம் வரைந்து விற்றுக்கொண்டிருக்கும்போது அவரது மேதமையைக் கண்டுகொண்டு அவரை வீடுதேடிப் போய்ப் பார்த்திருக்கின்றார். அநேக கலைஞரைப் போல வறுமையுடன், சிறு ஓய்வூதியப் பணத்தோடு, தெருக்களில் வயலின் வாசித்துக்கொண்டும் வாழ்ந்து இறந்த Rousseau வின் படைப்புக்கள் அவரது மரணத்தின் பின்னேயே கவனிக்கப்பட்டுக் கொண்டாடப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.

புல்வெளியில் மதியவுணவு /Luncheon on the Grass (Edouard Manet)

மானேயின் 'புல்வெளியில் மதியவுணவு' என்ற ஓவியம் மிகப் பிரபல்யம் வாய்ந்தது. யதார்த்த ஓவியப்பாணியிலிருந்து இம்பிரனிலிசத்திற்கு நகர்ந்த ஓவியர்களில் முக்கியமான ஒருவராக மானே குறிப்பிடுகின்றார். இந்த ஓவியத்தில் பெண்களோ நிர்வாணமாய் இருக்க, அதில் வரையப்பட்டிருக்கும் ஆண்களோ நேர்த்தியாக அன்றைய காலத்துப் பிரெஞ்சு மக்கள் அணியும் ஆடைகள் அணிந்திருப்பதும் சர்ச்சையை உருவாக்கியிருந்தது. இதிலிருக்கும் நிர்வாணப் பெண் ஓவியத்திற்காய், பிரான்சில் அன்றிருந்த கலைகளுக்கான காட்சிக்கூடத்தில் இந்த ஓவியம் காட்சியிற்கு வைப்பதற்கு, அனுமதி மறுக்கப்பட்டிருந்தது.

உண்மையில் இந்த ஓவியம் அதன் வரைதல் முறையிலும் பல்வேறு குழப்பங்களை உருவாக்கியிருந்தது. யதார்த்தபாணி ஓவியம் போல இது உடனே தெரிந்தாலும், வரையப்பட்ட நிர்வாணப் பெண்ணின் உருவம் வெளி சூரிய வெளிச்சத்திற்கு ஏற்ப வரையப்பட்டிருக்கவில்லை. ஏதோ ஒரு உள்ளக அறையில் நிறைய வெளிச்சத்துடன் இருப்பதுபோல வரையப்பட்டிருக்கின்றது.அதேபோன்று பின்னணியில் தண்ணீரில் கையளைந்தபடி இருக்கும் பெண்ணும், தூரத்தில் இருப்பவர் சிறிதாகத் தெரியவேண்டுமென்கின்ற ஓவிய அளவீடுகளின்படி வரையப்படவில்லை.

மிகத் தத்ரூபமாக யதார்த்தப் பாணி ஓவியங்களை இதற்கு முன் வரைந்த Manet, இதை ஓவியம் என்றால் இப்படித்தான் இருக்கவேண்டும் என இறுக்கமான சட்டகங்களை வைத்திருந்த அன்றையகால ஓவிய மதிப்பீட்டாளர்கள் மீது வைத்த விமர்சனமாக ஒருவகையில் எடுத்துக்கொள்ளலாம் எனச் சொல்கின்றார்கள். நான் வரையும் ஓவியத்தை நான் விரும்பியபடி வரைவேன், உங்களின் அளவிற்கோ, விருப்பிற்கோ ஏற்ப வரையப்படுவதல்ல ஓவியம் என்று அன்றே Manet அதிகாரத்திற்கு எதிராகக் கேள்வி எழுப்பியதாகவும் நாம் விளங்கிக்கொள்ளலாம்.

 'வைக்கோல் குவியலும்' (The haystack) 'பாதை'யும் (The Path) / Edouard Vuillard

Edouard Vuillard இம்பிரஷனிசத்திற்குப் பிறகான ஓவியங்களை வரைந்தவர் எனச் சொல்லப்படுகின்றார். இவர் அன்றைய பிரான்சில் பிரபல்யமாக இருந்த Nabis என்ற ஓவிய இயக்கத்தில் இருந்திருக்கின்றார். தமிழ்ச்சூழலில் ஒருகாலத்தில் ஒருகுழு கலை கலைக்காகவே என்ற மந்திராடனத்தை உச்சரித்துக்கொண்டிருந்ததைப் போல, கலைஞர்கள் உயர்வானவர்கள்/கலை எல்லோராலும் எளிதில் விளங்கமுடியாத ஒரு சிறுவட்டத்திற்குமட்டுமே உரியதெனவும் ஒருகாலத்தில் இந்தக்குழு நம்பியிருக்கின்றது. அவ்வாறு, தாம் வரைகின்ற எல்லாவற்றிற்கும் அப்பாலும் 'குறியீடுகள்' இருக்கின்றன என பிரகடனப்படுத்திக்கொண்டிருந்தவர்களில் Edouard Vuillardம் ஒருவர்.

Nabis என்ற அமைப்பைத் தொடங்கி ஒரு புது ஓவியப்பாணியைத் தொடங்க விரும்பினாலும் இறுதியில் அவரவர் அவர்களின் பாணியில் ஓவியங்களை வரைந்திருக்கின்றனர். அதற்குச் சான்றாக Edouard Vuillardவின் 'பாதை'யும் (The Path) 'வைக்கோல் குவியலும்' (The haystack) எனத்தலைப்பிடப்பட்ட இவ்விரு ஓவியங்களும் இருக்கின்றன.

ஆயிரத்தொரு இரவுகள் / One thousand and one nights (Vittorio Zecchin)

இதை வரைந்த Vittorio Zecchin இத்தாலியைச் சேர்ந்தவர். இன்னும் திருத்தமாகச் சொல்வதனால் வெனிசிலுள்ள Murano என்ற தீவைச் சேர்ந்தவர். இந்த ஓவியத்தின் பெயர் 'ஆயிரத்தொரு இரவுகள்'. இதில் இளவரசர்களும் இளவரசிகளும் பரிசில்களைச் சுமந்துகொண்டு சுல்தானிடம் செல்கின்றனர். சுல்தானின் மகளை, அலாவுதீனுக்குப் பெண் கேட்பதற்காய் இவர்கள் பரிசுப் பொருட்களுடன் செல்வதையே Zecchin இதில் காட்சிப்படுத்துகின்றார்.

மிக ஆறுதலாகப் பார்க்கும்போது Zecchin செய்திருக்கும், வரைதலின் நுட்பம் நமக்குப் புலப்படும். ஒருவகையில் பார்த்தால் இது கிளிம்டின் (Klimt) ஓவியப்பாணியை நினைவூட்டுகின்றது. முக்கியமாய் கிளிம்டின் 'முத்தம்' என்கின்ற ஓவியத்தை. வியன்னாவில் அதை நேரடியாகப் பார்த்தபோது, 'மோனாலிசா'வைக் கூட கொஞ்சம் தள்ளியிரும் பிள்ளாய் என விலத்திவைத்து இரசிக்ககூடிய அவ்வளவு அற்புதமான ஓவியம் அது.

ஆக, ஏற்கனவே அறிமுகமான படைப்பாளிகளுக்காய் மியூசியத்திற்குப் போகும்போது, புதிதாய் நம் மனதை வருட/திகைக்கவைக்கும் இவ்வாறான ஓவியங்களையும் தற்செயலாய் கண்டடையும்போது அது இன்னும் சுவாரசியமான அனுபவமாய் மாறிவிடுகின்றது.

----------------------------

(நன்றி: 'அம்ருதா', மாசி, 2018)