Escape from the Tigers leads to safety – in razor-wire encircled 'transition' camps
By Andrew Buncombe in Manik Farm, Sri Lanka
தமிழில்: டிசே தமிழன்
புலிகளின் நிலைக்கும், இராணுவத்தின் தரிப்பிடத்திற்கும் இடையிலிருந்த ஏறத்தாழ இரண்டு மைல் நீளமான யாருமற்ற (சூனியப்)பிரதேசத்தைக் கடப்பதற்கு, பிரபாகரின் குடும்பத்தினருக்கு நான்கு நாட்கள் தேவைப்பட்டிருந்தன. சில பைகளிலிருந்த உடைமைகளோடு, பிஸ்கட்டைச் சாப்பிட்டும், ஆற்று நீரைக் குடித்தும், இரவிரவாய் விழித்திருந்து (அவர்கள்) உயிரைக் காப்பாற்றவேண்டியிருந்தது பிரபாகரரும், அவரது மனைவியும், தமது ஐந்து மாதக் குழந்தை அழுது, தாம் மறைந்திருந்த இடத்தைப் போராளிப் படையினருக்குக் காட்டிக்கொடுத்துவிடுமோ என்று பயந்து போயிருக்கின்றார்கள்.
இப்போது, அவர்கள் பாதுகாப்பாய் இருக்கின்றார்கள். தை மாதத்திலிருந்து, பிரபாகரும், ரதிகலாவும், அவர்களின் இரண்டு குழந்தைகளும், வடக்கிலுள்ள இராணுவ அக்தி முகாமில் - சண்டையின் காரணமாக வலுக்கட்டாயமாய் தமது வீடுகளை இழந்து வந்த ஆயிரக்கணக்கான மக்களோடு- வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றார்கள். அவர்களுக்கு தாங்கள் தங்கள் (சொந்த)வீடுகளுக்குப் போவதற்கு முன், இங்கே எவ்வளவு காலம் வலுக்கட்டாயமாகத் தங்கியிருக்க வேண்டுமென ஊகித்தறிய முடியாதிருக்கிறது. "எனக்குத் தெரியாது, இது அரசாங்கத்தைப் பொறுத்ததே" என்றார் முப்பது வயதான விஞ்ஞான ஆசிரியர் ஒருவர்.
பிரபாகரரும் அவரது குடும்பத்தினரும் அதிஸ்டவசமானவர்கள். அரசாங்கம் தாம் (அகதி) மக்களுக்கு எல்லாவற்றையும் செய்துகொண்டிருக்கின்றோமென நிரூபிப்பதற்காய், ஊடகவியலாளருக்ககென காட்சிப்படுத்த தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட 8500 மக்களுள்ள 'நிலைமாறும்' முகாமைச் சேர்ந்தவர்களே இவர்கள். மரத்தாலும், உலோகத்தாலும் ஆன இங்குள்ள வீடுகள் ஒரளவு உறுதியானவை. சில பாடசாலைகள் மற்றும் ஒரு மருத்துவமனையோடு இம்முகாம சுத்தமாக இருக்கிறது.
ஆனால், கொஞ்சம் (வாகனத்தில்) கடந்துபோனால் நிலைமை முற்றிலும் வேறுவிதமானவை; நிழலேயில்லாத இந்த 'நிலைமாறும்' முகாங்களிலுள்ள 17000 ற்கும் மேற்பட்ட மக்கள், தார்ப்பப்பையால் அமைக்கப்பட்ட குடிசைகளில் சூரியனிலிருந்து தப்ப ஒளிந்துகொள்கின்றார்கள். மக்கள் குடிநீர் மற்றும் கழிப்பிட வசதியின்மை பற்றி முறையிடுகின்றார்கள். ஒரு பெண், போரில் அவரின் தகப்பன் கொல்லப்பட்டும், கணவன் காயப்பட்டும் இருக்கும் கிரியா 'இங்கே (தரப்படும்) உணவு ருசியே இல்லை, போதுமான தண்ணீரும் இல்லை' என்றார். எல்லா முகாங்களும் முள்ளுக்கம்பிகளால் சூழப்பட்டு, மக்கள் வெளியே போக அனுமதிக்கப்படுவதும் இல்லை.
அரசாங்கப் படைகளுக்கும், தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளுக்கும் ஏற்பட்ட போரினால் தமது வீடுகளை இழந்த உள்ளூரில் இடம்பெயர்ந்த மக்களால் இலங்கை, மிகப் பெரும் பிரச்சினையை எதிர்நோக்கியுள்ளது. வடகிழக்கிலுள்ள கரையோரப் பிரதேசத்தில், இறுதியாய் உள்ள போராளிகளால் சூழப்பட்டிருக்கும் 150 000ற்கும் மேற்பட்ட மக்கள் கூட்டத்திலிருந்து ஒவ்வொரு நாளும் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் (இராணுவ)அகதி முகாங்களுக்குக் கொண்டு செல்லப்படுகின்றார்கள். கிட்டத்தட்ட 70, 000 மக்கள் இவ்வாறு வந்திருக்கின்றார்கள். தை 2008ல் போராளிகளை ஒழிப்பதற்கென தொடங்கிய இராணுவ நடவடிக்கையில் ஈடுபட்ட -மெனிக் பண்ணைக்கு பொறுப்பான- இராணுவ அதிகாரி, இந்த எண்ணிக்கை வியப்பளிக்கிறது என்கிறார். "நாங்கள் ஒருபோதும் இவ்வளவு பேர் வருவார்களென நினைக்கவில்லை' என்றார் லெப்.கேணல் இந்துனில் டீ சில்வா.
அநேகமான அகதிகள், போர் உக்கிரமடைய தமது வீடுகளிலிருந்து எவ்வாறு வெளிக்கிட்டார்கள் என்பதை பிரபாகரின் கதையை ஒத்ததாகவே சொன்னார்கள். சிலர், தாங்கள் வெளிக்கிடுவதை புலிகள் தடுக்க முயற்சித்தார்கள் என்றும் கூறினார்கள். உதவி வழங்கும் குழுக்கள், புலிகள் மக்களைக் கேடங்களாக பாவிப்பதையும், சில மக்கள் வெளிக்கிட முயற்சித்தபோது (புலிகளால்) சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார்கள் என்றும் குற்றஞ் சாட்டியிருக்கின்றன.
திருக்கோணமலையைப் பூர்விகமாய்க் கொண்ட பிரபாகர், இராணுவம் வழங்கிய மொழிபெயர்ப்பாளரும், இராணுவ மேற்பார்வையும் இல்லாது கதைத்தார். அவருடைய இரண்டு அறைகளுள்ள குடிசை எளிமையானது. அங்கே படுக்கை வசதிகள் கிடையாது, அகதிகள் நிலத்திலேயே தூங்க வேண்டும். ஆனால் நன்கு காற்றோட்டமுள்ள இடம். தென்னோலைகளால் வேயப்பட்ட கூரை சூரிய ஒளியைத் தடுப்பதில் அவ்வளவு பயனுடையதாக இருக்கவில்லை. அவரும் அவரைப் போன்ற பலரும் தங்களுக்கு தண்ணீர் போதுமாய் தரப்பட்டாலும், தரப்படும் பிற உணவுப் பொருட்கள் மிகவும் குறைவென்றார். அவரது மனைவி குடிசையின் முன்னுள்ள நிலத்தில் பூச்செடிகளை நட்டிருக்கின்றார்.
இருந்தும் பிரபாகருக்கும் மற்றவர்களுக்கும் மிகவும் பிரச்சினைக்குரிய விடயம் என்னவென்றால், எவ்வளவு காலம் அவர்கள் இப்படியே இங்கே இருக்கவேண்டியிருக்கும் என்பது. அரசாங்கம், இவர்கள் தங்கள் ஊர்களுக்குத் திரும்பிப் போக முன்னர், இங்கிருக்கும் அகதிகள் புலிகளல்ல என்று சோதிக்கவேண்டியிருக்கிறது என்றும், (இவர்களின் சொந்த கிராமங்களிலுள்ள)மிதிவெடிகளை அகற்ற அதற்கான குழுக்களை முதலில் அனுப்பவேண்டியிருக்கிறது எனவும் கூறுகின்றது. இவர்கள் இங்கே ஒரு வருடத்திற்கு இருக்கவேண்டிவரும் என்பதை அரசாங்கம் ஒத்துக்கொள்கின்றது. சில உதவி வழங்கும் நிறுவனங்கள் இதை (ஒரு வருடத்தை) விட இன்னும் நீண்ட காலமாய் இருக்கக்கூடுமென அஞ்சுகின்றன.
" நான் திரும்பவும் ஒரு சாதாரண மனிதனாய் இருக்க விரும்புகின்றேன். நாளையே நான் இங்கிருந்து போய்விட விரும்புகின்றேன்" என்கிறார், ஒருகாலத்தில் புலிகளின் தலைநகராய் இருந்த கிளிநொச்சியைச் சேர்ந்த சந்திரன். "நான் இங்கே ஒரு வருடம் தங்கவேண்டியிருப்பின், எனக்கு விசர் பிடித்துவிடும். இங்கே பல நெருக்கடிகள் இருக்கின்றன, முக்கியமாய் நீர் மற்றும் கழிப்பிட வசதிகள். அத்தோடு உணவும் எங்களுக்கு ஏற்ற ருசியாய் இருப்பதில்லை. எங்களது எல்லா உடைமைகளும் போய்விட்டன. எங்களிடம் வரும்போது என்ன கொண்டுவந்தோமோ அது மட்டுமே இருக்கின்றது."
31 வயதான நந்தபாலன் என்பவரும், இங்கேயிருந்து போவதையே விரும்புகின்றார். "நாங்கள் போகலாம் என்று அரசாங்கம் சொல்கிறதென்றால், நாங்கள் போவோம். நாங்கள் ஒருவருடத்திற்கு தங்க வேண்டியிருக்குமென்றால், இங்கே நிறையப் பிரச்சினைகள் இருக்கும்'
இங்குள்ள முகாங்களின் நிர்வாகத்தைப் பார்த்துக்கொள்ளும் பினான்ஸி சார்ள்ஸ், இங்கிருக்கும் அகதிகள் ஆகக்கூடியது ஒரு வருடம் தங்க வேண்டியிருக்கும் என்கிறார். "நாங்கள் எங்களால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவும் செய்து இவர்களை தேர்ச்சியுள்ள குடிமக்களாக்குவோம்" என்கின்ற பினான்ஸி அதற்கான பயிற்சிகளும் இன்ன பிற விடயங்களும் இம்முகாமில் வழங்கப்படுவதாய்க் குறிப்பிடுகின்றார்.
Thanks: The Independent
By Andrew Buncombe in Manik Farm, Sri Lanka
தமிழில்: டிசே தமிழன்
புலிகளின் நிலைக்கும், இராணுவத்தின் தரிப்பிடத்திற்கும் இடையிலிருந்த ஏறத்தாழ இரண்டு மைல் நீளமான யாருமற்ற (சூனியப்)பிரதேசத்தைக் கடப்பதற்கு, பிரபாகரின் குடும்பத்தினருக்கு நான்கு நாட்கள் தேவைப்பட்டிருந்தன. சில பைகளிலிருந்த உடைமைகளோடு, பிஸ்கட்டைச் சாப்பிட்டும், ஆற்று நீரைக் குடித்தும், இரவிரவாய் விழித்திருந்து (அவர்கள்) உயிரைக் காப்பாற்றவேண்டியிருந்தது பிரபாகரரும், அவரது மனைவியும், தமது ஐந்து மாதக் குழந்தை அழுது, தாம் மறைந்திருந்த இடத்தைப் போராளிப் படையினருக்குக் காட்டிக்கொடுத்துவிடுமோ என்று பயந்து போயிருக்கின்றார்கள்.
இப்போது, அவர்கள் பாதுகாப்பாய் இருக்கின்றார்கள். தை மாதத்திலிருந்து, பிரபாகரும், ரதிகலாவும், அவர்களின் இரண்டு குழந்தைகளும், வடக்கிலுள்ள இராணுவ அக்தி முகாமில் - சண்டையின் காரணமாக வலுக்கட்டாயமாய் தமது வீடுகளை இழந்து வந்த ஆயிரக்கணக்கான மக்களோடு- வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றார்கள். அவர்களுக்கு தாங்கள் தங்கள் (சொந்த)வீடுகளுக்குப் போவதற்கு முன், இங்கே எவ்வளவு காலம் வலுக்கட்டாயமாகத் தங்கியிருக்க வேண்டுமென ஊகித்தறிய முடியாதிருக்கிறது. "எனக்குத் தெரியாது, இது அரசாங்கத்தைப் பொறுத்ததே" என்றார் முப்பது வயதான விஞ்ஞான ஆசிரியர் ஒருவர்.
பிரபாகரரும் அவரது குடும்பத்தினரும் அதிஸ்டவசமானவர்கள். அரசாங்கம் தாம் (அகதி) மக்களுக்கு எல்லாவற்றையும் செய்துகொண்டிருக்கின்றோமென நிரூபிப்பதற்காய், ஊடகவியலாளருக்ககென காட்சிப்படுத்த தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட 8500 மக்களுள்ள 'நிலைமாறும்' முகாமைச் சேர்ந்தவர்களே இவர்கள். மரத்தாலும், உலோகத்தாலும் ஆன இங்குள்ள வீடுகள் ஒரளவு உறுதியானவை. சில பாடசாலைகள் மற்றும் ஒரு மருத்துவமனையோடு இம்முகாம சுத்தமாக இருக்கிறது.
ஆனால், கொஞ்சம் (வாகனத்தில்) கடந்துபோனால் நிலைமை முற்றிலும் வேறுவிதமானவை; நிழலேயில்லாத இந்த 'நிலைமாறும்' முகாங்களிலுள்ள 17000 ற்கும் மேற்பட்ட மக்கள், தார்ப்பப்பையால் அமைக்கப்பட்ட குடிசைகளில் சூரியனிலிருந்து தப்ப ஒளிந்துகொள்கின்றார்கள். மக்கள் குடிநீர் மற்றும் கழிப்பிட வசதியின்மை பற்றி முறையிடுகின்றார்கள். ஒரு பெண், போரில் அவரின் தகப்பன் கொல்லப்பட்டும், கணவன் காயப்பட்டும் இருக்கும் கிரியா 'இங்கே (தரப்படும்) உணவு ருசியே இல்லை, போதுமான தண்ணீரும் இல்லை' என்றார். எல்லா முகாங்களும் முள்ளுக்கம்பிகளால் சூழப்பட்டு, மக்கள் வெளியே போக அனுமதிக்கப்படுவதும் இல்லை.
அரசாங்கப் படைகளுக்கும், தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளுக்கும் ஏற்பட்ட போரினால் தமது வீடுகளை இழந்த உள்ளூரில் இடம்பெயர்ந்த மக்களால் இலங்கை, மிகப் பெரும் பிரச்சினையை எதிர்நோக்கியுள்ளது. வடகிழக்கிலுள்ள கரையோரப் பிரதேசத்தில், இறுதியாய் உள்ள போராளிகளால் சூழப்பட்டிருக்கும் 150 000ற்கும் மேற்பட்ட மக்கள் கூட்டத்திலிருந்து ஒவ்வொரு நாளும் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் (இராணுவ)அகதி முகாங்களுக்குக் கொண்டு செல்லப்படுகின்றார்கள். கிட்டத்தட்ட 70, 000 மக்கள் இவ்வாறு வந்திருக்கின்றார்கள். தை 2008ல் போராளிகளை ஒழிப்பதற்கென தொடங்கிய இராணுவ நடவடிக்கையில் ஈடுபட்ட -மெனிக் பண்ணைக்கு பொறுப்பான- இராணுவ அதிகாரி, இந்த எண்ணிக்கை வியப்பளிக்கிறது என்கிறார். "நாங்கள் ஒருபோதும் இவ்வளவு பேர் வருவார்களென நினைக்கவில்லை' என்றார் லெப்.கேணல் இந்துனில் டீ சில்வா.
அநேகமான அகதிகள், போர் உக்கிரமடைய தமது வீடுகளிலிருந்து எவ்வாறு வெளிக்கிட்டார்கள் என்பதை பிரபாகரின் கதையை ஒத்ததாகவே சொன்னார்கள். சிலர், தாங்கள் வெளிக்கிடுவதை புலிகள் தடுக்க முயற்சித்தார்கள் என்றும் கூறினார்கள். உதவி வழங்கும் குழுக்கள், புலிகள் மக்களைக் கேடங்களாக பாவிப்பதையும், சில மக்கள் வெளிக்கிட முயற்சித்தபோது (புலிகளால்) சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார்கள் என்றும் குற்றஞ் சாட்டியிருக்கின்றன.
திருக்கோணமலையைப் பூர்விகமாய்க் கொண்ட பிரபாகர், இராணுவம் வழங்கிய மொழிபெயர்ப்பாளரும், இராணுவ மேற்பார்வையும் இல்லாது கதைத்தார். அவருடைய இரண்டு அறைகளுள்ள குடிசை எளிமையானது. அங்கே படுக்கை வசதிகள் கிடையாது, அகதிகள் நிலத்திலேயே தூங்க வேண்டும். ஆனால் நன்கு காற்றோட்டமுள்ள இடம். தென்னோலைகளால் வேயப்பட்ட கூரை சூரிய ஒளியைத் தடுப்பதில் அவ்வளவு பயனுடையதாக இருக்கவில்லை. அவரும் அவரைப் போன்ற பலரும் தங்களுக்கு தண்ணீர் போதுமாய் தரப்பட்டாலும், தரப்படும் பிற உணவுப் பொருட்கள் மிகவும் குறைவென்றார். அவரது மனைவி குடிசையின் முன்னுள்ள நிலத்தில் பூச்செடிகளை நட்டிருக்கின்றார்.
இருந்தும் பிரபாகருக்கும் மற்றவர்களுக்கும் மிகவும் பிரச்சினைக்குரிய விடயம் என்னவென்றால், எவ்வளவு காலம் அவர்கள் இப்படியே இங்கே இருக்கவேண்டியிருக்கும் என்பது. அரசாங்கம், இவர்கள் தங்கள் ஊர்களுக்குத் திரும்பிப் போக முன்னர், இங்கிருக்கும் அகதிகள் புலிகளல்ல என்று சோதிக்கவேண்டியிருக்கிறது என்றும், (இவர்களின் சொந்த கிராமங்களிலுள்ள)மிதிவெடிகளை அகற்ற அதற்கான குழுக்களை முதலில் அனுப்பவேண்டியிருக்கிறது எனவும் கூறுகின்றது. இவர்கள் இங்கே ஒரு வருடத்திற்கு இருக்கவேண்டிவரும் என்பதை அரசாங்கம் ஒத்துக்கொள்கின்றது. சில உதவி வழங்கும் நிறுவனங்கள் இதை (ஒரு வருடத்தை) விட இன்னும் நீண்ட காலமாய் இருக்கக்கூடுமென அஞ்சுகின்றன.
" நான் திரும்பவும் ஒரு சாதாரண மனிதனாய் இருக்க விரும்புகின்றேன். நாளையே நான் இங்கிருந்து போய்விட விரும்புகின்றேன்" என்கிறார், ஒருகாலத்தில் புலிகளின் தலைநகராய் இருந்த கிளிநொச்சியைச் சேர்ந்த சந்திரன். "நான் இங்கே ஒரு வருடம் தங்கவேண்டியிருப்பின், எனக்கு விசர் பிடித்துவிடும். இங்கே பல நெருக்கடிகள் இருக்கின்றன, முக்கியமாய் நீர் மற்றும் கழிப்பிட வசதிகள். அத்தோடு உணவும் எங்களுக்கு ஏற்ற ருசியாய் இருப்பதில்லை. எங்களது எல்லா உடைமைகளும் போய்விட்டன. எங்களிடம் வரும்போது என்ன கொண்டுவந்தோமோ அது மட்டுமே இருக்கின்றது."
31 வயதான நந்தபாலன் என்பவரும், இங்கேயிருந்து போவதையே விரும்புகின்றார். "நாங்கள் போகலாம் என்று அரசாங்கம் சொல்கிறதென்றால், நாங்கள் போவோம். நாங்கள் ஒருவருடத்திற்கு தங்க வேண்டியிருக்குமென்றால், இங்கே நிறையப் பிரச்சினைகள் இருக்கும்'
இங்குள்ள முகாங்களின் நிர்வாகத்தைப் பார்த்துக்கொள்ளும் பினான்ஸி சார்ள்ஸ், இங்கிருக்கும் அகதிகள் ஆகக்கூடியது ஒரு வருடம் தங்க வேண்டியிருக்கும் என்கிறார். "நாங்கள் எங்களால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவும் செய்து இவர்களை தேர்ச்சியுள்ள குடிமக்களாக்குவோம்" என்கின்ற பினான்ஸி அதற்கான பயிற்சிகளும் இன்ன பிற விடயங்களும் இம்முகாமில் வழங்கப்படுவதாய்க் குறிப்பிடுகின்றார்.
Thanks: The Independent
