இளங்கோ- டிசே: கார்காலக் குறிப்புகள்

1. ஹேமா கமிட்டி

'ஹேமா கமிட்டி'யின் அறிக்கை மலையாள திரைப்பட உலகை பல்வேறு அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றது. ஆனால் இதன் பொருட்டு அந்தப் பெண்கள் என்னவெல்லாம் இழந்தார்கள் என்பதைப் பார்வதி இந்த நேர்காணலில் சொல்கின்றார். பாலியல் சுரண்டல் குறித்து பல பெண்கள் இணைந்து கூட்டாகப் பேசிய பின் எவ்வாறு அந்தப் பெண்கள் திரைப்படத்துறையில் இருந்து வாய்ப்புக்கள் இழக்க வைக்கப்பட்டார்கள், நாளாந்த வாழ்க்கைக்காய் வேறு தொழில்களைத் தேடிச் செல்லவேண்டியிருந்தது என்பதைப் பற்றி பார்வதி கூறுவதையெல்லாம் கவனித்தாக வேண்டும். இவ்வாறான பல காரணங்களால்தான் பெண்கள் first place இல் தமது பாலியல் சுரண்டல்களைப் பேசக் கூட வருவதில்லை.

இது சினிமாத் துறைக்கு என்றில்லை. எல்லாத் துறைக்கும் பொருத்தமானது. நமது தமிழ்த் திரைப்படச் சூழலில் இவ்வாறாக பெண்கள் Collective ஆகப் பேச இன்னும் தீவிரமாகப் பேச வரவில்லை. அவ்வாறு தமிழ்ச்சூழலில் பேச வந்த சிலரின் குரல்கள் எவ்வாறு சிதைக்கப்பட்டன என்பதையும் நாமறிவோம். நாம் அதிகம் புழங்கும் இலக்கிய/அரசியல் சூழலில் கூட இத்தகைய பாலியல் சுரண்டல்களுக்கு நாம் Collective ஆகப் பேசவில்லை என்பது மட்டுமின்றி ஒடுக்குமுறையாளர்களைப் பாதுகாக்கத்தான் பலர் தங்களை கவசமாக்கினார்கள் என்பதையும் கண்டிருக்கின்றோம்.

இந்த நேர்காணலில் பார்வதி மலையாளத் திரைப்படத்தைக் கடுமையாக விமர்சித்தாலும், இந்த அறிக்கை வர இவ்வளவு வருடங்கள் எடுத்ததற்கு கவலைப்பட்டாலும், இந்த அறிக்கை வருவதற்கு கேரள மக்கள் collective ஆக கொடுத்த அழுத்தமும், அரசு/மக்களியே இருந்த விழிப்புணர்வும், polarized ஆகாததும் மிக முக்கியமானது என்கின்றார். இதைத்தான் தமிழர்களாகிய நாமும் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். எந்த ஒரு ஒடுக்குமுறை பேசப்பட்டாலும், நாம் உடனே polarized ஆகி பேச வருபவர்களின் குரல்களை வீரியமிழக்க வைத்துவிடுவதைப் பல இடங்களில் பார்த்திருக்கின்றோம்.

ஒரு ஆணோ/பெண்ணோ அல்லது ஆணோ/ஆணோ, பெண்ணோ/பெண்ணோ தமது விருப்பின்படி தமது பாலியல் விருப்புக்களைத் தெரிவு செய்வது என்பது வேறுவிதமானது என்ற பாலபாடத்தைக் கூட உணராது, இவ்வாறு சுரண்டப்பட்டவர்கள் பேசவரும்போது, 'ஏன் அப்போது பேசவில்லை/உங்களுக்குப் பிடித்துத்தான் செய்தீர்கள்' என்று சொல்லி அவர்களைப் பேசவிடாது செய்வதில் நாம் மிக வல்லவர்கள்.

கலையாக இருந்தாலென்ன, பெண்களாக இருந்தாலென்ன, அந்த அனுபவத்தை அடைவதற்காய் நமது அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தாமல் இயல்பான சூழ்நிலையில் அவை கனிகையில் கிடைக்கும்போதே அது நமக்கான விடுதலையாகவும், பெருமகிழ்வாகவும் மாறுகின்றது என்று உணர்ந்தார்களாயின் இவ்வாறான சுரண்டல்களில் எவரும் ஈடுபட முடியாது.

அதுதான் கலை நமக்குத் தரும் மிகப்பெரும் திறப்பாக இருக்க முடியும்!

2. மெய்யழகன்

அண்மைக்கால தமிழ்ச் சினிமா தன்னை மீட்டெடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றது எனத்தான் சொல்லவேண்டும். தங்கலான், வாழை, கொட்டுகாளி, லப்பர்பந்து (இதை இன்னும் பார்க்கவில்லை), இப்போது 'மெய்யழகன்' என ஆரோக்கியமான திசையில் நகர்வதைப் பார்க்க மகிழ்ச்சியாக இருக்கின்றது.

நுண்ணுணர்வுகளால் கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு கதையில், அரசியல் மட்டுமில்லை, தமிழின் முக்கியத்துவமும் பேசப்பட்டிருக்கின்றது. எனக்குப் பிடித்த 'ஜல்லிக்கட்டு' பாடல் (ஆகக்குறைந்தது படம் முடிந்தபின்னாவது சேர்த்திருக்கலாம்) இங்கே ஏன் சேர்க்கப்படவில்லையோ தெரியவில்லை. படத்தில் சில இடங்களில் அளவுக்கதிகமான அழுகைகளும், நீண்ட உரையாடல்களும் தவிர்க்கப்பட்டிருக்கலாமென்றாலும், நல்லதொரு அனுபவத்தை இந்தப் படம் தருகின்றது.

முக்கியமாக எதிர்மறைகளுக்கே அதிக இடம் கொடுக்கும் சமகாலத்தில் நெகிழ்ச்சியான வாழ்க்கைத் தருணங்களைக் கொண்டு ஒரு திரைக்கதை அமைத்தல் எளிதல்ல. ஒரு மனிதன் இவ்வளவு நல்லவனாக இருக்க முடியுமா என்ற கேள்வி எழுதல் இயல்பு. அப்படி ஒருவனால் இருக்க முடிந்தால், இப்படி ஒரு மெய்யழகனைப் போல இருப்பான் என நம்பும்படியாக, கச்சிதமாகத் திரைக்கதை அமைக்கப்பட்டிருப்பதுதான் இங்கு குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டியது.

3. வேட்டையன்

கெளதம் வாசுதேவனின் திரைப்படங்களை அங்கே காட்சிப்படுத்தும் காதல் உறவுகளின் அழகியலுக்காகப் பலருக்குப் பிடிக்கும். மணிரத்னத்துக்குப் பிறகு கெளதம் வாசுதேவனை இந்தவகை நுண்ணழகியலைக் கவனமாகத் திரையில் செதுக்கியவர் என்று கூட சொல்லலாம். நானும் இந்த அழகியலை இரசிப்பவன் என்றாலும், அதேயளவுக்கு கெளதம் வாசுதேவனால் glorify செய்யப்படும் encounter killingsகளை வெறுப்பவன்.

சோகம் என்னவென்றால் எனது தோழிகள் பலருக்கு, கெளதம் அவரின் திரைப்படங்களில் பெண்களைச் சித்தரிக்கும்/காதலைக் காட்சிப்படுத்தும் விதம் பிடிக்கும் என்பதால் எப்போதும் எங்களுக்கிடையில் இந்த encountersஐ normalized செய்வதை (அழகியலை முதன்மைப்படுத்துவதில்) நாம் கவனிக்காமல் இருப்பதைப் பற்றி ஓர் எதிர் உரையாடல் நடந்தபடி இருக்கும்.

'வேட்டையன்' திரைப்படம், மெக்காலே கல்வித்திட்டம் அனைவர்க்குமான கல்வியைக் கொண்டுவந்ததைச் சொல்லிவிட்டு, இன்று அனைவருக்கான கல்வியின் ஏற்றத்தாழ்வு நிலைமை சொல்வது ஒருபுறம் என்றாலும், இது அதிகம் கவனப்படுத்துவது encountersகளை எனத்தான் சொல்லவேண்டும்.

மிகப்பெரும் திரைநட்சத்திரத்தை வைத்து encounter killingகளை பற்றி ஓர் உரையாடலை நிகழ்த்த முனைந்திருப்பதற்கான ஞானவேலைப் பாராட்டலாம். கலையோ, அரசியலோ தனக்கு முக்கியமில்லை என்று 'சூப்பர்ஸ்டார்' எனப்படுவர் முதலிட்ட பணத்துக்கு 'கமர்ஷியல் ஹிட்' மட்டும் கொடுக்கவேண்டும் (பார்க்க: இசை வெளியீட்டு நிகழ்வில் ரஜினி பேசியது) என்று நிர்ப்பந்தம் கொடுத்திருந்தாலும், இயன்றளவு நேர்மையாக encounter பற்றி ஒற்றைக்கோணத்தை மறுத்து ஒரு கதையை இங்கு நெறியாளர் சொல்லியிருக்கின்றார்.

ரஜினியின் 'கோச்சடையான்' பார்த்தபின், இனி ரஜினி படங்களைத் தியேட்டருக்குச் சென்று பார்ப்பதில்லை என்று முடிவு செய்திருந்தேன். அதன்பின் ரஞ்சித்திற்காய் 'கபாலி' போய்ப் பார்த்திருந்தேன். இப்போது 'ஜெய்பீம்' எடுத்த ஞானவேலுக்காய் வேட்டையனை முதல்நாளே போய்ப் பார்த்தேன். ஆனால் தொடங்கிய முதல் காட்சியிலே ஒரு சண்டை, சண்டை முடிந்தபின் ஒரு பாடல் என்று கமர்ஷியலைக் கஷ்டப்பட்டுக் கலக்கவேண்டிய பரிதாபத்தையும் அங்கே பார்க்க வேண்டியிருந்தது.

இந்த படத்தைத் தாங்கிப் பிடிப்பது ரஜினியை விட ஃபாகத் பாஸில்தான். அவர் கடைசிவரை வந்திருந்தால் ரஜினியின் 'நாயக விம்பமே' இத்திரைப்படத்தில் கரைந்து போய் விடுமென்பதால்தான் அவரை இடைநடுவில் கைவிட்டார்களோ தெரியவில்லை.

விஜயின் 'GOAT', ரஜினியின் 'ஜெயிலர்' போன்றவற்றை விட இத்திரைப்படம் எவ்வளவோ உயர்ந்தது. 'கோச்சடை'யானை விட பன்மடங்கு சிறந்தது.

***************