Baise-Moi (Rape Me)
ஒரு நாவலும், பார்க்காத படமும், வசீகரிக்கும் படைப்பாளியும்
'Baise-Moi', Despentes என்ற பிரெஞ்சுப் பெண்ணால் எழுதப்பட்ட நாவல். மனு(Manu) நடீன் (Nadine) என்ற இருபெண்களைச் சுற்றிக் கதை படர்கிறது. மனு, மிகவும் கொடூரமான முறையில் வன்புணரப்பட்டு வாழ்வதில் இழப்பதற்கும் பெறுவதற்கும் எதுவுமில்லை என்ற மனோநிலையில் இருக்கின்ற சமயத்தில், விலைமாதரும், நிகிலிஸ்டுமானான நடீனைச் சந்திக்கின்றார். ஆண்களால் கொடூரமாய் ஒடுக்கப்பட்டும் வறுமையில் மோசமாய் உழன்றுகொண்டிருக்கும், இவர்கள் இருவரும் அரசு/அதிகாரம் என்பவை விதித்த சட்டங்களை மீறி எல்லையற்ற சுதந்திரத்தை அனுபவித்தபடி பிரான்ஸின் புறநகர்ப்பகுதியில் பயணிப்பதாய் கதை விரிகிறது. ஆண்களுடன் one night stand போல உறவில் ஈடுபட்டபடி அவர்களைக் கொன்று போட்டபடி பயணித்தபடி இருக்கின்றார்கள். அதன் நீட்சியில் எதையும் இலகுவாய் துப்பாக்கி வைத்துச் செய்யலாம் என்றவகையில் அவசரமான பொழுதுகளில் ஒரு சில பெண்களைக்கூட கொன்றும் விடுகின்றனர். எதையும் இழக்கவேண்டியிருக்காது என்பது தெரிந்திருந்ததைப்போல, தங்களது வாழ்வுக்கு விரைவில் முடிவு வரும் என்பதிலும் தெளிவாக இருக்கின்றனர். இறுதியில் ஒரு கடையைப் பணத்துக்காய் கொள்ளையடிக்கும்போது அந்தக்கடைக்காரரின் துப்பாக்கியால் மனு கொல்லப்படுகின்றார். அதைத் தொடர்ந்து நடீன் என்ன செய்கின்றார் என்பது கதையின் நீட்சியில் கூறப்படுகின்றது.
இந்தக்கதை ஒரு இலக்கியப்படைப்பு என்ற வகைக்குள் வைக்கலாமா இல்லையா என்பதை விமர்சகர்களின் அசைப்போடலுக்கு விலக்கிவிட்டுப்பார்த்தால், இது நாம் இதுவரை நினைத்துபார்க்காத விளிம்புநிலை மனிதர்களின் அவல வாழ்வையும், அதன் கொதிப்பில் சட்டம்/சம்பிராதாயம் என்பவற்றை எல்லாம் மிக இலகுவாய் கடந்துகொண்டு போவார்கள் எனபதுவான ஒரு வெளியை இந்தப்புதினம் நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகின்றது மனுவும், நடீனும் செய்யும் கொலைகளுக்கு எந்த motivationம் இருப்பதில்லை. அவர்களுக்கு எவரையாவது பழிவாங்கவேண்டும் என்பது மட்டுமே குறிக்கோள். ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டமாதிரி, 'Fuck me and see what happens to you' என்பதுதான் இந்தக்கதையின் நடக்கும் கொலைகளின் பலதில் பரவியிருப்பதை அவதானிக்க முடிகிறது.
இந்தக்கதையை வாசித்துக்கொண்டிருந்தபொழுதில்தான் Monster படமும் பார்க்கும் சந்தர்ப்பமும் வாய்த்தது. Monster (இது உண்மையில் நடந்த கதையை வைத்து எடுக்கப்பட்டது) படத்திற்கும், இந்தக்கதையும் சிலவிடயங்களில் ஒற்றுமைகளைப் பார்க்கமுடிந்தது. Monster படத்தில் உள்ளதுமாதிரி, இந்த நாவலில் உள்ள பெண்கள் லெஸ்பியனாக இல்லாததைத்தவிர அதிக வேறுபாடுகள் இல்லாமல் இரண்டையும் பொருத்திப்பார்க்கலாம்.
இந்தப் புதினத்தை வாசித்து முடிந்தபின் எழுந்த ஆவலில் நாவலின் ஆசிரியரையும் அவரோடு சம்ப்ந்தப்பட்ட பிற விடயங்களையும் இணையத்தில் தேடத்தொடங்கியபோது பல சுவாரசியமான விடயங்கள் கிடைத்தன. இந்த நாவலை இரண்டாயிரம் ஆண்டளவில் படமாக்கத் தொடங்கியிருக்கின்றார்கள். மேலும் இந்த நாவலாசிரியர் இதை எழுதி வெளியிட்டபோது அவருக்கு வயது 25. நாவலை எழுதியது 23 வயதில் என்றாலும், சர்ச்சைக்குரிய விடயங்கள் நாவலில் இருந்ததால் எந்தப்பதிப்பகமும் முதலில் இதை வெளியிட முன்வரவில்லை. ஆனால் வெளியிடப்பட்ட குறுகிய காலத்தில் 50 000 பிரதிகள் விற்கப்பட்டு, கிட்டத்தட்ட பத்துக்கு மேற்பட்ட மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கவும்பட்டிருக்கிறது.
Despentes பதினேழு வயதில் விட்டை விட்டு வெளிக்கிட்டு punk இசையில் ஆர்வம் வந்து Les Berurier Noir குழுப்பாடகர்களோடு அலைந்து திரிந்து, பிறகு சில வருடங்கள் விலைமாதராயும், ராப் பாடல்கள் பாடித்திரிந்தும் இருந்திருக்கிறார். ஒரு பொழுதில் அரசியலிலும், Surrealism லிலும் ((இருப்பியல்வாதம்?), நாவல்களிலும் ஆர்வம் வந்து அவற்றில் மூழ்கி, இந்தக்கதையை தனது பெற்றோர் வீட்டிலிருந்து மூன்று வாரங்களில் எழுதி முடித்திருக்கின்றார். தனது எழுத்துக்கும் எழுத்து நடைக்கும் punkம், rapம் பெரும்பங்காற்றியிருக்கிறது என்பதையும் குறிப்பிடுகின்றார்.
இந்த நாவலை விட, இந்த நாவலைப்படம் எடுத்ததன் பின்னாலுள்ள இந்த நாவலாசிரியரின் உறுதியும், அவர் முன்வைத்த கருத்துக்களும்தான் என்னை அதிகம் வசீகரிக்கின்றன. இவரும், இவரது தோழியும் அந்தப்படத்தில் இன்னொரு இயக்குநருமான Trinh Thiம், இந்தப்படத்தை எடுக்க ஆரம்பிக்கின்றனர். Trian Thi 18 வயசிலேயே ஆங்கில இலக்கியம் படித்துக்கொண்டிருந்ததை விட்டுவிட்டு ஒரு விலைமாதராக வாழத்தொடங்கியவர். படம் எடுக்க ஆரம்பிக்கின்றபோது, Trinh Thi ற்கு வயது 24, Despentes ற்கு வயது 31. இவர்களது படத்தின் நாயகிகளாக நடித்தவர்களும் விலைமாதராகவே இருந்தவர்கள்.
Despentes கூறுகின்றார், நாங்கள் இந்தப்படத்தில் இன்றைய காலத்தில் பத்திரிகைகள், தொலைக்காட்சிகள், இணையம் போன்றவை கூறும் வன்முறை, பாலியல் காட்சிகளுக்கு மேலாய எதுவும் காட்ட முயலவில்லை. ஆனால் நாங்களும், எமது படத்தில் நடிப்பவர்களும் விளிம்புநிலை மனிதர்களாக இருந்ததால், பிரான்ஸின் மையநீரோட்ட ஊடகங்களால், எங்களை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதிருந்தது. மேலும் நடித்த பெண்கள், கலப்பினத்தவர்களாகவும், பாரசீக, அல்ஜீரிய பின்புலத்தில் இருந்தும் வந்ததால், அப்படியான பெண்கள் வன்புணரப்பட்டு அதற்கு பழிவாங்கப்படுவது ஜரோப்பிய வெள்ளையின ஆண்களாய் இருந்ததையும் இந்த பொதுசன ஊடகங்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படமுடியாதாகவே இருக்கின்றது என்கிறார்.
இவர் ஒரு நேர்காணலில் (2002ல்) கூறுகின்ற, ''We didn't realise just how much fear and hatred it would arouse, but it definitely stoked up a lot of nasty stuff. Not least because it's about poor, non-white women. In France, there's real conflict between the white majority and the Arabic population' என்பது எவ்வளவு உண்மையானது என்பதை சென்ற மாதம் பிரான்ஸில் நடைபெற்ற (பிரெஞ்சு) வெள்ளை நிறத்தோலாளர்களுக்கும், ஆபிரிக்கா, அரேபிய பின்னணியில் வந்தவர்களுக்கும் நடைபெற்ற கலவரங்களில் நாமும் கண்டுகொள்ளலாம். பிரான்ஸ், சுதந்திரமான கலைகளின் வெளிப்பாட்டு இடமென்பதையும், எந்த இனமும் சம உரிமையுடன் அங்கே வாழமுடியும் போன்ற கற்பிதங்களை, இந்தக்கலவரங்களும் அதன்பின்னால் நடக்கும் கைதுகளும் கிழித்துக்கொண்டுதானேயிருக்கின்றன.
இந்தப்படம் பிரான்ஸில் 1973 ஒரு படம் தடைசெய்யப்பட்டதன்பிறகு, தடைசெய்யப்பட்ட இரண்டாவது படம்; அதனால் மறைத்தே பலவிடங்களில் திரையிடவும் செய்யப்பட்டிருக்கின்றது. இந்தப்படம் தடைசெய்யப்பட்டதன் பிரச்சினை பற்றி Despentes தெளிவாகக் கூறுகின்றார். இது ஒரு சமூகத்தின் கீழ்நிலையில் ஒடுக்கப்பட்ட பெண்களின் கதை. மேலும் இந்தப்படத்தை எடுத்த நாமும் விளிம்புநிலைப் பெண்கள் (marginal women). எந்தப்பொழுதிலும் mainstream, எதுவும் அற்ற விளிம்புநிலை மனிதர்களைப் பற்றிய கதையாடல்களைக் கேட்க விரும்புவதில்லை. அதுவும், அந்த மக்கள் தாங்கள் ஒடுக்கப்படுவதற்கு எதிராய் ஆயுதம் எடுத்து பணத்துக்காகவும், தங்கள் குரூர திருப்திக்காகவும் கொலைகள் செய்வதை mainstream ஆல் நிச்சயம் சகித்துக்கொள்ளவேமுடியாது. உண்மையில் இவ்வாற விடயங்கள் யதார்த்தத்தில் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன. ஆனால் மையநீரோட்டங்கள் வழமைபோல இதை அலட்சியப்படுதியபடியே இருக்கின்றன.
Despentes, இந்த நாவலையும் படத்தையும் எடுத்ததன் பிறகு, பல பெண்களால், பெண்ணியப்படைப்புக்களில் விளிம்புநிலைப் பெண்களின் புதியதொரு வாசலைத் திறந்தவர் என்றும் பாராட்டப்படுகின்றார். தொடர்ந்து பல படைப்புக்களை இன்றும் வெளியிட்டுக்கொண்டிருக்கின்றார். முக்கியமாய் பாலியல் நோக்கில் ஆண் இதுவரை கொண்டிருக்கும் மேலாண்மையை நிராகரித்து, தனது பாலியல் சுதந்திரத்தைத் தானே பெண்கள் தேடும் வழிகளை Despentesன் படைப்புக்கள் தேட விளைகின்றது என்பது கவனத்திற்குரியது.
Despentes தானும் 1969 ல் பிறந்ததால் அப்போதைய காலகட்டத்திலும் பிறகும் எழுச்சி பெற்ற பெண்ணிய அமைப்புக்கள் தன்னைக் கவர்வதாகவும், தன்னை ஒரு பெண்ணியவாதியாக அடையாளம் காட்ட விரும்புவதாகவும் கூறுகின்றார். தான் தன் சுய அடையாளத்தை தேடுபவர் என்றும், தனக்கு காசு சம்பாதிப்பதிலும், அதிகாரத்தைப் பெறுவதிலும் விரும்பு உள்ளதாகவும் கூறுகின்றார். வாழ்கை ஒரு அழகு நிறைந்த வீரதீரச்செயல் எனவும், இந்தச்சமூகம் அம்மாவுக்கு கொடுக்கப்பட்ட வாழ்வை அல்ல அதற்கப்பால்தான் தனது தேடல் உள்ளது என்கிறார்.
இவரை ஒருவர் நேர்காணல் காணும்போது, நேர்காணல் கண்டவர் ஒரு கேள்விகேட்பார், அதற்கு Despentes பதிலளித்தவிடயம் அருமையாக இருந்தது. (கிட்டத்தட்ட நானும் அந்த நேர்காணல் கண்டவரைப்போல நாவலை வாசித்துக்கொண்டிருந்தபோது 'புத்திசாலித்தனமாய்' யோசித்த விடயம்தான் இது)
'இந்த நாவலில் இரண்டு பெண்கள் அருகருகிலேயே எப்போதும் இருக்கின்றார்கள். பல பகுதியில் மிகவும் erotic காட்சிகளும், அவர்கள் almost naked யாய் நடனமாடுவதாய் கூடச் சித்தரிப்புக்களும் வருகின்றது. ஆனால் ஏன் அவர்களை லெஸ்பியனாய் உறவில் ஈடுபடுவதாய்க் காட்டவில்லை?'
'It’s a male problem, being homosexual and not doing it. If you are not a lesbian, you are not a lesbian. As for the dancing: it was a total joy that males in the audience are sure they’ll sleep together--and then nothing!'
இந்தப்பதிலில் இருந்து நிறைய விடயங்களை யோசித்துப் பார்க்கலாம் போலத்தோன்றுகின்றது.
Virginie Despentes was born in 1969. She is also the author of three other novels and a collection of stories, and she wrote and codirected the film version of Baise-Moi .
(back cover of the book, Baise-Moi)
மேலதிகத்தகவல் பெற உதவிய இணைய இணைப்புக்கள்:
http://observer.guardian.co.uk/life/story/0,6903,683906,00.html
http://www.geraldpeary.com/interviews/abc/baise_moi.html
