நினைவுகள், நிகழ்வுகள், விசனங்கள்

சிறுவர்களுக்கான புத்தகங்கள் இப்போது எந்தளவில் வெளிவந்துகொண்டிருக்கின்றன என்று அவ்வப்போது யோசித்துப் பார்ப்பதுண்டு. தமிழில் வந்த அம்புலிமாமா, கோகுலம், இரத்தினபாலா, ராணி கொமிக்ஸ் (காமிக்ஸ்), முத்து கொமிக்ஸ், லயன் கொமிக்ஸ், மற்றும் வாண்டு மாமா, அழ. வள்ளியப்பா(?) போன்றவர்களின் நூற்களோடு, ராதுகா பதிப்பகத்தால் மிக நேர்த்தியாய் பதிப்பிக்கப்பட்ட சோவியத்து சிறுவர் இலக்கியங்களுக்கும் எனது சிறுவயது வாசிப்பில் முக்கிய இடமுண்டு. அதேபோன்று யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து பொ.ஜங்கரநேசனால் வெளியிடப்பட்ட நங்கூரமும், செங்கை ஆழியான் எனப்படும் செ.குணரத்தினம் ஆசிரியர்களில் ஒருவராய் இருந்த அறிவுக்களஞ்சியமும் நினைவில் வருகின்றன. தொடர்ச்சியாக போர்மேகங்கள் மூடப்பட்டிருந்த காலகட்டத்தில் இவையெல்லாம் வாசிக்கக் கிடைத்திருக்கின்றன என்பது ஒரளவு வியப்புக்குரிய விடயந்தான். பாடசாலையிலும் சில பாடங்களில் முதலிடம் பெறும்போது பரிசளிக்கும் வைபவத்தில் அதிகமாய் சோவியத்து சிறுவர் நூற்களையே பரிசாக வழங்குவார்கள்.. மேலும் எனது சகோதரர்களும் வாசிப்பில் விருப்புடையவர்களாய் இருந்ததால் அவர்களின் சேகரிப்பிலிருந்து எனக்கு இவ்வாறான சஞ்சிகைகள்/புத்தகங்கள் கிடைப்பது இல்குவாகவும் இருந்தது (அப்படி படங்களைப் பார்த்து பார்த்து -ஆங்கிலம் அவ்வளவு பரீட்சயமில்லாது- விளங்கிக்கொள்ளமுயன்ற புத்தகங்கள் ரின்ரின்னுடையவை).

இன்னுஞ் சொல்லப்போனால் போர்ச்சூழலுக்குள் அள்ளுப்பட்டு திரிந்தாலும், போரை நேரடியாக அறிமுகப்படுத்தியது சோவியத்து இலக்கியங்களே என்றுதான் கூறவேண்டும். முழங்காலைத் தாண்டிய நீண்ட அங்கிகளை (coats) அணிந்தபடி நீண்ட துவக்குகளை (ஏகே47) நீட்டியபடி இருக்கும் வீரர்களை முதலில் தரிசித்ததும் சோவியத்து இலக்கியங்களிலேயேதான். கிராமம் கிராமமாய் செஞ்சேனையினர் (Red Army) கால்நடையாகவும், குதிரைகளிலும் அணிவகுத்துப்போகும்போது அவர்களின் பின்னால் போவது மாதிரியும், நாம் மாட்டுப்பட்டுப்போன போரிலிருந்து எங்களை விடுவிக்க எமது போராளிகள் செஞ்சேனை வீரர்களைப்போல அணிவகுத்து வருவார்களெனவும் -முக்கியமாய் இந்திய இராணுவக் காலத்தில்- கனவுகள் கண்டிருக்கின்றேன்.

இவ்வாறான சிறுபராயத்து நினைவுகளை மீண்டும் கிளர்ந்தெழச் செய்தது சரவணனின் ஏழுநிறப்பூ என்ற வலைப்பதிவு. அதன் நீட்சியில், இன்றைய கால சிறுவர்களுக்கு எங்களுக்குக் கிடைத்ததுபோன்று அல்லாது, அவர்கள் வயதுக்குரிய சஞ்சிகைகள்/நூல்கள் மிக அரிதாகக் கிடைக்கின்றன என நண்பரொருவருடன் கவலைப்பட்டுக் கதைத்துக்கொண்டிருந்தேன். எனது அண்ணா ஒருவரின் வீட்டுக்குப்போகும்போதெல்லாம், அவர்கள் வீட்டில் நிரம்பியிருக்கும் அற்புதமான வடிவமைப்பிலிருக்கும் ரஷ்ய/உக்ரேனிய சிறுவர் நூற்களைப் பார்க்கும்போது, ரஷ்ய மொழியில் பரீட்சயமுள்ள அவரை, இக்கதைகளை மொழிபெயர்த்துத் தாருங்கள் -எப்போதாவது ஒருகாலத்தில் வெளியிடமுயற்சிக்கலாம்- என்று அடிக்கடி தொந்தரவுபடுத்திக் கொண்டிருப்பேன்.

தமிழில் என் மனதுக்கு மிக நெருக்கமான மொழிநடையைக் கொண்டவரான எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் மொழிபெயர்ப்பில் வந்த, அலிஸூம் அற்புத உலகமும் நூலை வாசித்தபோது அதன் எழுத்துநடை வறட்சியாக இருந்தது மிகுந்த ஏமாற்றமாக இருந்தது. பிறகு சிறு சிறுகதைகளை மொழிபெயர்த்து வந்த எஸ்.ராவின் 'கால் முளைத்த கதைகள்' தொகுப்பை, கொழும்பில் அக்காவின் மகளுக்கு வாங்கிக்கொடுத்தபோது அதை முழுமையாக வாசிக்க முடியாமற் போனாலும் -வாசித்தளவில்- அது எனக்குப் பிடித்திருந்தது. ஜெயமோகனின் பனிமனிதன் குறித்து இரண்டு வேறுபட்ட கருத்துக்களைக் கேட்டிருக்கின்றேன். எனினும் நெருங்கிய நண்பரொருவர் ஜெயமோகனை பனிமனிதனில் வாசிக்கத் தொடங்கி வந்த ஆர்வத்தால், ஜெயமோகனின் மற்ற நாவல்களையும் வாசித்து அவரது எழுத்து நடையை தொடர்ந்து வியந்துகொண்டிருப்பவர் என்றபடியால், நல்லதொரு வாசிப்பனுபவத்தை சிறுவர்களுக்கு பனிமனிதன் கொடுக்கக்கூடியது என்றே நம்புகின்றேன். அதுமட்டுமில்லாது நீயும் இப்படி என்னைப் போன்ற வாசிப்புப் புள்ளியிலிருந்து தொடங்கியிருந்தாய் என்றால் ஜெமோவை இந்தளவுக்குத் திட்டிக்கொண்டிருக்கமாட்டாய் என்றும் அந்த நண்பர் கூறுவார். என்ன செய்ய, நான் ஜெயமோகனை வாசிக்கத் தொடங்கியபோது அவரது நாவிற்குள் விஷ்ணு புரண்டு படுக்கத்தொடங்கிய கலிகாலமாயிற்றே!

மேலும் தமிழில் பதிப்பிக்கப்படும் சிறுவர் நூற்களை, இங்கே (புலம்பெயர்ந்த நாட்டில்) பிறந்த சிறுவர்களுக்கு அப்படியே வாசித்துக் காட்டவும் முடியாது. கிழமைக்கு ஒருமுறை -சில மணித்தியாலங்கள்- தமிழ் படிக்கப்போகும் அண்ணாவின் எட்டு வயது மகனுக்கு தமிழைச் சொல்லிக் கொடுககும்போதுதான் தமிழ் எவ்வளவு கடினமான முறையில் கற்பிப்பதற்கு இருக்கின்றது என்று விளங்குகின்றது. எனினும் கிழமைக்கு ஒருமுறை தமிழ் படித்தாலும், அவனுக்கு இருக்கும் ஆர்வத்தால் தமிழை ஒரளவு எழுதவும் வாசிக்கவும் செய்கின்றான் என்பது ஆறுதல் தரும் விடயம். அண்மையில் தெரிதா பற்றிய கட்டுரையை கணனியில் தட்டிக்கொண்டிருந்தபோது, நான் எழுதியவற்றைத் தான் வாசிக்கப்போகின்றேன் எனத் தட்டுத்தடுமாறி ஒரு பந்தியை வாசிக்கத் தொடங்கியிருந்தான். அதைத் கேட்டுக்கொண்டிருந்த அம்மா, 'உனது தமிழ் மானாட மயிலாடவில் நமீதா கதைக்கும் தமிழ் போல இருக்கிறது' என்றார் (அப்படியென்ன நமீதா தமிழ் கதைக்கிறார் என்று மானாட மயிலாடவின் ஒரு எபிசோட் பார்த்தபோது பூஜா நடுவராக வந்திருந்தார் என்பது வேறு விடயம்).

ஈழத்தில் படித்த பாடசாலையில் நூலக வசதி இருந்தாலும், ஓ/எல் வகுப்பு வரும்வரை அதற்குக் கீழேயுள்ள மாணவர்களை அதைப் பயன்படுதத விடமாட்டார்கள் (யாழ்ப்பாணத்துக்காரர்களுக்கு இருக்கும் சொத்துச் சேகரிக்கும் பழக்கம்போல அல்லது வைக்கல் பட்டறை நாய்போல எனவும் இதை வாசிக்கலாம்). அதுமட்டுமில்லை, வகுப்பறையில் கிடைக்கும் ஓய்வு நேரங்களில் கூட, புத்தகங்களை வாசிக்க விடமாட்டார்கள். அவ்வாறு வாசிக்கும்போது பின் பக்கத்தால் வந்து உளவறிந்த ஆசிரியர்களிடம் பிடிபட்டு அடிவாங்கிய நாட்கள் நிறையவுண்டு. நான் ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும்போதே பாடசாலை சொந்த இடத்தை விட்டு அகதியாய் எங்களோடு அலையத் தொடங்கிவிட்டது. வாசிப்பதற்கு நூலகம் என்ற ஒன்றில்லாதபோது, ஏன் நானே தொடங்கக்கூடாது என்று நடமாடும் நூலகம் ஒன்றை நான் இன்னொரு நண்பனுடன் சேர்ந்து ஆரம்பித்திருந்தேன். பன்னிரெண்டு பதின்மூன்று வயதிற்குள் எனக்கு கொமிக்ஸ் புத்தகங்கள் மீதிருந்த ஆர்வம் போய்விட்டிருந்தது. எனவே என்னிடமிருக்கும் கொமிக்ஸ் புத்தகங்களை விற்றுவிட்டு அதில் வரும் காசைக்கொண்டு அறிவுக்களஞ்சியம், நங்கூரம், தளிர் (இந்தியாவிலிருந்து வந்ததென நினைக்கிறேன்) போன்ற சஞ்சிகைகளையும் பிற நூற்களையும் வாங்கத் தொடங்கினேன். நூலகத்திற்கு அல்பேர்ட் ஐன்ஸ்டீன் என்று கூட பெயர் வைத்திருந்தேன்.

பழைய கொமிக்ஸ் புத்தகங்களை தனக்குரியதாக வைத்திருக்க விரும்பிய நண்பனொருவன் ஆர்வத்தில் நிறைய வாங்கி, பின் பணவசதியில்லாததால் முழுப்பணத்தைத் தரவுமிலலை. அவனுக்குத் திருப்பித் தர பண்ம் இல்லையென்பதை நேரடியாகச் சொல்லாமல் அவன், நாங்கள் பணத்தை நிலத்தில் புதைத்து வைத்திருக்கின்றோம் தோண்டியெடுத்தவுடன் திரும்பித் தருகின்றேன் என்று காரணம் சொன்னதை உண்மைதானென அந்தப்பொழுதில் நமபியதை நினைக்க இப்போது சிரிப்பாக இருக்கிறது. எனினும் அப்படியும் மனிதர்கள் யாழில் இருந்தார்கள் என்பதைப் பின்னாட்களில் அறிந்திருக்கின்றேன். யாழில் 95ல் நிகழ்ந்த இடப்பெயர்வின்போது தங்களில் பலர் நகை/பணம் என்பவற்றை தங்கள் வளவில் புதைத்துவிட்டு வந்திருந்தோம் என்று நண்பர்கள் இஙகத்தைய வளாக வாழ்வில் சொல்லியிருக்கின்றார்கள். நல்லவேளை நாங்கள் இடம்பெயர்ந்தபோது அதைச் செய்யவில்லை. எங்களிடம் பணமும் நகையும், எங்கள் வீட்டு வளவை விட அளவுக்கதிகமாய் இருந்ததால் புதைக்க இடங்காணாது என்றுதான் எங்களோடே எடுத்து வந்திருந்தோம்.

எமது நடமாடும் நூலகத்திற்கு நிதித்தேவையை நிவர்த்தி செய்வற்காய் இரண்டு விடயங்களைச் செய்திருந்தோம். ஒன்று மாதந்தோறும் பொது அறிவுப்போட்டி நடத்துவது. ஒவ்வொரு வினாக்கொத்துக்கும் (question paper) இரண்டு ரூபாய் அறவிடுவது. அதேபோன்று புத்தகங்கள் திருப்பித் தருவது தாமதமானால் தாமதக் கட்டணம் என்று ஒன்றை வசூலிப்பது. புத்தக வாடகைக்கு இரண்டு ரூபாய் என்றால், தாமதமாகும் ஒவ்வொரு நாளுக்கும் ஒரு ரூபாய் என்று கந்துவட்டிக்காரனே திகைக்கும்படி கட்டணம் அறவிட்டிருந்தோம். காலம் பிந்திய புத்தகங்களோடு எங்களுக்கு பிடித்த பெண்கள் சிரித்தபடி நின்றாற்கூட, கட்டணம் வசூலிப்பதில் ஒருபோதும் பின்னின்றதில்லை (பெண் என்றால் பேயும் இரங்கும் என்ற சொல்லாடலை நாங்கள் இந்த விடயத்தில் தவறென்றுதான் நிரூபித்திருக்கின்றோம் போலும்). நான் யாழில் இருந்தவரை இந்த நடமாடும் நூலகம் கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை வருடங்கள இயங்கியிருந்தது. பிறகு மற்ற நண்பர்கள் அக்கறை காட்டவில்லை என்பதைவிட, பின்னாளில் பெண்களுக்கும் ஆண்களுக்கும் எதிர்ப்பாலினரை அறிந்துகொள்வதற்கு, அதிக நேரம் வேண்டியிருந்ததால் செயலிழந்துபோயிருக்கலாம் எனத்தான் தோன்றுகின்றது.

................
அண்மைய நளினி - பிரியங்கா சந்திப்புப் பற்றி பரபரப்புச் செய்திகளுக்குப் பஞ்சமேயில்லை. விகடன், குமுதம் போன்ற சனங்களுக்குத் தீனிபோட்டு தமது வணிகத்தைப் பெருக்கிக்கொள்ளும் சஞ்சிகைகள் பற்றிச் சொல்லத்தேவையேயில்லை. விகடனின் முகப்பில் வந்த தலைப்பே, இப்படித்தான் 'நளினி....துரோகி நீ : கனல் கக்கும் கணவர் முருகன்.' சரி தலைப்பு இப்படிப் போட்டிருக்கின்றார்களே, முருகனையோ நளினியையோ நேரடியாகச் சநதித்திருக்கின்றார்கள் போலும் என்று உள்ளே தேடினால் அப்படி எதுவுமேயில்லை. ஏதோ சிறைச்சாலைக் காற்றுவாக்கில் கேள்விப்பட்டதை வைத்து, முருகன் நேரடியாகச் சொன்னதாய் எழுதுவதைப் பத்திரிகா தர்மம் என்று நியாயப்படுத்துபவர்களைக் கூப்பிட்டு -உங்களுக்குச் சம்பந்தப்பட்டவர்களாயிருப்பின் இப்படி எழுதுவீர்களா- என்று கோபத்துடன் கேட்கத்தோன்றுகின்றது. கிட்டத்தட்ட 18 வருடங்களாக சிறைக்குள்ளிருப்பவர்களின் உளவியல் குறித்த எந்தக் கரிசனமுமில்லாது இவ்வாறு எழுதும் அரைகுறைகளை வேறு என்ன தான் செய்வது? இதில் நகைச்சுவை என்னவென்றால் அதே வாரம் வந்த குமுதத்தில் நளினியின் பேட்டி வருகின்றது. அதில் இது வடிகட்டின பொய் என்றும், முருகனோடு உறவு சுமுகமாய் இருப்பதாகவும். முருகன் இச்சந்திப்புக்காய் நன்றி சொல்லி பிரியங்காவுக்கு கடிதம் எழுதியதாகவும் நளினி சொல்கின்றார். ஆக, முன்னட்டையில் -சம்பந்தப்பட்ட முருகனோ நளினியோ நேரடியாகச் சொல்லாமல்- 'நளினி....துரோகி நீ' எனப் பிரசுரித்த விகடன் இப்போது என்ன செய்யப்போகிறது?

நளினி - பிரியங்கா சந்திப்புப் பற்றி சாரு நிவேதிதா நல்லதொரு கட்டுரை எழுதியுள்ளார். சாருவோடோ, இரவிக்குமாராடோ முரண்படுவதற்கு எத்தனையோ புள்ளிகள் இருந்தாலும், இவ்வாறான விடயங்களில் சாருவோ, இரவிக்குமாரோ வேறு சிலரை மாதிரி அபத்தமாய் உளறிக்கொண்டிருக்கமாட்டார்கள் என்பது அவர்களைத் தொடர்ந்து வாசித்துக்கொண்டிருப்பதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம்.

'பரிக்ஷா' ஞாநிதான் இன்னுந் திருந்துகின்றபாடில்லை. சுபவீக்கு எழுப்பிய கேள்விகளுக்கு அதி அசுரன் போன்றவர்கள் கொடுத்த பதிலடிக்கு மவுனம் சாதித்துக்கொண்டு அடுத்த வேலைக்கு/வேளைக்கு நகரும் ஞாநிகளுக்கு, இப்போது ஏன் ஜெயவர்த்தனாவைக் கொல்லாது ராஜீவ்வைக் கொன்றார்கள் என்று அதிபுத்திசாலித்தனத்தமான கேள்வி ஞானம் வருகின்றது ('ஜெயவர்த்தனாவுக்கு எதிராக ஒரு கொலை முயற்சி கூட புலிகளால் மேற்கொள்ளப்பட்டதாக நான் எங்கும் படித்ததில்லை (குமுதம்: ப 140)).

ஞாநி போன்றவர்களின் முக்கிய பிரச்சினையே ஒன்றைப் பேசும்போது மற்றதைப் முன்னிறுத்திப் பேசுவது என்பதே. சுபவீ பிறதோழர்களோடு சேர்ந்து சிங்கள இயக்குநனரைத் தாக்கியிருந்தால் அது குறித்துப் பேசவேண்டுமே தவிர, ஏன் நீ அதைத் செய்யவில்லை. அதைச் செய்தால்தான் இதைச் செய்யலாம் என்பது மாதிரியான 'அறிவுஜீவி'க்கேள்விகளைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தால் நாம் சமூகத்தில் எந்த விடயத்துக்கும் எதிர்வினை செய்யமுடியாது (சிங்கள இயக்குநரைத் தாக்கியது எனக்கு உடன்பாடில்லை என்பதையும் குறிப்பிட்டுவிடுகின்றேன்). இப்படி கேட்டுக்கொண்டிருப்பதற்குத்தான் அதி அசுரன் பலமான அடிபோட்டிருந்தார்...

தீண்டாமை என்பது இரட்டை டம்ளரில் மட்டுமல்ல. கோவிலிலும் இருக்கிறதல்லவா? இந்து மதத்தில், சாஸ்திரங்களில், பார்ப்பனர்களிடத்தில் ஒட்டு மொத்தமாக இருக்கிறதல்லவா? இவற்றை எல்லாம் ஒழிக்கச் சொல்ல வேண்டியதுதானே?

ஞானி அவர்களே நீங்கள் எப்படிக் கேட்டிருக்க வேண்டுமென்றால், துசாரா பெய்ரீசை தாக்கிய சுபவீ, சாதிவெறிக்கு அடையாளமான பார்ப்பனர்களின் பூணூலை அறுப்பாரா? சங்கர மடத்திற்கு வெடிகுண்டு வைப்பாரா? சங்கராச் சாரியை வெட்டிக் கூறுபோடுவாரா? மனு நீதி நூலை ஊர்வலமாக எடுத்துச் சென்று எரிப்பாரா? இராமயணத்தைச் வீட்டு வீட்டுக்குச் கொடுத்து செருப்பால் அடிக்கச் செய்வாரா?

இப்படி எல்லாம் ஒரு நாளும் ஞாநி யாரைப் பார்த்தும் கேட்டதில்லையே ஏன்? இரட்டைக்குவளை உடைப்பு என்ற தீண்டாமையோடு மட்டும் மோதச் சொல்கிறீர்களே, தீண்டாமைகளுக்கு அடிப்படையான சாதியோடும், மதத் தோடும், மதத் தலைர்களோடும், கடவுளோடும் போராடச் சொல்லாதது ஏன்?

இப்போது ஞாநி தினமும் பொழுதும் கருணாநிதியைச் சொறிந்து விளையாடிக்கொண்டிருக்கும்போது, நாங்களும், ஞாநி இந்தந்த விடயங்கள் இன்னும் தீவிரமாக இருக்கின்றன, எனவே அவற்றைப் பேசிவிட்டு வந்தால்தான் உங்களுக்கு கருணாநிதியை விமர்சிக்க உரிமை இருக்கின்றது என்று சொன்னால் பரிக்ஷா ஞாநி காது கொடுத்துக் கேட்பாரா? எங்கே இடங்கிடைக்கிறதோ அங்கே தான் சொன்ன/கடைப்பிடித்த கொள்கைகளை கைகழுவிவிட்டு, உள்நுழையும் நுட்பந்தெரிந்த ஞாநியிடம் இப்படியெல்லாம் கேள்விகள் கேட்டுக்கொண்டிருப்பது கூட சற்று அதிகப்படியோ என்றுதான் தோன்றுகின்றது.

ஒரு கொலையை, பழிக்குப் பழி வாங்கலைக் கண்டிக்கலாமே தவிர, ஏன் ஜெயவர்த்தனாவைக் கொல்லவிலலை என்று கேட்பது, அவராலும் 'இந்தியத் தேசியப் பெருமிதங்களிலிருந்து' இன்னும் முழுமையாக வெளிவரமுடியவில்லையோ எனத்தான் யோசிக்கவேண்டியிருக்கிறது. இப்போது எனக்கிருக்கும் கேள்வி என்னவென்றால், ஜெயவர்த்தனா கொல்லப்பட்டிருந்தால், ஞாநி ராஜீவின் கொலையை - ராஜீவும் அவரது 'அமைதிப்படையும்' ஈழத்தில் செய்த எல்லா அட்டூழியங்களுக்காய்- அவசியமான ஒரு கொலைதான் என ஏற்றுக்கொண்டிருப்பாரா என்பது? ஆக இப்படித்தான் இவர்களின் நடுநிலைமை அவர்களுக்கு ஏற்றபடி ஆடிக்கொண்டிருக்கிறது. ராஜீவின் கொலையை ஒரு துன்பியலாக மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு மட்டும் கவலைப்படமுடியாது எனும் ஞாநிக்குச் ஒன்றைச் சொல்லவேண்டியிருக்கிறது. ஒரு படுகொலை என்றவளவில் ராஜீவின் கொலையை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாதே தவிர, ராஜீவின் கொலையை இந்திய மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாதற்கு இருக்கும் காரணத்தை விட, அதை நியாயப்படுத்த -இந்திய இராணுவ காலத்தில் ஈழத்தில் வாழ்ந்த என்னைப்போன்றவர்களுக்கு - பத்து மடங்கான காரண்ங்கள் வலிகளுடனும் வாதைகளுடனும் உறைந்து இருக்கின்றன என இறுக்கமான குரலில் சொல்லவேண்டியிருக்கிறது. அதேவேளை முழுக்கட்டுரையை வாசிக்கும்போது இரு தரப்பினரும் பழையவற்றை மறந்து நேசக்கரம் நீட்டவேண்டும் என்ற ஞாநியின் அக்கறையை நான் மறுக்கப்போவதில்லை. ஆனால் அதை வெளிக்காட்ட இப்படி புத்திசாலித்தனமாய் சிந்திக்கின்றோம் என்று அபத்தமான கேள்விகளைக் கேட்பதைத் தவிர்க்கவேண்டும் என்பதற்காகவே மேலுள்ளவற்றைச் சுட்டிக்காட்ட வேண்டியிருக்கிறது.

இந்த வெகுசன ஊடகங்களைப் பற்றிய இன்னொரு குறிப்பையும் சொல்லவேண்டும். அண்மையில் ஷோபாசக்தியிடம் நீங்கள் எப்படி இப்படியான சஞ்சிகைகளுக்கு எல்லாம் நேர்காணல் கொடுக்க்முடிகின்றது அறஞ்சாரந்த விடயமல்லவா என்றரீதியில் யாராலோ (யமுனா ராஜேந்திரனா?), கேள்வி எழுப்பப்பட்டபோது, ஷோபாசக்தி, என்ன செய்வது, என்னுடைய நண்பர்கள் அச் சஞ்சிகைகளில் இருக்கின்றார்கள் அதனாற்றான் அவற்றில் வெளிவந்திருக்கின்றன என்றொரு சப்பைக்காரணத்தைத் தந்திருந்தார். ஷோபாசக்தி எப்போது இந்தியா போகின்றார் வருகின்றார் என்ற விபரத்தை நாம் அறிந்துகொள்ள அவருக்குத் தொலைபேசி அழைத்து பணத்தை விரயமாக்க வேண்டியதில்லை; இந்தியா ரூடே, குமுதம், விகடன் என்பவற்றைப் புரட்டிக்கொண்டிருந்தாலே போதுமானது. இப்போது என்னிடமிருக்கும் கேள்வி என்னவென்றால் 'எதிரிகள்'/'துரோகிகள' எங்கேயும் இருப்பதுபோல, நண்பர்களும் கூட எங்கேயும் இருக்கக்கூடுமல்லவா? நாளை ஷோபாசக்தியின் நண்பர்களில் சிலர் தலித்துக்களை கேவலமாக எழுதுகின்ற சஞ்சிகையிலோ, ஆர்.எஸ்.எஸ் சார்புகள் உள்ள பத்திரிகைகளிலோ இருந்தாலும், ஷோபாசக்தி தனது நேர்காணல் வெளிவரும்போது இதே காரணத்தைத்த்தான் சொல்லித் திரிவாரா என்பது? தமது குருவென அ.மார்க்ஸைக் கைகாட்டுகின்ற (சுகனா ஷோபாசக்தியா அப்படிச் சொன்னது என்று மறந்துவிட்டது) ஷோபாசக்தி, இந்தியா ரூடேயிற்கு பேட்டியோ அல்லது கருத்தோ கூறும்போது, -வெங்கட்சாமிநாதன் விவகாரத்தில்- அ.மார்க்ஸ் மலந்துடைத்து இந்தியா ரூடேக்கு அனுப்பிய காகிதத்தைத் திருப்பவும் அ.மார்க்சின் முகத்திலேயே திருப்பி அடிப்பதற்கு நிகரானது என்றுதான் நினைவுபடுத்தவேண்டியிருக்கிறது. பெரியாரைத் தங்களின் வழிகாட்டிகளில் ஒருவராக வரித்துள்ள ஷோபாசக்தி பெரியார்- இராஜாஜி நட்பிலிருந்து, 'நண்பர்களோடு' எநதெந்தப் புள்ளிகளில் உடன்பட்டும் விலகியும் இருப்பது என்பதைக் கற்றுக்கொள்ள முயற்சித்தால் ஷோபாசக்திக்கு நலந்தரும்; மேலும் நல்லதொரு படைப்பாளி என்று ஷோபாசக்தியில் நம்பிக்கை கொள்கின்ற எங்களுக்கும் அது வழிகாட்டும்.

------------------------

பெரியார் பற்றி ஜெயமோகன் கொள்கின்ற காழ்ப்புணர்வும், தேவையில்லாத பயங்குறித்தும் அதிகம் இங்கே சிலாகித்து எழுதவேண்டியதில்லை. பெரியாரை முதன்மையான பாத்திரமாகக் கொண்டு ஜெயமோகன் இன்னும் ஒரு நாவல் எழுதாமல் இருக்கின்றாரே என்பதுதான் எனக்கு ஆச்சரியம் தரக்கூடிய ஒருவிடயம். ஜெயமோகன் ஒரு மலையாளி என்று இனத்துவேசத்தோடு எழுகின்ற குரல்களைக்கூட, அப்படி ஜெயமோகனை நிராகரித்தல் மிக அபத்தமானது என்ற புரிதலை என்னைப்போன்றவர்களுக்கு (திண்ணை விவாதக்களத்தில் நான் எழுதியதாய் நினைவு) ஏற்பட்டதே பெரியார் கற்பித்த மத, இன, மொழி, சாதி அபிமானங்களை விட்டுத்தள்ளுகின்ற தன்மையால் என்று சுட்டிக்காட்டவேண்டியிருக்கிறது. இப்போது இந்தப்பதிவில் பெரியார் வன்முறையைத் தூண்டக்கூடியவர் என்ற அபத்தமான ஒரு புள்ளியை ஜெமோ வந்தடைக்கின்றார் (எனக்கு ஈ.வே.ரா அவர்கள் மீதுள்ள முக்கியமான மாற்றுக்கருத்து இரண்டுதான். அவரது எதிர்மறை நோக்கு அழிவுத்தன்மை கொண்டது. அடிப்படையில் தீங்கு விளைவிப்பது. இரண்டு அவர் ஒரு மக்கள்க்கூட்டம் மீது முன்வைத்த வெறுப்பு மிக மிக அபாயகரமானது. எந்நேரமும் வன்முறையாக மாறக்கூடியது. வரலாற்றின் தவறுகளை ஒருபோதும் ஒருவகை வரலாற்றுச் சதிகளாகக் காணலாகாது. அவை வரலாற்றின் போக்கில் பலவேறு காரணிகளால் உருவாகி வருபவை. உலகின் மாபெரும் வன்முறைகள் அனைத்துமே வரலாற்றுச் சதி என்ற பிரச்சாரத்தில் இருந்து தொடங்குபவையே...) பெரியார் பற்றி இங்கே வலைப்பதிவுகளில் நண்பர்கள் எழுதிய எத்தனையோ பதிவுகளில் கூட பெரியார் வன்முறையை ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொண்டவரில்லை என்பது பற்றி விரிவாகவே எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. பார்ப்பனியம் மீது க்றாரான விமர்சனங்களை பெரியார் முன்வைத்தபோதும், எங்கேயும் பார்ப்பனர்கள் தமிழ்நாட்டை விட்டு வெளியேறவேண்டும் என்று துவேசக்கருத்துக்களைக் கூறியதாய் நான் வாசித்ததில்லை. ஏன் பெரியாரின் பின் திரண்ட இளைஞர் கூட்டத்தை, பெரியார் விரும்பியிருந்தால் பிராமணர்கள் மீது வன்முறையை பிரயோகிக்க கூடிய கூட்டமாய் மாற்றியிருக்க முடியுந்தானே? உணர்ச்சியும் கோபமும் கொப்பளிக்க பேசிய பெரியார் தன்னை நம்பி வந்தவர்களிடம், அது வன்முறையாக மாற்றக்கூடிய ஆபத்தைத்தரும் என்கின்றபோதும் அவ்வாறு நிகழாது மிகுந்த கவனத்துடன் இருந்திருக்கின்றார் என்றால் பெரியாரின் ஆளுமையைப் பாராட்டவேண்டுமே தவிர ஜெமோ மாதிரி அபத்தமான கணிப்புக்களை/கருதுகோளைக் கூறிக் கொண்டிருக்கத் தேவையில்லை. இன்று பிற மதத்தினர் மீது வன்மத்துடன், கொலைகளையும், பாலிய்ல் வன்புணர்வுகளையும் செய்துகொண்டிருப்பது பெரியாரிய நண்பர்களல்ல, மாட்டை அடித்துச் சாப்பிடுவதே பாவம் என்று சொல்லிக்கொண்டே மனிதர்களைக் கொன்று குவிக்கின்ற, வன்முறையைப் பயில்விக்கின்ற ஆர்.எஸ்.எஸ் தொண்டர்கள் மீதும், அதன் தலைவர்கள் மீதுந்தான் ஜெமோ இந்தக் குற்றச்சாட்டுக்களை வீசியிருக்கவேண்டும். ஆனால் ஜெமோ அப்படிச் செய்யமாட்டார்; பெரியார் தமிழ்ச் சமூகத்தைக் கெடுக்கவந்த கடப்பாரை என்ற வகையில்தான் எழுதி இன்புற்றுக்கொண்டிருப்பார். ஆக, இருண்டவன் கண்ணுக்கு மருண்டதெல்லாம் பேய் என்று பெரியார் விடயத்திலிருக்கும் ஜெமோவை, நாகர்கோயிலுக்கு அருகில் கன்னியாகுமரியில் உயர்ந்து நிற்கும் அய்யன் வள்ளுவன் தன் ஞான ஒளியைப் பாய்ச்சி உய்விக்கவேண்டுமென நாமும் இறைஞ்சுவோமாக.