கார்காலக் குறிப்புகள் - 63

 

எப்போது வெளிவரும் என நள்ளிரவில் இருந்து எதிர்பார்த்து முழுவதையும் பார்த்து முடித்துவிட்டேன். எட்டு எபிசோட்டுகள், ஒவ்வொன்றும் ஒரு மணித்தியாலம்.

எங்கிருந்து தொடங்குவது, எதை எழுதுவது என்ற தவிப்பு இருந்தாலும் மனது நிறைந்து நெகிழ்ச்சியில் ததும்புகின்றது. காபோ என்ன இருந்தாலும் நீங்கள் எழுத்தில் ஒரு 'மாஸ்டர்'தான் என அவரைத் தோளணைக்கத் தோன்றுகின்றது.

இது முழுதான 'தனிமையின் நூறு ஆண்டுகள்' அல்ல. இதன் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு 400 பக்கங்கள் என்றால், இதில் அடக்கப்படுவது முதல் 150 பக்கங்கள்தான். எப்போதுமே புனைவுகளை, நமது மனம் விரிக்கும் கற்பனைகளோடு திரைப்படமாக்குவது ஒருபோதும் சாத்தியமே இல்லை. அதுவும் சிக்கலான மூன்று தலைமுறைக்கு மேலான 'தனிமையின் நூறு ஆண்டுகளை, ஒவ்வொரு அத்தியாயங்களுக்குள்ளும் சமகாலம் மட்டுமில்லை கடந்தகாலமும் எதிர்காலமும் மாந்தீரிகத் தன்மையுடன் ஊடாடும் 'தனிமையின் நூறு ஆண்டுகளை' அவ்வளவு எளிதில் காட்சிப்படுத்த முடியாது.

எனினும் இயன்றளவு நேர்மையாக, நாவலுக்கு 'துரோகம்' செய்யாது தந்திருக்கின்றார்கள். எனக்கு மிகப் பிடித்திருந்தது. இலத்தீன் அமெரிக்க நிலப்பரப்பில் நிகழும் எந்தப் புனைவும் உனக்கு உடனே பிடித்துவிடுமே என்கின்ற என் மனச்சாட்சியின் குரலும் கேட்கத்தான் செய்கிறது.

என்ன நேர்கோட்டுத்தன்மையில்லாத மார்க்வெஸ்ஸின் எழுத்தை இயன்றளவு சிக்கெடுத்து, நேர்கோட்டுத்தன்மையில் கதைகளைச் சொல்ல இதில் முயன்றிருக்கின்றார்கள். வேறு வழியில் கதை சொல்லலும் அவ்வளவு சாத்தியமில்லை. இதனால் சிலவேளைகளில் 'தனிமையில் நூறு ஆண்டுகளை' வாசிக்காது நேரடியாக இதைப் பார்ப்பவர்களுக்கு மார்க்வெஸ் ஓர் எளிதான நேர்கோட்டுக் கதைசொல்லல்பாணியில் எழுதியிருக்கின்றார் போலத் தோன்றும். எனினும் நாவல் களமும், அதன் பாத்திரங்களும் பரிட்சயமானவர்க்கு இதில் தோய்ந்து போய் நெகிழும் சந்தர்ப்பங்கள் நிறையவே இருக்கின்றன.

முதலாவது சீஸன் மாகோத்தாவைக் கட்டியெழுப்பிய ஹோசே அர்க்காதியோ புயேந்தியாவின் மரணத்தோடு முடிந்தாலும், இந்த நாவல் ஹோசேயின் துணைவியான உர்சுலா இன்றி ஒரு அணுவும் நகர முடியாதென்பது நமக்கு நன்கு தெரியும்.. ஆகவேதான் உர்சுலாவின் போர் பற்றிய ஒரு மேற்கோளைக் குறிப்பிட விழைகிறேன்.

"இந்தக் கொடூரமான விளையாட்டை நீங்கள் தீவிரமாக எடுத்துக் கொண்டிருக்கின்றீர்கள். அதைச் சரியாகவும் செய்திருக்கிறீர்கள். ஏனென்றால் நீங்கள் உங்கள் கடமையைச் செய்தீர்கள்" என்று நீதிமன்ற உறுப்பினர்களிடம் சொன்னாள். "ஆனால் மறந்து விடாதீர்கள். கடவுள் ஆயுளைக் கொடுத்திருக்கும்வரை நாங்கள் அம்மாக்கள்தாம். நீங்கள் எவ்வளவு பெரிய புரட்சிக்காரர்களாக இருந்தாலும் கவலையில்லை. மரியாதைக் குறைவின் முதல் அடையாளத்தைப் பார்த்தாலே உங்கள் கால்சராயை இழுத்துவிட்டு சவுக்கால் அடிக்கும் உரிமை எங்களுக்கு இருக்கிறது."

('தனிமையின் நூறு ஆண்டுகள்', ப. 165, தமிழில் சுகுமாரன்)

*************

 

( Dec, 2024)

கார்காலக் குறிப்புகள் - 62

 நான் பல்கலைக்கழகம் முடித்து, முதன்முதலாக முழுநேர வேலையின் களத்துக்குள் குதித்தபோது, அந்த நிறுவனத்தில் ஒரு தமிழ்ப்பெண்ணும் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார். ஒருநாள் எனக்குள் இருக்கும் ஆன்மீகத் தேடலை அறிந்து, பைபிளில் இருந்து தினம் ஒரு கதையை அனுப்பிவைப்பார். காலையில் வந்து கணனியைத் திறந்தால் அந்த நற்செய்திதான் முதலில் மெயில்பெட்டியில் பிரகாசிக்கும். அப்படித்தான் நான் காலையில் இப்போது முகநூலைத் திறந்தால் யாரேனும் ஒருவர் தாஸ்தயேவ்ஸ்கியினதோ, டால்ஸ்டாயினதோ மேற்கோள்களைப் பதிவிட்டுக் கொண்டிருப்பதைக் காணமுடிகின்றது. கிட்டத்தட்ட இவர்கள் இருவரும் தமிழ் எழுத்தாளர்களாகி விட்டனர். 'அளவுக்கு மீறினால் அமுதமும் நஞ்சு' என்பதற்கிணங்க சிலவேளை இவற்றைப் பார்க்க அலுப்பு வருவதுண்டு. அதற்காய் ஜீசஸையோ, தாஸ்தயேவ்ஸ்கியோ வெறுப்பதாக அர்த்தப்படுத்திக் கொள்ளத் தேவையில்லை. அவ்வப்போது இப்படி அளவுக்கதிகமாக இவர்களைக் காணும்போது, நபக்கோவ் தால்ஸ்தவோஸ்கி குறித்து எழுதியவற்றை இங்கே பகிர்வோமா எனக் கூட நினைப்பதுண்டு.

தமிழ்ச்சூழலிலும் இப்படி குறிப்பிட்ட சில எழுத்தாளர்கள் முதன்மையான படைப்பாளிகளாக முன்வைக்கப்படுவதுண்டு. சிலவேளை அவர்களே தம்மை முன்வைப்பார்கள் அல்லது அவர்களைச் சுற்றியிருப்பவர்களால் அப்படி முன்வைக்கப்படுவார்கள். ஆனால் காலம் விந்தையானது. பெரும்பாலும் வாழும்போது கொண்டாட்டப்பட்ட எழுத்தாளர்களைக் கைவிட்டு, உதிரிகளாக கவனிப்பாரற்று இருந்த படைப்பாளிகளின் மீது கவனத்தைக் குவித்து, அவர்களை உன்னதமான படைப்பாளிகளாக முன்னே நகர்த்திக் கொண்டுவரும். அதற்கு காஃப்காவிலிருந்து அண்மைக்கால உதாரணமாக ரொபர்தோ பொலானோ வரை பலரைச் சொல்லலாம். தமிழிலும் பாரதி, புதுமைப்பித்தன், ப.சிங்காரம் என மறைவின்பின் காலம் உந்தித்தள்ளி முன்னகர்த்திய படைப்பாளிகளென நிறையப் பேர் இருக்கின்றார்கள்.

இப்போது யுவான் ரூல்ஃபோ எழுதிய 'பெத்ரோ பராமோ' பற்றி, அது திரைப்படமாக வெளிவந்ததால் நாமெல்லோரும் பேசிக் கொண்டிருக்கின்றோம். ஆனால் பெத்ரோ பராமோ என்கின்ற நாவல் எந்தளவுக்கு முக்கிய இலத்தீன் அமெரிக்கப் படைப்பாளிகளைப் பாதித்திருக்கின்றதென்பதற்கு கார்ஸியா மார்க்வெஸ், கார்லோஸ் ப்யூண்டஸ், மரியா லோஸா வரை பல உதாரணங்களுண்டு. இன்னும் ஒருபடி மேலே போய் நிக்கனோர் பார்ரா 'பெத்ரோ பராமோ' பற்றி நிறையக் கவிதைகள் கூட எழுதியிருக்கின்றார். அதில் ஒரு கவிதை பெத்ரோ பராமோ என்கின்ற பாத்திரத்தைப் பற்றிப் பேசுகின்றது. நாவலை எழுதிய யுவான் ரூல்ஃபாவையே கேள்வி கேட்டு கட்டுடைக்கின்ற கவிதையது. பெத்ரோ பராமோ, எழுத்தாளர் யுவான் சொல்கின்ற பெத்ரோ பராமோ தான் அல்ல என்கின்றான். நீங்கள் செய்த ஒரேயொரு தவறு, என்னை எனது கல்லறையிலிருந்து மீண்டும் வெளியே இழுத்து வந்ததுதான். ஆகவே இனி நான் பேசுவதையும் கேட்கவேண்டும் என நம்மிடம் கோருகிறான். எவ்வளவு அழகான கற்பனை!

என் பெயர் பெத்ரோ பரோமோ
********
- நிக்கனோர் பார்ரா
(தமிழில் : கண்ணன். எம்)

யுவான் ரூல்ஃபோ எழுதியதை நான் படிக்கவில்லை
நாட்டுப்புறத்தைச் சேர்ந்தவன் நான்
எதையும் படிப்பதற்கு எனக்கு நேரமில்லை
உறுதியாகக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்
அந்த புதினத்தில் நான் மிக மோசமாகச் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கிறேன் என்று
அதற்கான காரணங்கள் ரூல்ஃபோவுக்கு இருந்திருக்கலாம்
இந்த உலகத்தில் எதுவும் தானாக நடப்பதில்லை
அவன் ஒரு குடிகாரன் என்பது நினைவில் இருக்கட்டும்
கவனமாக இருங்கள்
சயுல்லாவில் பிறந்தவன் அவன்
மப்புச்சே மொழியில் ஈக்களின் பிறப்பிடம்
குறைசொல்லி ஒன்றும் ஆகப்போவதில்லை
உங்களை முட்டாள்களாக்கியிருக்கலாம்
ஆனால் எங்கள் கண்களைக் கட்ட ரூல்ஃபோவால் முடியாது

நான்
பிடிவாதம் நிறைந்தவன், படிப்பறிவற்றவன்
பெரேஸ் எழுதியதைப் படிப்பதில் எனக்கு கொஞ்சம்கூட ஆர்வம் கிடையாது
(அதுதான் அவனுடைய உண்மையான பெயர்
ஒவ்வொரு நாளும் தன் பெயரை மாற்றிக்கொள்பவன் அவன்)
நான் எழுதிய பாக்களை மட்டுமே நான் வாசிக்கிறேன்
நீங்கள் விரும்பினால் ஒன்றைப் படிக்கிறேன்
சுஸானா சான் யுவானிற்காக நான் எழுதியது
அல்லது ஒருவேளை நான் வெறுமையினால் பலமடங்குப் பெருகினாலும் நல்லதுதான்
நீங்கள் செய்த தவறு
என் கல்லறையிலிருந்து என்னை வெளியே இழுத்து வந்ததுதான்.
***********

மீண்டும் தொடக்கத்தில் கூறிய ரஷ்ய எழுத்தாளர்களின் மேற்கோள்களில் இருந்து தப்புவதற்காக நானும் இனி இயன்றபொழுதெல்லாம் எனக்குப் பிடித்த மார்க்வெஸ், காஃப்கா, மிலான் குந்தேரா, ரொபர்தோ பொலானோ போன்றவர்களின் மேற்கோள்களை முகநூலில் நிரப்பி அவர்களையும் தமிழ் எழுத்தாளர்களாக்கும் கடமையைச் செய்வதை வரும் புதுவருடத்துக்கான உறுதிமொழியாக எடுத்துக்கொள்ள விரும்புகின்றேன்.

"திருமண நாள் இரவு ஒரு தேள் ரெபேக்காவின் காலணிக்குள் புகுந்து அவளைக் கொட்டியது. அவளுடைய நாக்கு மரத்துப் போனது; ஆனால் அது முறையற்ற தேன்நிலவைக் கொண்டாவதிலிருந்து அவர்களைத் தடுக்கவில்லை. ஒரே இரவில் எட்டு முறையும் மத்தியானத் தூக்கத்தில் மூன்று முறையும் அந்த மாவட்டம் முழுவதற்கும் கேட்கும்படி எழுந்த அலறலால் அண்டையிலிருப்பவர்கள் திகைத்தார்கள். அது போன்ற காட்டுத்தனமான வேட்கை, மரித்தோரின் அமைதியைக் குலைத்துவிடக்கூடாது என்று அயலவர்கள் பிரார்த்தனை செய்தார்கள்."

('தனிமையின் நூறு ஆண்டுகள்', காப்ரியேல் கார்சியா மார்க்கேஸ்,
ப. 102. - தமிழில்: சுகுமாரன், ஞாலன் சுப்பிரமணியன்)

*********************

(Dec, 2024)

கார்காலக் குறிப்புகள் - 61

 

மு.பொன்னம்பலம் காலமானபோது நண்பரொருவர் சஞ்சிகைக்கு அவரைப் பற்றி ஒரு கட்டுரை எழுதித் தரச் சொல்லியிருந்தார். நான் முகநூலில் எழுதிய மு.பொவுக்கான அஞ்சலிக் குறிப்பை நண்பர் வாசித்திருந்தார். இனி வருங்காலத்தில் மு.பொ தனித்து நிற்பாரா அல்லது அவரின் சகோதரரான மு.தளையசிங்கத்தின் ஆளுமைக்குள் அடங்கிப் போய்விடுகின்றவராக ஆகிவிடுவாரா என்று எனது அஞ்சலிக் குறிப்பை முடித்திருந்தேன்.

நண்பருக்கும் அந்தப் புள்ளி பிடித்திருந்ததால், அதை விரித்து விமர்சனபூர்வமாக ஓர் ஆக்கம் மு.பொ பற்றி எழுதித் தரச் சொன்னார்.
எனக்கும் அப்படியொரு திசையில் மு.பொவை இன்னும் ஆழமாக பார்க்க விருப்பமிருப்பினும், மு.பொவை மட்டுப்படுத்திய அளவே வாசித்தவன் என்பதால் என்னால் நேரகாலத்துக்குள் எழுத முடியாது போயிற்று.

ஈழத்தில் எமது முன்னோடிகளை ஒவ்வொருவராக இழக்கும்போதுதான் அவர்களை நாம் முழுமையாக வாசிக்கவோ அல்லது மீள்வாசிப்புச் செய்யவோ இல்லை என்பது உறைக்கின்றது. தமிழகத்தில் இன்று இலக்கியம் சார்ந்த ஆளுமைகள் பலர் மறக்கப்படாமல் இருப்பதற்கு அந்த படைப்பாளிகள் ஒவ்வொரு தலைமுறையிலும் புதிது புதிதாகக் கண்டடையப்படுகின்றனர். அவர்களில் பலரது முழுத்தொகுப்புகளை வாசிக்கும்போது, அரைவாசிக்கு மேலானவை விலத்தப்படவேண்டியவை என்கின்றபோதும், அந்த ஆளுமைகள் மறக்கப்படாமல் இருப்பதற்கு அவர்கள் எழுதிய சிறந்த ஆக்கங்கள் தொடர்ந்து பேசப்பட்டுக் கொண்டிருப்பது ஒரு முக்கிய காரணமாகும்.

ஆனால் துரதிஷ்டவசமாக ஈழத்தில் தொடர்ச்சியான வாசிப்புக்கள் நம் படைப்பாளிகள் மீது நிகழ்த்தப்படவில்லை. உதாரணத்துக்கு மு.தளையசிங்கம் முழுமையாகத் தொகுக்கப்பட்டிருக்கின்றார். அவரின் அந்தத் தொகுப்பே ஆயிரம் பக்கங்களைத் தாண்டும். 38 வயதில் காலமான ஒருவர், அதுவும் 73ம் ஆண்டில் இறந்த ஒருவர், இப்போது போல கணனி போன்றவை இல்லாது கையால் இவ்வளவற்றையும் எழுதியிருக்கின்றார் என்பது வியப்பானது. அதுவும் சும்மா பக்கங்களை நிரப்புகின்றவையாக எழுதாது நம்மை சிந்திக்க/எதிர்க்கேள்வி கேட்க/விமர்சிக்க வைக்கின்ற பல ஆக்கங்களை எழுதியிருக்கின்றார் என்பதுதான் சுவாரசியமானது.

ஆனால் மு.தளையசிங்கம் மறைந்து 50 ஆண்டுகள் கழிந்த பின்னும், நாம் இன்னும் மு.தவையே முழுமையாக மீள்வாசிப்புச் செய்யவில்லை. ஆகக் குறைந்தது இன்றைய தலைமுறைக்கு மு.தவின் ஆளுமையின் விகசிப்பை அவரை வாசிப்பதினூடாக முன்னே நகர்த்திக் கொண்டு நாம் வரவும் இல்லை.

அவருக்கு மட்டுமில்லை அண்மையில் காலமான - ஒரு நிறைவான வாழ்வு வாழ்ந்த- என் ஆசிரியரான எஸ்.பொ(ன்னுத்துரை)யைக் கூட நாம் முழுமையாக மீள்வாசிப்புச் செய்யவில்லை. அதை விடத் துயரமானது எஸ்.பொவின் பதிப்பிக்கப்பட்ட பல படைப்புக்களை இப்போது தேடினால், அவை எளிதாகப் பெறமுடியாதும் இருக்கின்றது.

எனக்கு எஸ்.பொ ஓர் மானசீக ஆசிரியர் என்பதால் அந்த நன்றியைத் தெரிவிக்க ஒரு நூலாவது அவரைப் பற்றி எழுதவேண்டும் என விரும்பி அவரின் படைப்புக்கள் பற்றி 10 இற்கு மேற்பட்ட கட்டுரைகளை எழுதியபோதும், முக்கியமான சில அவரின் படைப்புக்கள் மீள வாசிக்கக் கிடைக்காததால் அதை ஒரு நூலாக்காது ஒத்தி வைத்திருக்கின்றேன்.

மு.தளையசிங்கம், எஸ்.பொன்னுத்துரை, கே.டானியல், கா.சிவத்தம்பி போன்ற பலரை மீள் வாசிப்புச் செய்வதன் மூலம் அவர்களை இன்னொரு தலைமுறைக்கு எடுத்துச் செல்லலாம். அது மட்டுமில்லாது அவர்களின் காலத்து அன்றைய வாழ்க்கை முறையை நாம் அறிவதன் மூலம், நமது இன்றைய காலத்து வாசிப்பைச் சுவாரசியமாக ஆக்கவும் முடியும்.

வாசிப்பு என்பது தனிப்பட ஒவ்வொருவருக்கும் வேறுபடக்கூடியது என்றாலும், பிறருடனான கூட்டு வாசிப்பு/உரையாடல் என்பது உற்சாகந் தரக்கூடியது. அவ்வாறான உரையாடல்கள் இன்று அரிதாகி நாம் பால்வீதியில் தொலைந்துவிட்ட தன்னிலைகளாக எங்கெங்கோ நமக்கான தனியச்சுகளில் சுழன்று கொண்டிருக்கின்றோம் என்பதுதான் துயரமானது.

*********

(Dec, 2024)

கார்காலக் குறிப்புகள் - 60

இன்று நாம் அனுபவிக்கும் 'சுதந்திரம்' எளிதில் கிடைத்ததல்ல. அதற்கான தியாகங்களும், போராட்டங்களும், தோல்விகளும் இல்லாது பல விடயங்கள் நமக்குக் கிடைத்திருக்காது. பெண்கள் அவர்கள் பிறந்த பாலினத்துக்காகவே காலங்காலமாக ஒடுக்கப்பட்டு வருகின்றார்கள். அந்தத் தடைகளைத் தகர்த்து வந்துகொண்டிருக்கும் பெண்களின் வரலாறு என்பது மிக நெடியது.

பாலின வேறுபாட்டை (Gender discrimination) அடிப்படையாகக் கொண்டு பெண்கள் கடந்த நூற்றாண்டில் பல விடயங்களை அடைவதற்கு பல்வேறு இடைஞ்சல்கள் இருந்தன. அதை ஒரு பெண், ஆண் ஒருவர் தன் தாயைப் பராமரிப்பதால் வரும் பாலின வேறுபாட்டை முன் வைத்து, அமெரிக்க நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்து, எப்படி பெண்களுக்கான வேறு பல உரிமைகளை நீதியின் மூலம் பெற்றுக் கொள்கின்றார் என்பதை 'On the basis of sex' திரைப்படம் அருமையாகக் காட்டுகின்றது.

இவ்வாறான ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிரான சட்டங்களை மாற்றியமைத்தல் என்பதெல்லாம் அன்று எளிதல்ல. பெண்கள் தாம் ஒடுக்கப்படுகின்றோம் என்று நேரடியாக வழக்குப்போட்டால் அவை எல்லாம் தோல்வியில் முடிவதாக அமைகின்றதான காலம் அது. அப்படி இவற்றுக்குப் போராடும்போது, எப்போதும் ஒரு support system தோழமை உணர்வுடன் அவசியமானது என்பதையும் இதில் மறைமுகமாகக் காட்டுகின்றனர்.

ஒடுக்குகின்றவர்களும் தம்மை ஒடுக்குமுறையாளர்களாக அடையாளங்கண்டு தமது தன்னிலைகளை உணர்வதன் மூலம் ஒரு சுதந்திரமான நிலையை அடைய முடியும். ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான போராட்டம் என்பது தனித்து ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கான சுதந்திரத்தை மட்டுமில்லை, ஒடுக்குமுறையாளர்க்கான விடுதலையையும் கொடுக்கின்றது என்பதையும் நாம் கவனித்தாக வேண்டும். ஏனெனில் எங்கு ஒடுக்குமுறை இருக்கின்றதோ, அங்கே எவரினது வாழ்வும் நிம்மதியாக இருக்கப்போவதில்லை. அதிகாரம்/கண்காணிப்பு போன்றவற்றால் ஒடுக்குமுறையாளர்கள் கூட எரிமலைக்குள் அமர்ந்திருப்பதைப் போலவே அந்த ஒடுக்கும் அதிகாரத்தைப் பெரும்பாலும் உணரச்செய்வார்.

அளவுக்கதிகமான அதிகாரம் என்பது போதை தரக்கூடியதுதான்; ஆனால் அந்தப் போதை தெளிகின்ற அல்லது தெளியவைக்கின்ற நிலை வரும்போது ஒடுக்குமுறையாளர்கள் பரிதாபமானவர்களாக மாறியிருக்கின்றார்கள் என்பதற்கு வரலாறு முழுக்கச் சாட்சியங்கள் இருக்கின்றன. ஆகவேதான் நம் தமிழ்ச்சூழலில் கூட சாதியை முன்வைத்து பிறரை ஒடுக்குபவர்களோ, ஆணென்ற அதிகாரத்தை முன்வைத்து பெண்களை அடக்குபவர்களோ, ஒருகட்டத்தில் எதிர்த்தரப்பு அவர்களை அசட்டை செய்து ஒடுக்குதலில் இருந்து எழுச்சி கொள்ளும்போது, இந்த ஒடுக்குமுறையாளர்கள் பாவப்பட்ட பூச்சிகளைப் போல அவர்கள் முன் ஆகிவிடுகின்றனர்.

இவ்வாறு பாலின வேறுபாட்டைக் கொண்டு சட்டத்தினால் ஒடுக்கப்படும் பெண்களுக்கு ஆதரவாகப் போராடிய, அமெரிக்க வரலாற்றில் இருந்த Ruth Bader Ginsburg வின் வாழ்வினை அடிப்படையாகக் கொண்டு on the basis of sex எடுக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இவர் ஹாவர்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் சட்டம் படிக்கப்போகும்போது, 500 ஆண்களுக்கு, 9 பெண்கள் என்கின்ற விகிதத்தில் அங்கு இருக்கின்றது. ஒருமுறை ஹாவர்ட் டீன் இந்தப் பெண்களை இரவு விருந்துக்கு அழைத்துவிட்டு, 'ஏன் வீட்டில் கணவர்களுக்கு உதவாமல், சட்டம் படிக்க வந்தீர்கள்?' என்று அவர்களிடம் அவ்வளவு அதிகாரத்தோடு கேட்கின்றார். சட்டத்துறையில் மட்டுமில்லை பல துறைகளில் அன்று பெண்கள் நுழைவதற்கு இடமே இருக்கவில்லை. மேலும் ஒரு பெண் தன் தேவையின் நிமித்தம் இரண்டு வேலைகள் செய்தால் கூட அது குற்றமாக சட்டத்தில் இருந்த காலத்தில், ரூத்தின் எதிர்ப்பும்/போராட்டமும் அமெரிக்க பெண்கள் வரலாற்றில் மிகவும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டியது. இவ்வாறான பெண் உரிமை/சட்டப் போராட்டங்களின் காரணமாகத்தான் அமெரிக்க வரலாற்றிலே சூப்ரீம் கோர்ட்டில் இரண்டாவது பெண் நீதிபதியாக ரூத் பின்னர் நியமிக்கப்பட்டுமிருக்கின்றார்.

ஒரு போராட்டத்தை, எப்படி வன்முறையில்லாமலும், ஒடுக்கும் (ஆண்களின்) ஒருபகுதியினரை தமது உணர்வுத் தோழமையும் ஆக்கி, வெற்றிகரமாக நடத்திக் காட்டமுடியுமென்பதற்கு ரூத் மிகச் சிறந்த உதாரணம். இவ்வாறாக களத்தில் நிற்பவர்க்கு விடாமுயற்சியும், தளராத தன்மையும் மட்டுமில்லை, தோல்விகளில் துவளும்போது அரவணைத்துக்கொள்ளவும் ஒரு சிறிய குழாமாயினும் அது அவசியம் தேவை என்பதை இத்திரைப்படம் நமக்கு நினைவுபடுத்துகின்றது.

*******

(Dec, 2024)

 

மு.பொன்னம்பலம்

 

 1.
மு.பொ எனப்படும் மு.பொன்னம்பலம் காலமாகிவிட்டார். மு.பொவின் மிகக் குறைவான நூல்களை நான் வாசித்ததிருக்கின்றேன். 'பொறியில் அகப்பட்ட தேசம்', சூத்திரர் வருகை' போன்ற கவிதைத் தொகுப்புக்களையும், 'கடலும் கரையும்', 'முடிந்து போன தசையாடல் பற்றிய கதைகள்' போன்ற கதைத் தொகுப்புக்களை வாசித்தபோதும், அவரின் புனைவுகளோ/கவிதைகளோ என்னைப் பெரிதும் ஈர்த்ததில்லை. அவரை ஒரு சிறந்த விமர்சகர் என்பதாகவே என் வாசிப்பில் அடையாளப்படுத்த விரும்புகின்றேன். அது போலவே மு.பொ இறுதிவரை தொடர்ந்து திறனாய்வுகள் மூலம் வாசகர்களுடன் உரையாடிக் கொண்டிருந்தார். பிற்காலத்தில் அவரின் விமர்சன முறைகள் சுருங்கியும் தேங்கியும் போனாலும், அவரது 'யதார்த்தமும் ஆத்மார்த்தமும்', 'திறனாய்வு சார்ந்த பார்வைகள்' போன்றவை நல்ல நூல்கள் என்பேன்.

மு.பொ, மு.தளையசிங்கத்தின் சகோதரர். ஒருவகையில் இளமையில் (37) இறந்துபோன மு.தளையசிங்கத்தை, மு.பொ தனது இறுதிக்காலம் வரை கொண்டு வந்து சேர்ந்தவர் எனக் கூடச் சொல்லலாம். மு.தவுக்கு மு.பொ போன்ற ஒருவர் இருந்தததால்தான் மு.பொவின் ஆக்கங்கள் அனைத்தும் தொகுக்கப்பட்டு 'மு.தளையசிங்கம் படைப்புக்கள்' என்று வெளிவந்தது. ஒருவகையில் மு.பொ,பேசிய பலது மு.தளையசிங்கம் அவரது காலத்தில் முன்வைத்தவைகள்தான். அந்த முழுத்தொகுப்பில் விடுபட்டு, மு.பொவினால் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட மு.தவின் நாவலொன்று, பின்னர் 'கலிபுராணம்' என்ற பெயரில் வெளிவந்தது. அந்தளவுக்கு மு.தவின் ஆக்கங்களை மு.பொ தேடிச் சேகரித்தபடி இருந்திருக்கின்றார்.

அந்தவகையில் மு.தளையசிங்கம், மு.பொவினால் ஆசிர்வதிக்கப்படவர். ஏனென்றால் ஈழத்தில் பலரது எழுதப்பட்ட ஆக்கங்கள் முழுமையாகத் தொகுக்கப்படாது அந்தந்த எழுத்தாளர்களின் மரணத்தோடு அழிந்து போயிருக்கின்றன. ஈழத்தில் மட்டுமில்லாது தமிழ்ச் சூழலில் மிகவும் கவனம் பெற்ற க.சிவத்தம்பி கூட அவரது காலத்தில் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட ஆக்கங்கள் உள்ளிட்ட பலது வெளிவராதது பற்றி கவலைப்பட்டார் என்று என் நண்பரினூடாக அறிந்திருக்கின்றேன்.

இன்றைக்கு சிவத்தம்பிக்கு எண்ணற்ற அபிமானிகளும், மாணவர்களும் இருந்தும் சிவத்தம்பியின் ஆக்கங்கள் முழுமையாக தேர்ந்த முறையில் பதிக்கப்படாமல் இருப்பது அவலமானது. இத்தனைக்கும் சிவத்தம்பியின் மார்க்ஸிய ஆய்வுகளை விட எனக்கு அவர் சங்கப்பாடல்களிலும், திரை/நாடகம் சார்ந்து எழுதியவையே மிகவும் பிடித்தமாக இருந்திருக்கின்றன. அந்த ஆக்கங்கள் கூட சிறப்பான முறையில் இந்தக்காலத்துக்கேற்ப வெளியிடாமல் இருப்பது கவலையான விடயம்.

பிற்காலத்தைய சிவத்தம்பி மார்க்ஸிய ஆய்வுகளை கறாராக கைக்கொள்வதை கைவிட்டு புதிய தத்துவங்களை அரவணைத்தவர். அவை பற்றிய தனது பார்வைகளையும் எழுதியவர். மேலும் அவர் இலக்கிய வாசிப்புக்களில் கூட மரபான மார்க்ஸிய ஆய்வுமுறைமைகளை விட்டு வெளிவந்தமையால்தான் அன்றைய காலத்தில் புதிய எழுத்துக்களோடு வந்த ரஞ்சகுமார், உமா வரதராஜன், அ.இரவி போன்றவர்களையும் அரவணைத்தவர். இனியாவது சிவத்தம்பியின் எழுத்துக்கள் மு.தளையசிங்கத்தின் படைப்புக்கள் போல முழுமையாகவே/ஒவ்வொரு துறைசார்ந்தோ வெளியிடப்படவேண்டும். அவ்வாறு வெளிவரும் காலத்தில் சிவத்தம்பியைப் பற்றிக் கட்டியமைக்கப்பட்டிருக்கும் மரபான மார்க்ஸியர் என்பதிலிருந்து கிராம்ஸி கூறுகின்ற organic intellectuals வகைக்குள் அவர் சிலவேளைகளில் வந்தடையவும் கூடும்.

2.
2000களின் தொடக்கத்தில் ஜெயமோகன் மு.தளையசிங்கத்துக்கு ஒரு கருத்தரங்கை ஊட்டியில் நடத்தி, அது சர்ச்சைக்குள்ளாகி முடிந்தபோது, மு.தளையசிங்கத்தின் வாழ்வில் நடந்த விடயங்களை சரியான முறையில் மு.பொன்னம்பலமே விரிவாகப் பதிவு செய்தவர். அதுபோலவே 'காலம்' இதழில் ஜெமோ, சு.வில்வரத்தினத்தின் கவிதைகளை முன்வைத்து எழுதிய ('அகமெரியும் சந்தம்'), கட்டுரைக்கு நல்லதொரு எதிர்வினையையும் அடுத்த 'காலம்' இதழில் மு.பொ எழுதியிருந்தார். சுந்தர ராமசாமி மீது பிரியம் வைத்திருந்த மு.பொ சுந்தர ராமசாமியைப் பல இடங்களில் தனது திறனாய்வுப் பார்வைகளில் குறிப்பிட்டபடியே இருந்திருக்கின்றார். பிரமிளுடன் அநேகம் விமர்சங்களால் முரண்பட்டுக் கொண்டிருந்த மு.பொ, பிரமிள் காலமானபோது எழுதிய அஞ்சலிக்கட்டுரை ('மீண்டும் ஒரு சத்திமுத்துப் புலவர்) மிகுந்த கவனத்துக்குரியது.

மு.பொ இவற்றோடு மட்டும் நிற்காது மொழிபெயர்ப்பு, சிறுவர் இலக்கியம் போன்றவற்றிலும் கவனம் செலுத்தியவர். இனிவரும் காலங்களிலாவது மு.பொவின் ஆக்கங்களின் முழுத் தொகுப்பும் வெளிவரவேண்டும்.

மு.தளையசிங்கம் காலமானபோது அவரைக் காலத்தில் முன்னகர்த்திச் செல்ல சு.வில்வரத்தினம், மு.பொன்னம்பலம் போன்ற மு.தவோடு நேரடிப் பரிட்சயமுடைய அவருடைய அபிமானிகள் இருந்தார்கள். இப்போது மு.பொன்னம்பலத்தின் மரணத்தோடு, அந்த உடுக்கூட்டத்தின் கடைசித் தாரகையும் உதிர்ந்துவிட்டது. இனி அவரவர் அளவில் தனித்து ஒளிரும் நட்சத்திரங்களாக அவர்கள் மாறுவார்களா இல்லையா என்பதைக் காலம் சொல்லும்.

மு.பொவிற்கு எனது அஞ்சலி!

 
******

( Nov 09, 2024)

கார்காலக் குறிப்புகள் - 59

 

சில நாட்களுக்கு முன்னர் ஒரு தொலைதூர நண்பரோடு பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, 'உங்களுக்குத் தெரியுமா? எனது நண்பன் ஒருவன் உங்களை அப்படிக் காதலித்தான்' என்றார். எனக்கு அது ஓர் ஆச்சரியமாக இருந்தது. காதலால் அல்ல. நானே அப்படி எத்தனை பேரை நேசித்திருக்கின்றேன். இப்படி என்னைப் போன்ற ஒருவனைக் கூட, என் எழுத்துக்களின் வழி ஒருவர் ஆழமாக காதலிக்க முடியுமா என்பதுதான் கொஞ்சம் வியப்பாக இருந்தது. 'அடடா இவ்வளவு காலமாக தெரியாமல் விட்டது. இதை அறிந்திருந்தால் நேரில் சந்தித்தபோது அவரை ஆரத்தழுவி என் காதலையும் தெரிவித்திருப்பேனே' என்று இந்த நண்பருக்குச் சொன்னேன்.

இந்த நண்பர்களை நேரில் சந்தித்து கிட்டத்தட்ட 10 வருடங்கள் ஆகப்போகின்றது. என்னை 'நேசித்த' நண்பர், என் எழுத்தை மற்றவர்கள் விமர்சித்தால் கூட, அதெப்படிச்செய்யலாம் என்று என் பொருட்டு எல்லாம் சண்டை பிடிப்பார் என்று, இந்த நண்பர் தொலைபேசி உரையாடலில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். இப்போது என்னை 'நேசித்த' அந்த நண்பர் எனக்கு சமூகவலைத்தளத்தில் நண்பராகவும் இல்லை. இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில் நம்மை வாழ்வு வேறு வேறு தளங்களுக்கும்/ அடையாளங்களுக்கும் நகர்த்தியும் விட்டது. எங்கிருந்தாலும் அவர் வாழ்க. அவரின் அந்தக் காதலால் நான் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டேன் என்று மானசீகமாய் அவருக்குச் சொல்லவும் பிரியப்படுகின்றேன்.

இப்போது இதையேன் சொல்கிறேன் என்றால், பா.அ.ஜயகரனின் 'அவனைக் கண்டீர்களா?' கதையை வாசித்தால், இன்னொருவகையான இரு ஆண்களின் அழகான காதல் கதை விரியத் தொடங்கும். ஜயகரனின் கதைகளை, ஈழத்தில் இருந்த ஒருவர் எப்படி இந்த புலம்பெயர் வாழ்வில் blend ஆகின்றார் என்பதை ஒரு பெரிய 'கான்வாஸில்' வரைந்து காட்ட முடியுமென்பதற்கு மிகச் சிறந்த உதாரணங்களாகும். மற்ற புலம்பெயர்ந்த படைப்பாளிகள் இதைச் சொல்லவில்லை என்பதல்ல இதன் அர்த்தம். மிக நிதானமான, மிகை நவிற்சியும்/அதீத நகைச்சுவையும் இல்லாது நம்மைப் போன்ற புலம்பெயரிகளின் நாளாந்த வாழ்வை மிக இயல்பாக ஜயகரன் அவரது கதைகளில் கொண்டு வந்தவர் எனச் சொல்வேன்.

புலம்பெயர்ந்தவர்களில் வாழ்க்கைப்பாடுகளை, அவர்கள் எப்படி கஷ்டப்பட்டார்கள் என்பதை மட்டுமில்லை எப்படி இந்தப் பல்கலாசார சூழலில் integral/evolve ஆனார்கள் என்பதையும் ஒரு நேர்கோட்டில் வைத்துப் பார்க்கக் கூடிய கதைகள் ஜயகரனுடையது. மேலும் பாத்திரங்களின் உணர்வுநிலைகளை மட்டுமில்லை, இந்த வாழ்வின் நுண்ணழகியலை/நிலவியலை வர்ணிக்க ஜயகரன் எழுத்தில் எடுக்கும் நிதானம் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டியது.

ஆகவேதான் ஜயகரனின் கதைகளை (நம் சூழலில் 'கவனம் பெற்ற' எழுத்தாளர்களின் படைப்புக்களை விட) வாசித்துப் பார்க்கச் சொல்லி எனக்கு அடுத்து வந்த தலைமுறையினர்க்குச் சந்தர்ப்பம் வரும்போதெல்லாம் நான் எடுத்துச் சொல்வதுண்டு. முக்கியமாக நல்லதொரு எழுத்தாளராக வரக்கூடிய சாதனாவின் ('தொலைந்துபோன சிறிய அளவிலான கருப்பு நிற பைபிள்') கதைகள், ஏன் வேரூன்றமுடியா தனித்தலையும் கதைகளாக அந்தரத்தில் மிதக்கின்றன என்று யோசித்தபோது, அவர் ம் நமது புலம்பெயர் தமிழ் - பல்கலாசார வாழ்வை முற்றிலுமாக அந்நியநில மக்களில் சுமத்தி எழுதிச் சென்றதால், அவை கிட்டத்தட்ட மொழிபெயர்ப்புக் கதைகள் போன்ற தோன்றத்தைத் தருவதாக நினைத்திருக்கின்றேன்.

ஆனால் ஆச்சரியமாக இந்த இடைவெட்டும் புலம்பெயர் வாழ்வையும் X தமிழ் மனதின் நெருக்கடியையும்  விஜய ராவணன் அவரது தொகுப்புக்களில் கொண்டு வந்திருக்கின்றார். அதேவேளை விஜய ராவணனின் கதைகளில் இருக்கும் பலவீனத்தை சர்வோத்தமன் மிகச்சரியாக ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார்: "ஆசிரியர் (விஜய ராவணன்) கதையில் பாத்திரங்களை தங்களைத் தாங்களே நிகழ்த்திக் கொள்ள அனுமதிக்க வேண்டும்.அதற்கு கதை அவரில் நிகழ வேண்டும்.அதாவது கதை மாந்தர்கள் அவர்கள் பேச விரும்புவதை பேச வேண்டும்.அதற்கு அந்தத் அகத் தொந்தரவு உண்மையில் அவரில் உதித்திருக்க வேண்டும்".

ஜயகரனின் 'அவனைக் கண்டீர்களா?'ஐ, ஒரு நெடுங்கதை எனத்தான் சொல்ல முடியும். ஈழத்தமிழர் ஒருவர் அகதியாக மொன்றியலுக்கு வந்து அங்கே கேளிக்கை விளையாட்டுக்கள் நிறைந்த ஒரு நிர்வாண விடுதியில் துப்பரவுத் தொழிலாளியாக வேலை பார்க்கின்றார். இந்தக் கதையின் தொடக்கம் அவ்வளவு விரிவாக ஆண்-பெண் கழிவறைகளையும், நிர்வாணப்படம் தனித்து பார்க்க வருபவர்கள் பூத்துக்களில் வந்து சிந்தும் விந்துக்களையும், அதிகம் குடித்து வாந்தியெடுப்பதையும் சுத்தமாக்கும் கஷ்டத்தைச் சொல்கின்றது. கிட்டத்தட்ட அருவருப்பு வரமளவுக்கு இந்நிகழ்வுகள் கதையில் சித்தரிக்கப்படுகின்றது. ஆனால் அந்தச் சூழலில் வேலை செய்பவர்களின் நிலையை யோசிக்கும்போது நாம் பொதுக் கழிப்பறைகளைப் பயன்படுத்தும்போது எவ்வளவு சுத்தமாகப் பாவிக்க வேண்டும் என்கின்ற எண்ணம் கொஞ்சமேனும் நமக்குள் எட்டிப் பார்க்கலாம்.

அங்கே வேலை செய்யும் இரவி என்பவர் எப்படி ஒரு 'வீரசாகச' நிகழ்வொன்றின் மூலம் விரனாகவும், அப்படி ஆவதால் எவ்வளவு உயிராபத்துக்கும் உள்ளாகின்றார் என்பதும் முதல் பகுதியாகின்றது. ஆனால் வீரனாகும் இரவி உடைந்து போகின்ற கணமும் அந்த நிர்வாண விடுதியில் நிகழ்கின்றது. அங்கிருந்து கதை இப்போது ஈழத்துக்கு நகர்கின்றது. இரவியினதும், அவரது நண்பனினதும் கதைகள் சொல்லப்படுகின்றது. அந்த நண்பனுக்கும் இரவிக்குமான உறவு, யாழ்ப்பாணத்து மூடுண்ட சமூகம், போர்ச் சூழல் என்பவை பேசப்பட்டு, இறுதியில் அந்த நண்பனுக்கு என்ன நடந்தது என்பதுதான் கேள்வியாக 'அவனைக் கண்டீர்களா?' என்பதை ஜயகரன் இரவியின் கேள்வியாக மட்டுமின்றி வாசிக்கும் நம் அனைவருக்குமான கேள்வியாக முன்வைக்கின்றார்.

நாம் இரவியாக இருந்தால் அல்லது இந்த இருவரின் கதையை அறிந்த ஒருவராக இருந்தால் நமது பார்வைதான் என்னவாக இருக்கும். நாம் அவர்களைப் புரிந்துகொண்டிருப்போமா? நமக்கு உள்ள வாழ்க்கை போல ஒன்றை அமைக்க, அவர்களுக்கு விரும்பியமாதிரியான சூழலை ஏன் உருவாக்க நாம் முனையவில்லை? ஆகக்குறைந்தது பொதுச்சூழலில் பேசக்கூடத் துணியவில்லை என்பதுதான் எமக்கான முக்கிய கேள்வியாக இருக்கும்.

ஒரு படைப்பு நம் அகத்தில், தயக்கத்தில் ஒளிரும் சுடராயினும் அதைச் சிறிதாவது அசைத்துப் பார்க்க வேண்டும். அப்படி 'அவனைக் கண்டீர்களா?' அசைத்துப் பார்க்கின்றது. அதேபோன்று 'நீங்கள் எந்தப் பக்கம் போகின்றீர்கள்?' என்கின்ற இன்னொரு கதை இங்குள்ள முதியவர்களின் வாழ்க்கையின் ஒரு குறுக்குவெட்டைப் பேசும் முக்கிய கதையுமாகின்றது.

'அவனைக் கண்டீர்களா?' ஜயகரனின் மூன்றாவது தொகுப்பு. ஒரு சிறந்த நாடகப் பிரதி எழுத்தாளராகவும்/நெறியாளராகவும் இருக்கும் ஜயகரன் அவரது கதைகளைத் தொகுப்பாக்கியது அண்மைக்காலத்தில்தான். அதேவேகத்தில் அவர் இப்போது புதிது புதிதாகக் கதைகளையும் உற்சாக எழுதிக் கொண்டிருப்பதும் மகிழ்ச்சி தரக்கூடியது.

முதலாவது தொகுப்பான 'பா.அ.ஜயகரன் கதைகள்' தொகுப்பு அவசரமான கதியில் வந்ததால், பின்னர் அது செம்மையாக்கப்பட்டு புதிய கதைகளோடு 'ஆலோ ஆலோ'வாக வெளிவந்தது. இப்போது 'அவனைக் கண்டீர்களா?' தொகுப்பிலும் ஏற்கனவே தொகுப்பில் வந்த சில கதைகள் சேர்க்கப்பட்டிருகின்றன. அப்படி இல்லாது அடுத்த தொகுப்பு தனித்து புதிய கதைகளுடன் மட்டும் வரவேண்டும் என்பது என் விருப்பு.

ஏனெனில் ஜயகரனின் கதைகளுக்கு இந்தப் புலம்பெயர் தேசத்தில் ஒரு முக்கிய வகிபாகமுண்டு. மேலும் கனடா போன்ற நாடுகளில் வாசிப்பவர்கள் மட்டுமின்றி, எழுதுபவர்களே அரிதாகிக் கொண்டிருக்கும்போது, ஜயகரன் இன்னும் நிறைய எழுத வேண்டும். அது என்னைப் போன்ற, கதைகள் எழுதுவதில் விருப்பிருந்தாலும், ஏதேதோ காரணங்களைச் சொல்லி உறங்குநிலைக்குப் போய்விட்டவர்களுக்கும் நிச்சயம் ஊக்கமளிப்பதாகவே இருக்கும்.

 

****************

 

(Nov, 2024)

இலங்கை அரசியலை பின்-நவீனத்துவ நிலவரத்தினூடாகப் புரிந்துகொள்ளல்!

 

1.

இலங்கையின் பொருளாதாரம் வங்குரோத்து நிலைக்குச் சென்றபோது சில வருடங்களுக்கு முன் 'அரகலய' போராட்டம் மக்களால் முன்னெடுக்கப்பட்டது. அதன் உச்சத்தில் அன்றைய ராஜபக்‌ஷ அரசு துடைத்தெறியப்பட்டது. இலங்கையின் முழு அதிகாரங்களும் பெற்ற ஜனாதிபதியான கோத்தபாய ராஜபக்‌ஷ இலங்கையை விட்டுத் தப்பியோடியதும், வெவ்வேறு நாடுகளில் தலைமறைவாகப் பதுங்கி இருந்ததும் அண்மைக்கால இலங்கையின் வரலாறு.

நாட்டைத் திவாலாக்கி இப்படி அரசுகள் வீழ்ந்தற்கு -ஒரு பத்து வருடங்களுக்கு முன்னால் போனால்- நமக்கு 'அரபு வசந்தம்' சிறந்த சாட்சியமாக இருக்கின்றது. விலைவாசிகள் உயர்ந்து மக்களின் நாளாந்த வாழ்வே அவதிக்குட்பட்டபோது ஒரு துனிஷியா இளைஞன் சந்தையொன்றில் தன்னைத் தீவைத்துக் கொழுத்தியதன் மூலம் 'அரபு வசந்தத்தை'த் துனிஷியாவில் தொடக்கி வைத்தான். அந்தக் கோபத் தீ  பின்னர் எகிப்து, லிபியா, பஹ்ரைன், யேமன், சிரியா பல நாடுகளைச் சென்றடைந்தது. சில நாடுகளில் மனித இழப்புக்களோடு அந்தந்த நாட்டு ஜனாதிபதிகள் தூக்கியெறியப்படவோ அல்லது அரச அதிகாரத்தை இராணுவத்திடம் கொடுத்துவிட்டுத் தப்பியோடவோ வேண்டியிருந்தது. இந்த 'அரபு வசந்தத்தில்' மேற்குலகின் இரகசியக் கைகள் போராட்டத்தின் இறுதிக்காலங்களில் இருந்தனவா என்பதும், முக்கியமான கேள்விதான்.

ஆனால் இலங்கையில் நடந்த 'அரகலய'ப் போராட்டம் பல்வேறு வகைகளில் சிறப்பு வாய்ந்தது. எவ்வித மனித இழப்புக்களும் இல்லாமல் ஒரு சர்வாதிகார -அதுவும் ஈழத்தில் போரை முடித்து இன்னொரு பேரரசனாக தம்மை புதிய 'மகாவம்ச'த்தின் பக்கங்களில் சேர்த்துக்கொண்ட ராஜபக்‌ஷ குடும்பம் முழுதாக மக்களினால் துடைத்தெறியப்பட்டது. இவ்வாறு இலங்கையில் வரலாற்றில் மக்களால் துரத்தியடிக்கப்பட்ட இந்த முக்கிய சம்பவத்தையும் ராஜபக்‌ஷ குடும்பமோ அல்லது இனி வரும் சிங்கள அரசாட்சியாளர்களோ மகாவம்சத்தில் சேர்ப்பார்களா என்றும் பார்க்க வேண்டும்.

மேலும் 'அரகலய' போராட்டம் நடந்தபோது இராணுவம் எவ்வாறு பேரமைதியாக இருந்தது என்பது மிகப்பெரும் கேள்வி  (அமெரிக்காவின் தலையீடு நிச்சயம் இருந்திருக்கும்). பிற தென்கிழக்காசிய நாடுகளான பாகிஸ்தான், பங்களாதேசம் போன்ற நாடுகளைப் போல, அங்கு மக்களால் துரத்தப்பட்ட ஜனாதிபதி/பிரதமர்களுக்குப் பின், இராணுவம் இலங்கையில் தனக்கான அதிகாரத்தையும் எடுத்துக் கொள்ளாது, 'ஜனநாயக வழியிலே' அதிகாரம் கைமாற்றப்பட்டதையும் முக்கிய புள்ளியாக நாம் குறித்தாக வேண்டும்.

இத்தனைக்கும் இலங்கையில் இராணுவத்தின் அளவு மிகப்பெரியது. ஒரு நாட்டின் சனத்தொகையை வைத்துப் பார்க்கும்போது, இலங்கையானது உலகில் 14வது பெரிய இராணுவத்தை தன்னகத்தே கொண்டிருக்கின்றது. அத்தகைய பலமிகு இராணுவத்துக்கு, சர்வ அதிகாரமும் வாய்க்கப் பெற்ற ஜனாதிபதி கட்டளையிட்டிருந்தால் 'அரகலய' போராட்டக்காரர்கள் அனைவரையும் ஒரு நாளுக்குள் அகற்றிவிட முடியாதா என்ன? ஆகவே  இந்த விடயத்தில் உள்ளே நடந்திருக்கக்கூடிய இந்திய/அமெரிக்க/ஐரோப்பா அரசுக்களில் இராஜதந்திர நாடகத்தை தற்சமயம் கொஞ்சம் மறந்துவிடுவோம்.

2.

இப்போது சமகாலத்துக்கு வருவோம். அரகலய போராட்டத்தின் ராஜபக்‌ஷ குடும்பம் துரத்தப்பட்டபின், நிலைமாறும் அரசை ரணில் விக்கிரமசிங்க தாங்கிக் கொள்கிறார். நேரடித் தேர்தல்களில் பலமுறை தோற்று ஒருபோதும் ஜனாதிபதி பதவி ரணிலுக்குக் கிடைக்காதென, ரணிலே அந்த ஆசையைக் கைவிட்டபோது அவருக்கு இப்படி அமைந்தது ஒரு பேராச்சிரியமே. இதையும் ஒருவகையில் பின் நவீனத்துவ 'விளையாட்டு' என எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

இந்த அவல்/அபத்த நகைச்சுவையை ஒருபக்கம் வைத்துவிட்டுப் பார்த்தால், அரகலயப் போராட்டம்/அதற்காய்ப் போராடிய மக்கள்/துரத்தியடிக்கப்பட்ட ஜனாதிபதி என எல்லாவற்றையும் பின் நவீனத்துவத்தின் மூலம் அணுகினால் இன்னும் சுவாரசியமான பல முடிச்சுக்கள் கட்டவிழலாம்.

பின் நவீனத்துவம் மார்க்ஸியம் உள்ளிட்ட பலவற்றைப் பெருங்கதையாடல் என்று கூறி நிராகரிக்கின்றது. ஏன் மார்க்ஸியம் போன்றவை பெருங்கதையாடல் என்று பின்நவீனத்துவம் சொல்கின்றது என்றால், மரபான மார்க்ஸியர் உள்ளிட்ட பலர் 'மார்க்ஸியமே' முடிந்த முடிவானது. அதை மாற்றமுடியாது என்று வலியுறுத்திய காலம் ஒன்றிருந்தது,  எல்லோருக்குமான முழு உண்மை என்பதை பின் நவீனத்துவம் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. எல்லாமே பகுதி பகுதி உண்மைகளாளது என்பதே பின் நவீனத்துவம் வலிறுத்துகின்றது. ஆகவே மார்க்ஸியம் தன்னை முடிந்த உண்மையாகவும், முழுமையடைந்த தத்துவமாகவும் தன்னை முன்வைக்கும்போது அது பெருங்கதையாடல் ஆகிவிட்டது என்றே அர்த்தம். அங்கே எந்த மாற்றங்களை ஏற்படுத்த முடியாது ஒரு 'தேக்கநிலை' உருவாகிவிடுகின்றது.

மதம் சார்ந்த பிரதிகளையும் இப்படிப் பார்க்கலாம், எல்லாமே ஏற்கனவே எழுதப்பட்டு விட்டன/சொல்லப்பட்டுவிட்டன என்ற அடிப்படைவாத மதவாதிகள் உரத்தக் குரலெழுப்புவார்கள் அல்லவா? அவ்வாறு பெருங்கதையாடலாகி விட்டவை என்ன செய்யும், தனக்குள் அதிகாரத்தைக் குவிக்கும். அப்படிக் குவிப்பதன் மூலம் எல்லோருக்கும் பொதுவான உண்மையான அந்தப் பிரதிகளை முன்வைக்கும். அவ்வாறு அதற்குள் அடங்காதவர்களை 'மற்றமை'யாகக் கட்டியமைத்து தனது எதிர்ப்பினைக் காட்டும்.

உதாரணத்துக்கு இலங்கையில் சிங்களப் பேரினவாதம், சிங்களப் பெளத்தமே அரச அதிகார மதம் என்று சொல்வதன் மூலம் ஒருவகை அதிகாரத்தை பெளத்தத்துக்குக் கொடுப்பதைச் சொல்லிக் கொள்ளலாம். அதன் இன்னொரு முனைதான் இப்போது மீண்டும் வென்றுள்ள டிரம்ப் பைபிளை மீண்டும் அமெரிக்காவின் மீட்டெடுத்த  வெள்ளையினப் பெருமிதமாக முன்வைப்பதாகும்.
 
நான் மீண்டும் இலங்கை அரசின் பின் நவீனத்துவ நிலவரத்துக்கு வருகின்றேன். பின் நவீனத்துவம் பெருங்கதையாடல்களை நிராகரிக்கும் அதேவேளை, இனிப் பெரும் புரட்சிகளால் மாற்றங்கள் நிகழாது என்பதையும் விலத்தி வைக்கவே செய்கின்றது. ஏனெனில் இந்த குவிப்பு (unity) என்பது எப்படியோ பெரும் அதிகாரத்தைக்  (totality)கொண்டுவருகின்றது என்று சந்தேகப்படச் சொல்கின்றது. சிறு குழுக்களால் அதிகாரத்தில் மாற்றங்களை ஏதேனும் ஒரு வகையில் மேற்குலகில் கொண்டுவந்தற்கு கறுப்பினத்தவர்களில் 'Black Lives Matter', கனடாவில் பூர்வீகக்குடிகளின் 'Idle No More' போன்றவற்றை அவ்வப்போது உதாரணங்களாகச் சொல்வதுண்டு.

இன்னொருவகையில் இடதுசாரி ஆயுதப்புரட்சிகளை இரண்டு வெவ்வேறு காலங்களில் நிகழ்த்திய ஜேவிபியின் பின்னணியில் இருந்து வருகின்ற, இலங்கையின் தற்போதைய ஜனாதிபதி அநுர குமார திஸ்ஸநாயக்க ஒரு இடதுசாரியா என ஒரு நேர்காணலில் பாக்கியசோதி சரவணமுத்துவிடம் கேட்கும்போது Anura is a pragmatist, not a Marxist என்று சொல்கிறார். அதாவது அநுர யதார்த்தவாதியே தவிர இடதுசாரி கொள்கைகளைக் கடைப்பிடிக்கக் கூடிய ஒருவர் அல்ல என்கின்றார் (இல்லாவிட்டால் எந்த அசலான இடதுசாரி IMFஉடன் கடன்வாங்கும் பேச்சுக்களைத் தொடர்ந்து நடத்த முடியும்?)

மேலும் அநுரவின் என்பிபி கூட்டணி, இடதுசாரி அரசியலை முன்வைத்து மக்களிடம் வாக்குக் கேட்டவர்களும் அல்ல. அவர்களின் முக்கியமான தேர்தல் விஞ்ஞாபமானதாக இருந்தது இலஞ்ச ஒழிப்பு (Anti-Corruption). இத்துடன் இலங்கை வீழ்ச்சியில் இருந்து எழுவதற்கு, பொருளாதாரச் சீர்திருத்தமும் முக்கியமானது என்பதை மேலதிகமாகத் தம் தேர்தல் பரப்புரைகளில் சேர்த்துக் கொண்டனர். ஆனால் அந்தப் பொருளாதாரச் சீர்திருத்தம் மார்க்ஸின் பொருளாதாரத்தின் அடிப்படையில் வரப்போவதில்லை என்பதையும் நாமறிவோம். வேண்டுமெனில் என்பிபியினர் கொண்டு வரும் சீர்திருத்தம் நியோ-லிபரல்களுக்குரிய ஒன்றாக இருக்கக்கூடும் என நம்பலாம். இல்லாவிட்டால் இன்றிருக்கும் இலங்கையை என்றென்றைக்குமாகக் கட்டியெழுப்பவும் முடியாது என்பதே இலங்கையின் துயர யதார்த்தமாகவும் இருக்கின்றது.

3.

இந்தப் பின்னணியில்தான் -அதாவது இலஞ்ச ஒழிப்பும், பொருளாதாரச் சீர்திருத்தமும் - முக்கியப்படுத்தப்பட்டதால்தான்  சிறுபான்மையினரான தமிழர்களும், முஸ்லிம்களும், மலையகத்தமிழர்களும் என்பிபி கூட்டணியிருக்கு பெருவாரியாக வாக்களித்திருந்தனர். இலங்கை சுதந்திரமடைந்ததிலிருந்து சிங்கள மக்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் எந்த ஜனாதிபதிக்கோ/சிங்களக் கட்சிக்கோ எதிரான நிலையில்தான் தமது ஆதரவை வழங்கிய வடக்கு கிழக்கு (மட்டக்களப்பு தவிர்த்து) மக்கள் பெருமளவில் வாக்களித்தது இலங்கையின் வரலாற்றிலே முக்கியமானது.

 'இலஞ்ச ஒழிப்பு' என்பது இத்தேர்தலில் முக்கியப்படுத்தப்பட்டதால்தான், அதற்கு முன்னர் யாழில் சில அரசாங்க வைத்தியசாலைகளில் நடக்கும் மருத்துவச் சீர்கேடுகளைப் பொதுவெளியில் கொண்டு வந்த வைத்தியரான  அருச்சுனாவும் வடமாகாணத்தில் சுயேட்சையாக நின்று வென்றிருக்கின்றார் என்று நம்புகின்றேன். இங்கே ஒருசாரார் அருச்சுனாவை கண்மூடி ஆதரிப்பதற்கும், இன்னொருபகுதியினர் அவரை எல்லாவற்றுக்கும் நக்கலடிப்பதற்கும் அப்பால் அருச்சுனாவின் வருகையை/வெற்றியை வைத்து ஒரு case study செய்து பார்க்கலாம்.

எப்படி அரகலய போராட்டத்தோடு ஜேவிபியினர் இளையவர்களை சமூகவலைத்தளங்களினூடாக அணுகி ஆதரவு பெற்றனரோ (மிகுதி அனைத்து மரபார்ந்த சிங்கள அரசியல் கட்சிகள் சமூகவலைத்தளங்களின் தாக்கத்தை கவனிக்கத் தவறியமை) அவ்வாறே சமூகவலைத்தளங்களைப் பயன்படுத்தி அருச்சுனாவும் வெற்றி பெற்றிருக்கின்றார். இத்தனைக்கும் அவரின் சறுக்கல்கள், அவரின் சுயேட்சிக்குழுக்கள் நடந்த எதிர்ப்புக்கள் எனப் பல விடயங்கள் தேர்தல் காலங்களில் தொடர்ந்தபோதும், மரபார்ந்த தமிழ்க்கட்சிகளின் பல முக்கியமானவர்களை மண் கவ்வச் செய்து அருச்சுனா வென்றிருப்பது என்பது அவ்வளவு எளிதல்ல.

சுமந்திரன் போன்ற இலங்கைத் தமிழ் அரசுக் கட்சியின் முக்கியமான நபரை மட்டுமில்லை, எப்போதும் நிலையான வாக்கு வங்கியை வைத்திருப்பவர் என்று கடந்த பல தசாப்தங்களாக நிரூபித்த டக்ளஸ் தேவானந்தாவைக் கூட தோற்கடித்து, அதுவும் இலங்கையில் பல நூற்றுக்கணக்கான சுயேட்சைக்குழுக்கள் நின்ற இத்தேர்தலில், ஒரேயொரு சுயேட்சைகுழு எம்பியாக பாராளுமன்றத்துக்கு அருச்சுனா சென்றிருக்கின்றார். இத்தனைக்கும் யாழின் முன்னாள் மேயராகவும், நிதானமாக அரசியல் செய்பவராகவும், பெரும்பாலான யாழ்ப்பாணர்கள் விரும்புவதாகச் சொல்லும் தமிழ்த்தேசியத்தின் மீது அபரித விருப்புமுள்ள மணிவண்ணனைக் கூட எளிதில் அருச்சுனா தோற்கடித்திருப்பதை பின் நவீனத்துவ நிலவரத்தின் நல்லதொரு உதாரணமாகக் காட்டலாம்.

இன்னொருவகையில் இது எனக்கு சிலியில் நடந்த ஒரு விடயத்தை நினைவூட்டுகின்றது. பினோச்சோயின் சர்வாதிகாரத்திற்குள் நெடுங்காலமாகச் சிக்கித் திணறிய மக்களுக்கு அதிலிருந்து தப்புவதற்கு ஒரு ஜனநாயக ரீதியாக சூழல் வருகின்றது. அதாவது 'இல்லை' (No) என்று பெரும்பான்மை வாக்களித்தால் பினோச்சோ ஜனாதிபதி பதவியிலிருந்து விலகிப் போகவேண்டும். அந்தத் தேர்தலில் பினோச்சோவைத் தோற்கடிக்க அங்கிருக்கும் இடதுசாரிகள் கடுமையாக உழைக்கின்றனர். ஆனால் எப்படி எதைச் செய்தாலும், என்ன புதிதாக நடந்துவிடப் போகின்றது என்ற அலுப்பில், இளம் வாக்காளர்கள் வாக்களிக்கவே விரும்பாமல்  இருக்கின்றனர். அப்போதுதான் ஒரு இடதுசாரிக் குழு, இந்த இல்லை' (No) க்கு வாக்களித்தால் நாட்டில் பாலும் தேனுமாக  coca colaவும், பார்ட்டிகளும், அமெரிக்கக் கனவுமாக மாறப்போகின்றதென்று விளம்பரங்கள் செய்து இளைஞர்களின் மனதை மாற்றியமைக்கின்றார்கள் (இதன் வரலாற்றை 'NO' என்கின்ற திரைப்படத்தைப் பார்ப்பதன் மூலம் நன்கு அறிந்து கொள்ளலாம்). இறுதியில்  இந்தத் தேர்தலில் பினோச்சோ தோல்வியடைந்து சிலியிருந்து  ஐரோப்பா நாடொன்றுக்குத் தப்பியோடுகின்றார்.

அவ்வாறுதான் நாட்டில் எல்லாமே இலஞ்சத்தில் திளைத்திருக்க, ஒரு தன்னிலை அதன் அத்தனை பலவீனங்களோடும் எதிர்க்கேள்விகளும், அம்பலப்படுத்தல்களையும் செய்ய, வடமாகாணத்தில்  அருச்சுனா ஒரு வெற்றித் திருவுருவாக்கப்பட்டிருக்கின்றார். இந்த வெற்றியை நாம் சும்மா போகின்றபோக்கில் எள்ளல் செய்து கடந்துவிடாமல் இருந்தால் நிறையப் பாடங்களைக் கற்றுக் கொள்ளலாம். அடுத்த தேர்தலில் அருச்சுனா இதைமாதிரி வெல்வாரா இல்லையா அல்லது ஏதேனும் மரபான  கட்சியில் ஜக்கியமாவாரா என்பது எதிர்காலத்துக்குரியவை. இப்போது அவசியமும் அற்றது.

எனக்குப் பிடித்த தத்துவவாதியான தெரிதா 'எதிர்காலம் என்பதே நாம் நினைத்துக்கொண்டிருக்கும் எதிர்காலம் அல்ல' என்கிறார்.. எதிர்காலம் கணிக்கக்கூடியதும், திட்டமிடப்படக்கூடியதும், அட்டவணைப்படுத்தக்கூடியதும்.... ஓரளவு எதிர்வுகொள்ளக்கூடியதும் என்பதைத் தெரிதா மறுக்கின்றார். இது எதிர்காலம் என்றாலும் எதிர்காலம் என்று நமக்குத் தெரிந்த எதிர்காலத்தைத் தாண்டிய எதிர்காலமே (future beyond this known future), தான் குறிப்பிடுகின்ற 'எதிர்காலம்' என்கின்றார் ('மற்றதுகளின் வருகைக்காய் காத்திருத்தல்'). அதாவது முற்றுமுழுதாக எதிர்பாராத ஒரு வருகைக்காக காத்திருப்பதைப் போன்றதே தான் குறிப்பிடும் எதிர்காலம் என்கின்றார் தெரிதா. அவ்வாறான ஒரு 'எதிர்காலம்'தான் இலங்கையில் இப்போது சாத்தியமாகின்றது என்று நினைக்கின்றேன். இல்லாவிட்டால் கடந்த தேர்தலில் 225 இருக்கைகள் உள்ள பாராளுமன்றத்தில் 3 இருக்கைகள் மட்டுமே வென்ற ஜேவிபி, இம்முறை கிட்டத்தட்ட 160 இருக்கைகளை வென்று இலங்கையின் தேர்தல் வரலாற்றில் நிகழாத அறுதிப்பெரும்பான்மைச் சாதனையை நாட்டியிருப்பதும், கடந்த ஜனாதிபதி தேர்தலில் 3% வாக்குகளைப் பெற்ற ஒருவர் இம்முறை 42% வாக்குகளைப் பெற்று நிறைவேற்று அதிகாரமுள்ள ஜனாதிபதியாக  இலங்கையில் வந்திருப்பதையும் யார்தான் கணித்திருக்க முடியும்?

ஆக, 'அரகலய'ப் போராட்டத்தில் இருந்து, இன்று அனுர குமார திஸ்ஸநாயக்க ஜனாதிபதியாக வென்றிருப்பதிலிருந்து, அருச்சுனா ஒரு சுயேட்சை வேட்பாளராக எம்பி ஆனது வரை எல்லாவற்றையும் பின் நவீனத்துவ நிலவரத்துக்குள் வைத்து விளங்கிக் கொள்ளப் பார்ப்பது சுவாரசியந் தரக்கூடியது. ஆனால் irony என்னவென்றால் நாம் ஒன்று உறைந்துபோன தமிழ் அரசியல் ஆய்வாளர்களின்  அரைத்த மாக்கதைகளில் சிக்குண்டு கிடப்போம், இல்லாவிட்டால் இன்றைய யூ-டியூப்பர்களின் கட்டுக்கதைகளில் 'சில்லறையைச் சிதற' விட்டுக் கொண்டிருப்போம். ஒருபோதும் வெவ்வேறு சிந்தனைப்புள்ளிகளில் வைத்து இலங்கை அரசியலை விளங்கிக் கொள்வது பற்றிக் கிஞ்சித்தும் அக்கறை கொள்ளமாட்டோம்.

*****************

(நன்றி: 'அம்ருதா' - மார்கழி, 2024)

 புகைப்படங்கள்: இணையம்

அத்திப்பூ குறிப்புகள்

 

1. அமெரிக்கத் தேர்தல்

அமெரிக்கத் தேர்தல் முடிந்துவிட்டது. யார் வென்றுவிட்டார் எனது அனைவர்க்கும் தெரியும். அடுத்த வருடம் கனடாவிலும் தேர்தல் இருக்கின்றது. அதிலும் வலதுசாரிச் சார்புள்ள மிதவாதக் கட்சி (Conservative) வெல்லவே அதிகம் சாத்தியமிருக்கின்றது.

இப்போது அமெரிக்கத் தேர்தல் குறித்து எழுத வரவில்லை. அமெரிக்காவில் டிரம்ப் வென்றவுடன், ஒருவர் அது கறுப்பின மக்களின் ஆதரவால் நிகழ்ந்ததென்று கூறி ஒரு பதிவு எழுதியிருந்தார். சரியான புள்ளிவிபரம் கிடைக்காமல் எழுந்தமானமாக எழுதினார் என்றால் கூட அதை மன்னித்து விட்டிருக்கலாம். ஆனால் கறுப்பினத்தவர்கள் அடிமைகளாக ஒடுக்கப்பட்டதை மறந்து, தமது புதிய அடிமை நிலையை மீண்டும் நிரூபிக்க டிரம்பிற்கு வாக்களித்தார்கள் என்று எதையெதையோ எழுதியதுதான் எரிச்சலாகக் கிடந்தது.

மேலும் அத்தோடு கறுப்பினத்தவர்கள் (கூட) ஒரு பெண் ஜனாதிபதியாக வருவதை விரும்பாத ஆணாதிக்கவாதிகள் என்று எழுதியிருந்தார்.

உண்மையில் இவருக்கோ/இவரின் பதிவுக்கோ (இவ்வாறு பல பதிவுகள் எழுந்தமானமாக முன்னரும் இவரால் எழுதபட்டிருக்கும்) மறுத்துச் சொல்ல அவ்வளவு விருப்பமில்லை. ஆனால் நான் மதிக்கும் பல நண்பர்கள் - முக்கியமாய் நான் முன்னோடிகள் என்று நினைப்பவர்கள் - அவரின் பதிவை வாசித்து அவ்வப்போது உரையாடுவதால் இதை எழுத விரும்புகின்றேன்.

அமெரிக்கர்கள் மட்டுமில்லை, ஆசியர்களும் முக்கியமாக -பெருமளவு இந்தியர்கள் தொடர்ந்து வலதுசாரிகளுக்கே ஆதரவளிப்பவர்கள். அது அமெரிக்காவில் மட்டுமில்லை, கனடாவிலும் வெளிப்படையாகத் தெரியும். என்ன இம்முறை கமலா ஹாரிஸ் என்கின்ற இந்தியப் பின்புலமுள்ள பெண்மணி ஜனாதிபதி தேர்தலில் நின்றதால் மெல்லவும் முடியாமல் உண்ணவும் முடியாமல் கொஞ்சம் கமலாவுக்கு வாக்களித்திருக்கக் கூடும். மற்றும்படி ரிபளிக்கனுக்கு வாக்குகளை இவர்களின் பெரும்பாலானோர் அள்ளி வழங்கக்கூடியவர்கள். அதனால்தான் அண்மையில் தமிழிலும் தெலுங்கிலும் (இந்தியா மாதிரி) டிரம்புக்கு வாக்களிக்கக் கேட்டு பெரிய Banner வைத்திருந்தது சமூகவலைத்தளங்களில் 'வைரல்' ஆனது.

இப்போது கறுப்பினத்தவர்கள் டிரம்புக்கு வாக்களித்துவிட்டார்கள் என்ற விடயத்துக்கு வருவோம். அது மிகத் தவறான தகவல்.

இம்முறை வழமையை விட கறுப்பின ஆண்கள் அதிகம் கமலா ஹரிஸுக்கு வாக்களித்திருக்கின்றனர். அதனால்தான் தேர்தல் முடிந்தபின் டிரம்ப் ஆதரவு FOX News கூட எப்படி 76% கறுப்பின் ஆண்கள் நமது டிரம்பை விட்டுவிட்டு கமலாவுக்கு வாக்களித்தார்கள் என்று இங்கு காலையிலிருந்து புலம்புகின்றார்கள்.

அதற்கு 'நீங்கள் டிரம்பிற்கு வாக்களித்தால் கறுப்பினப்பெண்கள்தான் அதிகம் பாதிக்கப்படுவார்கள்' என்று மிஷேல் ஒபாமா பேசியதுதான் காரணம் என்று மிஷேலையும் கூடவே இந்த வலதுசாரிகள் திட்டித் தீர்த்தபடி இருக்கின்றார்கள்.

இனி இம்முறை அமெரிக்கத் தேர்தல் வாக்களிப்பு புள்ளிவிபரத்தை இனம்/பால் என்பவற்றை வைத்துப் பார்த்தோம் என்றால், அமெரிக்கக் கறுப்பினத்தவர்கள்தான் மிகப் பெரும்பான்மையாக கமலாவுக்கு வேறெந்த (வெள்ளை/ஹிஸ்பானிய/ஆசிய ) இனத்தவர்களை விட வாக்களித்திருக்கின்றார்கள் என்பது புரியும் (பார்க்க இணைப்பு 01).

இவ்வாறு கறுப்பினத்தவர்கள் மிகத் தெளிவாக டிரம்புக்கு எதிராக வாக்களிக்கும்போது இந்தியாவிலிருந்து கொண்டு, அடிமைகளாக்கப்பட்ட கறுப்பர்கள் கூட இப்போது டிரம்புக்கு வாக்களித்து நவீன அடிமைகளாகின்றனர் என்று எழுதுவது எவ்வளவு அயோக்கியத்தனமானது. இப்படித்தான் இந்தியாவிலிருந்து வந்துபோகும் சில எழுத்தாளர்களும் அவ்வப்போது கறுப்பினத்தவர்களைப் பற்றி பொன்மொழி உதிர்ப்பதைக் கடந்த காலங்களில் கண்டுமிருக்கின்றோம்.

இம்முறை டிரம்ப் வென்றதற்கு ஹிஸ்பானிய ஆண்கள் அதிகம் டிரம்ப் பக்கம் சாய்ந்தது முக்கிய ஒரு காரணம் என்று சொல்கின்றார்களே தவிர கறுப்பினத்தவர்கள்தான் இந்த வெற்றிக்குக் காரணம் என்று எங்கும் சொல்லவில்லை.

ஆகவே அன்பரே, எல்லாவற்றையும் உங்களுக்குத் தெரியும் என்கின்ற பாவனையில் எழுதாதீர்கள். மேலும் உங்கள் தரவுகள்/தகவல்கள்/கோட்பாட்டு விளக்கங்கள் தவறென்று அவ்வப்போது சொல்ல வரும் நான் மதிக்கும் முன்னோடிகளை உங்கள் அரைகுறை ஞான அகம்பாவத்தால் விரட்டியடிக்காதீர்கள். அதனால் அவர்களுக்கல்ல, உங்களுக்குத்தான் ஒரு புதிய உலகைப் பார்க்கும் சாளரம் அடைத்துக் கொள்கின்றது என்பதையாவது சற்றுப் புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

 

2. றஷ்மி

 

றஷ்மி என் பிரியத்துக்குரிய படைப்பாளி. அவரின் கவிதைகளை என் பதின்மங்களில் 'சரிநிகரில்' உதிரிகளாக வாசித்திருந்தாலும், அவரின் முதல் தொகுப்பான 'காவு கொள்ளப்பட்ட வாழ்வு: முதலான கவிதைகள்' தொகுப்பே அவரை இன்னும் நெருக்கமாக்கியது. அந்த நெருக்கம் எவ்வாறானதெனில் என் பல்கலைக்கழக காதல் பிரிவின் போது ஆற்றுப்படுத்தும் 'நிவாரணிகளில்' ஒன்றென அந்தத் தொகுப்பு இருந்தது. பின்னர் றஷ்மியோடு தொடர்ந்து பல்வேறுவகைகளில் சேர்ந்து பயணித்தாயிற்று. 

 

எனது தொகுப்புக்களில் ஒன்றான 'பேயாய் உழலும் சிறுமனமே' அவரின் முகப்போவியத்தோடு வெளிவந்தது. எனது கதைகள் 'காலச்சுவடில்' வெளிவருகின்ற ஒவ்வொரு பொழுதும் றஷ்மியின் ஓவியங்களோடே வெளிவந்திருக்கின்றன. இதற்கிடையில் ஷர்மிளா ஸையத் கொழும்பில் கலைகளினூடு இனங்களுக்கிடையிலான நல்லிணக்கம் என ஒருங்கமைத்த முதல் நிகழ்வில் எனதும் றஷ்மியினதும், நூல்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டபோது, இலக்கியத்தில் ஒரு சகபயணியாக றஷ்மியுடன் நானும் மாறியிருந்தேன்.

சிலவருடங்களுக்கு முன் றஷ்மியை சென்னைப் புத்தகக் கண்காட்சியில் நேரில் சந்தித்திருக்கின்றேன். எப்போதும் தொடர்புகளைப் பேணுவதில் சோம்பலும், தொலைபேசி அழைப்புக்களை விட்டுவிலகுபவனாக இருந்தாலும், றஷ்மியோடு தொலைபேசும்போது -அது அரிதாக இருந்தாலும்- அந்த பேச்சுக்கள் நீண்டதாகவே இருக்கும். றஷ்மியின் ஆளுமை பன்முகப்பட்டது. கவிஞர், ஓவியர், புத்தக வடிவமைப்பாளர், புனைவெழுத்தாளர் என்று அவரின் திறமை பல்வேறு திசைகளை நோக்கிப் பாய்வது. இன்று அவர் ஒரு நல்ல பாடகர் என்பதும், பாடல் வரிகளை எல்லாம் மிக நேர்த்தியாக நினைவில் வைத்திருப்பவர் என்பதையும் அறிந்தேன்.

கவிதைகளுக்காக எப்போதோ அவருக்குக் கிடைத்திருக்கவேண்டிய 'இயல்விருது' இப்போதாவது அவரின் சிறுகதைகளுக்காக கிடைத்திருக்கின்றது என்று ஆறுதற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியதுதான். வாழ்த்துகள்!

றஷ்மி இன்னும் நிறைய எழுதுங்கள்; இதே நேசத்தோடு எங்களோடு எப்போதும் இருங்கள்!

 

3.  Martha (ஆவணப்படம்)

எனது பாடசாலை/பல்கலைக்கழக காலங்களில் மார்த்தா (Martha Stewart) மிகப் பிரபல்யமாக இருந்தவர். எந்தப் பத்திரிகையை வாசித்தாலும், எந்தத் தொலைக்காட்சியைப் பார்த்தாலும் மார்த்தா அங்கே இருப்பார். அவ்வாறு புகழின் உச்சிக்குப் போன மார்த்தாவின் செல்வாக்கும், அவரின் நிறுவனமும் சட்டென்று சரிந்து போனது. அவர் stock market இல் insider trading செய்தார் என்று கூறப்பட்டு, அது நிரூபிக்கப்படாததால் அவர் எப்ஃபிஐக்கு பொய் சொன்னார் என்ற குற்றச்சாட்டில் ஐந்து மாத சிறைத்தண்டணையும், மிகுதி ஐந்துமாத வீட்டுச் சிறையிலும் இருந்தவர். இதன் நிமித்தம் அவர் கிட்டத்தட்ட அனைத்தையும் இழந்தார்.

ஆனால் மார்த்தா, மிக எளிமையான 5 சகோதரர்கள் உள்ள குடும்பத்தில் வறுமையோடு போராடி அன்று அவரது உழைப்பாலேயே தனது சொந்தப்பெயரை மார்க்கட் செய்து, ஒரு நிறுவனத்தை நடத்திய முதல் பில்லியரான பெண்ணாக அன்று மாறியது ஒரு பெரும் நிகழ்வே. இன்று 'இன்புளூவென்சர்' எனப்படும் தேய்வழக்கிற்கு 80/90களில் மிகச்சிறந்த முன்னுதாரணமாக இருந்தவர் அவர். மார்த்தா தனது பெயரிலேயே பல்வேறு சஞ்சிகைகளை நடத்தியவர். அதன்பின்னர்தான் பெண் ஆளுமைகளான ஒபரா வின்பரே போன்றவர்கள் தமக்கான சஞ்சிகைகளை நடத்தியவர்கள் என நினைக்கின்றேன்.

உண்மையில் அன்று மார்த்தா பெரிய குற்றம் எதையும் செய்யவில்லை. அவர் விற்ற பங்குகள் கூட 50,000 டொலர்களுக்குக் கீழானவை. அவரின் வளர்ச்சியை விரும்பாத யாரோ அவரை வீழ்த்த விரும்பியிருக்கக் கூடும். மேலும் வெகுசன விருப்பம் என்பதும் உச்சிக்குப் போகும் ஒருவரை தனக்குத்தானே சரிநிகராக கீழே வீழ்த்திப் பார்ப்பதிலும் ஆசைப்படுவதும் இயல்புதானல்லவா. மார்த்தா ஜெயிலுக்குப் போனதன் பிறகு அவரின் பெயரில் இருந்த நிறுவனத்தின் அனைத்து உரிமைகளையும் இழக்கின்றார். அதுபோலவே அவரின் முகத்தை ஒரு பிராண்டாக வைத்திருந்த நிறுவனத்தின் பங்குகளும் மிக மோசமான சரிவைச் சந்தித்து, அந்த நிறுவனத்தையே 'அடிமாட்டு விலை'க்கு விற்க வேண்டி வருகின்றது.

மார்த்தாவின் மீட்சி பின்னர் நிகழ்ந்தாலும் ஆனாலும் மார்த்தாவினால் பெரிதாக முன்னர் போலச் சாதிக்க முடியவில்லை. அவரின் நிறுவனம் வீழாமல் இருந்திருந்தால் இன்று மிகப்பெரும் வளர்ச்சியை பல்வேறு வழிகளில் அடைந்திருக்கும் என்று சொல்கின்றார்கள். அதேபோன்று இந்த ஆவணப்படத்தில் மார்த்தாவின் மகிழ்ச்சியற்ற திருமண வாழ்வு, அவருக்கும் அவரது கணவருக்கும் திருமணத்தைத்தாண்டிய உறவுகள் என்று பலதையும் பேசுகின்றார்கள். எப்போதும் தனது விடயங்களில் முழுமையை எதிர்பார்த்த மார்த்தா எப்படிப் பலவேளைகளில் தனது ஊழியர்களை அவமானப்படுத்தினார்கள் என்பதையும் சொல்கின்றார்கள்.

இத்தனைக்கும் அப்பால், எளிய குடும்பத்தில் பிறந்த ஒருவர் சமையலாலும், வீட்டு அலங்கரிப்பாலும், தோட்டக் கலையாலும் பத்திரிகை/தொலைக்காட்சியின் மூலம் (இன்றைய ரியல் எஸ்டேட், ஸ்டாக் மார்க்கட், மென்பொருட்கள் போன்றவற்றால் அல்லாது) பில்லியனாராக ஒரு பெண்ணாக அன்றைய காலத்தில் மிக குறுகிய காலத்தில் தனித்து நின்று மாறிக்காட்டினார் என்பதுதான் மிக முக்கியமானது.

 

 

4. The Bike riders (திரைப்படம்)

இத் திரைப்படம் எப்படி அமெரிக்காவில் மோட்டார் சைக்கிள் குழுக்கள் தோன்றியது என்பதன் ஆதிமூலத்தைத் தொட்டுச் செல்கின்றது. மோட்டார் சைக்கிள்களை ஓடுவதிலும் அவை பற்றிப் பேசுவதிலும் ஆர்வமுள்ளவர்கள் ஓரு குழுவைத் தொடங்க அது எப்படி பின்னர் வன்முறை/போதைமருந்து/பாலியல் தொழில் போன்றவற்றின் திசைகளை நோக்கிச் சென்றது என்பது பற்றிக் கூறுகின்றது. இதுவே இப்போது பிரபல்யமாக இருக்கும் outlaws என்கின்ற வன்முறையான மோட்டார் சைக்கிள் குழுவிற்கான அடித்தளமானது.

சிகாகோவில் இருந்த இக்குழுவில் (அப்போது அது வன்முறையின் திசைக்குச் செல்லவில்லை) 1960களில் சிலவருடங்கள் இணைந்திருந்த டானி (Danny Lyon) அந்தக் காலத்தில் இக்குழுவை புகைப்படங்களாலும் குறிப்புக்களாலும் ஆவணப்படுத்த அது நூலாகப் பின்னர் வெளிவந்தது. அவரின் இந்த நூலை அடிப்படையாகக் கொண்டு இத்திரைப்படம் எடுக்கப்பட்டிருக்கின்றது. 

 

*******************