நிஸாம் அரசு, இந்தியா என்பதோடு இணைய விரும்பாது அதை எதிர்க்க அவர்கள் உருவாக்கும் ரஜாக்கர்கள் போல, அதே காலகட்டத்தில் இந்துக்களும் தெலுங்கானா என்ற அமைப்பை உருவாக்கியிருக்கின்றார்கள். ரஜாக்கர்களுக்கு எதிராக அவர்கள் ஏதோ ஒருவகையில் அணிதிரண்டிருக்கின்றார்கள். இந்திய அரசு தன் இராணுவத்தை உள்ளிறக்கும்வரை, தெலுங்கானாவும் எதிர்த்தரப்பில் இருந்திருக்கின்றது. என்ன சிக்கலென்றால், அ.மி இந்த தெலுங்கானா அமைப்புப் பற்றி இந்த நாவலில் எதுவுமே விரிவாகப் பேசவில்லை என்பதுதான். இன்னும் கவனிக்கவேண்டியது. நிஸாம் அரசில் முஸ்லிம்கள் சிறுபான்மையினர். கிட்டத்தட்ட 85% ஆனோர் இந்துக்களாக அப்போது இருந்தார்கள் எனவும் குடிசன மதிப்பீடு சொல்கின்றது.
இந்த நாவலை சரியாக ஆதவன் அடையாளங் கண்டிருக்கின்றார். காந்தியின் கொலை அங்கிருக்கும் முஸ்லிம்களையும், கிறிஸ்தவர்களையும் பாதிக்காததைக் காணும்போது, தவிர்க்க முடியாமல் தன்னை ஒரு இந்துவாக, வித்தியாசமானவனாக சந்திரசேகரன் உணர்கின்றார் என இந்த நாவலின் இரண்டாம் பதிப்பிற்கு எழுதிய முன்னுரையில் ஆதவன் எழுதுகின்றார். மேலும் " "யார் கொன்றது காந்தியை - ஒருவேளை யாராவது முஸ்லிமா?" என்று நினைத்து அவன் (சந்திரசேகரன்) கொலைவெறி கொள்ளும் கணத்தில், அவனுடைய இளமையின் பேதைமை முழுதும் நீங்கி அவனும் ஒரு துவேஷமுள்ள பெரியவனாகிவிடுகின்றான் " என்கின்றார் ஆதவன்.
ஒருவகையில் இந்த நாவல் ஒருவன் துவேஷமுள்ள பெரியவனாகிவிட்டான் என்று படிமத்தை முழுதும் தராமல் தவிர்ப்பது அந்த இறுதிக்காட்சி. அதுவுமில்லாவிட்டால் ஒரு துவேசமுள்ள இந்துப் பெரியவனின் கதையாகவே இது சுருங்கியிருக்கும் அபாயம் இருந்திருக்கும்.
நாவலில் சந்திரசேகரன் ஒரு கலவரத்தில் தப்பி ஒரு வீட்டுக்குள் நுழையும்போது, இந்துக்கள்தான் தாக்குதல் நடத்த வந்துவிட்டார்களோ என்று நினைத்து முஸ்லிம் குடும்பம் தமது பதினாறு/பதினேழு வயதுள்ள பெண்ணை முன்னே அனுப்ப, அந்தப் பெண் தனது குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற தன்னை நிர்வாணமாக்கும்போதுதான், "அவள் ஒரு குழந்தை. இந்த உலகத்தில் உயிர் காப்பாற்றிக்கொள்ள ஒரு குழந்தைகூட எவ்வளவு இழிவுபடுத்த வேண்டியிருக்கிறது? அதற்கு அவனும் காரணமாகி விட்டான், இந்தக் கறையை என்று எப்படி அழித்துக்கொள்ள முடியும்? இதை அழித்துக் கொள்ளத்தான் முடியுமா?" என்பதோடு நாவல் முடியும்போதுதான் '18வது அட்சக்கோடு' தவிர்க்கமுடியாத நாவல்களில் ஒன்றாக மாறிவிடுகின்றது.
ஒரு யூதப் பெண் வருகின்ற இன்னொரு கதையில், சர்தாஜி ஒருவருக்கு இந்தப் பெண்ணுக்கு காதல் தொடக்கத்தில் வந்தாலும், அதை இந்தப் பெண் மறுக்கின்றார். கலவரக்காலங்களில் பலரைக் காக்கின்ற பெண்ணாக இவர் மாறுகின்றார். ஒரு சம்பவத்தில் சர்தாஜி மணம் செய்யப்போகின்ற பெண்ணை, முஸ்லிம்களின் ஒரு குழு துரத்திக்கொண்டு வருகின்றது. அவரைக் காப்பாற்றும்பொருட்டு யூதப்பெண் தன் ஆடைகளை அந்தப்பெண்ணுக்குக் கொடுத்து தன்னை நிர்வாணமாக்கின்றார். துரத்தி வந்த முஸ்லிம் குழு இந்த யூதப்பெண்ணின் நிர்வாணம் கண்டு திகைப்பது மட்டுமில்லை, தம்மிடமிருக்கும் துணியை நிர்வாணம் மறைக்கக் கொடுக்கின்றது. அப்போது அவர், 'உங்கள் மதவெறி படிந்திருக்கும் இந்தத்துணியை நான் உடுத்தவே போவதில்லை' என மறுதலிக்கின்றார்.
இதுதான் சதக் ஹசன் மண்டோ. அவர் இந்துக்கள், முஸ்லிம்கள், சீக்கியர்கள் என்று எந்த மதவெறி மீதும் பாரபட்சம் எதுவுமின்றி எழுத்தால் கடந்துபோனவர். ஆனால் அசோகமித்திரன் இந்த 18வது அட்சக்கோட்டில் வரும் துவேசமுள்ள பெரியவனிலிருக்கும் வித்தைக் கைவிட மறந்ததாலோ என்னவோ, பின்னாளில் தனக்கான மதத்தாலும், சாதியாலும் தனக்குள் வரும் privilages ஐ பார்க்கவே தயங்கியவர். தயங்கியது மட்டுமில்லாது பிராமணர்கள் தமிழ்நாட்டில் யூதர்களைப் போலக் கஷ்டப்படுகின்றனர் போன்ற பல அபத்தக் கருத்துக்களை தன் முதிர்ச்சியடைந்த காலத்தில் கூடப்பேசியவர் என்பதையும் நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும். ஆதவன் போன்றோர் குறுகியகால வாழ்க்கையில் தமது சாதியை எள்ளல் செய்த அளவிற்குக் கூட அதற்குள் போய் விமர்சிக்க அ.மி மறந்தவர்.
இதைச் சொல்வதால் அசோகமித்திரன் எனக்குப் பிடிக்காமல் போய்விட்டார் என்பதில்லை. அநேகபேர் கவனிக்க மறந்த 'ஒற்றனே' எனக்கு அவர் எழுதிய நாவல்களில் முக்கியமானது. அவரின் எழுத்துக்கள் பிடிக்கும் என்பதாலே அவரைத் திருப்பத் திருப்ப வாசிக்கின்றேன். அவர் எனக்குச் சலிப்பதுமில்லை. அதேபோல அவருக்குள் உள்ளுறைந்து கிடக்கும் இருண்மையான பக்கங்களையும் அவரை விரும்பி வாசிப்பவன் என்பதால் வெளிப்படையாகவே சொல்லவேண்டியும் இருக்கின்றது.
(Apr 08, 2018)
0 comments:
Post a Comment