ஒரு புத்தகமும் அது எழுப்பும் பல வினாக்களும்

(1)



பாமா எழுதிய, 'வன்மம்' நாவலை இன்றுதான் வாசித்து முடித்திருந்தேன். பாமா ஏற்கனவே 'சுருக்கு', 'சங்கதி' என்ற நாவல்களையும், 'கிசும்புக்காரன்' என்ற சிறுகதைத் தொகுதியையும் எழுதியுள்ளார். 'வன்மம்' நாவல், கண்டம்பட்டி என்ற ஊரிலுள்ள, பள்ளர் பறையர் என்ற இரு ஒடுக்கப்பட்ட சாதிகளுக்கிடையிலுள்ள பகைமையையும் நட்பையும் விரிவான தளத்தில் எடுத்துச் சொல்கின்றன. அந்த ஊரிலுள்ள பறையர்களில் அநேகர் கிறிஸ்தவ மதத்தவர்களாகவும், பள்ளர்கள் இந்து சமயத்தவர்களாகவும் இருக்கின்றனர். பறையர்கள் வெளியூர்களுக்குப் படிக்கப்போகவும், பணஞ்காசு சேமிக்கத் தொடங்கவும் அந்த ஊரிலுள்ள ஆதிக்க சாதியினரான நாயக்கர்களுக்குப் பிடிக்காமல் போக பள்ளர்களை உசுப்பி பறையர்களுடன் மோத விடுகின்றனர். இந்தச் சூழ்ச்சியை அறிந்தும் அறியாமலும் பள்ளர்களும் பலியாகிப்போகின்றனர். பறையர்களின் எழுச்சியை சகிக்காது உள்ளுக்குள் பொருமிக்கொண்டிருந்த பள்ளர்கள், தாங்கள் பறையர்கள் கூறிக்கொள்ளும் 'தலித்' என்ற பிரிவுக்குள் வரமாட்டோம் அதையும் விட மேலுயர்ந்த சாதியினர் தாங்கள் என்று கூறிப்பெருமிதங்கொள்கின்றனர். வெளியூருக்குப் படிக்கப்போன பறையர் சாதி இளவட்டப்பயலுகள் தங்கள் சமூகத்திற்கு ஏதாவது நல்லது செய்யவேண்டும் என்றெண்ணி 'கழனிக் கலைக்குழு' என்றமைத்து தமது சமூகத்து மக்களுக்கு கலை நிகழ்ச்சிகள் மூலம் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துகின்றனர். இதன் நீட்சியில் தமது பறையர் தெருச் சாவடியில் அம்பேத்காருக்கு ஒரு சிலை வைக்கின்றனர். இதற்கு பள்ளர்களும் நிதியுதவி ஒத்தாசை செய்கின்றனர். எனினும் பறையர்கள் அம்பேத்காருக்கு சிலை வைத்தால் தாங்கள் இம்மானுவேலுக்கு சிலை வைக்கவேண்டும் என்று பள்ளர் தெரு இளவட்டப்பயலுக்கள் வெளிக்கிட, பள்ளர்களுக்கும் பறையர்களுக்கும் இதுவரை உரசிக்கொண்டிருந்த பகை வன்மமாக உருவெடுக்கின்றது. அதன் தொடர்ச்சியில் பறையர் சாதி ஆண் ஒருவரை ஓட ஒட வெட்டிச் சாய்க்கின்றனர், பள்ளர் சாதி இளவட்டப்பயலுகள். இந்த அப்பாவி உயிர்ப்பலிக்கு உடனேயே வெஞ்சினம் தீர்க்கவேண்டுமென்று உறுமும் பறையர் சாதி இளவட்டப்பயலுகளை அவர்களது நாட்டமையும், பெரிசுகளும் தடுத்து நிறுத்துகின்றனர். ஆனால் இந்தக் கொலையைப் போல முன்பும் பலமுறை பல பறையர்கள் கொல்லப்பட்டிருக்கின்றார்கள் என்ற யதார்த்தம் புரிபட தமது உயிர்களுக்கு எந்த உத்தரவாதமுமில்லை என பறையர் சாதி இளவட்டப்பயலுகளுக்கும் விளங்குகின்றது. இதற்கிடையில் இந்த கொலையைப் பார்த்த பதினமவயது பயலுகள் முன்றுபேர் வீச்சரிவாள் முதுகில் சுமந்துகொண்டு, பள்ளர்களில் ஒருவரையாவது போடாமல் விடுவதில்லையென வெஞ்சினத்தோடு அலைகின்றார்கள். ஒருநாள் பசாரில், ஒருத்தரையல்ல மூன்றுபேரைப் போட்டுத்தள்ளிவிட்டு அந்தப் பதினமவயதுகள் ஊரைவிட்டே ஓடிப்போகின்றார்கள். அந்த ஆத்திரத்தில் பள்ளர்கள், பறையர் சாதி ஆண்கள் ஓடித்தப்பியதால் இரண்டு பெண்களைப் போட்டுத்தள்ளிவிடுகின்றார்கள். இதன் தொடர்ச்சியில் பறையர் தெருக்கள் முழுதுமே இடம்பெயர்ந்து ஊரே வெறிச்சோடிப்போகின்றது. கலவரத்தைத் தடுக்க வருகின்ற பொலிசும் பள்ளர்களுக்குச் சாதகமாக நிற்க, பறையர்கள் பஞ்சத்திலும் உயிர்ப்பயத்திலும் அலைக்கழிகின்றனர். வேறு ஊர்களில் ஒளித்துநின்றாலும் பறையர் சாதி ஆண்களைப் பொலிஸ் தேடி தேடிப் பிடித்து சிறைக்குள் அனுப்புகின்றது. பெண்கள் பொலிசாலும், பட்டினியாலும் சொல்லவொண்ணா துயரங்களைச் சந்திக்கின்றனர். படிப்பதற்குப் போன பிள்ளைகள் பாடசாலைகளுக்குப் போகாமல் நிற்கின்றனர். அத்துடன் பறையர்கள் எங்கு போகவேண்டுமென்றாலும், பள்ளர் மற்றும் ஆதிக்கச் சாதிகளில் தெருக்களைத் தாண்டித்தான் போகவேண்டும் என்பதால் ஒரு நாள் கஞ்சிக்குடிப்பதற்கு உழைக்கக் கூட முடியாமல் தங்கள் தெருக்களுக்குள்ளேயே அடங்கிக்கொள்கின்றனர், உயிர்ப்பயத்துடன். இப்படி மூன்று வருடங்களாய் நிகழும் வன்மத்தை முடிவுக்கு கொண்டுவரவேண்டும் என்று இரண்டு சாதி நாட்டாமைகளூம் கடுமையாக முயல்கின்றனர். வெட்டிக்கொல்லப்பட்டவர்கள் போய்விட்டனர் இனி நாமாவது பகையில்லாது வாழ்வேண்டும் என்று, பறையரை வெட்டிக்கொன்றவரின் வழக்கு நீதிமன்றத்தில் வரும்போது, பறையர்கள் சாட்சி அளிக்காது தவிர்த்துவிடுகின்றனர். அவ்வாறே பள்ளர்களை வெட்டிக்கொன்ற வழக்கில் தாங்களும் சாட்சி சொல்லமாட்டோம் என்று பள்ளர்களும் உறுதியளிக்கின்றனர். இனி தமது பகைமையை மறந்து ஒற்றுமையாக இருக்கவேண்டும் என்று உறுதிப்படுத்துகின்றனர். அதுவரை பஞ்சாயத்து தேர்தலில் பிரசிடெண்டாய் வருகின்ற நாயக்கர்களுக்கு எதிராக பள்ளர்களும், பறையர்களும் ஒன்றாய் இணைந்து ஒரு வேட்பாளரை நிறுத்தி வெற்றிபெறவும் செய்கின்றனர். 'இனிமேல்பட்டு நம்ம ரெண்டு சாதிகளும் சண்டை சச்சரவு போடாமே, வாழனும். இந்த பஞ்சாயத்துத் தேர்தல்ல செயிச்சது மட்டும் போதாது. சட்டசபை, நாடாளுமன்றம் எல்லா எடத்துலயேயும் நம்ம தலித்துக குரல் ஓங்கி ஒலிக்கனும். தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் தலைவர் அம்பேத்கார் சொன்னதுபோல, அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பத்தனும். அதுக்கு இது முதல்படியா இருக்கட்டும்' என்கின்றார் ஒருவர். இறுதியில், 'இனிவரும் தலைமுறையாவது வன்மமில்லாமெ, வன்முறை இல்லாமெ, சண்டை சச்சரவு இல்லாமெ, ஒன்னா மண்ணா இருக்கனும்னு இப்ப உள்ள சனங்க கடுமையா பெராயாசைப்பட்டு, திட்டமிட்டு செயல்பட்டாக. வருங்காலத்தப் பத்திய நம்பிக்கையோடெ, பயமும் இருக்கத்தான் செய்யுது. இருந்தாலும் மனசுல தெளிவும், தீர்க்கமான உறுதியும் இருந்துச்சு' என்றபடி நாவல் நிறைவுபெறுகின்றது.

(2)


பாமாவின் மண்வாசனைகுரிய மொழியில் இந்த நாவலை வாசிக்கும்போது நாமும் மனங்குளிர நனைந்துவிடமுடிகின்றது. வட்டார மொழி வழக்கு சிலவேளைகளில் வாசிப்பு ஓட்டத்தை சற்று நிறுத்தி நிதானித்து ஒடச்செய்தாலும் நாவலோடு ஒன்றிவிட்டால் அது பெரிய விடயமாகத் தெரியாது. பாமாவின் இந்த நாவலை நான் வாசிக்கும்போது நான் வியந்த விடயம், பாமா ஆண்களின் உலகை அழகாய்ப் பதிவு செய்தது. பாமா என்ற பெயரைப் போடாது விட்டிருந்தால் ஒரு ஆணே எழுதியிருக்ககூடியதாக ஆணின் உலகை மிக இயல்பாய்ப் பதிவுசெய்திருக்கின்றார். முக்கியமாய் இளவயதுப் பயலுகள் எப்படிக் கதைப்பார்கள், நடமாடுவார்கள் என்பதை எழுதிய இடங்கள் எனக்கு வியப்பாக இருந்தது. அத்தோடு இல்லாமல் பெண்களின் படைப்புக்களில் அவ்வளவு இயல்பான ஆண்பாத்திரங்கள்/உரையாடல்கள் வருவதை வாசித்தில்லாதபடியால் இது எனக்கு முக்கிய விடயமாகத் தெரிந்தது. பாமாவோ அல்லது வேறெவரோ மறுத்தாலும், இது பறையர் சாதியினருக்கு ஆதரவாக எழுதப்பட்ட நாவல் என்று ஆரம்பத்திலிருந்தே புரிந்துகொள்ளமுடியும். பொதுப்படையாக நடப்பதாக அல்லது, ஒரு ஊரில் மட்டும் இந்தக் கதை நடப்பது என்று வாசிப்பில் தெரிந்தாலும், பள்ளர் சாதியினர் மீது பலவிடங்களில் stereo-typeல் பல கருத்துக்கள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. நிச்சயம் பறையர்கள் பள்ளர்களால் ஒடுக்கப்பட்டிருந்தாலும் எழுத்தில் பொதுவான தளத்தில் வைக்கும்போது இவை குறித்து அவதானமாக இருக்கவேண்டும் போலத் தோன்றியது. இதையெல்லாவற்றையும் விட தலித்துக்கள் மிக அவதானமாக இருக்கவேண்டிய இன்னொரு முக்கிய புள்ளி உண்டு. இவ்வாறான ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கிடையிலான முரண்கள் பகைகள் வெளியே கூறப்படும்போது அவர்களுக்கும் மேலேயுள்ள ஆதிக்கசாதிகள் இவற்றை தங்கள் வசதிக்கேற்ப திரித்து எழுதி தலித்துக்களை இன்னவும் ஒடுக்கவும் கூடும். தமக்குச் சாதகமான கருத்துக்களை மட்டும் எடுத்து எழுதிப்போட்டு தலித்துக்களை நோக்கி நக்கல் சிரிப்பு சிரிக்க காத்திருக்கின்றன பனங்காட்டு நரிகள் என்பதை அவ்வளவு இலகுவில் ஒதுக்கிவிடமுடியாது. பாமாவின், 'வன்மம்' இன்றைய பொழுதில் எழுதப்பட்டிருக்ககூடாது என்ற விமர்சனங்கள் சிலவற்றை வாசித்திருக்கின்றேன். என்னால் அந்தக் கருத்துடன் உடன்படமுடியாதுவிட்டாலும், ஒரு சென்சிட்டாவான விசயத்தை எழுதும்போது பாதிக்கப்பட்டவர்களைத் தவிர்த்து அது எதிரான திசையில் திசை திரும்பாமலிருக்க, பாமாவைப்போன்றவ்ர்கள் இந்த நாவல் எழுதப்பட்டதன் நோக்கம் குறித்து தொடர்ச்சியான உரையாடலை நிகழ்த்தியபடி இருக்கவேண்டும். இந்த நாவலில் இறுதி இரண்டு அத்தியாயங்களைத் தவிர, மிகுதி அனைத்திலும் பள்ளர்கள் பறையர்களுக்கு எதிராளிகளாகச் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். இவர்களுக்கிடையிலுள்ள வன்மத்தைச் சொல்வதற்கு எடுத்த அவகாசத்தை அவர்களைத் தூண்டிவிடும் சக்திகளுக்கும் செலவழித்திருக்கவேண்டும். முக்கியமாய் இன்றைய பொழுதில் பாமாவின் நாவல்கள் வேற்று மொழிகளிலும் மொழிபெயர்க்கப்படும்போது, தலித் பிரச்சினைகள் என்பதே பள்ளர்களுக்கும் பறையர்களுக்கும் மட்டும் இடையிலானதொன்று என்ற தோற்றத்தை இதுகுறித்து அவ்வளவு அறியாதவர்களிடம் இந்த நாவல் கொடுக்கக்கூடிய அபாயமும் உண்டு.

(3)
இந்த நாவலை வாசித்துக்கொண்டுபோகும்போது, எனக்குப் பதின்மத்தில் வாசித்த கே.டானியல், செ.கணேசலிங்கத்தின் நாவல்கள் நினைவுக்கு வந்தன. எங்கேயும் ஒடுக்கப்பட்டவர்களில் மொழியும் துயரமும் ஒரேமாதிரிதான் இருக்கும் போல. இந்த நாவலை ஈழத் தேசியப்போராட்டத்துடன் ஒப்பிட்டுக்கொண்டு போக முடிந்தது. இளம்பெடியன்கள் அநியாங்களைச் சகிக்காது தங்கள் உரிமைக்காக தாங்களே போராவேண்டும் என்று கூறும்போது ஒரு வயசானவர் கூறுவார், 'இன்னைக்குக் குடிக்க கூழு இருக்கான்னு பாருங்கடா. அதுக்கே வழி இல்ல. இவனுக பெரிய போராட்டம் நடத்துவாங்களாம்...." என்று கூற, 'குடிக்கக் கூழு இல்லைல? ஒங்கப்பங் காலத்துலயும் இல்ல. ஒம் பாட்டங்காலத்துலயும் இல்ல. ஒங்காலத்துலயும் இல்ல. இனி ஒம் மகே காலத்துலயேயும் இருக்காது. இது எதுக்கன்னாலன்னு யோசிச்சுப் பாத்தியா, வருசக்கணக்குல இப்படியே கெடக்கப்போய்த்தான் ஒரு பெய மதிக்க மாட்டேங்கா" என்பதை ஈழப்போராட்டத்தின் ஆரம்பகால வரலாற்றுடனும் தொடர்புபடுத்திப் பார்க்கலாம் போலத் தோன்றியது. இன்றைக்கு இந்தியா டூடே, குமுதம் போன்றவை எப்படி ஈழப்போராட்டத்தைக் கொச்சைப்படுத்த 'மாற்றுக்கருத்தாளர்கள்' என்று பிரகடனப்படுத்துகின்றவர்களைத் தேடித் தேடி நேர்காணல் கண்டு வெளியிடுகின்றதோ அவ்வாறு பாமா போன்றவர்களும் ஆதிக்கசக்திகளின் பாஸிச கரங்களுக்குள் பலியாகாமல் இருக்கவேண்டும். இதை ஏன் நான் கூறுகின்றேன் என்றால், 'ஈழப்போராட்டத்தில் எனது சாட்சியம்' என்ற மாற்றுக்கருத்துப் புத்தக்கத்தை எழுதியவர் மற்றும் தன்னை நடுநிலையாளர் என்று பிரகடனப்படுத்தியவர்தான் (பிறகு தீராநதியில் பேட்டிகொடுத்தவர்) சுகனையும், தேவதாசையும் போட்டுத்தள்ள பிஸ்டலோடு பாரிஸ் தெருக்களில் திரிந்தவராம். அது போதாதென்று தலித்துகளுக்கு புத்தகம் வெளியிடுகின்றேன் என்ற சோபாசக்திதான் தன்னை வெள்ளாளன் என்று அடையாளப்படுத்துவதில் பெருமை கொள்கின்றவர் என்று 'மாற்றுக்கருத்தாளர்களின்' தளத்திலுள்ள கட்டுரைதான் கூறுகின்றது. ஒரு புத்தகம் வெளியே வந்தவுடனேயே பலரது உண்மை முகங்கள் வெளுக்கத்தொடங்கியுள்ளன. எனவே பிற மாற்றுக்கருத்தாளர்களும் புத்தகங்களை வெளியிடவேண்டும். இவ்வாறானவர்களிடம் இருந்துதான் மாற்றுக்கருத்துகான அடித்தளம் இடப்படுகின்றதென்றால், இன்று கறைபட்டிருக்கும் ஈழப்போராட்டத்துத் தலைமைகளை விட இவை இன்னும் அச்சமூட்டுபவையாகவே புலம்பெயர்ந்த தேசத்திலிருந்து ஈழத்து/புலம்பெயர் இலக்கியத்தை அறியமுனையும் என்னைப்போன்றவருக்கு இருக்கும்.