நமக்கான கடைசிப்பாடல்

காத்திருந்தேன்
முதுகில் குத்தப்பட்ட
கத்தியின் துரோகத்துடன்
ஒரு தொலைபேசி அழைப்புக்காய்

புறக்கணிப்பின் துயருடன்
வளாகவாசல்களில் நூலகங்களில்
உன் சுவடுகள் தேடியலைய
ஓயாதெழும் அலைகளாய்
காதினை உரசுகின்றன
நமது உரையாடல்கள்

இருள்படர்ந்த
நெடும்வனத்தைக் கடந்துவந்தபோது
நினைவுகள் கொல்லும் குளிர்காலம் கரைந்து
அழகாய் விரிந்திருந்தது வசந்தம்

இன்றென் செல்லிடப்பேசி உயிர்ப்புறுகிறது
அந்த இனிமைக்குரலுக்குரிய
அதிர்வெண் மாறவில்லை
எதிர்முனையில் நீ.

எல்லாமே சுழற்சிதான்
நிராகரித்தலும் உச்சிமுகர்தலும்
நேசிப்பின் எழுதப்படாத விதி
உறைந்துபோன இருவிதயங்களுக்கு
உயிர்கொடுக்க முயல்கிறாய்

எதையும் நம்பும்..
உதாசீனத்தை இரசித்து
அனைத்தையும் நேசிக்கும்
குழந்தைமையை தொலைத்துவிட்டிருந்தேன்
அடர்வனம் கடந்த பொழுதில்

இன்று
துரோகத்தை அருந்தி
வன்மத்தை மூச்சாக்கி
மூர்க்கமாய் வளர்ந்த 'ஆண்பிள்ளை'

இனிமேலும் நேசிக்கக்கூடும்
ஆனால் அது நீயல்ல
பதின்மம் கடந்த ஆண்கள்
மீண்டும் மழலைகள் ஆவதில்லை.