ஒரு கவிதை: பிரெஞ்சு மற்றும் ஆங்கில மொழியாக்கம்

ஒரு குளிர்கால இரவில்
காதல் கணகணப்படுப்பாய் நுழைகையில்
தழுவிக்கொள்ளும் ஆன்மாவில்
உதிர்கின்றன நினைவின் வர்ணங்கள்;
கடந்தமுறை புதர்படர்ந்த ஒற்றையடிப் பாதையில்
வந்துபோன நேசமும்
சாம்பல்நிற முயலின் வடிவில் இருந்ததும் தற்செயலானதல்ல

ஒவ்வொரு முறையும் அறைகளை இறுகப் பூட்டி
சாவிகளை தோட்டதிற்குள் எறிந்தாலும்
வருகின்றவர்களிடம் நுட்பமான சாவிகள் இருக்கின்றன
மறுக்கவும் மறுகவும் செய்கின்ற கடுங்குரல் மீறி
கதவுகளைத் திறந்து இசையை மீட்கையில்
நேசத்தின் அலைவரிசையிற்குள் போவதைத் தவிர
வேறு வழிகளிருப்பதுமில்லை

தேநீர்க் கடையில் மென் சிவப்பு கேசத்தை விசுக்கியபடி
எழுதுபவரைச் சந்திப்பது இதுவே முதன்முறையென்றபோது
வாதைகளைச் சந்திப்பதற்கு எத்தனையோ வழிகள் இருக்கையில்
இதில் ஆச்சரியப்பட ஏதுமில்லையெனும் முணுமுணுப்பை
சுண்டி விசிறியது மூக்குத்தியின் வெளிச்சம்

விருந்தொன்றின் பின்னான மென்னிரவில்
இழுத்தணைத்து முத்தமிட்டபோது
இந்தவழியும் 'ரோமிற்கா' என அச்சமுறும்;
'நீண்டநாட்களின் பின் ஸ்பர்சித்த உதடுகள் உனது'
கேட்டகணத்தில் கடந்தகாலத்தில் விடாதுபறந்த துயரப்பறவை மறைய
பனியைத் தெளிக்கிறது புதியதோர் வானம்

மைக்கல் ஆஞ்சலோவின்
'டேவிட்டின்' வலதுகை தொடுமிடும் நின்று
'முன்னே இன்னொருபடி நகருவோமா'வென மலர்கையில்
இருண்ட மனதின் இன்னொர் கரை அறியாது
வளர்க்காதே நம்பிக்கையையென வெட்டிப் புதைக்கையில்
துடிதுடித்த விழிகளில் சாய்ந்து போனது
எழுத்தின் பசிய கிளைகள்.

காலத்தின் அந்திவரை 'கோடேயிற்காய்க் காத்திருப்பவர்க்கு'
இறுதியில் மிஞ்சுவது எதுவுமே இல்லையென்றாலும்
கடந்துபோக முடியாக் கணகணப்பு அடுப்பாய்
பற்றியெரிகிறது மீண்டும்
இந்தப் பாழாய்ப்போன நேசம்.

(கார்த்திகை, 2014)

00000000000000000000000000000000

Lorsque l'amour entre, par une nuit d'hiver, comme le feu de la cuisine
les couleurs tombent avec douceur sur l'âme qui l'embrasse.
Ce n'était pas par hasard que l'amour, qui m'a croisé la fois précédente
sur le sentier du buisson, avait la forme d'un lapin gris. 

Même si, à chaque fois, je jette les clés dans le jardin
après avoir hermétiquement fermé les chambres,
Celles qui viennent possèdent des clés subtiles.
Malgré la voix rogue qui nie et qui hésite,
lorsqu'elles ouvrent les portent et jouent de la mélodie,
on ne trouve aucun chemin pour échapper à leurs harmonies d'amour.

Lorsque je lui ai dit que c'était la première fois que je voyais une personne qui écrivait dans le salon de thé balançant ses cheveux rougeâtres,
Le bijou accroché à son aile narinaire scintillait pour murmurer que cela n'était pas étonnant qu'il y ait tant de possibilités de harcèlements.

Au cours d'une nuit douce, après le festin,
lorsque qu'en serrant contre moi je l'embrassais,
le cœur craignait que ce chemin n'aille encore à Rome.
Lorsque j'entends dire: "Tes lèvres sont celles que j'ai sens tant de temps après",
L’oiseau de la mélancolie qui volait dans le dans le passé disparait
et un nouveau ciel envoie des nuées.

Lorsque s'épanouit un désir d'avancer la main un peu plus loin
que l'endroit où se posait la main droite de "David de Michael Ange",
un autre côté du cœur l'enterre en interdisant la confiance inconsciente
et les branches fraiches de l'écriture s'inclinent sur les yeux palpitant

Bien qu'il ne reste rien pour ceux qui attendent Godot jusqu'à la fin des temps,
A nouveau s'enflamme l'amour comme le feu incontournable de la cuisine.

Elanko Dse (Traduit par Vasudevan)

00000000000000000000000000000000

Love sneaks in again in the middle of a winter’s night
Like the warmth of a fireplace, while in its embrace
All the shades of life’s memories are shed
And the grey hare it appeared as last time
In that lonely trail covered by bramble bush
Begins to make sense at last

Countless times have the doors been shut
Tight with the keys, thrown into the garden’s pit
Yet newer ones come with subtler keys
That pass over my scornful shrill with a comfort
the losing defence of my reluctant voice doesn’t have
And when the doors open for melody’s reign
But for the harmony of giving into love, all plot is lost

Caressing the low lines of your red hair when you said
‘It was the first time you met a writer, I did muffle
In the myriad ways to hurt myself , I have in my head
This isn’t a special one, with a cause to baffle
But it did reach you, when the glint in the stud
You wear on the nose, tipped it away without a ruffle

And then in the lightness of the night that followed the feast
I pulled you over, hugged and kissed you
Fearing all the while whether ‘this road too would lead to Rome’
And when you said you hadn’t done this in a long time
Just then, the old songbird, with that relentless sorrow
From my past vanishes to nest its swansong forever into a mound
Of fresh snow that falls from a future sky

Standing beneath Michael Angelo’s David, within touching distance
Of his right hand, the heart blooms for a forward stance
But the darker shores of my forlorn heart quick to their feet
Crush remaining hopes with a fair warning, dumped as a peat
on my beautiful little trepidating eyes, come to rest
the hungry boughs of my colorful words

Nothing is the reward that awaits those who wait
For Godard, till the end of time, we all know, is forever late
But this hopeless love that burns again, in a twist of fate
Has too much warmth to pass over for another date

Elanko (Translated by Bhuvaneshwaran Velusamy)