சுகுமாரனின் 'பெருவலி'

சில படைப்புக்களை வாசிக்க வழமையை விட நிறையக் காலம் எடுக்கும். இன்னுஞ் சில தம்மை வாசிப்பதற்கான நேரம் இதுவல்லவென உதாசீனம் செய்யும். இவ்வாறு அருந்ததி ரோயின் The God of small thingsஐ பலமுறை வாசிக்கத் தொடங்கியும் முழுமையாக வாசித்து முடிக்காதிருக்கின்றேன். இன்னும் இதை வாசித்து முடிப்பதற்கான காலம் வரவில்லையென என்னை ஆறுதற்படுத்துவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. அவ்வாறு பிரான்ஸிஸ் கிருபாவின் 'கன்னி'க்கும் தொடக்கத்தில் நிகழ்ந்திருக்கின்றது.

அதேசமயம் பதின்மத்தில் இருக்கும் அக்காவின் மகளுடன் தொலைபேசிக்கொண்டிருந்தபோது, அவர் God of small thingsஐ வாசித்துவிட்டாரென்றபோது வியப்பாக இருந்தது. ஆனால் நான் அருந்ததி ரோயின் அடுத்த நாவலான The Ministry of Utmost Happiness வந்தவுடன் ஒரே இழுவையில் வாசித்து முடித்துவிட்டேன். எனக்கு பிடித்த நாவல்களில் அதுவுமொன்று.

மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் எந்த நாவலனெறாலும் உடனேயே வாசித்து முடித்துவிடும் எனக்கு, இறுதியாக வந்த அவரின் நாவலான Warlight இற்குள் எந்தப் பக்கத்திற்குள்ளால் நுழைந்து எப்படி வெளியேறுவதென்பது இன்னும் தீர்க்கமுடியா மர்மமாய் இருக்கிறது.

இப்போது அதே ஒரு திகைப்பு, அனுக் அருட்பிரகாசத்தின் இரண்டாவது நாவலான A Passage Northஇற்கும் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றது. தெரிந்த நிலவியல், ஒரளவு பரிட்சயமான மாந்தர்கள் என்றாலும் ஒரு கிழமைக்கு மேலாய் இப்போதுதான் நூறு பக்கங்களைத் தாண்டி வந்திருக்கின்றேன்.

அதேவேளை அவரின் முதல் நாவலான The Story of a Brief Marriageஐ அவ்வளவு இலயித்து வாசித்திருக்கின்றேன். அது அவ்வளவு பிடித்தது என்பதால்தான் எவரையும் நேர்காணல் செய்ய விரும்பாத என்னை ஒரு சிறு நேர்காணலை அவருடன் செய்ய வைத்திருந்திருக்கின்றது. நாவல் பற்றிய என் வாசிப்பும், அவரின் நேர்காணலுமென அன்று 'அம்ருதா'வில் அவை வெளிவந்துமிருந்தன.

அனுக்கின் இரண்டாவது நாவலில் என் வாசிப்பு மெதுநடையில் போகும்போதுதான் இந்தப் பாதை சரிவராதென ஹெமிங்வேயின் 'A Moveable Feast' இற்குள் நுழைந்திருந்தேன். இது ஹெமிங்வே அவரின் முப்பதுகளில் எழுதிப் பிரசுரமாகாத குறிப்புகள். ஹெமிங்வேயின் மறைவின் பின் இது அவரின் மனைவியால் பிரசுரிக்கப்பட்டது. ஒரு எழுத்தாளன் பாரிஸ் கஃபேயில் இருந்து தனது கதைகளை எழுதுவதும், அங்கே வரும் பெண்ணை இரசிப்பதும், அந்தப் பெண்ணை எப்படித் தன் கதைக்குள் ஒரு பாத்திரமாகக் கொண்டுவருவதுமென கற்பனை செய்வதும், ஹெமிங்வேக்கு பிரியமான மதுவகைகளுமென அந்த நூல் விரிந்துகொண்டிருக்கின்றது.

இப்படி அனுக்கையும், ஹெமிங்வேயையும் வாசிக்கும்போதுதான் தற்செயலாக சுகுமாரனின் 'பெருவலி'க்குள் வந்து விழுந்தேன். வரலாற்றுப் பின்னணியில் எழுதப்பட்டிருந்தாலும் மிகச் சுவாரசியமான நாவல். வரலாற்றில் மறைக்கப்பட்ட ஒரு இளவரசியின் நாட்குறிப்புகளினூடாக இந்த நாவல் எழுகின்றது. அதற்கு சுகுமாரனுக்கு இருக்கும் கவித்துவமொழி வளஞ்சேர்க்க, உடனேயே வாசித்து முடித்துவிடவேண்டுமென்ற உந்துதலைத் தந்திருந்தது. தமிழ்ச்சூழலில் நான் கதைக்கும்போது, பலரைக் கவராத அவரின் முதலாவது நாவலான 'வெலிங்டன்' எனக்குப் பிடித்த நாவல்களிலொன்று.

அவ்வளவு எளிதில் என் வாசிப்பின் பொருட்டு நிகழ்வது இல்லையெனினும் எனக்கு சுகுமாரனின் அடுத்த நாவலான 'பெருவலி'யும் பிடித்திருக்கிறது. அதேபோல இந்த நாவலை வாசிக்கும்போது இந்த நாவலுக்கு அவர் செய்திருக்ககூடிய ஆய்வுகளும், தேடல்களும் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டியவை. நமக்குப் பரிட்சயமில்லாத விடயங்களையும், நமக்கு புறத்தேயுள்ள கலாசாரங்களையும் எப்படி சுவாரசியமான புனைவாக்கலாம் என்பதற்கு 'பெருவலி' நல்லதொரு உதாரணம். அதைவிட சுகுமாரன், -நான் அடிக்கடி வலியுறுத்தும்/விரும்பும்- 200 பக்கங்களுக்குள்ளேயே இதை கச்சிதமாக எழுதி முடித்திருக்கின்றார் என்பது இன்னொரு வியப்பு.

இந்தக் குறிப்பு ஒரு நல்ல நாவலாக எனக்குத் தோன்றும் 'பெருவலி'யை வாசிப்பில் ஆர்வமுள்ளவர்கள் தவறவிடக் கூடாதென்பதற்காய் எழுதப்படுகிறது.

****************

(Aug 09, 2021)

A Kind of Magic

1.

உங்களோடு பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது ஓர் அற்புதம் நடந்தது. இயற்கையின் மீது வர்ணத்தை யாரோ விசிறியதுபோல, சட்டென்று நிறையப் பறவைகள் செம்மஞ்சளும், நீலமும், சாம்பலாகவும் தரையில் வந்திறங்கின. இவர்களோடு அறிமுகஞ் செய்யவேண்டும் என்ற ஆவலில் முயலார் அதேகணத்தில் பற்றைக்குள்ளிலிருந்து வந்துசேர்ந்தார். யாரோ ஒருவர் மாந்தீரிகக்கோலால் தட்டிவிட, இவையெல்லாம் நிகழ்வதுபோல நான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

நானும், நீங்களும் சேர்ந்து ஒரு திரைப்படத்தைப் பார்ப்போமா என்று நீங்கள் கேட்டபோதுதான், இந்த அற்புதம் இடைவெட்டிப் போயிருந்தது. தொலைவில் இருந்தால் என்ன, நமக்கான திரையில் காலத்தின் நேர்கோட்டில் வெவ்வேறு வெளிகளில் இருந்தபடி ஒரு திரைப்படத்தைப் பார்க்கத் தொடங்கியிருந்தோம்.

இது நாங்கள் பார்த்த திரைப்படத்தைப் பற்றியது அல்ல.

இது இன்னொருவனைப் பற்றியது. அவன் வீட்டில் தனிமைப்பட்டவனாக இருக்கின்றான். அந்தப் பொழுதுகளில் தனக்கான ஒரு இசைக்குழுவைக் கண்டுபிடிக்கின்றான். அதற்குப் பிறகு நடப்பவை எல்லாம் வரலாறு. அவனது இசைக்குழு பிரபல்யமாக அடைகின்றபோது, அவனுக்கு ஒரு காதலியும் வாய்க்கின்றாள். ஆனால் வருடங்கள் கழியக் கழிய அவன் தன்னையொரு இருபாலினராகக் கண்டுகொள்கின்றான். அவனை அவளால் புரிந்துகொள்ளமுடிந்தாலும், அவனை விலக்கி ஒரு வாழ்வை அவள் தேர்தெடுத்துக் கொள்கின்றாள். ஆனால் அவனது காதல் தொடக்கத்தில் அவள் மீது இருந்ததுபோலவே இறுதிவரை இருப்பது அவ்வளவு அழகு.

அந்த இசைக்குழு ஐரோப்பா, அமெரிக்கா எங்கும் புகழ்பெறுகிறது. புகழின் உச்சிக்குப் போகும் எந்த நிகழ்வோ/தனிமனிதரோ பிறகு ஒரு துன்பியல் நாடகத்தைப் பெரும்பாலும் சந்திக்கவேண்டித்தான் இருக்கிறது. இவனும் அதைச் சந்திக்கின்றான். நான் அதைப் பற்றி அவ்வளவு பேசப் போவதில்லை.

ஆனால் இந்தக் கலையையும், கலை தேர்ந்தெடுக்கின்ற மனிதர்களையும் பற்றியே யோசிக்கின்றேன். அது தன்னியல்பிலே, எவருமே அறியாமலே அவரவர்க்குள் நிகழ்வதென்றே நினைக்கின்றேன். 'நாம் கலைக்குத் தாரை வார்த்தவர்கள்' என்பவர்கள் குறித்தோ, கலைஞர்க்கு இயல்பாய் இருக்கக்கூடிய பிறழ்வை அது கலைக்கான பாதை என்று தங்களையும் பிறரையும் சிதைக்க ஓர் கருவியாகப் பாவிப்பவர்களையும் புன்னகையால் விலத்தி வரவிரும்புகின்றேன்.

தியானம் நிகழ்வது என்பது தியானஞ் செய்கின்றோம் என்று யோசிக்காமல், தன்னியல்பில் நிகழ்வதைப் போலத்தான், கலைகளும் நிகழ்கின்றது என்று நினைக்கின்றேன். அது எனக்கு எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போது சிலவேளைகளில் நடப்பது போல உங்களுக்கு கலைப்படைப்புக்களில் மூழ்கும்போதோ, இன்னொருவருக்குப் பாடிக் கொண்டிருக்கும்போதோ நிகழலாம்.

அவ்வாறு நிகழும்போது இவ்வாறு நிகழ்கின்றதே என்று சந்தோசப்படலாமே தவிர, அவ்வாறு நிகழ்வதற்கு நாம் ஒருபோதும் காத்திருக்கவே முடியாது. எந்தப் படைப்பையும் திரும்ப திரும்ப முயற்சிப்பதன் மூலம் செம்மையாக எப்படி செய்வது என்று கற்றுக்கொள்ளலாம். ஆனால் அசலான படைப்பு என்பது அது படைக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது மட்டும் தற்செயலாக நிகழ்வது.

அவை எப்போது நிகழ்கின்றன என்பது சிறந்த கலைஞர்க்குத் தெரியும். ஆகவேதான் அவ்வகையான படைப்புக்கள் பிற்காலங்களில் நிகழமுடியாமல் போகின்றபோது அவர்களில் பலர் மனப்பிறழ்வுக்குள்ளாகின்றார்கள், தற்கொலையை நாடுகின்றார்கள். அந்த ருசியை அறிந்தவர்கள் ஒருபோதும் நகல்களை கலையாக்க என்றுமே விரும்பமாட்டார்கள்.

2.

நீங்கள் நட்சத்திரங்களையும், அதற்கப்பால இருக்கும் விந்தைகளையும் பேசிக்கொண்டிருந்தீர்கள். அதுமட்டுமில்லாது இந்தப் பூமியில் இருக்கும் சிறு உயிரிவரை உங்களை அதிசயக்க வைத்துக்கொண்டிருக்கின்றது என்றும் விவரித்துச் சொல்லத் தொடங்கினீர்கள். இந்த உரையாடல் நானொரு ஸென் கதையைச் சொல்லத் தொடங்கியதில் இருந்து தொடங்கியிருக்க வேண்டும்.

ஒரு ஸென் துறவி வண்ணத்துப்பூச்சியைக் கனவில் கண்டுவிட்டு, வண்ணத்துப்பூச்சி தன்னை அது தன் கனவில் கண்டால் எப்படியிருக்கும் என்று யோசிப்பதிலிருந்து ஆரம்பிக்கின்றது. அதன் நீட்சி நாம் வாழும் இந்த வாழ்க்கை உண்மையானதா? அல்லது நாம் யாரோ ஒருவரின் கனவில்தான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றோமா என நம்மை யோசிக்கவைப்பதாய்ச் செல்லும்.

கடலுக்குள் இருக்கும் ஒரு உலகத்தைப் போல, கனவுகளும் உங்களுக்குப் பிடிக்கும் என்று சொன்னீர்கள். உங்களுக்கான ஒரு செயல்திட்டத்தின் ஆக்கமொன்றைச் செய்துவிட்டு, எனது சாயல் அதில் வந்துவிட்டது கவனீத்தீர்களா எனக் கேட்டீர்கள். அதை நீங்கள் அறியாமல் நிகழ்ந்துவிட்டதென்பது உங்களுக்கும் தெரியும், அதில் என் சாயல் வந்தது தற்செயல் என்பது எனக்கும் தெரியும்.

3.

அவன் இப்போது தன் இசைக்குழுவிலிருந்து, கூடா நட்பொன்றின் நிமித்தம் பிரிந்துவிட்டான். தனியே சென்று பாடுகின்றான். வழமையான இசைஞர்கள் அடிமையாவதுபோல மதுவுக்கும், போதைமருந்துக்கும் தன்னைத் தாரை வார்க்கவும் செய்கிறான். மேலும் அவனுக்கு இப்போது -அன்றைய- உயிர்கொல்லி நோயான எயிட்ஸும் வந்துவிட்டது. அதையும் தனது புறக்கணிக்கப்பட்ட காதலைப் போல ஏற்றுக்கொள்ளவே செய்கின்றான்.

பிரிந்த இசைக்குழு மீண்டும் ஒரு நற்காரியத்துக்காய் இணைகின்றார்கள். நண்பர்களிடம் தன் உயிர்க்கொல்லி நோயின் வீரியத்தைக் கூறி நான் வாழ்வது இன்னும் கொஞ்சக்காலந்தான் ஆனால் நீங்கள் வருந்தக் கூடாது என்றும் சொல்கின்றான். நான் பிறந்ததே perfomance செய்யத்தான். அதை ஒருபோதும் கைவிடமாடேன் என்று சொல்கின்றவன் தனது 45 வயதில் இறந்து போகின்றான்.

"Whatever happens, I'll leave it all to chance

Another heartache, another failed romance, on and on

Does anybody know what we are living for?

I guess I'm learning

I must be warmer now..."

என்று சொன்னவன், தனக்கான வாழ்வை வாழ்ந்துவிட்டுத்தான் போயிருக்கின்றான். அவன் சொன்னதுமாதிரி நாமிருக்கின்றோமோ இல்லையோ எப்போதும் The Show Must Go On இல்லையா?

அவனின் வாழ்க்கையை அறிந்துபோதும், அவனின் பாடல்களைக் கேட்டபோதும், நான் பல தடவைகள் அழுதிருக்கின்றேன் என்பதை உங்களால் நம்பமுடியுமா......? அவனின் எந்தப் புள்ளியில் என்னைப் பொருத்திப் பார்த்தேனோ தெரியாது. இது கூட நானறியாமல்தான் நிகழ்ந்திருக்கவேண்டும்.

அதையெல்லாம் இப்போது துடைத்தெறிந்துவிட்டு, அவன் பாடியதைப் போல Tonight I'm gonna have myself a real good time என்றுதான் சொல்ல விரும்புகின்றேன்.

ஏனென்றால் எனக்கு அருளப்பட்ட உயிர்ப்பின் பசுமையுடன் நானின்னும் இந்தப்பூமியில் இருக்கின்றேன். உங்களோடு கனவுகளைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருக்கின்றேன்.

*************************************

(தலைப்பிலிருந்து, பாடல்கள் வரிகள் வரை ,அனைத்திலும் இருப்பது Freddie Mercuryம் அவனது Queen இசைக்குழுவும்)

-May, 2021-

ஹெமிங்வே என்னும் சாகசப்பயணி

ஹெமிங்வே ஆங்கில இலக்கியத்தை கடந்த நூற்றாண்டில் நவீனப்படுத்தியவர்களில் முக்கியமானவர். அதேவேளை அவரின் எழுத்தைப் போலவே, அவரின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையும் விசித்திரமாக இருந்திருக்கின்றது.  இதனால் அவர் சுவாரசியமான ஒரு மனிதராகவும் அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் இருந்திருக்கின்றார். ஒருவர் தனது வாழ்ந்த காலத்திலேயே அவர்  இறந்துவிட்டதான அஞ்சலிக்குறிப்புக்களை வாசிக்க முடியுமா? ஆனால் ஹெமிங்வேயுக்கு அவர் ஆபிரிக்காவில் விமான விபத்தில் இறந்துவிட்டாரென்று அஞ்சலிக் குறிப்புக்கள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. ஹெமிங்வே என்றாலே சாகசப் பயணங்கள் செய்பவரென அவரின் எழுத்தினூடும், வாழ்க்கையின் மூலமாகவும் நிரூபித்தவர். அதேபோல பிற்காலத்தில் அவர் மனப்பிறழ்வின் அலைகளுக்குள் அகப்பட்ட  துரும்பைப் போல, பரிதாபமான ஒரு மனிதராகவும் மாறியவர். அதன் நீட்சியில் தனக்கான இறுதிமுடிவை இரண்டு தோட்டக்களினால் தன்னைத்தானே சுட்டு,  வாழ்வை முடித்தும் கொண்டவர்.

ஹெமிங்வே அவரின் பதின்மங்களில் முதலாம் உலகப்போரில் பங்கேற்கின்றார். போர்வீரராக யுத்தத்திற்குச் செல்ல அவரின் கண்பார்வைக் குறிப்பாடு தடுத்து நிறுத்தினாலும், இத்தாலிக்கு ஒரு அம்புலஸ் வாகன ஓட்டியாகச் செல்கின்றார். அந்தவேளையில் முன்னணி அரங்குகளில் இருந்த இராணுவத்துக்கு சிகரெட்டுக்களையும், சாக்கிலேட்டுக்களையும் வழங்கச் சென்றபோது எதிரணி அடித்த ஷெல்லினால் காயமடைகின்றார். அப்படிக் காயப்பட்டு சிகிச்சை பெறும்போது ஹெமிங்வேயிற்கு முதல் காதல் அங்கிருந்த தாதியோடு ஆரம்பிக்கின்றது. அவர் ஹெமிங்வேயை விட 8 வயதுகள் கூடியவர். ஹெமிங்வே காயம்பட்ட யுத்தவீரராக போர் முடிய அமெரிக்காவுக்குத் திரும்பி, அந்தத் தாதியைத் திருமணஞ்செய்து கொள்ளும் கனவுடன் இருக்கும்போது அந்தக் கனவு கலைந்துபோகின்றது. அநேகர் அனுபவிக்கும் முதல் காதல் துயர் ஹெமிங்வேயிற்கு ஏற்படுகின்றது. போர் முடிந்தபின் வந்த வெறுமையும், காதல் வேதனையும் ஹெமிங்வேயை கதைகளை எழுதும் படைப்பாளியாக உந்தித் தள்ளுகின்றது. அவரது முதலாவது சிறுகதைத் தொகுப்பு 'In our Time' வெளிவந்து விசேட கவனத்தைப் பெறுகின்றது. அதற்கு முதல் 'மூன்று கதைகளும், பத்துக் கவிதைகளும்' என்ற தொகுப்பு வெளிவந்தாலும், அவரது பெற்றோர்/சகோதரி உட்பட பலர் 'வெளிப்படையாக பாலியல்' பேசியதற்காக அதில் வந்த 'Up in Michigan' கதையை எதிர்மறையாகப் பேசியிருக்கின்றார்கள்.

ஹெமிங்வே தனது 22 வயதில் திருமணஞ் செய்து, கனடாவில் இருக்கும் 'ரொறொண்டோ ஸ்டாருக்காய்' பத்திரிகையாளராக வேலை செய்தபடி பாரிஸில் வசிக்கத் தொடங்குகின்றார். பிரான்ஸ் வாழ்க்கையையும், ஸ்பானிய காளைச் சண்டையையும் பின்னணியாகக் கொண்டு ஹெமிங்வே அவரின் முதலாவது நாவலான 'The Sun also Rises'ஐ எழுதி வெளியிடுகின்றார்.  அடுத்த நாவலாக தனது முதலாம் உலகப்போர் அனுபவங்களின் பின்னணியை வைத்து A Farewell to Arms என்ற நாவலை ஹெமிங்வே சிலவருடங்களுக்குள் எழுதுகின்றார்.  இந்தப் புதினம், போரோடு தொடங்கி குழந்தை ஒன்றைப் பெறும் பெண்ணின் அவலச்சாவோடு முடிகின்றது. இந்த நாவல் போரினால் ஏற்படும் இழப்புக்களை மட்டுமின்றி அதன் நிமித்தம் விளையும் வெறுமையையும் காட்சிப்படுத்துகின்றது. எந்தப் போராயினும் அங்கே கதாநாயகர்கள் இருப்பதில்லை, வெற்றியும், கொண்டாட்டங்களும் வெற்று ஆரவாரங்களே என்பதை மிக நுட்பமாக ஹெமிங்வே இதில் எழுதிச் செல்கின்றார்.

இந்த இரண்டு நாவல்களும் மிகுந்த வரவேற்பைப் பெற்று ஹெமிங்வே அவரின் எழுத்தினால் தனது முப்பதுக்குள்ளேயே பிரபல்யம் வாய்ந்த ஒரு படைப்பாளியாக மாறிவிடுகின்றார். அதேவேளை அவர் தனது அடுத்த மனைவியான  போலினையும் இந்தக் காலத்தில் கண்டடைந்துவிடுகின்றார். போலின் ஒரு வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்தவர். போலினும், அவரது குடும்பத்தினரும் ஹெமிங்வேயின் எழுத்தின் மீது மிகுந்த மதிப்புடையவராக இருந்திருக்கின்றார்கள். எனவே ஹெமிங்வேயிற்கு தடையறாது எழுத போலின் வழிவகுத்துக் கொடுக்கின்றார். 

போலின் குடும்பத்தினர் ஏற்பாடு செய்து கொடுக்கும் பயணத்தாலேயே ஹெமிங்வே தனது குழுவினருடன் ஆபிரிக்க ஸபாரிக்குப் போக முடிகின்றது. வேட்டையாடுதல் குறித்த சிக்கலான கேள்விகள் இப்போது இருந்தாலும் ஹெமிங்வே எப்படி காளைச் சண்டையைப் பார்க்க ஆர்வமுடையவராக இருந்தாரோ, அவ்வாறே வேட்டையாடுதலையும் ஒரு சாகசமாகச் செய்தவர். காளைச் சண்டை பற்றியும் (Death in the Afternoon), ஸபாரியில் வேட்டையாடியதும் குறித்தும் (Green Hills of Africa) இரண்டு அபுனைவுகளை விரிவாக ஹெமிங்வே எழுதியிருக்கின்றார்.

ஹெமிங்வே எப்படி எழுத்தில் புதிது புதிதாக கண்டடையப் பிரியப்பட்டாரோ அப்படியே காதல்களையும் ஒருவித சாகசத்துடன் எங்கும்/எதிலும் நிறைவடையாமல் தேடிச் சென்றிருக்கின்றார் என்பதை நாம் எளிதாக அவரின் வாழ்க்கையினூடு அறியமுடிகின்றது. ஆகவேதான் அவர் எழுத்து மீது விருப்புடைய மார்த்தா என்கின்ற புதுக்காதலியை அடுத்து கண்டடைகின்றார். அப்போது தொடங்கியிருந்த ஸ்பானிய உள்ளூர் போருக்கு, புரட்சிக்காரர்களை ஆதரிக்கும் ஒருவராகவும், பத்திரிகையாளருமாக ஸ்பெயினுக்கு மார்த்தாவுடன்  ஹெமிங்வே செல்கின்றார்.

மார்த்தாவின் காதல் ஹெமிங்வையை மூன்றாவது திருமணத்தை நோக்கி நகர்த்துகின்றது. ஏற்கனவே முதல் மனைவியுடன் ஒரு மகன், இரண்டாவது மனைவியுடன் இரண்டு மகன்களுடன், இப்போது ஹெமிங்வே  தனது மனைவியைக் கண்டடைந்துகொள்கின்றார். ஹெமிங்வேயின் காதல் அறமென்பது மிகவும் சிக்கலானது. அவர் ஒரு திருமண உறவில் இருக்கும்போதே, தனது அடுத்தடுத்த காதலி/மனைவிகளைக் கண்டடைந்தும் கொள்கின்றார். ஒரு எழுத்தாளனின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை இங்கே முக்கியமானதா என்ற கேள்வி நமக்கு எழலாம். ஆனால் ஹெமிங்க்வே அவர் செய்த சாகசங்களில் இருந்து மட்டுமின்றி, அவரது காதல்களிலிருந்தும் பிரித்துப் பார்த்தல் அவ்வளவு எளிதானதல்ல. ஆகவேதான், ஹெமிங்வே தனது புதிய நாவல்களை எழுதுவதற்காகத்தான், இப்படி புதுப்புதுக் காதலிகளை கண்டடைந்துகொள்கின்றார் போலும் என்று அவரது சமகாலத்து நாவலாசிரியரான F.Scott Fitzgerald எள்ளலாகக் சொல்லியிருக்கின்றார்.

ஹெமிங்வே தனது மூன்றாவது மனைவியான மார்த்தாவுடன் கியூபாவின் ஹாவானாவுக்கு குடிபெயர்கின்றார். ஹாவானாவில் இருந்தே இடதுசாரிச் சாய்வுள்ள நாவலான 'To Have and Have Not' எழுதுகின்றார். அடுத்து அவரது பிரபல்யம் வாய்ந்த நாவலான 'For Whom the Bell Tolls'ஐ அவர் சந்தித்த ஸ்பானிய உள்ளூர்ப்போரின் பின்னணியில் வைத்துப் புனைகின்றார் . இது அமெரிக்காவில் மிகுந்த வரவேற்பைப் பெற்றபோதும், இடதுசாரி சார்புள்ளவர்களால்  ஒரு நாட்டு அரசு செய்த அட்டூழியங்களை எப்படி புரட்சிக்காரர்களின் கொலைகளுக்கு நிகராக வைத்துப் பேச முடியுமென விமர்சிக்கப்பட்டது.

இதன்பிறகு ஹெமிங்வே எழுதுவதிலிருந்து  மெல்ல விலகிச் செல்கின்றார். அதேவேளை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குடியினுள் அமிழத் தொடங்கினார். இரண்டாவது உலகப்போர் தொடங்குகின்றது. கியூபாவில் அவரோடு இருக்கும் மார்த்தா, ஸ்பானிய உள்ளூர்ப்போரை நேரில் பார்த்து எழுதியது மாதிரி 2ம் உலகப்போரையும் பார்த்து எழுத, ஐரோப்பாவுக்குச் செல்வோமென அழைக்கின்றார். ஹெமிங்வே தனக்கு வயதாகிவிட்டதென இதை மறுக்கின்றார். உலகில் முக்கிய போர் ஒன்று நடக்கும்போது அங்குபோகாது ஒளிந்திருக்கும் கோழை நீயென ஹெமிங்வேயைச் சீண்டுகின்றார். அதற்கு முன்னரே இவர்கள் இருவரின் உறவில் விழுந்த விரிசல் இப்போது பெரிதாக வெடிக்கின்றது. 

மார்த்தா ஐரோப்பாவிற்குப் போய், அங்கிருந்து மிகச்சிறந்த போர்க் கட்டுரைகளை எழுதுகின்றார். ஹெமிங்வே கியூபாவில் அதை வெளிப்படையாகப் பாராட்டினாலும், 'மார்த்தா போரை விட நான் முக்கியம் என்னிடம் சேர்ந்து வாழ வாவென்று உருக்கமாகவும், ஒருவகையில் சுயநலமாகவும் கடிதங்களை எழுதுகின்றார். 

இறுதியில் மார்த்தாவுடன் போர்க்களத்துக்கு வருகின்றேன் என்று ஹெமிங்வே கூறுகின்றார். ஆனால் அமெரிக்காவிலிருந்து விமானத்தில் புறப்படும்போது, பெண்களை அமெரிக்க இராணுவ விமானத்தில் ஏற்றமாட்டார்களென மார்த்தாவை கைவிட்டுப் போக மார்த்தா கடல் வழியாகப் பயணிக்கின்றார். இது ஹெமிங்வே செய்யும் தந்திரமென மார்த்தாவுக்குத் தெரிந்தாலும் அவர் கப்பல் வழி ஐரோப்பாவுக்குச் செல்கின்றார். மார்த்தா வந்துசேர்வதற்குள் ஹெமிங்வே அவரது நான்காவது மனைவியாகின்ற மேரியைப் பிரான்ஸில் சந்திக்கின்றார். 

அங்கே ஒருநாள் இரவு உணவுக்குப் போய்த் திரும்பும் வழியில் சந்திக்கும் விபத்தில் தலையில் காயமேற்பட்டு ஹெமிங்வேயுக்கு உணர்வு தப்புகின்றது. அதிலிருந்து  ஹெமிங்வே தப்பி வந்தாலும், இங்கிருந்துதான் அவருக்கான உளவியல் சிக்கல்கள் தொடங்குகின்றது. பின்னர் ஆபிரிக்காவில் இரண்டாவது ஸ்பாரி பயணத்தில் ஏற்படும் விமான விபத்து இதை உச்சநிலைக்குக் கொண்டு செல்கின்றது. அத்துடன் முற்றுமுழுதாக ஒரு பெருங்குடிகாரராக இந்த இடைப்பட்ட காலத்தில் ஹெமிங்வே மாறியும் விட்டிருந்தார்.

ஹெமிங்வே மார்த்தாவைக் கைவிட்டு, மேரியைக் காதலிக்கத் தொடங்கினாலும், அவரால் மார்த்தா மீது வெறுப்பை உமிழாமல் விடமுடியவில்லை. கடைசிவரை அந்த வெறுப்போடோ ஹெமிங்வே வாழ்ந்துமிருக்கின்றார். தனக்கான புதுக்காதல்களை, தன்னோடு இருக்கும் பெண்களின் நிலைமைகளை நினைத்துப் பார்க்காமலே தேடிக்கொள்ளும் ஹெமிங்வே, தனக்குரிய பெண்கள் மட்டும் தான் விரும்புவதுமாதிரியே இருக்கவேண்டுமென நினைத்ததுக் கொண்டது வியப்பானட்னு. ஒருவர் பெரும்படைப்பாளியாக இருந்தாலும், பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் இந்த விடயங்களில் சிறுமையுடைய மனிதராக மாறிவிடுகின்றனர் என்பதற்கு ஹெமிங்வே ஒரு சிறந்த உதாரணம்.

இதன் பின்னர் 50 ஐத்தாண்டிய ஹெமிங்வே பதின்மப் பெண் மீதும், பாலியல் தொழிலாளி மீதும் ஈர்ப்புக் கொள்வதெல்லாம் அவரை எப்படிப் புரிந்துகொள்வதென்பது சிக்கலாந்த விடயங்கள். ஆனால் அந்தப் பதின்மப் பெண்ணின் மீதான மையலைக் கூட ஹெமிங்வேயினால் புனைவாக்க முடிந்திருக்கின்றது. அதுவே 'Across the River and into the Trees' ஆக வெளிவந்து, விமர்சகர்களினால் 'இனி ஹெமிங்வேயிற்கு எழுத எதுவுமே இல்லை, வீழ்ச்சியடைந்த படைப்பாளியாகிவிட்டார்' எனக் கடுமையாக எழுதவைக்கின்றது.

ஆனால் ஹெமிங்வே காளைச் சண்டையில் எத்தனை குத்தீட்டிகளை உடலில் வாங்கினாலும் இன்னமும் சரணடைந்துவிடாத ஒரு காளையாக தன்னை நிரூபிக்க மீண்டும் எழுதத்தொடங்குகின்றார். அதுவே அவரின் அற்புதமான நாவலான 'The Old Man and the Sea' ஆக எழுந்து வந்திருக்கின்றது. அது ஹெமிங்வே இன்னும் வீழ்ச்சியடையவில்லை, படைப்புக் களத்தில் கொம்புகள் விறைக்க மூசியபடி நிற்குமொரு காளை என்பதை  நிரூபிக்கின்றது. 

இந்தக் காலப்பகுதியில்தான் ஹெமிங்வே பெருங்குடிகாரராக ஆனது மட்டுமின்றி, மிகப்பெரும் விபத்தையையும் ஆபிரிக்காவில் சந்திக்கின்றார். அவர் இறந்துவிட்டார் என்று செய்திகள் வெளியிடப்பட்டபின் இரண்டு நாட்களில் உயிருடன் திரும்புகின்றார். திரும்பிய அவர் இன்னொரு சிறுவிமானத்தில் உகண்டாவின் தலைநகருக்கு மேரியுடன் திரும்பும்போது இன்னொரு விமான விபத்தைச் சந்தித்து உடலில் எரிகாயங்களை பெறுகின்றார்.

புதிய படைப்பாளிகள் வந்தாலும் ஹெமிங்வே இன்னமும் சளைக்காத காளை என்பது எழுத்தில் நிரூபிக்கப்பட, ஹெமிங்வேயிற்கு இலக்கியத்துக்கான நோபல் பரிசு வழங்கப்படுகின்றது. ஆனால் அவர் அதை சுவீடனுக்குச் சென்று பெற்றுக்கொள்ளும் நிலையில் இல்லை. ஆகவே அவருக்கு அந்தப் பரிசு கியூபாவில் வைத்து வழங்கப்படுகின்றது. அந்தக் காலத்தில் அவரைச் சுற்றி பெரும் ஒளிவட்டம் உலகின் எல்லாப் பாகங்களிலிருந்தும் பாய்ச்சப்படுகின்றது. ஹெமிங்வேயிற்கு பொதுவில் பேசும் தயக்கம் இருப்பினும், அவரின் உடல்நிலையும் பாதிக்கப்பட்டு இருந்ததாலும், அவர் நோபல் பரிசு குறித்து அமெரிக்க தொலைக்காட்சி நிறுவனம் ஒன்றுக்கு கொடுக்கும் பேட்டியில் ஒரு பல்லிழந்து போன காளை போன்ற சோர்வுடன் உள்ள ஒரு ஹெமிங்வேயை நாம் பார்க்கின்றோம். 

எத்தனையோ ஆபத்துக்கள் இருந்தாலும், எத்தனையோ விபத்துக்களைச் சந்தித்தாலும் சாகசப் பயணங்களையும், யுத்தகளங்களையும் தேடிப்போன ஹெமிங்வேதானா இதுவென நமக்கு அவரைப் பார்க்கும்போது பரிதாபம் வருகின்றது. ஆனால் இதுவும் வாழ்வின் ஒருபகுதியே, இவ்வாறான எல்லா சகாசங்களும், பெருமைகளும், வெற்றிகளும், முடிசூட்டல்களும் இறுதியில் அர்த்தம் எதுவுமில்லாது  போகுமென்பதை நாம் விளங்கிக்கொள்வதற்கு  ஹெமிங்வேயின் வாழ்வை ஓர் உதாரணமாகக் கூட எடுத்தும் கொள்ளலாம்.

இதன்பின்னர் ஹெமிங்வே சந்திப்பதெல்லாம் வீழ்ச்சிகளே. அவரது உளவியல் மிகுந்த சிக்கலுக்குள்ளாகின்றது. பல்வேறு காலப்பகுதியில் உளவியல் சிகிச்சைகளைப் பெறுகின்றார். காதுக்குள் குரல்கள் ஒலிப்பதும், தற்கொலை பற்றிய சிந்தனையுமென ஹெமிங்வேயின் மனது சிதறுகின்றது/சிதைவுறுகின்றது. அத்துடன் முற்றுமுழுதாக குடிக்கு அடிமையாகிவிட்டதால் அது பெண் வெறுப்பாக, மேரி மீதும் பிள்ளைகள் மீதும் வன்முறையாக மாறுகின்றது. இத்தனைக்கு அப்பாலும் மேரி அவரைக் கைவிடாது இருந்திருக்கின்றார். இந்தக் காலத்திலேயே அவர் தனது இருபதுகளில் எழுதி பாரிஸில் தொலைந்துவிட்டதென நினைத்த டயரிக்குறிப்புக்களை பல்லாண்டுகளுக்குப் பிறகு கண்டுபிடிக்கின்றார். அதை ஹெமிங்வே திருத்தத் தொடங்கி, அதுவே ஹெமிங்வேயின் மரணத்தின் பின்னர் வெளியாகின்ற A Moveable Feast என்கின்ற நினைவுக்குறிப்புகளாகும். 

எழுத்துக்கு தன்னை முழுதாகத் தாரை வார்த்துக் கொடுத்த ஹெமிங்வே, ஒருநாள் தன் மரணத்துக்கும் தன்னை முற்றாகக் கொடுக்கின்றார். இளவயதில் தனது தந்தை தற்கொலை செய்ய, அது மிக கோழைத்தனமானது என்று விரிவாக எழுதிய ஹெமிங்வேயும் அவ்வாறான முடிவைத் தேர்ந்தெடுத்ததும் துரதிஷ்டவசமானது. தனது தந்தையின் மரணத்துக்கு தனது தாயும் முக்கிய காரணமென அவரை விட்டு விலத்திவைத்து அவரோடு நெடும் வருடங்கள் பேசாமலும், தாயின் மரணவீட்டுக்குப் போகாதும் இருந்த ஹெமிங்வே எப்படி இப்படியொரு முடிவை தன் பொருட்டு எடுத்தார் என்பதற்கு நாம் எளிதாக எந்தக் காரணத்தையும் கண்டடையமுடியாது. ஹெமிங்வேயிற்கு இவ்வாறு இவையெல்லாம் நிகழ்ந்தன என அதையதை அப்படி ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டியதுதான்.

 

ஒரு சிறந்த படைப்பாளியாக இருந்த ஹெமிங்வேயினால் ஏன் அவர் நேசித்த பெண்களை ஒருகட்டத்துக்குப் பிறகு நேர்மையாக நடத்தமுடியவில்லை என்பதற்கும் நாம் விடைகளை அவ்வளவு எளிதாகக் கண்டடைய முடியாது. அவ்வாறே அவரது இளையமகன் அவருக்கு எழுதுகின்ற காழ்ப்புக்கடிதத்தில் ஒரு தோல்வியடைந்த தந்தையாக ஹெமிங்வேயை நாம் காண்கின்றோம். பிறகு அவரது மகன் ஹெமிங்வேயை மன்னித்தாலும், அந்த வெறுப்பை அவ்வளவு எளிதாக மீளப்பெற்றுவிட ஹெமிங்வேயினால் ஒருபொழுதும் முடியாதெனவே நினைக்கத் தோன்றுகின்றது.

இத்தனைக்கு அப்பாலும் ஹெமிங்வே தனது எழுத்துக்களால் தலை நிமிர்ந்தே நிற்கின்றார். அதுவரை காலமும் இருந்த புனைவுக்கான எழுத்து நடையை மாற்றியதால் உலகின் பல்வேறு நாடுகளில் இருக்கும் வாசகர்களால் மட்டுமின்றி, சிறந்த படைப்பாளிகளினாலும் அவர் கொண்டாடப்படுகின்றார். ஒரு சாகசப்பயணி, தன் சொந்த நாட்டைவிட்டு பல்வேறு நாடுகளுக்குச் செல்வதிலும் வாழ்வதிலும் ஆர்வமுடையவர், போரின் கொடுமைகளை நேரடியாக பார்த்து அசலாக எழுதிய பத்திரிகையாளன், தன் படைப்புக்களில் நம்மையும் ஒருவராக உணரச்செய்த படைப்பாளி என்கின்ற பல்வேறு வடிவங்களில் பொருந்திப்போகின்ற ஹெமிங்வே, பலவேளைகளில் சாதாரணர்களில் பார்க்க மிகச் சாதாரணராகவும் இருந்திருக்கின்றார் என்பதும் உண்மையே. ஆகவேதான் அவர் நமக்கு இன்னும் நெருக்கமாகின்றாரோ தெரியவில்லை. 

ஹெமிங்வே தனது முதல் நாவலை எழுதி கிட்டத்தட்ட நூற்றாண்டு வரப்போகின்ற இந்தக்காலத்திலும் ஹெமிங்வே தனது எழுத்துக்களால் மட்டுமின்றி, தனிப்பட்ட வாழ்க்கையினாலும் நம்மிடையே வியப்பானவராகவும், விசித்திரமானவராகவும் ஒளிர்ந்துகொண்டே இருக்கின்றார். இன்றும் பல்லாயிரக்கணக்கில் ஹெமிங்வேயின் எழுத்துக்கள் விற்பனையாகிக் கொண்டிருக்கின்றன. புதிய புதிய வாசகர்கள் அவரை ஆர்வமாய்த் தேடிப் போய்க்கொண்டேயிருக்கின்றனர். 

ஹெமிங்வேயின் இறுதிக்காலத்தில் Life சஞ்சிகை, 20,000 வார்த்தைகளில்  ஸ்பெயினில் நடக்கும் காளைச்சண்டை பற்றிக் கட்டுரையொன்று கேட்க, அவர் 60,000 சொற்களில்  எழுதிவிட்டு, அதை எப்படி/எங்கே வெட்டிச் சுருக்குவதென்று தெரியாது தனது நண்பரிடம் அனுப்பி 20,000 சொற்களுக்கு மாற்றியிருக்கின்றார். சிறந்த எழுத்தாளராக மட்டுமின்றி, தனது எழுத்துக்களுக்கான சிறந்த எடிட்டராகவும் இருந்த ஹெமிங்வேயின் இறுதிக்காலம் எப்படி சோகமாகவும் சோர்வாகவும் போனது என்பதற்கு இதை உதாரணமாகச் சொல்வார்கள். இதே ஹெமிங்வே தனது நாவலொன்றின் (A Farewell to Arms) இறுதிப் பகுதி திருப்தியாக வருவதற்காய், நாற்பதுக்கும் மேற்பட்ட வித்தியாசமான முடிவுகளை அலுக்காது சலிக்காது  எழுதியும் பார்த்திருக்கின்றார் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. 

எழுத்தை அவ்வளவு ஆத்மார்த்தமாக நேசித்த ஒரு படைப்பாளியான ஹெமிங்வே, இதைவிட வேறு எதையும் தன் வாழ்நாளில் விரும்பியிருக்கவேமாட்டார் என்பதும், அவரது புத்தகத்தின் முதல் பக்கத்தைப் புரட்டும் வாசகருக்காய், எங்கோ தொலைவில் இருந்து  புன்னகைக்க காத்திருப்பாரென்பதும், அவரின் எழுத்தையும் சாகசப்பயணங்களையும் வியந்து பின்தொடரும் என்னைப் போன்றவர்க்கு நன்கு தெரியும்.

*********************

(நன்றி: கனலி, ஆவணி, 2021)

புகைப்படங்கள்: கூகுள் 

இளங்கோவின் ‘மெக்ஸிக்கோ’: இன்றைய காலத்தின் நாவல்

- எஸ்.கே.விக்கினேஸ்வரன்

இளங்கோவின் ‘மெக்ஸிக்கோ’ நாவல் பற்றி ஜீவநதியின் 150 வது இதழுக்கு ஒரு விமர்சனம் எழுதமுடியுமா என்று இதழாசிரியர் பரணீதரன் ஒரு குறுஞ்செய்தியை அனுப்பியிருந்தார். அந்த இதழ்  ‘ஈழத்து நாவல் விமர்சனச் சிறப்பிதழாக’  வரப்போவதாக வேறு குறிப்பிட்டிருந்தார். அதிகம் யோசிக்காமல் அவருக்கு ஓம் என்று பதில் போட்டுவிட்டேன். ஆனால் நாட்செல்லச் செல்ல ஒருவகைத் தயக்கம் எழத் தொடங்கியது. நான் இதுவரை காலத்தில் எப்போதாவது ஒரு நாவல் குறித்து விமர்சனம் எழுதியிருக்கிறேனா, எழுதியவை எல்லாமே வெறும் அனுபவக் குறிப்புகளாக அல்லது அறிமுகக் குறிப்புகளாகத் தானே இருந்திருக்கின்றன. அப்படி இருக்க என்ன துணிவில் இந்த நாவலுக்கு மட்டும் எப்படி விமர்சனம் எழுத ஒப்புக் கொண்டேன்?. பேசாமல் ஒரு அனுபவ அல்லது அறிமுகக் குறிப்பை எழுதி அனுப்பிவிடலாமோ என்று குழம்பிக் கொண்டிருந்தேன்.

இந்தக் குழப்பத்திலிருந்து விடுபட நாவலை மீண்டுமொருமுறை திரும்ப வாசித்தேன். இரண்டாவது வாசிப்பின் போது நாவலுள் இன்னமும் அதிகமாக உட்செல்ல முடிந்தது உண்மைதான். ஆயினும் விமர்சனம் எழுதுவதற்கான உந்துதல் எளவில்லை. ஆனால் இப்போது இதை நான் எழுதிக் கொண்டிருக்கும் நேரத்திலிருந்து சரியாக இரண்டு நாட்களுக்கு முதல் இளங்கோ தன் முகநூல் பக்கத்தில் ஒரு பதிவை இட்டிருந்தார். சிறிது காலத்துக்கு முன் எழுதப்பட்டதென அவர் குறிப்பிட்டிருந்தாலும், இப்பதிவை நான் இப்போதுதான் முதலாவதாக வாசித்ததாக நினைக்கிறேன். அந்தப் பதிவில் அவர் எழுதியிருந்த ஒரு விடயம் என்னை சற்று நின்று திருப்பி வாசிக்க வைத்தது.

அவர் எழுதியிருந்தார்:  “படைப்பை பார், படைப்பாளியைப் பாராதே'  என்பது எவ்வளவு முக்கியம் வாய்ந்த சொல்லாடல். ஆனால் நம் தமிழ்ச்சூழலில் அதை கேலிக்குரியதாக்கிய பெருமை, இதன் உண்மையான அர்த்தத்தை விளங்காதவர்களால் மட்டுமில்லை, இதை முன்னிலைப்படுத்திய சிலராலும் நிகழ்ந்திருக்கின்றது என்பதே அவலமானது.  ‘ படைபைப் பார், படைப்பாளியைப் பாராதே' என்பது எழுதியவர் மற்றும் வாசிப்பவருக்கு ஒரு படைப்பை முன்வைத்து  எத்தகைய பெரும் சுதந்திரத்தைத் தருகின்றது என அநேகர் எண்ணிப் பார்ப்பதேயில்லை. படைப்பை எழுதியபின்னர், அது படைப்பாளிக்குச் சொந்தமில்லை. அதை முன்வைத்து எவ்வகையான வாசிப்பையும் வாசகர் செய்வதற்கான ஒரு வெளி திறந்துவிடப்படுகின்றது. வாசகர், தனக்குரிய வாசிப்பில் அந்தப் பிரதியை எவ்வகையாகவும் புரிந்துகொள்ளமுடியும். அதை படைப்பாளி, இது நானெழுதிய படைப்பு இப்படித்தான் விளங்கிக்கொள்ளவேண்டும் என்று எந்தவகையிலும் கட்டாயப்படுத்தமுடியாது. அவ்வாறு ஒரு படைப்பாளி தன் படைப்புக் குறித்து விளக்கந் தந்தாலும், அந்தப்படைப்பை எழுதியவர் என்றவகையில் உரிமைகோரி எதையும் கூறமுடியாது. அவரும் இன்னொரு வாசகராகவே கருத்துச் சொல்லமுடியும்.”  

இதை வாசித்த போது எனது சிந்தனை ஒரு மூன்று நான்கு தசாப்தங்களுக்கு முந்திய சூழலில் நடந்த இலக்கிய உரையாடல்களை நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தது. அந்த உரையாடல்கள் அந்தக்காலகட்டத்தின் இலக்கியங்களை மதிப்பிட்டதிற் பெரும்பங்காற்றிய போக்குப்பற்றிய உரையாடல்களாக இருந்தன. இந்த உரையாடகள் உண்மையில் இலக்கிய விமர்சனம் சார்ந்ததாக இருந்ததை விடவும் எழுத்தின் அல்லது எழுதுபவர்களின் கருந்து நிலை சார்பாகவே பெரிதும் அமைந்திருந்திருந்தன என்று நினைக்கிறேன். அல்லது கருத்து நிலை பற்றிப் பேசப்படுவதே அப்போதைய பிரதான விமர்சனமாக இருந்தது. படைப்பில் வெளிப்படும் கருத்து நிலை, அல்லது சமூக நோக்கு என்பவை தொடர்பான கேள்விகளும், மறுப்புகளும் படைப்புகள் பற்றிய விமர்சனங்களில் முக்கிய அல்லது முழுமையான கவனத்தை எடுத்திருந்தன. (அத்தகைய ஒரு விமர்சனப் போக்குகுக்கும் கூட அன்றைய நிலையில் ஒரு தேவை இருக்கவே செய்தது. இது பற்றிப் பேசுவதானால் தனியாக எழுத வேண்டும்.) இந்தப் போக்கும் கூட உருவாகிவந்த சமூக மாற்றத்தோடு இணைந்து வெளிப்பட்ட வரலாற்று நிகழ்வுதான். சரியாகச் சொல்வதானால், அது ஒரு வரலாற்றுத் திருப்புமுனை. ஆனால் அந்தத் திருப்புமுனை எவ்வளவுக்கு நியாயமானதோ, அவ்வளவுக்கு அது, தன்னளவில் முழுமையற்றதாகவும் இருந்தது. அது இன்னமும் ஆழமும் விரிவும் கொண்டு செழுமைப்படுத்தப்பட வேண்டியதாக இருந்தது. 

பழைய இலக்கியங்களை, மறுவாசிப்புச் செய்தும் புதிய இலக்கியங்களை அந்த ஒளியில் வளர்த்தெடுக்க வேண்டியதுமான பாரிய வரலாற்றுப் பொறுப்பு அதற்கு இருந்தது. ஆனால் அது ஆரம்பத்தில் அப்படித் தொடங்கியபோதும், அந்த அடிப்படையின் தொடர்ச்சியான வளர்ச்சியாக விரிவதற்குப் பதிலாக  இலக்கியத்தை கருத்துருவாக்கத்துக்கான சாதனமாகக் கருதுகின்ற நிலையை நோக்கித் திரும்பியது. அல்லது அத்தகைய ஒரு செல்நெறியே சரியானது என்று நம்பியது, .இதன் விளைவாக, இந்த விமர்சனப் போக்கினால் அங்கீகரிக்கப்படும் கருத்துக்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட படைப்புகளைத் தூக்கி நிறுத்துவதும், மற்றவைகளை ஒதுக்குவதும் என்ற நிலை உருவாகத் தொடங்கியது. இலக்கியம் என்பது வெறுமனே கருத்து நிலைசார்ந்து மட்டும் நோக்கப்படுகின்ற ஒற்றைப் பரிமாணப் பொருள் அல்ல என்ற உண்மையை அது அடையாளம் காண தசாப்தகாலம் எடுத்தது. இலக்கியம் என்று பொதுவான வரையறைக்குள் அடங்கும் அதன் எல்லா வடிவங்களுக்கும் பொதுவானதாகவும், முக்கியமானதாகவும், கருத்துநிலை இருந்தபோதும், அது தவிர்ந்த இன்னும் பல்வேறு அம்சங்களும் இருக்கின்றன என்பது கவனத்திலெடுக்கப்படாமலே இந்த விமர்சனப் போக்கு இயங்கியது.

ஆனால் தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் இலக்கியங்கள் எவ்வாறு மதிப்பிடப்பட்டன என்பதற்கும் ஒரு வரலாறு உண்டு. இயல்பானதென ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட சமூக நீதிக்கு இசைவாக அமைந்த பொதுவான கருத்து நிலையும் அல்லது சிந்தனைப் போக்கும், அதன் அடிப்படையான, வாழ்வுமுறையும் முரணற்றதாக, ஏற்றதென்று நம்பப்பட்ட காலத்து இலக்கியங்கள் பெரிதும் அக்காலத்தின் சமூகநீதியையே பேசின. அது மட்டுமல்லாமல், அவற்றின் நிலைபேறுடமையை வலியுறுத்தின. இந்தப் போக்கினை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுந்த இலக்கியங்களில்,சொல், ஓசை, சொல்லும் முறையின் பல்பரிமாணத் தன்மை, கற்பனையின் ஆழமும் விரிவும் என்பவற்றுடன், சொல்லும் முறைக்கான இலக்கண விதிமுறைகளும் படைப்பின் மீதான மதிப்பீட்டுக்கு அடிப்படைகளாக அமைந்திருந்தன. அங்கு கருத்துநிலைமீதான கேள்விகள் இருப்பதில்லை. அப்படி ஏதாவது இருப்பினும், அவை அடிப்படைக் கருத்துநிலையில் எழும் சிறியளவான மீறல்களாகவே கொள்ளப்பட்டன. அவை இலக்கியத்தின் தகுதியைத் தீர்மானிக்கும் அளவுக்கு முக்கியமானவையாக இருக்கவில்லை.

ஆனால். சமூக வாழ்வுக்கான கருத்துநிலைகளில் பாரிய மோதல்கள் நடந்துகொண்டிருக்கும் நவீன காலச் சூழலில், இலக்கியத்தின் தகுதியைத் தீர்மானிக்கும் முக்கிய இடத்துக்கு அவை வருவது தவிர்க்கமுடியாத தேவையாகவும், இயல்பாகவும் அமைந்துவிடுகிறது. இந்த நிலை எந்தளவுக்கு தீவிரத் தன்மை அடைகின்றது என்றால், இலக்கியத்தின் மற்றைய அடிப்படையான கூறுகளைப் புறந்தள்ளியே கூட, தானே இலக்கியத்தின் பிரதான அம்சமாகவோ அல்லது ஒரே அம்சமாகவோ கூட இருக்கலாம் என்று நிறுவிவிடுவதை ஒரு சமூக நியாயமாகவே வலியுறுத்தும் இடத்துக்கு அது வந்து சேருவதுதான். இத்தகைய ஒரு சூழ்நிலையில் எழுந்த, தவிர்க்கமுடியாத எதிர்ப்புக் குரல்களில், பல்வேறு தொனிகள் இருந்தன. பல்வேறு கருத்துநிலைகளும் இருந்தன. அதாவது கருத்து நிலை ஒன்றும் முக்கியமே அல்ல என்பது முதல், இலக்கியம் இலக்கியமாகவே இருக்க வேண்டும், அது சமூகத்தின் அரசியலுடன்,அதாவது சமூகக் கருத்து நிலையுடன் சம்பந்தப்படக்கூடாது என்பது வரையான பரப்பில் இந்த எதிர்ப்புக் குரல்கள் எழுந்தன. இவற்றுள் ஒன்றாகவே நான் இந்த ’படைப்பாளியின் மரணம்” (The death of the Author -Roland Barthes ) என்ற குரலையும் அதன் நீட்சியாக வந்த ’படைப்பைப் பார்,படைப்பாளியை பாராதே’ என்பதையும் புரிந்துகொள்கிறேன்.

கருத்து நிலை சார்ந்த இந்த இரு போக்குகளையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் இலக்கிய முயற்சிகள் நமது சூழலிலும், பொதுவாகத் தமிழிலும் நடக்கவே செய்தன. ஆயினும் அந்தக் காலத்துச் சூழலின் இறுக்கம் காலத்தோடு கரைந்து, இக்காலத்துக்குரிய இலக்கியங்கள், இலக்கியத்துக்கேயுரிய பண்புகளுடனும் இக்காலத்தின் முன்னேறிய கருத்து நிலைகளைக் கொண்டவையாகவும் வரத்தொடங்கியுள்ளன. ஈழத்திலும் புலம்பெயர் நாடுகளிலும் இருக்கும் பல படைப்பாளிகளிடம் இந்த ’இயல்பான சமூக நீதிக்கு’ ஏற்ற வகையிலான படைப்புகள் இலக்கிய முழுமையுடன் வெளிவருவதைக் காணக் கூடியதாக உள்ளது. அந்தவகையான படைப்பாளிகளில் முக்கியமான ஒரு படைப்பாளியாக நான் இளங்கோவை அடையாளம் கண்கிறேன். கட்டுரைகள், சிறுகதைகள், கவிதைகள், நாவல்கள் என்று விரியும் அவரது இலக்கியப் பயணத்தில், கட்டுரைகளும், கதைசொல்லலும் அவருக்கு மிகவும் ‘வாலாயமானவையாக’ வந்து சேர்ந்திருக்கின்றன. இளங்கோ என்ற எழுத்தாளரை. ஒரு படைப்பாளியாகவும், ஒரு நபராகவும் நான் அறிவேன். அவரையும் அவரது எழுத்துக்களையும் இரு வேறு, ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தப்படாத தனிமங்களாக என்னால் பார்க்க முடியவில்லை. அவரது நூலை, நான் எப்போது வேண்டுமானாலும் படிக்கலாம், ஆனால் அவரை எப்போது வேண்டுமானாலும் சந்திக்க முடியாது என்ற அர்த்தத்தில் அதில் ஒரு உண்மை இருக்கத்தான் செய்கிறது. ஆனால், எழுதப்பட்ட பிரதி மாறுவதில்லை, ஆனால் எழுதுபவர் மாறுவார், அவரது இன்னொரு படைப்பு முன்னதைப் போல் இருப்பதில்லை, உண்மையில், இருக்க முடியாதும் கூட என்பதால் இவை இளங்கோவுக்கு மட்டுமல்ல யாருக்குமே பொருந்துவன தான். ஆனால் இன்னொன்றும் உண்மை. ஒரு பிரதிக்கு பல்வேறு வாசிப்புகள் இருக்க முடியும் . ஒரு படைப்புப் பற்றிய புரிதல் என்பது பார்ப்பவரின் பார்வையிலும் தங்கி இருப்பதால், அது எப்போதும் முழுமையாக அதாவது எலோருக்கும் ஒரேமாதிரிப் புரிகிற முழுமையாக இருக்க முடியாது. அதே காரணத்தினாலேயே, ஒரு பிரதியே ஒருவருக்கே, வெவ்வேறு காலங்களில் வெவ்வேறு அர்ததத்தையும், புரிதலையும் கொடுக்க முடியும்.

இளங்கோவின் ‘மெக்சிக்கோ’ இதற்கு நல்ல உதாரணமான ஒரு நாவல்.

000  

அண்மையில் மறைந்த எழுத்தாளர் பிரபஞ்சன் அவர்களது ஞாபகார்த்தமாக நடாத்தப்பட்ட நாவல் போட்டியில் பரிசு பெற்ற நாவல் என்ற வகையில் அது வெளிவரும் போதே பரவலான அறிமுகத்துடன் வெளிவந்தது. ஆனால், அத்தகைய ஒரு அறிமுகம் இல்லாவிட்டாலும் கூட பரவலாக வாசிக்கப்படுவதற்கு அடிப்படையான பல அம்சங்களைக் கொண்டது இந்த நாவல்.. கதை ஒரு சாதாரண காதல் கதை தான், கதையின் களம் போலவே மெக்சிக்கோ நாவலும் மிகச் சிறியது. அண்மைக்காலங்களில் பலநூற்றுக்கணக்கான பக்கங்களைக் கொண்ட நாவல்களைப் படித்ததற்குப் பிறகு ஓரு 172 பக்கங்களே கொண்ட நாவலைப் படித்தது, நீண்ட திரைப்படங்களைப் பார்த்தபின் மாறுதலுக்காக ஒரு குறுந் திரைப்படத்தைப் பார்த்தது போன்ற உணர்வை ஏற்படுத்தியது. விரல் விட்டு எண்ணக்கூடிய பாத்திரங்கள், ஒரு குறிப்பான இடத்தையே சுற்றிச் சுற்றி நடக்கிற சம்பவங்கள், கூர்மையான உரையாடல்கள், கதைசொல்லி தன்னைப் பற்றியும் தன்னிடமிருந்து பிரிந்து நின்று தன்னையே கேள்விக்குள்ளாகுதல், நியாயப்படுத்துதல், கழிவிரக்கப்படுதல், தன்னைத்தானே கேலிக்குள்ளாக்குதல். தன்னை மறந்து கனவுலகில் சஞ்சரித்தல், மற்றைய பாத்திரங்களை, தனது பார்வையில் சித்தரிக்கும் போதும், அவர்களை இரத்தமும் சதையுமாக வாசகர் முன் நடமாட வைக்கும் நுணுக்கமான சித்தரிப்பை வழங்குதல் என்பவற்றால் நாவல் ஒரு நேர்த்தியான படைப்பு என்ற உணர்வை வாசிக்கும் ஒரு வாசகரிடம் இயல்பாகவே ஏற்படுத்திவிடுகிறது. இதன்பின், பலங்கள், பலவீனங்கள் எல்லாம் பாத்திரங்களின் பலங்களாகவும் பலவீனங்களாகவும் மாறிவிடுகின்றன. ஒரு நல்ல நாவலுக்கு இருக்கக் கூடிய ஒரு முக்கியனான அம்சம் இது.

நாவலின் கதை ஒன்றும் பெரிய கதை அல்ல என்று சொன்னேன். பொதுவாக, வட அமெரிக்கர்கள் விடுமுறையைக் கழிக்க இரண்டு அல்லது மூன்று வார விடுப்பில் மெக்சிக்கோ, கியூபெக் போன்ற நாடுகளுக்குச் செல்வது வழக்கம். விடுமுறைகாலம் முழுவதும், ஒப்பீட்டளவில் மலிவான செலவில், எல்லாவித களியாட்டங்களையும் மகிழ்ச்சியாக அனுபவித்துத் திரும்ப அருமையான இடங்கள் இவை என்பது பிரசித்தம். ஆனால் கதைசொல்லி பாரம்பரிய வரலாறு கொண்ட ஒருகாலத்தில் மாயன்களின் பூர்வீக நிலமாக இருந்த மெக்சிக்கோவில் இவைபற்றிய புரிதலோடு செல்லும் ஒரு ஈழத்து அரசியல் சூழலால் தனது பதின்மங்களில் நாட்டைவிட்டு புலம்பெயர்ந்து கனடாவில் வாழ்கின்ற, தன் இளமைக்கு அழகுசேர்ப்பதாய் முகிழ்த்த காதல் முறிந்துபோன துயரத்தைச் சுமந்துகொண்டு திரியும் ஒரு தமிழ் இளைஞன், எழுத்தாளன்,கவிதை எழுதுபவன். நாவலில் அவனுக்கு பெயர் இல்லை. கதைசொல்லிக்கு மட்டுமல்ல, அவன் மெக்சிக்கோவில் சந்தித்து காதல் வயப்படும் பெண்ணுக்கும் கூட பெயர் இல்லை. நாவலின் கடைசியில், அவளின் பெயரை கதைசொல்லியே சொல்லும் வரையில் அவள் பெயரை யாரும் உச்சரிக்கவில்லை. மெக்சிக்கோ கடற்கரைகள், மலைகள், மாயன்களின் பூர்வீக இடங்கள் என்று ஒரு விடுமுறையைக் களிக்க வந்தவனான புலம்பெயர்ந்த ஈழத்துத் தமிழ் எழுத்தாளனுடன் இயல்பாக ஒட்டிக்கொண்டுவிட்ட காதலியுடன் களித்த பொழுதுகள், நினவுமீட்டிய பழைய சம்பவங்கள், அவர்களுக்கிடையே நடந்த உரையாடல்கள் என்று நாவல் நடந்து முடிகிறது. இறுதியில் வரும் ஒரு எதிர்பாராத் திடீர் திருப்பம் நாவலின் போக்கில் பெரிய மாற்றங்களைக் கொண்டுவராதபோதும், அது ஒன்றும் கதை சொல்லிமீதான அனுதாபத்தை ஏற்படுத்தும் நோக்கிலான ஒரு உத்தியாகத் தெரியவில்லை. காதலின் முறிவால் கதைசொல்லியின் மனோநிலை குழம்பி நோயுறுதல் சம்பந்தமான பகுதி கொஞ்சம் அவசரமாகச் சொல்லி முடிக்கப்பட்ட பகுதிபோல பட்டாலும், அதனால் முன்னிருந்த இயல்பான ஓட்டத்தில் ஒரு வேகக் குறைவு தென்பட்டாலும் குறைப்பட எதுவும் இல்லை என்று சொல்லலாம். 

அந்தப் பகுதியை அவரால் இன்னும் கொஞ்சமாகச் செழுமைப்படுத்துதல் முடியும். இதன் மூலமாக கதை ஓட்டத்தின் வீச்சை அதிகரிக்க முடியும்போல் எனக்குத் தோன்றியபோதும் எனக்கு ஒரு நல்ல நாவலை வாசித்த திருப்தி கிட்டவே செய்தது. இந்த நாவலை அதன் முழுமையை அனுபவிக்க ஒருவர் இரண்டுதரம் வாசிப்பது நல்லது என்று சொல்வேன். அப்போதுதான் அந்த நாவலில் வரும் பல ஆழமான, பூடகமான வார்த்தையாடல்களுக்குப் பின்னலுள்ள சில சிடுக்குகளை அவிழ்க்க முடியும். அல்லது பல தெரியாத காட்சிகள் தெரியும் என்று சொல்லலாம். சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், நாவலில் பேசப்படும் கதையின் அடிப்படையான சரடு ஒரு காதல் உறவு முறிந்துபோன பின்னான, கதைசொல்லியின் மனம் உருவாக்கும் ஒரு கனவு உலகில் தன்னையும், நடந்த சம்பவங்களையும் நேர்மையான விமர்சன நோக்குடன் அவற்றை அணுகுவதும் தான்.

அப்படியானால், இந்த நாவலில் இதற்கு மேல் எதுவும் இல்லையா? என்ற கேள்வி எழுகிறது. அது நமது காலத்தின் அரசியலை,பண்பாட்டை, சிந்தனையை, வாழ்க்கை முறையை, நம்பிக்கைகளைப் பற்றியெல்லாம் பேசவில்லையா? அப்படியெல்லாம் பேசாதவற்றை ஒரு நாவல் என்று சொல்லலாமா? என்ற கேள்விகள் எழலாம். நாவல் இவற்றையெல்லாம் சொன்னதா என்றால் இல்லை என்று சொல்லலாம். சொல்லவில்லையா என்றால் சொன்னது என்றும் சொல்லலா,ம். அது நேரடியான தத்துவார்த்த அரசியல் விடயங்களைப் பேசவில்லை. ஆனால் அவற்றை இயல்பாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறது. மனிதம் இயல்பான அதன் அழகியலோடு வாழ்வதை எம் கண்முன் நிறுத்தியிருக்கிறது. சமூக அரசியலை, பெண்களுக்கெதிரான வன்முறையை, மனிதர்களுக்கிடையிலான முரண்பாடுகளை, புரிந்துணர்வுகளை, விடுதலையை, நம்பிக்கைகளை, புலம்பெயர் வாழ்வின் அடியாழங்களை என்று எல்லாவற்றையும் பற்றி அது பேசுகிறது. ஒரு இருவார வாழ்க்கைக்குள் அது ஒரு அரைநூற்றாண்டுகளுக்கு மேற்பட்ட பல அரசியற் போக்குகளை, புத்தர் முதல்,மாயன்களின் வழித்தோன்றல்கள், மற்றும் கொலொம்பிய கம்யூனிஸ்டுகளின் இராணுவம் வரை அது பல வரலாற்று மற்றும் சிந்தனைகளின் போக்குகளையும் தொட்டுச் செல்வதன் மூலம் ஈழத்தமிழர்களின் புலம்பெயர் இலக்கிய தளத்தில் தனக்கொன ஒரு முக்கிய பாத்திரத்தை அழுத்தமாக பதிவுசெய்திருக்கிறது. அந்த வகையில், இளங்கோவிற்கு இது முதல் நாவல் ஆயினும், அது அவருக்கும் ஒரு முக்கியமான இடத்தை நிச்சியமாக எந்த ஆர்ப்பாட்டங்களுமின்றி மிக அமைதியாக ஏற்படுத்திக் கொடுத்திருக்கிறது. கூடவே புலம்பெயர் இலக்கியங்களின் வரிசையில் இடம்பெறும் தகுதிவாய்ந்த இன்னொரு நாவல் என்ற தகுதியையும் அது கொண்டுள்ளது என்று துணிந்து சொல்வேன்.

000  

இப்போது நான் முதல் கூறிய விடயத்துக்கு வருவோம். பண்டிதர்களதும், கற்றோர்களதும் இரசனைக்கு மட்டுமேயாக இருந்த இலக்கியம், சற்றேறக்குறைய எல்லா மட்ட்த்து மக்கள் மத்தியிலும் நுகரப்படுவதாக மாறத்தொடங்கிய போது அது நவீன இலக்கியம் என்ற பகுப்புக்கு உள்ளாகிறது. ஆயினும் இவற்றிலும் இன்னமும்’கலை கலைக்காகவே’ என்ற கோட்பாட்டை எதிர்த்து உருவான ’கலை மக்களுக்காகவே’ என்ற கோட்பாடு எழுந்து வந்ததும், பின்னர், ’கலை மக்களுக்குத்தான், மாடுகளுக்கல்ல’ என்ற எதிர்க்குரலுடன், ஆகவே அது ’கலையாகவும் இருத்தல் வேண்டும்’ என்ற கருத்துக்கள் எழுந்ததும் நாம் அறிந்ததே. இந்த மூன்றாவது படியின் செழுமையான கலை வடிவம் தான் சம காலத்தின் வெற்றிகரமான இலக்கிய வடிவமாக அமைய முடியும் என்பதே நான் மேலே குறிப்பிட்ட விடயம்.

கலை இலக்கியம் என்பவை மக்களின் அன்றாட வாழ்வியலில், அவர்களது பண்பாட்டில் தலையீடு செய்பவை. அவை பழமையின் செழுமையான பக்கங்களிலிருந்துகொண்டே புதுமையின் சவால்களை எதிர் கொள்கின்றன. ’பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும் வழுவல,கால வகையினானே’ என்றபடி புதியன வருதலும் அவை பலமுறுதலும் மானுட வாழ்வின் தவிர்க்க முடியா இயங்கியல் விதியாகையால், அவற்றை நாம் நிறுத்திவிட முடியாது. அது காலந்தோறும் வளர்ந்துவருவது. பாரதி அதையே சுவைபுதிது, பொருள் புதிது,வளம் புதிது, சொற்புதிது என்று சொல்வான். இந்த வகையிலான ஒரு மதிப்பீட்டில் ஒரு இலக்கியப் படைப்பு நாவலாக எப்படித் தேறுகிறது என்று அவதானித்தலை, இயல்பாகவே ஒரு வாசகர் தனது வாசிப்பினோடே செய்கிறார். வாசிக்கும் போதே சொல்லப்படும் முறை, சொல்லும் மொழி என்பவற்றால் ஈர்க்கப்பட்டு ரசித்தபடியோ, அல்லது அது கூறும் உலகில் சஞ்சரித்தபடியோ   தன் வாசிப்பை நிகழ்த்துகிறார். அதில் சொல்லப்படும் விடையங்கள் அவருக்குக் காட்சிகளாக, தகவல்களாக, கருத்துக்களாக அவரிடம் சேருகின்றன, அவற்றில் அவர் லயிக்கவோ, புதியவற்றை அறியவோ, கற்றுக்கொள்ளவோ, முரண்படவோ, கேள்விகளை எழுப்பவோ செய்கிறார். இந்தச் செயல்முறையினூடுதான் கலை இலக்கிய நுகர்வு நடைமுறையில் தொழிற்படுகிறது. இந்தத் தொழிற்பாட்டில் வெற்றி பெறுவது என்பது, இவை அனைத்தினதும் ஒரு கூட்டுப் பங்களிப்பு சார்ந்தது. அந்தக் கூட்டுப் பங்களிப்பை சிறப்புறக் கையாளும் போதே ஒரு படைப்பாளியும், படைப்பும் வெற்றிபெறமுடிகிறது. இளங்கோவின் மெக்சிக்கோவை இந்த வகையில் முக்கிய கவனத்துக்குரிய வெற்றிபெற்ற ஒரு நாவல் என்று சொல்ல முடியும்.

இதை மேலும் விளக்க, நாவலிலிருந்து மேற்கோள்களை எடுத்துவைத்து ஒவ்வொரு அம்சமாக விளக்கிக் கொண்டே போகலாம். ஆனால் அது இந்தக் கணத்தில் அவசியமில்லை. கனடாவில்  வாழும் வ.ந. கிரிதரன் அவர்கள் எழுதிய அமெரிக்கா என்ற என்ற நாவலும் இப்படி ஒரு நாட்டின் பெயரை தலைப்பாக்க் கொண்டு எழுதப்பட்ட நாவல் தான். ஈழத் தமிழர் புலம்பெயர் வாழ்வின் ஆரம்பக் கால நிகழ்வுகளை மையமாகக் கொண்ட ஒரு நாவல் அது. மெக்சிக்கோ, புலம் பெயர் நாட்டில் வாழத்தொடங்கி அதன் நெளிவு சுளிவுகள், அதன் பாதுகாப்பான சூழல் என்பவற்றை அனுபவிக்கத் தொடங்கிக் கிட்டத்தட்ட இரண்டு தசாப்தங்களுக்குப் பின்னர் எழுதப்பட்ட நாவல். புலம்பயர் இலக்கிய வரலாற்றில் கனடாவிலிருந்து வந்த இந்த இரண்டு நாவல்களுமே கவனத்துக்குரியவை. அந்த வகையிலும் கூட மெக்சிக்கோ முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. ஒரு நாவலாக, பேசும் பொருள் சார்ந்தும், செட்டானதும், அழகானதுமான நடையைப் பேணுவதன் மூலமாகவும் சமூக அரசியலின் மீதான விமர்சங்களையும் நாவலின் இயல்பான முழுமையுடன் இயைந்து போகும் அளவில் கொண்டுள்ளதாகவும் சிறப்பாக வந்துள்ள இந்த நாவலை, நான் மனந்திறது எல்லோரும் வாசிக்க வேண்டிய ஒரு நாவல் என்று விதந்துரைத்துச் சொல்வேன்.

*****************

( நன்றி: ஜீவநதி - இதழ் 150)

பியானிப்பூ (Peony) குறிப்புகள்

 

 1.

அன்டன் செகோவ் சிறுகதைகள் - தமிழில் எம்.எஸ்

செகோவின் வாழ்வு 44 வருடங்கள். அவர் மறைந்துகூட இப்போது ஒரு நூற்றாண்டுக்கு மேலாகிவிட்டது. ஆனால் அவரது கதைகளை இன்று வாசிக்கும்போதும் காலாவதியாகாது இருக்கின்றன. 'நாயுடன் நடந்த பெண்' செகோவின் பிரபல்யம் வாய்ந்த கதை. அதில் வரும் பாத்திரம் அன்னா என்ற பெயரில் இருப்பதால் மட்டுமின்றி, அந்தக் கதையின் சம்பவங்கள் பலதும் எனக்கு டால்ஸ்டாயின் 'அன்னா கரீனா'வை ஞாபகப்படுத்தியபடி இருந்தது (ஆங்கிலத்தில் ஏற்கனவே வாசித்திருந்தேன்). திருமணம் செய்த ஒரு பெண் விடுமுறைக்கு வரும்போது அவர் மீது காதலில் விழும் ஒரு ஆணின் கதை இது. பிறகு அவன் அந்தப் பெண்ணைத்தேடி அவர் வாழும் நகரத்துக்குப் போவதாய்க் கதை நீளும். இது விளாடீமிர் நபகோவுக்குப் பிடித்த செகோவின் கதைகளில் ஒன்று. இந்தக் கதையை செகோவ் எழுத ஏதும் காரணமிருக்கின்றதா என சற்று ஆராய்கின்றபோது இது செகோவின் வாழ்வில் நடந்த கதையென்றும், அந்தப் பெண்ணே செக்கோவ் பின்னர் திருமணம் செய்த ஒல்கா என்பதையும் அறியமுடியும்.

இதேபோல இன்னொரு கதையான 'சந்தோசமான மனிதன்' சுவாரசியமான ஒன்று. திருமணம் செய்த ஒருவன் ரெயினில் வருகின்றான். அவன் தற்செயலாக ரெயினின் வேறொரு பெட்டியில் தனது நண்பரொருவனைக் காண்கின்றான். அவனிடம் தான் திருமணஞ்செய்துவிட்டேன், தான் மிகவும் ஒரு சந்தோசமான மனிதன் என அடிக்கடி சொல்லிக்கொள்கின்றான். தன்னால் விரும்பியபோது சந்தோசத்தை உருவாக்கமுடியும் என்று சொல்லி நண்பனை மட்டுமில்லை அந்த ரெயின் பெட்டியில் இருக்கும் அனைவரையும் உற்சாகப்படுத்துகின்றான்.

இதற்கு முன் அவன் ஒரு தரிப்பிடத்தில் ரெயின் நின்றபோது மது குடிப்பதற்காக இறங்கி சில குவளை மது அருந்த ரெயினும் புறப்பட இறுதி நேரத்தில் ரெயினுக்குள் ஏறியிருக்கின்றான். இதைக் கூறிவிட்டு நண்பனிடம் தனக்காய்க் காத்திருக்கும் மனைவியைக் காண இன்னொரு பெட்டிக்குப் போகும்போதுதான், அந்த மகிழ்ச்சியான மனிதனுக்கு தான் பிழையான எதிர்ப்புறத்தில் வந்துகொண்டிருக்கும் ரெயினுக்குள் அவசரத்தில் ஏறிவிட்டேன் என்பது புரிகிறது. முட்டாள் முட்டாள் எனத் தன்னைத் திட்டிக்கொள்கின்றான். சந்தோசத்தை தன்னால் தானே உருவாக்கமுடியும் என்று சொல்கின்றவன் இப்போது சோர்ந்து போகின்றான். அந்த ரெயினுக்குள் இருக்கும் மற்ற மனிதர்கள் அவனுக்கு அடுத்து என்ன செய்கின்றார்கள் என்பது கதை.

செகோவிடம் இருந்து எப்படி எளிமையான கதைகளைச் சொல்வது என்பதை அறிந்து கொள்வதைப் போல, அந்த எளிமையிலிருந்து நம்மைப் பாதிக்கச் செய்யும் கதைகளையும் எழுதமுடியும் என்பதையும் கற்றுக்கொள்ளமுடியும். ஒரு சிறு உலகத்திற்குள் நாம் சுழன்று கொள்ளாது அல்லது அதுதான் 'மோஸ்தர்' என்று நம்பாது, வெளியே வந்து எப்படி நாம் வெவ்வேறு பின்னணியில் இருந்து மனிதர்களின் கதையைச் சொல்லலாம் என்பதற்கு செகோவ் நமக்கு நல்லதொரு உதாரணமாக இருக்கின்றார்.

எம்.எஸ்(எம்.சிவசுப்பிரமணியன்) நேர்த்தியாக இந்தக் கதைகளைத் தமிழாக்கம் செய்திருக்கின்றார். என்ன சிலவேளைகளில் தமிழ் வாசகர்களுக்கு விளங்கவேண்டும் என்பதற்காய் மதுக்கடைகளையெல்லாம் கள்ளுக்கடைகளாக்கிவிடும்போது. ரஷ்யாவில் கள்ளுக்கடைகளா என திகைப்பு வந்தாலும் எதுவென்றாலும் போதை போதைதானேயென அதையும் இரசிக்கமுடிகிறது.

2.

மெளன வாக்கிய மாலை (கவிதை-காண்பியம்-தியானம்) - யோகி

ஆன்மீகத்தை வியாபாரப்படுத்தப்பட்ட மதங்களுக்குள்ளும், அதைப் பிரதிநிதிப்படுத்துகின்றோம் என்கின்ற போலிகளின் பேரிச்சலுக்குள்ளும் இடையில் இருந்து பேசுவது என்பது மிகவும் கடினமானது. மேலும் உள்ளுணர்ந்து கொள்வதை எல்லாம் எழுத்தாகவோ/பேச்சாகவோ வைக்கும்போது கூட அவற்றின் சாராம்சம் இழந்துபோகும் ஆபத்தும் உள்ளது. விசர்ச் செல்லப்பா எனப்படும் செல்லப்பா சுவாமிகள் பேசியது மிகக்குறைவு. ஏன் அவரின் தொடர்ச்சியெனப்படும் யோகர் சுவாமிகள் கூட அவ்வளவு பேசவில்லை. மிகவும் குறைவாகப் பேசிய ரமணர் கூட, நான் யார் என்றே தொடர்ந்து அவரைத் தேடி வந்தவர்களிடம் கேள்விகளாகக் கேட்க வைத்தவர். விசிறி சாமியார், தன்னைப் பற்றி வரும் ஓரிரு வரிகளை தொடர்ந்து மனனம்/பராயாணம் செய்தாலே போதும் என்று சொல்லியபடி தன்னையொரு பிச்சைக்காரன் என்று அறிவித்துக்கொண்டவர்.

அதைபோலத்தான் ஆன்மீகத்தை எளிதான வார்த்தைகளில் அல்லது ஏற்கனவே தேய்வழக்காகிப்போன சொற்களில் பேசும்போது நமக்குப் பெரும்பாலும் அர்த்தத்தைத் தராது போய்விடும் நிலைமையும் உண்டு. ஸென்னில் மலையைப் பார்க்கும்போது முதலில் மலை தெரியும், பிறகு அது இல்லாது போகும், ஞானம் கிடைத்தபின் மலை மலையாகவே தெரியும் என்று சொல்லும் கதை உண்டு. மலை மலையாகத் தெரிவதற்கு ஏன் நாம் இவ்வளவு கஷ்டப்படவேண்டும் என்று உடனே ஒருவர் நினைக்கக்கூடும். ஆனால் அந்த transformation - மலை/மலையில்லாது போதல்/மீண்டும் மலை தெரிதல்- என்பதற்கு சிலவேளைகளில் ஒரு ஆயுளே நமக்குப் போதாமல் கூடப் போகலாம். ஆகவே எளிமை என்பது எப்போதும் ஒரே 'எளிமை'யல்ல.

அவ்வாறுதான் யோகியின் கவிதைகளை வாசிக்கும்போது எனக்குத் தோன்றியது. யோகி தன்னை முதலில் ஆன்மீகவாதியாக முன்வைக்க விரும்புகிறார் என இந்தத் தொகுப்புச் சொல்கின்றது. அவரின் கவிதைகள் எளிமைபோல, ஏற்கனவே பழக்கப்பட்ட வார்த்தைகளுக்குள் வந்துவிழுவதால் நாம் சாதாரணமாக வாசித்து கடந்துகூடப் போய்விடலாம். ஆனால் அவருக்கு அந்தச் சொற்கள் தரும் மெளனமும் ஆழமும் மிக நீண்டவையாக இருக்கலாம்.

அவருக்கு ஒத்தவரிசைகளில் பயணித்துக்கொண்டிருப்பவர்கள் அந்த சொற்களை அதன் மேலோட்டமான அர்த்தங்களைத் தாண்டி வேறு அர்த்தங்களை அறிந்துகொள்ளவும் கூடும். இந்த நூல் அழகான வடிவமைப்பில் இலங்கையிலிருந்து வெளிவந்திருக்கின்றது. கவிதைகளை அப்படியே ஒரு நீண்ட ஒற்றையாக மாற்றிவிட, அதன் மறுபக்கத்தில் காண்பியக் காட்சிகள் விரிகின்றன.

3.

அயல் பெண்களின் கதைகள் - (சிங்களத்திலிருந்து தமிழில் எம்.ரிஷான் ஷெரீப்)

எனக்கு ஒரு சிங்கள நண்பர் இருக்கின்றார். அவரிடம் அவ்வப்போது இலக்கியம் சார்ந்து பேசுவதுண்டு. அண்மையில் கத்யானா அமரசிங்ஹாவின் 'தரணி' வாசித்துவிட்டு என்ன ஒரு நாவலென வியந்துகொண்டிருந்தார். அதற்கு அவர் சிங்களத்தில் ஒரு வாசிப்பும் எழுதியிருந்தார். தமிழிலும் 'தரணி' வந்திருக்கின்றதென்று நான் கூறியபோது, விரைவில் வாசித்துவிட்டு வா, நாம் அதைப் பற்றிப் பேசுவோம் என்றார்.

அந்தப் புத்தகம் எனக்கு இன்னும் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் ரிஷான் ஷெரீப் சிங்களத்திலிருந்து தமிழாக்கம் செய்திருந்த 'அயல் பெண்களின் கதைகளை' கடந்தமுறை சென்ற சென்னைப் புத்தகக் கண்காட்சியில் வாங்கிவந்திருந்தேன். 5 சிங்களப் பெண்களின் 9 கதைகள் இருக்கின்றன. கத்யானாவின் 'நட்சத்திரப் போராளி', தஷிலா ஸ்வர்ணமாலியின்' பொட்டு', சுநேந்ரா ராஜ கருணாநாயகவின் 'குறுந்தகவல்' எனக்குப் பிடித்தமான கதைகள். ஒருவகையில் இந்தக் கதைகள் மூன்றும் தமிழ் மக்களைப் பேசுகின்றவையுங்கூட. எப்படி இந்தப் பெண்கள் நுட்பமாக கதைகள் எழுதுகின்றார்கள் என்பதோடு, நமக்கு நெருக்கமாய் நம்மைப் பற்றிய கதைகளைச் சொல்கின்றார்கள் என்பதும் சற்று வியப்பானது. போர் அனுபவங்கள் நிறைந்த தமிழ் மக்களாகிய நாம் எத்தனை விரிவான அனுபவங்கள் இருந்தாலும் ஏனின்னும் இவர்கள் அளவுக்கு நம்மால் கதைகளை வேறொரு பாதையில் நின்று சொல்லமுடியவில்லை என்ற ஏக்கமும் இவர்களை வாசிக்கும்போது வருகின்றது.

சிங்களப் பெண்களின் கதைகளுக்கு தொடர்பில்லாத இந்திய நகரத்துப் பெண்களின் அட்டைப்படம் ஏன் தெரிவுசெய்யப்பட்டது என்பது மட்டும் புரியவில்லை. இது எனக்கான கேள்வி மட்டுமில்லை, இந்த அட்டையைப் பகிர்ந்தபோது என் சிங்களத் தோழியும் இதையே கேட்டார். அதுபோல அவரும் நமது தமிழ்க்கதைகளை வாசிக்க ஆர்வமாகவே இருக்கிறார் (தமிழினியின் கதைகள் தவிர வேறு எதுவும் அவருக்குக் கிடைக்கவுமில்லை). சிங்களத்திலிருந்து தமிழுக்கு வருகின்ற மாதிரி, தமிழிலிருந்து சிங்களத்துக்கும் நேர்த்தியான மொழிபெயர்ப்புக்களை யாரேனும் தனித்தோ/கூட்டாகவோ செய்யலாம். இல்லாவிட்டால் ஒற்றைவழிப் பயணம் போல நாம் மட்டுமே நம்மோடு பேசிக் கொண்டிருப்பதைப்போல ஆகிவிடும்.

.................................

(Feb 23, 2021)

Baggio: The Divine Ponytail

1.

எனக்கு நினைவு தெரிந்த முதலாவது உலகக்கோப்பை உதைபந்தாட்டம் என்றால் அது 1994 இல் நிகழ்ந்த ஆட்டங்களாகும். அப்போது நாங்கள் மட்டுமில்லை எங்கள் பாடசாலையும் இடம்பெயர்ந்து இணுவில்/மருதனார்மடம் போன்ற இடங்களில் இயங்கிக்கொண்டிருந்தது.  அப்போது தொலைக்காட்சி, ஏன் ரேடியோ வசதி கூட எங்களிடம் இருக்கவில்லை. மின்சாரமே தடைபட்டு மண்ணெண்ணெய் விளக்குகளில் படித்துக்கொண்டிருந்த நாங்கள் இதையெல்லாம் எதிர்பார்ப்பது கூட அதிகந்தான். ஆக, உலகக்கிண்ண உதைபந்தாட்ட விபரங்களைப் பார்க்க பத்திரிகைகளை மட்டுமே நம்பிக்கொண்டிருந்த காலமது .

அதேசமயம் மருதனார்மடத்தில் எங்களுக்குத்தெரிந்த வீட்டில் மட்டும் ஜெனரேட்டரின் உதவியுடன் இந்த உதைபந்தாட்ட ஆட்டங்களை தொலைக்காட்சியில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அது எங்களுக்கு உதைபந்தாட்ட பயிற்சியாளராக இருந்த றொகானின் வீடு. அவர் எங்கள் பாடசாலை அணிக்கு விளையாடிய காலங்களில் எங்கள் பாடசாலை அணி அகில இலங்கை சாம்பியன்ஸாக வந்திருந்தது.  றொகான் பின்னர் வன்னிக்கு இடம்பெயர்ந்து புலிகளின் விளையாட்டுத்துறைப் பொறுப்பில் முக்கியமான ஒருவராக இருந்து காலமானவர். 

அதேபோல, நான் 15 வயதுக்குட்பட்ட எங்கள் பாடசாலை கிரிக்கெட் அணிக்கு நான் தலைமை தாங்கியபோது யாழ் இந்துக்கல்லூரிக்கு புலிகளின் முக்கிய அரசியல்பொறுப்பாளர்களின் ஒருவராக இருந்த யோகி பயிற்சியாளராக இருந்தார். மாத்தையாவின் பிரச்சினைகள் நிகழ்ந்து, புலிகள் அவரைப் பதவியிறக்கி, இயக்கத்திலிருந்தும் வெளியேற்றியபோது அவர் இப்படி பயிற்சியாளராகப் புதிய வடிவம் அன்று எடுத்திருந்தார்.

றொகானின் வீட்டில் உதைபந்தாட்டங்களைப் பார்க்க விரும்பினாலும், இரவுகளில் அல்லது விடிகாலைகளில் நடக்கும் ஆட்டங்களை நேரடியாகப் பார்க்க எனக்கு அன்று சந்தர்ப்பம் வரவில்லை. நாங்கள் வேறு ஊரில் அப்போது இடம்பெயர்ந்து வசித்துக்கொண்டிருந்தோம். போர்க்காலம் வேறு. ஆனால் எங்களில் ஒரு நண்பன் மட்டும் அவரின் வீட்டிற்கருகில் இருந்ததால் அவனுக்கு ஆட்டங்களைப் பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் வாய்த்திருந்தது. ஆகவே அவன் சுடச்சுட அடுத்தநாள் காலையில் எங்கள் வகுப்பில் இரவு நடந்த ஆட்டங்களைப் பற்றிச் சுவாரசியமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பான். நாங்கள் வாய்பிளந்து கேட்டுக் கொண்டிருப்போம்.

இன்றைக்கு மட்டுமில்லை அன்றைக்கும் எனக்கு இத்தாலி அணி பிடிக்காத அணி. என்றுமே பிடிக்காத இன்னொரு அணியென்றால் அது இங்கிலாந்து (இங்கிலாந்து இரசிகர்கள் மன்னிக்க). அன்றிலிருந்து இற்றைவரை பிரேஸிலின் தீவிர இரசிகன் நான். அடுத்து ஆர்ஜெண்டீனா, மற்றைய இலத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள் என்றவகையில் என் விருப்பப்பட்டியல் நீண்டபடி போகும். 

1994 இறுதி ஆட்டம் பிரேசிலுக்கும், இத்தாலிக்கும் நிகழ்கிறது. அன்று இரண்டு 'சுப்பர் ஸ்டார்களான' பிரேசிலின் ரொமாரியோவும், இத்தாலியின் ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோவும் களத்தில் நிற்கின்றார்கள். இவர்களின் முழுநீள வர்ணப்படங்கள் அன்று sports starஇல், வந்து அவற்றை சேகரித்து வைத்ததாகவும் நினைவு.

இதுவரை எந்த உலகக்கோப்பை இறுதிப்போட்டியிலும் நிகழாதபடிக்கு, அன்றைய ஆட்டம் சமநிலையில் முடிந்து Penalty Shoot outஇற்குப் போகின்றது. இத்தாலிய நட்சத்திரம் ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோ தனது உதையை கோல் கம்பத்திற்கு மேலாக அடித்ததால் பிரேஸில் வெற்றிக்கிண்ணத்தை சுவீகரிக்கின்றது. ஒரு பிரேசில் இரசிகனாக அது எனக்கு மகிழ்ச்சி. 

பிறகு பிரேசிலின் ஆட்டங்கள் ஒவ்வொன்றையும் இரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டாடித் தீர்த்தது 2002 இல் பிரேசில் உலக்கோப்பையை வென்றபோதாகும். அதன் பிறகு நிகழ்ந்ததெல்லாம் சோகக் கதை. சரி அதை  ஏன் இப்போதைக்கு  நினைப்பான். நெய்மார் விளையாட்டுக் களங்களில் சுருண்டு விழுவதெல்லாம் விஜய் படத்தில் வில்லன்கள் அடிவாங்கி சுருண்டுவிடுவதை விட மிகச்சிறந்த நடிப்பென இத்தாலிய/இங்கிலாந்து இரசிகர்கள் சொல்லி எள்ளல் செய்ய வந்துவிடுவார்கள். வேண்டாம், அது  பொல்லாத வினை!

2.

ஒரு நட்சத்திரமாக 1994இல் மின்னிய ரொபர்த்தோ பாஜ்ஜியோ எப்படி அந்தத் தவறான உதையினால் ஒளியிழந்த நட்சத்திரமாகப் போனார் என்பது நாம் அவ்வளவு அறியாதது. அதை மட்டுமில்லாது ஒரு நட்சத்திரமாக ரொபர்த்தோ மின்னியது, அதன் பின் நிகழ்ந்த சரிவுகள், இறுதியில் எப்படி இத்தாலி மக்களிடையே மறக்கப்படாத ஒருவராக ஆகினார் என்பதை இந்தப் படத்தைப் பார்க்கும்போது தெரியும். ஏற்கனவே கூறியதுமாதிரி நான் ஒரு இத்தாலிய அணி இரசிகனல்ல. ஆனால் ரொபர்தோவும்,  அநேக பிரேசிலிய ஆட்டக்காரகளைப் போல, வறிய/எளிய குடும்பங்களிலிருந்து வந்தாரோ அப்படி வந்திருக்கின்றார் என்பதும், தன் தனிப்பட்ட திறமைகளால் இந்தளவுக்குப் பிரகாசித்தார் என்பதும் என்னை இப்போது வசீகரிக்கின்றது என்பதும் உண்மை. 

1994 உலகக்கிண்ணப் போட்டியின்போது அவர் தொடக்கத்தில் ஒரிரு ஆட்டங்கள் ஆடவில்லை. சில ஆட்டங்களில் இடைநடுவில் ஆட்டகளத்திலிருந்து அவரது விருப்புக்கு மாறாக எடுக்கப்பட்டிருந்தார் என்பதும், அவருக்கும் பயிற்சியாளருக்கும் இடையில் இருந்த முரண்பாடுகளும் இந்தத் திரைப்படத்திலிருந்து வெளிப்படையாகத் தெரியவருகின்றன. 1994 அந்த இறுதி உதை அவரை ஒரு தோல்வியின் நாயகனாக/வீழ்ச்சியுற்ற வீரனாக உள்ளே அழுத்தி உதைபந்தாட்ட ஆட்டங்களிலிருந்து சில வருடங்களுக்கு விடுபடச்செய்கிறது. ஒரு தவறான உதை ஒரு வீரனை என்னவெல்லாம் செய்துவிடக்கூடும் என்பதற்கு ரொபர்தோ நல்லதொரு உதாரணம்.

அடுத்த உலகக்கிண்ணத்தில் (1998) விளையாடினாலும்,  தனது மீள்வருகையை மீண்டும் அணியில் உறுதிசெய்ய கடுமையாகப் பயிற்சிசெய்து 2002 உலகக்கிண்ணப்போட்டியில் பங்குபெற விரும்பியபோது அப்போதும் பயிற்சியாளர் ஒருவரால் ரொபர்தோ தெரிவு செய்யப்படுவதிலிருந்து விலக்கப்படுகின்றார்.  இத்துடன் அவர் இத்தாலிக்கு ஒரு கிண்ணத்தை எடுத்துக்கொடுக்கும் கனவும் கலைந்து போகின்றது. இவ்வாறு இருந்தும் அவர் ஒருகாலத்தில் நட்சத்திரமாக மின்னினார் என்பதை ஒருவரும் மறுக்கப்போவதில்லை. 

இதையெல்லாவற்றையும் விட இந்தத் திரைப்படத்தில் என்னைக் கவர்ந்த விடயம், ரொபர்தோ தன் இளமைக்காலத்திலேயே புத்தரைப் பின் தொடர்பவராக தன்னை மாற்றிக்கொண்டமையாகும். அவர் தன் தோல்விகளிலிருந்து மீள்வதுகூட பயணம் முக்கியமே தவிர இலக்கை அடைதல் அவசியமில்லை என்கின்ற லா-சூ சொல்கின்ற வார்த்தைகளினூடாகத்தான் என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ளமுடியும்.

மரடோனாவுக்கு காலம் உலகக்கிண்ணக் கோப்பையை மனது நிறைந்து அவரது 'பொன் கரங்களுக்கு'க் கொடுத்தது. அவருக்கு நிகரான வீரனான மெஸ்ஸிக்கு இன்னும் அந்தச் சந்தர்ப்பத்தை வழங்கவில்லை. ரொபர்தோவுக்கும் அந்தக் கனியைச் சுவைக்கக் கொடுக்காது காலம் அவரை களத்திலிருந்து நகர்த்தி விட்டிருக்கின்றது. 

94இல் எனது பெருமைக்குரிய நட்சத்திர வீரன் பிரேசிலின் ரொமாரியோ. ஆனால்  ஒருவன் சிறந்த வீரன் என்பதை நிரூபிக்க அவருக்கேற்ற மிகச்சிறந்த எதிராளி களத்தில் விளையாட வேண்டும். அந்த மிகச்சிறந்த எதிராளியாக ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோ எதிர்முனையில் அன்று இருந்தார். அந்தவகையில் ரொபர்தோ மீது மதிப்பிருக்கிறது. மேலும் தோல்வியுற்றவர்களே என்னை வசீகரிப்பவர்கள். வென்றவர்களை விட எங்களுக்குச் சொல்வதற்கு அவர்களிடம் சிறந்த பாடங்களும் இருக்கும்.  எனக்கு நெருக்கமுடைய ஒருவராக ரொபர்தோவை இந்தக் காலத்தில் நினைத்துக் கொள்கிறேன்.

************

(மே 30, 2021)

சி.மோகனின் 'கமலி'

ஒவ்வொரு ஞாயிறும் நான்கைந்து நண்பர்கள் இணையவெளியில் சந்திக்கொள்ளும் நிகழ்வில் புதிதாய் ஒரு நண்பரை இணைத்திருந்தோம். அவர் ஆபிரிக்காவில் இருந்த நாட்டிற்கு இலங்கையிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து நீண்டகாலம் வாழ்ந்தவர். எனவே அவர் அந்த அனுபவங்களை விரிவாகப் பகிர எங்களுக்கு அது மிகுந்த சுவாரசியமாக இருந்தது. அவர் இருந்த நிலப்பரப்பில் ஒரு இனக்குழுமத்தில் பெண்கள் முதலில் வெவ்வேறு ஆண்களுடன் இரு குழந்தைகளைப் பெற்றபின்னரே 'திருமணம்' என்ற பந்தத்தில் இணைந்துகொள்வது ஒரு பண்பாடாக இருந்தது எனச் சொன்னார். ஆகவே இவர் தனது ஒரேயொரு காதலியை மணந்து அவரோடு மட்டும் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றேன் எனச் சொன்னபோது எங்கள் கலாசாரம் குறித்து அங்கிருந்த பெண்களுக்கு இப்படியுமா எனப் பெரும் வியப்பாக இருந்தது என்றார்.

மனிதர்கள் உண்மையிலே polygamy இயல்புத்தன்மை உடையவர்கள், ஆனால் ஒழுக்கம்/அறம் போன்றவற்றால் monogamyஇற்குள் தங்களைக் கட்டுப்படுத்திவிட்டார்கள் என்ற உரையாடல் நெடுங்காலமாக நடந்துகொண்டிருக்கின்றது. தமிழில் தி.ஜானகிராமனின் பெரும்பாலான நாவல்கள் மனிதர்களுக்கு இருக்கும் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட உறவுகளை விசாரணை செய்கின்றதாக அமைந்திருக்கின்றது. அவ்வாறு கமலி என்கின்ற திருமணமான பெண்ணுக்கு திருமணத்துக்கு அப்பால் வரும் இன்னொரு உறவைப் பின் தொடர்ந்து செல்லும் ஒரு குறுநாவலாக சி.மோகனின் 'கமலி' இருக்கின்றது.

கமலி என்கின்ற கமலாம்பிக்கை ஆங்கிலத்திலும், பிரெஞ்சிலும் முதுகலை படித்தவர். அதுவரை அவ்வளவு பிரபல்யம் இல்லாதிருக்கும் ஜோசியக்காரரான கமலியின் தந்தை கமலியின் வருகையோடு புதிய உயரங்களை அடைகின்றார். தனது மகள் பிறந்த அதிஷ்டமே தனது வாழ்வு செழித்தது என்று நினைக்கின்ற தந்தை, கமலிக்கு சல்லடை போட்டு ஒரு பொருத்தமான கணவனையும் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்கின்றார். இவர்களுக்கு நந்திதா என்கின்ற குழந்தையும் இருக்கும்போது, கமலிக்கு அவரின் கணவர் ரகுவரால் அறிமுகப்படுத்தப்படும் அவரை விட 16 வயதான கண்ணனோடு ஒரு இயல்பான போக்கிலே ஓர் உறவு முகிழ்ந்துவிடுகின்றது.

திருமணம் என்ற இறுக்கமான அமைப்பில் மட்டுமில்லை, காதல் என்கின்ற 'எல்லாச் சுதந்திரமும்' இருக்கின்ற நிலையில்கூட, ஒரு கட்டத்திற்குப் பிறகு பலருக்கு அவர்களுக்கிடையில் இருக்கும் உறவென்பது அலுத்துப்போவதை நாம் பார்த்திருக்கின்றோம். இங்கே திருமணம் என்கின்ற அலுப்பான வாழ்க்கையிற்குள் சில வருடங்களுக்குள் நுழைகின்ற கமலிக்கு ரகு ஒரு திறப்பை உண்டாக்கின்றார். இந்த ஜென்மம் உன்னோடு தொலைபேசியில் பேசியபடி மட்டும், அடுத்த ஜென்மம் நாம் விரும்பியமாதிரி இணைந்து வாழலாம்' என்று சொல்கின்ற கமலிக்குப் பிறகு உடல் சார்ந்த பகிர்தல்களும் கண்ணனுடன் நிகழ்கின்றன.

இந்த நாவலை நேரடித்தன்மையில் சி.மோகன் இந்த மனிதர்களின் அன்றாடங்களுக்குள் நுழைந்து எழுதிச் செல்கின்றார். தொடக்கத்தில் சற்று கட்டுரைத்தன்மை போலத் தொய்வு ஏற்பட்டாலும், பின்னர் நாவல் சுவாரசியமான நடைக்குள் புகுந்துகொள்கின்றது. அதேபோன்று தமிழில் இதேபோன்ற வகைப்பாட்டில் நாவல்கள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது என்பதை சி.மோகன், கமலியினதும், கண்ணனினதும் ஊடாக தி.ஜானகிராமனின் நாவல்களைப் பேசவைக்கின்றார். 'அம்மா வந்தாள்', 'அடி' மட்டுமல்ல, தி.ஜாவின் முழுநாவல்களையும் வாங்கி வாசித்துப் பார்க்கின்றவராக கமலியின் பாத்திரம் இங்கே சித்தரிக்கப்படுகின்றது.

தி.ஜானகிராமனின் 'அடி' என்கின்ற அவரின் இறுதிநாவலை வாசித்த நமக்கு தி.ஜா அதுவரை எழுதிய நாவல்களிலிருந்து இதில் வேறொரு முடிவை எடுத்திருப்பது நன்கு தெரியும். 'அடி'யில் வரும் திருமணமான செல்லப்பாவிற்கு, பட்டு என்கின்ற அவர்கள் வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண்ணோடு உறவு வருகின்றது. பின்னர் அதை செல்லப்பாவின் மனைவி மங்களம் கண்டுபிடிக்கின்றபோது, தனது 'குற்றத்தை' ஒப்புக்கொண்டு எல்லோரு முன்னும் பாவமன்னிப்புக் கேட்கும் ஒரு பாவியைப் போல இறுதியில் செல்லப்பா ஆகிவிடுகின்றார்.

ஆனால் சி.மோகனின் 'கமலி'யில் எந்தப் பொழுதிலும் கமலி தன் திருமணத்துக்கு அப்பாலான உறவு குறித்து மனச் சஞ்சலமோ, குற்ற உணர்வோ அடைவதில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால், இந்த இன்னொரு உறவுக்காய், தனது கணவனான ரகுவையையோ, அங்கே தானொரு இராணி போல இருக்கும் சிம்மாசனத்தையோ விட்டுக்கொடுக்கவும் அவர் தயாரில்லாத ஒரு பெண்மணியாகவே இருக்கின்றார். முக்கியமாய் அவரின் கணவர் ரகுவுக்கு, இப்படி ஒரு மேலதிக உறவு கமலிக்கு இருக்கிறது என்று சந்தேகம் வரும்போதெல்லாம் சாமர்த்தியமாய் அவற்றையெல்லாம் இல்லாமற் செய்து, என்றுமே தான் ரகுவின் நம்பிக்கைக்குரிய மனைவிதான் என்பதை கமலி நிரூபித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்.

இறுதியில் ஏற்படும் முடிவு கூட கமலி தன்னியல்பிலேயே ஏற்றுக்கொண்டதுதான். அது குறித்துக் கூட அவருக்கு எந்தக் குற்றவுணர்ச்சியோ தயக்கங்களோ இல்லை. ஆகவே அது அவருக்கு ஒருவிதமான சுதந்திர உணர்வைக் கொடுக்கிறது. 'அடி'யில் வரும் செல்லப்பா போல அவர் எவர் முன்னும் மண்டியிடாமலே தனக்கு வேண்டியதைச் சாதித்துக்கொள்கிறார். மிக ஆச்சாரமான, அம்பாள் பக்தையான கமலாம்பிகைகளுக்குக் கூட மனம் என்னும் விசித்திரம் எதையெதையோ எல்லாம் செய்ய வைக்கின்றது என்கின்ற வியப்பு எழாமல் நாம் இந்த நாவலைக் கடந்துசெல்ல முடியாது.

'கமலி'யை வாசித்துக்கொண்டிருந்தபோது தி.ஜானகிராமனின் நாவல்கள் மட்டுமில்லை, சமகாலத்தவர்களான தமிழ்நதி எழுதிய 'கானல்வரி'யும், உமா வரதராஜனின் 'மூன்றாம் சிலுவை'யும் நினைவுக்கு வந்தபடியஏ இருந்தன. அவையும் இவ்வாறான உறவுச்சிக்கல்களையும் பேசுகின்றன, ஆனால் வெவ்வேறான தளங்களில் நின்றபடி!

கமலியை சி.மோகன் எழுதிச் செல்கின்ற நடையும், விபரிப்புக்களும் அலுப்படையச் செயயாதவை. ஆனால் இதை சி.மோகனின் உன்னத நாவலாகக் கொள்ளமாட்டேன். ஒருவகையில் இது கமலி என்கின்ற பெண்ணின் வாக்குமூலமாகக் கூட வாசித்துப் பார்க்கலாம். ஆனால் கமலி போன்ற பெண்களை நம்மைப் போன்ற ஆண்களால் முற்றுமுழுதாக உணர்ந்து எழுதிடமுடியுமா என்று கேள்வியும் இதை வாசித்து முடிக்கும்போது எழுவதையும் தவிர்க்க முடிவதில்லை.

..................................

(Mar 01, 2021)