இளங்கோவின் ‘மெக்ஸிக்கோ’: இன்றைய காலத்தின் நாவல

- எஸ்.கே.விக்கினேஸ்வரன்

இளங்கோவின் ‘மெக்ஸிக்கோ’ நாவல் பற்றி ஜீவநதியின் 150 வது இதழுக்கு ஒரு விமர்சனம் எழுதமுடியுமா என்று இதழாசிரியர் பரணீதரன் ஒரு குறுஞ்செய்தியை அனுப்பியிருந்தார். அந்த இதழ்  ‘ஈழத்து நாவல் விமர்சனச் சிறப்பிதழாக’  வரப்போவதாக வேறு குறிப்பிட்டிருந்தார். அதிகம் யோசிக்காமல் அவருக்கு ஓம் என்று பதில் போட்டுவிட்டேன். ஆனால் நாட்செல்லச் செல்ல ஒருவகைத் தயக்கம் எழத் தொடங்கியது. நான் இதுவரை காலத்தில் எப்போதாவது ஒரு நாவல் குறித்து விமர்சனம் எழுதியிருக்கிறேனா, எழுதியவை எல்லாமே வெறும் அனுபவக் குறிப்புகளாக அல்லது அறிமுகக் குறிப்புகளாகத் தானே இருந்திருக்கின்றன. அப்படி இருக்க என்ன துணிவில் இந்த நாவலுக்கு மட்டும் எப்படி விமர்சனம் எழுத ஒப்புக் கொண்டேன்?. பேசாமல் ஒரு அனுபவ அல்லது அறிமுகக் குறிப்பை எழுதி அனுப்பிவிடலாமோ என்று குழம்பிக் கொண்டிருந்தேன்.

இந்தக் குழப்பத்திலிருந்து விடுபட நாவலை மீண்டுமொருமுறை திரும்ப வாசித்தேன். இரண்டாவது வாசிப்பின் போது நாவலுள் இன்னமும் அதிகமாக உட்செல்ல முடிந்தது உண்மைதான். ஆயினும் விமர்சனம் எழுதுவதற்கான உந்துதல் எளவில்லை. ஆனால் இப்போது இதை நான் எழுதிக் கொண்டிருக்கும் நேரத்திலிருந்து சரியாக இரண்டு நாட்களுக்கு முதல் இளங்கோ தன் முகநூல் பக்கத்தில் ஒரு பதிவை இட்டிருந்தார். சிறிது காலத்துக்கு முன் எழுதப்பட்டதென அவர் குறிப்பிட்டிருந்தாலும், இப்பதிவை நான் இப்போதுதான் முதலாவதாக வாசித்ததாக நினைக்கிறேன். அந்தப் பதிவில் அவர் எழுதியிருந்த ஒரு விடயம் என்னை சற்று நின்று திருப்பி வாசிக்க வைத்தது.

அவர் எழுதியிருந்தார்:  “படைப்பை பார், படைப்பாளியைப் பாராதே'  என்பது எவ்வளவு முக்கியம் வாய்ந்த சொல்லாடல். ஆனால் நம் தமிழ்ச்சூழலில் அதை கேலிக்குரியதாக்கிய பெருமை, இதன் உண்மையான அர்த்தத்தை விளங்காதவர்களால் மட்டுமில்லை, இதை முன்னிலைப்படுத்திய சிலராலும் நிகழ்ந்திருக்கின்றது என்பதே அவலமானது.  ‘ படைபைப் பார், படைப்பாளியைப் பாராதே' என்பது எழுதியவர் மற்றும் வாசிப்பவருக்கு ஒரு படைப்பை முன்வைத்து  எத்தகைய பெரும் சுதந்திரத்தைத் தருகின்றது என அநேகர் எண்ணிப் பார்ப்பதேயில்லை. படைப்பை எழுதியபின்னர், அது படைப்பாளிக்குச் சொந்தமில்லை. அதை முன்வைத்து எவ்வகையான வாசிப்பையும் வாசகர் செய்வதற்கான ஒரு வெளி திறந்துவிடப்படுகின்றது. வாசகர், தனக்குரிய வாசிப்பில் அந்தப் பிரதியை எவ்வகையாகவும் புரிந்துகொள்ளமுடியும். அதை படைப்பாளி, இது நானெழுதிய படைப்பு இப்படித்தான் விளங்கிக்கொள்ளவேண்டும் என்று எந்தவகையிலும் கட்டாயப்படுத்தமுடியாது. அவ்வாறு ஒரு படைப்பாளி தன் படைப்புக் குறித்து விளக்கந் தந்தாலும், அந்தப்படைப்பை எழுதியவர் என்றவகையில் உரிமைகோரி எதையும் கூறமுடியாது. அவரும் இன்னொரு வாசகராகவே கருத்துச் சொல்லமுடியும்.”  

இதை வாசித்த போது எனது சிந்தனை ஒரு மூன்று நான்கு தசாப்தங்களுக்கு முந்திய சூழலில் நடந்த இலக்கிய உரையாடல்களை நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தது. அந்த உரையாடல்கள் அந்தக்காலகட்டத்தின் இலக்கியங்களை மதிப்பிட்டதிற் பெரும்பங்காற்றிய போக்குப்பற்றிய உரையாடல்களாக இருந்தன. இந்த உரையாடகள் உண்மையில் இலக்கிய விமர்சனம் சார்ந்ததாக இருந்ததை விடவும் எழுத்தின் அல்லது எழுதுபவர்களின் கருந்து நிலை சார்பாகவே பெரிதும் அமைந்திருந்திருந்தன என்று நினைக்கிறேன். அல்லது கருத்து நிலை பற்றிப் பேசப்படுவதே அப்போதைய பிரதான விமர்சனமாக இருந்தது. படைப்பில் வெளிப்படும் கருத்து நிலை, அல்லது சமூக நோக்கு என்பவை தொடர்பான கேள்விகளும், மறுப்புகளும் படைப்புகள் பற்றிய விமர்சனங்களில் முக்கிய அல்லது முழுமையான கவனத்தை எடுத்திருந்தன. (அத்தகைய ஒரு விமர்சனப் போக்குகுக்கும் கூட அன்றைய நிலையில் ஒரு தேவை இருக்கவே செய்தது. இது பற்றிப் பேசுவதானால் தனியாக எழுத வேண்டும்.) இந்தப் போக்கும் கூட உருவாகிவந்த சமூக மாற்றத்தோடு இணைந்து வெளிப்பட்ட வரலாற்று நிகழ்வுதான். சரியாகச் சொல்வதானால், அது ஒரு வரலாற்றுத் திருப்புமுனை. ஆனால் அந்தத் திருப்புமுனை எவ்வளவுக்கு நியாயமானதோ, அவ்வளவுக்கு அது, தன்னளவில் முழுமையற்றதாகவும் இருந்தது. அது இன்னமும் ஆழமும் விரிவும் கொண்டு செழுமைப்படுத்தப்பட வேண்டியதாக இருந்தது. 

பழைய இலக்கியங்களை, மறுவாசிப்புச் செய்தும் புதிய இலக்கியங்களை அந்த ஒளியில் வளர்த்தெடுக்க வேண்டியதுமான பாரிய வரலாற்றுப் பொறுப்பு அதற்கு இருந்தது. ஆனால் அது ஆரம்பத்தில் அப்படித் தொடங்கியபோதும், அந்த அடிப்படையின் தொடர்ச்சியான வளர்ச்சியாக விரிவதற்குப் பதிலாக  இலக்கியத்தை கருத்துருவாக்கத்துக்கான சாதனமாகக் கருதுகின்ற நிலையை நோக்கித் திரும்பியது. அல்லது அத்தகைய ஒரு செல்நெறியே சரியானது என்று நம்பியது, .இதன் விளைவாக, இந்த விமர்சனப் போக்கினால் அங்கீகரிக்கப்படும் கருத்துக்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட படைப்புகளைத் தூக்கி நிறுத்துவதும், மற்றவைகளை ஒதுக்குவதும் என்ற நிலை உருவாகத் தொடங்கியது. இலக்கியம் என்பது வெறுமனே கருத்து நிலைசார்ந்து மட்டும் நோக்கப்படுகின்ற ஒற்றைப் பரிமாணப் பொருள் அல்ல என்ற உண்மையை அது அடையாளம் காண தசாப்தகாலம் எடுத்தது. இலக்கியம் என்று பொதுவான வரையறைக்குள் அடங்கும் அதன் எல்லா வடிவங்களுக்கும் பொதுவானதாகவும், முக்கியமானதாகவும், கருத்துநிலை இருந்தபோதும், அது தவிர்ந்த இன்னும் பல்வேறு அம்சங்களும் இருக்கின்றன என்பது கவனத்திலெடுக்கப்படாமலே இந்த விமர்சனப் போக்கு இயங்கியது.

ஆனால் தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் இலக்கியங்கள் எவ்வாறு மதிப்பிடப்பட்டன என்பதற்கும் ஒரு வரலாறு உண்டு. இயல்பானதென ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட சமூக நீதிக்கு இசைவாக அமைந்த பொதுவான கருத்து நிலையும் அல்லது சிந்தனைப் போக்கும், அதன் அடிப்படையான, வாழ்வுமுறையும் முரணற்றதாக, ஏற்றதென்று நம்பப்பட்ட காலத்து இலக்கியங்கள் பெரிதும் அக்காலத்தின் சமூகநீதியையே பேசின. அது மட்டுமல்லாமல், அவற்றின் நிலைபேறுடமையை வலியுறுத்தின. இந்தப் போக்கினை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுந்த இலக்கியங்களில்,சொல், ஓசை, சொல்லும் முறையின் பல்பரிமாணத் தன்மை, கற்பனையின் ஆழமும் விரிவும் என்பவற்றுடன், சொல்லும் முறைக்கான இலக்கண விதிமுறைகளும் படைப்பின் மீதான மதிப்பீட்டுக்கு அடிப்படைகளாக அமைந்திருந்தன. அங்கு கருத்துநிலைமீதான கேள்விகள் இருப்பதில்லை. அப்படி ஏதாவது இருப்பினும், அவை அடிப்படைக் கருத்துநிலையில் எழும் சிறியளவான மீறல்களாகவே கொள்ளப்பட்டன. அவை இலக்கியத்தின் தகுதியைத் தீர்மானிக்கும் அளவுக்கு முக்கியமானவையாக இருக்கவில்லை.

ஆனால். சமூக வாழ்வுக்கான கருத்துநிலைகளில் பாரிய மோதல்கள் நடந்துகொண்டிருக்கும் நவீன காலச் சூழலில், இலக்கியத்தின் தகுதியைத் தீர்மானிக்கும் முக்கிய இடத்துக்கு அவை வருவது தவிர்க்கமுடியாத தேவையாகவும், இயல்பாகவும் அமைந்துவிடுகிறது. இந்த நிலை எந்தளவுக்கு தீவிரத் தன்மை அடைகின்றது என்றால், இலக்கியத்தின் மற்றைய அடிப்படையான கூறுகளைப் புறந்தள்ளியே கூட, தானே இலக்கியத்தின் பிரதான அம்சமாகவோ அல்லது ஒரே அம்சமாகவோ கூட இருக்கலாம் என்று நிறுவிவிடுவதை ஒரு சமூக நியாயமாகவே வலியுறுத்தும் இடத்துக்கு அது வந்து சேருவதுதான். இத்தகைய ஒரு சூழ்நிலையில் எழுந்த, தவிர்க்கமுடியாத எதிர்ப்புக் குரல்களில், பல்வேறு தொனிகள் இருந்தன. பல்வேறு கருத்துநிலைகளும் இருந்தன. அதாவது கருத்து நிலை ஒன்றும் முக்கியமே அல்ல என்பது முதல், இலக்கியம் இலக்கியமாகவே இருக்க வேண்டும், அது சமூகத்தின் அரசியலுடன்,அதாவது சமூகக் கருத்து நிலையுடன் சம்பந்தப்படக்கூடாது என்பது வரையான பரப்பில் இந்த எதிர்ப்புக் குரல்கள் எழுந்தன. இவற்றுள் ஒன்றாகவே நான் இந்த ’படைப்பாளியின் மரணம்” (The death of the Author -Roland Barthes ) என்ற குரலையும் அதன் நீட்சியாக வந்த ’படைப்பைப் பார்,படைப்பாளியை பாராதே’ என்பதையும் புரிந்துகொள்கிறேன்.

கருத்து நிலை சார்ந்த இந்த இரு போக்குகளையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் இலக்கிய முயற்சிகள் நமது சூழலிலும், பொதுவாகத் தமிழிலும் நடக்கவே செய்தன. ஆயினும் அந்தக் காலத்துச் சூழலின் இறுக்கம் காலத்தோடு கரைந்து, இக்காலத்துக்குரிய இலக்கியங்கள், இலக்கியத்துக்கேயுரிய பண்புகளுடனும் இக்காலத்தின் முன்னேறிய கருத்து நிலைகளைக் கொண்டவையாகவும் வரத்தொடங்கியுள்ளன. ஈழத்திலும் புலம்பெயர் நாடுகளிலும் இருக்கும் பல படைப்பாளிகளிடம் இந்த ’இயல்பான சமூக நீதிக்கு’ ஏற்ற வகையிலான படைப்புகள் இலக்கிய முழுமையுடன் வெளிவருவதைக் காணக் கூடியதாக உள்ளது. அந்தவகையான படைப்பாளிகளில் முக்கியமான ஒரு படைப்பாளியாக நான் இளங்கோவை அடையாளம் கண்கிறேன். கட்டுரைகள், சிறுகதைகள், கவிதைகள், நாவல்கள் என்று விரியும் அவரது இலக்கியப் பயணத்தில், கட்டுரைகளும், கதைசொல்லலும் அவருக்கு மிகவும் ‘வாலாயமானவையாக’ வந்து சேர்ந்திருக்கின்றன. இளங்கோ என்ற எழுத்தாளரை. ஒரு படைப்பாளியாகவும், ஒரு நபராகவும் நான் அறிவேன். அவரையும் அவரது எழுத்துக்களையும் இரு வேறு, ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தப்படாத தனிமங்களாக என்னால் பார்க்க முடியவில்லை. அவரது நூலை, நான் எப்போது வேண்டுமானாலும் படிக்கலாம், ஆனால் அவரை எப்போது வேண்டுமானாலும் சந்திக்க முடியாது என்ற அர்த்தத்தில் அதில் ஒரு உண்மை இருக்கத்தான் செய்கிறது. ஆனால், எழுதப்பட்ட பிரதி மாறுவதில்லை, ஆனால் எழுதுபவர் மாறுவார், அவரது இன்னொரு படைப்பு முன்னதைப் போல் இருப்பதில்லை, உண்மையில், இருக்க முடியாதும் கூட என்பதால் இவை இளங்கோவுக்கு மட்டுமல்ல யாருக்குமே பொருந்துவன தான். ஆனால் இன்னொன்றும் உண்மை. ஒரு பிரதிக்கு பல்வேறு வாசிப்புகள் இருக்க முடியும் . ஒரு படைப்புப் பற்றிய புரிதல் என்பது பார்ப்பவரின் பார்வையிலும் தங்கி இருப்பதால், அது எப்போதும் முழுமையாக அதாவது எலோருக்கும் ஒரேமாதிரிப் புரிகிற முழுமையாக இருக்க முடியாது. அதே காரணத்தினாலேயே, ஒரு பிரதியே ஒருவருக்கே, வெவ்வேறு காலங்களில் வெவ்வேறு அர்ததத்தையும், புரிதலையும் கொடுக்க முடியும்.

இளங்கோவின் ‘மெக்சிக்கோ’ இதற்கு நல்ல உதாரணமான ஒரு நாவல்.

000  

அண்மையில் மறைந்த எழுத்தாளர் பிரபஞ்சன் அவர்களது ஞாபகார்த்தமாக நடாத்தப்பட்ட நாவல் போட்டியில் பரிசு பெற்ற நாவல் என்ற வகையில் அது வெளிவரும் போதே பரவலான அறிமுகத்துடன் வெளிவந்தது. ஆனால், அத்தகைய ஒரு அறிமுகம் இல்லாவிட்டாலும் கூட பரவலாக வாசிக்கப்படுவதற்கு அடிப்படையான பல அம்சங்களைக் கொண்டது இந்த நாவல்.. கதை ஒரு சாதாரண காதல் கதை தான், கதையின் களம் போலவே மெக்சிக்கோ நாவலும் மிகச் சிறியது. அண்மைக்காலங்களில் பலநூற்றுக்கணக்கான பக்கங்களைக் கொண்ட நாவல்களைப் படித்ததற்குப் பிறகு ஓரு 172 பக்கங்களே கொண்ட நாவலைப் படித்தது, நீண்ட திரைப்படங்களைப் பார்த்தபின் மாறுதலுக்காக ஒரு குறுந் திரைப்படத்தைப் பார்த்தது போன்ற உணர்வை ஏற்படுத்தியது. விரல் விட்டு எண்ணக்கூடிய பாத்திரங்கள், ஒரு குறிப்பான இடத்தையே சுற்றிச் சுற்றி நடக்கிற சம்பவங்கள், கூர்மையான உரையாடல்கள், கதைசொல்லி தன்னைப் பற்றியும் தன்னிடமிருந்து பிரிந்து நின்று தன்னையே கேள்விக்குள்ளாகுதல், நியாயப்படுத்துதல், கழிவிரக்கப்படுதல், தன்னைத்தானே கேலிக்குள்ளாக்குதல். தன்னை மறந்து கனவுலகில் சஞ்சரித்தல், மற்றைய பாத்திரங்களை, தனது பார்வையில் சித்தரிக்கும் போதும், அவர்களை இரத்தமும் சதையுமாக வாசகர் முன் நடமாட வைக்கும் நுணுக்கமான சித்தரிப்பை வழங்குதல் என்பவற்றால் நாவல் ஒரு நேர்த்தியான படைப்பு என்ற உணர்வை வாசிக்கும் ஒரு வாசகரிடம் இயல்பாகவே ஏற்படுத்திவிடுகிறது. இதன்பின், பலங்கள், பலவீனங்கள் எல்லாம் பாத்திரங்களின் பலங்களாகவும் பலவீனங்களாகவும் மாறிவிடுகின்றன. ஒரு நல்ல நாவலுக்கு இருக்கக் கூடிய ஒரு முக்கியனான அம்சம் இது.

நாவலின் கதை ஒன்றும் பெரிய கதை அல்ல என்று சொன்னேன். பொதுவாக, வட அமெரிக்கர்கள் விடுமுறையைக் கழிக்க இரண்டு அல்லது மூன்று வார விடுப்பில் மெக்சிக்கோ, கியூபெக் போன்ற நாடுகளுக்குச் செல்வது வழக்கம். விடுமுறைகாலம் முழுவதும், ஒப்பீட்டளவில் மலிவான செலவில், எல்லாவித களியாட்டங்களையும் மகிழ்ச்சியாக அனுபவித்துத் திரும்ப அருமையான இடங்கள் இவை என்பது பிரசித்தம். ஆனால் கதைசொல்லி பாரம்பரிய வரலாறு கொண்ட ஒருகாலத்தில் மாயன்களின் பூர்வீக நிலமாக இருந்த மெக்சிக்கோவில் இவைபற்றிய புரிதலோடு செல்லும் ஒரு ஈழத்து அரசியல் சூழலால் தனது பதின்மங்களில் நாட்டைவிட்டு புலம்பெயர்ந்து கனடாவில் வாழ்கின்ற, தன் இளமைக்கு அழகுசேர்ப்பதாய் முகிழ்த்த காதல் முறிந்துபோன துயரத்தைச் சுமந்துகொண்டு திரியும் ஒரு தமிழ் இளைஞன், எழுத்தாளன்,கவிதை எழுதுபவன். நாவலில் அவனுக்கு பெயர் இல்லை. கதைசொல்லிக்கு மட்டுமல்ல, அவன் மெக்சிக்கோவில் சந்தித்து காதல் வயப்படும் பெண்ணுக்கும் கூட பெயர் இல்லை. நாவலின் கடைசியில், அவளின் பெயரை கதைசொல்லியே சொல்லும் வரையில் அவள் பெயரை யாரும் உச்சரிக்கவில்லை. மெக்சிக்கோ கடற்கரைகள், மலைகள், மாயன்களின் பூர்வீக இடங்கள் என்று ஒரு விடுமுறையைக் களிக்க வந்தவனான புலம்பெயர்ந்த ஈழத்துத் தமிழ் எழுத்தாளனுடன் இயல்பாக ஒட்டிக்கொண்டுவிட்ட காதலியுடன் களித்த பொழுதுகள், நினவுமீட்டிய பழைய சம்பவங்கள், அவர்களுக்கிடையே நடந்த உரையாடல்கள் என்று நாவல் நடந்து முடிகிறது. இறுதியில் வரும் ஒரு எதிர்பாராத் திடீர் திருப்பம் நாவலின் போக்கில் பெரிய மாற்றங்களைக் கொண்டுவராதபோதும், அது ஒன்றும் கதை சொல்லிமீதான அனுதாபத்தை ஏற்படுத்தும் நோக்கிலான ஒரு உத்தியாகத் தெரியவில்லை. காதலின் முறிவால் கதைசொல்லியின் மனோநிலை குழம்பி நோயுறுதல் சம்பந்தமான பகுதி கொஞ்சம் அவசரமாகச் சொல்லி முடிக்கப்பட்ட பகுதிபோல பட்டாலும், அதனால் முன்னிருந்த இயல்பான ஓட்டத்தில் ஒரு வேகக் குறைவு தென்பட்டாலும் குறைப்பட எதுவும் இல்லை என்று சொல்லலாம். 

அந்தப் பகுதியை அவரால் இன்னும் கொஞ்சமாகச் செழுமைப்படுத்துதல் முடியும். இதன் மூலமாக கதை ஓட்டத்தின் வீச்சை அதிகரிக்க முடியும்போல் எனக்குத் தோன்றியபோதும் எனக்கு ஒரு நல்ல நாவலை வாசித்த திருப்தி கிட்டவே செய்தது. இந்த நாவலை அதன் முழுமையை அனுபவிக்க ஒருவர் இரண்டுதரம் வாசிப்பது நல்லது என்று சொல்வேன். அப்போதுதான் அந்த நாவலில் வரும் பல ஆழமான, பூடகமான வார்த்தையாடல்களுக்குப் பின்னலுள்ள சில சிடுக்குகளை அவிழ்க்க முடியும். அல்லது பல தெரியாத காட்சிகள் தெரியும் என்று சொல்லலாம். சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், நாவலில் பேசப்படும் கதையின் அடிப்படையான சரடு ஒரு காதல் உறவு முறிந்துபோன பின்னான, கதைசொல்லியின் மனம் உருவாக்கும் ஒரு கனவு உலகில் தன்னையும், நடந்த சம்பவங்களையும் நேர்மையான விமர்சன நோக்குடன் அவற்றை அணுகுவதும் தான்.

அப்படியானால், இந்த நாவலில் இதற்கு மேல் எதுவும் இல்லையா? என்ற கேள்வி எழுகிறது. அது நமது காலத்தின் அரசியலை,பண்பாட்டை, சிந்தனையை, வாழ்க்கை முறையை, நம்பிக்கைகளைப் பற்றியெல்லாம் பேசவில்லையா? அப்படியெல்லாம் பேசாதவற்றை ஒரு நாவல் என்று சொல்லலாமா? என்ற கேள்விகள் எழலாம். நாவல் இவற்றையெல்லாம் சொன்னதா என்றால் இல்லை என்று சொல்லலாம். சொல்லவில்லையா என்றால் சொன்னது என்றும் சொல்லலா,ம். அது நேரடியான தத்துவார்த்த அரசியல் விடயங்களைப் பேசவில்லை. ஆனால் அவற்றை இயல்பாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறது. மனிதம் இயல்பான அதன் அழகியலோடு வாழ்வதை எம் கண்முன் நிறுத்தியிருக்கிறது. சமூக அரசியலை, பெண்களுக்கெதிரான வன்முறையை, மனிதர்களுக்கிடையிலான முரண்பாடுகளை, புரிந்துணர்வுகளை, விடுதலையை, நம்பிக்கைகளை, புலம்பெயர் வாழ்வின் அடியாழங்களை என்று எல்லாவற்றையும் பற்றி அது பேசுகிறது. ஒரு இருவார வாழ்க்கைக்குள் அது ஒரு அரைநூற்றாண்டுகளுக்கு மேற்பட்ட பல அரசியற் போக்குகளை, புத்தர் முதல்,மாயன்களின் வழித்தோன்றல்கள், மற்றும் கொலொம்பிய கம்யூனிஸ்டுகளின் இராணுவம் வரை அது பல வரலாற்று மற்றும் சிந்தனைகளின் போக்குகளையும் தொட்டுச் செல்வதன் மூலம் ஈழத்தமிழர்களின் புலம்பெயர் இலக்கிய தளத்தில் தனக்கொன ஒரு முக்கிய பாத்திரத்தை அழுத்தமாக பதிவுசெய்திருக்கிறது. அந்த வகையில், இளங்கோவிற்கு இது முதல் நாவல் ஆயினும், அது அவருக்கும் ஒரு முக்கியமான இடத்தை நிச்சியமாக எந்த ஆர்ப்பாட்டங்களுமின்றி மிக அமைதியாக ஏற்படுத்திக் கொடுத்திருக்கிறது. கூடவே புலம்பெயர் இலக்கியங்களின் வரிசையில் இடம்பெறும் தகுதிவாய்ந்த இன்னொரு நாவல் என்ற தகுதியையும் அது கொண்டுள்ளது என்று துணிந்து சொல்வேன்.

000  

இப்போது நான் முதல் கூறிய விடயத்துக்கு வருவோம். பண்டிதர்களதும், கற்றோர்களதும் இரசனைக்கு மட்டுமேயாக இருந்த இலக்கியம், சற்றேறக்குறைய எல்லா மட்ட்த்து மக்கள் மத்தியிலும் நுகரப்படுவதாக மாறத்தொடங்கிய போது அது நவீன இலக்கியம் என்ற பகுப்புக்கு உள்ளாகிறது. ஆயினும் இவற்றிலும் இன்னமும்’கலை கலைக்காகவே’ என்ற கோட்பாட்டை எதிர்த்து உருவான ’கலை மக்களுக்காகவே’ என்ற கோட்பாடு எழுந்து வந்ததும், பின்னர், ’கலை மக்களுக்குத்தான், மாடுகளுக்கல்ல’ என்ற எதிர்க்குரலுடன், ஆகவே அது ’கலையாகவும் இருத்தல் வேண்டும்’ என்ற கருத்துக்கள் எழுந்ததும் நாம் அறிந்ததே. இந்த மூன்றாவது படியின் செழுமையான கலை வடிவம் தான் சம காலத்தின் வெற்றிகரமான இலக்கிய வடிவமாக அமைய முடியும் என்பதே நான் மேலே குறிப்பிட்ட விடயம்.

கலை இலக்கியம் என்பவை மக்களின் அன்றாட வாழ்வியலில், அவர்களது பண்பாட்டில் தலையீடு செய்பவை. அவை பழமையின் செழுமையான பக்கங்களிலிருந்துகொண்டே புதுமையின் சவால்களை எதிர் கொள்கின்றன. ’பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும் வழுவல,கால வகையினானே’ என்றபடி புதியன வருதலும் அவை பலமுறுதலும் மானுட வாழ்வின் தவிர்க்க முடியா இயங்கியல் விதியாகையால், அவற்றை நாம் நிறுத்திவிட முடியாது. அது காலந்தோறும் வளர்ந்துவருவது. பாரதி அதையே சுவைபுதிது, பொருள் புதிது,வளம் புதிது, சொற்புதிது என்று சொல்வான். இந்த வகையிலான ஒரு மதிப்பீட்டில் ஒரு இலக்கியப் படைப்பு நாவலாக எப்படித் தேறுகிறது என்று அவதானித்தலை, இயல்பாகவே ஒரு வாசகர் தனது வாசிப்பினோடே செய்கிறார். வாசிக்கும் போதே சொல்லப்படும் முறை, சொல்லும் மொழி என்பவற்றால் ஈர்க்கப்பட்டு ரசித்தபடியோ, அல்லது அது கூறும் உலகில் சஞ்சரித்தபடியோ   தன் வாசிப்பை நிகழ்த்துகிறார். அதில் சொல்லப்படும் விடையங்கள் அவருக்குக் காட்சிகளாக, தகவல்களாக, கருத்துக்களாக அவரிடம் சேருகின்றன, அவற்றில் அவர் லயிக்கவோ, புதியவற்றை அறியவோ, கற்றுக்கொள்ளவோ, முரண்படவோ, கேள்விகளை எழுப்பவோ செய்கிறார். இந்தச் செயல்முறையினூடுதான் கலை இலக்கிய நுகர்வு நடைமுறையில் தொழிற்படுகிறது. இந்தத் தொழிற்பாட்டில் வெற்றி பெறுவது என்பது, இவை அனைத்தினதும் ஒரு கூட்டுப் பங்களிப்பு சார்ந்தது. அந்தக் கூட்டுப் பங்களிப்பை சிறப்புறக் கையாளும் போதே ஒரு படைப்பாளியும், படைப்பும் வெற்றிபெறமுடிகிறது. இளங்கோவின் மெக்சிக்கோவை இந்த வகையில் முக்கிய கவனத்துக்குரிய வெற்றிபெற்ற ஒரு நாவல் என்று சொல்ல முடியும்.

இதை மேலும் விளக்க, நாவலிலிருந்து மேற்கோள்களை எடுத்துவைத்து ஒவ்வொரு அம்சமாக விளக்கிக் கொண்டே போகலாம். ஆனால் அது இந்தக் கணத்தில் அவசியமில்லை. கனடாவில்  வாழும் வ.ந. கிரிதரன் அவர்கள் எழுதிய அமெரிக்கா என்ற என்ற நாவலும் இப்படி ஒரு நாட்டின் பெயரை தலைப்பாக்க் கொண்டு எழுதப்பட்ட நாவல் தான். ஈழத் தமிழர் புலம்பெயர் வாழ்வின் ஆரம்பக் கால நிகழ்வுகளை மையமாகக் கொண்ட ஒரு நாவல் அது. மெக்சிக்கோ, புலம் பெயர் நாட்டில் வாழத்தொடங்கி அதன் நெளிவு சுளிவுகள், அதன் பாதுகாப்பான சூழல் என்பவற்றை அனுபவிக்கத் தொடங்கிக் கிட்டத்தட்ட இரண்டு தசாப்தங்களுக்குப் பின்னர் எழுதப்பட்ட நாவல். புலம்பயர் இலக்கிய வரலாற்றில் கனடாவிலிருந்து வந்த இந்த இரண்டு நாவல்களுமே கவனத்துக்குரியவை. அந்த வகையிலும் கூட மெக்சிக்கோ முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. ஒரு நாவலாக, பேசும் பொருள் சார்ந்தும், செட்டானதும், அழகானதுமான நடையைப் பேணுவதன் மூலமாகவும் சமூக அரசியலின் மீதான விமர்சங்களையும் நாவலின் இயல்பான முழுமையுடன் இயைந்து போகும் அளவில் கொண்டுள்ளதாகவும் சிறப்பாக வந்துள்ள இந்த நாவலை, நான் மனந்திறது எல்லோரும் வாசிக்க வேண்டிய ஒரு நாவல் என்று விதந்துரைத்துச் சொல்வேன்.

*****************

( நன்றி: ஜீவநதி - இதழ் 150)

பியானிப்பூ (Peony) குறிப்புகள்

 

 1.

அன்டன் செகோவ் சிறுகதைகள் - தமிழில் எம்.எஸ்

செகோவின் வாழ்வு 44 வருடங்கள். அவர் மறைந்துகூட இப்போது ஒரு நூற்றாண்டுக்கு மேலாகிவிட்டது. ஆனால் அவரது கதைகளை இன்று வாசிக்கும்போதும் காலாவதியாகாது இருக்கின்றன. 'நாயுடன் நடந்த பெண்' செகோவின் பிரபல்யம் வாய்ந்த கதை. அதில் வரும் பாத்திரம் அன்னா என்ற பெயரில் இருப்பதால் மட்டுமின்றி, அந்தக் கதையின் சம்பவங்கள் பலதும் எனக்கு டால்ஸ்டாயின் 'அன்னா கரீனா'வை ஞாபகப்படுத்தியபடி இருந்தது (ஆங்கிலத்தில் ஏற்கனவே வாசித்திருந்தேன்). திருமணம் செய்த ஒரு பெண் விடுமுறைக்கு வரும்போது அவர் மீது காதலில் விழும் ஒரு ஆணின் கதை இது. பிறகு அவன் அந்தப் பெண்ணைத்தேடி அவர் வாழும் நகரத்துக்குப் போவதாய்க் கதை நீளும். இது விளாடீமிர் நபகோவுக்குப் பிடித்த செகோவின் கதைகளில் ஒன்று. இந்தக் கதையை செகோவ் எழுத ஏதும் காரணமிருக்கின்றதா என சற்று ஆராய்கின்றபோது இது செகோவின் வாழ்வில் நடந்த கதையென்றும், அந்தப் பெண்ணே செக்கோவ் பின்னர் திருமணம் செய்த ஒல்கா என்பதையும் அறியமுடியும்.

இதேபோல இன்னொரு கதையான 'சந்தோசமான மனிதன்' சுவாரசியமான ஒன்று. திருமணம் செய்த ஒருவன் ரெயினில் வருகின்றான். அவன் தற்செயலாக ரெயினின் வேறொரு பெட்டியில் தனது நண்பரொருவனைக் காண்கின்றான். அவனிடம் தான் திருமணஞ்செய்துவிட்டேன், தான் மிகவும் ஒரு சந்தோசமான மனிதன் என அடிக்கடி சொல்லிக்கொள்கின்றான். தன்னால் விரும்பியபோது சந்தோசத்தை உருவாக்கமுடியும் என்று சொல்லி நண்பனை மட்டுமில்லை அந்த ரெயின் பெட்டியில் இருக்கும் அனைவரையும் உற்சாகப்படுத்துகின்றான்.

இதற்கு முன் அவன் ஒரு தரிப்பிடத்தில் ரெயின் நின்றபோது மது குடிப்பதற்காக இறங்கி சில குவளை மது அருந்த ரெயினும் புறப்பட இறுதி நேரத்தில் ரெயினுக்குள் ஏறியிருக்கின்றான். இதைக் கூறிவிட்டு நண்பனிடம் தனக்காய்க் காத்திருக்கும் மனைவியைக் காண இன்னொரு பெட்டிக்குப் போகும்போதுதான், அந்த மகிழ்ச்சியான மனிதனுக்கு தான் பிழையான எதிர்ப்புறத்தில் வந்துகொண்டிருக்கும் ரெயினுக்குள் அவசரத்தில் ஏறிவிட்டேன் என்பது புரிகிறது. முட்டாள் முட்டாள் எனத் தன்னைத் திட்டிக்கொள்கின்றான். சந்தோசத்தை தன்னால் தானே உருவாக்கமுடியும் என்று சொல்கின்றவன் இப்போது சோர்ந்து போகின்றான். அந்த ரெயினுக்குள் இருக்கும் மற்ற மனிதர்கள் அவனுக்கு அடுத்து என்ன செய்கின்றார்கள் என்பது கதை.

செகோவிடம் இருந்து எப்படி எளிமையான கதைகளைச் சொல்வது என்பதை அறிந்து கொள்வதைப் போல, அந்த எளிமையிலிருந்து நம்மைப் பாதிக்கச் செய்யும் கதைகளையும் எழுதமுடியும் என்பதையும் கற்றுக்கொள்ளமுடியும். ஒரு சிறு உலகத்திற்குள் நாம் சுழன்று கொள்ளாது அல்லது அதுதான் 'மோஸ்தர்' என்று நம்பாது, வெளியே வந்து எப்படி நாம் வெவ்வேறு பின்னணியில் இருந்து மனிதர்களின் கதையைச் சொல்லலாம் என்பதற்கு செகோவ் நமக்கு நல்லதொரு உதாரணமாக இருக்கின்றார்.

எம்.எஸ்(எம்.சிவசுப்பிரமணியன்) நேர்த்தியாக இந்தக் கதைகளைத் தமிழாக்கம் செய்திருக்கின்றார். என்ன சிலவேளைகளில் தமிழ் வாசகர்களுக்கு விளங்கவேண்டும் என்பதற்காய் மதுக்கடைகளையெல்லாம் கள்ளுக்கடைகளாக்கிவிடும்போது. ரஷ்யாவில் கள்ளுக்கடைகளா என திகைப்பு வந்தாலும் எதுவென்றாலும் போதை போதைதானேயென அதையும் இரசிக்கமுடிகிறது.

2.

மெளன வாக்கிய மாலை (கவிதை-காண்பியம்-தியானம்) - யோகி

ஆன்மீகத்தை வியாபாரப்படுத்தப்பட்ட மதங்களுக்குள்ளும், அதைப் பிரதிநிதிப்படுத்துகின்றோம் என்கின்ற போலிகளின் பேரிச்சலுக்குள்ளும் இடையில் இருந்து பேசுவது என்பது மிகவும் கடினமானது. மேலும் உள்ளுணர்ந்து கொள்வதை எல்லாம் எழுத்தாகவோ/பேச்சாகவோ வைக்கும்போது கூட அவற்றின் சாராம்சம் இழந்துபோகும் ஆபத்தும் உள்ளது. விசர்ச் செல்லப்பா எனப்படும் செல்லப்பா சுவாமிகள் பேசியது மிகக்குறைவு. ஏன் அவரின் தொடர்ச்சியெனப்படும் யோகர் சுவாமிகள் கூட அவ்வளவு பேசவில்லை. மிகவும் குறைவாகப் பேசிய ரமணர் கூட, நான் யார் என்றே தொடர்ந்து அவரைத் தேடி வந்தவர்களிடம் கேள்விகளாகக் கேட்க வைத்தவர். விசிறி சாமியார், தன்னைப் பற்றி வரும் ஓரிரு வரிகளை தொடர்ந்து மனனம்/பராயாணம் செய்தாலே போதும் என்று சொல்லியபடி தன்னையொரு பிச்சைக்காரன் என்று அறிவித்துக்கொண்டவர்.

அதைபோலத்தான் ஆன்மீகத்தை எளிதான வார்த்தைகளில் அல்லது ஏற்கனவே தேய்வழக்காகிப்போன சொற்களில் பேசும்போது நமக்குப் பெரும்பாலும் அர்த்தத்தைத் தராது போய்விடும் நிலைமையும் உண்டு. ஸென்னில் மலையைப் பார்க்கும்போது முதலில் மலை தெரியும், பிறகு அது இல்லாது போகும், ஞானம் கிடைத்தபின் மலை மலையாகவே தெரியும் என்று சொல்லும் கதை உண்டு. மலை மலையாகத் தெரிவதற்கு ஏன் நாம் இவ்வளவு கஷ்டப்படவேண்டும் என்று உடனே ஒருவர் நினைக்கக்கூடும். ஆனால் அந்த transformation - மலை/மலையில்லாது போதல்/மீண்டும் மலை தெரிதல்- என்பதற்கு சிலவேளைகளில் ஒரு ஆயுளே நமக்குப் போதாமல் கூடப் போகலாம். ஆகவே எளிமை என்பது எப்போதும் ஒரே 'எளிமை'யல்ல.

அவ்வாறுதான் யோகியின் கவிதைகளை வாசிக்கும்போது எனக்குத் தோன்றியது. யோகி தன்னை முதலில் ஆன்மீகவாதியாக முன்வைக்க விரும்புகிறார் என இந்தத் தொகுப்புச் சொல்கின்றது. அவரின் கவிதைகள் எளிமைபோல, ஏற்கனவே பழக்கப்பட்ட வார்த்தைகளுக்குள் வந்துவிழுவதால் நாம் சாதாரணமாக வாசித்து கடந்துகூடப் போய்விடலாம். ஆனால் அவருக்கு அந்தச் சொற்கள் தரும் மெளனமும் ஆழமும் மிக நீண்டவையாக இருக்கலாம்.

அவருக்கு ஒத்தவரிசைகளில் பயணித்துக்கொண்டிருப்பவர்கள் அந்த சொற்களை அதன் மேலோட்டமான அர்த்தங்களைத் தாண்டி வேறு அர்த்தங்களை அறிந்துகொள்ளவும் கூடும். இந்த நூல் அழகான வடிவமைப்பில் இலங்கையிலிருந்து வெளிவந்திருக்கின்றது. கவிதைகளை அப்படியே ஒரு நீண்ட ஒற்றையாக மாற்றிவிட, அதன் மறுபக்கத்தில் காண்பியக் காட்சிகள் விரிகின்றன.

3.

அயல் பெண்களின் கதைகள் - (சிங்களத்திலிருந்து தமிழில் எம்.ரிஷான் ஷெரீப்)

எனக்கு ஒரு சிங்கள நண்பர் இருக்கின்றார். அவரிடம் அவ்வப்போது இலக்கியம் சார்ந்து பேசுவதுண்டு. அண்மையில் கத்யானா அமரசிங்ஹாவின் 'தரணி' வாசித்துவிட்டு என்ன ஒரு நாவலென வியந்துகொண்டிருந்தார். அதற்கு அவர் சிங்களத்தில் ஒரு வாசிப்பும் எழுதியிருந்தார். தமிழிலும் 'தரணி' வந்திருக்கின்றதென்று நான் கூறியபோது, விரைவில் வாசித்துவிட்டு வா, நாம் அதைப் பற்றிப் பேசுவோம் என்றார்.

அந்தப் புத்தகம் எனக்கு இன்னும் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் ரிஷான் ஷெரீப் சிங்களத்திலிருந்து தமிழாக்கம் செய்திருந்த 'அயல் பெண்களின் கதைகளை' கடந்தமுறை சென்ற சென்னைப் புத்தகக் கண்காட்சியில் வாங்கிவந்திருந்தேன். 5 சிங்களப் பெண்களின் 9 கதைகள் இருக்கின்றன. கத்யானாவின் 'நட்சத்திரப் போராளி', தஷிலா ஸ்வர்ணமாலியின்' பொட்டு', சுநேந்ரா ராஜ கருணாநாயகவின் 'குறுந்தகவல்' எனக்குப் பிடித்தமான கதைகள். ஒருவகையில் இந்தக் கதைகள் மூன்றும் தமிழ் மக்களைப் பேசுகின்றவையுங்கூட. எப்படி இந்தப் பெண்கள் நுட்பமாக கதைகள் எழுதுகின்றார்கள் என்பதோடு, நமக்கு நெருக்கமாய் நம்மைப் பற்றிய கதைகளைச் சொல்கின்றார்கள் என்பதும் சற்று வியப்பானது. போர் அனுபவங்கள் நிறைந்த தமிழ் மக்களாகிய நாம் எத்தனை விரிவான அனுபவங்கள் இருந்தாலும் ஏனின்னும் இவர்கள் அளவுக்கு நம்மால் கதைகளை வேறொரு பாதையில் நின்று சொல்லமுடியவில்லை என்ற ஏக்கமும் இவர்களை வாசிக்கும்போது வருகின்றது.

சிங்களப் பெண்களின் கதைகளுக்கு தொடர்பில்லாத இந்திய நகரத்துப் பெண்களின் அட்டைப்படம் ஏன் தெரிவுசெய்யப்பட்டது என்பது மட்டும் புரியவில்லை. இது எனக்கான கேள்வி மட்டுமில்லை, இந்த அட்டையைப் பகிர்ந்தபோது என் சிங்களத் தோழியும் இதையே கேட்டார். அதுபோல அவரும் நமது தமிழ்க்கதைகளை வாசிக்க ஆர்வமாகவே இருக்கிறார் (தமிழினியின் கதைகள் தவிர வேறு எதுவும் அவருக்குக் கிடைக்கவுமில்லை). சிங்களத்திலிருந்து தமிழுக்கு வருகின்ற மாதிரி, தமிழிலிருந்து சிங்களத்துக்கும் நேர்த்தியான மொழிபெயர்ப்புக்களை யாரேனும் தனித்தோ/கூட்டாகவோ செய்யலாம். இல்லாவிட்டால் ஒற்றைவழிப் பயணம் போல நாம் மட்டுமே நம்மோடு பேசிக் கொண்டிருப்பதைப்போல ஆகிவிடும்.

.................................

(Feb 23, 2021)

Baggio: The Divine Ponytail

1.

எனக்கு நினைவு தெரிந்த முதலாவது உலகக்கோப்பை உதைபந்தாட்டம் என்றால் அது 1994 இல் நிகழ்ந்த ஆட்டங்களாகும். அப்போது நாங்கள் மட்டுமில்லை எங்கள் பாடசாலையும் இடம்பெயர்ந்து இணுவில்/மருதனார்மடம் போன்ற இடங்களில் இயங்கிக்கொண்டிருந்தது.  அப்போது தொலைக்காட்சி, ஏன் ரேடியோ வசதி கூட எங்களிடம் இருக்கவில்லை. மின்சாரமே தடைபட்டு மண்ணெண்ணெய் விளக்குகளில் படித்துக்கொண்டிருந்த நாங்கள் இதையெல்லாம் எதிர்பார்ப்பது கூட அதிகந்தான். ஆக, உலகக்கிண்ண உதைபந்தாட்ட விபரங்களைப் பார்க்க பத்திரிகைகளை மட்டுமே நம்பிக்கொண்டிருந்த காலமது .

அதேசமயம் மருதனார்மடத்தில் எங்களுக்குத்தெரிந்த வீட்டில் மட்டும் ஜெனரேட்டரின் உதவியுடன் இந்த உதைபந்தாட்ட ஆட்டங்களை தொலைக்காட்சியில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அது எங்களுக்கு உதைபந்தாட்ட பயிற்சியாளராக இருந்த றொகானின் வீடு. அவர் எங்கள் பாடசாலை அணிக்கு விளையாடிய காலங்களில் எங்கள் பாடசாலை அணி அகில இலங்கை சாம்பியன்ஸாக வந்திருந்தது.  றொகான் பின்னர் வன்னிக்கு இடம்பெயர்ந்து புலிகளின் விளையாட்டுத்துறைப் பொறுப்பில் முக்கியமான ஒருவராக இருந்து காலமானவர். 

அதேபோல, நான் 15 வயதுக்குட்பட்ட எங்கள் பாடசாலை கிரிக்கெட் அணிக்கு நான் தலைமை தாங்கியபோது யாழ் இந்துக்கல்லூரிக்கு புலிகளின் முக்கிய அரசியல்பொறுப்பாளர்களின் ஒருவராக இருந்த யோகி பயிற்சியாளராக இருந்தார். மாத்தையாவின் பிரச்சினைகள் நிகழ்ந்து, புலிகள் அவரைப் பதவியிறக்கி, இயக்கத்திலிருந்தும் வெளியேற்றியபோது அவர் இப்படி பயிற்சியாளராகப் புதிய வடிவம் அன்று எடுத்திருந்தார்.

றொகானின் வீட்டில் உதைபந்தாட்டங்களைப் பார்க்க விரும்பினாலும், இரவுகளில் அல்லது விடிகாலைகளில் நடக்கும் ஆட்டங்களை நேரடியாகப் பார்க்க எனக்கு அன்று சந்தர்ப்பம் வரவில்லை. நாங்கள் வேறு ஊரில் அப்போது இடம்பெயர்ந்து வசித்துக்கொண்டிருந்தோம். போர்க்காலம் வேறு. ஆனால் எங்களில் ஒரு நண்பன் மட்டும் அவரின் வீட்டிற்கருகில் இருந்ததால் அவனுக்கு ஆட்டங்களைப் பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் வாய்த்திருந்தது. ஆகவே அவன் சுடச்சுட அடுத்தநாள் காலையில் எங்கள் வகுப்பில் இரவு நடந்த ஆட்டங்களைப் பற்றிச் சுவாரசியமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பான். நாங்கள் வாய்பிளந்து கேட்டுக் கொண்டிருப்போம்.

இன்றைக்கு மட்டுமில்லை அன்றைக்கும் எனக்கு இத்தாலி அணி பிடிக்காத அணி. என்றுமே பிடிக்காத இன்னொரு அணியென்றால் அது இங்கிலாந்து (இங்கிலாந்து இரசிகர்கள் மன்னிக்க). அன்றிலிருந்து இற்றைவரை பிரேஸிலின் தீவிர இரசிகன் நான். அடுத்து ஆர்ஜெண்டீனா, மற்றைய இலத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள் என்றவகையில் என் விருப்பப்பட்டியல் நீண்டபடி போகும். 

1994 இறுதி ஆட்டம் பிரேசிலுக்கும், இத்தாலிக்கும் நிகழ்கிறது. அன்று இரண்டு 'சுப்பர் ஸ்டார்களான' பிரேசிலின் ரொமாரியோவும், இத்தாலியின் ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோவும் களத்தில் நிற்கின்றார்கள். இவர்களின் முழுநீள வர்ணப்படங்கள் அன்று sports starஇல், வந்து அவற்றை சேகரித்து வைத்ததாகவும் நினைவு.

இதுவரை எந்த உலகக்கோப்பை இறுதிப்போட்டியிலும் நிகழாதபடிக்கு, அன்றைய ஆட்டம் சமநிலையில் முடிந்து Penalty Shoot outஇற்குப் போகின்றது. இத்தாலிய நட்சத்திரம் ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோ தனது உதையை கோல் கம்பத்திற்கு மேலாக அடித்ததால் பிரேஸில் வெற்றிக்கிண்ணத்தை சுவீகரிக்கின்றது. ஒரு பிரேசில் இரசிகனாக அது எனக்கு மகிழ்ச்சி. 

பிறகு பிரேசிலின் ஆட்டங்கள் ஒவ்வொன்றையும் இரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டாடித் தீர்த்தது 2002 இல் பிரேசில் உலக்கோப்பையை வென்றபோதாகும். அதன் பிறகு நிகழ்ந்ததெல்லாம் சோகக் கதை. சரி அதை  ஏன் இப்போதைக்கு  நினைப்பான். நெய்மார் விளையாட்டுக் களங்களில் சுருண்டு விழுவதெல்லாம் விஜய் படத்தில் வில்லன்கள் அடிவாங்கி சுருண்டுவிடுவதை விட மிகச்சிறந்த நடிப்பென இத்தாலிய/இங்கிலாந்து இரசிகர்கள் சொல்லி எள்ளல் செய்ய வந்துவிடுவார்கள். வேண்டாம், அது  பொல்லாத வினை!

2.

ஒரு நட்சத்திரமாக 1994இல் மின்னிய ரொபர்த்தோ பாஜ்ஜியோ எப்படி அந்தத் தவறான உதையினால் ஒளியிழந்த நட்சத்திரமாகப் போனார் என்பது நாம் அவ்வளவு அறியாதது. அதை மட்டுமில்லாது ஒரு நட்சத்திரமாக ரொபர்த்தோ மின்னியது, அதன் பின் நிகழ்ந்த சரிவுகள், இறுதியில் எப்படி இத்தாலி மக்களிடையே மறக்கப்படாத ஒருவராக ஆகினார் என்பதை இந்தப் படத்தைப் பார்க்கும்போது தெரியும். ஏற்கனவே கூறியதுமாதிரி நான் ஒரு இத்தாலிய அணி இரசிகனல்ல. ஆனால் ரொபர்தோவும்,  அநேக பிரேசிலிய ஆட்டக்காரகளைப் போல, வறிய/எளிய குடும்பங்களிலிருந்து வந்தாரோ அப்படி வந்திருக்கின்றார் என்பதும், தன் தனிப்பட்ட திறமைகளால் இந்தளவுக்குப் பிரகாசித்தார் என்பதும் என்னை இப்போது வசீகரிக்கின்றது என்பதும் உண்மை. 

1994 உலகக்கிண்ணப் போட்டியின்போது அவர் தொடக்கத்தில் ஒரிரு ஆட்டங்கள் ஆடவில்லை. சில ஆட்டங்களில் இடைநடுவில் ஆட்டகளத்திலிருந்து அவரது விருப்புக்கு மாறாக எடுக்கப்பட்டிருந்தார் என்பதும், அவருக்கும் பயிற்சியாளருக்கும் இடையில் இருந்த முரண்பாடுகளும் இந்தத் திரைப்படத்திலிருந்து வெளிப்படையாகத் தெரியவருகின்றன. 1994 அந்த இறுதி உதை அவரை ஒரு தோல்வியின் நாயகனாக/வீழ்ச்சியுற்ற வீரனாக உள்ளே அழுத்தி உதைபந்தாட்ட ஆட்டங்களிலிருந்து சில வருடங்களுக்கு விடுபடச்செய்கிறது. ஒரு தவறான உதை ஒரு வீரனை என்னவெல்லாம் செய்துவிடக்கூடும் என்பதற்கு ரொபர்தோ நல்லதொரு உதாரணம்.

அடுத்த உலகக்கிண்ணத்தில் (1998) விளையாடினாலும்,  தனது மீள்வருகையை மீண்டும் அணியில் உறுதிசெய்ய கடுமையாகப் பயிற்சிசெய்து 2002 உலகக்கிண்ணப்போட்டியில் பங்குபெற விரும்பியபோது அப்போதும் பயிற்சியாளர் ஒருவரால் ரொபர்தோ தெரிவு செய்யப்படுவதிலிருந்து விலக்கப்படுகின்றார்.  இத்துடன் அவர் இத்தாலிக்கு ஒரு கிண்ணத்தை எடுத்துக்கொடுக்கும் கனவும் கலைந்து போகின்றது. இவ்வாறு இருந்தும் அவர் ஒருகாலத்தில் நட்சத்திரமாக மின்னினார் என்பதை ஒருவரும் மறுக்கப்போவதில்லை. 

இதையெல்லாவற்றையும் விட இந்தத் திரைப்படத்தில் என்னைக் கவர்ந்த விடயம், ரொபர்தோ தன் இளமைக்காலத்திலேயே புத்தரைப் பின் தொடர்பவராக தன்னை மாற்றிக்கொண்டமையாகும். அவர் தன் தோல்விகளிலிருந்து மீள்வதுகூட பயணம் முக்கியமே தவிர இலக்கை அடைதல் அவசியமில்லை என்கின்ற லா-சூ சொல்கின்ற வார்த்தைகளினூடாகத்தான் என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ளமுடியும்.

மரடோனாவுக்கு காலம் உலகக்கிண்ணக் கோப்பையை மனது நிறைந்து அவரது 'பொன் கரங்களுக்கு'க் கொடுத்தது. அவருக்கு நிகரான வீரனான மெஸ்ஸிக்கு இன்னும் அந்தச் சந்தர்ப்பத்தை வழங்கவில்லை. ரொபர்தோவுக்கும் அந்தக் கனியைச் சுவைக்கக் கொடுக்காது காலம் அவரை களத்திலிருந்து நகர்த்தி விட்டிருக்கின்றது. 

94இல் எனது பெருமைக்குரிய நட்சத்திர வீரன் பிரேசிலின் ரொமாரியோ. ஆனால்  ஒருவன் சிறந்த வீரன் என்பதை நிரூபிக்க அவருக்கேற்ற மிகச்சிறந்த எதிராளி களத்தில் விளையாட வேண்டும். அந்த மிகச்சிறந்த எதிராளியாக ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோ எதிர்முனையில் அன்று இருந்தார். அந்தவகையில் ரொபர்தோ மீது மதிப்பிருக்கிறது. மேலும் தோல்வியுற்றவர்களே என்னை வசீகரிப்பவர்கள். வென்றவர்களை விட எங்களுக்குச் சொல்வதற்கு அவர்களிடம் சிறந்த பாடங்களும் இருக்கும்.  எனக்கு நெருக்கமுடைய ஒருவராக ரொபர்தோவை இந்தக் காலத்தில் நினைத்துக் கொள்கிறேன்.

************

(மே 30, 2021)

சி.மோகனின் 'கமலி'

ஒவ்வொரு ஞாயிறும் நான்கைந்து நண்பர்கள் இணையவெளியில் சந்திக்கொள்ளும் நிகழ்வில் புதிதாய் ஒரு நண்பரை இணைத்திருந்தோம். அவர் ஆபிரிக்காவில் இருந்த நாட்டிற்கு இலங்கையிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து நீண்டகாலம் வாழ்ந்தவர். எனவே அவர் அந்த அனுபவங்களை விரிவாகப் பகிர எங்களுக்கு அது மிகுந்த சுவாரசியமாக இருந்தது. அவர் இருந்த நிலப்பரப்பில் ஒரு இனக்குழுமத்தில் பெண்கள் முதலில் வெவ்வேறு ஆண்களுடன் இரு குழந்தைகளைப் பெற்றபின்னரே 'திருமணம்' என்ற பந்தத்தில் இணைந்துகொள்வது ஒரு பண்பாடாக இருந்தது எனச் சொன்னார். ஆகவே இவர் தனது ஒரேயொரு காதலியை மணந்து அவரோடு மட்டும் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றேன் எனச் சொன்னபோது எங்கள் கலாசாரம் குறித்து அங்கிருந்த பெண்களுக்கு இப்படியுமா எனப் பெரும் வியப்பாக இருந்தது என்றார்.

மனிதர்கள் உண்மையிலே polygamy இயல்புத்தன்மை உடையவர்கள், ஆனால் ஒழுக்கம்/அறம் போன்றவற்றால் monogamyஇற்குள் தங்களைக் கட்டுப்படுத்திவிட்டார்கள் என்ற உரையாடல் நெடுங்காலமாக நடந்துகொண்டிருக்கின்றது. தமிழில் தி.ஜானகிராமனின் பெரும்பாலான நாவல்கள் மனிதர்களுக்கு இருக்கும் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட உறவுகளை விசாரணை செய்கின்றதாக அமைந்திருக்கின்றது. அவ்வாறு கமலி என்கின்ற திருமணமான பெண்ணுக்கு திருமணத்துக்கு அப்பால் வரும் இன்னொரு உறவைப் பின் தொடர்ந்து செல்லும் ஒரு குறுநாவலாக சி.மோகனின் 'கமலி' இருக்கின்றது.

கமலி என்கின்ற கமலாம்பிக்கை ஆங்கிலத்திலும், பிரெஞ்சிலும் முதுகலை படித்தவர். அதுவரை அவ்வளவு பிரபல்யம் இல்லாதிருக்கும் ஜோசியக்காரரான கமலியின் தந்தை கமலியின் வருகையோடு புதிய உயரங்களை அடைகின்றார். தனது மகள் பிறந்த அதிஷ்டமே தனது வாழ்வு செழித்தது என்று நினைக்கின்ற தந்தை, கமலிக்கு சல்லடை போட்டு ஒரு பொருத்தமான கணவனையும் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்கின்றார். இவர்களுக்கு நந்திதா என்கின்ற குழந்தையும் இருக்கும்போது, கமலிக்கு அவரின் கணவர் ரகுவரால் அறிமுகப்படுத்தப்படும் அவரை விட 16 வயதான கண்ணனோடு ஒரு இயல்பான போக்கிலே ஓர் உறவு முகிழ்ந்துவிடுகின்றது.

திருமணம் என்ற இறுக்கமான அமைப்பில் மட்டுமில்லை, காதல் என்கின்ற 'எல்லாச் சுதந்திரமும்' இருக்கின்ற நிலையில்கூட, ஒரு கட்டத்திற்குப் பிறகு பலருக்கு அவர்களுக்கிடையில் இருக்கும் உறவென்பது அலுத்துப்போவதை நாம் பார்த்திருக்கின்றோம். இங்கே திருமணம் என்கின்ற அலுப்பான வாழ்க்கையிற்குள் சில வருடங்களுக்குள் நுழைகின்ற கமலிக்கு ரகு ஒரு திறப்பை உண்டாக்கின்றார். இந்த ஜென்மம் உன்னோடு தொலைபேசியில் பேசியபடி மட்டும், அடுத்த ஜென்மம் நாம் விரும்பியமாதிரி இணைந்து வாழலாம்' என்று சொல்கின்ற கமலிக்குப் பிறகு உடல் சார்ந்த பகிர்தல்களும் கண்ணனுடன் நிகழ்கின்றன.

இந்த நாவலை நேரடித்தன்மையில் சி.மோகன் இந்த மனிதர்களின் அன்றாடங்களுக்குள் நுழைந்து எழுதிச் செல்கின்றார். தொடக்கத்தில் சற்று கட்டுரைத்தன்மை போலத் தொய்வு ஏற்பட்டாலும், பின்னர் நாவல் சுவாரசியமான நடைக்குள் புகுந்துகொள்கின்றது. அதேபோன்று தமிழில் இதேபோன்ற வகைப்பாட்டில் நாவல்கள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றது என்பதை சி.மோகன், கமலியினதும், கண்ணனினதும் ஊடாக தி.ஜானகிராமனின் நாவல்களைப் பேசவைக்கின்றார். 'அம்மா வந்தாள்', 'அடி' மட்டுமல்ல, தி.ஜாவின் முழுநாவல்களையும் வாங்கி வாசித்துப் பார்க்கின்றவராக கமலியின் பாத்திரம் இங்கே சித்தரிக்கப்படுகின்றது.

தி.ஜானகிராமனின் 'அடி' என்கின்ற அவரின் இறுதிநாவலை வாசித்த நமக்கு தி.ஜா அதுவரை எழுதிய நாவல்களிலிருந்து இதில் வேறொரு முடிவை எடுத்திருப்பது நன்கு தெரியும். 'அடி'யில் வரும் திருமணமான செல்லப்பாவிற்கு, பட்டு என்கின்ற அவர்கள் வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண்ணோடு உறவு வருகின்றது. பின்னர் அதை செல்லப்பாவின் மனைவி மங்களம் கண்டுபிடிக்கின்றபோது, தனது 'குற்றத்தை' ஒப்புக்கொண்டு எல்லோரு முன்னும் பாவமன்னிப்புக் கேட்கும் ஒரு பாவியைப் போல இறுதியில் செல்லப்பா ஆகிவிடுகின்றார்.

ஆனால் சி.மோகனின் 'கமலி'யில் எந்தப் பொழுதிலும் கமலி தன் திருமணத்துக்கு அப்பாலான உறவு குறித்து மனச் சஞ்சலமோ, குற்ற உணர்வோ அடைவதில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால், இந்த இன்னொரு உறவுக்காய், தனது கணவனான ரகுவையையோ, அங்கே தானொரு இராணி போல இருக்கும் சிம்மாசனத்தையோ விட்டுக்கொடுக்கவும் அவர் தயாரில்லாத ஒரு பெண்மணியாகவே இருக்கின்றார். முக்கியமாய் அவரின் கணவர் ரகுவுக்கு, இப்படி ஒரு மேலதிக உறவு கமலிக்கு இருக்கிறது என்று சந்தேகம் வரும்போதெல்லாம் சாமர்த்தியமாய் அவற்றையெல்லாம் இல்லாமற் செய்து, என்றுமே தான் ரகுவின் நம்பிக்கைக்குரிய மனைவிதான் என்பதை கமலி நிரூபித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்.

இறுதியில் ஏற்படும் முடிவு கூட கமலி தன்னியல்பிலேயே ஏற்றுக்கொண்டதுதான். அது குறித்துக் கூட அவருக்கு எந்தக் குற்றவுணர்ச்சியோ தயக்கங்களோ இல்லை. ஆகவே அது அவருக்கு ஒருவிதமான சுதந்திர உணர்வைக் கொடுக்கிறது. 'அடி'யில் வரும் செல்லப்பா போல அவர் எவர் முன்னும் மண்டியிடாமலே தனக்கு வேண்டியதைச் சாதித்துக்கொள்கிறார். மிக ஆச்சாரமான, அம்பாள் பக்தையான கமலாம்பிகைகளுக்குக் கூட மனம் என்னும் விசித்திரம் எதையெதையோ எல்லாம் செய்ய வைக்கின்றது என்கின்ற வியப்பு எழாமல் நாம் இந்த நாவலைக் கடந்துசெல்ல முடியாது.

'கமலி'யை வாசித்துக்கொண்டிருந்தபோது தி.ஜானகிராமனின் நாவல்கள் மட்டுமில்லை, சமகாலத்தவர்களான தமிழ்நதி எழுதிய 'கானல்வரி'யும், உமா வரதராஜனின் 'மூன்றாம் சிலுவை'யும் நினைவுக்கு வந்தபடியஏ இருந்தன. அவையும் இவ்வாறான உறவுச்சிக்கல்களையும் பேசுகின்றன, ஆனால் வெவ்வேறான தளங்களில் நின்றபடி!

கமலியை சி.மோகன் எழுதிச் செல்கின்ற நடையும், விபரிப்புக்களும் அலுப்படையச் செயயாதவை. ஆனால் இதை சி.மோகனின் உன்னத நாவலாகக் கொள்ளமாட்டேன். ஒருவகையில் இது கமலி என்கின்ற பெண்ணின் வாக்குமூலமாகக் கூட வாசித்துப் பார்க்கலாம். ஆனால் கமலி போன்ற பெண்களை நம்மைப் போன்ற ஆண்களால் முற்றுமுழுதாக உணர்ந்து எழுதிடமுடியுமா என்று கேள்வியும் இதை வாசித்து முடிக்கும்போது எழுவதையும் தவிர்க்க முடிவதில்லை.

..................................

(Mar 01, 2021)

தனுஜா (ஈழத் திருநங்கையின் பயணமும் போராட்டமும்)

1.

ஒருநாள் நண்பர் ஒருவரோடு பயணித்தபோது டிக்-டொக்கில் ஒரு பெண் நன்றாகப் பேசுகிறார் என ஒரு காணொளியைக் காட்டினார். அட, இவரை நன்கு தெரியுமே, எனது முகநூல் நண்பர் என்று சொன்னேன். அது தனுஜா.  அவர்  பல நூற்றுக்கணக்கனோர்  பின் தொடர்கின்ற ஒரு பிரபல்யமாக டிக்-டொக்கில் இருக்கிறாரெனவெனவும் அந்த நண்பரினூடாகக் கேள்விப்பட்டேன். இப்படியாகத் தொலைவிலிருந்து நான் அவதானித்துக் கொண்டிருந்த தனுஜாவினது சுயவரலாற்றுப் பிரதியான  'தனுஜா'வை ( ஈழத் திருநங்கையின் பயணமும், போராட்டமும்) வாசிக்கத் தொடங்கியபோது, அது இற்றைவரை தமிழ்ச்சூழலில் வெளிவராத  ஒரு நூலென்ற எண்ணம் தொடக்கத்திலே வந்துவிட்டது. 

எல்லா privilagesம் இருக்கும் ஆண்களாகிய நாங்களே எமது வாழ்வில் நடந்தவற்றை எமக்கு நெருக்கமாக இருப்பவர்களிடம் கூடப் பகிரத் தயங்குகின்றபோது, நமது சமூகத்தில் விளிம்புநிலைக்குள்ளாக்கப்பட்ட திருநங்கையான ஒருவர்  இவ்வளவு நேர்மையாக தன்னை முன்வைக்க முடியாமென  ஆச்சரியமும் அதிர்ச்சியும் ஒருசேர இதை வாசித்தபோது வந்தது. 

தனுஜாவின் சிறுவயது, ஆணுடலுக்குள் சிக்குப்பட்ட பெண்ணின் கையறுநிலை என்றால், பின்னர் ஒரு பெண்ணாக 'நிர்வாணம்' செய்தபின், தனது இந்த நிலைக்காக அவமதித்த ஆண்களை அவர் 'பழிவாங்கும்' சந்தர்ப்பங்களைக் கூட நம்மால் அவ்வளவு எளிதால் செரித்துக்கொள்ளமுடியாது. ஆனால் இதுதான் நான், என்னை உங்களைப் போன்ற ஆண்களால் ஒருபோதும் புரிந்துகொள்ளவே முடியாது என்று வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் நமது புரிதல்களைத் தொடர்ந்து கேள்விக்குட்படுத்திக்கொண்டே தனுஜா இருக்கின்றார்.

2.

ஒவ்வொரு வாரவிறுதியிலும் நண்பர்கள் சிலர் மெய்நிகர் உலகில்  இலக்கியம் சார்ந்து கூடிப் பேசுவதுண்டு. அவ்வாறு ஒருமுறை சாரு நிவேதிதாவின் படைப்புக்கள் பற்றிய பேச்சுவந்தது. அதன் தொடர்ச்சியில் சாருவின் எழுதிய 'உன்னத சங்கீதம்' போன்ற கதைகளுக்காய் சாருவை நிராகரிக்கின்றேன் என்று ஒரு நண்பர் சொல்ல அதுகுறித்து பேச்சு இழுபட்டது. விளாடிமோர் நபகோவின் 'லொலிடா'வின் மிக மலினமான கதை 'உன்னத சங்கீதம்' என்பதும், அந்தக் கதை குறித்தே அன்றே புலம்பெயர் பெண்கள் பெரும் எதிர்ப்பை அறிக்கையாக/தொகுப்பாக முன்வைத்தார்கள் என்பதும் நாம் அறிந்ததே. 

நான் சாருவின் அனைத்துப் புனைவுகளையும் தேடித்தேடி வாசிக்கின்ற ஒருவன். அவரின் மொழியின் எளிமைக்கும், அங்கததற்குமாய் அவரை இன்னும் விடாது பின் தொடர்ந்து வாசித்துக் கொண்டிருக்கின்றவன்.  ஒரு வளர்ந்த ஆணுக்கு, ஒரு சிறுமியோடு சலனம் வருவது சிலவேளைகளில் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதென்றாலும், அந்தச் சிறுமியின் பார்வையை முற்றாக மறுத்து ஒரு வளர்ந்த ஆணின் பார்வையிலும், வரலாற்றுப் பிழைகளோடும் (இந்திய இராணுவம் சிங்களப் பெண்ணைப் பாலியல் வன்புணர்வு செய்வது என்றும்) genuine இல்லாது எழுதப்பட்டதால் உன்னத சங்கீதத்தை எனக்கும் நிராகரிக்கக் காரணம் இருந்தது. அதை அந்த நண்பர்களின் கூடலில் சொல்லியுருமிருந்தேன்.

எனினும் அடுத்த நாள் ஒரே இருக்கையில் தனுஜாவின் இந்த நூலை வாசித்தபோது நான் சரியாகத்தான் பேசுகின்றேனோ என்பதில் சந்தேகங்கள் எழுந்தன. தனுஜா ஒரு ஆணாகப் பால்நிலை சார்ந்து பிறந்ததால், அவரைப் பெண்ணாக  இருக்க மறுக்கும் சமூகத்தில், தன்னைப் பெண்ணாக உணரவைக்கும் ஆண்களை எல்லாம் ஒருவித கருணையுடன் அவர் எதிர்கொள்கின்றார். தனுஜா தனது 12 வயதோடு ஜேர்மனிக்குப் புலம்பெயர்ந்துவிட்டாலும், அவரின் இந்த ஆணின் உடலுக்குள் அடைபட்ட பெண் தன்மையால், அவர் அதற்கு முன் வாழ்ந்த இந்தியாவிலும், இலங்கையிலும் உடல் சார்ந்த வாதைகளுக்கு உட்படுகின்றார். இந்த நூலில் தனுஜா வயது வந்த ஆண்களோடு தனது சில அனுபவங்களை பாலியல் வன்புணர்ச்சிகளாகவும், சிலவற்றை அவ்வாறில்லாதும் குறிப்பிடும்போது குழந்தைப் பிராயத்திலே ஏற்படக்கூடிய பாலியல்  விழிப்புக்களைப் பற்றி நான் அறிந்துகொண்டவை சரியா என்ற கேள்விகளும் எழுந்துகொண்டிருந்தன.  

3.

தனுஜாவின் இந்த நூலின் ஒவ்வொரு பகுதியை வாசிக்கும்போதும் இந்தளவுக்கு ஒருவர் நேர்மையாகவும், வெளிப்படையாகவும், அதைவிட முக்கியமாக பிறர் எவ்வளவு வன்முறையை/இழிவுகளைத் தனக்குச் செய்திருந்தாலும் எவரையும் தேவையில்லாது கீழிறக்காது எழுத முடிகிறதென்ற வியப்பே வந்துகொண்டிருந்தது. தனுஜா தனது உடல் சார்ந்த போராட்டங்களை மட்டுமில்லாது, திருநங்கை சமூகங்களுக்கிடையில் இருக்கும் சிக்கல்களையும், பிரச்சினைகளையும், பிணக்குப்பாடுகளையும் மறைக்காது முன்வைக்கின்றார். ஒருவகையில் நாமும் பலவீனமுள்ள மனிதர்கள்தான் என்பதை,  தான் சார்ந்த சமூகத்தைப் பற்றியும் அங்கு நடக்கும் நிகழ்வுகள் சிலவற்றைப் பேசும்போதும், நமக்குத் தனுஜா புரியவைக்க முயல்கின்றார். இதுவே இந்தப் பிரதிக்கும் இன்னும் சிறப்பைக் கொடுக்கின்றது.

ஒரு திருநங்கை இன்னொரு திருநங்கைக்கு வசதியின் நிமித்தமும், இளமையின் நிமித்தமும் பொறாமை கொண்டு ஏதாவது தவறைச் செய்தாலும், அவர்களுக்கு ஏதோ ஒரு சிக்கல் வரும்போது, அந்தச் சர்ச்சைகளை மறந்து நம்மைப் போன்றவர்களுக்கு நம்மைவிட வேறு யார் உதவப்போகின்றார்கள் என்று ஆதரவு அளிக்கின்ற சந்தர்ப்பங்கள்  அற்புதமானவை. 

ஜேர்மனியில் வசிப்பவராக இருந்தாலும் தனுஜாவின் புலம்பெயர் வாழ்வைச் சொல்கின்ற அனுபவங்கள் பெரும்பாலும் சுவிஸிலும், கனடாவிலும் நடக்கின்றவையாக இருக்கின்றன. முக்கியமாக கனடாவில் ஒருவரைத் திருமணம் செய்து வாழ்கின்றவராக அதுவும் நான் வசிக்கும் அதே நகரில் இருந்திருக்கின்றார் என்பது இன்னும் சுவாரசியம் தரக்கூடியது. அதிலொருவர் குறும்படங்களில் நடிப்பவர். அவரைத் தனுஜா வன்கூவரில் சந்தித்து பிறகு அவரோடும் அவர் குடும்பத்தோடும் ரொறொண்டோவில் வசிக்கத் தொடங்குகின்றார் (குறும்பட உலகு சிறியது என்பதால் அவர் யாரென்பது அடையாளங்காண்பதும் அவ்வளவு கடினமில்லை). 

கிட்டத்தட்ட ஒரு சிறைபோல அவர் வீட்டுக்குள் இங்கு வைக்கப்பட்டிருந்தாலும், பிற எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாது அப்படி ஒரு 'குடும்பப் பெண்'ணாக மட்டுமே இருப்பதே அவருக்கு போதுமாக இருக்கின்றது. ஏனெனில் இந்த ஆண் அவரை ஒரு முழுமையான பெண்ணாக ஏற்றுக்கொள்கின்றார் என்பதே தனுஜாவுக்கு முக்கியமானதாக இருக்கின்றது. இன்னொரு கனேடிய தமிழ் ஆண், அவரை மலேசியாவுக்குப் போவதற்கான பயணத்தின் செலவை ஏற்றுக்கொள்கின்றேன் எனச் சொல்லி தனுஜாவைக் கூட்டிக்கொண்டு இலங்கையின் தென்பகுதி முழுவதும் திரிகிறார். அவர் திருமணஞ் செய்த ஆண். தனது மனைவியின் உறவினர்களைக் காணச் செல்கின்றபோது மட்டும் இவரைக் கைவிட்டுவிடுகின்றார். இவ்வாறு தனக்கான துணையைக் கண்டடைந்துவிடுவேன், ஒரு அற்புதமான வாழ்வை வாழப்போகின்றேன் என்று தனுஜா நம்புகின்ற ஒவ்வொரு பொழுதும் காதலின் நிமித்தம் கைவிடப்படுகின்றார்.

பிறகு அவருக்கு ஆண்களை எளிதாகக் கற்றுக்கொள்ளமுடிகிறது. நீயும், நான் கண்ட இன்னொரு அந்த ஆண்தானே என ஒருவித பரிகாசப் புன்னகையுடன்  எல்லா ஆண்களையும் எதிர்கொள்கின்றார். தன்னைப் பெண்ணாகப் பெருமையாக முன்வைத்து வாழ்வின் சவால்களை சந்திக்கின்றார். ஒருகாலத்தில் பெற்றோரினாலும், உறவுகளாலும் ஒடுக்கப்பட்ட தனுஜாவைப் பிறகு அவரின் குடும்பம் ஏற்றுக்கொள்கின்றது. இடையில் இவரின் பெண் தன்மையைப் புரிந்துகொள்ளபோது இவரின் குடும்பம் ஒடுக்கியபோதும், தனுஜாவின் குடும்பம் அவரைத் தம்மோடு வைத்துக்கொள்வது கூட கவனிக்கத் தக்கது. கெளரவமும்,  சாதித்திமிரும், அடியுதைகளும், வார்த்தைகளால் அதைவிட வன்முறைகளும் செய்துகொண்டிருக்கும் தனுஜாவின் தந்தைகூட அவரைத் தமது குடும்பக் 'கெளரவத்தின்' காரணமாக வெளியே போகச் சொல்லாதுதான் விட்டுவைத்திருக்கின்றார்.

திருநங்கைகளுக்கு மட்டுமில்லை, நம் எல்லோருக்குமே தனுஜா தனது அடையாளஞ்சார்ந்து செய்கின்ற தேடல்களும், தடுமாற்றங்களும், வீழ்ச்சிகளும் கற்றுக்கொள்ளவேண்டிய விடயங்களாக இருக்கின்றன. இதுவரை -நாமாக திருநங்களைகளைப் பற்றிப் பேசுகின்றபோது- வைத்திருந்த நிறையக் கற்பிதங்களை உடைத்துச் செல்கின்ற பிரதியாக இந்த சுயவரலாற்று நூல் இருக்கின்றது. தனுஜா தன் அடையாளம் சார்ந்து சுவிஸ், மலேசியா, இந்தியா என்று எங்கெங்கோ  எல்லாம் அலைந்து தன்னைத் தேடி அலைகிறார். தனக்குப் பிடித்தமான விடயங்களைச் செய்கின்றார். 

நான் பெண்ணாக உணர்கின்றேன், என்னைப் புரிந்துகொள்ளுங்கள் என்று சொன்னபோது கேட்காதவர்களை, பிறகு அவ்வளவு அழகாக எதிர்கொள்கின்றார். அத்துடன் திருநங்கைகளைக் கிடைக்கும் சந்தர்ப்பங்களில் எல்லாம் கேலியும் கிண்டலும் செய்துவிட்டு, அதே திருநங்கைகளைக் காமத்தின் பொருட்டு தேடிப்போகின்ற எண்ணற்ற தமிழ் ஆண்களை இந்த நூலில் காண்கின்றோம். உள்ளூர ஒன்றை விரும்பியபடி, ஆனால் அதை 'நாகரிகமாய்' மறைத்தபடி, நமது ஆண் உள்ளங்களை நாமே மீண்டும் கண்ணாடியில் பார்ப்பதுபோல இந்த ஆண்கள் நம்மைக் கடந்துபோகின்றார்கள். 

4.

இன்னமும் முப்பதையே தொட்டுவிடாத தனுஜா கடந்து வந்திருக்கின்ற பாதை மிக நீண்டது. நாம் நினைத்தும் பார்க்க முடியாது. நாம் இவ்வாறு இருந்திருந்தால் எப்படியிருந்திருக்கும் என்று எண்ணிப் பார்க்கமுடியாதவளவுக்கு அவ்வளவு கடுமையான பாதையது. அவர் தன்னை 'நிர்வாணம்' செய்துகொள்கின்ற அறுவைச் சிகிச்சைகளைப் பற்றிய விபரிப்புக்கள் அவ்வளவு வலிமிகுந்தது. ஆனால் அந்த கடின வழியைக் கடந்துவந்து, எதன் பொருட்டும்/எவர் பொருட்டும் தன்னைச் சமரசம் செய்யாது தனுஜா தனது கதையை வெளிப்படையாக முன்வைக்கின்றார் என்பதற்காய் நாம் அவரின் கரங்களை நன்றியுடன் பற்றி  அரவணைத்துக்கொள்ளவேண்டும். எத்தனையோ சீழ்களையும், கீழ்மையும் கொண்ட ஒரு சமூகத்தில், தன்னை அதிலிருந்து வெளியேற்றாது, தானும் அதில் ஒருவரே என தன்னையும் முன்வைத்து அதே சமயம் தான் சந்தித்தவர்களைக் கூட அதிகமாய் தாழ்த்தாது, இவ்வளவு அனுபவங்களுக்கிடையிலும் மிகுந்த கம்பீரமாக முன்வைக்கின்றார் என்பதே இந்த நூலில் இன்னொரு சிறப்பம்சம்.

கொழும்பில் தன்னை அடித்த ஒரு மாமாவை தனுஜா நீண்ட வருடங்களின் பின் இலங்கையில் சந்திக்கின்றார். மாமா ஏன் என்னை எப்போதும் அடித்துக் கொண்டிருக்கின்றீர்கள்' எனக் கேட்கிறார் (தனுஜாவின் பெண்மைத்தன்மையின் நிமித்தம் சிறுவயதில் இந்த மாமாவின் வன்முறை மிகுந்த கொடுமையானது). அப்படி அந்தப் பெண்தன்மையை வெறுத்த மாமா தனுஜாவை முத்தமிடுகிறார். வாயில் பாம்பு கடிப்பதைப் போல அதிர்ந்துபோனேன் என்று சொல்கின்ற தனுஜா 'இவ்வளவு தானடா உங்கள் குடும்பப் பாசம்? இவ்வளவு தானடா உங்களது தமிழ்ப்பண்பாடு' என நினைத்துக்கொள்கிறார்.

பிறகு அவரோடு உடலுறவில் ஈடுபடுகிறார். நீங்கள் என்னை எவ்வளவோ அடக்கி வைத்திருந்தாலும், நான் எனது உணர்வுகளுக்கு மதிப்புக் கொடுத்துப் பெண்ணாக மாறிவிட்டேன். என் ஆன்மா விரும்பியதை நான் சாதித்து விட்டேன்' என்பதை அந்த உடலுறவின் மூலம் அவருக்கு அறிவித்தேன்' என்கின்றார் தனுஜா.

இப்படிச் சிறுவயதில் கொடுமை செய்த மாமாவுக்கு அவர் வித்தியாசமான ஒரு 'பழிவாங்கலை'ச் செய்கின்றார். ஆனால் வாசிக்கும் நமக்கோ அதிர்ச்சி வருகின்றது. அதையும் புரிந்துகொள்கின்ற தனுஜா இறுதியில் இவ்வாறு கூறுகின்றார்:

"ஒரு திருநங்கையின் வாழ்க்கையில் நடக்கும் சம்பவங்களை மற்றவர்களால் கற்பனை செய்து கூடப் பார்க்கமுடியாது. பொது அறங்களால், பொது நீதியால், பொதுக் கலாசாரங்களால், பொது இலக்கியங்களால், பொதுத் தத்துவங்களால் எங்களைப் புரிந்துகொள்ளவே முடியாது. வரலாறு முழுதும் வஞ்சிக்கப்படவர்களான எங்கள் பயணம் புதிர்வட்டப் பாதை. இந்தப் புதிரை  யாரும் அவிழ்த்ததில்லை. நாங்கள் கூட அவிழ்த்ததில்லை."

.................................................

(நன்றி: ‘கலைமுகம்’-  ஜனவரி-மார்ச், 2021 -  இதழ் 71)

சோ.தர்மனின் 'பதிமூனாவது மையவாடி'

 

சிறுவர்கள், பதின்மர்களாகி இளைஞர்களாவது பற்றி நிறைய நாவல்கள் வந்திருக்கின்றன. சோ.தர்மனின் 'பதிமூனாவது மையாவாடி' கருத்தமுத்து என்கின்ற சிறுவன் இளைஞனாகும் பருவத்தைப் பின்பற்றிப் போகின்றது. ஊரிலிருந்து ஒன்பதாம் வகுப்புப் படிப்பதற்காய் கிறிஸ்தவப் பாடசாலைக்குப் போகும் கருத்தமுத்து விடுதியில் தங்குகின்றான். அங்கிருந்து அவனது வாழ்வு படிப்பு என்பதோடு அல்லாது, மனிதர்களை, புதிய சூழலை அறிவதென வெவ்வேறு திசைகளில் நீள்கிறது. விடுதியிற்கு அண்மையில் அமையும் மையவாடி அவன் வாழ்க்கையின் பெரும்பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்ளும் போதிமரத்தைப் போல அமைகின்றது. அங்கு பிணங்களை எரிக்கும் அரியான் பல்வேறு விடயங்களில் மிகச் சிறந்த ஓர்  'ஆசிரியராக' அமைகின்றார்.

 

பாடசாலைக் காலத்திலே ஒரு சில பாதிரிமார்களையும், கன்னியாஸ்திரிகளையும் கண்டுகொண்டாலும், இந்துப் பின்னணியில் வந்த கருத்தமுத்துக்கு பாதர்மார்களின் சுரண்டல்களும், கன்னியாஸ்திரிகளின் பாலியல் வறட்சியும் கண்களுக்கு அதிகம் உறுத்துகிறது. கர்த்தரரின் பொருட்டு மக்களுக்குச் சேவை செய்ய வந்த அவர்களின் செயற்பாடுகள் பற்றி தொடர்ச்சியாக விமர்சனம் வைக்கப்படுகின்றது. கருத்தமுத்து தனக்கான காமத்தைக் கண்டுகொள்கின்ற மூன்று பெண்களும் கிறிஸ்தவப் பின்னணியில் இருப்பதும் தற்செயலாகவே அமைந்தென்றே வாசிப்பு மனம் எண்ணட்டுமாக.

 

பாதிரிமார்கள் குடும்பப் பெண்களின் வாழ்வில் விளையாடுகிறார்கள். சாமர்த்தியமாய் குடும்பங்களைப் பிரிக்கின்றார்கள். அதிகார வேட்கையில் மக்களுக்கான சேவையைச் செய்யாது தமக்குள் அடிபடவே பொழுதுகளைப் பார்க்கின்றார்களென கருத்தமுத்துவினூடாக சோ.தர்மன் ஒரு சித்திரத்தை வாசிக்க வைக்கின்றார். அதன் உச்சபட்சமாக 2% இருக்கும் கிறிஸ்தவர்கள், நாட்டில் 40% கல்வி நிறுவனங்களைத் தமது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கின்றார்களென பிரச்சாரம் போல அடிக்கடி கதாபாத்திரங்கள் அலுக்குமளவுக்கு பேசிக்கொள்கின்றார்கள்.

 

இத்தனைக்கு அப்பாலும் ஏதோ ஒருவகையில் சாதியாலோ அல்லது வசதி வாய்ப்பில்லாமலோ ஒரு இந்துவைக் கல்வி கற்பதற்கான வசதிகளைக் கொடுத்துக்கொண்டிருப்பது ஒரு கிறிஸ்தவ பாடசாலை என்பதைப் போகின்றபோக்கில் -அழுத்தமாக அதைப் பேசாது கதைக்காது- கடந்து போகின்றபோதுதான் நாவலின் 'அரசியல்' உறுத்தச் செய்கின்றது.

 

கருத்தமுத்துவினூடாகவும், அவர் சந்திக்கும் பாத்திரங்களினூடாகவும் கிறிஸ்தவ நிறுவனங்கள் விமர்சனம் செய்யப்படுவது தவறுமல்ல. நிறுவனமாக்கப்படும் எந்த மத/கல்வி அமைப்பும் பின்னர் அதிகாரத்திற்குள்ளும், பாலியல் சிக்கல்களுக்குள்ளும் மாட்டுப்படுவது கிறிஸ்தவ மதத்தில் மட்டுமில்லை, புத்தமடலாயங்களிலும் நடைபெறுபவைதான். இந்து மதத்தில் நடைபெறுபவற்றை எல்லாம் சொல்லவேண்டியதில்லை. இந்து மதம் ஒர் முழுமையான அதிகாரத்திற்குள் (வத்திக்கான் போன்று) இல்லாதிருப்பதால் இந்தளவுக்கு ஊழல்களும் சுரண்டல்களும் நடைபெறுவதிலிருந்து ஒரளவுக்குத் தப்பியிருந்தாலும், நமது சாமியார்களின் கதைகளையும், காமகோடிகளின் அறிவுரைகளையும்  தொடர்ந்து அறிந்தபடியேதானே இருக்கின்றோம்.

 

நிறுவனப்பட்ட மதங்களான கிறிஸ்தவம் போன்றவை விமர்சனங்களிலிருந்து தப்பவேண்டியதில்லை. ஆனால் அதை அரசியல் பிரச்சாரமாக்காமல் இயல்பிலே கதையைச் சொல்லிச் சென்றிருந்தால் இந்த நாவல் இன்னும் நன்றாக இருந்திருக்கும். இறுதியில் ஏஞ்சல் தனது கன்னியாஸ்திரி ஆடையைத் துறந்து சேவைக்காகவும், கருத்தமுத்துக்காகவும் திருச்சபையிலிருந்து வெளியே வருகின்றார். இவ்வாறான ஒரு சில சம்பவங்கள்தான் இந்த நாவலை ஒரளவு சாய்வின்றி வாசிக்க முடிகின்றது. இந்த நாவலில் இடதுசாரி நம்பிக்கையுள்ளவர்களாய் வரும் இளைஞர்களை ஆயுதங்களை மறைத்துவைத்திருக்கும் வன்முறையாளர்களாக மட்டும் சித்தரித்து பொலிஸ் ஜீப்புக்களில் ஏற்றப்படுபவர்களாக காட்டப்படுவது சற்று அச்சமூட்டுவதுங்கூட.  பாஞ்சாலைத் தொழிலாளியாக (அறிமுகத்தில்) 20 வருடங்களாக இருந்த சோ.தர்மனா இப்படியெல்லாம் எழுதுவது என்று நமக்கு வியப்பு வருகின்றது.

 

சோ.தர்மனின் 'கூகை' வாசித்தபோது நானடைந்த வியப்பு இன்னும் மறக்காமல் இருக்கின்றது. 'சூல்' கொஞ்சம் வாசிக்கத் தொடங்கியவுடன் என்னை உள்ளிழுக்காதுவிட்டதனால் நிறுத்திவைத்திருக்கின்றேன். 'பதிமூனாவது மையவாடி' பிரச்சாரத்தன்மைக்கு முன்னிடம் கொடுத்ததால் கலைத்தன்மையை அதன்போக்கிலே இழந்துவிடுகின்ற அபாயத்தையும் அடைகிறது.

 

ஒருவர் தன் மதத்தை எப்படி நேசிக்கின்றார் என்பது இன்னொரு மதத்தின் மீதான சகிப்புத்தன்மையில் இருக்கிறது என்று கூட ஒருவகையில் மதிப்பிட்டுக்கொள்ளலாம். இன்னொரு மதத்தை வெறுத்துக்கொண்டு, நாம் சார்ந்திருக்கும் மதங்களை எப்படியேனும் காப்பாற்றிவிடமுடியாது. அதனால் எந்த ஆன்மீக ஈடேற்றந்தான் நடந்துவிட முடியும்? ஒரு மத நம்பிக்கையாளரை விட இலக்கியவாதிக்கு நிச்சயம் விரிந்த மனதுதான் இருக்கும். இங்கே சோ..தர்மன் ஓர் இலக்கியவாதியாக அல்ல, ஒரு மத நம்பிக்கையாளராக தன்னை நிரூபிக்க முயற்சித்து தோற்றுக்கொண்டிருக்கின்றார் என்பதுதான் சோகமானது. அது அவருக்குரிய அடையாளம் இல்லை என்பதை நாம் மட்டுமில்லை அவரது இலக்கிய மனமும் நன்கறியும்.

 

..............................

(Jan 29, 2021)

மைக்கல் ஒண்டாச்சி

 "There is a story, always ahead of you. Barely existing. Only gradually do you attach yourself to it and feed it. You discover the carapace that will contain and test your character. You will find in this way the path of your life.”

― Michael Ondaatje, The Cat's Table

 

மைக்கல் ஒண்டாச்சி இலங்கையில் பிறந்தவர். அவரது தந்தைவழி வேர் தமிழ் அடையாளத்தைக் கொண்டது. மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் சுயசரிதைச் சாயல் கொண்ட நூலான Running in the Familyஐ வாசிப்பவர்கள் அவரது தந்தை வழி தமிழ் அடையாளங்களை எளிதாகக் கண்டுகொள்ளமுடியும். மைக்கலின் பெற்றோர்கள் விவாகரத்துப் பெற்றபோது, மைக்கல் பதினொரு வயதில் இங்கிலாந்திற்குச் சென்றவர். இலங்கையிலிருந்து இங்கிலாந்துக்குப் போகும்  அந்தக் கப்பல் பயண அனுபவத்தை, பின்னர் ஒருவகையான மர்மப் பயணமாக cat's tableஇல் மைக்கல்  புனைவாக்கியிருப்பார்.

 

இங்கிலாந்திலிருந்து கனடாவிற்கு அவரது சகோதரருடன்  தனது இருபதுகளில் புலம்பெயர்ந்த மைக்கேல் ஒண்டாச்சி, அன்றிலிருந்து இன்றுவரை கனடாவில் வசித்து வருகின்றார். பல்கலைக் கழகத்தில் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது ஒரு பேராசிரியரின் உற்சாகத்தாலேயே எழுத்தின் பக்கம் கவரப்பட்டிருக்கின்றார்.  தனது படைப்புக்களும் தனிப்பட்ட  ஆர்ப்பாட்டமில்லாத வாழ்வும் என்றிருந்த மைக்கலுக்கு அவர் எழுதிய நாவலான English patient பெரும் கவனத்தைக் கொடுக்கின்றது. மான் புக்கர் பரிசு உள்ளிட்ட பல்வேறு விருதுகளைப் பெற்ற இந்நாவல் அதன்பிறகு திரைபபமாக்கப்பட்டு பத்துக்கும் மேற்பட்ட ஆஸ்கார் விருதுகளைப் பெற, மைக்கேல் ஒரு உலகப்புகழ்பெற்ற எழுத்தாளராகிவிடுகின்றார். இந்தப் பரவலான கவனம் குறித்தும் அதிகம் கூச்சப்படுகின்றவராகவே மைக்கல் இருக்கின்றார்.

 

அவரின் English Patient உலகப்போரின் பின்னணியில் எழுதப்பட்டதென்றால், Anil's Ghost இலங்கையைப் பின்னணியாக வைத்து எழுதப்பட்டிருக்கின்றது. 'அனிலின் பேய்'  இலங்கையிலிருந்து வெளிநாட்டுக்குப் போயிருந்த அனிலின் கதையைச் சொல்கின்றது. படிப்பின் பின் இலங்கை திரும்பிவருகின்ற அனில் புராதன வரலாற்று அகழ்வாராய்ச்சியில் ஈடுபடுகின்றார். அந்தசமயம் சமகாலத்தில் கொன்று புதைக்கப்பட்ட ஒரு எலுப்புக்கூட்டை அகழ்வின் இடையே கண்டுகொள்கின்றார். அதற்கு  'கடலோடி' என்று ஒரு பெயரை வைத்து அந்த மனிதர் யாராக இருக்கும் என்று தேடிப்போவதாக இந்த நாவல் விரியும். இந்த  பயணத்தில் இலங்கையில் சமகால அரசியல் பேசப்படுகின்றது. அனிலோடு கூடவே பயணிக்கும் அவரின் நண்பர் இந்த எலும்புக்கூட்டின் மர்மத்தின் உண்மையைக் கண்டுபிடிக்கும் நிமித்தம் கொல்லப்படுகின்றார் என  இந்த நாவல் நீளும்.

 

Anil's Ghost, English Patient, In the Skin of a Lion  போன்ற மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் கவனம் பெற்ற நாவல்களைத் தவிர்த்து அவரின் பிற நாவல்களில் சிலவற்றை இங்கே  சற்று விரிவாகப் பார்ப்போம்.

 

Divisadero

 

வாழ்க்கை எவ்வளவு அழகானதாக இருக்கின்றதோ அதேயளவுக்கு அபத்தமாக அமைந்துவிடும் ஆபத்துமிருக்கிறது. 'தீதும் நன்றும் பிறர் தர வாரா' என்று சங்க இலக்கியம் கூறியது. நமது தனிப்பட்ட தேர்வுகளே நமது வாழ்வைத் தீர்மானிக்கின்றன என்று சார்த்தரும் நிறைய எழுதினார். எமக்கான பொழுதுகளை எமது தேர்வுகள்தான் தீர்மானிக்கின்றன என்ற புரிதல் இருந்தாலும் நம்மால் வாழ்வின் அபத்தங்களை எளிதாய்த் தாண்டிப்போய்விட முடிகின்றதா என்ன? எனவேதான் தொடர்ந்தும் மனித மனங்களின் சிக்கலான புதிர் நிறைந்த ஆட்டங்களை நாம் சுவாரசியமாகப் பார்த்தபடியும் விவாதித்தபடியும் இருக்கின்றோம். வாழ்க்கையெனும் சதுரங்க ஆட்டத்தில் நகர்த்தப்படும் சில பாத்திரங்களின் அசைவுகளை மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் Divisadero நம்முன் விரித்து வைக்கின்றது. ஆட்டமொன்று நடக்கும்போது வெளியிலிருக்கும் நமக்கு இந்த நகர்வு சரியாயிருக்கிறது/தவறாயிருக்கிறது என்று தெரிந்தாலும் நம்மால் குறுக்கிட முடிவதில்லை போல, மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் பாத்திரங்களும் அதன் போக்கில் நகரும்போது உறைந்த நிலையிலிருந்து நாம் ஆட்டத்தின் அனைத்து நகர்வுகளையும் அவதானித்தபடி நமக்குள்ளே ஒரு ஆட்டத்தை தொடங்கிவிடவும் முயற்சிக்கின்றோம்.

 

மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் அநேக நாவல்களில் மிகப்பெரும் தனிமையும், மர்மத்தின் சுழல்களும் எப்போதும் சுற்றிச் சுழன்று கொண்டிருப்பதுபோல இந்நாவலிலும் அவற்றுக்கான இடங்கள் இருக்கின்றன. வட கலிபோர்ணியா நகருக்கு ஒதுக்குப்புறமாய் தோட்டக்காணிகளும், நிறையக் குதிரைகளும் இருக்கும் கிராமப்புறமே நாவலின் முற்பகுதியில் பின்னணியாகின்றன. ஆன் (Anne), ஆனின் தந்தையார், கிளேயர் (Claire) மற்றும் கூப் (Coop) ஆகிய நான்குபேரைச் சுற்றியே கதை ஆரம்பத்தில் சுழல்கின்றது.

 

இந்த நாவலின் பல பாத்திரங்கள் -சாதாரண வாசிப்பில் எதிர்ப்பார்க்கின்ற - முழுதான வடிவத்தைத் தந்து முடிவான முடிவுகள் என்று எதையும் தருவதில்லை. வாழ்கை என்பது எப்போதும் ஓடிகொண்டிருக்கும் நதிதான். ஏதோ ஒரு கணத்தில் கால நனைக்கும் நம்மால் கடந்தகாலத்தையோ எதிர்காலத்தையோ, ஏன் நிகழ்காலத்தைக் கூட முழுதாகத் தெரிந்துகொள்ள முடியாது எனபதே யதார்த்தமானது. எனவே ஒவ்வோரு பாத்திரங்களும் ஏதோ ஓரிடத்தில் நாவலிருந்து நழுவிப்போய்விடுகின்றார்கள். நாவல் முடியும்வரை எப்போதாவது ஓரிடத்தில் திரும்பிவந்து தமது கதையை நிறைவுசெய்வார்கள் என்று நினைத்து வாசித்துமுடிக்கும்போது அவர்கள் மீண்டும் திரும்பியே வருவதில்லையென்கின்றபோது, அட இன்னும் அந்தப் பாத்திரத்தை ஆழமாய் வாசித்திருக்கலாமோ என்று எண்ண முடியாமல் இருக்க முடிவதில்லை. மேலும் நிகழ்காலத்தில் எம் முன்னே விழுந்து கிடக்கும் கடந்தகாலத்தின் சிறகுகள் ஒவ்வொன்றும் நமக்கான கடந்தகாலத்தை நினைவுபடுத்தும் என்கின்றபோதும், அந்தச் சிறகுகளைக்கொண்டு முழுப்பறவையும் அது பறந்துகொண்டிருந்த வெளியையும் முழுமையாக நினைவுபடுத்தலென்பது அவ்வளவு சாத்தியமானதில்லை. அவ்வாறான ஒரு நினைப்புடனேயே இந்நாவல் முழுதும் பாத்திரங்கள் படைக்கப்பட்டிருக்கின்றதோ என்றுதான் யோசிக்கத்தோன்றுகின்றது.

 

இந்நாவலில் ஆன், கிளார, கூப் ஒரளவு முக்கிய பாத்திரங்களே தவிர அவர்கள்தான் முக்கிய பாத்திரங்கள் என்றில்லை. மையங்களற்ற பாத்திரங்களைக்கொண்டு மையங்களற்ற வகையில்தான் ஒண்டாச்சி தனது போக்கில் இந்நாவலை எழுதிக்கொண்டே போகின்றார். மூன்றாம் பகுதி முழுதும் ஒவ்வொரு சிறுகதைகளாக தலையங்கமிட்டே எழுதப்பட்டிருக்கும். திடீதிடீரென்று ஒவ்வொரு பாத்திரங்களும் தமது நிலையில் நின்று கதையைச் சொல்லத் தொடங்கும்போது, விளங்கிக்கொள்வதற்கான வாசிப்புக்கான நேரம் நிறையக் கோரப்படுகின்றது. முதலாம் பகுதியில் மகள்களின் பாத்திரங்கள் (ஆன் மற்றும் கிளேயர்) பேச, தந்தை அதிகளவில் மெளனமாகிவிடுகின்றார்.

 

அதேபோல இரண்டாம் பகுதியில் மெளனமாக்கப்பட்ட தந்தைகளின் பிரதிநிதியாக நின்று தந்தையாகிய (லூசியன்) அதிகம் பேசத்தொடங்குகின்றார். எல்லாப் பாத்திரங்களும் தமக்கான தனிமையையும் இரகசியங்களையும் கொண்டிருப்பதால், அவற்றை வாசகர் தமக்கு விரும்பிய பாத்திரங்களாக நிரப்பிக்கொள்ளும் வெளியும் வாசகருக்கு இந்நாவலில் வழங்கப்படுகின்றது. உதாரணமாக பதினைந்து வயதில் ஓடிப்போகின்ற ஆன், 34 வயதில் ஒரு எழுத்தாளாராக நாவலில் மீண்டும் அறிமுகப்படுத்தப்படுகின்றார். அந்த இடைப்பட்ட காலம் பற்றிய வெளியை வாசகர் தனக்கு உரியதாக வாசித்துக்கொள்ளும் ஒரு சூழலைப்போல நிறைய இடங்கள் நாவலுக்குள் இருக்கின்றன.

 

நம்மிடம் இருக்கும் அனைத்துக் கேள்விகளுக்கும் வாழ்க்கையில் தெளிவான பதில்கள் இருப்பதில்லை போன்று இந்நாவலிலும் பல இடங்களில் எழும் கேள்விகளுக்கு எந்தத் தெளிவான முடிவுகளும் கிடைப்பதில்லை. நாம் சிலவேளைகளில் நமக்கான வாழ்க்கையைத்தான் திருப்பவும் வாசிக்கின்றோமா என்ற மனக்கிளர்ச்சியும் அலுப்பும் ஒரே நேரத்தில் வந்துபோவதை இந்நாவலை வாசிக்கும்போது தவிர்க்கவும் முடிவதில்லை.

  

Running in the Family

 

மொழியை, கலாசாரத்தை, குடும்பங்களை காலங்காலமாய் மக்கள் தொலைத்தபடி அலைந்துகொண்டிருக்கின்றார்கள். போர்/பொருளாதார வசதிகள் எனப் பல காரணங்களிலிருப்பினும், உலகமயமாதலின் துரிதகதியால் இவ்வாறு இழந்துகொண்டிருப்பது வெகு சாதாரண நிகழ்வாய் இன்றையபொழுதுகளில் நடந்தேறிக்கொண்டிருக்கின்றது. எனினும் தமது கலாசார/குடும்ப வேர்களைத்தேடி -கடந்துபோன காலத்தின் தடங்களைக் கண்டுபிடிக்கும் ஆர்வத்துடன்- சிலர் பூமிப்பந்தின் மூலைகளெங்கும் அலைந்துகொண்டிருக்கின்றார்கள். அவ்வாறு தனது தொலைந்துவிட்ட/திசைக்கொன்றாய் சிதறிவிட்ட குடும்பத்தின் வேர்களைத் தேடி மைக்கல் ஒண்டாச்சி, இலங்கையிற்குப் போவதை சற்றுப் புனைவுகலந்த சுயசரிதைத் தன்மையில் Running in the Familyயில் எழுதியிருக்கின்றார்.

 

நிகழ்காலமும், கடந்தகாலமும் ஓர் ஒழுங்கில்லாது குலைக்கப்பட்டு அடுக்கபபட்டு, கவிதைகள், எவர் சொல்கின்றார்கள் என்ற அடையாளமின்றிய உரையாடல்கள் எனப்பல்வேறு எழுத்துமுறைகளினால் கதை சொல்லப்பட்டுப் போகின்றது. குடியைத் தவிர வாழ்க்கையில் வேறு எதுவுமில்லையோ என எண்ணுமளவிற்கு ஒண்டாச்சி குடும்பத்தினர் நிறையக் குடிப்பவர்களாக இருக்கின்றார்கள். அவரவர்க்கான குடும்பம், பிள்ளைகளென இருந்தாலும், திருமணத்துக்கு அப்பாலான பல்வேறுவிதமான உறவுகள் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் முகிழ்ந்தும்/குலைந்தபடியும் இருக்கின்றன. இவற்றை எல்லாம் சாதாரணமானது என்று ஏற்றுக்கொண்டபடி குழந்தைகளும் வளர்ந்துகொண்டிருக்கின்றார்கள். நன்றாக்க் குடித்து அடிக்கடி கற்பனையே செய்துபார்க்கமுடியாத கலகங்கள் செய்யும் மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் தகப்பன் (மெர்வின் ஒண்டாச்சி) தன்னைத் தமிழரெனவே அடையாளப்படுத்த விரும்புகின்றார். பறங்கிய இனத்தவர்கர்களாக  இருப்பினும், இந்துமதப்படித்தான் மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் பெற்றோரினது திருமணம் நடைபெறுகின்றது.

 

மெர்வின் ஒண்டாச்சியின் கலகங்கள் கொழும்பிலிருந்து கண்டிக்குப் புகையிரதத்தில் பயணிப்பவர்களிடையே பிரசித்தமானது. கொழும்பில் இராணுவத்தில் பணிபுரிந்துகொண்டிருந்த அவர் ஒருமுறை, ரெயின் புறப்பட்ட ஒரு மணித்திய்யாலத்தில் சாரதியைத்(?) துப்பாக்கிகாட்டி மிரட்டி, தனக்குத் தனியப்பயணிக்க அலுப்பாயிருக்கிறது கொழும்பிலிருந்து தனது நண்பனை அழைத்துவாருங்கள் எனக்கூறுகின்றார். நண்பர் வரும்வரை இரண்டு மணித்தியாலங்கள் ரெயின் காத்துக்கொண்டிருக்கின்றது. இன்னும்,வேகமெடுத்து ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ரெயினிலிருந்து சேற்று வயற்காணிகளுக்குள் குதிப்பது, கடுகண்ணாவை குகையிருட்டுக்குள் ஆடையைக் கழற்றி நிர்வாணமாய் நின்று ரெயினை மேலே செல்லவிடாது தடுப்பதென..., குடியோடும்/குடியின்றியும் செய்யும் மெர்வினது அட்டகாசங்கள் மிக நீண்டவை. ஒருமுறை, அவரைக் கேகாலையிலிருந்து மதியுவுணக்க்கு மீன் வாங்கிவருகவென வீட்டிலிருந்து அனுப்ப, மனுசன் இரண்டு நாட்களின்பின், இலங்கையின் இன்னொரு முனையான திருகோணமலையிலிருந்து ஒரு தந்தி அடிக்கின்றார். 'மீன்கள் கிடைத்துவிட்டன விரைவில் அவற்றோடு திரும்புகிறேன்...' இப்படி பயங்கர சுவாரசியமான மனிதராய் மெர்வின் ஒண்டாச்சி இருக்கின்றார். ஒரு கட்டத்திற்குப்பிறகு இவரது கலகங்களால் இவர் இலங்கைப் புகையிரதங்களில் பயணம் செய்யவே கூடாதெனற தடையே இவருக்கு எதிராக வருகின்றது.

 

வேர்களைத் தேடி இருபத்தைந்து வருடங்களுக்குப்பின் இலங்கை செல்லும் மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் இந்த நூலில் ஒண்டாச்சியின் தகப்பனாரும், அவரது அம்மம்மாவுமே அதிகம் பேசப்படுகின்றார்கள். மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் அம்மம்மா, இளம் வயதிலேயே கணவனை இழந்தவர். அதன்பின் பல ஆண்களோடு உறவுகள் வைத்திருந்தவர். அவ்வாறான உறவுகளுக்கும்/இரகசியச் சந்திப்புக்களுக்கும் இவர்களின் வீடுகளைச் சூழவிருக்கும் கறுவாத்தோட்டங்களே உதவி புரிகின்றது (மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் cinnaman peeler என்ற கவிதைகூட அதை 'நாசூக்காய்ப்' பேசுகின்றது). அம்மம்மா அவ்வளவாய் பேரப்பிள்ளைகளோடு ஒட்டாதவர்; இறுதிவரை தனது சொந்தக்காலில் நின்றவர். அவரது -நுவரெலியா வெள்ளத்தில் மூழ்கிப்போகும்- மரணம் கூட நெகிழ்வுதரக்கூடியது.

 

இப்புதினத்தில் ஜேவிபியின் எழுபதாம் ஆண்டு கிளர்ச்சி பற்றிய குறிப்புகள் வருகின்றது. மிக இளம்வயதில் கொல்லப்பட்ட ஆயிரமாயிரம் இளைஞர்கள் மதிப்புடன் நினைவுக்கூரப்படுகின்றார். சிலோன் பல்கலைக்கழகம் முற்றுகையிடப்பட்டு அங்கே தஞ்சம் புகுந்திருந்த கொல்லப்பட்ட நூற்றுக்கணக்கான இளைஞர்கள் சுவர்களில் தாங்கள் சாவதற்கு முன் எழுதிய இறுதி வார்த்தைகளும் புரட்சி பற்றிய நம்பிக்கைகளும் சிகிரியா ஓவியங்கள் போல பாதுகாப்பட்டிருக்கவேண்டுமென ஒண்டாச்சி குறிப்பிடுகின்றார் (அவை அவ்வாறு செய்ய்ப்படவில்லை என்பது வேறுவிடயம்). சேர் ஜோன் கொத்தலாவையோடு காலையுணவு சாப்பிட்டு உரையாடியது, பாப்லோ நெருடா இலங்கையில் இருந்தபோது தங்களது வீட்டில் அவ்வப்போது வந்து விருந்துண்டவை எனப் பல விதமான சம்பவங்கள் சித்தரிக்கப்படுகின்றன. வில்பத்துக்காட்டில் மைக்கல் ஒண்டாச்சி தனது குடும்பத்தோடும் உறவுகளோடும் தங்கி நின்ற சில நாட்களைப்பற்றிய குறிப்புகள் ஒரு அழகான கவிதைக்கு நிகராய் வாசிக்கப்படவேண்டியது.

 

இச்சுயசரிதை சார்ந்த புனைவை, ஒருவித நகைச்சுவையுடன் அதேவேளை வாழ்வைக் கொண்டாடுகின்றவிதமாகவும் மைக்கல் ஒண்டாச்சி எழுதியிருக்கின்றார். மரணங்களுக்காய் கூட அதிகம் ஒண்டாச்சி நேரமெடுத்து கவலைப்பட்டு பக்கங்களை வீணாக்கிவிடவில்லை. எப்போதும் தகப்பன்களிற்கும், மகன்களிற்குமான உறவு சிக்கலானதுதான். ஒரளவு பிள்ளைகள் வளர்ந்தவுடன் பெரும் இடைவெளியை காலம் குறுக்கே வேலியைப்போலப்போட்டுவிட்டுச் சிரிக்கத்தொடங்கிவிடுகின்றது. தமது பிரதிமையை தங்களது மகன்களில் பார்க்கத்தொடங்கி பின்னர் அவர்கள் வளர்கின்றபோது தமக்கான வீழ்ச்சி தமது மகன்களிலிருந்து தொடங்கிவிட்டதென அநேக தகப்பன்மார்கள் நினைப்பது கூட இவ்விரிசலை இன்னும் அதிகரிக்கச்செய்கின்றதெனவும் உளவியல்ரீதியான ஆய்வுகள் கூறிக்கொண்டிருக்கின்றன. எனினும் அவ்வாறான இடைவெளியே ஒவ்வொரு மகனுக்கும் தனது தகப்பனைப்பற்றி அறிந்துகொள்ளும் சுவாரசியத்தைக் கூட்டுகின்றனபோலும்.

 

மேலும் அந்த மகன்களும் தகப்பன்களாகும்போது, தாம் தமது தகப்பன்களுக்குச் செயததையே தமது பிள்ளைகளும் தமக்குச் செய்துவிடுவார்களோ என்ற பதட்டம் பிற்காலத்தில் தந்தைமாரை ஒருவித பாவமன்னிப்புத்தொனியில் அவதானிக்க வைக்கின்றதாய் இருக்கவும் கூடும். அந்தப்பதட்டமே மைக்கல் ஒண்டாச்சியை தனது வேர்களைத் தேடி இலங்கைச் செல்லவும் பதிவு செய்யவும் தூண்டிவிட்டிருக்கவும் கூடும். பேச்சை விட எழுத்தே ஆழம் மிக்கதென ழாக் டெரிதா முன்வைத்தற்கு உதாரணமாய், ஒரு சாதாரண மனிதராய் வாழ்வின் பக்கங்களிலிருந்து நழுவிப்போயிருக்கக்கூடிய மெர்வின், மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் மூலம் மீளவும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்கின்றார். புதிது புதிதாய் வாசிப்புக்கள் இப்பிரதி மீது நிகழ்த்தப்படுகின்றபோது, மீண்டும் மீண்டும் மெர்வின் நினைவுகூரப்படப்போகின்றார்.

 

Coming Through Slaughter

 

அமெரிக்காவில் நியூ ஒர்லியன்ஸ் பகுதியில், சென்ற நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்திலிருந்த ஒரு ஜாஸ் கலைஞனைப் பின் தொடர்ந்து சென்று பார்க்கும் கதை. ஜாஸில் மிகப்பெரும் ஆளுமையாக வரவேண்டிய ஒரு கலைஞன் (Buddy Bolden) தனது 31 வயதில் மனப்பிறழ்வுக்காகி இருபது வருடங்களுக்கு மேலாய் மனநிலை வைத்தியசாலையில் கழித்து இறந்துபோவதை இப்புதினம் பேசுகின்றது. ஜாஸ் குறித்த ஆரம்பப் புரிதலகளும், நிறையப் பொறுமையும் இல்லாதவிடத்து இந்நூலை வாசித்தல் அவ்வளவு இலகுவில்லை.

 

நேர்கோட்டுக் கதைசொல்லல் முறையில்லாது, கடிதங்கள், கவிதைகள், உரையாடல்கள், வைத்தியசாலை ஆவணங்கள் போன்ற எல்லாவற்றையும் மாறி மாறிக் கலந்து கதை சொல்லப்படுகின்றது (இதே கதை சொல்லல் முறைதான் பின்னர் Running in the familyயில் சொல்லப்பட்டாலும், இங்கு அது இன்னும் நிறைய வலைப்பின்னலகளாய்/சிக்கலாய் இருக்கின்றது). சில இடங்களில் போல்ல்டனின் மூலமாக, வேறு சில இடங்களில் பிற பாத்திரங்கள் ஊடாக, சிலவேளைகளில் நூலாசிரியரின் பார்வையினூடாக எனக்கதை பலவேறு திசைகளில் நகர்த்தபடுகின்றது.

 

ஒரு ஜாஸ் கலைஞனாக இருக்கும் போல்டன் அதேவேளை ஒரு சவரத்தொழிலாளியாகவும் இருக்கின்றார். நமது ஊர்களிலுள்ள கொண்டாட்டமான/விவாதங்கள் நடைபெறுகின்ற சலூன்கள் போலவே கறுப்பினத்தவர்களின் சவரக்கடைகளும் இருக்கின்றன. ஜாஸ் கலைஞர்களுக்கும் பாலியல் தொழிலாளர்களுக்குமான உறவுகள் அச்சமூகத்தில் இயல்பாய் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டவை. அவ்வாறு ஒரு விலைமாதராய் இருந்த நோராவுடன் போல்டன் வாழத்தொடங்குகின்றார். சலூன் கடை, ஜாஸ் இசைத்தலென இருக்கும் போல்டனுக்கு இரு குழந்தைகளும் இருக்கின்றன. அவ்வாறான காலப்பகுதியில், நோராவின் முன்னாள் காதலுலனும், 'மாமா' வேலை செய்துகொண்டிருந்த Pickett ஐ -அவருக்கு இன்னும் நோராவுடன் தொடர்பிருகிறது என்றறிந்து- கத்தியால் முகம், மார்பெங்கும் குத்தி காயப்படுத்திவிட்டு, போல்டன் தப்பியோடி இன்னொரு காதலியான ரொபினோடு வாழத் தொடங்குகின்றார். ஆனால் முரண்நகையாக ரொபின் ஏற்கனவே திருமணமானவர். ரொபின் தனது கணவனோடு இருக்கும் வீட்டிலேயே போல்டனும் வாழ்கின்றார்.

 

தனது கோபங்களையும் காமம் இல்லாத பொழுதுகளையும், ரொபினின் கணவன் வெறியுடன் பியானோ வாசிப்பதன் மூலம் தீர்த்துக்கொள்கின்றார். ஒரு பெண்ணுடன் ஒன்றிற்கு மேற்பட்ட ஆண்கள் தங்கியிருப்பதும், ஒரு பெண்ணிற்கு ஒன்றிற்கு மேற்பட்ட ஆண்களுடன் தொடர்பிருப்பதும் அங்கே 'வித்தியாசமாய்ப்' பார்க்கப்படுவதில்லை. போல்டனும், ரொபினும் உடலுறவு கொள்ளும்போது அது என்றுமே முழுமையுறாத உறவாய், அவர்களுக்கிடையில் வேடிக்கை பார்க்கும் ஒரு அந்நியனாய் ரொபினின் கணவனின் இசைக்கும் பியனோ இசை ஒவ்வொரு பொழுதும் வந்துவிடுகின்றது. அது எப்படியெனில், The music was his dance in the auditorium of enemies....Bullets of music delivered onto the bed we were on...(p 92). கிட்டத்தட்ட இப்படி இரண்டு வருடங்கள் தலைமறைவு வாழ்கை வாழும் போல்டனை அவரது பொலிஸ் நண்பர் வெப் (Webb) கண்டுபிடித்து மீண்டும் பழைய நகருக்கு கூட்டிவருகின்றார்.

 

இதன் பிறகு நடக்கும் சில சம்பவங்களின் பின், தனது முப்பத்தொராவது மனப்பிறழ்வுக்குள்ளாகி கிட்டத்தட்ட 20 வருடங்கள் வைத்தியசாலையில் கழித்து போல்டன் இறந்துபோகின்றார் அவரேன் அப்படி மனப்பிறழ்வுக்கானார் என்பதற்கான (குடி/தனிமையொரு காரணமாய் இருக்கலாம் என்றாலும்) தெளிவான காரணமோ, திடீரென்று ஏன் ஜாஸ் இசையில் உச்சங்களைத்தொடும் தூரத்தில் இருக்கும்போது எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு நகரைவிட்டு ஓடிப்போய்விடுகின்றார் என்பதற்கான தெளிவான காரணங்களளோ நாவலில் குறிப்பிடப்படவதில்லை. ஆனால் இந்த இருண்மைத்தன்மையே இப்புதினத்திற்கு மேலும் மெருகைக்கொடுக்கின்றது.

 

இந்நாவல் மிகச்சிக்கலான வாசிப்பை கோருகின்றது. ஒரே அத்தியாயத்தில் பலரின் குரல்கள் தன்னிலையில் நின்று பேசுகின்றபோது யார் பேசுகின்றார்கள் என்ற குழப்பம் வருகின்றது. அத்தோடு சில சம்பவங்களை விபரிக்கத்தொடங்கி அவை அரைகுறையிலேயே நின்றும் விடுகின்றன,. சிலவேளைகளில் சில அத்தியாங்களைத்தாண்டி அந்தச்சம்பவம் வேறொருவரின் குரலினூட நீளத்தொடங்கியும் விடுகின்றது.

 

எல்லா சம்பவங்களுக்கும்/விபரிப்புகளுக்கும் காரணங்களைத் தேடி முடிவை எதிர்ப்பார்க்கும் ஒரு வாசகரை இந்தப்புதினம் ஏமாற்றத்தையும் அலுப்பையும் ஒருசேரத் தரக்கூடியது..இவற்றிற்கப்பால் மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் கவித்துவம் நிரம்பிய எழுத்து சிலாகித்துச் சொல்லப்படவேண்டியதொன்று. 70களின் மத்தியில் எழுதப்பட்ட இப்புதினத்தில் இத்தனை பரிசோதனைகளை ஒண்டாச்சி செய்திருக்கின்றார் என்பது பிரதிமீதான அதிக கவனத்தைக் கோருகின்றது. அதனாற்றான் இதை இன்று வாசிக்கும் ஒருவருக்கும் பல புதிய வாசிப்பின் கதவுகளை திறக்கக்கூடியதாக இருக்கின்றது போலும். போல்டனின் ஜாஸ் இசை முறையாகப் பதிவு செய்யப்படாவிட்டாலும், போல்டன் இன்றும் நியூ ஒர்லியன்ஸ் பகுதியில் ஆரம்பக்கால ஜாஸ் இசையின் ஆளுமைகளில் ஒருவரெனக் கொண்டாடப்பட்டபடியும், Buddy Bolden's Blues (or Funky Butt) என்ற இசைக்கோர்வை அவரின் பெயரால் நினைவூட்டப்பட்டு இசைக்கப்பட்டபடியும் இருக்கின்றது.

 

The Cat's Table

 

சிறுவர்களாக இருந்த நாம் எந்தக் கணத்தில் பெரியர்வர்களின் உலகினுள் பிரவேசிக்கின்றோம்? உடலில் ஏற்படும் மாற்றங்களைப் போல மனதில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் ஸ்தூலமானதுமல்ல. அப்படியெனில் அந்த மாற்றம் பெரியவர்களாக வளர்ந்த நம்மால் நினைவுகொள்ளக்கூடியதாக இருக்கின்றதா? 'யுத்தகால இரவொன்றின் நெருக்குதல் நமது குழந்தைகளை வளர்ந்தவர்களாக்கி விடுகிறது' என போர்ச்சூழலில் குழந்தைகளின் நிலையை சிவரமணி பதிவு செய்திருக்கின்றார். மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் 'பூனையின் மேசை' நாவல் மைக்கல் என்கிற பதினொரு வயதுச் சிறுவன் எப்படி பெரியவர்களின் உலகினுள் நுழைகின்றான் என்பதைப் பல்வேறு சம்பவங்களினூடாக விபரிக்கின்றது. மைக்கல் மட்டுமில்லை, அவன் வயதொத்த கஸிசியல், ரமாடின் போன்றவர்களும் மூன்று வாரங்கள் நீளும் கப்பல் பயணத்தினால் வளர்ந்தவர்களின் உலகிற்குள் விரும்பியோ விரும்பாமலோ அடித்துச் செல்லப்பட்டுகின்றார்கள்.

 

மைக்கல் எவரது துணையுமின்றி தனியே இங்கிலாந்திலிருக்கும் தாயை நோக்கி Orsonary எனும் பெயருடைய கப்பலில் பயணிக்கின்றார். மைக்கலுக்கு 'மைனா' என்கின்ற செல்லப்பெயரும் உண்டு. அது அவரின் நண்பர்களுக்கு மட்டுமே தெரிந்த ஒரு பட்டப் பெயர். மைக்கல் கப்பலில் சந்திக்கும் இன்னொரு நண்பரான கஸிசியஸ், மைக்கல் படித்த சென்.தோமஸ் கல்லூரியில் ஒருவகுப்பு மேலே படித்தவர். மிகுந்த குழப்படிக்காரர்; பாடசாலை நிர்வாகத்தால் அவ்வப்போது கஸிஸியஸ் தண்டிக்கப்படுபவர். அதற்கு நேர்மாறான அமைதியான சுபாவமுடையவர் ரமடீன். ஆனால் ஆஸ்மா நோயால் அவதிப்படுபவர். இம்மூன்று சிறுவர்களும் கப்பலில் நண்பர்களாகின்றார்கள். ஒவ்வொருநாளும் புதிது புதிதாய் இடங்களையோ சம்பவங்களையோ கண்டுபிடிப்பதே சுவாரசியமானதென கப்பலின் திசைகளெங்கும் அலைந்து திரிபவர்கள். கப்பலும் அறுநூறுக்கு மேற்பட்ட பயணிகளைத் தாங்கக் கூடியவளவுக்கு மிகவும் பெரியது.

 

அநேக இடங்களில் இருப்பதைப் போன்று கப்பலிலும் அந்தஸ்தில் பல்வேறு நிலையில் உள்ளவர்களுக்கென பல்வேறு வகுப்புக்கள் இருக்கின்றன. உயர்தர வகுப்பிலிருக்கும் பகுதியிற்கு பிறர் போகமுடியாது. உணவருந்தும் இடத்திலும் இந்த வகுப்புப் பிரிவினைகள் இருக்கின்றன. (கப்பல்) கப்ரனின் உணவு மேசை அந்தஸ்து கூடியது. அந்த மேசையிலிருந்து வசதியில் குறைந்து குறைந்து போக இறுதியில் வருவது 'பூனை மேசை'. அங்கேதான் மைக்கல் உணவருந்துவது. அந்தச் சாப்பாடு மேசை அந்தஸ்தில் குறைந்ததென்றாலும் சுவாரசியமான பல்வேறு வகைப்பட்ட மனிதர்கள் சந்திக்கும் ஓரிடமாக இருக்கின்றது.

 

மைக்கல் எனப்படும் மைனாவும் அவரது நண்பர்களும் அங்கேதான் பியானோ கலைஞரை, புறாக்களை தன் மேலங்கிக்குள் வைத்திருக்கும் பெண்மணியை, மூலிகைத் தாவரங்களை வளர்க்கும் ஆயுள்வேத வைத்தியரை, அவ்வளவு அதிகம் பேசாத தையற்காரரை, பழுதாக்கிப் போகும் கப்பல்களை நுட்பமாக உடைப்பவரை, இங்கிலாந்திற்கு ஆங்கிலம் கற்பிக்கப்போகும் ஆசிரியரை... எனப் பலரை அந்தப் 'பூனை' மேசையில் சந்திக்கின்றனர். பியானோக் கலைஞரான மாஸப்பா, இச்சிறுவர்களுக்கு பியானோ கற்றுக் கொடுப்பதோடு, 'நீங்கள் உங்கள் விழிகளைத் திறந்து வைத்திருந்தால் இந்தக்கப்பல் பயணம் மிகுந்த வீரதீரச் செயலுடையதாக இருக்கும்' என்கின்றார். பழுதடைந்த கப்பலை உடைப்பவரான நெவில், அந்தக் கப்பலில் பிறர் பார்க்கச் சாத்தியமில்லாத பகுதிகளை எல்லாம் இச்சிறுவர்களுக்கு எப்படிப் பார்ப்பதென வழிகாட்டுகின்றார். மூலிகைகள் வளர்க்கும் டானியல் கப்பலின் இருண்ட தளத்தில் தான் வளர்த்த மூலிகைகளை பத்திரமாக இங்கிலாந்திற்குக் கொண்டு செல்வதை மைனாவிற்குக் காட்டுகின்றார்.

 

மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் நாவல்கள் எப்போதும் மிக மெதுவாகவே தொடங்கும். சில பத்துப் பக்கங்களைத் தாண்டினாலே கதையைத் தொடர்ந்து வாசிக்கச் சுவாரசியம் வரும். ஆனால் 'கொழும்பில் இருந்து கப்பல் பயணம் தொடங்குகின்றது' என்று இந் நாவல் ஆரம்பிக்கும்போதே நமக்குத் தெரிந்த சூழலில் கதை நிகழ்கிறது என்பது இன்னும் நெருக்கமாய் உணர வைத்தது. சென்.தோமஸ் கல்லூரி பற்றிய விபரிப்பு, பொரலஸ்கமுகவில் மைக்கல் இருக்கின்ற வீட்டுச் சூழ்நிலை, சமையற்காரருடனும், அங்கே வீட்டுவேலைக்கு இருப்பவருடனும் இருக்கும் நெருக்கம், அவர்கள் மைக்கலுக்குக் காட்டும் புறவாழ்வியல்... என மைக்கல் ஒண்டாச்சி அழகாக விபரித்துச் சொல்கின்றார். மைனா என்கின்ற மைக்கலின் பாத்திரம், பதினொரு வயதில் இலங்கையை விட்டுச் சென்றாலும் தனக்கு இன்றும் எந்த நாட்டோடும் ஒட்டாத ஒரு நாடோடி வாழ்வே எஞ்சியிருக்கின்றது என்று கூறுகின்றது. இது தாம் பிறந்து வளர்ந்த நாட்டை விட்டு புலம்பெயர்ந்த பலரும் தங்களுக்குள் பொருத்திப் பார்க்கக்கூடிய ஒரு முக்கிய செய்தியாகவும் இருக்கின்றது.

 

இந்நாவலுக்குள் திகிலூட்டும் பல விடயங்கள் நிகழ்ந்தாலும் இஃதொரு துப்பறியும் நாவலல்ல. சிறுவர்கள், எப்படி அவர்கள் அறிந்தோ அறியாமலோ பெரியவர்களின் உலகினுள் நுழைகின்றார்கள் என்பதே முக்கிய அம்சமாக இருக்கின்றது. சிலவேளைகளில் இந்தத் விடயங்கள் சிறுவர்கள் பார்வையில் இருந்து சொல்லப்படுவதால் 'திகிலூட்டும்' விடயங்களாய்த் தெரிகின்றதோ தெரியவில்லை. இதேவிடயம் வளர்ந்த ஒருவரின் பார்வையில் சொல்லப்பட்டால் அது வேறு மாதிரியாகக் கூட இருந்திருக்கலாம். சிலர் பெரியவர்களாக வளரும்போது அந்த மாற்றம் இயல்பாக நடக்கின்றது. சிலருக்கு அப்படி நிகழ்வதில்லை, அவர்கள் பலவற்றை விலையாகக் கொடுத்துத்தான் வளர்ந்தவர்களாகி விடவேண்டியிருக்கின்றது.

 

மைக்கல் ஒண்டாச்சி தனது அநேக நாவல்கள் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாத பல்வேறு நாடுகளுக்கு நிலவியல் இடப்பெயர்ச்சி செய்வதைப் பற்றி ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார். The English Patient இத்தாலியிலிருந்து  ஆபிரிக்காப் பாலைவனத்திற்கும், Divesardo அமெரிக்காவிலிருந்து சட்டென்று பிரான்சிற்கும் இடம் பெயர்ந்து விடுகின்றன. The Cat's table இல் அவ்வாறான துல்லியமான இடப்பெயர்ச்சி சடுதியாக நிகழவில்லையெனினும், இலங்கையின் இருந்து புறப்படும் கப்பலில் நடக்கும் நிகழ்ச்சிகளிலிருந்து சுயெஸ் கால்வாயைக் கடந்தவுடன் சட்டென்று வளர்ந்தவர்களின் உலகிற்கு, இலண்டனுக்குச் சென்றுவிடுகின்றது. பின்னர் சிறிது காலம் கனடாவின் வன்கூவருக்கும் சென்றுவிடுகின்றது.

 

இங்கு நிலப்பெயர்வை விட, ஒரு மனிதரின் வாழ்க்கைக் காலப் பெயர்வு சடுதியாக ஏற்படுகின்றது எனக் குறித்தலே சாலப் பொருத்தமாகும்.. Anil's Ghost பிறகு சுவாரசியமாக வாசித்த மைக்கல் ஒண்டாச்சியின் நாவல் The Cat's Table என்பதையும் கூறியாக வேண்டும். இக்கதையைப் போன்றே மைக்கலும் தன் பதினொராவது வயதில்தான் இலங்கையில் இருந்து இங்கிலாந்திற்குச் சென்றிருக்கின்றார் என்பது, மைக்கல் ஒண்டாச்சி தன் வாழ்வில் நடந்த கப்பல் கதையைத்தான் கூறுகின்றாரோ என்கின்ற மயக்கத்தை வாசிக்கும் நமக்குத் தரக்கூடும். புனைவொன்றில் நிஜங்களும் கற்பனைகளும் கலந்திருப்பது இயல்பானதே. உண்மைகளைப் பொய்கள் போலவும், நிகழாததை நிகழ்ந்துபோல நம்பும்படியாக எழுதும்போது நாவல் சுவாரசியமாகிவிடுகின்றது. அந்த வித்தை அறிந்த படைப்பாளி மைக்கல் ஒண்டாச்சி என்பது அவரைத் தொடர்ந்து வாசிப்பவர்களுக்கு நன்கு தெரியும்.

 

மைக்கல் ஒண்டாச்சி, சூனாமி அழிவின் பின் இலங்கைக்குப் போகின்றார். அங்கே ஒரு ஊரின் பெயர் தனது குடும்பப் பெயரைப் போல இருப்பதைக் காண்கின்றார் அங்கிருக்கும் ஊரவர்கள் கோயில்களுக்கு வேண்டிய புனிதப்பொருட்களைச் செய்துகொடுக்கின்றவர்களாக இருப்பதைப் பார்க்கின்றார். தனது பறங்கிய குடும்பப்பெயரிற்கு அண்மையாக இருக்கும் ஊர், இதென்பதால் ஒண்டாச்சி என்பதற்குப் பதிலாக அதையே தன் குடும்பப் பெயராக மாற்றலாம் என ஓரிடத்தில் நகைச்சுவையாகச் சொல்கின்றார். அவர் சொன்ன அந்த ஊர் இலங்கையின் மட்டக்களப்பிலுள்ள ஒந்தாச்சிமடமாகும்.

............................................................

 (நன்றி: 'கனலி', ஏப்ரல் - 2021)