மைத்ரி

 

அஜிதன் எழுதிய 'மைத்ரி'யை நேற்றிரவு வாசித்து முடித்திருந்தேன். ஒரு புதிய எழுத்தாளரின் நாவல் என்ற வகையில் கவனிக்கத்தக்கது, ஆனால் அதேவேளை தமிழில் தவறவிடாது வாசிக்கவேண்டிய ஒரு படைப்பு என்று சொல்ல என் வாசிப்பு துணியாது. வழமையாக எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் நாவல்களில் எஸ்.ரா தனது முன்னுரையை எழுதி எங்களுக்கு அவரின் நாவலை வாசிக்கும் ஆர்வத்தைக் குறைப்பதுபோல இங்கு அஜிதன் மட்டுமில்லை, அவரின் தோழியும் கூட நாவலைப் பற்றி பெரிய உரைகளை தொடக்கத்திலேயே எழுதி எங்களைச் சோதிக்கின்றார்கள். நாங்கள் 200 பக்கங்களுக்கு எழுதியதைப் பத்துப் பக்கங்களில் சுருக்கிச் சொல்லப்போகின்றோம்/ இப்படித்தான் இந்தப் படைப்பை வாசிக்கவேண்டும் என்றெல்லாம் சொல்லத் தொடங்கினால், எங்களுக்கு நாமெழுதிய படைப்பின் மீதே அவ்வளவு நம்பிக்கை இல்லையோ என்ற எண்ணம் வாசிப்பவருக்கு வந்துவிடும். மேலும் ஒரு படைப்பை அதை எந்தவகையான வாசகராக இருந்தாலும், அவரவர்களின் பின்னணியில் வாசிப்பதற்கான சுதந்திரம் இருப்பதை மறுதலிக்க நாம் யார். 'ஆசிரியர் இறந்துவிட்டார்' என்று தமிழ்ச்சூழலில் உரையாடப்பட்டு 3 தசாப்தங்களுக்கு மேலே ஆகிவிட்டபின்னும் இவ்வாறு எழுதிக்கொண்டிருப்பது ஒருவகையில் அபத்தம் அல்லவா?

'மைத்ரி' நாவல் காதலில் தோற்றவன் இமயமலை நோக்கி பயணம் செய்கையில் பேரூந்தில் ஒரு பெண்ணைக் காண்கின்றான். அவளோடான‌ அனுபவங்கள், காதல் வயப்படல், பித்து நிலையில் அவளிடமிருந்து வெளியேறல் (அவளைச் சந்தித்தது உண்மையில் நிகழ்ந்ததா என்கின்ற குழப்பங்கள்) எனப் பல நிகழ்ந்தேறுகின்றன. ஒருவகையில் அஜிதன் குறிப்பிடுவதுபோல (குறிப்பிடாமல் விட்டால்கூட) இது ஜெயமோகனின் 'காடு' நாவலிலிருந்து எழுந்த இன்னொரு கிளைக்கதை எனப் புரிந்துகொள்ளலாம். எப்போதும் கவனம் பெற்ற பெற்றோரிடமிருந்து வாரிசுகள் அதே துறையில் வெளிவரும்போது பல்வேறு சவால்களை பிறரை விட அதிகம் அந்தப்பிள்ளைகள் எதிர்கொள்ளவேண்டியிருக்கும். இதை அஜிதனும் எதிர்கொண்டிருப்பார், இனியும் எதிர் கொள்ளவேண்டியிருக்கும். 'மைத்ரி'யில் சிக்கல் என்னவென்றால் காடு நாவலில் நிகழ்ந்த ஒரு கட்டற்ற எழுத்தின் பிரவாகம் இங்கு நிகழ்வில்லை என்பதே. அஜிதனுக்கு தன் வயதுக்குள் நின்று ஒரு கதையைச் சொல்வதா அல்லது காடு போல அதை விரித்து தத்துவார்த்தமாய் கொண்டு போவதா என்பதில் குழப்பம் வந்திருக்கின்றது. இருபது வயதுக்காரனுக்குரிய‌ கதையை நாற்பது வயதுக்காரன் சொல்வதான பாவனையில் அமைந்ததுதான் 'மைத்ரி'யின் பலவீனம் எனச் சொல்வேன்.

அதேபோல காடு, புனைவின் வழி அதன் பாத்திரங்களினூடாக தத்துவார்த்த/ஆன்மீகத் தளங்களுக்கு இயல்பாக விரிந்து சென்று அமைந்தது. மைத்ரியில் தத்துவார்த்த/ஆன்மீக விடயங்களை கடினப்பட்டுப் பாத்திரங்களுக்குள் புகுத்தியது போல அதன் வாசிப்பில் தொடர்ந்து தொந்தரவுபடுத்தியபடி இருந்தது. ஒருவர் முற்றுமுழுதாக தத்துவார்த்த ரீதியாக எழுதுவது தவறில்லை. அதற்கு அண்மைய சிறந்த‌ உதாரணமாக அனுக் அருட்பிரகாசத்தின் 'Passage North' ஐ சொல்வேன். அதன் கதை சொல்லப்படும் விடயம் மிகச்சுருங்கிய தளத்துக்குரியது. ஆனால் அந்த நாவலை முக்கியத்துவப்படுத்துவது அந்த சிறுதளத்தில் இருந்து விரிந்து எழும் தத்துவார்த்தப் பார்வையே, அதை 'மான் புக்கர்' short listவரை கொண்டு சென்றிருக்கின்றது.

இவ்வாறு சொல்வதால் மைத்ரி மோசமான நாவல் என்று அர்த்தமல்ல. ஒரு புதிய படைப்பாளிக்கு, முக்கியமாக ஆளுமையுள்ள தந்தை எழுத்தாளராக இருக்கும்போது அதைத்தாண்டி எழுதுவது என்பதே மிகவும் கடினமானது. அதைத்தாண்டி அஜிதன் எழுத வருவது பாராட்டக்கூடியது. ஆனால் முன்னுரையில் எல்லாம், 'இந்த ஆறாவது அத்தியாயம் உட்பட சில அத்தியாயங்கள் தமிழிலேயே எழுதப்பட்டவற்றில் மிக முக்கியமான பகுதிகளென அகந்தையுடன் சொல்வேன்' என்று அஜிதன் தன்னைத்தானே பிரகடனப்படுவது எல்லாம் சற்று அதிகப்படியானது. எழுதும் நம் எல்லோருக்கும், நாம் எழுதும்போது எழுத்து நம்மை அழைத்துச் செல்லும் உன்னத இடங்கள் தெரியும். அவை நமக்கு எழுத்து தருகின்ற அற்புத தருணங்கள். ஆனால் அது நமக்கு மட்டுமே உரிய அந்தரங்கமானது.

அப்படி அஜிதன் சிலவேளை உணர்ந்திருக்கலாம். தவறும் இல்லை. ஆனால் அதைப் பிரகடனப்படுத்தி பிறருக்குத் தெரிவிப்பது என்பது ஒருவகை எழுத்து வன்முறை. அதை வாசிப்பவர்கள் அல்லவா சொல்லவேண்டும். நாம் எழுதிவிட்டு நாமே இப்படிச் சொல்வதில் என்ன பெரிதாக நமக்குக் கிடைத்துவிடப்போகிறது. இதைப் போன்றவற்றை அஜிதன் தவிர்க்கலாம். அவர் தொடர்ந்து எழுதப்போகின்றார் என்றால் இவ்வாறான தேவையில்லாப் பிரகடன‌ங்கள் எல்லாம் கைவிடவேண்டியவையெனச் சொல்வேன்.

தந்தையிட்ட பாதையிலிருந்து விலகி தனக்கான பாதையை ‍‍-அது எவ்வளவு கரடுமுரடாய் இருந்தால் கூட‍ - இனிவரும் காலங்களில் அஜிதன் அமைக்க வாழ்த்து.

(Jun 07, 2022)

சிரியாவில் தலைமறைவு நூலகம்

யுத்தமொன்று நிகழும்போது எப்போதும் உயிர் தப்புவது என்பதே பிரதான விடயமாக, நாளாந்தம் இருக்கும். ஆனால் அதேசமயம் வாழ்வின் மீதான பிடிப்பை இந்த நெருக்கடியான சூழ்நிலையில் இருந்து விட்டுவிடாதிருக்க, அதுவரை கவனிக்கப்படாத பல விடயங்கள் அற்புதங்களாக மாறத் தொடங்கும். சிரியாவில் அரசு படை ஒரு பக்கம் தராயா என்னும் நகரை முற்றுகையிட, அதற்குள் அடிப்படை தீவிரவாத இயக்கங்கள் தோன்றி (வெளியில் இருந்து வந்து) சண்டைபிடிக்க, இந்த அரசு/அடிப்படைவாத இயக்கதைத்தாண்டி, அந்த மண்ணுக்குரிய மக்கள் தமது உரிமைகளுக்காக ஆயுதமேந்திப் போராடுகின்றார்கள். அவ்வாறு போராடும் மக்களில் இருந்து முகிழ்ந்த இளைஞர்களே ஒரு தலைமறைவு நூலகத்தைத் தொடங்குகின்றார்கள்.

நகரின் மீதான அரசின் முற்றுகை, மிலேச்சனத்தனமான குண்டுவீச்சுகளின் நிமித்தம் மக்கள் பெரும்பாலானோர் நகரை விட்டு அகதிகளாக வெளியேற, இறுதிவரை போராடுவோம் என்கின்ற ஓர்மத்தில் இருக்கின்ற இளைஞர்கள், குண்டுவீச்சுகளின்போது அனாதரவான புத்தகங்களைச் சேகரித்து சேகரித்து ஒரு நூலகத்தை யுத்தத்தின் இடையே அமைக்கின்றார்கள். அதுவரை வாசிப்பில் ஆர்வமில்லாத இளைஞர்கள் சிறுவர்கள் இந்த நூலகத்தைத் தேடி வருகின்றார்கள். நிறைய அரசியல்/இலக்கியம்/தத்துவமென உரையாடுகின்றார்கள். காலத்தின் நீட்சியில் அந்த நூலகமே அவர்களது உயிரைத் தப்ப வைக்கின்றது.

ஒருமுறை என்னிடம் நண்பரொருவர், நீ பல புத்தகங்களை உனது 15 வயதுக்குள் வாசித்திருக்கின்றாயெனச் சொல்கின்றாய், உண்மைதானா? எனக் கேட்டார். இப்போது பார்த்தால் என்னைப் போன்ற பலருக்கு, சாதாரண சிறுவர்க்குக் கிடைக்கும் குழந்தை/பதின்மம் கிடைத்திருந்தால் நான் இப்படி புத்தகங்களின் பக்கங்களுக்குள் போயிருப்பேனா என்பது சந்தேகந்தான். ஓர் இயல்பான சூழ்நிலையில்லா யுத்த சூழலில் எனக்கு அந்த கொடும் யதார்த்ததில் இருந்து தப்பி அடைக்கலம் புக, புத்தகங்களே உதவியிருக்கின்றன. அதனால்தான் 12/13 வயதுக்குள் சாண்டியல்யனின் 'கடல்புறா', 'யவனராணி'யிலிருந்து, செ.கணேசலிங்கனின் நீண்ட பயணம், செவ்வானம் போன்ற இடதுசாரிப் புனைவுகளையெல்லாம் அந்தக் காலத்திலேயே வாசித்து முடித்துவிட்டிருந்தேன்.

பின்னர் 14/15 வயதுகளில் வாசிகசாலையே இல்லாதுபோய், இடம்பெயர்ந்து மாலை நேரமாக இயங்கிய எம் பாடசாலையில் 'ஐன்ஸ்டீன் நடமாடும் நூலகம்' என்று நண்பர்களோடு சேர்த்து நடத்தியிருக்கின்றேன். நீண்ட வருடங்களின் பின் அண்மையில் ஒரு நண்பன் 'நீ நடத்திய நூலகத்தில் இருந்து கடைசியாக எடுத்த பெர்னாட் ஷாவின் ஒரு நூல் என்னிடம் இன்னும் இருக்கின்றதென்று சொல்ல, காலத்தைப் பின்னோக்கிப் பார்க்க என்னால் முடிந்தது. இப்போது பார்த்தால், நம் 14/15 வயதில் பெர்னாட் ஷாவையெல்லாம் அறிந்திருக்கின்றோம், வாசிக்க முயன்றிருக்கின்றோம் என்பது சற்று சிரிப்பைத் தரக்கூடியது. ஆனால் அதுவே உண்மை. ஒருவகையில் சிவரமணி ஒரு கவிதையில் சொல்வது போல 'எங்களுடைய சிறுவர்கள்/சிறுவர்களல்லாது போயினர்' என்கின்ற காலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் நாங்கள்.

இவையெல்லாம் சிரியாவில் தலைமறைவு நூலகத்தை வாசிக்கும்போது எனக்குள் தோன்றி மறைந்துகொண்டிருந்த நினைவுகள். இந்த இளைஞர்கள் யுத்தத்தின் நடுவில் கிட்டத்தட்ட 15,000 இற்கு மேற்பட்ட புத்தகங்களைச் சேகரிக்கின்றார்கள். இந்த நூலகத்திட்டத்தில் இணைந்த சிலர் பின்னர் இறந்துபோகின்றார்கள். சிலர் காயப்படுகின்றார்கள். இறுதியில் அரசின் நான்கைந்து ஆண்டு கடும் முற்றுகையின்பின், இறப்புகளும், பட்டினியும் வாட்டியெடுக்க, இனி எந்த நம்பிக்கையும் இல்லை என்று ஆயுதப்போராட்டத்தைக் கைவிட்டு அந்நகரம் சரணடையும்போது அவர்களின் எல்லாக் கனவுகளும் கலைந்து போகின்றன. ஆனால் புத்தகங்கள் கொடுத்த பெரும் நம்பிக்கைகளோடு 'இயல்பான' வாழ்க்கை தேடி வேறு நாடுகளுக்கு ஒவ்வொருவராகப் புறப்படுகின்றார்கள்.

இந்த நூலை இஸ்தான்(ம்)புல்லில் இருந்த ஈரானிய பின்புலமுள்ள ஒரு பெண் பத்திரிகையாளரான தெல்ஃபின் மினூய் எழுதியிருக்கின்றார். யுத்தகாலத்தில் இந்த நூலகத்தை நடத்திய இளைஞர்களோடு சமூகவலைத்தளங்களினூடாகத் தொடர்பில் இருந்திருக்கின்றார். எனவே பலவற்றை யுத்தங்களிடையே பதிவுசெய்கின்றார். தெல்ஃபின் சிரியாவுக்குள் ஒரு போதும் நுழையவில்லை. ஆனால் இந்த இளைஞர்களைப் பற்றியும், அவர்களின் கனவுகளைப் பற்றி அறிந்தபோது, உடனே இவற்றை எப்படியாவது ஒரு காலத்தில் நூலாகப் பதிவு செய்யவேண்டும், இந்த யுத்தகால இளைஞர்களின் வாழ்க்கை வெளியுலகத்திற்குத் தெரியவேண்டும் என்று தீர்மானிக்கின்றார். அதனால் நமக்கு இன்று அரிய புத்தகம் கையில் கிடைத்திருக்கின்றது.

தெல்ஃபின் இந்த இளைஞர்களின் வாழ்க்கையைப் பதிவு செய்யும் அதேநேரம் இஸ்தாம்புல்லின் மக்கள் மீது நடக்கும் குண்டுத்தாக்குதல்களையோ, பிரான்சில் அந்தக் காலப்பகுதியில் நடந்த வெடிகுண்டுச் சம்பவம், வாகனமோட்டி மக்களைக் கொன்ற அடிப்படைவாத இஸ்லாம் குழுக்களின் தாக்குதல்களையோ, பதிவு செய்ய ஒரு சிறுதுளி கூடத் தயங்கவில்லை. அதுவே இந்தப் புத்தகத்தை இன்னும் நமக்கு நெருக்கமாக்குகின்றது. ஆயுதமேந்தி ஓர் அதிகாரத்துக்கு எதிராகப் போராடுவதென்பது வேறு, அப்பாவி மக்கள் மீது தாக்குதல்களை நடத்துவதென்பது வேறு என்பதை தெளிவாக இவ்வாறான சம்பவங்களை விருப்பு வெறுப்பின்றி அவர் பதிவுசெய்வதினூடாக நாம் காண்கின்றோம்.

நீங்களாக கற்பனை செய்யும் யுத்தம் அல்ல இது, அது போல இதை எளிதாக கறுப்பு/வெள்ளை என்கின்ற துவிதங்களுக்குள் அடக்கமுடியாது என்று தராயாவில் போருக்குள் நிற்பவர்களின் குரல்களை நாம் அறிகையில், யுத்தங்களின் நிமித்தம் உடனேயே ஒரு தரப்பின் சார்பில் நின்று நாம் பேசுவது எவ்வளவு அபத்தம் என்பதை அறிவதற்காகவேனும் இந்த நூலை - முக்கியமாக யுத்தம் பற்றி அறியாது, அதில் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் மனோநிலை குறித்து சிறிதும் உணராது உடனே தமது அரசியல் நிலைப்பாட்டுக்கு ஏற்ப தீர்ப்பெழுதத் துடிப்பவர்கள்- நிச்சயம் வாசிக்க வேண்டுமெனப் பரிந்துரைப்பேன்.

******************
(பிரெஞ்சிலிருந்து தமிழுக்கு எஸ்.ஆர்.கிருஷ்ணமூர்த்தி மொழிபெயர்த்துள்ளார்)

(Mar 20, 2022)

சா.கந்தசாமி - 'புது டில்லி'

இன்றைய காலங்களில் அதிக பக்கங்களுள்ள பெரும் புத்தகங்கள் வாசிக்க கஷ்டமாயிருக்கின்றது. எனக்குப் பிடித்த எழுத்தாளர்களின் திரட்டப்பட்ட ஆக்கங்களின் பெருந்தொகுப்புக்களைக் கூட, வாசிக்க ஆர்வம் குறைந்து வருகின்றது. அதேவேளை அவர்களின் தனித்தனித் தொகுதிகளை வாசிப்பதில் ஆவலாகவே இருக்கின்றேன். அவ்வாறு கடந்த மாதம் இங்குள்ள நூலகத்திற்குப் போனபோது கண்டெடுத்ததுதான் சா.கந்தசாமியின் 'புது டில்லி' என்கின்ற புதினம்.

இந்த நாவலில் நான்கைந்து நபர்கள் மாறி மாறிக் கதைத்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள். கதை நிகழ்கின்ற காலம் இந்திரா காந்தியின் கொலை நடந்த சமயம். ஆகவே மரணம் பற்றியும், கொலைகள் பற்றியும் சரித்திரத்தின் பல்வேறு பகுதிகள் தொட்டுப் பேசப்படுகின்றன. ராஜன் என்று தனித்து இருக்கின்ற, பிறரால் சுகஜீவியென அழைக்கப்படும் ராஜராஜன் என்கின்றவர் முக்கிய பாத்திரம். சென்னைக்கு வரும்போதெல்லாம் அவர் அடிக்கடி காஸ்மோபாலிட்டன் கிளப்பில் தங்கிக்கொள்வார். அங்கே தங்கும்போது அலுப்பு வரும்போது தியாகராஜா நகரில் சிவமணி என்பவர் வைத்திருக்கும் புத்தகக் கடைக்குப் போயிருவார். அவ்வாறு சிவமணியால் அறிமுகப்படுத்தபடும் ஒரு பேராசிரியரே வைத்தீஸ்வரனாவார். வைத்தீஸ்வரன் டெல்கி பல்கலைக்கழகத்தில் வேலை செய்பவர் என்றாலும் உலகமெங்கும் கருத்தரங்குகளுக்காய்ப் பயணிப்பவர். ராஜனுக்கும், வைத்தீஸ்வரனுக்கும் நல்லதொரு நெருக்கம் ஏற்பட அவர்கள் நிறைய இருப்பு சார்ந்தும், இறப்பு சார்ந்தும் பேசிக் கொள்கின்றார்கள். ராஜனுக்கு ஒரு நெருங்கிய நண்பர் இருக்கின்றார். அவர் ஜராவதம். ராஜனின் குழப்பங்களைத் தொடர்ந்து தெளிவுபடுத்தியபடி இருப்பவர் . படிப்பதற்கும், பேசுவதற்குமென ஜராவதம் தனது வீட்டில் பெரிய இடம் கட்டி வைத்திருக்கின்றார். ராஜனைப் பார்த்து 'உனக்கு பேசுவதில் பேராசை இருக்கிறது' என்று சொல்லி, ராஜனை நன்கு தெரிந்து வைத்திருப்பவர்.

இவ்வாறான சில முக்கிய பாத்திரங்களோடு இந்த நாவல் நகர்கின்றது. இந்திரா காந்தியின் மரணம் ஒரு பின்னணி என்றாலும், அப்போது ஏற்படும் பதற்றங்கள், அதைப் புரிந்துகொள்கின்ற மனோநிலை, சாவு பற்றிய கேள்விகள், தனி மனிதர்கள் வாழ்க்கையின் அர்த்தம் (அலெக்ஸாண்டர் முதல் புத்தர், ஆனந்தா இன்னும் பலரின் வாழ்க்கை பேசப்படுகின்றது) என்று பல விடயங்கள் தொடர்பும்/தொடர்ச்சியுமின்றி உரையாடப்படுகின்றது. மையமற்று பல்வேறு வெடிப்புக்கள் மட்டுமே பேசப்படுகின்றன என்பதால் இந்த நாவல் எனக்கு நெருக்கமாக இருந்தது. ஒருவகையில் இதை நகுலனின் நாவல்களின் நீட்சியெனச் சொல்லலாம். ஆனால் நகுலன் உள்வயமாக வாழ்க்கையைப் பார்க்க, இந்த நாவலின் பாத்திரங்கள் புறவயமாக, பிறரின் வாழ்வைப் பேசுவதன் மூலம் தமது இருப்பின் அர்த்தம்/அர்த்தமின்மைகளைப் புரிந்துகொள்ள முயல்கின்றன. இறுதியில் டெல்கியில் இருக்கும் வைத்தீஸ்வரன், ராஜனை டெல்கிக்கும், காசிக்கும் போய் ஆறுதலாகச் சுற்றிப் பார்த்து உரையாட அழைக்கின்றார். ராஜனும் நீண்டகாலம் அங்கே செல்லாததால் தனது நெருங்கிய நண்பரான ஜராவதத்தை அழைத்துச் செல்ல தீர்மானிக்கின்றார். ஆனால் ஜராவதத்துக்கு நடக்கும் ஓர் அசம்பாத சம்பவத்தோடு நாவல் நிறைவுபெறுகின்றது. ஒரு கொலையில் தொடங்கும் நாவல் இன்னொரு கொலையோடு முடிந்துவிடுகின்றது. சா.கந்தசாமியை ஒரேயொரு முறை நேரில் சந்தித்தேன். அவரின் மகன்களில் ஒருவர் அப்போது கனடாவின் மேற்குமுனையில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தார். அந்தப் பயணத்தின் நீட்சியில் கனடாவின் கிழக்குக்கரையான ரொறொண்டோவில் நடந்த ஓர் இலக்கிய நிகழ்வில் கலந்துகொண்டிருந்தார். அந்தச் சந்திப்பில் நிகழ்ந்த ஏதோ ஒரு விவாதம் சற்று காரசாரமாகப் போனதாக நினைவு. அவ்வளவு உவப்பில்லாத ஓர் சூழ்நிலை இறுக்கமாக உருவாக, சா.கந்தசாமியின் நிகழ்வின் இடையிலே புறப்பட்டிருந்தார் என்பதாக ஞாபகம். எனக்கும் அன்றைய காலத்தில் 'கசடதபற' ஞானக்கூத்தன் போன்றோரிடம் விலத்தல் இருந்ததால், சா.கந்தசாமியுடன் உரையாட வேண்டுமென்ற ஓர் ஆர்வம் இருக்கவில்லை. அத்துடன் அவரை அவ்வளவாக அன்று வாசித்துமிருக்கவில்லை. இப்போது 'புது டில்லி'யை வாசிக்கும்போது, அவர் இன்று உயிரோடிருப்பின் இது எனக்குப் பிடித்த ஒரு நாவல் என்றேனும் அவரை நெருங்கிச் சென்று சொல்லியிருப்பேன்.

*************

(Mar 29, 2022)

Tick, Tick... Boom!

நேற்று காலை வேலைக்குப் போனபோது, நான் இறங்கிய ரெயின் நிலையத்தில், ஒரு பெண் பாலே நடனமாடிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். இளவேனில்காலம் வந்துவிட்டாலும் குளிர் இன்னும் போகவில்லை. பனிக்காலத்துக்கான குளிரங்கியை அணிந்துகொண்டு இன்னமும் வெளியே நடமாடிக் கொண்டிருக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஆனால் அந்தப் பெண்ணோ எளிய ஆடைகள் அணிந்து, கால் விரல்கள் மடங்க வெறும் தரையில் நடனமாடிக் கொண்டிருந்தார்.

இவ்வாறு தெருவில் நடனமாடுபவர்களை, பாடுபவர்களை, இன்னபிற நிகழ்கலைகளை நிகழ்த்துபவர்களைக் காணும்போதெல்லாம் கலை என்பதும் என்னவென்பதையும், கலைஞர்கள் என்பவர்கள் யார் என்பதையும் மீண்டும் மீண்டும் திருத்தி வரைவிலக்கணம் எழுதவேண்டும் என நினைப்பேன்.

கிட்டத்தட்ட இப்படியான ஒருவர்தான் ஜோனதன் லார்ஸன் (Jonathan Larson). நியூ யோர்க்கில் வறுமைக்குரிய பகுதியில் ஹீட்டர் இல்லாத ஒரு அடுக்கத்தில் வாழ்ந்து, தனது கலையில் விளிம்புநிலை மனிதர்களை உள்ளடக்கி 35வயதில் இறந்துபோன ஒருவர் அவர். இசைகோர்ப்பாளர், கவிஞர், நாடக ஆசிரியர் என பல்வேறு துறைகளில் மிளிர்ந்து, சடுதியாக மறைந்துபோன ஜோனதனின் வாழ்க்கை சுவாரசியமானது.

ஜோனதன் ஒரு உணவகத்தில் உணவு பரிமாறுபவராக வாரவிறுதிகளில் வேலை செய்தபடி, நியூ யோர்க்கின் பிரபல்யமான இசை நாடகங்களில் தனது காலைப் பதிக்க முயன்றபடி இருக்கின்றார். எட்டு வருடமாக எழுதி, இசையமைத்து, மீண்டும் மீண்டும் திருத்தி அமைத்த அவரின் இசை நாடகத்தின் முதல் வரைவு மறுக்கப்படுகிறது. அவரின் அன்றையகால நண்பர்கள் பலர் 90களில் கொடூரமாக இருந்த எயிட்ஸால் ஒவ்வொருவராக இளவயதிலேயே இறந்தும் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.

ஒழுங்கான வருமானமின்மை, இப்படியே எவ்வளவு காலம் நம்பிக்கையோடு இருப்பது என்று நம்பிக்கையிழந்து பிரிந்து செல்கின்ற காதலி போன்ற பல துயரத் தத்தளிப்புக்களோடு ஜோனதன் இசையை எழுதியெழுதிச் செல்கிறார். அவர் இசையை எல்லாவற்றிலும் காண்கின்றார். நீந்தும்போது எழுத்தாக இசையின் வடிவங்கள் தோன்றுகின்றன. காதலியை அரவணைக்கும்போது விரல்களில் இசை அரூபமாய் உள்ளே ஊறுகின்றது.

இவ்வாறாக அதுவரை இருந்த இசை நாடகங்களில் வித்தியாசமான வடிவத்தைக் கொண்டுவர முயற்சிக்கின்ற ஜோனதனின் படைப்பு வழமைபோல நிராகரிக்கப்படுகின்றது. அவரின் ஏஜென்டாக இருப்பவர் ஜோனதன் இவ்வாறு நிராகரிப்படுவதைப் பார்த்து, ஒரு நல்ல படைப்பாளி தனது படைப்பை பிறர் நிராகரிக்க நிராகரிக்க, அடுத்தெடுத்து எழுதிக்கொண்டு செல்வார், நீயும் அவ்வாறே இசையை எழுதிக் கொண்டு போ என்கின்றார்.

எட்டு வருடங்களாக எழுதிய படைப்பு நிராகரிக்கப்பட, அவருக்கு வயதும் 30 ஆயிற்று, இப்படியே ஒரு வறுமையான வாழ்வை வாழ்ந்துகொண்டு, காதலையும் இழந்துகொண்டு கலையில் ஈடுபடுவது சரியா என்று குழம்புகின்ற ஜோனதனை கலையே மீண்டும் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்கின்றது.

அவர் அடுத்த 5 வருடங்களில் எழுதிய இசை நாடகமே Rent. அது முற்றுமுழுதான வடிவம் பெற்று, அரங்கேற்றத்துக்கு தயாரான முதல்நாள் ஜோனதன் சடுதியாக இறக்கிறார். 'The show must go on/Inside my heart is breaking/ My makeup may be flaking /But my smile, still, stays on' என Queen பாடியது போல, ஜோனதனின் Rent அரங்கேறுகிறது. விமர்சகர்களால் பாராட்டபடுகிறது. அமெரிக்காவின் இசை நாடக வரலாற்றிலே நீண்ட வருடங்கள் தொடர்ச்சியாக (12 வருடங்கள்) நடந்த இசைநாடகங்களில் ஒன்று என்ற பெருமையை ' Rent' பெறுகின்றது.

ஜோனதனின்ஒரேயொரு இசை நாடகம், அமெரிக்காவில் மட்டுமின்றி உலகெங்கும் பயணித்து பெரும் வெற்றி பெறுகின்றது. அத்துடன் அதுவரை இருந்த அமெரிக்க இசை நாடக வடிவத்தை Rent மாற்றியமைக்க வைக்கிறது. விளிம்புநிலை மனிதர்களின் கதையை இசை நாடகத்திலும் உயிரோட்டமாக எல்லோரும் இரசிக்கும்படி செய்யலாமென்று ஜோனதன் காட்டிவிட்டுச் சென்றிருக்கின்றார்.

ஒழுங்கான கதகதப்பு அடுப்பில்லாதும், சரியாக வாடகை கொடுக்க முடியாதும் மிகவும் வறுமையில் வாழ்ந்த ஜோனதன் இறந்தபின் அவரது எஸ்டேட்டுக்குச் சொந்தமாக 40 மில்லியன் டொலர்கள் வந்து சேர்ந்திருக்கின்றது. ஜோனதனின் நண்பர்கள் அவர் வாழ்வில் கஷ்டப்படுவதைப் பார்த்து, சாதாரண வேலையொன்றுக்குப் போக அவருக்கு அறிவுரை செய்யும்போது, பணத்தை விட கலைதான் முக்கியமென்று கூறிய ஜோனதன், இந்த 40 மில்லியனைப் பார்த்தும் ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்து விட்டிருக்கக் கூடும். ஏனென்றால் ஜோனதனுக்கு நன்கு தெரியும், கலைக்கு முன்னால் மற்ற எல்லா விடயங்களும் அவருக்கு சிறுதூசிதானென்று.

ஜோனதனின் Rentஇற்கு முன்னர் நிராகரிக்கப்பட்ட அவரது இசை நாடகம் 'Tick, Tick... Boom!'. அது இப்போது அதே பெயரில் திரைப்படமாகவும் வந்திருக்கின்றது.

(திரைப்படம்: Tick, Tick... Boom! )

(Mar 26, 2022)

தமிழ் மொழிபெயர்ப்புக்கள் குறித்து..

 

தமிழில் நிறைய மொழிபெயர்ப்புக்கள் அண்மைக்காலமாக வந்துகொண்டிருக்கின்றன. அவை நிச்சயம் நம் மொழிக்கு வளஞ் சேர்ப்பவையாகத்தான் இருக்கும் என்பதில் மாற்றுக்கருத்துகளில்லை. சிலவேளைகளில் ஒரே புத்தகத்தை ஒன்றுக்கு மேற்பட்டவர்கள் தமிழாக்கம் செய்கின்றனர். அதில் தவறேதும் இல்லை. வெவ்வேறு மேம்பட்ட மொழியாக்கங்கள் வரும்போது நாமின்னும் மூலநூலுக்கு நெருக்கமாகப் போகவும் கூடும். ஆனால் அந்த நூல் ஏற்கனவே மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டிருந்தால் அதை எங்கோ ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டியது அறமாகும்.

முன்னைய காலத்தில் இப்போது போன்று 'உடனே தேடிப்பார்க்கும்' இணைய வசதிகள் இருக்கவில்லை. ஆனால் இப்போது கொஞ்ச நேரம் எடுத்துத் தேடினாலே, ஏற்கனவே ஒரு நூல் தமிழாக்கம் செய்யப்பட்டிருந்தால் அறிந்துகொள்ளமுடியும். எனவே அதை இயன்றளவு தமிழாக்கம் செய்பவர்கள் கவனத்தில் கொண்டால் நன்றாக இருக்கும்.

சில வருடங்களுக்கு முன் சினுவா ஆச்சுபேயின் ஒரு நூலின் மொழியாக்கத்தைப் பார்த்தபோது, எல்லோரும் அது முதன்முதலாக தமிழாக்கம் செய்யப்பட்டதுபோல பாராட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். அது ஏற்கனவே மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டதை நான் சில நண்பர்களிடம் குறிப்பிடத்தான், அவர்களுக்கே அப்படி அந்த நூலுக்கு ஒரு மொழியாக்கம் முன்னர் வந்தது தெரியவந்தது.

அவ்வாறே பென்யாமினின் 'ஆடு ஜீவிதம்' இற்கு அண்மையில் ஒரு புதிய தமிழாக்கம் வந்தபோது, அந்த நூலை பல வருடங்களுக்கு முன்னரே தமிழில் வாசித்துவிட்டேனே என்று தோன்றியது. பிறகு அது முன்னர் எஸ்.ராமன் என்பவரின் மொழிபெயர்ப்பில் வந்து நான் வாசித்ததை கண்டறிந்தேன். இப்போது ஜே.எம்.கூட்ஸியின் ஒரு நூலின் தமிழாக்கம் வந்திருக்கின்றது. அதை ஏற்கனவே எஸ்.பொ தமிழாக்கம் செய்திருக்கின்றார். ஆனால் ஏற்கனவே வந்த எஸ்.பொவின் தமிழாக்கம் குறித்து எவரும் எழுதியதைப் பார்க்க முடியவில்லை.

இந்தக் குறிப்பை புதிதாக தமிழில் மொழிபெயர்ப்புக்களைச் செய்பவர்கள் மீது 'புகார்' கூறுவதற்காக எழுதவில்லை. இவ்வாறு தமிழாக்கம் செய்பவர்களின் உழைப்பை மதித்து, அதேசமயம் இதில் கொஞ்சம் கவனமாக இருக்கலாம் என்பதைச் சுட்டவே இதை எழுதுகின்றேன்.

அத்துடன் இன்று வரும் பல பழைய மொழிபெயர்ப்புப் புத்தகங்களின் (முக்கியமாய் ரஷ்ய இலக்கியங்கள்) முன்னட்டையில் தமிழாக்கம் செய்தவர்களின் பெயர்கள் இல்லாமலே வெளியிடப்படுகின்றன. அது அன்று மொழியாக்கம் செய்தவர்களின் உழைப்பையும் நேரத்தையும் இருட்டடிப்புச் செய்வதற்கு நிகரானது. அந்தப் பெயர்களை முன்னட்டையில் வெளியிட்டு அவர்களுக்கு சிறிய கெளரவத்தையாவது கொடுக்கவேண்டும். ஒரு வேற்றுமொழி நூல் தன்னைத்தானே தமிழில் மொழிபெயர்த்துக்கொண்டு வருமளவுக்கு 'தொழில்நுட்பப்புரட்சி' இன்னும் நம்மை வந்து சேர்ந்து விடாததால் பெயர்களை முகப்பில் இட்டு ஒரு சிறு மதிப்பையாவது அந்த மொழிபெயர்ப்பாளர்க்குக் கொடுக்கவேண்டும். அவர்களில் பெரும்பான்மையானோர் இன்று உயிரோடு இல்லாதபோது, அவர்களின் பணிகளுக்காய் நாம் நினைவில் கொள்ள, இதைவிட வேறொரு சிறந்த விடயம் நமக்கு இருக்கப் போவதில்லை.

இத்தோடு இன்னொரு விடயத்தையும் சொல்லவேண்டும். அண்மைக்கால நூல்கள் பலதைப் பார்க்கும்போது, எனக்குள் நெடுங்காலமாக உறுத்திக்கொண்டிருக்கின்ற விடயமிது. ஒரு நூலை மறுபதிப்புச் செய்யும்போது அது முதலில் பதிப்பிக்கப்பட்ட ஆண்டை கட்டாயம் அந்நூலிற்குள் குறிப்பிடவேண்டும். இன்னொரு பதிப்பகம் அதை மீள்பதிப்புச் செய்தாலும், அந்த நூல் முதன்முதலாக வெளியிடப்பட்ட ஆண்டை குறிப்பிடாது வெளியிடுவது எவ்வகையிலும் நியாயமாகாது. ஒரு புதிய வாசகருக்கு அது இப்போதுதான் வெளிவருகின்றது என்கின்ற தவறான தோற்றத்தையே கொடுக்கும். எனவே அனைத்து பதிப்பகத்தாரும் இதையும் நிச்சயம் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும்.

*********************

(Mar 12, 2022)

மெக்ஸிக்கோ - ஜனனி செல்வநாதன்

மெக்ஸிக்கோ - ஒற்றை வரியில் சொல்வதானால் மனம் பிறழ்ந்தவனின் உணர்வைப் பேசும் உன்னத உளவியல்.

குடும்பமாகவோ துணையுடனோ பயணம் மேற்கொள்வோர் மத்தியில் ”எதையோ மறக்கவோ அல்லது எதையோ புதிதாய் கண்டடையவோ தான் பயணங்கள்” என தனித்து கனடாவிலிருந்து இரு வாரம் விடுமுறையில் மெக்ஸிக்கோ செல்லும் ஒருவன், (மன)வெளியில் ஒருவளைக் கண்டு அவளழகில் திகைத்து இலயித்து எளிதில் அவளைக்கடந்து போகவியலா தடுமாற்றத்துடன், எதையும் எதிர்மறை எண்ணங்களோடு எதிர்கொள்ளப் பழகியதால் அவளது வெளிப்படையான யதார்த்தமான பேச்சுக்களால் தனக்குள் சுருங்கி, தான் செய்யும் ஒவ்வொன்றுக்கும் அவள் எதிர்மறையாகச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பதாக நினைத்து எதற்கெடுத்தாலும் சண்டைக்கோழி போல சிலிர்த்துக் கொண்டிருக்கும் போது, எதிர்பாரா ஒரு கணத்தில் அவளால் அவன் காப்பாற்றப்பட, அவளோ அதற்கான எவ்வித பந்தாவோ பாசாங்கோ காட்டாது தன்னியல்பில் நகரத்தொடங்கிய கணத்தில், அவன் எண்ணத்தில் இதுவரை Bad Vibration என தேக்கப்பட்டிருந்த அவள் அவனறியாமலேயே அவன் அலைவரிசையிற்குள் பொருந்திக்கொள்ளத் தொடங்குகிறாள்; அப்போது எமக்குள்ளும் ஏதோ ஒன்று குமிழியிடத் தொடங்குகின்றது.

முதலாவது அத்தியாயத்தின் மூன்றாவது பத்தியிலேயே ”விலக்கப்பட்டவர்களையும் விசித்திரமானவர்களையும் பற்றி அக்கறைப்படுவதற்கும் இந்த உலகில் ஒரு சிலராவது இருக்கின்றார்கள்” என்ற ஒற்றை வரியில் மொத்தக்கதையையும் எமக்கு உணர்த்திவிட எத்தனிக்கும் எழுத்தாளர், இடையிடையேயும் சரி மனம் பிறழ்ந்தவனின் குறிப்புகள் எனும் அத்தியாயத்தின் ஊடேயும் சரி ‘அவனை’ப் பற்றிய படிமத்தை வலிந்து திணிக்காமல் போகிற போக்கில் முற்கூட்டியே இயல்பாய் ஆங்காங்கே வரைந்து முடித்து விடுகின்றார். இதனாலோ என்னவோ இறுதி அத்தியாயம் முடிந்தும்-சில நாட்கள் கடந்த பின்னும் ‘அவனை’யும் அவனுக்குள் இருக்கும் குழந்தையையும் மறக்கமுடியாமல் கண்ணீர் வழிய அணைத்துக் கொண்டிருக்கின்றேன்.

மனச்சுமையால் கட்டுண்டுகிடக்கும் ஒவ்வொரு மனிதனதும் மனச்சுமையைக் குறைப்பதற்கு ஏற்ற களமாக அமைவது கலைகளின் மாற்றுவடிவமே என சிக்மன் ஃப்ராய்ட் கூறுவது அரிஸ்டோட்டிலின் உளவியலான ‘கதாசிஸ்’ போன்றதே. ’கதாசிஸ்’ எனும் உணர்வு வெளியேற்றத்தை மிகவும் திறம்பட மெக்ஸிக்கோவில் கையாண்டுள்ளார் இளங்கோ.

Adults only புத்தகமென்று ‘சில’ரால் சொல்லப்பட்ட மெக்ஸிக்கோ தனக்குள் தனித்துப் பயணிக்கும் ஒருவனின் பயணக்குறிப்பை-அவனது மனப்பிறழ்வை- அவனது நகைச்சுவையை-அவனுள் அவனே உருவாக்கிய குழந்தையை-புத்தரைக் கொண்டாடும் உன்னதத்தை-அதேநேரம் புத்தரைக் கொண்டாடும் பிரதிநிதிகளின் அத்துமீறல்களால் புத்தர் எம் வெறுப்பின் அரசியலாக இருந்ததை-அதீத அன்போ காதலோ இருந்தும் அதை சொல்லத்தயங்கும் தயக்கங்களை-யாழ்ப்பாணத்து பதுங்கு குழிகளை-அதனோடு ஒட்டிய கதைகளை-யாழ்ப்பாணத்தில் இப்போதும் இருக்கின்ற 30/40 வருடங்களுக்கும் முற்பட்ட உயிருக்கு உத்தரவாதமில்லாத அவலத்தை-போரின் வடுக்களை-உலகின் நாகரீகங்களை-மெக்ஸிக்கோ நகரின் வரலாறை-ஃப்ரீடாவை அவரது பிரகாசமான நீலவர்ண ஓவியங்களை-வான்கோவை-அவரது மஞ்சள் வர்ணம் மீதான காதலை- பத்திரப்படுத்தி வைத்துள்ளது.

சிலரால் புறக்கணிக்கப்படுபவர்கள் தான் சிலரால் உன்னதமாகக் கொண்டாடப்படுவர். "இந்த உலகில் அனைவராலும் கைவிடப்பட்டு இனி எதுவுமேயில்லை என்ற விரக்தியில் இருக்கும் ஒருவனுக்கு, ஒரேயொரு அணைப்புப் போதும். அது கொடுக்கும் கதகதப்பில் வாழ்வதற்கான நம்பிக்கை மீண்டும் துளிர்க்கும்" என்ற எதிர்பார்ப்போடு-நேசிக்கப்பட்ட ஒருத்தியின் புறக்கணிப்பால் முழுவதுமாய் உடைந்து எதையும் எதிர்மறையாகவே பார்த்துப் பழகிய ‘அவனை’ அவனின் தாயாரின் சாயலோடு அவனது பலவீனங்களுக்காய் இரக்கப்படாது காதலோடு முழுவதுமாய் இட்டு நிரப்புகிறாள் ‘அவள்’...

காதல் ஒரு சாம்பல் பறவை...!

[குறும்படம் எடுக்கவேண்டும் என்ற எனது நீண்ட வருடக் கனவு இதுவரை கனவாகவே இருந்திருக்கின்றது. தன் வெறுமையையும் தனிமையையும் உதறித்தள்ள தனக்குள்ளே ஒரு குழந்தையை உருவாக்கி உரையாடும் ‘அவனை’-எந்த நேரத்தில் எந்த உணர்வுடன் இருக்கும் எனத் தெரியாத குழந்தையுடன் இருக்கும்,புரிந்து கொள்ள கஷ்டமான ‘அவனை’ அவனது இயல்புகள் சிதைந்துவிடாது செதுக்கி எடுக்க வேண்டும் எனது கனவுப் படத்தில்]

நன்றி: https://www.facebook.com/janany.selvanathan/posts/5460266957335075

தாய் என்னும் எனது வழிகாட்டி - 02

 

4.

வியட்னாமில் அமெரிக்கா செய்யும் யுத்தத்தை நிறுத்த, மாட்டின் லூதர் கிங்கோடு தாய் கரம் சேர்ந்தவர். மாட்டின் லூதர் கிங் அன்றையகாலத்தில் சமாதானத்துக்கான நோபல் பரிசுக்காய் தாயை பரிந்துரையும் செய்திருக்கின்றார். இவ்வாறு சமாதான நடவடிக்கையில் ஒரு புத்த துறவியாக இருந்தபோதும் ஈடுபட்டதாலேயே, அன்று அமெரிக்கச் சார்புடைய தென் வியட்னாமிய அரசால் தாய், அமெரிக்காவிலிருந்து மீண்டும் நாடு திரும்புவது மறுக்கப்பட்டு அகதியாக்கப்பட்டார்.

தனது சொந்த நாடு திரும்ப முடியாத அவலத்தினால், அவர் பிரான்சுக்குப் போய், பிரான்சின் தென்முனையில் plum villageஐ அமைக்கின்றார். அதன் பின்னர் கிட்டத்தட்ட 40 வருடங்களின் தாண்டிய பின்னே வியட்னாம் திரும்புகின்றார். இதற்கிடையில் அன்று 'boat people' என்று அழைக்கப்பட்ட, வியட்னாம் போரின் நிமித்தம் தப்பியோடிய, வியட்னாமிய மக்களின் துயரக்கதைகளைக் கேட்கும் ஒருவராகவும், இயன்றளவு உதவிகளை வழங்கக்கூடியவராகவும் இருந்திருக்கின்றார். அவ்வாறு படகுகளில் தப்பியவர்களை அன்றைய காலங்களில்  கடற்கொள்ளையர் கொல்வதும், பாலியல் பலாத்காரங்கள் செய்வதும் கூட நிகழ்ந்திருக்கின்றன.

அவ்வாறு ஒருநாள் தாயுக்கு, இவ்வாறு படகில் தப்பிப்போன ஒரு 12 வயதுச் சிறுமியை கடற்கொள்ளையர் பாலியல் வன்புணர்வு செய்து கொன்றனர் என்கின்ற கொடுஞ்செய்தி வருகின்றது. அந்த நிகழ்வை ஒருபோதும் மன்னிக்கமுடியாது என்கின்ற தாய், அதற்கான பழிவாங்கல், பெருங்கோபம் என்பவற்றுக்கு அப்பால இருந்து, இந்த விடயங்களை நம்மை நிதானமாகப் பார்க்கச் சொல்கின்றார். 

அதே போல், ஒருமுறை தாய் அமெரிக்க இராணுவத்துக்கான நிகழ்வைச் செய்தபோது, வியட்னாமில் பணிபுரிந்த ஒரு இராணுவத்தினன் தனது கதையைப் பகிர்கின்றார். அவர்கள் இருந்த குழுவின் மீது வியட்னாமிய போராளிகள் தாக்குதல் கொடுத்து அழிவைக் கொடுத்தபின், இவருக்கு அவர்களைப் பழிவாங்கும் வெறி மிகுகின்றது. ஒருமுறை சாப்பாட்டில் சயனைட்டை வைத்துவிட்டு போராளிகள் வந்து சாப்பிடுவார்கள் என்று ஒளிந்து நின்று காத்திருக்கின்றார். அதை அந்த வழியால் தற்செயலாகப் போகும் சிறுவர்கள் சாப்பிட்டு 5 குழந்தைகள் இறக்கின்றனர். அவர் அந்தக் குழந்தைகளின் பெற்றோர் ஓலமிட்டு அழுவதுவரை மறைந்திருந்து பார்க்கின்றார். 

அதன்பிறகு இந்த இராணுவத்தினன் ஒருபோதும் குழந்தைகளோடு இருக்கமுடியாத பதற்றத்தை அடைகின்றார். குழந்தைகள் ஒர் அறைக்குள் இருந்தாலே இவரால் தாங்குமுடியாது, அந்த இடத்தை விட்டு தப்பி ஓடக்கூடியவராக இருக்கின்றார். இந்த நிகழ்வைத் தாயிற்கு அவர் கூறுகின்றார். தாய், 'நீங்கள் கொன்ற குழந்தைகளுக்கான பழியிலிருந்து எளிதாகத் தப்பமுடியாது. ஆனால் நீங்கள் உண்மையில் அதற்காய் வருந்துவீர்களாயின், இனியான காலத்தில் என்ன செய்யமுடியுமென யோசியுங்கள். அன்று போல, இன்றும் நூற்றுக்கணக்கான பிள்ளைகள் அநியாயமாய் இறந்துபோய்க் கொண்டிருக்கின்றனர். அவர்களில் தினம் ஐந்து குழந்தைகளைக் காப்பாற்றும் விடயங்களில் நீங்கள் கவனம் கொள்ளலாமே' எனச் சொல்கின்றார். 

இத்தனைக்கும் தாய் அன்று வியட்னாமியர்களுக்காய், அந்தப் பிள்ளைகளைப் போன்ற பலர், போரால் கொல்லப்படக்கூடாதென்று போராடியவர். ஒரு வியட்னாமியராக இருந்தும் தாய் அமெரிக்க இராணுவத்தினனை வாஞ்சையுடனேயே அணுகுகின்றார். அதுவே தாய் நமக்குக் கற்றுத்தருகின்ற முக்கிய விடயம். சமாதானம் என்பது போரை நிறுத்துவது மட்டுமில்லை, பாதிக்கப்பட்ட மக்களை அரவணைத்துக் கொள்வது மட்டுமில்லை, பாதிப்புச் செய்தவர்களையும் மன்னிக்கச் செய்கின்ற மகத்தான மானுடத்தைக் கற்றுக்கொள்ளவே எங்களை வேண்டுகின்றார். 

ஆகவேதான் படகில் வந்த சிறுமியை பாலியல் வன்புணர்ந்த கடல்கொள்ளைக்காரரான நான் கூட அந்தக் கொள்ளைக்காரன் பிறந்த இடத்தில் வளர்ந்திருந்தால் அவனைப் போல ஆகியிருக்ககூடும். ஆகவே தீர்ப்புக்களை எழுத முதல் நம்மை நாமே ஆழப்பார்க்கவேண்டும் என்று ஒரு கவிதையில் சொல்கின்றார்.

இவற்றை மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது ஏன் எமக்கு இவர் இப்படிச் சொல்கின்றார் என்று எரிச்சலும், ஆற்றாமையும் கூட வரலாம். ஆனால் மிக நிதானமாக, ஆழமாக உள்ளே பார்த்தால், இந்த விடயங்கள் பிறகு இன்னும் பெரும் திரளைப் பாதிக்கும் வெஞ்சினத்தின் விதைகளைக் கொண்டிருக்கையில் அது இதைவிட மேலும் பெரும் பாதிப்புக்களைத் தந்து நமது பல சந்ததிகளையே பாதிக்கலாம் என்பது புரியவரும். 

5.

'எனது உண்மையான பெயரில் என்னை அழையுங்கள்'. அப்போதுதான் உங்களால் என்னை ஆழமாகப் பார்க்கமுடியும் என்கின்றார் தாய். 

நானே உகண்டாவில் பட்டினியால் வாடும் மிக மெலிந்த குழந்தை. அதே நானே, உகண்டாவில் நடக்கும் போரில் ஆயுதங்கள் விற்கும் வியாபாரியுங்கூட. நானே வியட்னாமில் இருந்து படகில் ஏறி தப்பியோடிய குழந்தை. நானே அந்தக் குழந்தையை பாலியல் வன்புணர்ந்து கடலுக்குள் வீசிய கடற்கொள்ளைக்காரனும் கூட. 

ஆகவே என்னை எனது உண்மையான பெயர்களால் அழையுங்கள். நாம் எவராகவும் எந்தப் பொழுதிலும் இருக்கக்கூடுமென எங்களை எச்சரிக்கை செய்யவும், எமது தன்னிலைகளை ஆழமாகப் பார்க்கவும் தாய் நம்மை அழைக்கின்றார்.

"I am the child in Uganda, all skin and bones,

my legs as thin as bamboo sticks.

And I am the arms merchant,

selling deadly weapons to Uganda.

I am the twelve-year-old girl,

refugee on a small boat,

who throws herself into the ocean

after being raped by a sea pirate.

And I am the pirate,

my heart not yet capable

of seeing and loving"

மேலும் தாய் வன்முறையைக் கைவிடுதல் (non-violence) என்பதைத் தொடர்ந்து வற்புறுத்தியவர்.

'உன்னையொருவர் கோபப்படுத்துகின்றார், காயப்படுத்துகின்றார் என்றால், அவர் உன்னை விட நிறையக் கோபத்திலும், காயத்திலும் இருக்கின்றார், அதைப் புரிந்துகொண்டு எந்த மறுவினையும் செய்யாது உன் இயல்புக்கு நீ திருப்பிப் போக முயற்சி செய், இதன் நிமித்தம் உனக்கு வரும் கோபத்தை நீ முதலில் அரவணைத்துக் கொள்' என்றுதான் தொடர்ந்து எங்களுக்கு நினைவூட்டிக் கொண்டிருந்தவர் தாய்.

மேலும் புத்தரின் மத்தியபாதை (middle path) எல்லாவற்றுக்கும் நல்லதென்பதால், தாய் வியட்னாமிய போரில் அமெரிக்கா பின்னணியுடைய தென்வியட்னாமிய அரசு சார்ந்தோ அல்லது அதற்கெதிராகப் போராடிய சோவிய ரஷ்யா/சீனா சார்புடைய கம்யூனிசப் போராளிகள் சார்ந்தோ ஒரு நிலை எடுக்காதுவிட்டிருந்தால் கூட அவரின் நிலைப்பாடு தவறென்று கூட சொல்லமுடியாது. அவரொரு புத்த துறவியாக இருந்தும், எந்த நிலைப்பாடு எடுக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தமும் இல்லாதபோதும், அன்று அவர் வியட்னாமிய மக்களின் பக்கமே நின்றவர்.

6.

தாயை, அவரின் புத்தகங்களின் ஊடாக வாசித்தே நான் நிறையக் கற்றிருக்கின்றேன். ஏனெனில் அவரின் பேச்சைக் கேட்கும்போது என்ன இந்த மனிதர் ஒரே இயற்கையையும், ஒரு குறிப்பிட்ட விடயங்களையும் திரும்பத் திரும்ப -அதுவும் மிக எளிமையான சொற்களில்- சொல்லிக் கொண்டிருக்கின்றார் என்ற எண்ணமே நீண்டகாலம் இருந்தது. ஆனால் அவரின் words/notionsஐ தாண்டி ஏதோ ஒரு கணம் அவரின் உரைகளில் சில உள்ளே ஆழந் தொட்டபோது நான் உணர்ந்த மெளனம் அரிய அனுபவமாக இருந்தது. சிலவேளைகளில் தாயையோ அல்லது தாயைப் போன்றவர்களினூடாக நீங்கள் இந்த அமைதியை உணர்ந்தவர்களாக இருக்கக்கூடும்.

ஒருவகையில் நமது நகுலன் சொன்னதுங்கூட,

'ஆர்ப்பரிக்கும் கடல் 

அதன் அடித்தளம்

மெளனம்; மகா மெளனம்'

தாயினூடாக நிறையக் கற்றுக்கொண்டாலும், எனக்கு அவர் இந்த வாழ்க்கையை இன்னும் நிதானமாக/மெதுவாக (slowing down) அணுகிப் பார்க்கலாம் என்று கற்றுத்தந்ததைத்தான் முக்கியமானதெனச் சொல்வேன். வேறு எந்த ஆசிரியர்களை விடவும், தாய்தான் வாழ்க்கையில் எதற்கும் அவ்வளவு அவசரப்படத்தேவையில்லை என்பதை நாம் செய்யும் சிறுவிடயங்களினூடாக கற்றுக்கொள்ளலாம் என்று சொல்லித்தந்தவர். நடப்பதை எப்படி விழிப்புடன் மெதுவாக நடப்பது என்பதையும், சாப்பிடும்போது எப்படி மிக ஆறுதலாகச் சாப்பிடுவது என்பது பற்றியும், பருவங்கள் மாறும்போது அதன் ஒவ்வொரு சாறையும் துளித்துளியாக இரசிக்கலாமெனவும் திசைகளை வழிகாட்டியவர்.

வெளியில் வெண்பனி மூடிய நிலப்பரப்பை இப்போது பார்க்கின்றேன். அவ்வளவு வெண்மை, அவ்வளவு சூரிய ஒளியின் பிரகாசம். 

இதோ இவ்வளவு குளிருக்குள்ளும் மெல்லச் சிறகடித்து வரும் அந்தச் சிறுபறவை, நீங்கள் அல்லவா தாய்!

********************

(முற்றும்)

நன்றி: 'அகநாழிகை' - ஏப்ரல், 2022

புகைப்படங்கள்: இணையம்

தாய் என்னும் எனது வழிகாட்டி – Thich Nhat Hanh

1.

எனது ஆசிரியரான தாய் (Thich Nhat Hanh) மறைந்ததிலிருந்து கிட்டத்தட்ட ஒரு வாரமாக அவரின் நினைவுகளோடு இருந்தேன். அவர் வியட்னாம் யுத்தத்தின்போது, சொந்த நாட்டிலிருந்து 1960களில் வெளியேற்றப்பட்ட பின், பிரான்ஸின் தென்பகுதியில் 'பிளம் கிராமம்' (Plum Village) அமைத்து தனது கற்பித்தல்களைத் தொடர்ச்சியாகச் செய்து வந்தவர்.

ஒரு ஸென் துறவியாக மட்டுமின்றி, அவர் ஒரு கவிஞரும் கூட. வியட்னாமில் இருந்த காலங்களில் பத்திரிகைகள் தொடங்கி நடத்தி வந்திருக்கின்றார். அதுபோல பல்வேறு பெயர்களில் எழுதியும் வந்திருக்கின்றார். சிறுகதைகள் கூட அவ்வப்போது எழுதியிருக்கின்றார். அநேக ஸென் வட்டங்களைச் சேர்ந்தவர்களைப் போல, பொதுவிடயங்களில் இருந்து விலத்தி இருக்காமல், தொடர்ச்சியாக சமாதானம், காலநிலை மாற்றங்களுக்காய் தனது பங்களிப்பைச் செய்து வந்தவர் என்பதால் தாய் எனக்கு இன்னும் நெருக்கமானவர்.

அவர் மறைந்ததிலிருந்து இறுதிக்கிரியைகள் நிகந்த ஒருவாரத்தில், அவரை இன்னும் நிதானமாக வாசிக்கவும், கேட்கவும் சந்தர்ப்பம் வாய்த்திருந்தது. பிளம் விலேஜ்ஜின் தினசரி தியான செயற்பாடுகளையும், வியட்னாமில் நடந்துகொண்டிருந்த இறுதிக்கிரியைகளையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது இதுவரையில்லாத ஒரு சிறுமாற்றத்தை என்னளவில் உணரமுடிந்தது. அதற்கு என் ஆசிரியருக்கு மிக்க நன்றி.

'இங்கே வருவதும் போவதும் விடுதலையினூடாக நிகழ்வது' என்று சொன்ன தாய், 'இறப்பும் பிறப்பும் ஒருபோதும் நிகழ்வதில்லை, எல்லாமே தொடர்ச்சியான ஒரு செயற்பாடு' என்று அடிக்கடி எங்களுக்கு நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருந்தவர்.

அவரின் இறுதிக்கிரியைகள்/உடல் எரியூட்டலை நான்கு மணிநேரமாக நேரலையில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒருமுறை அவரின் மாணவரான ஒருவர், தாயின் மீதான அன்பின் நிமித்தம் வியட்னாமில் ஒரு ஸ்தூபாவைக் கட்டி தாயின் இறப்பின் பின் அங்கு அவரின் சாம்பலை வைத்து வழிபடப்போவதாகக் கேட்டபோது, அவர் அப்படிக் கட்டினால் கூட நீங்கள், 'இதன் உள்ளே தாய் இல்லை' என்று எழுதி வைக்கவேண்டும் என்றவர். அதுமட்டுமில்லை அடுத்து, 'ஸ்தூபாவின் உள்ளே மட்டுமில்லை, வெளியிலும் நானில்லை' என்றவர். 'நான் எல்லா இடங்களிலும் இருப்பவன் என்றால், நான் உங்களின் விழிப்புணர்வான மூச்சிலும், நிதானமான நடையிலும் இருப்பேன்' என்று கூறியவர்.

பிறப்பும், இறப்பும் இந்த உடலினூடாகக் கடந்து போகின்றதே தவிர, ஒருவரும் இறப்பதுமில்லை, பிறப்பதுமில்லை என்று நமது notions களை மாற்றிப் பார்க்கச் சொன்னவர் தாய். ஆகவேதான் தனது சாம்பல் இந்தப் பூமி மீது தூவப்படவேண்டும் என்றவர். தன்னை அப்படித் தூவப்பட்ட சாம்பல் படிந்த பருவ மாற்றங்களினூடாக, உடைந்த மெல்லிய சிறகுடன் பறக்கும் பூச்சியினூடாக, பச்சை புழுவினூடாகப் பார்க்கச் சொன்னவர். 

2.

Thay எனக்கு அறிமுகமாகி அவரைப் பின் தொடர்ந்துகொண்டிருந்த காலங்களில், நண்பரொருவர் எனக்கு அறிமுகமானவர். அவரும் நானும் பல விடயங்களில் ஒத்த அலைவரிசை என்பதால், தாயை அவருக்கும் அறிமுகப்படுத்தியிருந்தேன். என்னைவிட அவர் தாயுக்குள் ஆழமாய் நுழைந்து, நாங்கள் இருவரும் தாயைப் போய் பிரான்ஸில் சந்திப்பது என்று மிகுந்த நம்பிக்கையுடன் திட்டங்களை வகுத்து வைத்திருந்தோம். அன்று நம் இருவருக்கும் சேர்ந்து வாய்க்காத நேரம்/பொருளாதார வசதி என்பவற்றால் அது பின்னர் சாத்தியமில்லாது போயிற்று. அந்த நண்பரோடு இருந்த நெருக்கமும் பின்னர் குறைந்து போயிற்று.

தாயின் மறைவு அறிந்த நள்ளிரவில் அந்த நண்பர், ‘தாயின் dismissal அறிந்தாயா’ எனத் தகவல் அனுப்பியிருந்தார். தாயை ஒருமுறையாவது பார்க்கவேண்டும் என்று கனவுடன் இருந்தவர்களல்லவா நாங்கள், சாத்தியப்படாமலே போய்விட்டதென்றும் அதில் குறிப்பிட்டிருந்தார். அந்த நண்பரோடு நெருக்கமாக இருந்த காலங்களிலே தமிழில் தாயை அறிமுகப்படுத்தவேண்டும் என்று சொல்லி அவர் என்னை தாயை தமிழாக்கம் செய்யச் சொல்லி உற்சாகப்படுத்தியவர். 

தாய் கற்றுத்தந்தவைகளின் நிமித்தமும், அந்த நண்பரின் நேசம் தந்த நெகிழ்ச்சியின் காரணமாகவும், பின்னர் நான் தாயின் நூலொன்றைத் தமிழாக்கத் தொடங்கியிருந்தேன். அதைச் சில வருடங்களுக்கு முன்னர் முடித்துமிருந்தேன். நான் விரும்பிய வடிவமைப்புடனும், பிளம் விலேஜ்ஜின் உரிய அனுமதியுடனும் அந்தத் தமிழாக்கத்தை ஏதேனும் ஒரு தமிழ்ப் பதிப்பகம் கொண்டுவரவேண்டுமென்பதற்காய் இப்போதுவரை பொறுமையாய்க் காத்திருக்கின்றேன். தாய் மறைந்ததை அறிந்தபோது அவர் கற்றுத்தந்தவைகளுக்காய், அதை வெளியிட்டு சிறு நன்றியையாவது தெரிவிக்கவேண்டுமென மனது ததும்பிக் கொண்டுமிருக்கின்றது. 

3.

எனது ஆசிரியரான தாய் சமாதானத்துக்காகவும், வன்முறையற்ற விடயங்களுக்காகவும் தொடர்ச்சியாக குரல் கொடுத்தவர். ஒருவகையில் இது அவரை பிற ஸென் துறவிகளில் இருந்து வேறுபடுத்துகின்றது. தாய் இதை இளையவராக இருந்த காலத்திலிருந்தே செய்யத் தொடங்கியவர் என்பதுதான் கவனிக்க வேண்டியது.

வியட்னாமில் பெரும்போர் 1955-1975இற்கும் இடையில் நடைபெற்றதை நாம் அறிவோம். அதற்கு முன்னர் வியட்னாம் பிரான்ஸின் காலனியாக ஆக்கப்பட்டுமிருந்தது. தாய் தனது Root temple என அழைக்கும் தென்வியட்னாமில் இருந்த மடாலயத்தில் இருந்து துறவியாக வந்தவர். அங்கே இருந்த காலங்களில் அவர் புத்தர் உரைத்தவற்றை, நாம் இந்தக் காலத்துக்கு மீள பரிட்சித்துப் பார்க்கவேண்டும் என்று விரும்பி, அந்த மடலாயத்தில் இருந்து அனுமதி பெற்று வெளியேறியவர். அதன் பின் அவரின் பெயரை Nhat Hanh (Nhat- One, Hanh- Action) என மாற்றிக்கொண்டவர். முன்னொட்டாக இருக்கும் Thich, வியட்னாமிய மரபில் புத்தரின் தொடர்ச்சியில் இருந்து வருகின்றவர்கள் என்பதைக் குறிப்பதாகும் - புத்தரின் இன்னொரு பெயர்). ஆகவேதான் Thich Nhah Hanh என்ற அவரை தாய் என நாம் அழைக்கின்றோம்.  தாய் (Thay) என்பதற்கு வியட்னாமிய மொழியில் ஆசிரியர் என்று அர்த்தமாகும். இதிலிருந்து தாய் பிற புத்த துறவிகளைவிட அதிகம் செயலுக்கு (Engaged Buddhism) முக்கியம் கொடுத்தவர் என்பதையும் புரிந்துகொள்ளமுடியும். 

தாய், வியட்னாமில் இருந்த புத்த பல்கலைக்கழகத்தில் கற்றுக் கொண்டிருந்தபோது, 14 mindfulness களை 1966 இல் வியட்னாமில் உருவாக்குகின்றார். இதை உருவாக்கும் காலத்தில் அவர் சமூக சேவைகளில் ஈடுபட்டு வந்தார். அவ்வாறு சமூகசேவைகளில் ஈடுபட்ட ஆறுபேரையே முதன்முதலாக தனது மாணவர்களாக ஏற்றுக்கொள்கின்றார். அதில் மூன்று பேர் பெண்கள், மிகுதிப் பேர் ஆண்கள்.

அப்படிச் சேர்ந்த, இப்போதும் உயிர்வாழ்கின்ற ஒரு பெண் மாணவர் அப்போது பிரான்ஸில் கற்றுக்கொண்டிருந்தவர். தாயின் அழைப்பை ஏற்று வியட்னாமுக்குத் திரும்புகின்றார். அந்த 6 மாணவர்களில், 3 பெண்களும் குடும்பவாழ்வைத் துறந்து 'பிரமச்சாரியத்து'க்குத் தம்மைத் தயாரென்றபோது, தாய் அதை ஒத்திவைக்கச் சொல்கின்றார். மற்ற ஆண்கள் என்ன நிலையில் இருக்கின்றார்கள் என்று தெரியாதபோது உடனே அனைவரும் பிரமாச்சரிய ஏற்றலை பிற்போடுவோம் எனக் கூறுகின்றார். ஏனெனில் அந்த ஆண்களில் அனைவருக்கும் காதலிகள் அப்போது இருந்தனர். பின்னர் அந்தப் பெண்கள் மூவரும் துறவிகளாகின்றார். அதில் ஒருவர் வியட்னாமில் போர் முடிந்து சமாதானம் வரவேண்டுமென்பதற்காய்த் தீக்குளித்து மரணித்துப் போனவர்.

தாயின் சீடர்கள் மட்டுமில்லை, தாயும் தொடர்ந்து போர்க்காலங்களில் பாதிக்கப்பட்ட தரப்புக்களைத் தேடிச் சென்றிருக்கின்றார். இவ்வாறு உதவப்போன நண்பர்கள் பலர் இறக்க இறுதிவரை தன்னாலான உதவிகளைச் செய்துகொண்டிருந்தவர் தாய். அத்துடன் அமெரிக்கத் தரப்பால் மட்டுமில்லை, அதற்கெதிராகப் போராடிய போராளிகளாலும் இவர் எந்தத் தரப்பைச் சேர்ந்தவர் என்று சந்தேகிக்கப்பட்டு உயிரச்சத்துக்கு ஆளானவர். எனினும் தாய் தொடர்ந்து அன்றைய காலத்தில் வியட்னாமில் யுத்தம் முடிவுக்குக் கொண்டு வரவேண்டும் எனப் போராடிக் கொண்டிருந்தவர்.

அதனால் அவர் 1966இல் சைகான் பல்கலைக்கழகத்தில், தென்வியட்னாமில் அமெரிக்கா இராணுவம் போரை நிறுத்தி -முக்கியமாய் மிலேச்சனத்தனமான குண்டுத்தாக்குதல்களை நிறுத்தி- தென்வியட்னாமின் சுயநிர்ணய உரிமையை மதிக்கவேண்டும் என்று உரையாற்றியவர். அந்த உரையை, அவர் தென்வியட்னாம் மக்களின் மனோநிலையை அவ்வளவு தெளிவாக முன்வைப்பதற்காகக் களத்திற்குச் சென்று வந்தே ஆற்றியிருக்கின்றார். எப்படி இருந்தாலும், அமெரிக்க இராணுவம் ஓர் அந்நிய இராணுவம் அதை எந்தப் பொழுதிலும் வியட்னாமிய மக்கள் ஏற்றுக்கொள்ளப்போவதில்லை என்று கூறியவர். 

மேலும் வியட்னாமிய போராளிகளை 600 பேரை அமெரிக்கா கொன்றோம் எனச் சொல்லப்படுகின்றபோது, கொல்லப்படுகின்ற 590 பேரும் அப்பாவி மக்களே எனவும் அந்த உரையில் குறிப்பிடுகின்றார். அவர் ஒரு வியட்னாமிய குடியானவரைச் சந்திக்கும்போது, 'நாங்கள் கம்யூனிசம் எவ்வளவோ கொடுமையாக இருந்தாலும், போராளிகளின் பக்கமே நிற்போம், ஏனென்றால் எமக்கு ஜனநாயம் என்ன என்பதை அறிவதற்கு, முதலில் நாங்கள் உயிரோடு இருப்பதே முக்கியம்' என்று சொன்னதை இந்த சமாதானத்துக்கான அழைப்பு என்கின்ற உரையில் தெளிவாக தாய் -கள நிலவரத்தை முன்வைத்து- கூறுகின்றார்.

(தொடரும்)

நன்றி: 'அகநாழிகை' - 2022

இருப்பின் இறகிழத்தலும், அபத்தத்தின் வசீகரமும்

 

மிலான் குந்தேரா

Laughable Loves

குந்தேராவின் ஆங்கிலத்தில் இதுவரை வெளிவந்த ஒரேயொரு சிறுகதைத் தொகுப்பு இதுவாகும். இத்தொகுப்பில் இருக்கும் கதைகள் குந்தேரா செக்கில் 1958-1968இல் இருந்தபோது எழுதிய கதைகளாகும். அவர் ஒருபோதும் செக் என்று எழுதுவதில்லை, பொஹிமியா என்றேதான் தனது தாய்நாட்டைக் குறிப்பிடுகின்றார். கதைகளிலும் அப்படியே பொஹிமியா என்றே அடையாளப்படுத்தவும் செய்கின்றார். 

இந்தப் புத்தகத்திலும் ஆண்-பெண் உறவுகளே ஆழமாகப் பேசப்படுகின்றன. மனித உறவுகள் என்பது இருத்தலியத்தின் நீட்சியே என்பதை கவனப்படுத்தும் குந்தேரா அதை ஒவ்வொரு கதைகளிலும் காதலினதும்/காமத்தினூடும் நமக்கு வெளிப்படுத்துகின்றார். இந்தக் கதைகளில் வரும் காதல்/காமம் எல்லாமே இறுதியில் அபத்தங்களை நோக்கி நகர்வதையும் நாம் காணமுடியும். 

இத்தொகுப்பில் இருக்கும் 'எட்வேர்டும் கடவுளும்' மிகச்சிறப்பான கதையெனச் சொல்வேன். கம்யூனிசத்தை, கடவுள் விருப்பை, காதலின் அபத்ததை, மனித வேட்கையை இதைவிட எள்ளலாகவும் தீவிரமாகவும் குந்தேரா இன்னொரு கதையில் சொல்லிருப்பாரா எனத் தெரியவில்லை. எட்வேர்ட் என்கின்ற இளம் ஆசிரியருக்கு, கடவுளை நம்பும் அலிஸின் மீதும் காதல் வருகின்றது. காதலை வளர்த்தாலும், மிகத் தீவிரமாக யேசுவை நம்பும் அலிஸ் காமம் நோக்கி எட்வேர்ட்டை நகர அனுமதிப்பதில்லை. திருமணத்துக்கு முன்னரான உடலுறவை எங்கள் மதம் அனுமதிப்பதில்லை என்பது அலிஸின் வாதம். அலிஸுக்காகவே கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாத எட்வேர்ட் தேவாலயத்துக்கும் செல்லத் தொடங்குகின்றார். அவ்வாறு அலிஸின் நம்பிக்கையை பெறும் நோக்கில் தனது கடவுள் நம்பிக்கையை பொதுவெளியில் காட்டும்போது அவர் கற்பிக்கும் பாடசாலையினால் கண்டிக்கப்பட்டு விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்படுகின்றார். பாடசாலையில் கற்பிக்கும் ஒருவர் தனது மதநம்பிக்கையை பொதுவெளியில் காட்டக்கூடாதென்பது அங்கே வழக்கிலிருக்கிறது. இப்போது எட்வேர்ட்டுக்கு அவரது ஆசிரிய தொழிலே பறிபோய்விடும் ஆபத்து வருகின்றது.

அவரை விசாரிக்கும் குழுவில் இருக்கும் பெண்ணாலேயே, அதற்கு முன்னர் எட்வேர்ட்டின் தமையனின் வளாக வாழ்வே இல்லாமற் செய்யப்பட்டதால், எட்வேர்டின் தமையன் இதுகுறித்து எச்சரிக்கை செய்தே எட்வேர்டை அனுப்பியிருந்தார். என்றாலும் 'விதி' எட்வேர்டின் வாழ்விலும் மீண்டும் விளையாடுகின்றது. எட்வேர்டின் தமையன், படிக்கும் காலத்தில் ஸ்டாலின் இறந்துபோனது அந்தச் செய்தி தெரியாது, நன்கு தூங்கு எழுந்து அடுத்த நாள் கம்பஸுக்குப் போனபோது - இப்போது எட்வேர்டை விசாரிக்கும் பெண்- ஒரு துயரச்சிலை போல நடுவளாகத்தில் காட்சியளித்தபடி நிற்கின்றார். எட்வேர்டின் தமையனுக்கு, ஸ்டாலினின் இறப்பின் விபரந்தெரியாது, ஆகவே அந்தத் 'துயரச்சிலையை' மூன்றுமுறை சுற்றி, எள்ளல் செய்து சிரிக்கின்றார். கம்பஸ் வளாகமோ இவர் வேண்டுமென்றே ஸ்டாலினுக்கு எதிராகக் கலகம் செய்கின்றார் என்று நினைக்கின்றது. இதன் காரணமாக அன்று எட்வேர்டின் மூத்த சகோதரர் கம்பஸில் இருந்து விலத்தப்படுகின்றார். 

இப்போது எட்வேர்டின் கடவுள் நம்பிக்கையை விசாரிப்பவரும் அதே பெண்தான். எட்வேர்ட் 'உண்மையில் தனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை இல்லை, அலிஸிற்காகவே இப்படி தேவாலயத்துக்குப் போகின்றேன்' என்பதை மறைத்து, தனக்குள் எங்கிருந்தோ கடவுள் நம்பிக்கை வந்துவிட்டது என்று ஓர் அப்பாவித்தனமான நாடகத்தை விசாரணைக்குழுவின் முன் ஆடத்தொடங்குகின்றார். விசாரணைக் குழு அதை உண்மையென நம்பி, இவரை 'நல்மனிதனாக்கும்' முயற்சியை இப்போது நிர்வாகியாக இருக்கும் அந்தப் பெண்ணிடம் கொடுக்கப்படுகின்றது. 

இவ்வாறாக அந்தச் சந்திப்புக்கள் நீண்டு அந்தப் பெண் நிர்வாகி இவரை தனது ஸ்டூடியோ அடுக்ககத்திற்கு அழைத்துப் பேச, அது உடலுறவுக்குச் செல்கின்றமாதிரியும் ஆகிவிடுகின்றது. கடவுள் நம்பிக்கையை இல்லாமல் செய்ய, எட்வேர்டை அழைக்கும் அந்தப் பெண்ணை, காமத்தின் நிமித்தம் முழந்தாழிட்டு கடவுளின் பெயரால் என்று பிரார்த்தனையும் செய்ய எட்வேர்ட் வைக்கின்றார். அதை மிக நளினமாக, மிகச் சிறந்த எள்ளலாக குந்தேரா எழுதிச் செல்கின்றார்.

இதுவரை தனது காதலை/காமத்தை மறுத்துவந்த அலிஸிக்கு எட்வேர்ட் ஒரு மதநம்பிக்கைக்காகப் போராடும் ஒரு போராளி போலக் காட்சியளிக்கத் தொடங்குகின்றார். மற்ற எல்லோரும் அமைதியாக இருக்க, எட்வேர்டே தனது கடவுள் நம்பிக்கைக்காய் தனது தொழிலைக் கூடத் துறக்கத் தயாரானவர் என்று அலிஸிற்கு எட்வேர்ட்டில் மதிப்புக் கூடுகின்றது. எட்வேர்ட்டுக்குத் தன்னை முழுதாகக் கொடுக்க அலிஸ் சம்மதிக்க, கிராமப்புற பண்ணை வீடொன்று எட்வேர்ட் அழைக்கப் போகின்றார். அதுவரை உடல் சார்ந்து காமத்தைப் பெருக்கி பெரும் ஆனந்ததைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த அலிஸ் தன்னைக் கொடுத்த அந்த இரவின் பின் எட்வேர்ட்டுக்கு ஒரு சாதாரண பெண்ணைப் போல ஆகிவிடுகின்றார். அந்தப் பயணம் முடியும் தருவாயிலேயே, அலிஸ் நீ இப்போது ஒரு உண்மையான கடவுள் நம்பிக்கையான பெண் இல்லை. உன்னை எனக்குத் தந்ததால் நீ உன் மதத்துக்கு துரோகம் செய்துவிட்டாய், இதுவரை நான் உன் மீது வைத்திருந்த நம்பிக்கை அனைத்தும் தவிடுபொடியாக்கிவிட்டாய்’ என்று கோபித்து அலிஸோடு உறவை அத்தோடு  முறித்துவிடுகின்றார்.

ஆனால் எட்வேர்டை விட வயது முதிர்ந்த பெண் நிர்வாகியோடு உடல்சார்ந்த உறவு, அலிஸின் உறவைத்துறந்த பின்னரும் எட்வேர்ட்டுக்கு நீள்கின்றது. இப்போது எட்வேர்ட் அலிஸையும், பெண் நிர்வாகியையும் தனது வாழ்வினுள்  கடந்து வந்துவிட்டார். அவருக்கு இதற்குப் பின் பல பெண்களின் உறவுகளும் வாய்த்துவிட்டன. தனித்து இருந்தால் இவற்றை நன்கு அனுபவிக்க முடியும் என்பதையும் கற்றுணர்ந்துவிட்டார். இந்தக் கதையை முடிக்கும்போதுதான் குந்தேராவின் கதையெழுதும் நுட்பம் தெரியும். 

இப்போது எட்வேர்ட் அவ்வப்போது தேவாலயத்துக்குச் செல்கின்றார். ஆனால் அதை வாசிப்பவராகிய நாங்கள் உண்மையிலே எட்வேர்ட்டுக்கு கடவுள் நம்பிக்கை வந்துவிட்டதென்று நம்பவேண்டாம். அவருக்கு கடவுள் இல்லை என்பது நன்கு தெரியும். ஆனால் அவருக்கு கடவுள் என்ற கருத்திற்கான ஏக்கம் இருப்பதால் மட்டுமே தேவாலயத்துக்குச் சென்று கொண்டிருக்கின்றார் என்று நமக்குச் சொல்கின்றார் குந்தேரா. எப்போதும் எதையும் தொலைத்ததுபோல இருக்கும் எட்வேர்ட் ஒருநாள் தேவாலயத்தில் கப்போலாவை கனவோடு பார்த்தபோது, கடவுள் ஒருநாள் சூரியஒளியில் எட்வேர்ட்டுக்கு தரிசனம் கொடுத்தார். அப்போது மட்டும் எட்வேர்ட் நன்கு சிரித்தார். ஆகவே இந்தக் கதையை வாசிக்கும் நீங்களும் தயவுசெய்து அந்த சிரித்த முகத்து எட்வேர்ட்டை உங்கள் நினைவுகளில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று மிலேன் குந்தேரா இந்தக் கதையை முடிக்கிறார்.

இவ்வாறு இந்தத் தொகுப்பு முழுதும் எள்ளலும், அபத்தமானதுமான காதல் கதைகள் சொல்லப்படுகின்றன. சில கதைகளில் வயது முதிர்ந்த பெண்களோடு இளம் ஆண்களுக்கு வரும் காதல்கள், அவர்கள் அதுவரை வைத்திருக்கும் நம்பிக்கைகளை உடைத்துப் பார்க்கும் காம நிகழ்வுகள் என பல பாத்திரங்களை குந்தேரா இங்கே நமக்குத் தருகின்றார். இந்தக் கதைகளின் பலமும் பலவீனமும் என்னவென்றால் ஆண்களே முக்கிய பாத்திரங்களாகின்றனர். பெண்கள் இரண்டாம் கதாபாத்திரங்களாகின்றனர். அத்தோடு அவர்கள் பெரிதாக தங்கள் குரல்களில் பேசுவதில்லை. பேசினாலும், அதை மிஞ்சி குந்தேராவின் ஆண் பாத்திரங்கள் எள்ளலாக எதையாவது சொல்லி தம்மை நிரூபிக்க முயல்கின்றன. 

இந்தக் காரணங்களினால் இன்றைக்கு (இவை எழுதப்பட்டு கிட்டத்தட்ட 50 ஆண்டுகள்) குந்தேராவின் பெண் பாத்திரப்படைப்புக்கள் கேள்விக்குட்படுத்தப்படலாம். பெண் பாத்திரங்கள் பெரிதும் காதல்/காமம் சார்ந்து வருகின்றனவே தவிர, அவை ஒருபோதும் ஆணைச் சாராது தனித்து நிற்கும் உறுதியான பாத்திரங்களாய்க் காட்டப்படுவதில்லை. குந்தேராவின் பெண்கள் தனித்து வாழ்ந்தாலும், கணவனை இழந்து வாழ்ந்தாலும், ஏன் கணவனோடு சேர்ந்து வாழ்ந்தாலும் ஆணின் பார்வையினூடாகவே வாசிக்கும் நமக்கு அவர்கள் கடத்தப்படுகின்றனர் என்பதை சுட்டிக்காட்டவே வேண்டியிருக்கின்றது. இதனால் குந்தேராவின் கதைகள் வீரியமிழக்கின்றன என்பதைச் சொல்ல வரவில்லை, ஆனால் இவற்றையும் நினைவில் வைத்தே குந்தேராவின் படைப்புக்களை நாம் வாசிக்கவேண்டுமென கவனப்படுத்த விரும்புகின்றேன்.

The festival of insignificance

இதுவே குந்தேரா எழுதி இறுதியாக (2014) வெளிவந்த நாவலாகும். இந்த நாவல் தொடங்குமிடம் மிகவும் சுவாரசியமானது. தெருவில் நடந்துபோகும் பெண்ணின் தொப்புளைப் பார்த்து அதிலிருந்து ஆராய்ச்சி தொடங்குகின்றது. பெண்ணின் மார்பை, பிருஷ்டத்தை, தொடையை, தொப்புளை இவற்றில் எதை ஒருவன் முதலில் பார்க்கப் பிரியப்படுகின்றானோ, அவனின் காமம் எப்படியென அலசி ஆராயப்படுகின்றது. பின்னர் நாவலின் இடையில் தேவதைகளுக்கு தொப்புள் இல்லையெனச் சொல்லப்படுகிறது. அவ்வாறான ஒரு தேவதையே ஏவாள் எனவும் அவளுக்கு ஒருபோதும் தொப்புளே இருந்திருக்காது என ஒரு உரையாடலில் வரும். எனெனில் அவள் எவரினதும் தொடர்ச்சியில்லை. நேரடியாக 'ஆக்குபவரினால்' உருவாக்கப்பட்டவள். ஆனால் ஏவாளுக்குப் பிறகு பிறந்த எல்லோருமே தொப்புள்(கொடி) என்ற இணைப்பின் மூலம் காலங்காலமாய் தொடர்புபட்டிருக்கின்றோம். ஆகவேதான் எம்மால் எந்த வரலாற்றின் நினைவுகளிலிருந்தும் எளிதாய்த் தப்பிவிடமுடிவதில்லை என மிலான் குந்தேரா எழுதிச் செல்வார்.

எனினும் மிகச் சிறந்த படைப்பாளிக்கும் வீழ்ச்சியுண்டு. 'The Festival of Insignificance'ன் முக்கியத்துவத்தை முதல் வாசிப்பில் தவறவிட்டிருக்கலாமென இரண்டாந்தடவை வாசித்தபோதும், மிலான் குந்தேராவின் எழுத்தின் சரிவே இந்நாவலிற்குள் தெரிந்தது. 86 வயதாகிய மிலான் குந்தேராவின் இந்த நாவலின் முதற் பக்கங்களை வாசிக்கத் தொடங்கியபோது, இளமை ததும்பும் ஒரு கதையை மார்க்வெஸ் பிற்காலத்தில் 'Memories of My Melancholy Whores' எழுதியதுபோல எழுதப்போகின்றார் என்றே எதிர்பார்த்தேன்; நினைத்தது தவறாகிப்போன நாவலிது.

மிலான் குந்தேராவின் புனைவுகளில் ‘The  Book of Laughter and Forgetting’, ‘The Unbearable Lightness of Being’, ‘The Joke’, 'Laughable Loves'  என்பவை பிரசித்தமானவை. ஆனால் என் தனிப்பட்ட விருப்புக்களாக இவற்றோடு ‘Ignorance’, ‘Identity’ என்பவற்றைச் சேர்த்துச் சொல்வேன். ஆண்-பெண் உறவுகளின் சுவாரசியம்/அபத்தங்கள், நாடுவிட்டுப் பிரிந்த துயரங்கள், இழப்புக்களை எள்ளல்களோடு தாண்டும் இலாவகம்,  அரசியல் ஆக்கிரமிப்புக்களை எந்தப் பொழுதும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத ஓர்மை, ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட உறவுகளில் சிக்கிக்கிடக்கும் மனித மனங்கள் என்று கலவையாக, அதேசமயம் உளவியல்/தத்துவார்த்த விடயங்களோடு தொடர்புபடுத்தி சுவாரசியமாக மிலான் குந்தேராவை விட இன்னொருவரால்  சமகாலத்தில் எழுதிவிட முடியுமா எனத் தெரியவில்லை. அதேவேளை செக் மீதான ரஷ்யா ஆக்கிரமிப்பு (1989இல்) முடிந்தபின், அதுவரை இருந்த ரஷ்ய-அமெரிக்க இருதுருவ நிலை அரசியல் நிலைப்பாட்டின் காரணமாக, மிலான் குந்தேராவை 70/80களில் தூக்கிவிட்டுக் கொண்டாடிய மேற்குலகு பின்னர் கைவிட்டதும் நிகழ்ந்திருக்கின்றது. 

மேலும், குந்தேரா செக் மொழியைக் கைவிட்டு பிரெஞ்சில் எழுதத் தொடங்கியபின், அவரது படைப்புக்கள் முன்னர்போல கொண்டாடப்படும் நாவல்களாக மாறிவிடாத துயரமும் நிகழ்ந்திருக்கின்றது. இன்றைக்கு #MeToo movement எழுச்சி பெற்றுவரும் வேளையில், குந்தேராவின் பெண் பாத்திரங்கள் மீது கடும் விமர்சனங்களும் சிலரால் முன் வைக்கப்படுகின்றன. ஒருவகையில் அன்றைய 'அரசியல் சரி/நிலை'யைப் பற்றி அக்கறைப்படாது எழுதிய எல்லா எழுத்தாளர்களும் இவ்வாறான கேள்விகளை நிகழ்காலத்தில் சந்திக்கவேண்டியவராகவே இருக்கின்றனர். அந்தவகையில் குந்தேராவும் விதிவிலக்கானவர் அல்ல. 

இன்று குந்தேராவின் நாவல்களில் முக்கிய தொனியாக இருந்த ரஷ்ய ஆக்கிரமிப்பு இல்லாது போனபின், அவரது நாவல்களுக்கு இன்று என்ன முக்கியத்துவம் என்ற கேள்விகளும் இருக்கின்றன. அதை ஒருகாலத்தின் வரலாறு என எடுத்துக் கொள்ளலாமே தவிர, இன்றைய தலைமுறைக்கு அந்த ஆக்கிரமிப்பு/துயரம் என்னவாக ஆகப்போகின்றது என்பதும் முக்கிய வினாவாகும். ஆனால் குந்தேரா தன் நாவல்களினூடாக இதைமட்டும் எழுதியவரல்ல. அவர் மனித இருப்புக்கள் குறித்தும், ஆண்-பெண் உறவுகள் குறித்தும், நிலைகொள்ளா மனங்களின் விசித்திரமான மாறுதல்கள் பற்றியும் ஆழ்ந்து பார்த்தவர் என்பதால் இந்த எல்லா வகையான விமர்சனங்களையும் தாண்டி மிலான் குந்தேரா இன்னும் நெடுங்காலம் மறக்கப்படாமல் இருப்பார் போலவே தோன்றுகின்றது. இருத்தலியத்தை பிரான்ஸிலிருந்து காப்ஃகா, சார்த்தர், காம்யூ போன்றோர் ஒருகாலத்தில் தமது படைப்புக்களினூடாகத் தீவிரமாக உரையாடிவர்களென எடுத்துக்கொண்டால், சமகாலத்தில் இருத்தலியத்தின் அழகையும் அபத்தத்தையும் பேசுகின்றவர்களாக நான் ஹருகி முரகாமியையும், மிலான் குந்தேராவையும் சொல்வேன்.

'ஓர் எழுத்தாளராக இருப்பது என்பது உண்மை என்னவென்று பிரசங்கம் செய்வதல்ல, எது உண்மை என்பதைத் தேடிப் பார்ப்பதாகும்' என்று கூறும் குந்தேரா, 'ஒர் இலக்கியப் படைப்பானது, மனித இருப்பின் அறியப்படாத பகுதியை வெளிக்காட்டி, வாழ்தலுக்கான ஒரு அர்த்தத்தைக் கொடுப்பதாகும்' எனவும் சொல்கின்றார். 

இந்த மனித இருப்பின் 'அறியப்படாத பகுதிகளின் ஆழங்களுக்கு' நம்மை தனது படைப்புக்களினூடாக அழைத்துச் சென்று பார்க்கவும், பதட்டப்படுத்தவும், பரவசப்படுத்தவும்  செய்தவர் மிலான் குந்தேரா என்பதில் வாசகர்களாகிய நமக்கு எந்தச் சந்தேகமும் ஒருபோதும் வரப்போவதில்லை. 

------------------------------------------

நன்றி: வனம்

புகைப்படங்கள்: இணையம்

மிலான் குந்தேரா

இருப்பின் இறகிழத்தலும், அபத்தத்தின் வசீகரமும் - 01

1.

மிலான் குந்தேராவுக்கு இப்போது 90 வயதுக்கு மேலாகிவிட்டது. அன்றைய செக்கோஸ்லாவாக்கியாவில் (1929) பிறந்த குந்தேரா அவரது தாய்நாடு ஒரு நூற்றாண்டில் சென்று வந்த பல மாற்றங்களைப் பார்த்திருக்கின்றார். முதலாம், இரண்டாம் உலக மகாயுத்தங்கள், செக்கில் பிரசித்தபெற்ற புரட்சியான 'ப்ராக் வசந்தம்',  அதன் பின்னர் அன்றைய சோவியத் ஒன்றியத்தின் செக்கின் மீது ஆக்கிரமிப்பு என்று பல சடுதியான மாற்றங்களில் குந்தேராவின் வாழ்வில் நிகழ்ந்திருக்கின்றன. ஆரம்பத்தில் ஓர் இடதுசாரியாக இருந்த குந்தேராவினால் சோவியத் ஒன்றியம், செக்கின் மீது டாங்கிகள் கொண்டு நடத்திய ஆக்கிரமிப்பை ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியவில்லை. அந்த எதிர்ப்பை, அது ஏற்படுத்திய பாதிப்பைப் பல்வேறுவிதங்களில் குந்தேராவின் படைப்புக்களில் நாம் அவதானிக்கமுடியும்.

குந்தேரா, அவரது நாற்பதுகளில் பிரான்சிற்கு குடிபெயர்ந்து பின்னர் கிட்டத்தட்ட பிரெஞ்சுவாசியாகவே ஆகிவிட்டார். அவரிடம் ஓரிடத்தில், தாய்நிலம் பிரிந்து வந்ததை எப்படிப் பார்க்கின்றீர்கள் எனக் கேட்டபோது, 'உலக மகாயுத்தங்களின்போது ஜேர்மனியில் இருந்து அமெரிக்காவுக்கு புலம்பெயர்ந்த பலருக்கு திரும்பவும் ஜேர்மனிக்குப் போகும் கனவுகள் இருந்தன. எனவே அவர்கள் அதையொரு தற்காலிக புலம்பெயர்வாகவே நினைத்திருந்தனர். தனக்கு அப்படி இல்லை. பிரான்ஸிற்கு வந்தபோது அது தனது (புதிய) தாய்நிலம் என்றே நினைத்திருந்தேன். ஒருபோதும் செக்கிற்குத் திரும்பிப் போகும் கனவு தனக்கு இருந்ததில்லை' என்கின்றார். 

ஒருகாலத்தில் மேற்கின் பகுதியாக இருந்த செக், ரஷ்யாவின் ஆக்கிரமிப்பின் பின் கிழக்கின் பகுதியாகவே மாறிவிட்டதென்கின்றார். தன்னை மேற்கின் கலாசார வழி வந்த ஒருவனாக நினைத்துக் கொள்வதால் இன்று 'கிழக்கின் பேரரசனாக' இருக்கும் செக் தன்னைக் கவர்வதில்லை என்கின்றார். இதை நாம் குந்தேராவின் Ignorance நாவலில், செக்கைப் பிரிந்துவந்த ஒரு பெண் இருபது ஆண்டுகளின் பின் தாய்நிலம் திரும்பிச்சென்று தோல்வியுடன் திரும்பி வரும் அபத்தத்தினூடாக நாம் அவதானிக்க முடியும்.

குந்தேரா, இதுவரை பத்து நாவல்களை அவரது தாய்மொழியான செக்கிலும், பின்னர் அவரின்  புலம்பெயர்ந்த புதிய நிலப்பரப்பு மொழியான பிரெஞ்சிலும் எழுதியிருக்கின்றார். அவரது ஒரேயொரு (ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்த) சிறுகதைத் தொகுப்பான 'Laughable Love' அவரது நாவல்களைப் போல மிகவும் பேசப்பட்ட ஒரு தொகுப்பாகும். அதில்தான் அவரது பிரசித்தி பெற்ற கதையான 'The Hitchhiking Game' வெளிவந்தது.

மிலான் குந்தேராவுக்குப் பிடித்த எழுத்தாளர்களில் காஃப்கா பிடித்த எழுத்தாளர்.  செக் மீதான ரஷ்ய ஆக்கிரமிப்பின் பின்னும், உங்களுக்கு யாரேனும் ரஷ்ய எழுத்தாளர்கள் பிடிக்குமாவென ஒரு நேர்காணலில் கேட்கப்படும்போது, லியோ தால்ஸ்தோய் தனக்குப் பிடித்த எழுத்தாளர் என்கின்றார். தாஸ்தவேஸ்கியை விட தால்ஸ்தோய் நவீனகாலத்து எழுத்தாளர் என்கின்றார். ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸில்ன் ‘யுலிஸஸின்’ கட்டுப்பாடற்ற தன்னுரைக்கு (monologue) முன்னோடி, தால்ஸ்தோயின் ‘அன்னா கரீனா’ என்கின்றார். அன்னா கரீனா இறுதியில் பேசும் தன்னுரை உண்மையில் அசல் பிரதியில் கட்டுபாட்டற்ற தன்மையுடனும், பகுத்தறிவுக்கு(irrational) அப்பாற்பட்டு இருக்கின்றதென்றும், அதை பிரெஞ்சு மொழிபெயர்ப்பில் வாசித்தபோது அதன் இயல்புகெட்டு தர்க்கத்துக்கு உட்பட்ட தன்னுரையாக அன்னாவின் மனோநிலை மாற்றப்பட்டு வந்திருந்தது என்றும் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார். 

அசல் மொழியிலிருந்து பிரெஞ்சுக்கு மொழிபெயர்த்தவர்கள் அப்படியே அந்தக் கட்டுப்பட்டில்லாத தன்னுரையை பிரெஞ்சுமொழிக்கு மாற்றினால், இவர்களுக்கு மொழிபெயர்க்கத்தெரியாது என்று யாரும் சொல்லிவிடுவார்களோ என்ற அச்சத்தினால் அப்படிச் செய்திருக்கலாம் எனச் சொல்லும் மிலேன் குந்தேரா, ஆனால் அதை அதன் இயல்பிலேயே கட்டுப்பாடற்றதன்மையோடு, தர்க்கமில்லாது மொழிபெயர்த்திருக்கவேண்டும் எனச் சொல்கிறார். இதன் காரணமாகவோ என்னவோ, மிலான் குந்தேரா தனது படைப்புக்களின் மொழிபெயர்ப்புக்களில் மிகவும் நுணுக்கமாகப் பார்த்துத் திருத்தங்களை நிறையச் செய்கின்றவர் எனவும் கூறப்படுகின்றது.

அதேபோன்று எழுத்தாளர்கள் என்பவர்கள் அவர்களின் படைப்புக்களைத் தவிர்த்து, வெளியே தெரியத் தேவையில்லை என்பதை அடிக்கடி வலியுறுத்திக் கொண்டவர். முக்கியமாக அவர்களின் தனிப்பட்ட வாழ்வு ஒருபோதும் பிறருக்குத் தெரியவேண்டியதில்லை என்றும் கூறியவர் (இதை வலியுறுத்திய இன்னொருவர் ழாக் தெரிதா). இதனால் பொதுநிகழ்வுகளில் பங்குபெறவோ, தனது புத்தக வெளியீடுகளில் கலந்துகொள்ளவோ மறுத்ததோடு, புகைப்படங்களை வெளியிடவோ, நேர்காணலைக் கொடுக்கவோ தயங்கிய ஒருவராக இருக்கின்றார் மிலான் குந்தேரா.

2.

The Unbearable Lightness of Being 

மிலான் குந்தேராவின் The Unbearable Lightness of Being மனித வாழ்வின் இருத்தலின் மீதும் குடும்பம் என்ற அமைப்பின் மீதும் கேள்விகளை எழுப்புகின்றது. மூளை சத்திரசிகிச்சை நிபுணனாக இருக்கும் நாயகன் தோமஸ், ஒரு பெண் பித்தனாக (womanizer) இருக்கின்றான். அவனது வாழ்வும் தெரேஸா, சபீனா என்ற இரு பெண்களைச் சுற்றியே நகர்கின்றது. பெண்களோடு உடலுறவு கொள்வதற்கும் நேசிப்பதற்கும் தெளிவான எல்லைகள் இருக்கின்றதென நினைத்து வாழ்வை அதன்பாட்டில் கொண்டாடிக்கொண்டிருப்பவன். 

அவனது பெண்பித்து நிலைமையைத் தெரிந்துகொண்டு திருமணம் செய்கின்ற தெரேஸாவிற்கு திருமணத்தின்பின்னும் தோமஸ் ஒரு பெண் பித்தனாக இருப்பதை அறிந்து உளவியல்ரீதியில் சிதைவிற்குள்ளாகின்றார். பின்னாட்களில் ரஷ்யா(சோவியத் ஒன்றியம்) செக்கோசிலாவாக்கியா (பின்னாட்களில் செக்- ஸ்லாவாக்கியா) நாட்டின் மீது ஆக்கிரமிப்புச் செய்கின்றபோது, சுதந்திரத்தை/உயிரைத் தக்கவைப்பதற்காய் சுவிஸிற்கு தோமஸும், தெரேஸாவும் தப்பியோடுகின்றார்கள் (அமெரிக்காவாயிருந்தாலென்ன, ரஷ்யாவாயிருந்தாலென்ன, இந்தியாவாயிருந்தாலென்ன அயல் நாடுகளில் மீது ஆக்கிரமிப்புச் செய்வதும், அந்நாடுகளில் கலாசாரங்களைச் சிதைப்பதும் அளவுகளில் அவ்வளவு வேறுபடுவதில்லை). 

செக்கில் இருந்தபோது ஒரு சுயாதீனப்புகைப்படப்பிடிப்பாளராய் இருந்த தெரேஸாவுக்கு, தொழில் தேடி சுவிஸில் அலையும்போது தோட்டங்களையும்/நிர்வாணப்படங்களையும் எடுத்தால் மட்டுமே பிரசுரிப்போம் என்கின்ற சுவிஸ் பத்திரிகைத் தொழில் வெறுக்கின்றது. மேலும் சுவிஸ் வந்தும், தோமஸ் பெண்பித்தனாக அலைவதைப் பார்த்து சோர்வு வந்து, தேரேஸா மீண்டும் ரஷ்ய ஆக்கிரமிப்பிலிருக்கும் செக்கிற்கு திரும்பிச்செல்கின்றார். 

ஏன் திரும்பிப்போகின்றாய் எனக் கேட்கப்படும்போது, செக்கில் தோமஸ் ஒரு பெண்பித்தனாக இருந்தபோதும் தான் தனித்தியங்க முடிந்திருந்தது. எனக்கு அவனது அன்பு மட்டுமே அப்போது போதுமானதாயிருந்தது. இப்போது எல்லாவற்றின் நிமித்தமும் தோமஸைச் சார்ந்திருக்க வேண்டியிருக்கிறது. எனக்கு வேண்டியது அவனது அன்பு மட்டுமே, நான் தனித்தியங்கவே விரும்புகின்றேன் என்று தெரேஸா கூறுகின்றார்.

பெண் பித்தனாக தோம்ஸ இருந்தாலும், அவனுக்கு பிற உறவுகள் உடலுறவுக்காய்த் தேவைப்படுகின்றதே தவிர, நேசத்திற்கு எனப் பார்க்கும்போது அவனது தேர்வு தெரேஸாவாகவே இருக்கின்றது. தெரேஸாவோடான அன்பு அவனளவில் உணமையானது, அதை வேறு எவரும் ஈடுசெய்யவும் முடியாது. தெரேஸா செக்கிற்கு மீண்டும் போனதை அறிந்த தோமஸும் செக்கிற்குள் மீண்டும் நுழைகின்றான். சில அரசியல் காரணங்களால் மீண்டும் வைத்திய நிபுணராய் தொழில் செய்யமுடியாது கட்டடவேலை/வர்ணம் பூசுதல் என்பவற்றைத் தோமஸ் செய்துவருகின்றான். 

தெரேஸாவாலும் தான் முன்பு பணியாற்றிவந்த பத்திரிகையில் இயங்க முடியவில்லை. ஆரம்பத்தில் செய்துவந்த மதுபானப் பணியாளர் (bartender) வேலையைத்தான் செய்கின்றார் இதற்கிடையில் தோமஸ் மீண்டும் ஒரு பெண்ணோடு உடலுறவில் ஈடுபடுவதை அறிந்து கோபத்தில் -ரஷ்ய உளவாளி என நம்பப்படுகின்ற- ஒருவரிடம் தன்னைத் தெரேஸா இழக்கின்றார். ஓர் இரவில் தனியே அந்த ஆடவனின் வீட்டிற்குப்போகும் தேரேஸாவை, அந்த நபர் உடலுறவுக்கு அழைக்க தான் அதற்காய் வரவில்லையென மறுக்கின்ற தெரேஸா, பிறகு தோமஸின் மீதிருக்கும் கோபத்தில் ரஸ்யரோடு இணங்கிப்போகின்றார். எனினும் அந்த உடலுறவு ஒரு பாலியல் வன்முறையைப் போலவே தெரேஸாவுக்குத் தெரிகின்றது. 

இறுதியில் தான் முழுமையாக நேசம் கொள்ளக்கூடிய ஒருவர் தோமஸே என உணர்ந்து, தோமஸிடம்  திரும்பிவந்து மீண்டும் செக்கிலிருந்து வேறு நாட்டுக்குப்போய்விடுவோம் என்கின்றார். எனினும் இவர்களிலிருவரின் கடவுச்சீட்டுக்களும் ரஷ்ய அதிகாரிகளால் பறிக்கப்பட்டதால் அவர்களால் வேறு நாட்டுக்குத் தப்பியோட முடியாது போக, ஒரு கிராமப்புறத்திற்குச் சென்று வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கின்றார்கள். இயற்கையோடு இயைந்து விவசாய வாழ்வு செய்து தமக்கான சந்தோசத்தை கண்டெடுக்கின்ற இவ்விணை, முடிவில் ஒரு ட்ரக் விபத்தில் இறந்துபோவதுடன் நாவல் முடிவடைந்து விடுகின்றது.

மிலான் குந்தராவின் இந்நாவல் இருத்தலியத்தையும், குடும்ப அமைப்பையும் கேள்விக்குட்படுத்துகின்றது. பெண்களை இலகுவில் ஈர்த்துவிடக்கூடிய தோமஸ் ஏன் திருமணத்துக்குச் சம்மதித்தான் என்று வாசிப்பவர்கள் யோசிக்கவேண்டியிருக்கின்றது. எவ்வாறு ஒருவன்/ஒருத்தியின் இருப்பு இருந்தாலும் (ஃபிரைடாவும் இங்கே நினைவுக்கு வருகின்றார்) அவர்கள் நம்பிக்கை கொள்கின்ற/சரணாகதி அடைகின்ற ஒரு இடம் இருக்கத்தான் செய்கின்றது. அதேயேதான் தோமஸ் தெரேஸாவிடம் தேடியிருக்கின்றான் போலும். 

Ignorance 

மிலான் குந்தேராவின் 'அறியாமை' (Ignorance) இடம்பெயர்ந்தவர்கள் மீளவும் தாய்நிலம் செல்லும் சாத்தியம்/சாத்தியமின்மைகளைப் பேசுகிறது. செக் நிலப்பரப்பு ரஷ்யா படைகளால் 1969ல் ஆக்கிரமிக்கப்படுகின்றது. இருபது வருடங்களின் பின் உலக நிலைமைகள் மாற, செக் மீண்டும் சுதந்திரம் பெறுகிறது. ரஷ்ய ஆக்கிரமிப்பால் பிரான்ஸுக்குப் புலம்பெயர்ந்த பெண் மீள தாய்நிலம் மீள்வது இந்நாவலின் பல்வேறு இழைகளில் ஒரு முக்கிய நிகழ்வாக‌இருக்கிறது.

இரினா இரண்டு குழந்தைகளுடன் கணவனுடன் பிரான்ஸிற்குப் புலம்பெயர்ந்தவள். கணவன் இறந்துபோய், பிள்ளைகளும் வளர்ந்துவிட, அவளுக்கு இப்போது சுவீடனைச் சேர்ந்த கஸ்தோவ் என்கின்ற காதலனும் இருக்கின்றான். பாரிஸிலிருக்கும் இரினாவின் தோழிகள் மட்டுமில்லை, அவளின் காதலனும், செக் இப்போது சுதந்திரமடைந்துவிட்டதே, நீ ஏன் இன்னும் தாய்நிலம் போகவில்லை எனத் தொடர்ச்சியாகக் கேட்கின்றனர். தாய்நிலம் போகும் கனவு இல்லாத இரினாவை, இவர்களின் கேள்விகள் குற்றவுணர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றது.

இறுதியில் செக்கிற்குத் திரும்புகின்றாள். இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னிருந்த செக் மட்டுமில்லை, அவளின் நண்பிகளும் கூட அவளுக்குத் தொடர்பில்லாத/தெரியாத ஒரு உலகைப் பற்றிப் பேசுகின்றனர். அவளின் வருகையை அவர்கள் கொண்டாடுகின்றனரே தவிர, அவர்களுக்குத் தெரியாத அவளின் அந்த இருபது ஆண்டுகள் பற்றி அறிய எவருமே அக்கறை கொள்கின்றார்களில்லை. அது இரினாவிற்குத் துயரத்தை மட்டுமின்றி சலிப்பையும் கொண்டு வருகின்றது.

அவளது ஒரு தோழி மட்டுமே கொஞ்சம் இரினாவைப் புரிந்துகொள்கின்றாள். எல்லோரும் தங்கள் செக் நாட்டுக்கலாசாரத்தைக் காட்ட பியர்களை ஓடர் செய்து குடிக்கும்போது, இரினா பிரான்சிலிருந்து கொண்டு வந்த வைனின் அருமையை இந்தத்தோழியே கண்டுகொள்கின்றாள். 'நமது செக் மக்கள் கடந்து இருபது ஆண்டுகள் செக்கில் நடந்தத கொடுமையையே மறந்ததுமாதிரி புதிய வாழ்வைக் கொண்டாடிக்கொண்டிருக்கும்போது, நீ உனது புலம்பெயர்ந்த 20 வருடகால வாழ்க்கையை அறிவார்கள் என நினைக்கின்றாயா?' என அவள் கேட்கின்றாள்.

இரினாவின் தோழிகள் மட்டுமில்லை அவளின் காதலனான குஸ்தாவாவும் அவளிலிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விலகிப்போகின்றான். அந்த விலகல் நடக்கும் கட்டத்தில் இரினா அவளது இளமைக்கால காதலனான யோசப்பைக் காண்கின்றாள். அவளுக்கு அவனை ஞாபகம் இருப்பதுபோல, அவனுக்கு இவள் பற்றிய எந்த நினைவுகளுமில்லை. இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒருநாள் சேர்ந்து கதைத்து, மது அருந்திக் கொண்டாடியபோது, அவளுக்கென அவன் உணவகத்தில் களவாடிக்கொண்டு வந்து கொடுத்த ஆஸ்ட்ரேயை இரினா இன்னமும் கவனமாக வைத்திருக்கின்றாள். ஏன் அதை பிரான்சிற்குக் கூட புலம்பெயர்ந்து போனபோது கொண்டு சென்றிருக்கின்றாள்.

இருபது ஆண்டுகளில் யோசப்பிற்கும் நிறைய நடந்தேறிவிட்டது. வைத்தியர்கள் நிறைய இருக்கும் குடும்பத்தில் வந்த அவன், மிருக வைத்தியராக பின்னாட்களில் மாறியிருக்கின்றான். இரினாவைப் போல அவனும் ரஷ்யா ஆக்கிரமிப்பால் டென்மார்க்கில் குடிபெயர்ந்திருக்கின்றான். அவன் அவ்வாறு புலம்பெயர்ந்ததால் அவனது குடும்பம் ரஷ்யாப் படைகளால் துன்புறுத்தப்பட்டுமிருக்கின்றார்கள். டென்மார்க்கில் போய் அங்கே டென்மார்க் பெண்ணை மணந்துவிட்டு, இப்போதுதான் 20 ஆண்டுகளின் பின் செக்கிற்குள் கால் வைக்கின்றான்.

இறுதியில் இரினாவுக்கும், யோசப்பிற்கும் செக் தமது பழைய செக் இல்லை என்கின்ற சலிப்பு வருகின்றது. இந்த நாட்டில் இனி ஒருபோதும் இருக்க முடியாது என முடிவு செய்கின்றனர். இரினாவின் காதலனான குஸ்தாவ்வோ அவளிடமிருந்து விலகிச் செல்வதோடு அல்லாது, அவளுக்கு அவ்வளவு விருப்பமில்லாத அவளின் குடும்பத்தோடும் நெருக்கமாகின்றான். இது இன்னும் பெரிய விலகலை இரினாவிற்குக் கொடுக்கின்றது.

தாய் நிலம் மீளும் இருவரின் அனுபவங்களும் கசப்பாக இருக்கின்றன. யோசெப், தன் மனைவியை நோயிற்குக் காவு கொடுத்துவிட்டான். ஆனால் நினைவுகளை அழிக்காது அவள் எப்படி உயிரோடு இருந்திருந்தால் ஒரு வாழ்வை அவன் அவளோடு சேர்ந்து வாழ்ந்திருப்பானோ அவ்வாறு ஒரு வாழ்வை தன் வீட்டினுள் வடிவமைத்து தானும் தன்பாடுமாய் தனித்து வாழ்ந்து வருகின்றவன்.

குஸ்தாவின் மீதான விலகல் இரினாவிற்கு யோசெப்பின் மீது ஈர்ப்பைக் கொடுக்கின்றது. யோசெப் ஒருகாலத்தில் அவனின் காதலனாக மாற இருந்தவன் என்பதால் நேசம் இன்னும் அடர்த்தியாக இரினாவுக்குள் இருக்கிறது. அவனோடு தன் உடலைக் பகிர்ந்த இரவின் பின்தான் இரினா அறிந்துகொள்கின்றாள், யோசெப்பிற்கு தன்னைப் பற்றி எந்த நினைவும் இல்லை என்பது. அது அவளுக்கு இன்னும் அதிர்ச்சியாக இருக்கின்றது.

மீளத் தாயகம் விரும்பும் கனவு மட்டுமில்லை, மீளப் புதிய காதலைக் கண்டடையும் கனவும் இரினாவிற்குக் கலைந்துபோகின்றது. புலம்பெயர்ந்த எல்லோர்க்கும் தாய் நிலம் மீளும் பெருங்கனவு இருந்துகொண்டே இருக்கின்றது. ஆனால் உண்மையிலே அந்தக் கனவு அழகான கனவுதானா என்பதையே மிலான் குந்தேரா 'அறியாமை'யில் பல்வேறு விதமான இழைகளைப் பிடித்துப் பிடித்துக் கேள்விகளால் முன்வைக்கின்றார்.

கடந்தகால நினைவுகளை இல்லாமற் செய்வது கடினமானதுதான், ஆனால் அதைவிட நிகழ்காலக் கனவுகள் இன்னும் பாழ் என்கின்றபோது எந்த மனிதரால்தான் வாழ்வினை எதிர்கொள்ள முடியும்?

(இன்னும் வரும்)

நன்றி: வனம்