தங்கலான்

மாய யதார்த்த/ஃபாண்டஸி திரைப்படங்கள் எத்தனையோ இருந்தாலும் அகிரா குரோசாவின் 'கனவுகள்', வூடி அலனின் 'பாரிஸில் நள்ளிரவு',  கு(யி)லரமோ டெல் டோராவின் 'பானினுடைய பதிர்வட்டம்' போன்றவற்றை வெவ்வேறு பின்னணிக்காக  உதாரணங்களாக எடுத்துக் கொள்வேன். அப்படி மாய யதார்த்தப் பாணியில் அமைந்த சல்மான் ருஷ்டியின் 'நள்ளிரவின் குழந்தைகள்' நாவலை, திரையில் அதே வனப்புடன் வரையப்படவில்லை. இத்தனைக்கும் இதன் நெறியாளர் தீபா மேத்தாவுடன், ருஷ்டி திரைக்கதையில் இணைந்து பணியாற்றியுமிருந்தார். இவ்வாறு தனது நாவலுக்கு நிகழும் என்று கணித்தபடியால்தான், மார்க்குவெஸ் அவரின் 'தனிமையின் நூறு ஆண்டுகளை'த் திரைப்படமாக்க கேட்டபோதும் 'முடியாது' என்று உறுதியாக மறுத்திருக்கின்றார். அவரின் 'காலராக் காலத்தில் காதல்' கற்பனை வளத்துடன் எடுக்கப்பட்டிருந்தாலும், நாவலின் உள்ளடுக்குகளை அது தவறவிட்டதாக ஓர் எண்ணம் எனக்கிருக்கிறது.

மலையாள சினிமா தன்னை  ஒவ்வொரு காலகட்டத்துக்கும் புதுப்பித்துக் கொண்டிருக்கும். அதற்கான பார்வையாளர்களைத் தயார்படுத்தியபடி நெறியாளர்களும் புதிது புதிதாக வந்துகொண்டிருப்பார்கள். அண்மையில் ஒரு நேர்காணலில் ஃபாகத் பாஸில் 'இப்போது நாம் எல்லாவிதமான பரிசோதனைகளையும் செய்கின்ற காலம் மலையாளத்தில் கனிந்திருக்கின்றது. உங்களுக்குப் பிடித்த திரைப்படங்களை எடுங்கள்' என நண்பர்களுக்குச் சொன்னதாக கூறியிருப்பார். அதேசமயம் ஒரு படம் நன்றாக வந்துவிட்டால், அதே சாயலில் மூன்று நான்கு   எடுத்துவிட்டால், மலையாள இரசிகர்கள் நம்மை வீட்டுக்கு அனுப்பிவிடுவார்கள் என பார்வதி ஓரிடத்தில் குறிப்பிட்டிருப்பார்.

ஆனால் தமிழிலோ புதிய சூழலுக்கு/புதிய கதைக்களன்களுக்கு பார்வையாளர்களைத் தயார்ப்படுத்தல்களே இல்லை. ஒரு திரைப்படம் தற்செயலாக வெற்றி பெற்றுவிட்டால், ஒரு பத்து படமாவது அதேபோல எடுத்து முதலில் வந்த நல்ல திரைப்படத்தின் அருமையே இல்லாமற் செய்துவிடுவார்கள். தொடர்ச்சியாக காதல் திரைப்படங்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்த செல்வராகவன் சடுதியாக 'ஆயிரத்தில் ஒருவனின்' திகைக்க வைத்தார். அன்றைய செல்வராகவனின் படங்கள் மீது விருப்பு வைத்திருந்த நான் 'ஆயிரத்தில் ஒருவனை' முதற்காட்சியாகப் பார்த்தபோது அது ஓர் அற்புதமான அனுபவமாக இருந்தது. அப்போது இத்திரைப்படம் குறித்து எதிர்மறையாக வைக்கப்பட்ட விமர்சனங்களை மறுத்து சிறு சிறு குறிப்புக்களாக நான் எழுதியதும் நினைவிலுண்டு. ஆயிரத்தில் ஒருவனின் பிற்பாதி விளங்கவில்லை/சும்மா பாவனை செய்கின்றது என்றபோது அப்படியல்ல என்று விவாதித்திருக்கின்றேன். மேலும் ஈழத்தில் ஆயுதப்போராட்டம் முடிந்து ஒரு பெரும் வெறுமை சூழ்ந்திருந்தபோது,  2010 இல் வெளிவந்த அத்திரைப்படம் பலருக்கு ஒரு நம்பிக்கை வெளிச்சத்தையும் தந்திருந்தது. இப்போது கிட்டத்தட்ட 14 வருடங்கள் கடந்தபின், செல்வராகவனின் மற்றப் படங்களை விட, 'ஆயிரத்தில் ஒருவனே' அதிகம் சிலாகிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது என்பது ஒரு முரண்நகை..

நேற்று தங்கலானைப் பார்த்தபோதும்  ஆயிரத்தில் ஒருவனைப் போல அது வெளிவந்த காலத்தில் தவறவிடப்பட்டு பின்னரான காலத்தில் அதிகம் உரையாடப்படுமென நினைத்துக் கொண்டேன். ஏனெனில் தங்கலானின் கதைசொல்லல் பாணிக்கு இன்னும் பார்வையாளர்கள் தயார்ப்படுத்தவில்லை என்றே நினைக்கின்றேன். ஏன் பா.ரஞ்சித்தின் 'மெட்ராஸ்', 'காலா', 'சார்பட்டா பரம்பரை' போன்ற திரைப்படங்களைப் பார்த்துக் கொண்டாடிய இரசிகர்கள் கூட, ரஞ்சித் முற்றிலும் 360 கோணத்தில் திரைக்கதையை மாற்றியமைத்த தங்கலானை அந்தளவுக்கு வரவேற்பார்களா என்பதும் உறுதியாகத் தெரியவில்லை.

'தங்கலான்' அதற்குரிய கதைசொல்லல் பலவீனங்களை, தொன்மங்களை எப்படி யதார்த்தத்தோடு இணைப்பதென்ற சிக்கல்களை/ காட்சிப்படுத்தல்களை தன்னகத்தே கொண்டிருக்கின்றது என்பதை மறுக்கத் தேவையில்லை. அது ஒரு நெறியாளர், அதுவரையில்லாத புதுப்பாணியில் சொல்லவரும்போது வருகின்ற குழப்பங்கள் என எடுத்துக் கொள்ளலாம். 

இன்றைக்கு 90 வீதமான தமிழ்ச் சினிமா வன்முறை என்கின்ற 'ஆபாசத்தில்' சிக்கிச் சின்னபின்னாமாகி அதுவே சமகாலத் தமிழ்ச் சினிமாவின் முகமாக கொள்ளப்படுகின்றபோது 'தங்கலான்' எத்தனையோ மடங்கு உயர்ந்த திரைப்படமாகும். கோலார் வயலுக்கு கொத்தடிமைகளாக குடும்பம் குடும்பமாக கூட்டிச்செல்லப்பட்டவர்களின் கதையை ரஞ்சித்தால் யதார்த்தப் பாணி சினிமா மூலம் சொல்லமுடியாதா என்ன? சார்பட்டா பரம்பரை அதற்கொரு மிகச் சிறந்த உதாரணமாக நம்முன்னால் இருக்கின்றது. அப்படியிருந்தும் இந்தக் கதையை ரஞ்சித் அவருக்குள் இருக்கும் கனவான மாய யதார்த்தப்பாணியில் சொல்ல முயன்றிருக்கின்றார். சில இடங்களில் தடுக்கியும் வீழ்ந்திருக்கின்றார். ஆனால் அதை மட்டும் முன்வைத்து இத்திரைப்படத்தை நிராகரித்தல் முறையாகாது. இத்திரைப்படத்தின் அரசியலும், அது காட்சிப்படுத்தப்பட்டு விதமும் நம்மை அத்திரைப்படத்தின் பாத்திரத்திரங்களின் ஒன்றாக எடுத்துச் சென்றதா இல்லையா எனத்தான் பார்ப்பவர்கள் முதல்கேள்வியாக எழுப்பிக் கொள்ளவேண்டும். 

நான் அத்திரைப்படத்தில் உள்நுழைந்தவனாக இருந்தேன். கோலார் தங்க வயலுக்குள் அழைத்துச் சென்றவர்களினூடாக தமிழகத்தில் இருந்து கூலித்தொழிலாளர்களாக/கொத்தடிமைகளாக எங்கோ தொலைவில் இருந்த ஜமேய்க்காவுக்கும், பிஜித்தீவுகளுக்கும், மொரிஸியஸிற்கும் அழைத்துச் செல்லப்பட்டவர்களின் துயரத்தை மட்டுமில்லை, காப்பிக்கும்/தேயிலைக்கும் ஆசைகாட்டி இலங்கைக்கும்/மலேசியாவுக்கும் அழைத்துச் சென்ற விளிம்புநிலைமனிதர்களின் வாழ்வியலைக் கண்டேன். ஏன் என்னைப் போன்றவர்களின் புலம்பெயர்ந்தவர்களின் வாழ்வின் தெறிப்பைக் கூட இதில் கண்டு சற்றுக் கலங்கியிருக்கின்றேன். 

அவர்களுக்கு வறுமையும், சாதி ஒடுக்குமுறையும் இவ்வாறான இடம்பெயர்தலுக்குக் காரணமெனில் நமக்கு போர் ஒரு முக்கிய காரணமாக இருந்தது. ஆனால் எல்லாப் புலம்பெயர்வுகளுகு அப்பால் அது எத்தகைய வாழ்வாக இருந்தாலும், சொந்த மண்ணை விட்டு வலுக்கட்டாயமாகப் பிரிவதென்பதுதான் எத்தகை துயரமானது. 

அதனால்தான் தங்கலான் 'எனது மண் எமது உரிமை' என்று கடைசிவரை போராடுகின்றான். அதன்மூலமே தனது ஒடுக்குமுறைகளில் இருந்து விடுபடமுடியும் என்று உறுதியாக நம்பி, அதை மறுக்கும் எவராயினும் ‍அவர்கள் நல்லவர்களாக‌இருந்தாலும்- ‍அவர்களுக்கு எதிராகப் போராடுவதில் தங்கலான் பின்னிற்பதில்லை. இறுதியில் அவன் அடைகின்ற புரிந்துணர்வும்/இலக்கும் தற்காலிகமாக இருந்தாலும், அதுவும் முக்கியமானதே. 

இவ்வாறு பலரின் இடைவிடாத போராட்டங்களின் மூலந்தான் இன்று இந்த நிலைக்கு வந்து நாம் வாழ/சிந்திக்க முடிகின்றது. அத்துடன் எவ்வகையான ஒடுக்குமுறை என்றாலும் அதற்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்க மட்டுமின்றி, நாம் ஒடுக்குமுறையாளராக மாறக்கூடிய ஒவ்வொரு தருணங்களிலும் நம்மை கவனமாக அவதானிக்கவும் இவ்வாறான படைப்புக்களே நம்மை உந்தித்தள்ளுகின்றன.

**************
(நன்றி: 'அம்ருதா' - ஐப்பசி)

வாழை - நடன்ன சம்பவம் (மலையாளம்)

 வாழை

ஒரு திரைப்படம் அது முடிந்தபின்னும் உறைந்தநிலையில் சில நிமிடங்கள் எதுவும் செய்ய முடியாமல் உங்களை இருக்கையில் இருக்கச் செய்கின்றது. இத்தனைக்கும் அத்திரைப்படத்தின் கதையை  ஏற்கனவே ஒரளவுக்கு அறிந்திருக்கின்றீர்கள். ஆனால் அதைத்தாண்டியும் ஒருவரின் autobiography நம் ஆழுள்ளம் வரை தீண்டுகின்றது. ஒரு சிறுவன் வளர்ந்து ஆடவனாகவோ அல்லது வயதுக்கு வரும் (coming of age) திரைப்படமாக அல்லாது, ஒரு சிறுவனின் வாழ்வில் நடந்த முக்கிய சம்பவம் ஒன்றோடு ஒரு திரைப்படத்தை முடியச் செய்வதற்குத் துணிச்சல் வேண்டும். 

இத் திரைப்படத்தினூடாக கடந்தகாலம் மீளுருவாக்கப்படுகின்றது. நடந்த கொடும் சம்பவமொன்று ஒருவனை மீள முடியா மனவடுக்களுள் தள்ளிவிடுகின்றது. அந்தச் சிறுவன் கடந்துவந்த பாதையோ நம்மை மிகுந்த குற்றவுணர்ச்சிக்குள் அமிழ்த்தி, பெரும் பாரத்தை ஏற்றிவைத்தும் விடுகின்றது.

ஒருவரின் உளவடுக்களை/ ஒருவர் இன்னமும் சொல்லாத கதைகளை அறியாது நாம் ஒருவரின் படைப்புக்களை அணுகுவது எவ்வளவு ஆபத்தானதென்பதை இத்திரைப்படம் எடுத்துச் சொல்கின்றது. மேலும் இந்த உண்மைச் சம்பவங்களின் தொகுப்பை, இதைவிட  வேறெந்த வகையிலும் எடுத்துவிட முடியாது என்கின்ற அளவுக்கு போலித்தனமோ உணர்ச்சிக்குவியலோ இன்றி தன்னை அவ்வளவு அசலாக முன்வைக்கின்றது மாரி செல்வராஜ்ஜின் 'வாழை'. 

சமகாலத் தமிழ்த் திரையுலகம் பெருமை கொள்ளக்கூடிய ஒரு படைப்பு இது.

நடன்ன சம்பவம்

 

பலர் இப்போது புகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் மலையாளப் படமான 'அடீயோஸ் அமிகோ' என்னை அவ்வளவாகக் கவரவில்லை.   இரண்டு நல்ல மலையாள நடிகர்களையும் வைத்து இன்னும் சிறப்பாக இந்தத் திரைப்படத்தைக் கொண்டுவந்திருக்கலாம் . அதேபோலவே ஸ்டன்டை பிரதான வைத்து எடுக்கப்பட்ட ஆங்கிலப்படமான  The Fall Guy ஐ அண்மையில் பார்த்தபோது, அங்கும் அருமையான நடிகர்களை வீணாக்கிவிட்டார்கள் என்று நினைத்தேன். அதிலும் எனக்குப் பிடித்த எமிலி (Emily Blunt) இப்படி ஓர் 'உப்புச்சப்பில்லாத' பாத்திரத்துக்கு தன்னை ஒப்புக்கொடுத்து இருக்கவே கூடாது.

ஆனால் எனக்கு இன்னொரு மலையாளப் படமான 'நடன்ன சம்பவம்' பிடித்திருந்தது. சமூக வலைத்தளங்களும், மது அருந்துதலும் உறவுகளில் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்துவதை சற்று நகைச்சுவை கலந்து இத்திரைப்படம் முன்வைக்கின்றது. தொடங்கியதிலிருந்து முடியும்வரை சுவாரசியமாக கதையை நகர்த்திக் கொண்டு செல்கின்றனர். அதிலும் தொடக்கக் காட்சியில் ஒரு குடும்பத்தின் பிறந்தநாளில் மகிழ்ச்சி இல்லாதிருக்கும் ஒரு பெண், இத்திரைப்படம் முடியும்போது தனது பிள்ளையின் அடுத்த பிறந்தநாளில் எப்படி ஒரு நல்லதொரு முடிவை எடுத்து தன் மகிழ்ச்சியைக் கண்டுகொள்கின்றாள் என்பதை அழகாகச் சொல்கின்றனர். 

 

நாம் எல்லோரும் எதிர்கொள்கின்ற/கடந்துவருகின்ற சமகாலப் பிரச்சினையை மட்டுமின்றி, பெண்களுக்குள் மிக இயல்பாய் விரிந்துகொண்டிருக்கும் சுதந்திர வெளியையும் எவ்வித அலட்டலில்லாமலும் இதில் சித்தரித்திருக்கின்றார்கள்.

 

**************

பிரசன்ன விதானகேயின் 'Paradise'

பிரசன்ன விதானகேயின் அநேக திரைப்படங்கள் எளிதான போலத் தோற்றமளித்தாலும் அவை ஆழமான உள்ளடுக்குகளைக் கொண்டவை. பிரசன்னாவின் திரைப்படங்களின் பாத்திரங்களின் உரையாடல்களை மட்டுமில்லை, காட்சிச் சட்டகங்களையும் கூர்மையாக அவதானிக்க வேண்டும். 'பரடைஸ்' என்கின்ற இத்திரைப்படத்தில் நாயகிக்கு வைக்கப்பட்டிருக்கும் 'பிரேம்'களே ஒவ்வொருபொழுதும் ஒரு கதை சொல்வதை நாம் கண்டுகொள்ள முடியும். அந்தக் காட்சிச் சட்டகங்கள் பேசப்படும்/நடக்கும் சம்பவங்களுக்கு அப்பால் ஒரு கதையை மறைமுகமாகச் சொல்லிக் கொண்டேயிருக்கின்றன.

இலங்கை பொருளாதாரத்தில் அடிவாங்கி, நாடு திவாலாகிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் கேரளாவில் இருந்து கேசவ்வும், அம்ருதாவும் இலங்கைக்குப் பயணம் செய்கின்றனர். இவர்கள் ஐந்து வருடங்களாகத் திருமணம் செய்த ஒரு இணை. தொலைக்காட்சித் தொடர் (?) இயக்குநனராக இருக்கும்கேசவ் தொடக்கத்தில் இருந்தே அலைபேசிக்குள் அமிழ்ந்து கிடப்பவராக இருக்கின்றார். அவரது வேலை தொடர்பாக அழைப்புக்களும் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கின்றன. கேசவ்வின் துணையான அம்ருதாவோ ஒரு பயணியைப் போல புதிய இடங்களை/கதைகளை அறிய விரும்புகின்றார். இவர்கள் இருவருக்கும் பயண வழிகாட்டியாக மிஸ்டர்.அன்ட்ரூ இருக்கின்றார்.

இத்திரைப்படம் ஒருவகையில் இராமயணத்தைக் கட்டவிழ்க்கின்றது. அன்ட்ரூ, இந்த இணையை எல்லவில் இருக்கும் இராவணன் நீர்வீழ்ச்சி, குகைக்கு எல்லாம் அழைத்துச் செல்கின்றார். இந்தக் குகையில்தான் இராவணன் இன்னும் உறங்குகின்றார். என்றோ ஒருநாள் லங்கா சிக்கலில் மூழ்க்கும்போது எழுந்து வருவார் என்று ஒரு கதையைச் சொல்கின்றார். பின்னர் நுவரெலியாவில் இருக்கும் சீதா எலியவுக்குச் செல்லும்போது, இங்கேதான் சீதை சிறை வைக்கப்பட்டார். இந்தப் பாறையில் இருந்துதான் சீதை சூரிய ஒளியே பார்ப்பார் என அன்ட்ரூ சொல்கின்றார். சீதா எலிய கோயிலுக்குப் போன நமக்கு (அது இப்போது முற்றுமுழுதாக சம்ஸ்கிருதப்பட்ட இந்திய அரசின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்த ஒரு கோயிலாக இருப்பதை கடந்த வருடம் சென்றபோது நான் அவதானித்து எழுதியிருக்கின்றேன்) அங்கே பாறையில் தெரியும் பெரும் குழி அனுமானின் காலடித்தடம் எனச் சொல்லப்பட்டு புனித இடமாக இருப்பதை அறிந்திருப்போம்.

இங்கேதான் அனுமான் வந்து சீதையைச் சந்தித்தார் என்றும், பின்னர் ராமன் வந்து சீதையை மீட்டுச் சென்றார் என்றும் சொல்கின்றபோது, அம்ருதா அடக்கிய சிரிப்பைக் கண்களால் காட்டியபடி செவிமடுக்கின்றார். பின்னர் அவர் அன்ட்ரூவிடம், 'அன்ட்ரூ, நீங்கள் உண்மையிலே சீதையை ராமன் வந்து காப்பாறியிருப்பார்ர் எனவா நினைக்கின்றீர்கள்?' எனக் கேட்கின்றார். சீதைக்கு தன்னைத்தானே காப்பாற்ற முடியாதா எனக் கேட்டுவிட்டு, நீங்கள் சொல்வது வால்மீகி எழுதிய இராமாயணம். ராமாயணத்துக்கு முந்நூறுக்கு மேற்பட்ட வடிவங்கள் இருப்பது தெரியுமா எனக் கேட்கின்றார்.

அப்படி அம்ருதா சொல்லிவிட்டு, ஜைனர்களுக்கு இருக்கும் ஒரு இராமாயணத்தில் ராமன் ஒரு தேர்ச்சாரதி மட்டுமே. சீதை இராவணைக் கொன்றுவிட்டு வரும்போது அவரை அழைத்துச் செல்கின்ற சாரதியாக மட்டுமே அங்கே ராமர் இருக்கின்றார் எனச் சொல்கின்றார்.
இப்போது அன்ட்ரூவுக்கு தன்னோடு பேசிக்கொண்டிருக்கும் அம்ருதா ஒரு சாதாரண -எல்லாக் கதைகளையும் உண்மையென நம்பும்- ஒரு பெண் இல்லையென்பது புரிகின்றது. ஆகவேதான் இன்னொரு இடத்தில் ஒரு மதகுரு இங்கேதான் சீதை தீக்குளித்து தன் 'கற்பை' நிரூபித்து இராமனைக் கைபிடித்துச் சென்றார் என்று ஒரு கதையைக் கூறும்போது, அன்ட்ரூ 'இப்படித்தானே நான் ஒரு கற்பனைக் கதையைச் சொன்னேன், என்னை மன்னியுங்கள்' என்கின்றார். அம்ருதாவோ 'இல்லை இல்லை உங்களை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிகின்றது' என்கின்றார். தந்தை வயதிருக்கும் அன்ட்ரூவுக்கும், அம்ருதாவுக்கும் அதன்பிறகு சொல்லாமலே இருவரும் ஒருவரையொருவர் புரிந்துகொள்ளும் உறவு முகிழ்ந்துவிடுகின்றது.

இந்தப் பொழுதுகளிலே கேசவ்வினுடையதும், அம்ருதாவினதும் அலைபேசிகளும், மடிக்கணனிகளும் திருடப்படுகின்றன. அதன்பின் கேசவ் வேறு ஒருமாதிரியான மனிதராக மாறிவிடுகின்றார். பொலிஸில் இது குறித்து முறையிடுகின்றனர். பொலிஸ் தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள நுவரெலியாவில் இருக்கும் சில தமிழ் இளைஞர்களை திருடர்களென முன்னிறுத்துகின்றது. இவர்கள்தானா களவெடுத்தவர்கள் என அடையாளங் காட்டக் கேட்கும்போது, தனது பொருட்கள் கிடைத்துவிடவேண்டுமென்கின்ற அவதியில் கேசவ் அவர்கள்தான் களவெடுத்தனர் எனச் சொல்லிவிடுகின்றார். அதிலிருந்து நிகழ்வதெல்லாம் துன்பகரமான நிகழ்வுகள். இந்தப் பொலிஸ் சித்திரவதையால் ஒருவர் பொலிஸ் காவலிலேயே இறந்துவிடுகின்றார்.

அப்போதும் கேசவ் சுற்றி நடப்பவைகளை கவனிக்கத் தவறுகின்றார். அம்ருதா இவையெல்லாம் மெளனமாக இருந்து அவதானித்துக் கொண்டிருக்கின்றார். பொலிஸிடம் அம்ருதா, இப் படி ஒருவர் அநியாயமாகக் கொல்லப்பட்டுவிட்டாரே, நீங்கள் பொறுப்பெடுத்துக் கொள்ளமாட்டீர்களா என்று கேட்கும்போது, அவர் சொல்வார், இதில் இழப்பதற்கு ஒன்றுமேயில்லை, வேண்டுமெனில் ஒரேயொரு வாக்கு மட்டும் குறைந்துவிட்டது, அவ்வளவுதான்' என்று எள்ளலாகச் சொல்கின்றார்.

இந்த ஒரு காட்சி மூலமாகவே பிரசன்ன இலங்கையில் சிறுபான்மை இனங்களில் நிலை பற்றி நமக்கு மறைமுகமாகச் சொல்லிவிட்டார். மேலும் நாடு திவலாகிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் காலத்தில்கூட இந்த இனத்துவேசமும், பொலிஸ்/இராணுவம் என்கின்ற அமைப்புக்கள் தமது அதிகாரத்தைக் கைவிடத் தயாரில்லை என்பதை இந்தக் காட்சியினூடாகக் காண்கின்றோம்.

ஒரு தமிழ்த் தோட்டதொழிலாளியின் சிறைமரணம் தொழிலாளர்களைக் கொந்தளிக்கச் செய்கின்றது. பொலிஸோ களவாடப்பட்ட அலைபேசிகளையோ/ கணனிகளையோ கண்டுபிடிக்க முடியாமல், அந்த சுற்றுலா விடுதியில் சமையல் வேலை செய்யும் தமிழ்/முஸ்லிம் இளைஞர்களும் இந்தக் களவுக்குக் கூட்டு என குற்றஞ்சாட்ட நிலைமை இன்னும் மோசமாகின்றது. ஒருவகையில் இந்தக் கொலைக்கும்/ நிகழ்வுக்கும் தாங்களும் ஒரு காரணமென்று நம்பும் அம்ருதா இறுதியில் கொடுக்கும் தீர்ப்பு அதிர்ச்சிகரமானது.

அந்தச் சம்பவத்தையிட்டு பொலிஸிடம் சாட்சி சொல்லும் அன்ட்ரூ அது தற்செயலாக நிகழ்ந்த விபத்து என்கின்றார். நாட்டை விட்டு வெளியேறும்போது அம்ருதா அன்ட்ரூவிடம், 'நீங்கள் நான் அதைத் தற்செயலாகத்தான் செய்திருப்ப்பேன் என்றா நம்புகின்றீர்கள்' எனக் கேட்கின்றார். அதுதான் இந்த திரைப்படத்தின் அடிநாதம்.

இராமாயணத்தை பிரசன்ன இன்னொருவிதமாக கட்டவிழ்த்துப்பார்க்கின்றார் என இத்திரைப்படத்தை வைத்துச் சொல்லலாம். ஏற்கனவே 300 இராமாயணங்கள் இருந்தால் ஏன் இன்னொரு வடிவமாக பிரசன்னாவின் கதை இருக்கமுடியாது. இங்கே ராவணன் என்கின்ற பாத்திரமே இல்லை. ஆனால் ராமனும், சீதையும் இருக்கின்றனர். சீதைக்கு மானை வேட்டையாடும் சந்தர்ப்பம் வரும்போது அதை அப்படியே விட்டுவிடுங்கள் எனச் சொல்கின்றார். அந்த மான் பல்வேறு நேரங்களில்/பல்வேறு வடிவங்களில் அம்ருதாவுக்குக் காட்சியளிக்கின்றது. அப்படித் தோன்றுவதன் மூலம் அம்ருதாவின் உள்மனதுக்கு அது எதையோஒவ்வொருமுறையும் உணர்த்தியபடி இருக்கின்றது. இங்கே அன்ட்ரூதான் அனுமான். இந்த அனுமான் ராமனை விட சீதைக்கு நெருக்கமாக இருக்கின்றார். சீதையை நன்றாகப் புரிந்துகொள்ளும் அன்ட்ரூ அவரை இறுதியாக இக்கட்டான ஒரு பெரும் ஆபத்திலிருந்தும் காப்பாற்றுகின்றார்.

இத்திரைப்படத்தில் சீதை, ராமன், அனுமன் கதைகள் குலைக்கப்பட்டு மாற்றியமைக்கப்பட்டு வாசிக்கப்படுகின்றன. மேலும் பிரசன்னாவின் சீதை, கொடும் விடயங்கள் நடக்கும்போது சும்மா இருப்பதில்லை. ஒருகட்டத்தில் தன் சுயத்தில் இருந்து எழுந்து, கொடுமை செய்பவர் ராமனாக இருந்தாலும் அவனுக்குரிய தண்டனையைக் கொடுக்கவும் செய்கின்றார். ஆகவே சீதை பற்றிய ராமாயணக் கதையாடல் மாற்றியமைக்கப்படுகின்றது. இன்றைய ராமன்கள் எப்போதும் தமக்காய் சீதைகள் காத்திருப்பார்கள்/ தம் சொல் கேட்பார்கள் என்று கனவுகாண்கின்றார்கள். ஆனால் அந்தக் காலம் எப்போதோ மலையேறிப் போய்விட்டது.

ஆண்களுக்கு ஒரு விடயம் முக்கியமாகிப் போய்விட்டதெனில் அதையே கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அது போராட்டமாக இருந்தால் கூட மாற்றுவழிப் பாதைகளைப் பற்றி யோசிக்க முரண்டு பிடிப்பார்கள். ஆகவே பல போராட்டங்கள் எவ்வளவோ விலைகொடுத்தும் அதன் இலக்குகளை அடையமுடியாமல் தோல்வியடைந்திருக்கின்றன. ஆனால் பெண்கள் தமது போராட்டங்களின் போது சுற்றியிருப்பவற்றை அவதானிப்பவர்கள். அதனூடு தம் வாழ்க்கையை கொண்டு நடத்தக்கூடியவர்கள். ஆகவேதான் போர்காலமானால் என்ன, பட்டினிக்காலமானால் என்ன நமது அன்னையர்களும், சகோதரிகளும் நம்மைக் காப்பாற்றிக் கரை சேர்த்திருக்கின்றார்கள். அத்தோடு பெண்கள் தமது உரிமைகளுக்காகப் போராடிப் பெற்றவையெல்லாம் அதிக இழப்புக்கள் இல்லாமல் அமைதியாகவே இந்த ஒரு நூற்றாண்டுக்குள் நடந்தேறியிருப்பதை நாம் நேரடிச் சாட்சிகளாகப் பார்த்துமிருப்போம்.

இங்கேயும் கேசவ் ஒரு விடயத்துக்குள் மட்டும் சிக்குப்பட்டவனாக இருக்கின்றான். அவனால் தொலைந்துபோன தனது பொருட்களை மீளப்பெறுவதைத் தவிர வேறொன்றையும் பற்றிச் சிந்திக்க முடியவில்லை. ஆகவேதான் அம்ருதா இயற்கையை,இன்னபிற விடயங்களைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியாக தன்னை வைத்திருக்கும்போது, 'இங்கே நான் அகப்பட்டிருக்க, எப்படி உன்னால் இப்படி சிரித்துக் கொண்டிருக்க முடிகின்றது' என்று கோபப்படுகின்றான். அந்தக் காட்சியில் அம்ருதா தனது கண்களால் காட்டும் மகிழ்ச்சியையும் எள்ளலையும் எந்த ஆணாலும் எளிதாகக் கடந்து போகமுடியாது.

இலங்கையில் இப்போது சிங்களவர்கள் சட்டென்று இதுவரை 'தமிழ் அரசன் இராவணன்' என்ற கதையாடலை மாற்றி இராவணன் தமது சிங்கள அரசன் என்கின்ற கதைகளை கட்டியமைத்துக் கொள்ளத் தொடங்கியிருக்கின்றார்கள். அதன் மூலம் இலங்கைக்கான தமது வருகையை மகாவம்சம் சொல்லும் காலத்துக்கு முன்பாக நீட்சித்துப் பார்க்க விரும்பும் அவர்களின் பேரவா எனச் சொல்லிக் கொள்ளலாம். அவ்வாறு இராவணனை தமது அரசனாக கட்டியமைக்கின்ற காலத்தில்தான் சமாந்திரமாக இன்னும் இலங்கையிலிருக்கும் சிறுபான்மை மக்களை ஒரு பொருட்டாக மதிக்கவில்லை என்கின்ற ஒரு கதையாடலையும் பிரசன்ன முன்வைக்கின்றார். அந்த மக்களை போட்டு மிதிக்கின்ற, அதிகாரத்தில் திளைக்கின்ற பொலிஸ் அதிகாரி கூட, I'm a dog. I'm good dog. I'm loyal to my master. you're my master, sir' என்று யாரோ ஒரு சுற்றுலாப் பயணிடம் தன்னை அடிமையாக்கும் நிலையைக் காட்டுவதை விட வேறு எப்படி ஒரு கறாரான விமர்சனத்தை சிங்கள அதிகார அமைப்புக்கள் மீது வைத்துவிட முடியும். இதை இன்னொருவகையாக இலங்கையில் மற்ற சக இனங்களை மதிக்காமல் அந்நியர்களிடம் அடிபணிந்து வாலாட்டுகின்ற அடிமை மனோநிலையை பொலிஸிக்கு மட்டுமில்லை இலங்கை அரசுக்கும் இருப்பதை விமர்சிப்பதாகவும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

இந்தவகையில் பலவித உள்ளடுக்குக்களையும், உரையாடல்களையும் தன்னகத்தே கொண்ட 'பரடைஸ்' திரைப்படம் முக்கியமானது. நமது ஈழ/புலம்பெயர் திரை செல்லவேண்டிய திசைக்கு முன்னோடியாக பிரசன்னவை முதன்மைப் படைப்பாளிகளில் ஒருவராகச் சொல்லிக் கொண்டிருப்பவன் நான். இத்திரைப்படம் அதற்கு இன்னுமொரு தெளிவான உதாரணமாகும்.

 
***********

(Aug 05, 2024)

 

கார்காலக் குறிப்புகள் - 41

 

'Star' படத்தை இப்போதுதான் பார்த்தேன். இது திரையங்கிற்கு வந்தபோது எழுதப்பட்ட எதிர்மறை விமர்சனங்களைப் போல, அவ்வளவு மோசமான ஒரு திரைப்படம் போலத் தெரியவில்லை. இதுவரை நான் கவினின் திரைப்படங்கள் (Dada, Lift உள்ளிட்ட) எதையும் பார்க்கவில்லை. தமிழ்த்திரைப்படங்கள் என்பதே இரத்தமும், கத்தியும், துப்பாக்கியுமென வன்முறைச் சுழலுக்குள் சிக்கிக் கொண்டிருக்கும்போது, இதில் கதை மட்டுமில்லை, திரைக்கதையும் நேர்த்தியாகக் கொண்டு வரப்பட்டது போலத் தெரிந்தது.

இது ஒரு சாதாரண மனிதனின் கனவுகளுக்கும், லெளதீக வாழ்க்கைக்கும் இருக்கும் இடைவெளியைப் பற்றிப் பேசுகின்றது. இப்படத்தில், பொதுவான நம் திரைப்படங்களுக்குரிய ஆண் பாத்திரமே மையமெனினும், உண்மையில் இந்தக் கனவுகள் கலைந்து போகின்றவர்கள் பெரும்பாலும் பெண்களேயாவர். நம்மோடு கல்லூரிகளிலும், பல்கலைக்கழகங்களிலும் கற்ற பெண்கள் பின்னர் திருமணம்/குடும்பம் என்று செல்கின்றபோது அவர்கள் முற்றிலும் வேறொருவராக மாறவேண்டியிருக்கும் என்பதைக் கண்டுகொள்கின்றோம். ஆகவே இந்தக் கனவுகள் ஒரு குறிப்பிட்ட பாலினத்துக்குரியது என்பதை மறந்து பார்த்தால், இத் நம் எல்லோரினதும் உள்மன உந்துதல்கள் எனலாம்.

என ஞாபகம் சரியென்றால், இந்தத் திரைப்படத்தில் வரும் நாயகன் தனது காதல் உறவுகளில் toxic ஆக இருக்கின்றார் என்கின்ற ஒரு முக்கிய குற்றச்சாட்டு முன்னர் வைக்கப்பட்டதென நினைக்கின்றேன். ஆனால் அது toxic ஆக இருந்தாலும் நாயகன் அதனைப் பின்னர் உணர்ந்து கொள்கின்றவராகக் காட்டப்படுகின்றது. அதன் நிமித்தம்தானே நாயகன் அவரில் அவ்வளவு பாசம் வைத்திருக்கும் தகப்பனிடம் கன்னத்தில் அறையும் வாங்குகின்றார். மகனின் கனவுகளுக்காய் சிறுவயது முதலே உந்துதலாக இருக்கும் தந்தையே கை நீட்டி அடிப்பது நாயகன் தன் இரண்டாவது காதலியைத் தனது கனவுகளில் நிமித்தம் அவளோடு இருக்க முடியாதென விட்டு விலகி வரும்போது அல்லவா? அது மட்டுமின்றி முதலாவது காதலியும் இவனை ஏதோ ஒருவகையில் புரிந்துகொள்வதால்தான், நாயகனின் இரண்டாவது காதலி தனது திருமணத்துக்கு நாயகனை அழைத்து வந்தற்காய் அந்தப் பெண்ணுக்கு நன்றி சொல்கின்றாள்.

இந்த இரண்டு பெண்கள் மட்டுமில்லை, நாயகனின் கனவுகள் அடையமுடியாத யதார்த்தத்தில் காலூன்றி நிற்கின்றது என்று அடிக்கடி சொல்லும் தாயார் கூட ஒருவகையில் அவனைப் புரிந்துகொள்கின்றார். அவ்வாறுதானே பெரும்பாலான நமது அம்மாக்கள் நமது பலவீனங்களுக்கும், பொறுக்கித்தனங்களுக்கும் அப்பால் நம்மைப் புரிந்து கொள்கின்றனர். அந்தவகையில் இது கனவுகளோடு போராடிக் கொண்டிருக்கும் ஒருவனின் வாழ்வை 'நாயக' விம்பமாக்கி எல்லாவற்றையும் எளிதாக அடைந்துவிடுவதைக் காட்டுவதைத் தவிர்த்து இயன்றளவு யதார்த்ததுடன் ஒருவன் தனது கனவுப் பாதை நோக்கிச் செல்வதைக் காட்டுகின்றது எனச் சொல்லலாம்.

நட்சத்திரமாவது ஆவது கூட ஒரு பாவனைதான். அது எப்போதும் உதிர்ந்து போய் விடக்கூடியதென்று நம் எல்லோருக்குந் தெரியும். கடந்தகாலம், அப்படி வாழும் காலத்திலேயே உதிர்ந்து போன எத்தனையோ 'நட்சத்திரங்களை' நமக்கு அடையாளங் காட்டியிருக்கின்றது. இங்கும் ஒரு காட்சியில், நடிகராக ஒரு காலத்தில் பிரகாசித்து, பின்னர் ஜஸ்கிறிம் விற்பவராக ஒருவரைக் காட்டுவதன் மூலம் திரையுலகில் எதுவுமே நிரந்தரமில்லை என்பதைக் காட்டுகின்றார்கள்.

படத்தின் இறுதிக்காட்சிகளைக் கூட சற்று வித்தியாசமாகக் கொண்டு வந்திருக்கின்றார்கள். அந்தக் காட்சிகள் எடுக்கப்படும் திரைப்படத்தில் இல்லாத காட்சிகளாய் இருந்து (நாயகனின் யதார்த்த வாழ்வில் நடைபெறுவதாக இருந்தால்) அது அவ்வளவு அபத்தமாகப் போயிருக்கும். நான் கூட ஒரு வழமையான தமிழ்த் திரைப்படமாக இந்தக் காட்சிகளின் மூலம் இது ஆகிவிடக்கூடாதென எண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். இவ்வாறு அந்த இறுதிக்காட்சிகளை, நாயகன் நடிக்கும் திரைப்படமொன்றின் காட்சிகளாய் ஆக்கியதன் மூலம் நுண்ணுணர்வுள்ள நெறியாளாராக இளன் இருக்கின்றார்.

இந்த படத்தின் முக்கியபாத்திரம் போல, தன் கனவுகளுக்க்காய் தமது காதல்களை/குடும்ப உறவுகளை விட்டு விலகி வந்த பலரை நாம் அறிந்திருப்போம். நேசமென்பது எமக்குரிய கனவுகளை இறுக்குகின்றது என்று நாமே தனிப்பட்டு சில காதல்களை விட்டு விலகி வந்திருக்கலாம். உண்மையில் அதற்கான காரணம் நமக்களிக்கப்பட்ட நேசமல்ல, நாம் நம் கனவுகளில் நம்பிக்கை இழக்கும்போது, ஏதோ ஒன்றில் பாரத்தைப் போட்டுவிட்டு நாம் தப்பி வருகின்றோம். அப்படியொரு காரணத்தைச் சொல்லி நம்மை நாமே சமாதானம் செய்துகொள்வது எம் ஆழ்மனதுக்கு நிம்மதியைத் தருகின்றது. ஆனால் அது மட்டும் உண்மையில்லை என்பது பிறகான காலத்தில் நாம் எல்லோரும் அறிந்துகொள்ளும் ஒரு கசப்பான வாழ்வியல் யதார்த்தமாகும்.

************

(July 01)

திரைப்படங்கள் குறித்த சில குறிப்புகள்..

  (ஓவியங்கள்: ஊக்ரா) 

 

எனது அண்மைக்கால பதிவுகளை ஒரு தமிழ்நாட்டு இயக்குநர் வாசித்திருக்கின்றார் போலும். முக்கியமாக ப்யூகோவ்ஸ்கி பற்றியும், திரைப்படங்கள் குறித்தும் நான் எழுதியது அவருக்குப் பிடித்திருந்தது. எனக்கு அவரின் தொடர்பு எண்ணை அனுப்பியதோடல்லாது, voice message ம் விட்டிருந்தார். எனக்கு அவர் பிடித்த நெறியாளர் மட்டுமில்லாது, அவரின் சினிமா/இலக்கியம் சம்பந்தப்பட்ட விடயங்களையும் நான் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருப்பவன் என்பதால் அவரது அழைப்பு ஒரு இனிய அதிர்ச்சியாக இருந்தது. நேரமிருக்கும்போது பேசுவோம், உங்களின் திரைக்கதையோடு சேர்ந்து வேலை செய்வோம் என்று அழைத்திருந்தார். அவரோடு சேர்ந்து வேலை செய்வதற்குக் காலம் கனியுமா இல்லையா என்பதை எதிர்காலத்துக்கு விட்டாலும், இதை ஏன் சொல்கின்றேன் என்றால், எழுத்து அழைத்துச் செல்லும் வியப்பான திசைகளைப் பற்றிக் குறிப்பிடத்தான்.

நேற்று வேலையால் வந்த களைப்பு இருந்தாலும் (இந்த வேலை என் நேரத்தையும், மனதையும் அடிவரை உறிஞ்சி எடுத்து சோர்வுறச் செய்தாலும்) ஒரு நண்பரின் தொலைபேசி அழைப்புக்குப் பதில் அழைப்பு எடுத்திருந்தேன். ஏதேதோ சொல்லமுடியாத காரணங்களால் தனித்திருப்பவர்கள் மீது எனக்கு அதீத ஈர்ப்புண்டு. நண்பர் தனது இளமைக்காலத்தில் பார்த்த சிங்களப் படங்களைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அவை பெரும்பாலும் கறுப்பு-வெள்ளையானவை. ஆனால் அந்தக் காட்சிகள் அவரிடம் இவ்வளவு தசாப்தங்கள் ஆனபிறகும் மறக்காமல் இருக்க, அவற்றையெல்லாம் விரிவாக நினைவுபடுத்த அவரால் முடிந்தது. இத்தனைக்கும் அவருக்குச் சிங்களம் தெரியாது. திரைப்படத்தின் மொழி தெரியாமலே அத்திரைப்படங்கள் கவர்ந்திருக்கின்றன மட்டுமில்லை, இத்திரைப்படங்களே தன்னை எழுத்து, இன்னபிற கலைகளுக்கும் கைகோர்த்து அழைத்துச் சென்றன என்றார். இப்போது தானெழுதும் எதற்கும், இந்த 'மொழி' தெரியாத திரைப்படங்களே அடிப்படைக் காரணமென நெகிழ்ந்தார். அப்படியெனில் திரை என்னும் காட்சிமொழி எவ்வளவு வீரியமானது என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ளமுடியும்.

இலங்கையில் நின்றபோது நண்பர் இளங்கோ ராம் தனது திரைப்படமான 'Tentigo' ஐ எனக்கான தனிப்பட்ட காட்சியாகத் திரையிட்டுக் காட்டியிருந்தார். இத்திரைப்படத்தின் கதை என்பது கொஞ்சம் 'ரிஸ்கி'யானது. பார்வையாளர் அதன் முக்கிய கதையிழையைத் தொடக்கத்திலேயே நிராகரித்துவிட்டால், முழுத்திரைப்படமே அபத்தமாகிப் போய்விடும். கத்தியில் கால் வைத்து நடக்கும் கதையில் திரைக்கதை வலுவாகக் கட்டியமைக்கப்பட்டதால் என்னால் முழுத்திரைப்படத்தோடும் தொடர்ந்து பயணிக்க முடிந்தது. இப்போது அது Tallinn, Glasgow போன்ற இடங்களில் திரையிடப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. சில இடங்களில் அதற்கு விருதுகளும் கிடைத்திருக்கின்றன. முற்றுமுழுதாக சிங்களக் கலைஞர்கள் நடித்த அந்த சிங்களத் திரைப்படத்தை நான் அவர்களின் வாழ்வியல் தெரிந்த ஒருவனைப் போல இருந்து இரசித்தேன். விரைவில் இளங்கோ ராம் இந்தியாவிலும் சென்று திரைப்படத்தை இயக்கவிருக்கின்றார் என நினைக்கின்றேன். பிரசன்னா விதானகேயும் இப்போது மலையாள நடிகர்களை வைத்து இந்தியாவில் ஒரு படத்தை இயக்கியிருக்கின்றார். எனவே திரைப்படங்கள் மொழியைத் தாண்டிய பார்வையாளர்களை மட்டுமில்லை, நல்ல நெறியாளர்களை அவர்கள் படங்களை இயக்க நாடுகள் தாண்டியும் அழைத்துச் செல்லும் எனச் சொல்லிக் கொள்ளலாம்.

 

இன்று இலங்கையில் எடுத்த ஒரு திரைப்படத்தை இங்குள்ள திரையரங்குச் சென்று பார்த்தேன். என் நண்பனின் பங்கும் திரைக்குப் பின்னால் இருக்கின்றது என்பதாலும் அதைத் தவறவிடக்கூடாது என்று நினைத்தேன். அரங்கு நிறையப் பார்வையாளர்கள் வந்திருந்தார்கள். திரைப்படத்தின் ஒளிப்பதிவு, இசை, நடிகர்கள் தேர்வு கூட நன்றாக இருந்தது. ஆனால் திரைக்கதையின்போது குழுவினர் அனைவரும் நன்றாகத் தூங்கிவிட்டனர் என நினைக்கின்றேன்.

இன்றைய காலங்களில் மனதுக்கு உவப்பில்லாத புத்தகங்கள்/திரைப்படங்களைப் பற்றிப் பேசுவதைத் தவிர்த்துக் கொள்ளும் காலத்துக்கு வந்துவிட்டேன். ஆனால் இத்திரைப்படம் உண்மையிலேயே தலையிடியைத் தந்திருந்தது. அது என்னை எவ்வளவு புறமொதுக்கியதென்றால், படம் ஓடிக்கொண்டிருக்கும்போதே ஓரிரு கட்டுரைகளை அலைபேசியில் வாசித்து முடிக்கும் அளவுக்குச் செய்திருந்தது.

இவர்கள் புதியவர்கள் என்பதால் கொஞ்சம் பொறுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால் 30 நிமிடங்களுக்குள் ஒரு குறுந்திரைப்படமாக எடுக்க வேண்டியதை 2 மணித்தியாலம் நீளமாக எடுத்து பார்வையாளர்களைக் கொல்லக்கூடாது. திரைப்படம் முழுதும் அபத்தம் நீக்கமற இருப்பது ஒருபுறம் இருந்தால், கதையே இல்லாமல் சும்மா 'காட்சிகளை' இனி அலுப்பே ஆக முடியாது என்றளவுக்கு நீட்டித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

தம்பிமாரே, இதைத்தான் நான் 10 வருடங்களுக்கு முன்னர் இங்கு தமிழ்த்திரைப்பட விழாக்களின்போது ஜூரிகளில் ஒருவராக இருந்தபோது வருடம் வருடம் பார்த்தேன். அந்தச் சோகத்தையே இப்போது நீங்களும் வைத்துச் செய்து கொண்டிருந்தால் நியாயமா? திரைப்படம் என்பது எத்தனைபேரின் கடினமான உழைப்பால் முழுவடிவம் எடுத்திருக்கும்? நீங்கள் திரைக்கதையை நன்கு செதுக்கி, வலுவாக்கி இருந்தால் அனைவரின் உழைப்பும் மதிக்கப்பட்டிருக்கும் அல்லவா? இப்படி உங்களோடு உழைத்தவர்களை மட்டுமில்லை, உங்களை நம்பி படம் பார்க்க வந்தவர்களையும் கைகழுவிட்டுவிட்டு, திரைப்படம் முடிந்தபின் திரையில் 'இந்திய சினிமாவிட்டு ஈழச்சினிமாவை ஆதரவளிக்கவேண்டும்' என்று விரிவுரை கொடுப்பது நியாயமா சொல்லுங்கள். உங்களின் படைப்பை நம்பித்தானே -பிற தமிழ்/ஆங்கில படங்களுக்குக் கொடுக்கும் ரிக்கெட் விலையை விடக் கூட கொடுத்து- பார்வையாளர்கள் நாங்கள் வந்து அரங்கை நிறைத்து இருந்தோம். ஆனால் நீங்கள் நமக்குத் தந்ததுதான் என்ன? இதைவிட கடந்தவருடத்தில், "சாம் சூஸைட் பண்ணப் போறானில்" சின்ன அதிர்ச்சியைக் கதையின் முடிவில் வைத்து, கடற்கரை, தேவாலயப் பின்னணியில் நல்லதொரு குறுந்திரைப்படம் தந்தவர்களும் இதே யாழ்ப்பாணத்தவர்கள்தானே?

ஆக, ஈழத்து/புலம்பெயர் படங்களுக்கு மக்கள் ஆதரவு தரவில்லை என்றெல்லாம் குறைகூறாது, நல்லதொரு திரைப்படத்தை முதலில் தாருங்கள். ஒரு திரைப்படம் ஓடுமா, ஓடாதா என்பதைவிட நாங்கள் எங்களால் இயன்றவரை சிறந்த படைப்பைக் கொடுத்திருக்கின்றோம் என்று மனநிறைவை நீங்கள் அடைதலே முக்கியம். மேலும் தயவுசெய்து தமிழகத்துப் படங்களைப் போல போலி செய்யாதீர்கள். அது உங்களை எங்குமே அழைத்துச் செல்லாது. அது உங்களின் தன்னிருப்பையே இறுதியில் அழித்துவிடும். தமிழகத்துத் திரைப்படம் போல பாவனை செய்துகொண்டு, இந்தியத்திரைப்படங்களை விடுத்து ஈழச்சினிமாவுக்கு ஆதரவு தாருங்களென நீங்கள் கேட்பது எவ்வளவு போலித்தனமானது இல்லையா? நகைச்சுவையே வராத விடயங்களை எல்லாம் நகைச்சுவை என்ற பெயரில் திரையில் இறக்குவதைப் போல ஓர் ஆபாசம் இல்லையென்பதை நீங்கள் ஒருநாள் அறிந்து வெட்கிக்கவும் கூடும்.

அறிவுரையாக இல்லாது உங்கள் தோளணைத்து நிறைய மலையாள, சிங்களத் திரைப்படங்களை பாருங்கள் எனச் சொல்லப் பிரியப்படுகின்றேன். இயன்றால் தமிழில் எழுதப்பட்டிருக்கும் நல்ல கதைகளை வாசியுங்கள். அதிலிருந்தும் திரைக்கதைகளை உருவாக்க முயலுங்கள். நல்ல கதையோடு வந்தால் நீங்கள் கேட்காமலே ஈழத்தவர் அல்ல, உலகத்தவர்களே கூட உங்களை அரவணைத்துக் கொள்வார்கள். 

 

இலக்கியத்துக்குக் கூட மொழி என்கின்ற ஓர் எல்லை இருக்கின்றது. ஆனால் திரைப்படங்கள் அழைத்துச் செல்லும் திசைகளோ விசாலமானது. எனது நண்பர் மொழியே தெரியாத சிங்களத் திரைப்படங்களைப் பார்த்து இன்றும் சிலாகித்துக் கொண்டிருப்பதைப் போல, மிகப்பெரும் தணிக்கையிருந்தும் ஈரானிலிருந்து வரும் திரைப்படங்களைப் பார்த்து நான் நெகிழ்வுற்றதைப் போல உங்களுக்கான சிறகுகளை விரிப்பதற்கும் இந்த வானம் பரந்திருக்கின்றது. உங்கள் கூட்டுழைப்பை இத்திரைப்படத்தைப் போல வீணாக்கிவிடாதீர்கள். கற்றுக்கொள்ளும் ஆவல் இருப்பின் நீங்கள் நம்மண்ணின் தனித்துவங்களோடு ஒரு மகேஷின்டே பிரதிக்காரத்தையோ, Children of Heaven யோ, Oba Nathuwa Oba Ekka எடுக்க முடியும். ஆனால் நீங்கள் உங்கள் திரைக்கதைகளுக்கு நேர்மையாகவும், அசலாகவும் இருக்கவேண்டும். நாளை அப்படியான நெறியாளர்களாக மாற என் வாழ்த்துகள், ஆனால் இப்படியான தலையிடிகளைத் தொடர்ந்து தருவதைத் தவிர்க்கவேண்டும். முன்னோடிகளிடமிருந்து நல்லதை மட்டுமில்லை, நல்லதல்லாதவற்றை செய்யாததையும் கற்றுக் கொள்ளலாம், தவறே இல்லை. அதைக் கொஞ்சம் பொறுமையாகக் கூடக் கற்றுக்கொள்ளலாம். எம் கனவுகள் எங்கும் பறந்துபோய் விடவும் மாட்டாது.

ஒரு வீடற்றவராக (homeless) இருந்த ப்யூகோவ்ஸ்கி தனது எழுத்துக்களால் பிரபல்யமடைய, ஹாலிவூட் அவரைத் திரைக்கதை எழுத அழைக்கின்றது. அப்படி அவர் எழுதிய கதையைக் கொண்டு இயக்கப்பட்டதே Barfly என்கின்ற திரைப்படம். இத்திரைப்பட உருவாக்கத்தை அருகில் இருந்து பார்த்த ப்யூகோவ்ஸ்கி பின்னர் எழுதியதே 'ஹாலிவூட்' என்கின்ற நாவல். இந்நாவலை வாசித்திருந்தால் அதில் எப்படி ஹாலிவூட் உலகை எள்ளல் செய்திருப்பார் என்பது நமக்குப் புரியும். அதுதான் ப்யூகோவ்ஸ்கி. தன்னை அழைத்து மரியாதை கொடுத்த ஹாலிவூட்டையே நக்கலடிக்க முடிந்த அசல் படைப்பாளி அவர். அதனால்தான் அவரை இன்றும் மறக்காமல் பேசிக் கொண்டிருக்கின்றோம்.

தொடக்கத்தில் குறிப்பிட்ட என்னோடு பேச விரும்பிய இயக்குநரை, எனக்கு ஏன் முக்கியமானவர் என்றால் அவர் நல்ல திரைப்படத்தையும், எழுத்தையும் நமக்குத் தந்திருக்கின்றார் என்பதால் ஆகும். அவர் என்னோடு பேசவில்லையென்றாலும் அவரின் படைப்பினூடாக அவர் என்றென்றைக்கும் எனக்கு நெருக்கமாகவே இருந்திருப்பார். அதுதான் கலை நம்மை அழைத்துச் செல்கின்ற பாதையாகும்.

******************

 

(Mar 10, 2024) 

Manjummel Boysஐ முன்வைத்து சில திரைப்படக் குறிப்புகள்..

 அண்மையில் இன்னொரு நகருக்கு ஒரு நிகழ்வுக்காகப் பயணித்தபோது தற்செயலாக நண்பரொருவரைச் சந்தித்திருந்தேன். சில வருடங்களுக்கும் முன் அவர் ஒரு முழுநீளத் திரைப்படத்தை எடுத்திருந்தார். அவரோடு சமகால புலம்பெயர்/ஈழத்துத் திரைப்பட முயற்சிகளைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். புலம்பெயர் இலக்கியம் போல, புலம்பெயர் திரைப்பட முயற்சிகளும் தொடக்கத்தில் தந்த நம்பிக்கை போலவன்றி இப்போது உறைந்துபோய் விட்டதன் துயரம் நோக்கி நம் பேச்சு குவிந்தது.

நமது அசலான கதைகளை விட்டு நகர்ந்து, ஒரு 'மேற்கத்தைய' பார்வையாளர்களுக்கு விளங்குவதற்கு திரைப்படங்களை எடுக்கத் தொடங்கியபோது நமது திரைப்படங்கள் ஆட்டங்காணத் தொடங்கிவிட்டது. இது நான் ஒரளவு மதிக்கும் சில நெறியாளர்களின் அண்மைக்கால திரைப்படங்களை முன்வைத்து கிடைத்த‌ அவதானம் எனலாம். இன்னொருபக்கத்தில் எப்போதும் போல புலம்பெயர் தேசங்களிலும்/ஈழத்திலும் தென்னிந்திய திரைப்படங்களை மாதிரியாக வைத்து கதாநாயக விம்பம்/வன்முறை/ஆபாசம் என்றெல்லாம் ஒரு கதம்பமாக அளிக்கின்ற ஒரு வகையினர் இருக்கின்றனர். அவ்வாறு எடுப்பதை மட்டுமே திரைப்படமென உறுதியாக நினைக்கவும் செய்கின்றனர். அவர்களாக வெவ்வேறு திசைகளை பரிட்சித்துப் பார்க்காதவரை அதற்குள்ளேயே தேங்கிவிடுகின்றவர்கள் அவர்கள்.

கடந்த பல வருடங்களாக நான் புலம்பெயர்/ஈழத்து நெறியாளர்கள் முன்மாதிரியாக கொள்வதற்கு சிங்கள மற்றும் மலையாள திரைப்படங்களை உதாரணமாகச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கின்றேன். அவர்கள் சாதாரண கதைகளையே எப்படியே அசாதாரணக் கதைகளாக மாற்றுகின்றார்கள் என்பதற்கு மட்டுமின்றி எவ்வாறு குறைந்த பட்ஜெட்டோடு விரிவான பார்வையாளர்களுக்கு அதைக் கொண்டு செல்கின்றார்கள் என்று அறிவதற்கும் நாம் அவர்களைப் பின் தொடர்ந்து பார்க்கலாம். இன்றைக்கும் புலம்பெயர் சூழலில் எடுத்த திரைப்படத்துக்கு 'முகத்தை'யும், ஈழத்துப் படத்துக்கு யாழ்ப்பாணக் கல்லூரி மாணவர்கள் எண்பதுகளில் 'கல்லூரி வசந்தத்தை'யும் நான் இரண்டு எளிய உதாரணங்களாக முன்வைத்துக் கொண்டிருப்பவன். இரண்டுமே தொழில்நுட்பரீதியில் பார்த்தால் மிகக் குறைந்த வசதிகளைக் கொண்டு எடுக்கப்பட்டது. ஆனால் அதற்குள் கதை என்கின்ற ஆன்மா ஒளிர்ந்துகொண்டிருப்பதை எளிதாகக் கண்டுகொள்ளமுடியும். அவை 'நமது கதைகள்' என்று அதன் தொடக்கத்தில் இருந்து முடியும்வரை ஒரு நண்பனைப் போல தோள்மேல் கைபோட்டு அழைத்துச் செல்வதைப் பார்க்கலாம்.

திரைப்படங்களை எடுக்கும் இன்றைய நம் தலைமுறை தமிழகத் திரைப்படம் சம்பந்தமாக எதைப் பார்க்கின்றதோ தெரியாது, ஆனால் பல நெறியாளர்களின் நேர்காணலைக் கேட்டால்/பார்த்தால், இன்று எல்லாமே தொழில்நுட்பத்தால் சுருங்கிவிட்டதால், நீங்களாகவே குறும்படங்களை எடுத்துக் கற்றுக்கொள்ளலாம் என்று அவர்கள் எல்லா இடங்களிலும் வலியுறுத்துவதைக் கேட்கலாம் . நீங்களாகவே இயக்கி, எடிட் செய்யத் தொடங்க, திரைப்படம் எடுப்பதன் நுட்பங்கள் மெல்ல மெல்லப் புலப்படும் என்று அவர்கள் உற்சாகமூட்டுவதை அவதானிக்கலாம். நல்ல திரைப்படங்களை மட்டுமில்லை, நல்ல கதைகளை வாசிக்கும்போதும் உங்களுக்குள் ஒரு திரைப்படம் ஓடுவதைக் காணலாம்.

இன்றைக்கு ஈழத்திலும்/புலம்பெயர் சூழலிலும் நிறையக் கதைகளை எழுதப்பட்டு இருக்கின்றன. சமகாலத்துக் கதைகளை கதை/திரைக்கதையாக்கி எடுக்கத்தான் நமது ஈகோக்கள் விடாதென்று ஒரு கதைக்காக வைத்துக் கொண்டாலும், காலமாகிவிட்ட நம் முன்னோடிகளின் கதைகள் பல இருக்கின்றன. அதைக் கதையாக்கி பரிசோதனை முயற்சிகளை குறும்படங்களாக எடுத்துப் பார்க்கலாம். அந்த இறந்த ஆத்மாக்கள் நம்மை வந்து ஒருபோதும் பலிவாங்கப் போவதில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் தாங்கள் இன்னமும் மறக்கப்படவில்லை என்று ஆசிர்வாதங்களை அளிக்கவே செய்வார்கள்.

தொடக்கத்தில் கதை/திரைக்கதை/இயக்கம் என்று எல்லா கீரிடங்களையும் தலைமேல் ஏற்றி பாரம் எல்லாம் சுமக்கத் தேவையில்லை. உண்மையில் இவை எல்லாமே வெவ்வேறு துறைகள் எனச் சொல்லலாம். திரைப்படம் என்பதே கூட்டுழைப்பின் உச்சத்தில் திரண்டு வருகின்றபோது அந்தத்த துறையில் மிகச்சிறந்த உழைப்பை/உதவியைப் பெற்றுக்கொள்வதில் எந்த வெட்கமும் கொள்ளத் தேவையில்லை. மேலும் கதை/திரைக்கதை விவாதங்களில் எழுத்தாளர்களை/திரைப்பட விமர்சகர்களைச் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். நல்லதொரு குழு அப்படி அமைந்துவிட்டால் அது நம்மை அழைத்துச் செல்லும் பயணம் அருமையாக அமைந்துவிடக்கூடும். ஆனால் எல்லாம் திரண்டு வந்தபின் இயக்குநர் என்கின்ற மீகாமனை நம்புவதற்கு முழு அணியையும் தகவமைத்துக் கொள்ளவேண்டும். நல்ல திரைப்படங்களை எடுத்தவர்களின் நேர்காணலை/காணொளிகளைப் பார்க்கும்போது அவர்கள் ஒரு துறை நல்லதைக் கொடுத்ததைப் பார்த்தபின், அதைப் போட்டியாக வைத்து தமது துறையிலும் நல்லதைக் கொடுக்கவேண்டும் என்ற இயல்பான 'போட்டி' மனது தங்களுக்கு ஒரு திரைப்படத்துக்குள் அமைந்துவிடுவதைக் கூறுவதை நாம் அவதானித்திருக்கலாம்.

மேலும், கிளிஷேக்களை/ பார்வையாளர்களுக்கு அதிர்ச்சிகளைத் தருகின்றோம் என்றெல்லாம் அதிகம் கற்பனை செய்து உங்களை நீங்களே தாழ்த்திக் கொள்ளத் தேவையில்லை. நாம் ஏதோ புரட்சி செய்கின்றோம் என்று கதைக்குத் தேவையில்லாத எதையும் திணிக்காதீர்கள். அது சிறுபிள்ளைத்தனமாகப் போய்விடும். இதை விட மிக முக்கியமானது உணர்ச்சிகளோடு அளவுக்கு அதிகமாக விளையாடாதீர்கள். அதைப் போன்ற ஆபாசம் மனித வாழ்வைத் திரைப்படத்தில் கொண்டுவரும்போது இருக்கப் போவதில்லை.

இப்போது இதையெல்லாம் ஏன் எழுதுகின்றேன் என்றால், ஒரு திரைப்படத்தின் கதை என்னவென்று தெரிந்தும் (அதனால்தான் நான் ஒரு திரைப்படம் குறித்து எதையும் கேள்விப்படாமல்/வாசிக்காமல் திரைப்படங்களைப் பார்க்க விரும்புவேன்), அந்தத் திரைப்படம் அதைத்தாண்டியும் என்னை படம் பார்த்த முழுநேரமும் உள்ளிழுத்தது வைத்திருந்தது. அது உணர்ச்சிகளோடு அதீதமாய் விளையாடமல் கதையை அதன் இயல்போடு முன்வைத்ததால், இரண்டு சந்தர்ப்பங்களில் என்னையறியாமலே விழிகளில் நீர்த் திரையிட்டது. இத்தனைக்கும் இதைவிட ஆபத்தானதும், நீண்டநாட்கள் எடுத்த சிலியில் சிக்கிக் கொண்ட தொழிலாளர்களையும், தாய்லாந்தில் மாட்டிக்கொண்ட சிறுவர்களையும் காப்பாற்றிய திரைப்படங்களை எல்லாம் பார்த்திருக்கின்றேன்/எழுதியிருக்கின்றேன். ஏன் - ஒரு நாளுக்குள்ளேயே காப்பாற்றப்பட்ட- இந்த ஒரு உயிரியின் கதை நம்மைப் பாதிக்கின்றது என்றால் நாம் அத்திரைப்படத்தில் வரும் நண்பர்களில் ஒருவராக ஆகிவிடுகின்றோம். சாதாரண மனிதர்கள் எல்லாம் எப்படி அசாதாரண மனிதர்களாக ஒரு சம்பவத்தின் மூலம் மாறுகின்றார்கள் என்பதை நுட்பமான திரைக்கதையின் மூலம் இது காட்சிக் கோவைகளாக்கியிருக்கின்றது. அத்துடன் பார்வையாளர்களை உணர்ச்சிவசப்படச் செய்வதற்கு, இன்னும் எத்தனையோ இங்கே சேர்ப்பதற்கு இடங்கள் இருந்தபோதும், உணர்ச்சிகளோடு விளையாடாமல் அதன் எல்லைகள் தெரிந்து கதையின் கடிவாளத்தை நிறுத்திவைத்திருக்கவும் இத்திரைப்படக்குழுவுக்கு நன்கு தெரிந்திருக்கின்றது.

சாதாரணமாக எளிய மனிதர்களுக்கு ஒரு பயணத்தின்போது நிகழ்ந்த கதை எனத் தாண்டிச் செல்லக்கூடியதை, கலையின் அத்தனை கூருருணர்வும் ஒன்று சேரும்போது நாமே அந்தக் குகைக்குள் மாட்டிக் கொண்டவனாகவும், காப்பாற்றி விடத் துடிக்கின்ற நண்பனாகவும் ஒரே நேரத்தில் இருக்கின்றோம். இதைத்தான் கலை மானிடர்க்கு அளிக்கின்ற ஆற்றுப்படுத்தலும், அரவணைப்பும், அற்புதமும் என்பேன்.

(Manjummel Boys)

***********

(Mar 04, 2024)

Bob Marley - One Love

  

பாப் மார்லியின் வாழ்க்கை குறுகியகாலம். 36 ஆவது   வயதில் ஒருவகைப் புற்றுநோய் காரணமாக இறந்தும் விடுகின்றார். அந்தக் குறுகிய காலத்தில் மார்லி சாதித்தவை அதிகம், ஆகவேதான் அவர் இறந்து இன்று 40 வருடங்களுக்கு மேலான பின்னும் பேசப்படுகின்றார்; திரையில் ஒரு நாயகனாக முன்னிறுத்தப்படுகின்றார். Reggaeஇல் மார்லி அளவுக்கு இல்லையெனினும் அடுத்தடுத்த தலைமுறையில் வந்த டூபாக்கிற்கும் Rapஇல் இது நிகழ்ந்திருக்கின்றது. டூபாக் (Tupac)  அவரது 25ம் வயதில் 90களில் சுடப்பட்டு இறந்துவிட்டாரென்றாலும் அவரும் இன்றுவரை பேசப்படுகின்றார். மார்லியின் காலம் புரட்சிக்கும், காதல் செய்வதற்கும் நம்பிக்கை கொடுத்துக்கொண்டிருந்த 60/70கள். அன்றைய கால இளைஞர்கள் எதையாவது உறுதியாய்ப் பற்றிக்கொள்வதற்கு போராட்டமும் (சே குவேரா, மார்ட்டின் லூதர் கிங், மால்கம் எக்ஸ்), இலக்கியமும் (பீட் ஜெனரேஷன்), இசையும் (பார்லி, ஜான் லெனான்) இருந்திருக்கின்றன.

அன்றையகாலம் போலில்லாது இன்று உலகம் அறிவியலால் சுருங்கிவிட்டபோதும், ஏன் இவ்வாறான நம்பிக்கை தரும் மனிதர்களோ, தத்துவங்களோ உருவாகி வரவில்லையென்பது முக்கியமான கேள்வியாகும். மார்லி இசையில் சாதிக்க வந்தபோது ஜமேய்க்கா அரசியல்/பொருளாதார‌ சீரழிவுக்குள் சிக்கிக் கொள்கின்றது. மார்லி நேரடி அரசியல் சாராது இசையின் மூலம் மக்களிடையே சமாதானத்தைக் கொண்டு வரலாமென‌ நம்புகின்றார். அதன் நிமித்தம் சுடவும்படுகின்றார். அவரும், அவரது மனைவியும், நண்பரும் அச்சம்பவத்தில் அருந்தப்பில் தப்புகின்றனர். ஜமேய்க்காவில் இனி சுதந்திரமாக இருக்கமுடியாதென மார்லி இங்கிலாந்துக்கு புறப்படுகின்றார். அங்கிருந்து புதிய இசை ஆல்பங்களை வெளியிட்டு ஐரோப்பிய நாடுகள் எங்கும் இசை நிகழ்ச்சிகளைச் செய்கின்றார்.

இத்திரைப்படம் மார்லியின் கடைசி 5 வருடங்களைப் பின் தொடர்கின்றது எனச் சொல்லலாம். மார்லி ஜமேய்க்காவின் ஒற்றுமையை மட்டுமில்லாது, ஆபிரிக்கா நாடுகளின் கூட்டிணைவையும் கனவு கணடவர். ஒருவகையில் தன் வேர்கள் எதியோப்பாவில் இருக்கின்றதென நம்பியவர். அதுபோலவே இசைக்கும், ஆன்மிகத் தேடலுக்கும் கஞ்சா புகைத்தல் ஓர் உந்துசக்தியென தொடர்ந்து வலியுறுத்திக் கொண்டவர். மார்லியின் இசை, அரசியல், ஆன்மீகத் தேடல் என்பவை மிகத் தெளிவானவை. அதுமட்டுமில்லாது இந்த வாழ்க்கையில் எப்போதும் வேதனையுற்றிருப்பதுதான் இயல்பானதா என்கின்ற இருத்தலியத் தேடல்களும் அவருக்குள் இருந்திருக்கின்றன. இவ்வாறான சில புள்ளிகளை இந்தத் திரைப்படம் தொட்டுச் சென்றாலும் மார்லி என்கின்ற பெரும் ஆளுமையை அதே வீரியத்துடன் முன்வைக்கவில்லை என்பதைக் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். எனினும் இதுவரை மார்லியை அவ்வளவு அறியாத ஒரு புதிய தலைமுறைக்கு நல்லதொரு அறிமுகத்தைக் கொடுத்து, மார்லியை இன்னும் அறிந்துகொள்ளும் ஆர்வத்தைக் கொடுக்கக் கூடும்.

மார்லியின் காலத்து அன்றைய ஜனாதிபதிகளை உலகம் மட்டுமில்லை, ஜமேய்க்கா கூட இப்போது மறந்துவிட்டிருக்கலாம். ஆனால் ஒரு கலைஞனான மார்லி இன்று ஜமேய்க்காவைத் தாண்டி 'இசையின் மூலம் சமாதானத்தைத் தேடிய' ஒரு திருவுருவாக ஆகிவிட்டார். ஜமேய்க்காவின் அடையாளமாக இன்று உலகப்பரப்பில் மார்லியும், அவரால் பாடப்பட்ட ரெக்கே பாடல்களும் நிலைநிறுத்தப்பட்டுவிட்டன. ஒரு மனிதன் எவ்வளவு காலம் வாழ்ந்தான் என்பதைவிட எப்படி வாழ்ந்தான் என்பதே முக்கியம் என்பதை 40 வயதுகளுக்குள்ளேயே காலமான‌ சேகுவேரா, வான்கோவிலிருந்து, மார்லி வரை பலர் நிரூபித்திருக்கின்றனர்.

*************

(Movie - 'Bob Marley: One Love')

(Feb, 2024)

பரிசுத்தக் கண்ணீர்!

 
நேற்று ஒரு நண்பர் திரைப்படமொன்றைப் பார்த்துவிட்டு அதில் வரும் முக்கியபாத்திரம் என் சாயலை ஒத்திருந்தது என்றார் (Saw this amazing movie and the actor reminded me of your features). என்னைப் போல ஒருவரையெல்லாம் திரையில் காட்டுவார்களா என்று வியப்பிருந்தாலும், எப்படியோ தேடி அந்தத் திரைப்படத்தைப் பார்த்துவிட்டிருந்தேன். எப்போதுமே எதிர்ப்பார்ப்பின்மைகளின் அழகியலே என்னை வசீகரிப்பதுண்டு. அது பயணமாகவோ, புத்தகமாகவோ, திரைப்படமாகவோ, இசையாகவோ இருந்தாலென்ன, எவ்வித எதிர்பார்ப்புமில்லாமல் பார்க்கும்போது அது தரும் அனுபவம் அசலானது.

நான் பெருவில் மச்சுப்பிச்சுவைப் பார்க்கப் போனபோது,  அங்கே தங்கி நின்ற நகரில்,  இன்கா மக்களின் ஒரு கலாசார விழாவைப் பார்த்தபோது அந்த 'எதிர்பாராததன் முழுமை'யை உணர்ந்திருக்கின்றேன். என் எதிர்பார்ப்போ மச்சுபிச்சுவைப் பார்ப்பது. அதற்காய்த்தான் அவ்வளவு தூரம் பயணித்துப் போயிருந்தேன். அது ஏற்கனவே மனதில் பதிந்துவிட்ட இடம். ஆனால் அங்கே எதிர்பாராமல் நிகழ்ந்தது இந்தக் கலாசார விழா. இவ்வாறுதான் 'மகேஷின்டே பிரதிக்காரம்' திரைப்படத்தையும் எதையும் அறியாமல் தற்செயலாகப் பார்த்தபோதும் நிகழ்ந்தது. அந்தத் திரைப்படந்தான் என்னை ஒருமுறை தொடுபுழா, இன்னொருமுறை இடுக்கி எனப் பயணிக்க இழுத்துக் கொண்டு சென்றிருந்தது. அவ்வாறு எத்தனையோ புத்தகங்களை/திரைப்படங்களை உதாரணத்துக்குச் சொல்ல முடியும்.

மனித உறவுகள் எவ்வளவு எவ்வளவுக்கு சிக்கலாக இருக்கின்றதோ அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு அழகாகவும் இருக்கின்றது. சில வருடங்களுக்கு முன் நான் சந்தித்த ஒருவர், வாழ்க்கையில் தனக்கு நிகழ்ந்த சம்பவமொன்றைச் சொல்லியிருந்தார். அது ஒரு சிறுகதைக்குரிய விடயம். என்றேனும் ஒரு நாள் அதன் முழுமை கெடாது எழுதவேண்டும்.

அந்த நண்பருக்கு ஒரு காதலி இருந்தார். வழமையான பல காதல்களுக்கு நிகழ்வது போல அது காலத்தின் நீட்சியில் தேய்ந்து கரைந்து போயிருந்தது. பின்னர் அந்த நண்பர் அதே (முன்னாள்) காதலியை ஒரு பயணத்தின்போது சந்தித்திருக்கின்றார். அந்தக் காதலி இப்போது இன்னொருவருக்கு engaged ஆகிவிட்டார். நீண்ட நாட்களின் பின் தனது முன்னாள் காதலனை அந்தப் பெண் ஒரு விடுதியில் சந்திக்கின்றார். 'இந்த நாள் நானுன்னை முழுமையாக உன்னிடம் தருகின்றேன், எடுத்துக் கொள்' என்று சொல்லும் அந்தக் காதலியோடு படுக்கையறையில் இருக்கும்போது சட்டென்று இவர் ஏதோ ஒருகணத்தில் உடைந்து அழுகின்றார். அதைப் பார்த்து அந்தக் காதலியும் அழுகின்றார். அவ்வளவு பரிசுத்தமான கண்ணீரை, தான் தன் வாழ்வில் இதுவரை ஒருபோதும் உணர்ந்ததில்லை என்றார் அந்த நண்பர்.

இத்தனைக்கும் தனக்கு இந்த கலாசாரம்/விழுமியம் குறித்தெல்லாம் பெரிதாக எந்த அக்கறையும் அவ்வளவு இருந்ததில்லை. காலமும், சூழலும், சம்மதமும் பொருந்தி வரும் இவ்வாறான சந்தர்ப்பங்களைத் தவறவிடாத தனக்கு ஏன் அன்று மட்டும் அப்படிக் கண்ணீர் வந்தது?  எதையும் அதற்கு மேல் தொடராது அன்று அவளை அணைத்துத் தூங்கிவிட்டு விடைபெற்றுச் சென்றேன் என்பதற்கான காரணம் இன்றுவரை வியப்பாக இருக்கிறது என்றார். இந்த சம்பவத்தை வேண்டுமெனில் 'எதிர்பாராமையின் பரிசுத்த கண்ணீர்' எனப் பெயரிட்டுக் கொள்ளலாம்.

இதை நாம் பகுத்தறிவின் பொருட்டோ, அறிவியலில் பொருட்டோ ஒரு எல்லைக்குள் வைத்து வகுத்துப் பார்க்கவும் முடியாது. இதே மாதிரி இன்னொரு சம்பவம் வந்தால் அதே நண்பர் இப்படித்தான் அதை எதிர்கொள்வார் என்று நாம் சொல்லவும் முடியாது. அன்று அப்படி  'பரிசுத்தமான கண்ணீரால்'  அவருக்குரிய நாள் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டது என மட்டும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

'Swathi Mutthina Male Haniye' கிட்டத்தட்ட இப்படியொரு 'எதிர்பார்ப்பின்மையின் காதலை' விரைவில் இறக்கப்போகும் ஒரு நோயாளியினூடு, அங்கே கவுன்சிலராக வேலை செய்யும்  பெண்ணுக்குக் கொடுக்கின்றது. அதுவரை தனது திருமண வாழ்வின் எல்லா அபத்தங்களையும், துரோகங்களையும் சகித்துக்கொண்டிருந்த இந்தப் பெண்ணுக்கு இந்தக் காதல் ஒரு (தற்காலிக) விடுதலையை அளிக்கின்றது. அதனால்தான் அவள் தனது தாயிடம் மட்டுமில்லை, தான் வேலை செய்யும் வைத்தியரிடமும், ஏன் தனது கணவரிடங் கூட இந்தக் காதலை வெளிப்படையாக எவ்விதத் தயக்கமுமில்லாமல் முன்வைக்கின்றாள்.  அவள், இறந்துவிட்ட தனது காதலனின் அஸ்தியை பேரூந்தின் ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும் விசிறும்போது அங்கே அவளிடமும் இந்தப் 'பரிசுத்தமான கண்ணீரே' நிச்சயம் இருந்திருக்கும். அந்தக் காதலன் தன் இறப்பு நிச்சயமாகிவிட்டபின் எல்லா அடையாளங்களையும் அழித்துவிட்டே இந்த இடத்திற்கு வந்து அடைக்கலமாகின்றான். அது மரணத்தை எதிர்கொள்ளும் அவனது தனித்துவமான வழி.

ஆகவே எதிர்பார்ப்பின்மைகள் உங்கள் வாழ்வில் நிகழும்போது அவற்றைக் கொண்டாடுங்கள். சிலவேளை அவையே நாம் வாழ்வதற்கான அர்த்தங்களை கணப்பொழுதில் 'பரிசுத்தமான கண்ணீரோடு' கொண்டுவரும் ஆசிர்வாதங்களாய் இருக்கவும் கூடும்.

*************

 

ஓவியம்: இயல்
(Jan 07, 2024)

Argentina 1985

 

போர்கள் என்பது மானிடர்கள் அவமானத்தில் தலைகுனிந்து நிற்க வேண்டிய பேரவலம் தருகின்ற ஓரிடம். ஆனாலும் யுத்தங்கள் நிறுத்தப்படாமல் தொடர்ந்து நிகழ்த்தபட்டுக் கொண்டேயிருக்கின்றன. இலத்தீன் அமெரிக்கா நாடுகள் பல காலத்துக்காலம் தமக்கான விடுதலைக்கான போராட்டங்களைக் கொண்டிருந்தன. அவ்வாறு 1970களின் பிற்பகுதியில் ஆர்ஜெண்டீனாவின் ஜனாதிபதியாக இருந்த பெரோனின் மனைவியைத் துரத்திவிட்டு, இராணுவம் ஆட்சியைக் கைப்பற்றுகின்றது.  அதன் பிறகு கிட்டத்தட்ட 1983 வரை கொடுமையான ஆட்சி நிகழ்கின்றது. நாட்டின் பொருளாதாரம் சரிவில் இருக்க, இடதுசாரிகளும், தொழிலாளர் சங்கங்களும் அரங்கின் முன்னணியில் போராட்டங்களில் இருக்கின்றனர். ஆர்ஜெண்டீனிய இராணுவ ஆட்சி இவர்களைத் தடைசெய்து மோசமான கொலைகளும், சித்திரவதைகளும் செய்கின்றது.

நூற்றுக்கணக்கான சித்திரவதைக் கூடங்கள் அமைக்கப்பட்டு பலர் காணாமற் போகின்றனர். தங்கள் பிள்ளைகளையும், பேரப்பிள்ளைகளையும் தேடிய தாய்மார்கள் தொடங்கிய அமைப்பே  Mothers of the Plaza de Mayo. இந்த இராணுவ ஆட்சியில் கிட்டத்தட்ட முப்பதானாயிரத்துக்கும் மேற்பட்டவர்கள் கொல்லப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. வரலாற்றில் பல நாடுகளில் இப்படி இராணுவச் சதிகள் நடந்து ஆட்சி நடைபெற்றாலும், ஆர்ஜெண்டீனாவில்தான் முதன்முதலாக இந்த இராணுவக் கொடுங்கோலர்களை நீதிமன்றத்தில் குற்றவாளிகளாக நிறுத்தும் வரலாற்றில் நிகழ்ந்திருக்கின்றது. சொந்த நாட்டு மக்களாலும் அரசாலும் இந்த இராணுவச் சதியாளர்கள் விசாரணைக்குட்பட்டு அவர்களுக்குத் தண்டனையும் கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றது. இதற்கு மிகப்பெரும் பங்கை காணாமற்போன பிள்ளைகளைத் தேடிய தாய்மார்களின் அமைப்பு ஆற்றியிருக்கின்றது.

1983இல் இராணுவ ஆட்சி கலைக்கப்பட்டு ஜனநாயக முறைப்படி ஜனாதிபதியொருவர் தேர்ந்தெடுக்கப்படுகின்றார்.  கடந்த ஏழாண்டுகளில் இராணுவச் ஆட்சியில் நடந்த படுகொலைகளுக்கும், காணாமற் போதல்களுக்கும், சித்திரவதைகளுக்கும் நியாயம் கேட்க இராணுவ ஆட்சியாளர்கள் நீதிமன்றத்தில் 1985 இல் விசாரிக்கப்படுகின்றது.

இது ஆர்ஜெண்டீனாவில் Trial of the Juntas  என அழைக்கப்படுகின்றது. இந்தக் கொடுமைகளுக்குப் பொறுப்புக் கூறவேண்டிய இராணுவ ஜெனரல்கள், தாங்கள் இராணுவ நீதிமன்றத்திலேயே விசாரிக்கப்படவேண்டும், பொது நீதிமன்றத்துக்குத்தாங்கள் வரமாட்டோம் என்று முதலில் மறுக்கின்றார்கள். இராணுவ நீதிமன்றங்களுக்கு அழைக்கப்பட்டு விசாரிக்கப்பட்ட இராணுவத்தினர் எவ்வாறு தப்பினர் என்பதற்கு வரலாற்றில் நிறைய உதாரணங்கள் இருக்கின்றன. இராணுவத்தினரே நீதிவான்களாக இருந்து தீர்ப்பை வழங்கும்போது அங்கே எந்த நீதி கிடைக்கும்.

புதிதாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஆர்ஜெண்டீனிய ஜனாதிபதியும், மக்களும், கடந்தகால இராணுவ ஆட்சியாளர்கள் நீதிமன்றத்தில் விசாரிக்கப்படவேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருக்கின்றார்கள். அரச தரப்பில் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் வந்து சாட்சி கூறுகின்றார்கள். வழக்கு நான்கைந்து மாதங்களாகத் தொடர்கின்றது. மக்கள் சார்பாக நிற்கும் வழக்கறிஞர்கள் மீது கொலை மிரட்டல்களும், அரச அலுவலங்களில் குண்டு வைப்போம் என்ற எச்சரிக்கைகளும் செய்யப்படுகிறன. அதை மீறியும் இராணுவம் நீதிமன்றத்தில் ஏற்றப்பட்டு முக்கிய ஜெனரல்களுக்கு ஆயுட்தண்டனை வழங்கப்படுகின்றது. இந்தக்காலத்தில் எழுந்த அமைதியின்மையினால் ஆர்ஜெண்டீனா ஜனாதிபதி கிட்டத்தட்ட 60 நாட்களுக்கு மேலாக அவசரகால நிலைமையையும் பிரகடனப்படுத்தியிருந்தார்.

சில ஜெனரல்கள் தப்பியிருந்தாலும், அந்த ஆட்சியில் இருந்த ஜெனரல்களுக்கு தண்டனை வழங்கப்படுகின்றது. இதன் நிமித்தம் இன்னுமின்னும் இராணுவத்தின் வெவ்வேறு பொறுப்பில் இருந்த அதிகாரிகளும் தண்டனை வழங்கப்படப் போகின்றது என்ற அச்சத்தில், இராணுவத்தில் இருக்கும் எவரையும் இனி விசாரிக்கக்கூடாதென்ற ஒரு சட்டத்தைக் கொண்டு வர இராணுவம் அரசுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கின்றது. ஒருகட்டத்த்தில் அழுத்தம் தாங்காது அது பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்கப்பட்டு இராணுவத்தின் சார்பாக அது போகின்றது.

எனினும் இந்த 'Trial of the Juntas'   வழக்கு வரலாற்றில் முக்கியமானது. 2ம் உலகமகாயுத்தத்தின் பின், ஜேர்மனிய நாஸிகளை சட்டத்தின் முன் நிறுத்திய நூரம்பேர்க் வழக்கின் பின், ஒரு நாடு தனது இராணுவத்தையே நீதியின் முன்னிறுத்தி விசாரித்து தண்டனை கொடுத்தது என்ற சிறப்பை இந்தத் தீர்ப்பு பெற்றிருக்கின்றது.

வரலாற்றில் இவ்வாறான சம்பவங்கள் நடக்காதிருக்கவும், அது இராணுவமாயிருந்தாலென்ன தனது அதிகாரத்தை மக்கள் மீது பாவிக்காது தடுப்பதற்கும் இந்தத் தீர்ப்பு ஒரு நல்லதொரு செய்தியைச் சொல்லியிருக்கின்றது. அதாவது இன்று நீங்கள் உங்களுக்கு பெரும் அதிகாரம் இருக்கின்றது என்று ஆட்டம் போட்டால் நாளை நீதி உங்களை நியாயத்தின் பொருட்டு விசாரிக்கும் என்கின்ற எச்சரிக்கைதான் இது.

இந்த விசாரணையின்போது சித்திரவதைக்கு உள்ளான இறந்தவர்களோ, காணாமற்போனவர்களோ திரும்பி வரவில்லை, வரப்போவதில்லை. ஆனால் உயிரோடு இருந்த அவர்களின் பெற்றோர்கள், காதலர்கள், நண்பர்களுக்கு இது ஒரு சிறிய ஆறுதலைக் கொடுத்திருக்கும். ஒருவகையில் இது ஒரு வகையான ஆற்றுப்படுத்தல் எனலாம். இன்னொருவகையில் இவ்வாறு காணாமல் போனவர்கள் இன்யொருபோதும் திரும்பி வரமாட்டார்கள் என்பதை acknowledged செய்வதாகும். அத்துடன் இப்படியான சம்பவங்கள் மீண்டும் வரலாற்றில் நடப்பதை தடுப்பதற்கும் இது உதவலாம்.

இலங்கையிலும் இப்படித்தான் காலத்துக்காலம் காணாமற்போதல்களும், கொலைகளும், சித்திரவதைகளும் நடைபெற்றிருக்கின்றன. தமிழ் மக்களுக்கு மட்டுமில்லை, ஜேவிபியின் கிளர்ச்சியின்போது இரண்டு தடவைக்கு மேலாக சிங்கள மக்களுக்கும் நிகழ்ந்திருக்கின்றன. ஆனால் இவ்வளவு வரலாற்றுக் கொடும் சம்பவங்கள் நடந்தபின்னும் அதற்குரிய கொடுமையாளர்கள் நீதியின் முன் நிறுத்தப்படவேயில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால் போரின்/கிளர்ச்சியின்பின் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசுக்கள் எல்லாம் இந்த இராணுவ ஜெனரல்களை தூதுவர்களாகவும், உயர் ஸ்தானிகர்களாகவும் உலகெங்கும் அனுப்பி பெருமைப்படத்தான் செய்திருக்கின்றது.  தமது தோழர்களை அநியாயமாகப் பலிகொடுத்த ஜேவிபி இன்னொரு இனவாதக் கட்சியாக மாறி காலத்துக்காலம் சிங்கள இனவாதிகளின் பக்கம் நின்றுமிருக்கின்றது. இன்னொருபக்கம் நமது தமிழ் அரசியல்வாதிகளுக்கும், அறிவுஜீவிகளுக்கும், மாஜி இயக்கத்தவர்களுக்கும் உலக அரங்குகளில் இருந்து எதைக் கற்றுக்கொள்ளலாம் என்கின்ற தெளிவோ, புரிதலோ அவ்வளவாக  இருப்பதில்லை.
 
சில வருடங்களுக்கு முன் இலங்கைக்குப் போனபோது காணாமற்போன பிள்ளைகளுக்காய் தாய்மார்கள் நடத்திய போராட்டத் திடல்கள் சிலவற்றுக்குப் போயிருந்தேன். அப்போது அங்கே வந்திருந்த ஒரு பாராளுமன்ற உறுப்பினர் தனிப்பட எம்முடன் பேசும்போது, 'இவர்களின் பிள்ளைகள் உயிரோடு இல்லை  என்று அவர்களுக்குத் தெரியும்' என்று அன்றைய ஜனாதிபதி/இராணுவ ஜெனரல்களின் குரலில் சொன்னார். உண்மையோ/யதார்த்தமோ அவர்களின் பிள்ளைகள் உயிரோடு இல்லையென்றே வைத்துக் கொள்வோம். அந்தத் தாய்மார்களின் உள்மனதுக்கும் அது தெரிந்திருக்கலாம். ஆனால் அவர்கள் சலிக்காது செய்து கொண்டிருந்த இந்தப் போராட்டம் என்பது, அவர்களின் பிள்ளைகள் போரின் நிமித்தம் உயிரோடு கொண்டுபோய் கொல்லப்பட்டுவிட்டார்கள், அதை நிகழ்த்தியவர்கள் விசாரிக்கப்படவேண்டும் என்பதன் மறைமுகமான கோரிக்கையாகக் கூட இருக்கலாம்.  

அத்துடன், ஆம் இவ்வாறான கொடுமை நிகழ்ந்தது உண்மைதான் என்று ஆர்ஜெண்டீனாத் தாய்மார்களுக்கு வேண்டுமாயிருந்த acknowledgement தான் இவர்களுக்கும் வேண்டியும் இருந்திருக்கலாம்.. இது தமிழ்ப்பெற்றோர்களின் போராட்டம் மட்டுமில்லை ஜேவிபியினரின் போராட்டங்களின் போது காணாமற்போன பிள்ளைகளின் தாய்மார்களின் கோரிக்கையும் கூடத்தான். அதனால்தான் இன்னமும் காணாமற்போன தனது பத்திரிகையாளக் கணவன் குறித்து பிரகீத் எக்னெலிகொடாவின் மனைவி நியாயங்கேட்டபடி வெள்ளையாடையுடன் நாடெங்கும் அலைந்து கொண்டிருக்கின்றார்.

**********

 

(Dec 09, 2023)

நெப்போலியன் - இறுகப்பற்று - Pain Hustlers

1, நெப்போலியன்

 

மிகச் சாதாரண குடும்பத்தில் பிறந்த ஒருவர் பேரரசனாக வரமுடியும் என்று வரலாற்றில் நிரூபித்தவர் நெப்போலியன். பிரான்ஸை நேசித்தவர் என்பதால் அந்தப் பேரரசுக் கனவுக்காய் 61இற்கு மேற்பட்ட போர்களை நடத்தி மில்லியன்கணக்கில் சொந்த நாட்டு மக்களையே பலிகொடுத்தவர். வெளியில் போர்களை நடத்துவதில் பெருமிதம் கொண்ட நெப்போலியன் ஒரேயொருவருக்கு மட்டும் தலைகுனிந்தவர் என்றால் அது அவரின் மனைவியான ஜோஸப்பினுக்காய். அந்தக் காதலுக்காய் ஜோஸப்பினின் எல்லாப் பலவீனங்களையும் சக்கரவர்த்தியாக இருந்தபோதும் நெப்போலியன் மன்னித்தவர். இறுதிவரை ஜோஸப்பின் காதலில் திளைத்தவராக, அவரின் முன் தன் 'ஆண்மைத்தனத்தை' இழந்த ஒரு நல்ல மனிதராகவும் இருந்திருக்கின்றார்.

இத்தனைக்கும் ஜோஸப்பின், நெப்போலியன் ஆதரவளித்த புரட்சிப்படை, மன்னராட்சியை ஒழித்தபோது கொன்ற ஒருவரின் மனைவியாவார். ஜோஸப்பினுக்கு ஏற்கனவே இரண்டு பிள்ளைகள் இருந்தனர். நெப்போலியனைத் திருமணம் செய்தபின் ஜோஸப்பினால் குழந்தையொன்றைப் பெறமுடியாததே அவர்களின் விவாகரத்துக்கும் பின்னாளில் காரணமானது. எனினும் நெப்போலியன் வாட்டலூ போரில் தோற்று தனித்தீவுக்கு எக்ஸிலாகப்பட்டு இறந்தபோது அவர் இறுதியில் உச்சரித்தவை மூன்று சொற்கள்: பிரான்ஸ், இராணுவம், ஜோஸப்பின்!

பின்னர் வந்த ஹிட்லர் எப்படி இரஷ்யாவிற்குப் படையெடுத்து தன் படைபலத்தை இழந்தாரோ, அப்படியே நெப்போலியனுக்கும் கிடைத்த பெரும் அடி அவர் இரஷ்யாவுக்குப் படையெடுத்தபோதுதான். வோட்டலூ யுத்தம் நெப்போலியன் இறுதியில், தன்மானமாக தோற்றுப்பார்த்த ஒரு போரே தவிர நெப்போலியன் எப்போதோ இரஷ்யாப் படையெடுப்போடு தோற்கடிக்கப்பட்டுவிட்டார்.

இத்திரைப்படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது இப்படி ஈசல்களைப் போல போர்க்களத்தில் இறப்பதற்கு ஆண்களை எது காலங்காலமாக வரலாற்றில் உந்தித்தள்ளிக் கொண்டிருக்கின்றது என்பதையே அதிகம் யோசித்தேன். வரலாற்றில் இருந்து ஆண்கள் எதையும் கற்றுக்கொள்ளாத முட்டாள்கள் என்பதே கசப்பான உண்மை.

நெப்போலியன் ஜோஸப்பின் காதலைப் பெறுவதற்காகத்தான் தன்னைத் தோற்காத வீரனாகக் காட்டப் போர்களை நடத்தினார் என்று சொல்பவர்களும் உண்டு. நெப்போலியன் நல்லதொரு காதலனாக ஜோஸப்பினுக்காய் இருந்து, இந்த நாடுகளைப் பிடிக்கும் போர்வெறியை மட்டும் கைவிட்டிருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருந்திருக்கும்; எத்தனை உயிர்கள் வரலாற்றில் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கும்!

 

2. இறுகப்பற்று

 

'இறுகப்பற்று' நல்லதொரு படம். கதை/திரைக்கதை என்பவற்றில் சிறிதும் நம்பிக்கை வைக்காது அண்மைக்காலமாய் வந்து குவிந்து கொண்டிருக்கும் தமிழ்ப்படங்களைப் பார்த்து நொந்தவர்க்கு நான் சொல்வதன் அர்த்தம் புரியும். நேற்றுக் கூட ஒரு இயக்குநரில் நம்பிக்கை வைத்து தீபாவளிப் படத்தைத் தியேட்டரில் பார்க்கச் சென்றபோது உண்மையிலே வயிற்றைப் பிரட்டுவது போன்ற உணர்வே ஏற்பட்டது. நல்லவேளையாக அந்தப் பாவத்தை அதற்குப் பிறகு நள்ளிரவில் சைனீஸ் உணவகத்தில் சாப்பிட்ட உணவுகள் ஆற்றுப்படுத்தின. லியோ படத்தைப் பார்த்தபின் நண்பர்களிடம் எனக்கு வயதாகிவிட்டது போலும்; இந்தத் தலைமுறையினரின் விருப்புக்கு ஏற்றவனல்ல, நான் காலவதியாகிவிட்டேன் எனச் சொன்னபோது அவர்கள் மறுத்து 'உன் வயதல்ல, படந்தான் அவ்வளவு மோசம்' என்றார்கள். நேற்று ஜப்பானைப் பார்த்து நொந்தபோது, ஒரு நண்பர் சொன்னார், எமது தலைமுறைதான் ஒரளவு நல்ல படங்களையும், பாடல்களையும் கேட்ட கடைசித் தலைமுறையாக இருக்கும் போல என்று.

இல்லை, இன்னும் முற்றாக நம்பிக்கை இழக்கத் தேவையில்லை என்பதற்கான ஒரு மின்மினியாக இந்த 'இறுகப்பற்று'.

அதேவேளை ‘இறுகப்பற்று’ என் அலைவரிசைக்குள் வரும் திரைப்படம் அல்ல என்பதையும் குறிப்பிட விழைகின்றேன். முக்கியமாக அந்த சைக்காலிஜிஸ்டை இறுதியில் ஓர் ஆணிடம் மண்டியிடும் விதமாக மாற்றிய விதம் எனக்கு உவப்பில்லாதது. மற்றவர்களின் மனங்களை ஆழப் புரிந்துகொள்ளும் ஒருவர் எத்தகைய vulnerable ஆக இருந்தாலும் அப்படி இருப்பதைப் பார்க்க சகிக்க முடியாதிருந்தது. நிச்ச்யம் அப்படி ஆளுமையுள்ள பெண் அதை வேறுவிதமாக அணுகியிருப்பார். என் பொருட்டு நீயும் சந்தோசமாக இல்லை. உன்னைப் பார்த்து என்னாலும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியவில்லை. இருவரின் அமைதியின் பொருட்டு வா வேண்டுமென்றால் விவாகரத்தைச் செய்து கொள்வோம் என்று அழைத்திருப்பார். ஏனெனில் அந்தப் பாத்திரம் மற்றவர்களுக்கு அதுதான் இறுதியான முயற்சியென அறிவுரை கூறுகின்றதல்லவா.

இணையின் தொலைபேசியை கள்ளமாய்ப் பார்ப்பது, அவன் பேசும் பள்ளித்தோழியின் மீது பொறாமை கொள்வதுதான் இயல்பானது என்று அந்தப் பாத்திரத்தையே சாகடித்திருக்கின்றார்கள். மேலும் விவாகரத்து விண்ணபிக்கப் போகும் அநேகமானவர்கள் பெரும்பாலும் விவாகரத்தைப் பெறுதலே நிகழ்கின்றன. ஏனென்றால் அந்த நிலைமைக்கு ஒருவர் போகின்றார் என்றால் அந்த மனவிரிசல் எளிதில் எதனாலுமே ஒட்டவைக்க முடியாது. ஆனால் இதில் அப்படி விவாகரத்துக்குப் போகும் இரண்டு இணைகளுமே இறுதியில் சுமுகமாய்த் தீர்வைக் கண்டு மனந் திருந்திவிடுகின்றன. இவ்வாறான பல காரணங்கள் இருப்பதால் இந்தப் படம் எனக்குரியதல்ல‌ (This is not my cup of tea) என்றுதான் கூறுவேன்.

ஆனாலும் இதன் திரைக்கதை தான் சொல்ல வந்த விடயத்தை கச்சிதமாகச் சொல்லிவிடுகின்றது. திரைக்கதைகளுக்கு நேரம் செலவிடும் பொறுமையற்றவர்கள் கத்திகளாலும் துப்பாக்கிகளாலும் வன்முறையை 'சாதாரணப்படுத்தும்' காலத்தில் இந்தப் படம் ஒரு முக்கிய வரவென்பேன். மேலும் 'OK கண்மணி' போன்று படம் முழுதும் living together இல் வாழ விரும்பும் பெண்ணை ஒவ்வொரு காட்சியிலும் 'முற்போக்குப் பாத்திரமாகக்' காட்டிவிட்டு இறுதியில் ஒரு சாதாரண பெண்ணைப் போல திருமணத்தில் சரணாகதியடைய வைக்கும் போலித்தனம் இதில் எதுவுமில்லை, எப்படி ஒரு பொதுமனம் பெரும்பாலும் விரும்புகின்றதோ அப்படியே இது காட்டியிருக்கின்றது. ஒருவகையில் இத்திரைப்படம் தான் எடுத்துக் கொண்ட கருத்துக்கு உண்மையாகவே இருந்தது போல எனக்குத் தோன்றியது. மற்றது இப்படி அங்கே சித்தரிக்கப்படும் விடயங்களை வெட்டியும் ஒட்டியும் உரையாடுகின்ற வெளியையும் இந்தப் படம் நமக்குத் தருகின்றது என்பதும் முக்கியம் என்பேன்.

 

 

3. Pain Hustlers

அனைத்து விடயங்களிலும் நல்லதும் இருக்கிறது கெட்டதும் இருக்கிறது. மேலும் நிறுவனமயப்பட்ட பெருநிறுவனங்கள் இந்த நல்லது கெட்டது என்பதில் அக்கறை கொள்வதைவிட அவை இலாபம் மீட்டலையே முதன்மையாகக் கொண்டிருக்கும். அதற்காக அது எந்த எல்லைவரையும் போகும், தன்னைச் சுற்றியிருப்பவர்களையும் பலி கொடுக்கும்.

Pharmaceutical companies இன் பெரும் வெறியையும் அதன் கொடூரமான அரசியல் முகத்தையும் The Constant Gardener என்ற நூலும், அந்த நூலை அடிப்படையாக வைத்து எடுக்கப்பட்ட திரைப்படமும் நமக்குக் கடந்தகாலத்தில் நினைவூட்டியது. அவ்வாறு சில வருடங்களுக்கு முன் இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த ஜோன் கபூர் இப்படியொரு pharmaceutical entrepreneur ஆகி, பில்லியனாராக மாறிய கதையை நாம் சிலவேளைகளில் அறிந்திருப்போம். அவரது மனைவி புற்றுநோயால் இறக்க, புற்றுநோயுக்கு வலிநிவாரணியாக fentanyl ஐ நோயாளிகளுக்கு மருத்துவர்களால் பரிந்துரைக்கச் செய்து, பலரின் மரணங்களுக்கும், உடல் பக்கவிளைவுகளுக்கும் காரணமானவர் என்று கபூர் பின்னர் கைதுசெய்யப்பட்டவர். அவரும், அவரைச் சுற்றியுள்ளவர்களும் கைது செய்யப்பட்டு, சிறைக்குள் அடைக்கப்பட்டாலும், ஐந்தரை வருட சிறைத்தண்டனை கொடுக்கப்பட்ட கபூர் இரண்டரை வருடங்களிலேயே வெளியில் வந்துவிட்டார்.

இவ்வாறுதான் தம் நுகர்வுக்கும் இடாம்பீக வாழ்வுக்குமாய் ஒரு உலகம், விளிம்புநிலை மனிதர்களை பலிவாங்கியபடி நகர்ந்தபடியே இருக்கும். அது முன்னரும் நிகழ்ந்தது. இப்போதும் நிகழ்கிறது. இனியும் நிகழும். இந்த ஜோன் கபூரின் வாழ்க்கையை அடிப்படையாகக் கொண்டு இப்போது 'Pain Hustlers' என்று ஒரு திரைப்படம் வந்திருக்கின்றது. அதை பணநுகர்வுக்குள் சிக்கிவிட்ட ஒரு வறிய அபலைப் பெண், பின் உண்மை நிலவரம் அறிந்து அறத்தின் பக்கம் நிற்பதினூடாக தன்னைச் சரிசெய்வதை திரைக்கதையினூடு நகர்த்திச் சென்றிருக்கின்றார்கள்.

******************

(2023)

சட்டகங்களுக்கு அப்பால் மிஞ்சுபவை

 

Dead Poets Society  திரைப்படத்தில் ஆசிரியரான ரொபின் வில்லியம்ஸ் தனது மாணவர்களுக்கு ஏற்கனவே அந்தப் பாடசாலையில் படித்தவர்களின் கறுப்பு-வெள்ளைப் புகைப்படங்களை ஓரிடத்தில் காட்டுவார். இவர்கள் உங்களைப் போல இதே பாடசாலையில் 30 வருடங்களுக்கு முன்னர் படித்தவர்கள். என்னதான் முயன்றாலும் இறுதியில் இறப்பென்பது இவர்களைப் போன்று உங்களுக்கும் உறுதியானது. நீங்கள் இதற்கிடையில் எப்படி உங்களுக்கு விரும்பிய மாதிரி வாழப் போகின்றீர்கள் என்பதுதான் முக்கிய கேள்வி. ஆகவே உங்களது கற்பனைகளை, விருப்பங்களை ஒருபோதும் சமரசம் செய்யாதிருங்கள் என வில்லியம்ஸ் சொல்வார். அதற்கேற்ப கவிதைகளைப் பற்றிக் கற்பிக்கும்போது பாடப்புத்தகத்தில் இருக்கும் கலாநிதி ஒருவர் எழுதிய முன்னுரையை கிழித்துவிடுங்கள் எனச் சொல்லி குப்பைக்கூடையை ஒவ்வொரு மாணவரிடம் நீட்டியபடி போவார்.

மாணவர்கள் தமது ஆசிரியரின், மாணவ காலத்தை பழைய Year Book ஊடு கண்டுபிடிக்கும்போது, அவர் இரகசியமாக Dead Poets Society என்ற பெயரில் நடத்திய இலக்கியக் குழுவைக் கண்டுபிடிக்கின்றனர். அந்தக் குழுவின் கூட்டங்களை எப்படி கடந்தகாலத்தில் தேரோவின் 'நான் காட்டுக்குள் போனேன், ஏனென்றால் நான் உள்ளுணர்வோடு வாழ விரும்பினேன். வாழ்க்கையை அதன் (என்பு) மச்சை வரை உறிஞ்சி ஆழமாக வாழ விரும்பினேன்' எனச் சொல்லித் தொடங்குவார்களோ அப்படி இந்த மாணவர்களும் சொல்லி உற்சாகத்துடன் கவிதைகளைக் கொண்டாடத் தொடங்குகின்றார்கள். இப்படி Dead Poets Society என்ற பெயரை வைத்து கவிதைகளை ஆராதித்ததுமாதிரி, ரொபர்தோ பொலானோவின் நாவலான Salvage Detectives பதின்மர்கள் தொடங்கும் கவிதைக்குழுவின் பெயர் Visceral Realists என்பது நமக்கு நினைவுக்கு வரலாம்.

ஒவ்வொருவருக்கும் வாழ்வைத் தேர்ந்தெடுக்கும் சுதந்திரம் இருந்தாலும், நாளாந்த வாழ்க்கை என்பது பெரும்பாடாக அலைய வைக்கின்றது. கிருஷ்ணன் நம்பி 60களில் எழுதிய கதையான 'தங்க ஒரு..' வில் வருகின்றவன் ஒரு வீட்டை வாடகைக்குத் தேடி அலைகின்றான. கிராமத்திலிருக்கும் அவனது மனைவியும், குழந்தையும் இவனோடு சேரந்து வாழ நகரத்துக்கு வர விரும்புகின்றார்கள். வாரத்துக்கு இரண்டு மூன்று கடிதங்கள் எப்போது நாங்கள் வருவதென மனைவி கேட்டபடி இருக்கின்றாள். இவனின் குமாஸ்தா வேலையில் வரும் சம்பளத்தில் ஒரு உரிய வாடகை வீட்டைக் கண்டுபிடிக்க முடியாதிருக்கின்றது.

அப்போதுதான் 'ஒரு காலணிக்குள் வாழும்' ஒரு மனிதனை தேனாம்பட்டையில் இவன் சந்திக்கின்றான். அந்தக் குள்ள மனிதன் ஒரு காலத்தில் பொலிஸாக இருந்தவன். அவன் நகரம் கொடுக்கும் நெருக்கடிகளால் சிறிது சிறிதாக குள்ளமாகி, அவனின் பொலிஸ் காலணிக்குள்ளேயே குடும்பத்துடன் வாழ்கின்ற ஒருவனாக மாறிவிட்டான் என்று அந்தக் கதை நீளும்.

மனிதர்களுக்கு இந்த வாழ்க்கை கொடுக்கும் நெருக்கடிகளால் எவ்வாறெல்லாம் மனிதன் பரிமாணம் அடைகின்றான் என்பதுதான் கதை. அதில் ஓரிடத்தில் 'எதையும் கடைசி வரைத் தெரிந்து கொள்ளும் அக்கறை உள்ளவளாயிற்றே நீ. ஆனால் உலகத்தில் எதையும் கடைசி வரைத் தெரிந்து கொள்ள முடியாது என்பதை மீண்டும் உனக்குச் சொல்லுகிறேன். கடைசி கடைசி என்பதெல்லாம் வெறும் மயக்கம்' என்று இந்தக் கதைசொல்லி தன் மனைவிக்கு கடிதம் எழுதுவார்.

இந்தக் 'கடைசி வரை தெரிவது தோற்ற மயக்கம்' ஆக இருப்பது போலத்தான் நமது கைகூடாத ஆசைகளும் இருக்கின்றன. அவை கைகூடும்போது நமக்கு அதை ஆறுதலாக இருந்து அனுபவிக்க முடியாதபடி இன்னொரு ஆசை சிறகு விரித்துத் தொடங்கி விடுகின்றது. ஆக கடைசி என்ற ஒன்றுமே இல்லாது. மேலும் மேலும் பெருகிக் கொண்டிருப்பதற்கு எப்படி ஒரு எல்லை வகுத்துவிட முடியும்?

ஆனால் இந்த எளிய உண்மையை Promised Land  திரைப்படத்தில் லெமன் ஜூஸ் விற்கும் ஒரு சிறுமி உடைத்து விடுகின்றாள். ஒரு சிறு கிராமத்தில் இயற்கை வாயு கிடைக்கின்றது என்று அறிந்து ஒரு பெரிய நிறுவனம் தனது சார்பாக ஒருவனை அங்கே அனுப்புகின்றது. அவனது பணி, அந்த மக்களை நிலத்தினடியில் இருக்கும் இயற்கை வாயுவினால் அவர்களுக்கு பெரும் பணம் கிடைக்கப்போகிறதெனச் சொல்லி அவர்களின் விவசாய நிலங்களை அவர்களிடமிருந்து வாங்குவது/குத்தகைக்கு எடுப்பது. இறுதியில் தனது நிறுவனத்தின் தகிடுதித்தங்களை விளங்கி அந்த மக்களுக்கு உண்மையை உரைக்கப் போகும் அவன் இந்தச் சிறுமியிடம் லெமன் ஜூஸ் வாங்கிக் குடிப்பான்.

அவன் அந்த ஜூஸின் பணத்தை விட (25 சதம்), அதிக காசை அந்தச் சிறுமிக்குக் கொடுப்பான். அவள் மேலதிக பணத்தை வாங்க மறுத்து, 25 சதமே போதுமென்பாள். ஒருவகையில் மனிதர்களுக்கு இருக்கும் பணத்தாசை என்பதைவிட, நீங்கள் இந்தப் பூமியை உங்கள் வரம்பிற்கேற்பப் பாவித்துவிட்டு இந்தச் சிறுமியைப் போன்ற அடுத்த தலைமுறையும் அனுபவிக்க விட்டுச் செல்லுங்கள் என அது மறைமுகமாய்ச் சொல்வது போலத் தோன்றியது. நாம் நமது அளவற்ற ஆசைகளை நம் இருப்பிற்கான அவசியங்களாக ஆக்கி, நம்மையும் எதிர்காலச் சந்ததியையும் நட்டாற்றில் விட்டுச் செல்லும் மிகப் பெரும் நுகர்வோராக மாறிவிட்டோம். இன்னுமின்னும் வேண்டும் என்று நம் வாழ்வைக் கூட நிம்மதியாக வாழமுடியாது, அக/புற அழுத்தங்களினால் நாம் ஓய்வே இல்லாது ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றோம்.

வசதி வாய்ப்புக்களில் கூடிய/குறைந்த மனிதர்கள் பலரைப் பார்க்கின்றோம். ஆனால் படிநிலைகள் எவ்வாறிருப்பினும் தமக்குள் தீர்க்கமுடியாப் பிரச்சனைகளோடும், ஆசைகளோடும் தான் அநேகர் இருக்கின்றார்கள். இப்படியான பிரச்சினைகளோடு வாழ்வதில் மட்டும் நாம் எல்லோரும் 'சமதர்ம' உலகில் வாழ்கின்றோம் என நினைக்கிறேன்.

யதார்த்தவாதக் கதைகளே இப்போது நம் தமிழ்ச்சூழலில் மிகுந்த உணர்ச்சிவசமாக எழுதப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றது. பிழியப் பிழிய உணர்வுகளைக் கொடுத்தால் அது ஒரு சிறந்த புனைவாக வந்துவிடும் என்று எழுதப்படாத விதி போலும். பலர் கடுமையாக தீவிர விரதத்தைப் போல அதைப் பின்பற்றிக் கொண்டிருக்கின்றனர். யதார்த்தவாதக் கதை என்றாலும் தமிழ்பிரபாவின் 'கோசலை' நல்லதொரு நாவல். அங்கே  உணர்ச்சிகளுண்டு, உணர்ச்சிவசப்படுவதற்கான சம்பவங்களும் இருக்கின்றன. ஆனால் தமிழ்ப்பிரபா அதை - மேலே லெமன் விற்கும் சிறுமி போல- வாசகர் புரிந்து அசைபோடுவதற்கான வெளிகளை விட்டுச் செல்வதால் அது மிகு உணர்ச்சியாகவோ/அதீத நாடகீயமாகவோ போகவில்லை. ஒருவகையில் கோசலையை கோசலையால் மட்டும் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்கின்ற சிக்கலான ஒரு பாத்திரமாக அவர் படைக்கப்பட்டிருப்பார்.

இன்று எழுதப்படும் சிறுகதைகள் இப்படி உணர்ச்சிகளின் நெருக்கடியால் எழுதப்படுவதால் அவற்றை மேல் எழுந்த நுனிப்புல் வாசிப்போடு கடந்து போய்க்கொண்டிருப்பேன். புனைவில் கதையென்று தெளிவாக இல்லாமலே வாசகர் இரசிக்க , அதற்குள் ஊறி நின்று எழுதலாம் என்று ஒருமாதிரியான சட்டகங்களுக்கு எழுதுபவர்களின் தலையில் ஆணியடித்துச் சொல்லலாமோ என்று கூட நினைப்பதுண்டு. புதிதாக எழுதுபவர்களைக் கூட மன்னித்து மறந்துவிடலாம், ஆனால் எழுத்தாளர் என்ற பெயரை அடைந்துவிட்டவர்களுக்கு இந்தச் சிகிச்சை இனிவரும் காலங்களில் அவசியம் என்று நினைக்கின்றேன்.

அந்தவகையில் யுவன் சந்திரசேகரின் அண்மைக்கால கதைகளைத் தொகுத்து வந்த 'கடலில் எறிந்தவை'  ஒரு இதமான வாசிப்பு அனுபவத்தைத் தந்தது. கதைகள் கிட்டத்தட்ட கட்டுரைக்கு நெருக்கமான எழுத்து வகையெனக் கூடச் சொல்லலாம். கதைகளில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லும்படியான விடயங்கள் இருப்பதில்லை. ஏதாவது ஒன்றோ இரண்டு பக்கங்களில் கதை மாதிரியான ஒன்றைச் சொல்லிவிட்டு யுவன் இந்தத் தொகுப்பிலுள்ள அநேகமான கதைகளில் தன் கனவுகளையும், அலையும் மனவோட்டங்களையும்தான் பேசுகின்றார். ஆனால் அது அலுக்காதவகையில் எனக்கு சுவாரசியமாகத் தெரிந்தது.

மேலும் ஒரு சட்டகத்துக்கு வெளியே இருப்பதும், ஏதேனும் ஒரு குழுவுக்குள் ஜக்கியம் ஆகாமல் தன்னியல்பிலே இருப்பது என்பதும் சுவாரசியமானது.  ஆகவே அந்த உதிரிக் குரல்களை, விதிவிலக்குகளை நாம் தொடர்ந்து பேசுவோம்.Dead Poets Society இல் வந்த ஆசிரியரைப் போல, லெமன் விற்கும் சிறுமியைப் போல, நிறைய வசதிகள் பெருகும் என்றாலும் தனக்கு அறமென நினைப்பதை தயக்கமின்றிச் சொல்லி வேலையிலிருந்து துரத்தப்படும் அந்த Promised Land ஆணைப் போல,  நாம் புனைவுகளில் மட்டுமின்றி வாழ்விலும் நம்மைப் புதிதாய்க் கண்டுபிடிப்போம்.

**************

 

(நன்றி: 'அம்ருதா' - கார்த்திகை, 2023)