சில மாதங்களுக்கு முன்னர் ஒரு மின்னஞ்சல் வந்திருந்தது. தமிழ்க் கவிதைகளை ஆங்கிலத்திற்கு மொழிபெயர்க்கும் ஒரு திட்டத்தில் எனது கவிதையொன்றையும் தேர்ந்தெடுத்திருப்பதாகவும், அதற்கு அனுமதி தரமுடியுமா எனவும் கேட்கப்பட்டிருந்தது. ஏற்கனவே இவ்வாறான தொகுப்பாக்கும் வேறு சில முயற்சிகளுக்காய் ஆக்கங்களை அனுப்பக் கேட்ட -முக்கியமாய் தமிழ்நாட்டிலிருந்து வந்த- மின்னஞ்சல்களுக்கு, என் தனிப்பட்ட விருப்பத்தின்பேரில் அவற்றைத் தவிர்த்திருக்கின்றேன்.
அவ்வப்போது மாற்றமும் தேவையாய்த்தானிருக்கிறது அல்லவா? இந்த முயற்சிக்கு சம்மதம் தெரிவித்தாலும், அவர்கள் 'வதை' கவிதையைத் தேர்ந்தெடுக்கிறோம் என்றபோது, இதை நான் எப்போது எழுதியது என்ற குழப்பமும் ஏற்பட்டது. அநேகமான கவிதைகளுக்கு நான் பெயரிடுவதேயில்லை, இல்லாவிட்டால் பிரசுரிக்கும்போது மட்டுமே தலைப்பிடுவதுண்டு. மேலும் எனது பெயர் பொதுவான் பெயராக இருப்பதாலும் நிறையப்பேர் அதேபெயரில் கவிதைகள் எழுதிக்கொண்டிருப்பதாலும், வேறு எவரினதும் கவிதையை என் பெயரில் பிரசுரிக்கக் கூடாது என்ற கவனத்துடனும் 'தயவு செய்து நீங்கள் தேர்வு செய்த கவிதையை ஒருமுறை எனக்கு அனுப்பிவிட முடியுமா?' எனக் கேட்டிருந்தேன். எழுதியவனுக்கே தான் எதை எழுதினேன் எனத் தெரியாதா என்று தேர்வுக்குழுவினர் தலையிலடித்திருக்கக்கூடுமென்றாலும், பொறுமையாய் எனக்கு என் கவிதையையே திருப்பி அனுப்பியிருந்தனர். அவர்களுக்கு நன்றி.அண்மையில் இங்கு நடந்த வெளியீட்டு விழாவிற்கும் தவிர்க்க முடியாத காரணத்தினால் செல்ல முடியவில்லை. ஆகவே இக்கவிதையின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பை இங்கே பதிவு செய்யமுடியாதிருக்கின்றது. அ.முத்துலிங்கம் தான் இத்தொகுப்பு வேலையிற்கு உந்துசக்தியாக இருந்திருக்கின்றார் என நினைக்கின்றேன்.
நான் வளாகத்தில் படித்துக்கொண்டிருந்த காலத்தில்- என்னை யாரெனத் தெரியாதே- 'திண்ணை' போன்றவற்றில் கவிதைகள் வெளிவந்தபோது உற்சாகப்படுத்தி மின்னஞ்சல்கள் அவர் அனுப்பியது இப்போதும் நினைவிலிருக்கிறது. அவ்வாறு உற்சாகப்படுத்தியவரை, என் நூற்களின் வெளியீட்டு விழாக்களிற்கு வந்தவரை, என் வாசிப்பு மற்றும் தெரிவுகள் காரணமாக அவரின் படைப்புக்கள் உட்பட அவர் சார்ந்து இயங்கும் 'இயல்விருது' வரை தொடர்ந்து விமர்சித்தே வந்திருக்கின்றேன் என்பது வேறுவிடயம். இரண்டு வார்த்தைகள் மறுதலிப்பாய் எழுதினாலே, முகப்புத்தகத்தில் நம்மைத் தடை செய்து, பின் படைப்புச் சுதந்திரத்திற்குக் 'குரல்'கொடுக்கச் சொல்லி முழங்கும் நிறையப் பேரைப் பார்க்கும்போது, கடுமையாய் விமர்சித்தாலும், படைப்பைப் படைப்பாய் மட்டும் பார்க்கத் தெரிந்த அ.மு என்னளவில் சற்று உயர்ந்துதான் நிற்கிறார்.
நூல் வெளியீட்டிற்குப் போய் தொகுப்பைப் பெற முடியவில்லை என்பதைவிட, அத்தொகுப்பில் கவிதைகள சேர்க்கப்பட்டவர்களுக்கு, கொடுக்கப்பட்ட ஒற்றை ரோஜாப் பூவைத் தவறவிட்டேன் என்பதை நினைக்கத்தான் சற்றுக் கவலையாக இருக்கிறது.
வதை
--------
நா பிடுங்கப்பட்டு
வார்த்தைகள் சிதைக்கப்பட்ட நாளில்
மூன்று சிறகுகளுடைய பறவையொன்று
மொழியைக் காவியபடி பறக்கக்கண்டேன்
என்னைப் பிரகடனப்படுத்துவதென்பது
உனதிருத்தலை மறுப்பதல்லவெனும் கதகதப்பான சொற்களை
காற்றின் நாவுகள் ஈவிரக்கமில்லாது விழுங்கிச்செல்கின்றன
எப்போதுமித்தனிமையும் அலட்சியமும்
யாரையோ காயப்படுத்திக்கொண்டிருக்க
மொழியைச் சாம்பர்வானத்தில் தூவிச்செல்லும் பறவைமீது
கல்லெறிந்து தம் வன்மத்தைக் கரைத்துக்கொள்கின்றனர்
மூன்றிலொரு சிறகை இலையுதிர்காலவிலையாய்
நீளுமிரவுகளின் மீது உதிர்க்குமென் பிரியபறவையின் செஞ்சொண்டறியும்:
சொற்களோடு இடையறாது போரிட்டுத்தோற்பதை
தனிமையெனப் பெயரிட்டென்னைத் தேற்று'வதை'.
(Oct 23, 2007)
நீல மல்லிகை (Blue Jasmine)
வூடி அலனின் அண்மைக்கால ரொமாண்டிச படங்களிலிருந்து சற்று விலகிய ஓர் படமிது. உயர்தர வாழ்க்கை வாழும் பெண் எப்படி அடித்தளம்வரை செல்கிறார் என்பதையும், அப்போதும் கூட தன் 'அந்தஸ்தை' விட்டுக்கொடுக்காது இறுதிவரை வீறாப்புடன் இருக்கிறார் என்பதையும் ஜாஸ்மின் என்கின்ற பாத்திரத்தினூடாக கொண்டுவருகிறார். வூடி அலனின் படங்கள் அநேகமாய் உரையாடல்களாலேயே செதுக்கப்பட்டாலும், கதாபாத்திரங்கள் மீது எமக்கு எப்படியோ வாஞ்சையையும் நெருக்கத்தையும் உருவாக்கியிருப்பார். இப்படத்தில் வூடி அலன், ஜாஸ்மின் பாத்திரத்திற்கு கருணையே வழங்குவதில்லைப் போன்று மிக இறுக்கமாய் வார்த்திருக்கிறார். ஒவ்வொரு வீழ்ச்சியின்போதும் ஜாஸ்மின் பாத்திரத்தின்மீது நமது நெருக்கம் வருகின்ற ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பங்களிலும் அடுத்தடுத்து வரும் காட்சிகளின் மூலம் நம்மை ஜாஸ்மின் பாத்திரத்தின் மீது வாஞ்சை கொள்வதையே தடுத்தும் விடுகிறார்.
கணவரை அப்படியே எளிதாக நம்புகின்ற ஜாஸ்மின், பல் வைத்தியரின் பாலியல் சுரண்டலைச் சகிக்கின்ற ஜாஸ்மின், தொலைந்துபோகின்ற மகனைத் தேடிச்செல்லும்போது மகனால் நிராகரிக்கப்படுகின்ற ஜாஸ்மின், காதலுக்காய் (மற்றும் அந்தஸ்தைத் திரும்பப் பெறுவதற்காய்) பொய்களைச் சொன்னாலும், அங்கே உண்மையாகவே மெல்ல முகிழும் காதலில் நேசம் ததும்புகின்ற ஜாஸ்மின், இறுதியில் எல்லாவற்றாலும்/எல்லோராலும் நிராகரிக்கப்பட்டாலும் தான் இப்படித்தான் இருப்பேனென நிச்சயமற்ற எதிர்காலத்தை நோக்கிப் பயணிக்கின்ற ஜாஸ்மினென உணர்ச்சிகளை மாறிமாறிக் குழைந்து Cate Blanchett இயல்பாக நடித்திருக்கிறார்.
ஜாஸ்மின் இத்தகைய சரிவுகளைக் கண்டபின்னும் ஏன் தன்னை மாற்றிக்கொள்ளாமல் இருக்கிறார் என்று குழம்புவதை விட, ஜாஸ்மின்களால் இப்படித்தான் இருக்கமுடியும் என நாம் அவர்களைப் புரிந்துகொள்வதே சாலவும் சிறந்ததாக இருக்கும்.
பாரிஸ் கடிதங்கள் (Paris Letters)
சில வாரங்களுக்கு முன் தான், தற்செயலாய் ஜெனீசைக் கண்டடைந்ததையும், அவரின் எழுத்தும் வாழ்வும் என்னை வசீகரித்ததையும், எழுதியிருந்தேன். அவரின் 'பாரிஸ் கடிதங்கள்' (Paris Letters) சென்ற செவ்வாயனறுதான் வெளியாகியிருக்கிறது. இன்று பார்த்தால், ஜெனீஸ் எனக்குப் பிடித்த இன்னொரு எழுத்தாளரான எலிஸபெத்தை பாரிஸில் சந்தித்திருப்பதை வாசிக்க முடிந்திருந்தது. இன்னும் இவர்களைப் போல எத்தனை பேர்களின் வாழ்வையும் எழுத்தையும் பார்த்துப் பொறாமைப்பட காலம் 'கட்டளை'யிட்டிருக்கிறதோ தெரியவில்லை.
ஜெனீஸ், 2006ல் தற்செயலாய் எலிசபெத்தின் (Eat, Pray, Love) நூலை ஒரு புத்தகசாலையின் மூலையில் இருந்து எட்டு அத்தியாயங்களை வாசித்துவிட்டு வாங்கியதையும், அது தன்வாழ்வில் எவ்வாறு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது என்பதையும் குறிப்பிடுகிறார். ஜெனிஸாவது குறிப்பிட்ட சில அத்தியாயங்களை வாசித்துவிட்டு அந்த நூலை வாங்கியிருக்கின்றார், நான் விலை கொடுக்காது வாங்காமலே இப்படி எத்தனை புத்தகங்களை புத்தகசாலையில் வாசித்திருக்கின்றேன் என நினைக்க சற்று கூச்சமாய்த்தானிருக்கிறது, ஆனால் அவமானப்பட எதுவுமில்லை.எலிசபெத்தோடான பாரிஸ் சந்திப்பில், யாரோ ஒருவர் 'உங்கள் வெற்றியின் உச்சத்தை எப்போது உணர்ந்தீர்கள்?' எனக் கேட்க, அவர் -நம்மால் வெற்றியென நினைக்கப்பட்ட விடயம் எதையும் குறிப்பிடாது- 'எந்தக் கணத்தில் ரோமிற்கான விமானத்தில் ஏறினேனோ, அப்போதிருந்து எல்லாமே மிக நன்றாக மாறின' என்றிருக்கிறார்.
இதே கேள்வியைத் தன்னிடம் ஒருவர் கேட்டிருந்தால் எப்படி பதில் அளித்திருப்பார் என ஜெனிஸ் தன்னைத் தானே கேட்டுக்கொள்கிறார். அது,
If I were to answer the question, What was the peak of my success, I’d have a different answer.
It wasn’t meeting Elizabeth Gilbert, even though it was an astounding moment and am so very blessed that it happened. And it wasn’t Rome, Paris or London. It wasn’t even the lovely Christophe or Paris Letters.
The peak of my success is a quiet one.
And it happens every day.
At 8:20 each morning, as I sip my coffee and write my daily pages in my journal, I hear a door open and close. It’s my upstairs neighbor leaving for work. In my old life, I left for work at 8:20, too. Sometimes seeing 8:20 on the clock made my want to cry. Now, remembering back, I smile and take another sip of coffee. In a mug. In my apartment. In my yoga pants. Knowing I have a full day ahead of me to do what I want to do.
...இவ்வாறாக இந்த நாளும் அழகாகியது.
0 comments:
Post a Comment