Baggio: The Divine Ponytail

1.

எனக்கு நினைவு தெரிந்த முதலாவது உலகக்கோப்பை உதைபந்தாட்டம் என்றால் அது 1994 இல் நிகழ்ந்த ஆட்டங்களாகும். அப்போது நாங்கள் மட்டுமில்லை எங்கள் பாடசாலையும் இடம்பெயர்ந்து இணுவில்/மருதனார்மடம் போன்ற இடங்களில் இயங்கிக்கொண்டிருந்தது.  அப்போது தொலைக்காட்சி, ஏன் ரேடியோ வசதி கூட எங்களிடம் இருக்கவில்லை. மின்சாரமே தடைபட்டு மண்ணெண்ணெய் விளக்குகளில் படித்துக்கொண்டிருந்த நாங்கள் இதையெல்லாம் எதிர்பார்ப்பது கூட அதிகந்தான். ஆக, உலகக்கிண்ண உதைபந்தாட்ட விபரங்களைப் பார்க்க பத்திரிகைகளை மட்டுமே நம்பிக்கொண்டிருந்த காலமது .

அதேசமயம் மருதனார்மடத்தில் எங்களுக்குத்தெரிந்த வீட்டில் மட்டும் ஜெனரேட்டரின் உதவியுடன் இந்த உதைபந்தாட்ட ஆட்டங்களை தொலைக்காட்சியில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அது எங்களுக்கு உதைபந்தாட்ட பயிற்சியாளராக இருந்த றொகானின் வீடு. அவர் எங்கள் பாடசாலை அணிக்கு விளையாடிய காலங்களில் எங்கள் பாடசாலை அணி அகில இலங்கை சாம்பியன்ஸாக வந்திருந்தது.  றொகான் பின்னர் வன்னிக்கு இடம்பெயர்ந்து புலிகளின் விளையாட்டுத்துறைப் பொறுப்பில் முக்கியமான ஒருவராக இருந்து காலமானவர். 

அதேபோல, நான் 15 வயதுக்குட்பட்ட எங்கள் பாடசாலை கிரிக்கெட் அணிக்கு நான் தலைமை தாங்கியபோது யாழ் இந்துக்கல்லூரிக்கு புலிகளின் முக்கிய அரசியல்பொறுப்பாளர்களின் ஒருவராக இருந்த யோகி பயிற்சியாளராக இருந்தார். மாத்தையாவின் பிரச்சினைகள் நிகழ்ந்து, புலிகள் அவரைப் பதவியிறக்கி, இயக்கத்திலிருந்தும் வெளியேற்றியபோது அவர் இப்படி பயிற்சியாளராகப் புதிய வடிவம் அன்று எடுத்திருந்தார்.

றொகானின் வீட்டில் உதைபந்தாட்டங்களைப் பார்க்க விரும்பினாலும், இரவுகளில் அல்லது விடிகாலைகளில் நடக்கும் ஆட்டங்களை நேரடியாகப் பார்க்க எனக்கு அன்று சந்தர்ப்பம் வரவில்லை. நாங்கள் வேறு ஊரில் அப்போது இடம்பெயர்ந்து வசித்துக்கொண்டிருந்தோம். போர்க்காலம் வேறு. ஆனால் எங்களில் ஒரு நண்பன் மட்டும் அவரின் வீட்டிற்கருகில் இருந்ததால் அவனுக்கு ஆட்டங்களைப் பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் வாய்த்திருந்தது. ஆகவே அவன் சுடச்சுட அடுத்தநாள் காலையில் எங்கள் வகுப்பில் இரவு நடந்த ஆட்டங்களைப் பற்றிச் சுவாரசியமாகச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பான். நாங்கள் வாய்பிளந்து கேட்டுக் கொண்டிருப்போம்.

இன்றைக்கு மட்டுமில்லை அன்றைக்கும் எனக்கு இத்தாலி அணி பிடிக்காத அணி. என்றுமே பிடிக்காத இன்னொரு அணியென்றால் அது இங்கிலாந்து (இங்கிலாந்து இரசிகர்கள் மன்னிக்க). அன்றிலிருந்து இற்றைவரை பிரேஸிலின் தீவிர இரசிகன் நான். அடுத்து ஆர்ஜெண்டீனா, மற்றைய இலத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள் என்றவகையில் என் விருப்பப்பட்டியல் நீண்டபடி போகும். 

1994 இறுதி ஆட்டம் பிரேசிலுக்கும், இத்தாலிக்கும் நிகழ்கிறது. அன்று இரண்டு 'சுப்பர் ஸ்டார்களான' பிரேசிலின் ரொமாரியோவும், இத்தாலியின் ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோவும் களத்தில் நிற்கின்றார்கள். இவர்களின் முழுநீள வர்ணப்படங்கள் அன்று sports starஇல், வந்து அவற்றை சேகரித்து வைத்ததாகவும் நினைவு.

இதுவரை எந்த உலகக்கோப்பை இறுதிப்போட்டியிலும் நிகழாதபடிக்கு, அன்றைய ஆட்டம் சமநிலையில் முடிந்து Penalty Shoot outஇற்குப் போகின்றது. இத்தாலிய நட்சத்திரம் ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோ தனது உதையை கோல் கம்பத்திற்கு மேலாக அடித்ததால் பிரேஸில் வெற்றிக்கிண்ணத்தை சுவீகரிக்கின்றது. ஒரு பிரேசில் இரசிகனாக அது எனக்கு மகிழ்ச்சி. 

பிறகு பிரேசிலின் ஆட்டங்கள் ஒவ்வொன்றையும் இரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டாடித் தீர்த்தது 2002 இல் பிரேசில் உலக்கோப்பையை வென்றபோதாகும். அதன் பிறகு நிகழ்ந்ததெல்லாம் சோகக் கதை. சரி அதை  ஏன் இப்போதைக்கு  நினைப்பான். நெய்மார் விளையாட்டுக் களங்களில் சுருண்டு விழுவதெல்லாம் விஜய் படத்தில் வில்லன்கள் அடிவாங்கி சுருண்டுவிடுவதை விட மிகச்சிறந்த நடிப்பென இத்தாலிய/இங்கிலாந்து இரசிகர்கள் சொல்லி எள்ளல் செய்ய வந்துவிடுவார்கள். வேண்டாம், அது  பொல்லாத வினை!

2.

ஒரு நட்சத்திரமாக 1994இல் மின்னிய ரொபர்த்தோ பாஜ்ஜியோ எப்படி அந்தத் தவறான உதையினால் ஒளியிழந்த நட்சத்திரமாகப் போனார் என்பது நாம் அவ்வளவு அறியாதது. அதை மட்டுமில்லாது ஒரு நட்சத்திரமாக ரொபர்த்தோ மின்னியது, அதன் பின் நிகழ்ந்த சரிவுகள், இறுதியில் எப்படி இத்தாலி மக்களிடையே மறக்கப்படாத ஒருவராக ஆகினார் என்பதை இந்தப் படத்தைப் பார்க்கும்போது தெரியும். ஏற்கனவே கூறியதுமாதிரி நான் ஒரு இத்தாலிய அணி இரசிகனல்ல. ஆனால் ரொபர்தோவும்,  அநேக பிரேசிலிய ஆட்டக்காரகளைப் போல, வறிய/எளிய குடும்பங்களிலிருந்து வந்தாரோ அப்படி வந்திருக்கின்றார் என்பதும், தன் தனிப்பட்ட திறமைகளால் இந்தளவுக்குப் பிரகாசித்தார் என்பதும் என்னை இப்போது வசீகரிக்கின்றது என்பதும் உண்மை. 

1994 உலகக்கிண்ணப் போட்டியின்போது அவர் தொடக்கத்தில் ஒரிரு ஆட்டங்கள் ஆடவில்லை. சில ஆட்டங்களில் இடைநடுவில் ஆட்டகளத்திலிருந்து அவரது விருப்புக்கு மாறாக எடுக்கப்பட்டிருந்தார் என்பதும், அவருக்கும் பயிற்சியாளருக்கும் இடையில் இருந்த முரண்பாடுகளும் இந்தத் திரைப்படத்திலிருந்து வெளிப்படையாகத் தெரியவருகின்றன. 1994 அந்த இறுதி உதை அவரை ஒரு தோல்வியின் நாயகனாக/வீழ்ச்சியுற்ற வீரனாக உள்ளே அழுத்தி உதைபந்தாட்ட ஆட்டங்களிலிருந்து சில வருடங்களுக்கு விடுபடச்செய்கிறது. ஒரு தவறான உதை ஒரு வீரனை என்னவெல்லாம் செய்துவிடக்கூடும் என்பதற்கு ரொபர்தோ நல்லதொரு உதாரணம்.

அடுத்த உலகக்கிண்ணத்தில் (1998) விளையாடினாலும்,  தனது மீள்வருகையை மீண்டும் அணியில் உறுதிசெய்ய கடுமையாகப் பயிற்சிசெய்து 2002 உலகக்கிண்ணப்போட்டியில் பங்குபெற விரும்பியபோது அப்போதும் பயிற்சியாளர் ஒருவரால் ரொபர்தோ தெரிவு செய்யப்படுவதிலிருந்து விலக்கப்படுகின்றார்.  இத்துடன் அவர் இத்தாலிக்கு ஒரு கிண்ணத்தை எடுத்துக்கொடுக்கும் கனவும் கலைந்து போகின்றது. இவ்வாறு இருந்தும் அவர் ஒருகாலத்தில் நட்சத்திரமாக மின்னினார் என்பதை ஒருவரும் மறுக்கப்போவதில்லை. 

இதையெல்லாவற்றையும் விட இந்தத் திரைப்படத்தில் என்னைக் கவர்ந்த விடயம், ரொபர்தோ தன் இளமைக்காலத்திலேயே புத்தரைப் பின் தொடர்பவராக தன்னை மாற்றிக்கொண்டமையாகும். அவர் தன் தோல்விகளிலிருந்து மீள்வதுகூட பயணம் முக்கியமே தவிர இலக்கை அடைதல் அவசியமில்லை என்கின்ற லா-சூ சொல்கின்ற வார்த்தைகளினூடாகத்தான் என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ளமுடியும்.

மரடோனாவுக்கு காலம் உலகக்கிண்ணக் கோப்பையை மனது நிறைந்து அவரது 'பொன் கரங்களுக்கு'க் கொடுத்தது. அவருக்கு நிகரான வீரனான மெஸ்ஸிக்கு இன்னும் அந்தச் சந்தர்ப்பத்தை வழங்கவில்லை. ரொபர்தோவுக்கும் அந்தக் கனியைச் சுவைக்கக் கொடுக்காது காலம் அவரை களத்திலிருந்து நகர்த்தி விட்டிருக்கின்றது. 

94இல் எனது பெருமைக்குரிய நட்சத்திர வீரன் பிரேசிலின் ரொமாரியோ. ஆனால்  ஒருவன் சிறந்த வீரன் என்பதை நிரூபிக்க அவருக்கேற்ற மிகச்சிறந்த எதிராளி களத்தில் விளையாட வேண்டும். அந்த மிகச்சிறந்த எதிராளியாக ரொபர்தோ பாஜ்ஜியோ எதிர்முனையில் அன்று இருந்தார். அந்தவகையில் ரொபர்தோ மீது மதிப்பிருக்கிறது. மேலும் தோல்வியுற்றவர்களே என்னை வசீகரிப்பவர்கள். வென்றவர்களை விட எங்களுக்குச் சொல்வதற்கு அவர்களிடம் சிறந்த பாடங்களும் இருக்கும்.  எனக்கு நெருக்கமுடைய ஒருவராக ரொபர்தோவை இந்தக் காலத்தில் நினைத்துக் கொள்கிறேன்.

************

(மே 30, 2021)