கார்காலக் குறிப்புகள் - 66

ஓவியம்: சின்மயா

 

எனக்கு அச்சில் வருவது எதுவாகினும் அவ்வளவு பிடிக்கும். அது பத்திரிகையோ, சஞ்சிகையையோ அல்லது புத்தகமாக இருந்தால் கூட, அச்சில் பார்க்கக் கிடைத்தால் அப்படியொரு சந்தோசம் வந்துவிடும். சிறுவயதுகளில் அச்சில் வரும் பத்திரிகைகளைப் பல்வேறு வடிவங்களில் படித்திருக்கின்றேன். யாழ்ப்பாணத்தில் பொருளாதாரத் தடை இருந்து பொருட்கள் வராத தொண்ணூறுகளில் அங்கு வெளிவந்த பத்திரிகை மாட்டுத்தாள் எனப்படும் பேப்பரில் கூட வந்திருக்கின்றது. புரியாதவர்க்கு விளங்கவேண்டும் என்றால் மடிக்கவே முடியாத பைல்களைப் போல அந்தப் பக்கங்கள் இருக்கும். வழமையான பத்திரிகைப் பேப்பரில் அதை நீங்கள் கற்பனை செய்து பார்க்கவே முடியாது. அவ்வளவு கடினமான தாளாக அது இருக்கும்.

அப்படி மடிக்கமுடியாத தாள்களில் வெளிவந்த காலத்தில் வளைகுடா யுத்தத்தின் ஒவ்வொரு நாள் செய்திகளையும் வாசித்தது நினைவுக்கு இருக்கின்றது. போர் என்பது நாளாந்த வாழ்வில் normalized செய்யப்பட்டு விட்டிருந்ததால், நாள் 01, 02 என்று அன்று குவைத்தை ஆக்கிரமித்த ஈராக்கிற்கு எதிரான போரை அவ்வளவு 'சுவாரசியத்துடன்' வாசித்திருக்கின்றோம். 'என்னதான் இருந்தாலும் சதாம் ஹூசைன் அமெரிக்கக்காரனோடு இவ்வளவு நாட்களாக எதிர்த்து நின்று சண்டை பிடிக்கின்றானே' என்று 40 நாட்களுக்கு மேல் நீண்ட அந்தச் சண்டையைப் பற்றி நண்பர்களிடையே வியந்து பேசியிருக்கின்றோம்.

பின்னர் யுத்தத்தின் காரணமாக இடம்பெயர்ந்து அயல் கிராமமான அளவெட்டிக்குப் போய்ச் சேர்ந்ததபோது இன்னொரு அதிஷ்டம் வாய்த்தது. அந்த ஊரின் ஒரு பகுதியில் விற்கப்படும் பத்திரிகைகள் நாங்கள் நின்ற வீட்டிற்குத்தான் முதன்முதலில் வரும். பக்கத்தில் வசித்த ஒரு வயதான தாத்தா 'உதயன்', 'ஈழநாதம்' போன்ற பத்திரிகைகளை விற்பவராக இருந்தார்.

நாங்கள் இருந்த வீடு (வீட்டுச் சொந்தக்காரர்களுடன் வீட்டின் ஒரு பகுதியை நாங்கள் பகிர்ந்து கொண்டோம்) முக்கிய தெருவில் இருந்ததால், அங்கே பேப்பர் கட்டுக்களைப் போடுவார்கள். பிறகு அந்த ஐயா எடுத்து நாங்கள் இருந்த வீட்டு வாசலில் வைத்து விற்கத் தொடங்குவார். பத்திரிகைகள் விடிகாலையில் வந்துவிடும். நாங்கள் மெதுவாக அந்தக் கட்டிலிருந்து பேப்பர்களை உருவி பல்லு விளக்கிக் கொண்டே வாசிக்கத் தொடங்கிவிடுவோம். பின்னர் நான் பாடசாலைக்குப் போகும்போது அன்றைய நாளின் செய்தியை முதலில் அறிந்த ஒருவனாக நண்பர்களிடையே இருப்பேன்.

மேலும் யுத்தகாலம் என்பதால் போர் சம்பந்தப்பட்ட விடயங்களை மட்டுமின்றி, உலகத்தை அறியும் ஒரேயொரு ஊடகமாக பத்திரிகைகளே அன்று எமக்கு இருந்தன. கொஞ்சம் வசதி படைத்தவர்கள் சைக்கிள் டைனமோக்களைச் சுற்றி இலங்கை அரசின் செய்திகள்/பிபிஸி/வெரித்தாஸ் போன்ற வானொலிச் செய்திகளைக் கேட்பார்கள்.

சாதாரண மின்கலங்கள் (Batteries) கூட யாழுக்கு வராத அளவுக்கு பொருளாதாரத் தடை இருந்தது. அதுமட்டுமின்றி அத்தியாவசியமான அரிசி/சீனி/சர்க்கரை/பருப்பு போன்றவை கூட ஏதேனும் கப்பல் வந்தால் மட்டுந்தான் கூட்டுறவுச்சங்கங்களில் மூலம் பகிர்ந்தளிக்கப்படும். போரின் காரணமாக யாழிலிருந்து இலங்கையின் மற்றப்பகுதிகளுக்குப் போகும் தரைவழிப்பாதை தடைசெய்யப்ப்பட்ட காலமது. இரகசியமாக சில பாதைகள் கடலினூடாக திறக்கப்பட்டாலும், அது இயக்கத்தின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன. பொதுமக்கள் பாவிக்கமுடியாது; ஆபத்தானதுங்கூட.

 

இப்போது இருந்து யோசிக்கும்போது இப்படியெல்லாம் நாம் வாழ்ந்திருக்கின்றோமா என்று திகைப்பாக இருந்தாலும், அப்போது கைகளுக்குக் கிடைத்த வளங்கள் அனைத்தையும் வைத்து உயிர் பிழைத்திருக்கின்றோம் போலும். இதுவே இப்படியென்றால் பின்னர் ஈழப்போர் -02, ஈழப்போர்-03 என்று நீண்டு இறுதியுத்தமான முள்ளிவாய்க்கால் வரை மூடுண்ட பகுதிகளில் வாழ்ந்தவர்களின் துயர அனுபவங்கள் என்னைப் போன்றவர்களால் கற்பனையே செய்து பார்க்க முடியாதது.

யாழில் நான் வாழ்ந்த இந்தக் காலத்தில்தான் நாம் நினைத்துப் பார்க்காத பல்வேறு கண்டுபிடிப்புக்கள் அங்கே நிகழ்ந்திருக்கின்றன. பெற்றோல் என்பவை தடைசெய்யப்பட்டவை என்றாலும், விவசாயத்துக்கும்/விளக்குகளுக்கும் அனுப்பப்படும் மண்ணெண்ணெய்யை வைத்து யாழில் அனைத்து வாகனங்கள் இயங்கத் தொடங்கின. மோட்டார்சைக்கிளையும், கார்களையும் உற்பத்தி செய்த நிறுவனங்களே கற்பனை செய்து பார்த்திருக்காதவை இது. அதுபோலவே வீட்டில் இந்த மண்ணெய்யை சிக்கனப்படுத்த வேண்டுமென்று 'ஜாம் போத்தல் விளக்குகள்' கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. அதாவது ஜாம் வரும் குட்டிப் போத்தலில் கம்பியைக் கொழுவி அதில் திரியைச் செருகி எரிப்பது. அங்கே எண்ணெய் துளித்துளியாகத்தான் போகும். அந்த சிக்கன விளக்குகளில் எங்களில் பெரும்பாலானோர் இரவுகளில் படித்தோம்.

இதைவிட இன்னொரு கண்டுபிடிப்பாக சவர்க்காரத் (soap) தட்டுப்பாட்டால், பனம்பழத்தில் எமது ஆடைகளைத் தோய்ப்பது. பனம்பழத்தை எடுத்து ஒரளவு சாறு எடுத்து முடித்தபின் கொஞ்சம் அதன் முடிகளெல்லாம் வெள்ளையாக வரும்போது பனம்பனத்தை எடுத்து எங்கள் வெள்ளையாடைகளில் வைத்து தேய்ப்போம். பனம்பழ வாசத்தோடு பாடசாலை போகும் நாட்களில் நல்லவேளையாக எந்த மாடும் மோப்பம் பிடித்து எங்களோடு முட்டி மோதவில்லை.

அளவெட்டியில் இப்படி விடிகாலையில் பத்திரிகைகளைச் சுடச்சுட வாசிக்கும்போது, சிலவேளை மாலையில் விஷேட பதிப்புக்களும் வந்து சேரும். இயக்கம் எங்கேனும் வெற்றிகரமாகத் தாக்குதல்களை நடத்தினால் மாலையில் நான்கு பக்கங்களிலாவது ஒரு விசேட பதிப்பு வரும். எதாவது முகாங்களை அழித்து வென்றதையோ/ மினி முகாங்களைத் தகர்த்ததையோ/இலங்கை இராணுவத்தின் முன்னேற்றதை தடுத்து நிறுத்தியதையோ/ கடலில் கப்பல்களைத் தகர்த்ததைப் பற்றியோ அந்த செய்திகள் இருக்கும்.

யாழிலிருந்து வெளியேறி கொழும்பில் இருந்த காலங்களில் ஞாயிறுகளில் கட்டாயம் வீரகேசரியும், Sunday Times உம் எடுத்து வாசிப்போம். பதின்மத்தின் ஆரம்பத்தில் பெரிதாக என்னத்தை, சினிமாவைத் தவிர வாசிக்கப் போகின்றோம். அப்போது 'காதல் இளவரசனாக' பிரசாந்த் இருந்தார். அவர் வீரகேசரியின் சினிமாப் பக்கங்களில் எப்போதும் தான் இருக்கவேண்டுமென பணம் கொடுத்தாரோ என்னவோ தெரியாது, அவரைப் பற்றிய செய்திகளும், அவர் யாரேனும் இரசிகருக்கு எழுதும் கடிதங்களும் நிறைய வந்தபடி இருக்கும். இதனாலேயே பிரசாந்தைப் பிடிக்காது போனது வேறு விடயம்.

ஆங்கிலத்தை எழுத்துக் கூட்டி வாசிக்கும் அறிவே அன்று எனக்கு இருந்தாலும் Sunday Times இல் 'தராக்கி' சிவராமும், இக்பால் அத்தாஸும் எழுதும் போர் பற்றிய கட்டுரைகளை எழுத்துக் கூட்டி வாசித்து விளங்கிக் கொள்வேன். போரை ஏதோ நேரில் நின்று எழுதுவது மாதிரி அவ்வளவு சுவாரசியமாக இருவரும் எழுதுவார்கள். ஏற்கனவே நடந்துகொண்டிருக்கும் போர் குறித்த அனுபவங்களும், வாசிப்பும் இருந்ததால், இவர்கள் எழுதுவதை - சிலவேளைகளில் கடின ஆங்கிலம் புரியாவிட்டாலும் - இடைவெளி நிரப்பி என்னால் விளங்கிக்கொள்ள முடிந்தது.

 

இந்தக் காலத்தில் இவற்றைவிட வேறு இரண்டு அச்சுப் பத்திரிகைகள் என் வாசிப்பை மாற்றியமைத்தவை எனச் சொல்லலாம். அது அப்போது வெளிவந்துகொண்டிருந்த 'தினமுரசு'ம், 'சரிநிகரும்'. தினமுரசு ஒரு சிறந்த வெகுசனப் பத்திரிகைக்கு மிகச் சிறந்த உதாரணம். 'சரிநிகர்' அன்று வாசிக்கக் கடினமாக இருப்பினும் நமது சிறுபத்திரிகைகளை நினைவுபடுத்துவது.

தினமுரசு நடிகைகளாலும், இன்னபிற வெகுசன நபர்களாலும் முன்பக்கத்தை நிரப்பி உள்ளே அழைத்துச் செல்ல, சரிநிகர் 'பாவப்பட்டவர்கள்' போல மிக அலுப்பான முன்பக்க தலையங்களோடு கறுப்பு/வெள்ளையிலும், ஈழமோகத்தின் சிலேடைக் கவிதைகளோடும் வெளிவந்தபடி இருந்தன. இவை இரண்டையும் வாசித்து எனது பதின்மங்களை - புத்தர் கூறிய மத்தியபாதையாக - என் வாசிப்பை அமைத்துக் கொண்டேன். இந்த 'மத்தியபாதை' வாசிப்பு பின்னர் நான் எழுதவந்தபோது என்னை மறைமுகமாகவேனும் பாதித்திருக்குமென நினைக்கின்றேன்.

'தினமுரசில்' நடுப்பக்கத்தில் கிளுகிளுப்பான நடுப்பக்க சினிமாச் செய்திகளுக்குக் குறையிருக்காது. அங்கிருந்து என் வாசிப்புத் தொடங்கி, பிறகு அதன் ஆசிரியராக இருந்த அற்புதன் (ரமேஷ்) எழுதும் 'அல்பிரட் துரையப்பா முதல் காமினி வரை' என்ற தொடருக்குள் நுழைந்துவிடுவேன். அவ்வளவு சுவாரசியமாக அதை அவர் அப்போது எழுதிக் கொண்டிருந்தார். ஒருவகையில் இலங்கை அரசியலை முதன்முதலாக நான் விரிவாக வாசிக்கத் தொடங்கியது இந்தத் தொடர்மூலந்தான் எனச் சொல்வேன். அதே தினமுரசில் மக்ஸிம் கார்க்கியின் 'தாய்', இடி அமீன், கார்லோஸ் (போதைப்பொருட்கடத்தல்காரர்) போன்ற பல தொடர்களை வாசித்திருக்கின்றேன். தினமுரசில் வெவ்வேறு பக்கங்களை அற்புதந்தான் எழுதியிருக்கின்றார் என்று பின்னர் கேள்விப்பட்டேன். அற்புதன் அவர் சார்ந்த இயக்கத்தாலேயே பின்னர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார். ஆகக் குறைந்தது ரமேஷின் 'அல்பிரட் துரையப்பா முதல் காமினி வரை' தொடர் நூலாக்கம் பெறவேண்டும். இன்றைக்கு வாசித்தால், அதன் தகவல் தவறுகள், நடந்த உண்மைகளுக்கு எதிராக அவரெடுத்த சில சார்ப்புப் பிழைகள் போன்றவற்றை அடையாளங்கண்டு கொள்ளமுடியுமெனினும், அன்றிருந்த என்னைப் போன்ற 15/16 வயதுக்காரனுக்கு அந்தத் தொடர் முக்கியமானது.

சரிநிகரில் வந்த அரசியல் கட்டுரைகள் என்னைப் பெரிதும் ஈர்க்காதுவிட்டாலும் (இப்போதும் அரசியல் கட்டுரைகள் பக்கம் அவ்வளவாகப் போவதில்லை என்பதும் வியப்புத்தான்), அங்கிருந்துதான் அதுவரை வாசித்திராத சிறுகதைகள், கவிதைகள் போன்றவற்றை வாசித்து எழுத்தின் புதிய திசைகளை கண்டடைந்தேன். இல்லாவிட்டால் வைரமுத்து, மேத்தா, அப்துல் ரகுமான் போன்றவர்களோடு மட்டுமே தேங்கி நின்றிருப்பேன். ஆனால் அப்போது கூட இலக்கியம் வேறு 'கிரஷ்' வேறு என்று கற்றுத் தேர்ந்திருந்தேன். எனக்கு அப்போது மேத்தாவைப் பிடிக்குமென்றாலும், தோழியொருவரின் பிறந்தநாளுக்கு அவருக்குப் பிடிக்குமென்பதற்காக வைரமுத்துவின் தொகுப்பொன்றைக் தேடி வாங்கிப் பரிசளித்திருந்தேன்.

இப்படி அச்சுப் பத்திரிகைகள் பிடிக்குமென்பதால்தான் என்னவோ கடவுள் நான் கனடா வந்தபோது என்னைப் பேப்பர் போடும் வேலைக்கு அனுப்பிவிட்டிருக்கின்றார் போலும். கனடா வந்த தொடக்க காலத்தில் வீடுகளுக்குப் பேப்பர் போடும் வேலையைச் செய்திருக்கின்றேன். பத்திரிகைகளின் புது அச்சுமையின் வாசத்துக்கு மயங்காதவர் யாருமுண்டா என்ன? இந்தப் பத்திரிகைகளை சேகரிப்பதற்காய் ஒரு திறந்தவெளியில் காத்திருப்போம். அன்றைய நாளின் செய்திகளை வாசிக்கும் முதல்நபர் அந்தப் பத்திரிகையை விநியோகிப்பவர் அல்லவா? என்ன பனிக்காலத்தில், கைகள் விறைக்க மூச்சுத் திணற ஒவ்வொரு வீடு வீடாகச் சென்று போடுவதைப் போல நரகம் வேறொன்றும் இல்லை.

இதை எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போது இங்கே 15Cm இற்கு மேலே பனிகொட்டி நிலம் முழுவதும் பனியாகக் கிடக்கின்றது. யாரோ ஒருவர் இன்னும் சில மணித்தியாலங்களில் மறுநாளுக்கான பத்திரிகையைப் போடுவதற்காக விடிகாலையில் பனி நிலத்தை உழுது போய்க்கொண்டிருப்பார் என்பதைப் பெருமூச்சுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

இவ்வாறு அச்சுப்பத்திரிகைகளை பற்றி நினைத்துப் பார்க்க, இலங்கையில் அண்மையில் வெளிவரும் 'ஒருவன்' பத்திரிகையில் நான் எழுதியதை எடுத்துப் பதிப்பித்திருக்கின்றோம் என்று சொன்னதும் ஒரு காரணம். வாரமொன்றுக்கு 24 பக்கங்களில் வருகின்ற பத்திரிகை அதுவென நினைக்கின்றேன். ஒருவகையில் அன்றைய 'தினமுரசின்' சுருங்கிய வடிவம் எனச் சொல்லலாம். இயன்றவரை எல்லா வகை செய்திகளையும்/வகைமைகளையும் உள்ளடக்க முயல்கின்றனர்.

இதற்கு முன்னர் ஓரிரு பக்கங்களை இலக்கியத்துக்கென ஒதுக்கி உமா வரதராஜன் பொறுப்பாக இருந்த 'பிரதிபிம்பத்தில்' அவ்வப்போது நானெழுதிய காலங்கள் நினைவுக்கு வருகின்றது. எந்த வகை அச்சுப் பத்திரிகையாயினும் கிடைக்கக்கூடிய பக்கங்களில் இலக்கிய அறிமுகத்தைக் கொண்டுவருவது மகிழ்ச்சி தரக்கூடியது. எனக்கு மென்பிரதியாக அனுப்பப்பட்ட இரண்டு பிரதிகளில் ஏ.ஜே.கனகரட்ன, கே.கணேஷ் போன்ற எம் முன்னோடிகளை அறிமுகப்படுத்தி அதில் எழுதப்படுவதைப் பார்க்க இதமாக இருந்தது. ஏனெனில் இவ்வாறான வெகுசன பத்திரிகைளின் ஊடாக(வும்) இலக்கியத்திற்கு வந்தவன் நான். இந்த அச்சுப்பத்திரிகைளின் இலக்கியம் குறித்த சுருக்கமான அறிமுகங்களிலிருந்து, இந்தத் தலைமுறையிலிருந்தும் பலர் இலக்கியம் நோக்கி வருவார்களென்று மிகுந்த நம்பிக்கை கொள்கின்றேன்.

*****************

(Dec, 2024) 

கார்காலக் குறிப்புகள் - 65

 
தமிழில் ஏற்கனவே மொழிபெயர்க்கப்பட்ட படைப்புக்கள் மீளவும் தமிழாக்கம் செய்யப்படுவதுண்டு. ஒரு மொழிபெயர்ப்பை மீறி இன்னொரு மொழிபெயர்ப்பு அந்தப் படைப்பை செழுமையாக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. எனினும் இன்னும் எத்தனையோ நூல்கள் தமிழாக்கம் செய்யப்பட வேண்டியிருக்கும்போது அவை குறித்து கவனம் செலுத்தலாமேயென்று யோசிப்பதுண்டு. அதேயளவு கவலை, சிலவேளைகளில் தமிழாக்கம் செய்யப்பட்ட நல்ல படைப்புக்கள் கவனிக்காமல் இருக்கின்றபோதும் எழுவதுண்டு.

அவ்வாறு ஒரு படைப்பு Lara Fargus எழுதிய My Sister Chaos. இது தமிழில் 'இழப்பின் வரைபடம்' என்று அனிருத்தன் வாசுதேவனால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டிருக்கின்றது. எவ்வளவுதான் நூலின் உள்ளடக்கத்துக்கு பொருத்தமான தமிழ் தலைப்பாக இருந்தாலும், இயன்றளவு மூலநூலின் தலைப்புக்கு நிகராக இருப்பதே நூலின் ஆசிரியருக்கு நாம் கொடுக்கின்ற மதிப்பாக இருக்கும். இவ்வாறு பல மொழியாக்கங்கள் நூலின் தலைப்பை விட்டு விலகி தமிழாக்கம் செய்யப்படுவது ஏனென்றும் விளங்குவதில்லை. இதைத் தவிர்த்துவிட்டுப் பார்த்தால், அனிருத்தன் மிகச் சிறப்பாக இதைத் தமிழாக்கியிருக்கின்றார் எனச் சொல்லவேண்டும்.

இந்த நாவல் இரட்டைச் சகோதரிகளின் பார்வையில் சொல்லப்படுகின்றது. போர் நிலத்தில் இருந்து தப்பியோடி வந்த பெண்கள். ஒருவர் வரைபடக் கலைஞராகவும், இன்னொருவர் ஓவியராகவும் அவர்களின் தாயகத்தில் இருக்கின்றனர். போர் எல்லாவற்றையும் அடித்துப் புரட்டிப் போட்டுவிடுகின்றது. வரைபடக் கலைஞர் நாட்டைவிட்டு தப்பியோடி வரும்போது அவர் பணியில் இருந்த வரைபடங்களை ஒரு யுஎஸ்பியில் பதிவு செய்து கொண்டு வருகின்றார்.

இவ்வாறு தப்பி வந்தவருக்கு அவரின் தாய் போருக்குள் சிக்குக்குப்பட்டது பிறகு தெரிகிறது. நாட்டுக்குள் நுழைவது கடினம் என்றாலும் ஓர் ஆபத்தான சாகசத்தைத் தாயாரைக் காப்பாற்றுவதற்காகச் செய்கின்றார். இறுதியில் தாய் காணாமற்போனவர்களின் பட்டியலுக்குள் அடங்கிவிடுகின்றார். இந்தத் துயரத்தோடு மீளவும் இந்த வரைபடக் கலைஞர் அகதியாக அடைக்கலம் புகுந்த நாட்டில் ஒரு வேலையைத் தேடி தனக்கான வாடகை வீட்டில் தனித்து வசித்து வருகின்றார். வீட்டில் அவர் ஒரு வரைபடத்தை மிகத் துல்லியமாக வரையத் தொடங்குகின்றார்.

அப்போதுதான் அவரது மற்ற சகோதரி இவரைத் தேடி வருகின்றார். இவருக்கோ அந்தச் சகோதரி தன்னைப் போரின் இடைநடுவில் விட்டுவிட்டுப் போனவர் என்கின்ற பெருங்கோபம் இருக்கின்றது. எனவே அந்த ஓவியச் சகோதரியை இவர் தனது வீட்டுக்குள் அனுமதிக்க விரும்பவில்லை. என்கின்றபோதும் அந்த ஓவியச்சகோதரி ஓர் அழையா விருந்தாளியாக இவரோடு தங்கிக் கொள்கின்றார்.

இந்த ஓவியச் சகோதரிக்கும் ஓர் கதையுண்டு. அவர் வீட்டிலிருந்து தன் பதின்மங்களிலேயே ஓடிப்போனவர். போர் நடந்தபோது அவர் தனது காதலியுடனும், அவரின் மகளோடும் தப்பி வருகின்றார். வருகின்ற பாதையில் அந்தக் காதலியையும், அவரின் மகனையும் இராணுவம், இவர் அவர்களுக்காய் உணவு தேடச் சென்றபோது பிடித்துவிடுகின்றது. அவர்களும் காணாமற் போய்விடுகின்றனர். தனது காதலியையும், பிள்ளையையும் விசாரிக்க இராணுவத்திடம் போகும் அவரையும் சந்தேகத்தில் கைதுசெய்து .வன்புணர்வு' முகாமிற்கு அனுப்பிவிடுகின்றது. ஒருகட்டத்தில் அங்கிருந்து தப்பி வருகின்றபோது காணாமற்போனவர்களைப் பதிவு செய்து வைத்திருக்கும் கோப்போடு ஓடிவந்துவிடுகின்றார்.

அந்தக் கோப்பில் அவரது காதலியும், காதலியின் மகனும் அடையாளமிடப்பட்டிருக்கும் இடத்திலிருந்து அவர்கள் எப்படி கைதுசெய்யப்ப்பட்டிருப்பார்கள், எங்கே கொண்டு செல்லப்பட்டிருப்பார்கள், என்ன நடந்திருக்கும் என்பதை இந்த ஓவியச்சகோதரி வரைபடங்களின் புள்ளிகளை வாசிக்கத் தெரிந்த சகோதரியோடு சேர்ந்து மர்மங்களை அவிழ்க்கின்றார். இறுதியில் அவர்கள் வந்தடையும் உண்மை மிகத் துயரமானது. எதனாலும் ஆற்றுப்படுத்த முடியாதது.

இது ஒருபக்கமாய் நடக்க, ஆக்கிரமிக்கும் இராணுவம், இந்தச் சகோதரிகளின் நாட்டின் வரைபடங்களை மாற்றியமைக்க, இந்த வரைபடக்கலைஞரான சகோதரி ஆக்கிரமிக்க முன்னர் இருந்த தனது தாயகத்தின் எல்லைகளுள்ள வரைபடத்தை உருவாக்க முயல்கின்றார். அதன் உச்சத்தில் அவர் செய்துவரும் தொழிலையும் இழக்கின்றார்.

இந்த நாவலில் எங்கே போர் நடக்கின்றதென்பதையோ அல்லது எந்த நாட்டுக்கு அகதியாகச் சென்றார்கள் என்பதோ சொல்லப்படுவதில்லை. அதுபோல காணாமற்போனவர்களின் துயரத்தையும், வன்புணரப்பட்டவர்களின் வேதனையையும், போரின் சீரழிவுகளையும் நாம் அது பொஸ்னியா-சேர்பியாவாகோ, சிரியாகவோ, பாலஸ்தீனமாகவோ ஏன் ஈழமாகக் கூடப் பொருத்திப் பார்க்கலாம் என்பதே இந்த நாவலின் சிறப்பு.

ஓரிடத்தில் ஒரு சகோதரி 'நீ ஒருபோதும் போர் நடந்தபோது உனக்கு என்ன நடந்தது என்று சொல்லவில்லையே?' என வினாவுகின்றார். அதற்கு ஓவியச் சகோதரி, 'உனக்கு என்ன நடந்ததோ அதுவே எனக்கும் நடந்தது' என்கின்றார். அது சகோதரியாக இருந்தாலென்ன, பெண்ணாக இருந்தாலென்ன ஒருவர் போரின் நிமித்தம் வன்புணர்வு செய்யப்பட்டிருக்கின்றார் என்பதைக்கூட வெளிப்படையாகப் பேசமுடியா மிகப் பெரும் மெளனத்தை நாம் பார்க்கின்றோம்.

யுத்ததிற்குள் இருந்து வந்தவர்களாலேயே போரின் எல்லாப் பரிமாணங்களையும் விபரிக்க முடியாதென்கின்றபோது, போரினால் சிறுதுளியும் தீண்டப்படாதவர்கள் யுத்தங்கள் குறித்துப் பேசும்போது எவ்வளவு அவதானமாக இருக்கவேண்டும் என்பதை வாசிப்பவர்க்கு நினைவூட்டிச் சொல்கின்ற புதினமாகவும் இது இருக்கிறது.

*************

(Dec, 2024)

கார்காலக் குறிப்புகள் - 64

-நினைவோ ஒரு பறவை- 

நேற்றிரவு இன்னொருமுறை தியாகராஜன் குமாரராஜாவின் 'நினைவோ ஒரு பறவை'யைப் பார்த்திருந்தேன். பார்க்கும் கணந்தோறும் புதிய அறிதல்களைத் தரும் எந்தப் படைப்பும் சலிப்பதில்லை. 'நினைவோ ஒரு பறவை' ஓர் எளிய காதல் பிரிவுக்கதை போலத் தோற்றமளிக்கக்க் கூடியவை. ஆனால் அதை ஒவ்வொரு காட்சியாகப் பிரித்தும்/இணைத்தும் பார்க்கும்போது அது வியப்பைத் தரக்கூடியது. அத்தோடு இதன் நெறியாள்கையோடு, ஒளிப்பதிவும், கலையும், இசையும் ஒவ்வொரு சட்டகத்திலும்(frame) குறிப்பிட்டுப் பேசக்கூடியவளவுக்கு மிகுந்த சாத்தியங்களுடையது.

இளையராஜாவின் பாடல்களையும், பின்னணி இசையையும் கேட்டுப் பாருங்கள். காதலின் உக்கிரமான கட்டங்களுக்கும், நெகிழ்வுறும் அனுபவங்களுக்கும் அழைத்துச் செல்லும் (இணையத்தில் தேடினால் 23 நிமிட 'நினைவோ ஒரு பறவை' இசை கிடைக்கும்). அதுபோலவே ஒளிப்பதிவும், கலையும். ஒரு மினிமலிஸ்ட் போல பொருட்கள் (முக்கியமாக சாமின் வீடு) வைக்கப்பட்டிருக்கும்; அதிலிருந்து ஒளிப்பதிவு எவ்வளவு நேர்த்தியாக குறைந்த ஒளியில் நமக்கு பின்னணியை மட்டுமில்லை, கதாபாத்திரங்களில் உணர்வுகளையும் அவ்வளவு அழகுபடுத்திக் காட்டுகின்றன.

இதில் இணைகள் முயங்கும் ஓர் காட்சியில் வரும் ராஜாவின் பின்னணி இசையை உன்னித்துக் கேளுங்கள். அந்த இசைத்துண்டுக்கு 'காமத்துப் பால்' எனப் பெயர் கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றது. கிராமபோன் சுழலத் தொடங்குவதில் அந்தக் காட்சி ஆரம்பிக்கின்றது. காட்சிகள் எவ்வாறு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உச்சம் பெறுகின்றதோ, அதனோடு முயங்கி பின்னணி இசையும் உன்னதமான கணங்களை அடைந்து நம்மை வேறு விதமான உலகிற்கு அழைத்துச் செல்வதை உணருவோம். ஸ்டான்லி குப்ரிக்கின் 'Eyes Wide Shut' இன், அதன் முக்கிய பாத்திரங்கள் இரகசிய இரவு விருத்துக்கு நுழையும் காட்சியில் வெளிப்படையாக வீட்டின் பல்வேறு பகுதியில் முயங்கிக்கொண்டிருக்கும் காட்சி வரும்போது, தமிழ்ப் பாட்டு ஒலிக்கத் தொடங்கும். இதில் முதலில் பகவத்கீதையின் சமஸ்கிருத சுலோகம் பாடப்பட்டு அதனால் எழுந்த எதிர்ப்பினால், பின்னர் மாணிக்கம் யோகேஸ்வரனால் தமிழ்ப்பாட்டு பாடப்பட்டுச் சேர்க்கப்பட்டிருக்கும். மாணிக்கம் யோகேஸ்வரன் ஒரு ஈழத்தமிழர்; கர்னாடக சங்கீதத்தில் பாண்டித்தியமும், புகழும் பெற்றவர் (சென்னையில் மாணிக்கத்தின் இசைக்கச்சேரி இம்மாதம் நடைபெறப்போவதாய் எம்டிஎம்மின் பதிவொன்றில் வாசித்தேன்). இந்த ''Eyes Wide Shut' காட்சியில் இளையராஜா பின்னணி இசையைச் செய்திருப்பாரென்றால் எப்படியிருந்திருக்குமென நினைத்திருந்தேன். அப்படியொரு இளமையான காதல் உணர்வை 'நினைவோ ஒரு பறவை'யில் கொடுத்திருக்கின்றார்.

இந்தப் படத்தின் காட்சிகளின் ஆழங்களை அறிந்துகொள்ள தியாகராஜன் கொடுத்திருக்கும் பிற படங்களின் References ஐ விளங்கிக்கொள்வது அவசியமாகும். அதேவேளை இந்த References/குறியீடுகள் அறியாமலும் பார்க்கும் ஒருவர் தனக்கான திரைப்படத்தை உருவாக்கிக் கொள்ளவும் முடியும். இந்தப் படத்தைப் பலர் 'decode' செய்தும், இன்னும் சொல்வதற்கு நிறைய விடயங்கள் இருப்பதுதான் சுவாரசியமானது.

சாதாரண மனோநிலையுடன் இதைப் பார்ப்பவர், எந்தக் காட்சியில் நாயகி சாம் டாட்டூவோடு வருகின்றார்/வருவதில்லை என்பது அக்கறையிருக்கவோ அல்லது கற்றாளை எப்போது பச்சையத்தோடு செழித்தும்/ எப்போது உலர்ந்தும் இருக்கின்றன என்பதைக் கூட உன்னிப்பாகக் கவனிக்காது விடலாம். எது உண்மையில் நடந்தது/எது சாம் தன் மனதில் நிகழ்த்திப் பார்த்தது/எது 'எழுதப்பட்ட அந்தப்பிரதியில்' இருப்பது என்கின்ற எண்ணற்ற மர்மச்சுழலில் விழுத்தக்கூடிய பிரதியாக இது இருக்கின்றது. மேலும் சாம் காதல் பிரிவின் பின் போகின்ற உளவியல் ஆலோசகரே, காதல் ததும்பி வழிகின்ற பொழுதில் ஏன் ஒரு சோதிடக்காரப் பெண்மணியாக வந்து அவர்களின் துயரமான எதிர்காலம் குறித்து தன்னியல்பிலே குறி சொல்கிறார் என்பதும் சுவாரசியமானது.

இந்தக் கதைக்கான உசாத்துணைகளாக 'The eternal sunshine of the spotless mind', 'The Matrix' எனப் பல திரைப்படங்களின் காட்சிகளை இணைத்துப் பார்த்துக் கொண்டு பார்க்கலாம். இப்படைப்பின் தொடக்கத்திலேயே முழுக்கதைக்கான Synopsis ஓர் உரையாடல்/காட்சியில் கொடுக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.

சாமின் வீட்டில் ஒர் அருமையான முயங்குதலின் பின், இதுதான் நமக்கான கடைசிச் சந்திப்பு என்று மகிழ்ச்சியும் நெகிழ்ச்சியுமான விடைபெறல் நடக்கின்றது. அப்போது கே ஆடை அணிந்து சாமின் வீட்டிலிருந்து புறப்படும்போது, 'இனிச் சந்திக்கப் போவதில்லை, இன்னொருமுறை முயங்குவோமா' என சாம் கேயைப் பார்த்துக் கேட்கின்றார். பிரியும்போது எப்போதும் மிகச் சிறந்ததைக் கொண்டு செல்லவேண்டும், எனக்கு இந்த முயங்கலே மிகச் சிறப்பானது, இதனோடு போகின்றேன் போதும்' என்கின்றார் கே. 'உண்மையில் இதுதான் காரணமா, இல்லை உன்னால் இன்னொரு முறை உடனே முயங்க முடியாததா காரணம்?' என்று சாம் கேட்கின்றார். இங்கேதான் தியாகராஜன் என்கின்ற அசல் படைப்பாளி முன்னுக்கு வருகின்றார். இப்படி சாம் கேட்டதும், காட்சி அப்படியே கேயில் சில நொடிகள் உறைந்து நின்று அவனின் முகபாவனையைப் பார்க்கின்றது. 'எனது ஆண்மைக்கே இவள் அறைகூவல் விடுகின்றாள், இதோ இரண்டாம் முறை முயங்குகின்றேன்' என கே போகாமல், 'உண்மை, அதுவும் ஒரு காரணந்தான்' என மெல்லியதாகச் சொல்லிவிட்டு மிக நிதானமாக சாமின் வீட்டை விட்டு கே நகர்கின்றான். Norm ஆன தமிழ்த்திரைப்பட காட்சிகளை எள்ளல் செய்து உதறித்தள்ளுகின்ற ஓரிடம் இது.

இதேவேளை தனது திரைப்படங்களுக்கு விளக்கம் சொல்கின்ற அபத்தங்களையெல்லாம் தியாகராஜன் குமாரராஜா ஒருபோதும் செய்யாததைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டும். தமது திரைப்படங்களை promote செய்கின்றோம் என்று புறப்பட்டு தமது படைப்புக்களை நீர்க்கச் செய்த எத்தனையோ சம்பவங்களைப் பார்த்திருக்கின்றோம். அண்மைக்கால உதாரணங்களில் ஒன்று-'கொட்டுக்காளி'.

அதேவேளை தியாகராஜன் தன்னடக்கத்தோடு இவ்வாறு பொதுவெளியில் இருப்பதால் அதை 'பாவனை' என்று நம்பக்கூடிய சமூக ஊடகங்களின் காலத்தில் வாழ்கின்றோம் என்பதையும் மறந்துவிடக் கூடாது. அப்படி நினைக்கக்கூடியவர்களுக்கு, பெருமாள் முருகன் அண்மையில் எழுதிய கட்டுரையான 'பிள்ளைக் கிறுக்கலை' வாசிக்கப் பரிந்துரைக்கின்றேன்.

ஒரு மணித்தியாலப் படம், அதுவும் ஒரு வருடத்திற்கு முன் Modern Chennai Love இல் ஒரு பகுதியாக வந்தது, இப்போதும் இவ்வளவை யோசிக்க வைக்கின்றது/எழுத வைக்கின்றது என்பது சற்று ஆச்சரியமானதுதான். ஒரு படைப்பாளி உங்களை வியக்கவும், நெகிழவும் வைக்கின்றபோது, அந்தப் படைப்பைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருப்பது அந்தளவு பரவசம் தரக்கூடியதல்லவா?

******************

(Dec 21, 2024)

மழைக்காலத் தனிமை

 -Rain (Winter) Retreat-

புத்தரைப் பின் தொடர்பவர்க்கு Rain retreat என்ன என்பது தெரிந்திருக்கும். புத்தரின் காலத்தில் மழைக்காலத்தில் மூன்றோ/நான்கோ மாதங்கள் இந்தப் பருவத்தில் ஓரிடத்தில் புத்தரின் சீடர்கள் தங்கச் செய்வார்கள். இந்தக் காலத்தில் வெளியே செல்வது அவ்வளவு எளிதில்லை என்பதால் முற்றுமுழுதாக தியானத்துக்கும், அகத்தை ஆழப்பார்ப்பதற்கும் இந்தப் பொழுதுகளைப் பயன்படுத்துவார்கள். புத்தர் காலத்திலிருந்து இன்றைவரைக்கும் தேரவாத/மகாயான/வஜ்ரவாத என அனைத்துப் பிரிவினரும் ஆசியாவின் பல்வேறு நாடுகளில் இந்த மழைக்கால retreatஐ செய்து வருகின்றார்கள்.

மேற்குலகிற்கு பெளத்தம் பரவியபோது இந்த Rain retreat, பனிக்காலத்துக்குரியதாக அநேக இடங்களில் மாறியது. அநேகமாக நவம்பரில் தொடங்கி, பெப்ரவரியில் இந்த 'Rain retreat' நடப்பதுண்டு. புத்த மடாலயத்தில் ஒருவர் நீண்டகாலமாக தங்கி பிக்குவாக மாறியிருந்தால், யாரேனும் அவர்களிடம் எவ்வளவு காலம் இங்கே இருக்கின்றீர்கள் எனக் கேட்டால், அவர்கள் இத்தனை வருடங்களென நேரடியாகச் சொல்வதில்லை, நாம் இத்தனை Rain retreat எடுத்திருக்கின்றோம் எனச் சொல்வதே ஒரு மரபாக இருக்கின்றது. அந்தளவுக்கு புத்தர் சம்பந்தமான இடங்களில் இந்த Rain retreat என்பது முக்கியமாக இருக்கின்றது.

இன்றிலிருந்து கனடா போன்ற நாடுகளில் பனிக்காலம் தொடங்குகின்றது. ஒவ்வொரு பருவமும் மூன்று மாதங்களுக்குரியது என்பதால், பங்குனி இறுதிவரையும் பனிக்காலம் இருக்கும். அதற்குப் பிறகு வருவது வசந்தகாலம்.

இம்முறை பனிக்காலத்தை எனக்குரிய Rain retreat ஆக வாசிப்பிலும்/எழுத்திலும் செய்து பார்க்கலாமென விரும்புகின்றேன். இந்தக் காலத்தில் அதிகம் எனது ஸென் ஆசிரியரான தாயையும், அவரைப் பின்பற்றுவர்களின் பிரதிகளையும் வாசித்து, சுருக்கமாக நேரங்கிடைக்கும்போதெல்லாம் இங்கே பகிர்ந்து கொள்ளலாமென நினைக்கின்றேன்.

இப்படியான ஒரு பனிக்காலத்தில்தான் (தை மாதத்தில்) எனது ஆசிரியரான தாய் இவ்வுலகிலிருந்து இல்லாது போனார். அப்போது எனது ஆசிரியரான தாய் குறித்து எழுதியதை - அவர் குறித்து இதுவரை அறியாதவர்கள் இங்கே சென்று வாசிக்கலாம் (http://djthamilan.blogspot.com/2022/04/thich-nhat-hanh.html ). அவ்வப்போது தாய் பற்றி எழுதுவதைப் பார்த்து, நண்பர் 'அகநாழிகை' வாசுதேவன், தாய் பற்றி விரிவாக எழுதுங்கள், ஒரு நூலாகவே கொண்டு செய்யலாம்' என்று சொன்னதும் நினைவிலுண்டு.

தாய் கற்பித்தவற்றை, எனக்குள் முழுமையாக உள்வாங்கி அந்த அறிதலின் மூலம் ஆழமாகச் செல்ல நிறையக் காலம் எடுக்குமென நினைக்கின்றேன். என்றேனும் ஒருநாள் அவ்வாறு எனக்குள் நிகழும் மாற்றங்களைப் பார்த்து மனம் நிறைந்து, அப்படியான ஒரு நூலை தாய் பற்றி எழுதினால் மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைவேன்.

ஆக, இனி வரும் மூன்று மாதங்களுக்கு நான் வாசிக்கும் நூல்களிலிருந்து வரும் அறிதல்களிலிருந்து சிறு சிறு விடயங்களை இங்கே பகிர்ந்து கொள்ளலாமென நினைக்கின்றேன்.

தற்சமயம் தாயின் முதன்மையான மாணவரான Brother Phap Hai எழுதிய"Nothing to It: Ten ways to be at home with yourself", Eve Marko & Wendy Nako எழுதிய 'The Book of Householder Koans', Tim Burkett எழுதிய 'Zen in the age of anxiety' ஐயும் சமாந்திரமாக வாசிக்கத் தொடங்கியுள்ளேன். இவற்றில் இருந்து எதையாவது பகிரத் தோன்றினால் இவை பேசுவதன் சாராம்சத்தையோ அல்லது சில பகுதிகளைத் தமிழாக்கவோ செய்வதிலிருந்து எனது மழைக்கால retreat ஐத் தொடங்கலாமென நினைக்கின்றேன்.

புத்தரோடு சம்பந்தப்பட்ட எல்லாமே collectiveவாக ஆனது. என் ஆசிரியரான தாயும் இனியான காலத்தில் collective buddhas தோன்ற வேண்டியது அவசியமென தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தவர். நாங்களும் கூட்டாக உரையாடிக் கொள்ளலாம்.

****************

 

(Dec 21, 2024)